เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

ขอบคุณค่ะ

 

ตื่นเต้น ลุ้นระทึก ขอบพระคุณและเป็นกำลังใจให้ครับ

 

ขอบคุณครับ มีให้ลุ้นกันต่ออีกสักพักนะ

 

อ้าวจะตอบน้องสอยดาว ดันไปพิมพ์เองเฉยเลย
ตอบตรงนี้แล้วกันนะ...ชักงงแฮะเรา

 

ครับ..ขอบคุณที่เข้ามาตามอ่าน
เป็น"ค่ะ"แรกของเรื่องนี้เลย

 

ยินดีครับ ที่ยังเหนียวแน่น
ขอบคุณที่ติดตาม

 

ขอบคุณเช่นกันน้องบานชื่น

 

ขอบคุณ ความตั้งใจ ของคุณอา ครับ

 

(ต่อ)...ขุมทองตะนาวศรี-ปีศาจปู่โสม!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ลุงพรานเงยหน้าทะเล้นขึ้นมองผม เห็นเหี้ยมเอาจริง ก็เลยตอบขึงขัง...
"เคยซินายทหาร เมื่อหนุ่มลุงเคยซัดกะมันหน แต่เฉียดตายเลยเข็ด"...
ลุงตอบแล้วรีบเฉลยไม่ต้องให้ถามซ้ำ..."แต่มันก็เสร็จลุงนะ ลุงยิงสอง
คนกับเพื่อน ปืนแก็ปสองกระบอก"

อะไรกัน ไอ้แก็ปพระเจ้าเหาลุงพรานล้มช้างได้หรือนี่ โม้ยิ่งกว่าหนังทาร์ซาน
ไขนขนาดนั้น ผมถามย้ำ

"จริง"ลุงยืนยัน "ยิงเข้าจุดตาย ตรงน้ำเต้า"...แกเอามือชี้ตัวเอง ตรงหน้าผาก

"ยิงตรงนี้ตรงนี้ทะลุเข้าสมอง...อีกที่ยิงแถวโคนงาด้านบนเสยทะลุเข้าสมอง
ล้มทันที แต่ส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีมุมยิง ผิดทีเดียว เราตาย"...ลุงฝอย แต่ก็ยืนยันว่า
พรานสมัครเล่นแถวตะนาวศรีนี้ล้มช้างด้วยแก็ปบ่อยๆ ล้มกันเป็นว่าเล่น พวกล้อม
ยิงทีละสาม-สี่กระบอกเอางา...อย่าไปเชื่อว่าช้างล้มยาก

"ถ้ายาก งางามๆมันจะมีขายกันเกลื่อนรึ นายทหาร"...แกชี้เป้าตรงประเด็นเผง
ก็จริงตามนั้น เพราะพวกที่เอางามาขายกัน ล้วนเป็นพรานป่าสารรูปไม่ให้ทั้งนั้น
ปืนอย่างนายเหมือง โป้งเดียวช้างล้ม เสือตาย แรดขี้แตก ไม่เคยเห็น และไม่มี
ใครเคยเป็นเจ้าของสักคน!

"งั้นเรามาวางแผน ล้มไอ้ตัวหน้าถ้ำกัน ก่อนพวกเราอดตายตรงนี้"

ผมสรุปง่ายๆไม่ต้องมีพิธีรีตรองมากมาย ไม่ต้องลีลาพญาหงส์ ช้างก็ช้าง เวลาเรา
ไม่กลัว ตัวมันก็เท่าหมูดีๆนี่เอง

"ไอ้บ้าตัวนี้แปลก ทำไมรังควานพวกเราไม่เลิก จ้องแต่เรา"...ลุงตั้งข้อสงสัยโดนใจ
ทุกคนในหมู่คณะ

"หรือมันถูกผีสิง ผีคนละพวกกับโป่งค่าง" เกียรติตั้งข้อสังเกตุที่ไร้เหตุผล แต่ดันมี
เหตุผลที่สุดในสถานะการณ์ตรงนี้...บักสมนั้นพยักเพยิดเออออกับเกียรติไปแล้ว
ขอให้เป็นเรื่องผี เรื่องสาง บักสมเชื่อทันที ไม่เคยหาเหตุผลค้าน

