ตัณหา

นานใหมคับที่คนเราจะสำรอกตัณหาออกมาได้

 

ไม่นานครับเบียร์ซักลังกินคนเดียวสำรอก(ความอยากกิน) ออกไปหมดเลยเชียว

 

ส่วนใหญ่ ก็ 2ปี โดยรวมแล้วไม่น่าจะมีนะ

 

เริ่มต้นถูกต้อง ระหว่างทางถูกต้อง ก็เร็วหน่อย
เริ่มต้นถูกต้อง ระหว่างทางผิดมั่ง ถูกบ้างก็นานหน่อย
เริ่มต้นผิด ระหว่างทางผิด ก็ไม่มีวันที่จะสำรอกอะไรได้ฮับ

 

เริ่มต้นที่ถูกต้อง
คือต้องเข้าใจให้ถูกต้องว่าขันธ์ 5 ไม่ใช่ตัวตนของเรา แต่เราจะใช้ขันธ์ 5 ทำกุศลคุณงามความดีต่างๆ เพื่อ
กำจัดกิเลสสิ่งเศร้าหมองทั้งหลาย
ในใจเราให้เบาบางลง
ด้วยการบำเพ็ญ...
1.ทาน
2.ศีล
3.จิตภาวนา
แล้วก็บำเพ็ญไปอย่างต่อเนื่อง จิตใจ
จะถูกขัดเกลาไปสู่ความสะอาดช้าเร็ว
อยู่ที่สติปัญญาการ
พิจารณาไตร่ตรองในพระธรรม
ที่ได้สดับ
รับฟังมาบ่อยๆ ฟังจากคลิปก็ได้
รวมถึงคำชี้แนะจากครูบาอาจารย์
ทั้งหลายด้วย ฮับ
ถ้าเริ่มแบบนี้มีโอกาสตามที่หวังฮับ

 

หาวิธีทำชีวิตใน 2 ปีนี้ให้มีความสุขก่อนล่ะกันคับ แล้ว แต่ล่ะท่านทำยังไงให้ชีวิตแต่ล่ะวันมีความสุขคับ แชร์ให้รู้กันทีคับ

 

ผมว่าผลบุญกุศลเก่าๆที่ทำๆกันมาสั่งสมกันมาคงทำให้ชีวิตเราๆท่านๆมีความสุขกันเนืองๆแต่ช่วงเวลาที่เข้าไปลิ้มชิมรสแล้วติดเพลินน่าจะเป็นประเดนว่าพอรสจางคลายหายไปแล้วเศร้าหรือเห็นธรรมแทนนะครับ.แล้วก้จะหลงไปจมแช่กับมันไหมหรือจะถอนตัวออกมาดีมีสติมันก้คงเห็นวนไปอย่างนี้เรื่อยๆอยุ่ที่จะพอหรือยังมั้งครับ

 

ตัณหาน่ะเหรอ มันคือความกำนัด เลิกกระทำจริง ช่วยตัวเองแทน 2-3วันครั้ง เจริญกายคตายะสติบ่อยๆ

 

คุยอัลลัยฮับ

 

จะคลายกำหนัดได้นี้ต้องเบื่อหน่ายเรื่องกาม หรือเห็นโทษเรื่องกามคับ

 

ต้องเห็นทั้งคุณและโทษ
แล้วเกิดอาการเซ็งไปเลย
แต่จะเซ็งได้ คงต้องธรรมอย่างเข้มข้น
ฟังผิวเผินแล้วคิดตัดอารมย์
เองคงไม่มีวันชนะมันได้ฮับ

 

ขอบคุณคับท่านนีโอ ได้เข้าใจมากขึ้นเลยคับ ขอบคุณคับ

 

มันลึกซึ้ง ซ่อนเงี่xนมากครับ

 

ตัณหา...แปลว่ามีอารมณ์ร่วมในสิ่งต่างๆ นำไปสู่ บราๆๆๆ ละได้ไม่ได้ขึ้นกับปัญญา คนปกติเดินผ่านไปแล้วก็ยังวกกลับมา ส่วนคนไมส่วนคนไม่ปกติเมื่อเดินผ่านไปแล้วไม่รู้จะวกกลับมาทำไม

 

แล้วแต่เหตุและปัจจัยแห่งบุคคลนั้นๆครับ
จะใช้คำว่าช้าหรือนาน เพื่อกำหนดเป็นช่วงเวลาเลยนั้นคง
ใช้ตอบคำถามไม่ได้ครับ

ถ้าคิดอะไรไม่ออก ให้ระลึกไว้ก่อนว่า
เราไปห้ามตาไม่ให้เห็น หูไม่ให้ได้ยินไม่ได้
เพราะเป็นธรรมชาติของมัน....

