เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

ส่งความรู้เรื่องวัคซีนกันไข้หวัดหลายสายพันธุ์ ท่านใดรู้ว่าควรฉีดป้องกันก็เชิญทำตามคุณพัฒน์แนะนำ มีฉีดฟรี กับลงทุน700บาท อย่าประมาทกับหวัดยุค4จี มันพัฒนาไวพอกับเครื่องมือดิจิตอล

 

ยักษ์หรือเซียนตนนี้ไม่น่ากันหวัดได้ เพราะดูงอมเหลือหลาย

 

ขอบคุณน้องเส แทนท่านบก.

 

ปรมาจารย์ยุคโบราณ ท่านก็ถือเหมือนคนไทยยุคเก่าคือ ไม่ให้ถ่ายรูป หรือปั้นรูป เพราะเป็นเสมือนตัวแทนคนตายแล้ว กว่าความเชื่อนี้จะเลือนหายต้องใช้เวลานานหลายรัชกาล

สังเกตเห็นชัด อย่าง หลวงพ่อทองศุข วัดโตนดหลวง ทุกภาพที่ท่านให้ถ่าย จะต้องหลับตาเป็นเคล็ด

หลวงปู่ทอง วัดราชโยธา ท่านอายุเกินร้อยตั้งเยอะ จึงไม่ต้องพูดถึง ท่านต้องมีเคล็ดมากมายกว่าจะอยู่โปรดสัตว์ได้ยาวนานขนาดนั้น วัตถุมงคลของท่านค่อนข้างหายาก มีแต่ของอุปโลกหรือทำเทียมเลียนแบบ ของจริงหายสาบสูญ กระทั่งรูปถ่ายก็อย่าวางใจนัก คนเล่นพระสมัยใหม่ มันแต่งนิยายเก่ง ยัดซ้ายยัดขวาได้ทุกรูปแบบ

 

จริงอย่างที่คุณอาว่าครับ ครูบาอาจารย์สมัยก่อนท่านไม่ยอมถ่ายรูปเลย ยิ่งพวกแอบถ่ายนี่เจอดีถ่ายไม่ติดถ้าท่านไม่อนุญาตก็มีเยอะ ส่วนเรืองวัตถุมงคล ท่านก็ไม่ทำบ่อยๆ หรือเยอะๆ เหมือนสมัยนี้ ท่านจะทำให้เฉพาะคน เฉพาะโอกาส เฉพาะฤกษ์ดีสำคัญๆ จริงๆ ของเหล่านั่นจึงมีค่าประมาณมิได้ ผมเองนับถือครูบาอาจารย์ยุคเก่าหลายท่าน แต่ไม่ทีปัญญาหาของจริง รูปที่มีอยู่ผมคิดว่าถึงจะเป็นรูปจริงหรือไม่ผมไม่อาจฟันธง แต่ผมเคารพนับถือ กราบไหว้ด้วยใจจริง ใจที่ระลึกถึงท่าน มิใช่ผู้อื่น รูปเหล่านั้นก็ถือว่าเป็นรูปจริงของท่านแล้วละครับ ^__^

 

555. ขอบพระคุณครับอา. ผมเริ่มคิดว่าผมชื่อนี้ซะแล้วครับ

 

ท่าน บก ขอให้หายไวๆครับ ต้องพักผ่อนให้มากๆ ดื่มนํ้าอุ่นๆ+นํ้ามะนาว+นํ้าผึ้ง+เกลือทะเล ค่อยๆดื่มบ่อยๆ คงจะช่วยได้มากครับ

 

อย่างนี้เขาเรียกว่า ศรัทธามั่นคงไม่คลอนแคลน ครูบาอาจารย์ท่านชอบโปรดศิษย์หรือผู้นับถือเช่นนี้ เมื่อมั่นคงดีก็พึงอธิษฐานจิตถึงท่านบ่อยๆ ไม่ช้าวัตถุมงคลพระเครื่อง-เครื่องรางของแท้ที่ท่านทำไว้จะมาโปรดโดยไม่รู้ตัว เผลอๆอาจจะได้ฟรี

ลองทำดู แต่ต้องหาไปด้วย และรู้จักด้วยนะว่า ของที่ท่านสร้างไว้ มีจำพวกใดบ้าง ไม่ใช่ได้มาแล้ว กลายเป็นไก่ได้พลอย ลิงได้แก้ว ไม่รู้คุณค่า

 