"ผีสิงก็ดี ปลดปล่อยมันไปพร้อมผีเจ้าหญิงเลย"...ผมว่าง่ายๆอีก

"กลัวฆ่ามันไม่ตายสิ นายทหาร" ลุงพรานค้านอ่อยๆ ผมต้องรีบทำเสียงแข็งใส่...
"ลุงจำไอ้สางไม่ได้รึ ตอนแรกลุงบอกมันเสือผีสิง ใครก็ฆ่าไม่ตาย โดนลุงกับ
เกียรติสอยม่อง จำได้เปล่า?"...ผมแทงใจดำเข้าไป ลุงพรานเงียบ

การถกเถียงย่อยๆในกลุ่มดำเนินไปด้วยเวลาพอควร เงามืดหน้าถ้ำก็หายไปด้วย
มันคงเบื่อเฝ้าเบื่อรอ คงไปหาของกิน มันต้องกิน เราก็ต้องกิน คิดถึงเรื่องกินแล้ว
ท้องร้องโครกครากประท้วงทันที

ผมย่องไปแอบกองหินหน้าถ้ำ กวาดตาดูทั่วให้แน่ใจ ไอ้คชสารเกเรผีสิงไม่อยู่แน่
กลับมาบอกทุกคน...

"ลุงไปกับผม หาอาหาร สมอยู่กับเกียรติก่อไฟไว้ ค่อยๆออกไปเก็บไม้ทีละหน่อย
ผลัดกัน อย่าเผลอ อย่าประมาทนะโว๊ย" ผมกำชับเพื่อน แล้วตรวจตราแก็ปคู่ชีพ
หนีบโคลท์คู่กาย ค่อยๆย่องออกนอกถ้ำพร้อมพรานเฒ่า

สองเราแหวกพุ่มไม้ ดงไม้ที่หักโค่นเป็นรายทาง ผมให้ลุงนำหน้า ตัวเองระวังหลัง
ตามยุทธวิธีการฝึกแบบทหารหรือที่ชอบพูดกัน..."ระวัง อย่าให้ใครล่อตูดกูนะเพื่อน"
สภาพป่าเปลี่ยนไปมากหลังแผ่นดินเขย่า รกขึ้น น่ากลัวยิ่งขึ้น สัตว์หายไป เสียง
ส่ำสัตว์เงียบเชียบ วังเวงราวป่าช้า ได้ยินแต่เสียงลมหายใจตัวเองกับฝีเท้าที่ย่ำ
สวบสาบ กรอบแกรบไปบนใบไม้กิ่งไม้ เหมาะจริงๆที่ยกให้แถวนี้เป็น..."ป่าผีสิง"!!!

ลุงพรานนำผมย่ำนานพอควร ร่างเล็กๆของแกหมอบกับพื้นแทบคลานเมื่อมาถึง
ที่แห่งหนึ่ง ผมย่อตัวลงไปให้ใกล้กับความเล็กเตี้ยของแกให้มากที่สุด มือลุงพราน
ชี้ลอดกิ่งไม้ที่บังตาไปข้างหน้า...หมูป่าฝูงย่อมๆ กำลังมุดหน้างุดๆแถวพื้น มีแม่หมู
ตัวโต ลูกน้อย6-7ตัว แต่ไม่ไกลกันนักมีตัวขนาดย่อมอยู่ด้วย น่าจะเป็นหมูหนุ่มที่เพิ่ง
แยกจากฝูงเดิม แยกจากแม่แล้วเสาะแสวงหาฝูงใหม่สร้างครอบครัวตัวเอง ลุงพราน
ชี้ให้ผมดูเจ้าตัวนี้

ผมประทับปืนระยะไกลพอควรเกือบยี่สิบหลา ถ้าการคำณวนอันแม่นยำไม่ผิด ผมประ
กบปืนค้างกับกิ่งไม้ขนาดย่อมๆที่หักขวาง กลายเป็นฐานตั้งปืนธรรมชาติ...พอมีขาตั้ง
โดยบังเอิญ เจ้าแก็ปก็ทำให้ผมเหมือน "สไนเปอร์" นักล่า นักซุ่มสังหารตัวจริง...ลุงชี้
หน้าผากตัวเอง เหนือจมูกเล็กน้อยเป็นซิกแนล...ยิงตรงนั้น ทีเดียวล้ม แกกระซิบ!!

