เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

พระหลวงพ่อทวด วัดเมือง ยะลา พิมพ์ใหญ่ปี05-06
พ่อท่านฉิ้นสร้างใช้เนื้อเก่าปี97ที่อจ.ทิมเมตตาทำให้
เข้าพิธีปลุกเสกพร้อมชุดหลังเตารีดที่ว.ช้างให้ปี 05

เก๊-แท้ไม่อาจตอบได้ เพราะน้องเมษถ่ายในกรอบ
หนหน้า ถ้าถามพระด้วยรูป-ต้องถอดถ่ายเปลือย
นี่อาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่ไม่มีใครกล้าตอบให้
เพราะกระจกสะท้อนทำภาพเนื้อพระเปลี่ยนสี

พิมพ์องค์นี้ดีถูกต้อง-แต่เนื้อผมไม่ขอยืนยัน
พิมพ์ถูกและดูดี ก็มีชัยไปกว่าครึ่งแล้วจ้า

ตอบเรื่องพระ-เข้าเรื่องตะนาวศรีตามสัญญา
ขอเวลาจิ้มอย่างว่องไวสักแพลบครับ

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ความเดิม...ท่านชี้นิ้วเป็นประกาศิต..."ใช้ได้...กลับออกไปแล้วบวชให้ลูกน้องข้า ถ้าไม่ทำ ข้าจะตามไปเอาชีวิตใน3วัน7วัน"!!!
_____________________________________________

บทเจรจาสัมฤทธิ์ผล การต่อรองสิ้นสุด ผมทรุดลงคารวะจอมเทพกุมภีล์ ไม่รู้ท่านมีจริงหรือไม่?...สิงสถิตย์เป็นเทพภพภูมิใด?

ถือว่าท่านได้ไว้ชีวิตพวกเราแล้ว ความมหึมาที่เห็นประจักษ์แจ้งแก่ตาทั้งห้าชีวิตกลางวังวนสายน้ำ ไม่มีสิ่งใดให้สงสัย...ผมหมดเรื่องยืดเยื้อให้หวาดเสียวจิตวิญญาณย่านนี้...ต้องรีบเผ่น ก่อนท่านเปลี่ยนใจ!

จิตที่อ่อนน้อม ไร้ความอหังการ มะมังการ ลอยเลื่อนคืนเถื่อนถ้ำ ผมมองกายหยาบ เหยียดยาวหลับไหลพื้นถ้ำ คิดสงกาครามครัน...ควรละกายนี้ไปเลยดีไหม?

โลกใต้บาดาลท่านท้าวกุมภีล์ ดูใหญ่โตโอ่อ่า แลสะอ้านน่าอยู่ ไม่หยอก เหมาะเป็นที่ปฏิบัติธรรม บ่มเพาะเตชะตบะบารมี...?!

"ไปบวชให้ลูกน้องข้า...อย่ามาอยู่ด้วย ไม่รับ"!!!

เสียงลอยสำทับจากข้างไหนไม่รู้ จิตผมกระเจิง กระโจนเข้าร่างแทบไม่ทัน...!

ความไม่นุ่มนวล ทำกายหยาบสะดุ้งเฮือก ตื่นกลางดึก เหงื่อแตกพลั่กทั้งที่อากาศเย็นเยือก ขยับตัวลุกนั่ง มองที่ปากถ้ำ ลุงพราน-บักสมคู้ตัวนั่งยามคนละฟาก ที่เดิม แต่ท่าไม่เหมือนเดิม...หลับทั้งคู่

เหลือบดูพรายน้ำหน้าปัดนาฬิกาเศรษฐีประทาน เที่ยงคืนตรงเผง หลับไปยาวนานใช้ได้...

แปลกอย่างเดียว เวลาในฝันยังกับพริบตา โลกวิญญาณกับโลกแห่งความจริง เวลาสมมติถูกถ่างช่องว่างห่างกันมาก

ได้เวลาผมผลัดยาม เดินไปสะกิด พรานคนละวัยถ้าไปเป็นแขกยามโดนไล่ออกแน่...ทั้งคู่สะดุ้ง เบิกตาโพลง ยิ้มแห้งๆ...

"เผลอไปหน่อยพี่ โทษที"...บักสมแก้ตัวเสียงอ่อย ส่วนลุงเฒ่า รีบโหย่งตัวงุดๆเข้าถ้ำ คลานหาที่นอนที่ปัดกวาดจองไว้ เอนกายยาวดึงผ้าขาวม้าคลุมหัว หลับปุ๋ยเหมือนปิดสวิทซ์ ท่าประจำที่คุ้นตา

"ไปนอนต่อ พี่จัดการเอง"...ผมเหลียวมองกองไฟที่คุณนงกับคุณชาติ คู่หมั้นนอนใกล้กัน แม่เสือสาวไม่มีทีท่าจะอยากตื่น ความตรากตรำยังกับผู้ชาย ทำเธอฟิวส์ขาดนอนยาว

หนุ่มกรุง ก็โน่นแหละ...ด้วยพิษไข้ ผสมยานอนหลับ คงตื่นยามตะวันโด่งเลียก้น...