---มันชัย=เมามันในชัยชนะ(ชนะเรียบร้อยแล้ว)
---มนต์ชัย=มนตราแห่งชัยชนะ(ยังไม่รู้แพ้หรือชนะ คิดล่วงหน้าไปก่อน)
---น้องเด็กบ่อชอบแบบแรกก็ไม่ผิด-ฮ่า

 

คุณชัยวัฒน์ก็แนะให้ท่านบก.กินอุ่น-นอนอิ่ม นั่นแล แต่ถ้าออกป่าไปนอนกลางดินกินไม่เป็นเวลากับลูกน้องบ่อยๆ ท่านบก.ก็หายหวัดยาก...เชื้อพวกนี้มันชอบ คนนอนน้อย พักผ่อนน้อย กินไม่เป็นเวลา

 

เก็บโพสท์วันสารท-วันโกนใจร่มๆ(ยังไม่ถึงวันพระซึ่งเป็นพรุ่งนี้ แต่ท่านผบ.ผมคนโบราณชอบนับวันโกนให้เป็นวันพระไปด้วย ทำเอาเข้าใจผิดเล็กๆ)

ได้เวลาแห่งความหรรษา รีบเข้าป่าก่อนน้ำป่าจะมาพาเส้นทางขาด รอการจิ้มชั่วประด๋าว ปูเสื่อซดชา-กาแฟไปก่อน เวลาดี-ทีไทม์พอดี

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
====================
ความเดิม...สีปีกแมลงทับส่องประกายแว่บก่อนสงบนิ่งไม่รู้ไม่ชี้ที่เดิม เหมือนก้อนวัตถุธาตุธรรมดา ปราศวิญญาณอมตะสิงสถิต!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

แม่เจ้าประคุณรุนช่อง นางถ้ำไม่ล้อเล่น เธอพูดจริงให้เราทำตามบัญชา ใช้ยุทธวิธีล่อลวงเราหล่นหลุมพรางด้วยเจตนาหรือประสงค์ใด สติปัญญาผมมิล้ำลึกนึกตีความแตก...

---เอ็งมาข้ามุด
---เอ็งหยุดข้าแหย่
---เอ็งแย่ข้าตี
---เอ็งหนีข้าตาม

สงครามจรยุทธ ยุคดาวแดงเหนือแผ่นดินจีนชัด ๆ...ผมจำต้องเล่าฝันสยองเมื่อไม่กี่ชั่วโมงกลางวง เฉพาะตอนสำคัญให้ผมปีนยอดนมโตคืนก้อนเหล็กไหล

ละไว้ในตอนพิเศษ คุณนงใช้เงื้อมหัถต์เทพอสูร ช่วยไม่ให้กลายเป็นดวงวิญญาณร่อนเร่พเนจร!

"อย่านะคะ...ทิ้งไว้ที่นี่ให้เจ้าถ้ำเกเรเอาไปเอง"...!

สาวงามโพล่งทะลุกลางปล้อง ความทรงจำเมื่อค่ำคืนคงหวนเล่นงานเธอเข้าแล้ว คุณชาติหันจ้องคู่หมั้นเขม็ง แต่คุณนงไม่สบตาพูดแล้วทำเสมองอาจารย์เลิศ

"แปลกดี...ช่างฝันได้เค้าเข้ากับของที่ยังอยู่ ยังไงกันแฮะ"?

จอมขมังเวทย์ไม่ตอบคุณนงหรือออกความเห็นคล้อยตาม แต่กลับมองผมด้วยสีหน้าแววตาครุ่นคิดอย่างผู้เจนโลก เข้าใจ รอบรู้วิถีวิญญาณ ภพภูมิคนตาย เบื้องหลังความตาย และเกี่ยวข้องกับอดีตชาติมากกว่าใคร ๆ ในวง

ร่างกายพักฟื้นแข็งแรง เหล็กไหลที่ทำให้หนาวอึดอัดขัดข้องออกจากกาย...สมองและปฏิภาณอาจารย์เลิศกลับมาทำงานเฉียบไว โดยเฉพาะกับสัมผัสเร้นลับเหนือโลก สภาพที่จริงแล้วเกือบเป็นจอมอาคมผู้ยิ่งยงคนเดิม!

"ดวงเอ้ย...ขอหนังสือเล่มน้อยทีถี"

อาจารย์พลิกหนังสือมนตราในมือชั่วครู่ก็แย้มยิ้มในหน้า ยื่นที่เปิดส่งให้ผมดูบทที่ต้องการ

"ถ้าเป็นอย่าง'จารย์คิด น้องพรานต้องใช้บทนี้ ให้องค์ปู่บนคอช่วยอีกแรง ทุกอย่างน่าลงล็อก"

หลายหัวดำนายจ้างชะโงกหน้าเข้ามุงดูบทที่จอมขมังเวทย์แนะนำ ดูแล้วก็สั่นหัว คุณเทพบ่นพึม...