สัตว์โลกทั้งหลายที่เป็นเพื่อนทุกข์ เกิดแก่เจ็บตายด้วยกันหมดทั้งสิ้น อย่าถือโทษ
โกรธแค้นข้าพเจ้าเลย ข้าพเจ้าขอเพียงเพื่อยังชีพ...ผมภาวนาในใจให้สงบและมี
สมาธิการเล็งนิ่งถึงขีดสุด แล้วผมก็เหนี่ยวไกอย่างนุ่มนวล หมายจุดตายเหนือจมูก
เล็กน้อยตัดสมอง อย่าให้ทรมาน

ควันปืนจาง หมูป่าขนาดย่อมกำลังกิน กำลังนอน ก็นอนไม่ไหวติง ยืนตรงไหน
ก็ล้มตรงนั้น!

เสียงปืนและกลิ่นควันปืนโขมงทำให้แม่หมูกับลูกหยุดวิ่งหยุดกิน มันเบิ่งตา
มาทางผมกับลุงพรานอย่างฉงน อาการของมันแสดงชัดว่า หมูชุดนี้ไม่เคย
พบเจอผู้คนหรือได้ยินเสียงปืน มันต้องเตลิดเปิดเปิงมาจากดงสูงเพราะแผ่น
ดินไหว เสียงปืน กลิ่นคน ไม่ทำมันตกใจตื่น

ลุงพรานหยิบท่อนไม้ปาโครมไปใกล้ตัว แม่หมูจึงวิ่งนำหน้าพาลูกๆหายลับไป
ทางดงรก เรารีบเข้าไปแบกร่างหมูหนุ่มแล้วดุ่มดุ่ยกลับถ้ำ...นาทีนี้ถ้ามีเครื่องวัด
ความคิดมนุษย์ออกมาเป็นข้อเขียนให้อ่าน ผมกับลุงพรานคงคิดตรงกันเผงว่า...
ไอ้พลายบ้า เอ็งอย่าโผล่มานะ่!!

มันไม่โผล่จริงๆทั้งที่เสียงปืนขนาดนั้น น่าทำให้มันสำเหนียกว่าเรากำลังทำอะไร
หากมันแสนรู้เกินช้างป่าทั่วไป แต่ช้าก่อน ลุงพรานแกมีทีเด็ด แกไม่ยอมนำผม
ไปทางธารน้ำหรือใกล้ต้นน้ำตระพักหิน แกบอกว่าเจอะมันแถวนั้นสองหนแล้ว
แสดงว่ามันต้องป้วนเปี้ยนไม่เกินจุดนั้น แกนำผมล่องลงมาล่าหมู ห่างธาร
ไกลถ้ำคนละทิศกับต้นน้ำไม่เห็นหน

นี่แลที่เขาเรียก...ขิงแก่ย่อมเผ็ดร้อนกว่าขิงอ่อนทุกกรณี!!!

 

ตอนเดียวยาวๆแล้วพักครับ
ราตรีสวัสดิ์กันตรงนี้
ฝันดี มีสุขปราศทุกข์ ทุกประการ
ทุกท่านครับ!!!

 

ส่งท่านwanwiเข้านอนพักผ่อนเอาแรงครับ...
ขอบคุณครับสำหรับเรื่องเล่าอันยอดเยี่ยมเข้มข้นในอรรถรส
ราตรีสวัสดิ์ครับ...

 

ขอบคุณมากๆครับ

 

เป็นกำลังใจให้นะครับ ถนอมสายตาเพื่อเล่าเรื่องราวอันน่าอัศจรรย์ ป่าไม้อันอุดมสมบูรณ์ ให้รุ่นลูกรุ่นหลานได้ฟังถึงสิ่งที่ปัจจุบันไม่เคยพบเห็น....ขอบพระคุณครับ

 

หลายวันก่อนมีธุระต้องเดินทาง ได้แต่ติดตามผ่านมือถือทุกวัน ไม่ได้จิ้มข้อความใดใดส่งมาเป็นกำลังให้ท่านเลย ไม่สะดวกจริงๆ

 

ได้อ่านบทความในหนังสือ The Art OF Siam :Number 8, December 08 คอลัมน์ พระกรุเก่ากับเจ้าเหนือหัว ซึ่งเีขียนโดย วันชัย มวชนชนะ และสุธิพร ลออจันทร์ มีความประทับใจ

มาก ๆ จึงขออนุญาตนำมาเผยแพร่สำหรับเพื่อน ๆ สมาชิกชาวเวปพระ "