ผมเปลี่ยนใจไม่ปลุกแม่เสือ ปล่อยนอนกันไป มีไอ้ห้านัดเป็นเพื่อนในมือ ปากถ้ำไม่ใหญ่นัก ตรงซอกหินนั่งยามคือมุมอับชั้นดี เป็นชัยภูมิที่ไม่มีใครผ่านเข้านอก ออกในได้หากไม่อนุญาต

หวนกระหวัดนึกถึงความฝันเมื่อช่วงหัวค่ำ คิดทบทวนแล้วพรั่นใจนัก มีด้วยหรือตัวเป็นคน...หัวเป็นตะเข้?

นี่ถ้าคุณเทพอยู่ รายนั้นเป็นหนอนหนังสือ ตู้ตำราเคลื่อนที่เกี่ยวกับป่าและสัตว์ น่าให้ความรู้ได้ แต่ผมเองก็อ่านหนังสือมาสารพัดชนิด คงมีผ่านตามั่งหละ เพียงแต่ยังคิดไม่ออก!?

 

"ไปบวชให้ลูกน้องข้า...อย่ามาอยู่ด้วย ไม่รับ"
เทพกุมภีล์...ท่านมีจิตเมตตา มีมุมเอ็นดู เล็ก ๆ
นะครับ. สาธุ

 

(ต่อ)...เหล็กไหลฯ
~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~

กลางสรรพสำเนียง ป่ายามราตรีีเปียกชื้น กรุ่นไอดิน กลิ่นหญ้าชื่นจมูกนอกถ้ำ ผมปล่อยใจเลื่อนลอยไปตามห้วงคำนึง ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆที่เข้ามาใกล้ตัว กว่าจะรู้สึก ตกใจแทบแย่!

แม่เสือสาวตื่นเอง โหย่งฝีเท้าออกมาเป็นเพื่อนผม เธอเดินได้เบายังกับเสือย่องตะครุบเหยื่อ ลีลาเป็นแม่พรานไพรสาวได้เลย ถ้าจะเอาดี

"ตื่นทำไมคุณนง นอนต่อเถอะ ผมอยู่คนเดียวได้"

ผมกระซิบบอก เมื่อเธอทรุดตัวลงนั่งใกล้ๆ เป็นที่นั่งพอดีแต่อยู่ต่ำกว่าที่ผมนั่งเล็กน้อย เอาหัวเอนแนบไหล่ด้านข้างผม...พลังประจุไฟฟ้าแห่งเสน่หา แล่นผ่านตัว จิตผมสว่างวาบ ขนลุกชัน

เคมีในตัวที่ต้องกันทำปฏิกิริยา แบบหนุ่ม-สาวทุกคู่ในโลกนี้ ยามชิดใกล้ เนื้อแนบเนื้อ

ผมเอี้ยวตัวชำเลืองข้ามศีรษะเธอไปที่กองไฟในถ้ำ...คู่หมั้นหนุ่มใหญ่ ยังนอนตะแคงตัวไปอีกด้านหลับสนิท หันหลังให้ปากถ้ำลุงพราน-บักสมก็เข้าที่ นิทราสนิททั้งคู่...

เอื้อมแขนโอบบ่าดึงเธอเข้ามากระชับ สีข้างถูกันสนิทแน่น สาวงามพักศีรษะลงกับหน้าขาผมรำพัน...

"เราจะรอดไปมั้ยค่ะ...นงกลัวจัง?"

เป็นคำถามที่ผมไม่มีคำตอบ...ผมลูบเส้นผมนุ่มละมุลนิ้วราวใยไหม ใจเต้นระรัวกับกลิ่นกายสัมผัส และความผ่อนคลายตึงเครียด ส่งอีกอารมณ์สัตว์โลกโผล่ทะยานเหนือน้ำ...เหนือห้วงมหรรณพผิดชอบ ชั่วดี

อารมณ์ดิบแห่งตัณหา ดำฤษณา...ไฟราคะกระพือโหม!!!

เปลวไฟนรกนี้ลามเลียผมบ่อยครั้งเมื่อยังอยู่คุณนงสองต่อสองกลางป่า ผมใช้ขันติ คุณพระเข้าขย่ม ข่มอก ข่มใจ ผ่านพ้นจวนเจียนฉิวเฉียดทุกแห่งหน...