"ไม่เห็นจะเข้าใจ"

อาจารย์ตบไหล่ศิษย์เอกเบาๆ..."เอาน่า ไว้ค่อยอธิบาย...น้องพรานเขารู้แก่ใจตัวเองว่าอะไรเป็นไร...จริงมั้ย?"

ใบหน้าจอมอาคมยิ้มกริ่มดูอารมณ์ดีตั้งแต่ช่วงเช้า ส่วนผมนั้นคงค้างคาความสงกามิวาย...

"ถ้าไม่ใช่อย่างที่คิดละครับ 'จารย์รู้ได้ไง ทำอย่างไรต่อ?"

"ไม่รู้สิ...ก็เดาเอาเหมือนน้องพราน แต่'จารย์สังหรณ์ว่า มันใช่"!

มีคำแนะนำบ้างก็ดีกว่าเดินดุ่มในอุโมงค์มืดสนิทไร้ กระทั่งไม้ขีดก้านเดียวส่องทาง ผมพับหนังสือมนต์เล่มน้อยใส่กระเป๋า ตัดสินใจเฉียบขาด สมองคิดถึงการวิ่งมาราธอนในกีฬาโอลิมปิก เคยดูหนังข่าวขาว-ดำ กว่านักวิ่งจะเข้าเส้นชัยเหนื่อยลิ้นห้อยแทบล้มประดาตาย คนดูยืนปรบมือให้แม้คนสุดท้ายที่เดินเหมือนคลาน แต่อุตส่าห์บากบั่นถึงจุดหมายแม้ไม่ได้เหรียญ

นั่นคือสปิริตของนักกีฬา...แล้วผมล่ะ ? ไอ้หนุ่มทหารเกณฑ์ ผมควรมีสปิริตนักสู้ ต่อกรกับมันให้ถึงหยาดสุดท้าย กองทัพกับการฝึกหัดไม่ได้ฝึกปรือผมมาให้เป็นผู้ยอมแพ้ง่าย ๆ!!!

"ขึ้นไปคืนให้มันจบ ๆ"...ผมประกาศ ศึกนี้หรือภารกิจบ้าเลือดก็เหมือนวิ่งทางไกล เหลือระยะทางหน่อยเดียวก็เข้าเส้นชัย กลัวเกรงไปไย

"ลุงไปด้วย"...พรานเฒ่าขึงขังออกเสียงไม่ให้ใครคัดค้าน เออ...มีลุงเฒ่าเคียงข้าง ป่าเขาลำเนาไพร ห้วยเหวธาราแห่งใด ถึงไหนถึงกันสิน่า...!

(ยังมีต่อ)
------------------------------

*** เรื่องเล่า-นักขุดกรุฯ ทุกตอนมีลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ ห้ามนำเผยแพร่ ก็อปปี้ ลอกเลียน ดัดแปลงทำซ้ำทุกกรณี มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฏหมาย ***

 

สวัสดีคุณอาวันวิและแฟนคลับทุกท่านครับ

 

(ต่อ)...เหล็กไหลฯ
=============

เรารอ ฟ้าสาง ดาวสูญ ตะวันฉาย ระหว่างนี้เร่งเก็บข้าวของ เก็บกวาดที่พักเตรียมเดินทาง บักสมเร่งทำมื้อเช้าเป็นมื้อหนัก มื้อต่อไปต้องฝากไว้กับความสะดวก ไม่อาจกะเกณฑ์เวลา...

หนทางวิบากป่าเขาไม่เหมือนในเมือง แม้เส้นที่เคยย่ำตะลุยผ่าน ก็ใช่ว่าจะเดินซ้ำรอยเดิมได้คล่องตีนดังใจนึก!