พระท่ากระดาน ยอดขุนพลลุ่มน้ำแม่กลอง

ท่ากระดานเดชกระเดื่องด้าว แดนกาญจน-บุรีนอ

อุไรฉาบมันปูฉาน ฉ่องแผ้ว

กร่ำเนตรเกศบิดสาร ศอเบี่ยง

เรืองเดชมหาอุตม์ เก่งยั้งกระสุน

"...........ภายหลังกรณีสวรรคตของล้นเกล้า ฯ รัชกาลที่ ๘ อันโศกสลดยิ่ง และพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลปัจจุบันเสด็จขึ้นเสวยราชแล้ว ประชาชนโดยทั่วไป

ต่างห่วงใยในองค์พระประมุขเป็นอย่างยิ่ง มีข้าราชสำนักผู้หนึ่งซึ่งสืบตระกูลมหาดเล็กในวังมาเก่าแก่และเป็นนักพระเครื่องด้วย เป็นผู้หนึ่งที่มีความห่วงกับสวัสดิภาพ

ในหลวงเป็นที่สุด ได้นำความเรื่องนี้มาหารือกับนายสงวน ฯ นักพระเครื่องฯ ผู้เชี่ยวชาญคนหนึ่งในยุคนั้น (ซึ่งมักเรียกกันว่า "นายสงวนประปา" เนื่องจากทำงานที่ประปา

นครหลวง) เพื่อจะจัดหาพระเครื่อง ฯ ที่ทรงคุณวิเศษยอดเยี่ยมด้านมหาอุต น้ำขึ้นทูลเกล้า ฯ ถวายองค์พระประมุข และทั้งสองมีความเห็นตรงกันว่า จะต้องเป็นพระท่ากระดาน

และต่อจากนั้น เขาได้ตระเวนหาพระเครื่อง ฯ ชนิดนี้ จากบรรดามิตรสหายพระเครื่องที่คุ้นเคย ในที่สุดก็ไปได้จากท่านขุน ข้าราชการบำนาญที่นับถือกันมาช้านานผู้หนึ่ง

อยู่แถวบ้านช่างหล่อ เมื่อท่านขุนทราบเรื่อง ก็มีความยินดีมอบพระท่ากระดานของตนให้นำขึ้นทูลเกล้าฯ ถวายด้วยความจงรักภักดีในใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาท เมื่อได้รับพระ

มาแล้ว เขาได้นำมาให้นายสงวน ตรวจสอบให้แน่ใจว่า เป็นพระแท้อีกครั้งหนึ่ง เมื่อนายสงวนได้ตรวจสอบแล้วและยืนยันว่าเป็นของแท้แน่นอนแล้ว เขาจึงได้นำขึ้นทูลเกล้าฯ

ถวาย และพระองค์ท่านก็ได้อาราธนาคล้องคอกับสัังวาลพระศอประจำพระองค์ พระท่ากระดานได้รับเกียรติอันยิ่งใหญ่ในฐานะพระเครื่องประจำพระศอพระบาทสมเด็จพระเจ้า

อยู่หัว ตั้งแต่นั้นมา ตลอดจนตราบกระทั้งทุกวันนี้

พระท่ากระดานอีกองค์หนึ่งมีผู้นำขึ้นทูลเกล้าถวาย คือ พระของนายกิตติ เหลืองไพบูลย์ ร้านวลีพร นักพระเครื่อง ฯ คนสำคัญของจังหวัดกาญจนบุรี เขาได้นำขึ้น

ทูลเกล้าถวายถึงพระหัตถ์ด้วยตนเอง ในวโรกาสที่ได้เสด็ํจพระราชดำเนินมาทรงเททองหล่อพระพุทธรูป ภ.ป.ร. ณ วัดเทวสังฆาราม (วัดเหนือ) รุ่นแรก เมื่อวันที่ ๒๖ ตุลาคม

พ.ศ. ๒๕๐๖ เป็นพระท่ากระดาน กรุศรีสวัสดิ์ ที่ขุดได้ในภายหลัง มีความงดงามสมบูรณ์ทั้งสัดส่วนและสนิมแดงสดที่สุด พระเกศนั้นบิดขวา

 

สนุกตื่นเต้น ได้อรรถรสในการอ่าน ลีลาการเขียนหาตัวจับได้ยากยิ่งครับ เนื้อเรื่องชวนให้ติดตามคาดเดาไม่ถูกว่าตอนต่อจะเป็นเช่นไร. ขอบคุณคุณอาครับ..