ที่ทำอย่างนั้นได้ ก็ด้วยคุณนงร่วมมือ รู้ว่าไม่ควรกระทำสิ่งน่าอับอายกลางป่าดง พงเถื่อน ให้เจ้าป่า เจ้าเขา เทพเทวาสาปแช่ง

แต่หนนีี้...มันช่างมาถูกที่ ถูกเวลา ถูกบรรยากาศ หลังฟันฝ่าเอาชีวิตรอดเจียนแดดิ้น แม้ลมหายก็แทบไม่ได้ผ่อนปรน เมื่อรอดพ้น...จิตปุถุชนที่ไร้แรงแข็งขืน ด้วยมิใช่พระอิฐ พระปูน มักแสวงหาสิ่งชดเชย...

กามตัณหา เป็นหนึ่งในทางออกมนุษย์ทั้งโลก แต่ผมจะล่วงล้ำก้ำเกินเธอได้อย่างไร? ในสภาพที่คู่หมั้นนอนแบ็บสลบไสลไกลไม่เกิน10ก้าวด้วยฤทธิ์ยานอนหลับ...สองพรานเพื่อนตาย ก็ห่างในระยะพอกัน

สายฝนนอกถ้ำจั้ก จั้ก พร่างพรมพรำทั้งกลางวันยันกลางคืนดึกดื่น ถูกลมหอบเข้ามาต้องร่างเราเปียกชื้น ทุกอณูอากาศ อวลไอกลิ่นธรรมชาติ ความเงียบ สงัด มืด เหงาเปลี่ยวเป็นใจ แม้สาวงามเองก็ทานทนไม่ไหว...!

อ้อมแขนเธอกอดกระหวัดรัดร่างผมแนบแน่น ริมฝีปากโหยหาความอบอุ่น ผมตบะขาดผึง ดึงร่างเธอขึ้นนั่งบนตักตัวเอง ดึงเสื้อตัวนอกออก เอาแขวนกับแง่หิน

ในท่านั่งหลังพิงผนังหิน ผมถูกสาวงามตรึงไว้ด้วยท่าที่จงใจให้เธอบงการ ปานจ็อกกี้ผู้เชี่ยวชาญ กำลังลงแส้ม้าตัวโปรด โขยกเข้าสู่เส้นชัย!!!

 

"ไปบวชให้ลูกน้องข้า...อย่ามาอยู่ด้วย ไม่รับ"
สงสัยพญากุมภีล์กลัวพรานเอ็กซ์แอบจับลูกน้องท่าน ส่งโรงงานเครื่องหนังแน่เลย อิอิ...

 

ขอบคุณพี่วันมากๆครับ

 

หวั่นหวาดกับการได้พานพบเทพไท้ทั้งหลายที่ปกป้องคุ้มครองในที่นั้นๆ ชลอยลุง X น่าจะเป็นเทพผู้มีฤทธิ์มาเกิดเป็นมนุษย์ จึงต้องประมือกับผู้ดูแลอาณาเขตต่าง แล้วยังมีเหล่าเทพคอยช่วยเหลืออยู่นอกจากองค์หลวงปู่ อ้อลืมนึกถงตอนที่ถูกไล่ให้มาเกิดในโลกมนุษย์ ๕๕๕๕ หัวเราะเป็นภาษาไทยมั่ง

สวัสดีครับคุณน้า Wanwi และสหาย FC ทุกๆท่านครับ (แหมคำนี้ถ้าก่อนหน้านี้ใช้คำนี้คงลำบากแน่) อ่านสนุกไปอีก "ท้ายจริงๆ เรื่องกามารมณ์ เป็นเรื่องที่หักห้ามได้ยากยิ่งจริงๆ นี่ละปราบเซียนมานักต่อนักแล้ว ไม่อย่่างนั้นจะมีหรือคำว่า นารีพิฆาต "
วันนี้เข้าอ่านสองช่วง เช้า และเย็น ตอนเช้าไม่มีโอกาศได้ทักทายเนื่องจากต้องทำงานบ้านตัวเป็นเกรียว หัวเป็นน๊อต เสร็จไปแล้วอีกวันครับ ๕๕๕๕ คงไม่ได้เข้าอีกเพราะวันนี้จะสวดมนต์ยาวๆ กุศลใดๆที่เกิดจากการสวดมนต์ ฟังเทศ และปฏิบัติธรรมในวันนี้ผมขอส่งให้คุณน้าและเพื่อนๆ FC ทั้งหลายให้มีความสุขครับ

 