สายธารมหัศจรรย์ค้างคาวถ้ำใต้ดิน ผินคืนรวงรัง คณะนายจ้างกับอาจารย์เลิศทำกิจส่วนตัวกับน้ำมวกหลังถ้ำ เราออกันอยู่นอกถ้ำ จุดที่ต้องไต่ปีนสู่ยอดหัวจุกนมโต รอเวลาแดดจ้าสักนิด ไล่ความชื้นหยาดน้ำค้างที่อาบชะง่อนหินผา

"ไปเถอะ..นายทหาร"...ลุงพรานส่งปืนพระเจ้าเหาฝากมอญหนุ่ม ทั้งตัวเหลืออีโต้เล่มเดียวขัดหลัง ร่างเล็ก ๆ ไต่นำไปก่อนราวลิงลม ผมสะพายไอ้ห้านัดไต่ตามไม่เหลียวมองใคร กระเป๋าเสื้อใส่ผ้ายันต์ห่อเหล็กไหล ปิดกระดุมรัดกุม คล้องกระติกน้ำไม่เกะกะหนึ่งลูก

ถ้าผมจะเหลียวมองหลังเหลือบแลล่างในกลุ่มนายจ้างสักนิด ก็คงเห็นชาวคณะชะเง้อคอยาวด้วยสีหน้าเอาใจช่วย และอาจเห็นบางคนเอามือกุมคอที่สวมองค์เทพราหู ทำปากขมุบขมิบ

ขึ้นมาได้ระยะทางสัก1 ใน 3 จู่ ๆ กระแสลมภูเขาตีเข้ามาค่อนข้างแรง สายธารวาโยพัดตะบึงไม่มีปี่มีขลุ่ย ลุงพรานเฒ่าหยุดปีน แนบร่างเล็กเข้ากับเชิงผาร้องเสียงลั่น...

"ระวัง...นายทหาร"!

ผมก็แนบหน้ากับหินภูเขาเปียกชื้น ลำตัวแอบเข้าช่องหลืบหินก้อนใหญ่ เท้าซ้ายยันกับรากไม้ ข้างขวาวางหมิ่นเหม่ชะง่อนหินน้อย ลมอื้ออึงพัดผ่านตัวหวือ หวือ

กลั้นใจเฮือกใหญ่รอให้ลมสงบหรือซาลงหน่อย แต่ดันไม่เป็นอย่างใจนึก ซ้ำดูเหมือนจะแรงยิ่งขึ้นจนเนื้อตัวใบหน้าเริ่มแสบ เสียงด้านล่างตะโกนโหวกเหวกลอยขึ้นมาฟังไม่ได้ศัพท์

ประสบการณ์ผ่านอาถรรพ์ป่าร้าย ๆ มามาก เตือนทันที...นี่หาใช่ลมภูเขาปกติธรรมดา...!

เอามือจับองค์ปู่ที่คอ กลั้นใจรำลึกภาวนาพระมหาคาถา "มงกุฏพระพุทธเจ้า"...แต่สติไม่มั่นคง 2 เท้ามิได้ปักหลักตรึงแน่นกับแม่พระธรณี ไหนต้องคอยระวังตกเขาคอย่น แข้งขาหัก ภาวนาไป 3 ตลบ ลมก็ยังรุนแรงบาดตัวกับใบหน้า...

ผมหยีตาแหงนหน้ามองสหายร่วมตายเหนือหัว เห็นลุงเอื้อมมือด้านหลัง ดึงอีโต้จากเอว

รู้ทันควันว่า จอมพรานเฒ่าจะใช้ "อีโต้ขัดลม" อาคมกะหร่างสู้กับลมพิสดาร

"อย่า...ลุงงง"!!!

ผมแหกปากตะเบ็งสุดคอหอย คาถาที่ไม่ได้หลักปักเท้ามั่นคงกับปฐวีธาตุ ความขลังศักดิ์เดชลดทอนเกินกว่าครึ่ง เผลอไม่สัมฤทธิ์ประสิทธิผลอย่างที่ผมได้บทเรียนหลัดๆ

" กา กา กาาาวว์"

ในม่านลมอีกาตัวดำมะเมื่อม ขนาดเขื่องน้องเหยี่ยวภูเขา โฉบตัดลมเข้าหาลุงพรานเฒ่า ปีกทะมึนตวัดตีใส่ แต่พรานเฒ่าไม่ใช่สมัน ฟุบตัวแนบกับลาดผาทันท่วง มือข้างถืออีโต้กวัดแกว่งป้องกันตัวสะเปะสะปะ

อีกาประหลาดสะพือปีกต้านลม บินขึ้นมุมสูงเหยียดสองขาทื่อตรงแหน็วในท่าอินทรีเตรียมจับเหยื่อ หนนี้มันคงใช้สองขาทิ่มจิกกลางหลังด้วยเล็บคมกริบราวมีดโกน แล้วใช้จงอยปากเล่นงานท้ายทอยลุงเฒ่าแม่นมั่น

เหตุการณ์คับขันสุดขีด มันถลาตัดขวางลมลงมาดั่งเรือบินทิ้งระเบิดดำดิ่ง แต่ช้าไปนิดเดียวด้วยลมต้าน...