 

...โดยส่วนตัว ผมมองว่างานเขียนของท่านนั้นเป็น...ศิลปะ...ครับ
เวลาที่เราได้ชื่นชมกับงานศิลป์ ไม่ว่าจะเป็น จิตรกรรม ปฏิมากรรม ภาพยนต์
ดนตรี เราจะรับรู้ และสัมผัสได้ถึง พลัง เอกลักษณ์ จุดเด่น เสน่ห์ และตัวตน
ของศิลปิน ผู้ถ่ายทอด และรังสรรค์ ผลงานออกมา จนเกิดเป็น...ตำนาน...
ที่มหาชนยอมรับ และต้องกล่าวถึง ไม่ลอยหายไปกับห้วงแห่งกาลเวลา
ความโด่งดังของ Led Zeppelin คงไม่ต้องเอ่ยกันมาก ยอดขายแผ่นเสียงสมัยนั้นถล่มทลาย จะเป็นรองก็เพียง The Beatles เท่านั้น
ขอส่งแรงเชียร์ และกำลังใจรวมกันทั้งเพื่อนสมาชิก เป็นพลังและแรงขับเคลื่อนให้งานเขียนของท่านก้าวขยับขึ้นบันไดแห่ง...ตำนาน...นะครับ
คงจะต้องขอกล่าวถึง Stairway to Heaven สักหน่อย ไปดูรุ่นลูก
รุ่นหลานเขาบรรเลงได้ยอดเยี่ยม ถึงขนาดเจ้าของตำนานอย่าง Robert Plant ยังต้องน้ำตาคลอ Jimmy Page ยิ้มไม่ยอมหุบเลย
ร้อยคำพูดไม่เท่าหนึ่งภาพเห็นครับ

...ตำนาน...

 

มาละ่ครับ...อะไรกันนี่เปิดเน็ท เข้าเว็ป
เจอะแต่โพสท์สุดยอดอึ้ง ทึ่ง
"บันไดสู่สวรรค์"กระชากวิญญาณผม
กลับไปเมื่ออดีตอายุ20ปีพอดี...ไม่น่าเชื่อ
ผ่านมาเกินสี่สิบปีแล้ว...เพื่อนรักอดีต
นักดนตรีอู่ตะเภาพยายามนั่งแกะเพลงจากแผ่น
ผมสูบบุหรี่นั่งฟังซ้ำแล้วซ้ำเล่าเกินสิบเที่ยว
ผ่านไป2ชม.มันโยนกีร์ต้าทิ้งด่าลั่น
มือกีร์ต้าห่...ไรว่ะ มันเล่นลีดตัวเดียว
ส่งสำเนียงกีร์ต้าพร้อมกันหลายเสียง
กูแกะมันไม่ไหวแล้ว...ผมบรรลุศาสตร์
แห่งมหากาพย์"บันไดสู่สวรรค์"ตอนอายุแค่นั้น
แล้วไม่ฟังเพลงสไตล์อื่นอีกเลย จนเลิกฟัง
เพราะค้นพบเสียงเพลงอมตะจากพระพุทธองค์ว่า
นี่ไง "บันไดสู่สวรรค์" ของจริง!!

ต้องขอบพระคุณท่านที่กระชากวันวานมาให้รื่นรมย์
กระทั่งโอบาม่า ยังอึ้ง คนทั้งฮอลล์ยังเกรียว
ประสาอะไรกับเรา ผู้กะจ้อยร่อย...ขอบพระคุณอีกครั้งครับ

 

ขอบคุณน้องคม แฟนพันธุ์แท้มิใช่เทียม
การติดตามและการโพสท์กำลังใจเหนียวแน่น
ซึ้งใจเหมือนหวดกอล์พช็อตงามๆวันนี้หลายช็อต

 

โพสท์นี้ผมแทบไม่ต้องต่อเติมอันใดเลย
เป็นเรื่องราวที่เต็มเปี่ยม สมบูรณ์ในตัวเอง
ไร้ที่ติแห่งความรู้และการแบ่งปัน
ขอบพระคุณท่านลมหนาว...เอ้ย เหนือ
ขอให้รุ่งเรืองในความรู้ยิ่งขึ้นไปครับ