ขอบคุณมากๆครับคุณอา
สองท่อน
ท่วมท้นอารมณ์
หวาดระแวง ตึง
เครียด ระคนใคร่
ป่าอาถรรพ์แรงจริงๆ

 

พลาดท่าเสียทีกับเสียสาวจนได้

 

----ขอบคุณมากครับคุณอา กำลังโดนกับตัวเอง เลยในตอนนี้ อยู่ดีๆโดนขี้ เข้าให้ ทำได้อย่างเดียวตอนนี้คือทำใจ

 

สวัสดีตอนเช้าสุขสันต์วันอาทิตย์แด่ท่านอ วันวิและWFCทุกๆท่านค่ะ

 

สวัสดียามเช้าครับพี่วันและทุกๆท่าน เช้านี้อากาศแจ่มใส

 

ได้รับสีผึ้งหลวงปู่ทรัพย์จากท่านอา Wanwi แล้วครับ

 

สามโพสท์น้องเสตอบรวมเลยครับ
-----โมทนาที่ได้รับสีผึ้ง ขอให้สมหวังในการอาราธนาใช้
แต่ปกติคนดี-ผีคุ้มอยู่แล้ว เพียงแต่เรื่องงานบางครั้งไม่ค่อยปกติ คู่แข่ง คู่แย่ง ตัวแกล้งเยอะ...เรามีตัวช่วยบ้างก็อบอุ่นใจ

-----ประทับใจกับเรื่องราว"เซนเซ"แค่มุมเล็กๆ ก็ทำให้เห็นว่าทำไมชาติที่หายนะจากสงครามโลกแทบจมลงในมหาสมุทรจึงพลิกฟื้นขึ้นมายืนเป็นแถวหน้าของโลก ก็ด้วย"วินัย-คุณธรรม-ขยัน"และอุดมคติยอดเยี่ยมของคนในชาตินี่เอง คนมีวินัยและมโนธรรม-คุณธรรม อย่างญี่ปุ่น...ผมเชื่อไม่ต้องมีศาสนาก็ได้ เพราะส่วนใหญ่เค้าดีจริง

-----ฮ่า ฮ่า เป็นพ่อบ้านยุคใหม่ที่ต้องขอเชย แบบผู้หญิงยุคเก่า...มือก็ไกว ดาบก็แกว่ง แต่ชายยุคใหม่ "จานก็ล้าง -ผ้าก็ซัก- กับข้าวก็ทำ แถม...ลูกก็ต้องเลี้ยง ครบเครื่อง ครอบครัวอยู่รอด เจริญก้าวหน้า-ฮ่า

 

เทพฝ่ายธรรม เพิ่งออกจากจำศีล
หากเป็นฝ่ายมารเรื่องคงไปยาว
ให้ท่านผู้อ่านบ่นว่า...ไม่น่าเชื่อ
อีกหลายยก-ฮ่า

 

ไม่ใช่"อาถรรพ์"ใดหรอกน้องบานชื่น
เป็น"อารมณ์"ปุถุชนที่หาใช่พระอิฐ-พระปูน
หากไม่มีเรื่องพวกนี้แซม ก็จะเป็นนิยายโกหก
บันทึกมากกว่านี้นะ นี่ผมร่ายอย่างเกรงใจสุดๆ-ฮ่า

 

เป็นเรื่องควรเต็มใจเสียอยู่นาน้องไฟนอล
สุดท้ายแล้ว มนุษย์ก้าวข้ามด่านนี้ไม่พ้น
เพราะไม่ใช่พระอริยะหรืออรหันต์
เป็นเรื่องโลกสามัญ พื้นๆ ง่ายๆ

 

ทำบุญมากๆเข้าไว้ อย่างที่ชวนผมทำ
นี่แหละช่วยได้-มารพ่ายในบั้นปลายแน่
ไม่มีสิ่งใดที่ต้านแรงบุญได้ ทั้งเทพ-มาร
"ทำใจ"อย่างเดียวไม่พอ ต้องเร่งสร้างบุญหนุน

 

มิตรภาพข้ามฟ้ามาไกล ไม่มีราคา
มีแต่"คุณค่า"ท่วมท้นมากล้นหัวใจ
เป็น"ค่า"ที่อยู่ตลอด...ไม่มี"ค่าเสื่อม"
เหมือนนักบัญชีตีราคาทรัพย์สินปลายปี

ป้ายอย่างภาพเล็ก-อีกหน่อยอาจต้องมีทั้งโลก
ขืนไม่ทำ สังคมก้มหน้าวัยกะเปี๊ยกมีหวัง
ถูกรถชนตายไม่เว้นวัน-อันนี้เขาเรียก"ตลกร้าย"