"เปรี้ยง...!!!"

กระสุนล้มช้างจากเบื้องล่างคำรามตัดอากาศ คลื่นที่แหวกผ่านกำแพงเสียงบางส่วนอัดกระแทกกับภูผาส่งเสียงสะท้อนกึกก้อง...

แก้วหูผมลั่นเปรี๊ยะอีตอนกระสุนผ่านไปแม้จะห่างตัวหลายวา เพิ่งรู้ซึ้งครานี้เองว่าอยู่ในวิถีกระสุน หวาดเสียวแทบเยี่ยวราดกลางหาวเยี่ยงนี้!!!

*** เรื่องเล่า-นักขุดกรุฯ ทุกตอน มีลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ ห้ามนำเผยแพร่ ก็อปปี้ ลอกเลียนดัดแปลง ทำซ้ำทุกกรณี มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฏหมาย ***

 

กราบสวัสดีคุณน้า Wanwi และสวัสดีเพื่อนๆที่รักทุกๆท่านครับ
มาขอขอบคุณ อีก ๒ ตอน ที่ส่งจากใจ มาให่พวกเราได้อ่านกันครับ มันเป็นยาเสพติดอย่างหนึ่ง วันใหนไม่อ่าน ก็พลิกกลับไปอ่าน หน้าใหนก็ได้ ให้ได้อ่านแล้วกัน ๕๕๕๕ ท่าจะติดเอาการ(ถ้างานไม่หนักจนเกินไปนัก)

ขอบคุณพี่ Suthumma ส่งความรู้ (รูป)อันทรงคุณค่าให้น้องๆ เอาไปศึกษา เอาไปเสาะหา (หายากน่าดูตอนนี้ได้อย่างเก่งก็ สมเด็จบึงพระยาสุเรนทร์ ยังปักหลักอยูพันต้น ถึงปลายเลย)
ลูกอมก็สุดยอด พระพิมพ์สมเด็จก็พิมพ์เยี่ยมยอด สวยสมบูรณ์ พระปิดตาเมฆพัด ก็สวยสมใจ สะดุดใจที่พระปิดตาองค์ล่าง ล้วนแต่สุดๆ เลยครับ นี่ขนาดไกล้ๆมือนะนี่ ว้าวๆๆๆๆๆ

ขอให้พี่ suthumma หายป่วยใข้ไวๆนะครับ ส่งแรงใจให้อีก ๑ แรงครับ



ได้ยินแว่วๆ คำนี้เข้าหูแว็ปๆ ไม่แก่ ....... อืม ... ไม่แก่ครับ แต่เอาเป็นว่าเกิดมาก่อนละกัน อย่างไรก็ ยังไหวๆ ครับ ตอบแทนให้นะครับ

ท้ายนี้ขอให้ทุกท่านรักษาสุขภาพกันด้วยนะครับ ละอองฝนโปรยปราย มาอย่าประมาทกันครับ กลับถึงบ้าน อาบน้ำ สระผม และพักผ่อนให้เพียงพอ

ทำใจให้เยือกเย็น ส่งความเมตตาให้ตัวเอง เมื่อมีสุขเกิดขึ้นแล้วก็แผ่ต่อไปให้เพื่อนร่วมโลกต่อไปครับ อ้อ อย่าลืมส่งไปให้คณะเดินป่านี้ด้วยนะครับ อุตสาห์ บันทึก และส่งต่อมาให้หลานๆ ได้อ่าน ถ่ายทอดเป็นตัวหนังสือมาโดยคุณน้า Wanwi อีกทีหนึ่ง สาธุๆๆๆ

 

ชอบพระปิดตาจังเลยครับ แฮะ แฮะ แฮะ

 

ชอบองค์ซ้าย^_^

 

สุดยอดเลยครับ ขอยกมือพนมสิบนิ้วจรดหัวเลย ได้เห็นของจริง หันธงว่าแท้แบบไม่มีข้อกังขาจากคุณอา suthamma แบบนี้ ผมละปลื้มใจ พระปิดตาสวยมากจริงๆ ครับ เห็นความเก่าแล้วมันรู้สึกสุขใจจริงๆ ขอบพระคุณที่นำของดีเป็นมงคลมาให้ได้ชมกันครับ

 

อยากทราบมานานแล้วว่าพี่ suthamma อาราธนาเครื่องรางของขลังอะไรติดตัวบ้างครับ?