ภาพต่างๆ สิ่งยั่วยวนต่างๆ เหล่านี้ล้วนเป็นภายนอกไม่ใช่ภายในเรา
เพราะเราไม่สามารถดึงเอาสิ่งนั้นเข้ามาซ้อนไว้ในกายเราได้ มันเลยคือภายนอก

แต่ให้ระลึกไว้ อีกอย่างว่า โลภะ โมหะ หรือ โทสะ พวกนี้มันมีอยู่แล้ว ยอมรับซะว่า
ในจิตเรามีเป็นปกติ มากน้อยช่างมันเอาว่านิดเดียวก็ถือว่ามี
เพราะถ้าไม่มี จะไม่มีรูปร่างหน้าตาอย่างเรามาง๋องแง่งแถวนี้

ดังนั้น ให้หาอุบายด้วย กุโลบายอะไรก็ได้ จะคำสอน ตำรา
การฝึกอะไรก็ได้ ฯลฯ ที่จะสามารถรู้เท่าทัน ไอ้ โลภะ โมหะ โทสะ
ในจิตเรานั้น ไม่ให้มันส่งออกไปกระทบ สิ่งต่างๆภายนอกเหล่านั้น

แล้วดึงเป็นนามธรรมกลับเข้ามาสบทบในจิตเราจนเป็นตัวตนของเรา
มันก็จะไม่เกิดเป็นการปรุงแต่ง จนเราเรียกมันเป็นคำว่า ตัณหาได้
วิธีการง่ายๆ ท่องไว้ คือ อย่าเริ่ม.........นี่คือ เบสิก


แต่ถ้าถามว่า จะสำรอกมันออกมาหมดเลยได้ไหม (ซึ่งไม่ได้ถามแต่เล่าให้ฟังเฉยๆ)
มันไม่ได้หรอก ถ้าบอกว่าได้ คือไม่เข้าใจเรื่องจิต
หรือไม่ก็คือหลงตัวเอง ยกเว้นจะมีความสามารถสูงส่ง
จนสามารถเข้าไปดับเชื้อตัวนี้ได้เลย
ปล่อยให้เป็นเรื่องของดวงจิตระดับโปรซีรีย์ไปเหอะครับ

แต่เราทำได้ แค่ค่อยๆสำรอก คล้ายๆที่ถาม
ด้วยการ ฝืนไม่ให้มันเริ่มต้น ไม่ให้มันส่งออกไปดึงภายนอกเข้ามา
ก็ด้วยหลักการอุบายวิธีการที่ส่งเสริมหนุนการเดินปัญญาทางพุทธศาสนานั่นหละครับ
มันถึงจะค่อยๆสำรอก โดยไม่มีกำลังส่งออกไปดึง
ภายนอกเข้ามาปรุงได้ แบบค่อยๆลด ค่อยละลงได้เองนั่นหละครับ
เป็นที่มา ของคำว่า ตามเหตุและปัจจัยแห่งตน
ที่จะใช้วิธีการอุบายใดๆเพื่อให้ไปถึงครับ

ที่ลุงแมวพูด ก็เป็นวิธีการอุบายอย่างหนึ่งนั่นหละครับ
เลือกเอาที่เหมาะสมกับสภาวะแห่งตนเองนะครับ

เล่าให้ฟังเฉยๆครับ

 

กามนี้สำเร็จได้ด้วยการตรึก

 

+++ ตัณหา = ความอยาก

+++ ตัณหา เกิดกับ ผู้ที่ "ซ่านไปในอารมณ์ต่าง ๆ" โดนความ ฟุ้งซ่าน (มโน/คิด/เดา/คาด/หวัง) ครอบงำ เช่น "หวย" เป็นต้น

+++ ใน ปฏิจจสมุปบาท ตัณหา เกิดจาก เวทนา (มโน อย่างไรก็ รู้สึกอย่างนั้น รู้สึกอย่างไร "ก็อยาก" ไปตามนั้น)

+++ ตัณหามี 3 ประเภท
1. กามารมณ์ 5
2. ภวตัณหา คือ ความ "อยาก" มี/เป็น
3. วิภวตัณหา คือ ความ "ไม่อยาก" มี/เป็น

+++ ตัณหา จาก 6 ทวาร (เหี้ย 6 รู) จากอายตนะ 6 คือ "1. ตา/รูป 2. หู/เสียง 3. จมูก/กลิ่น 4. ลิ้น/รส 5. กาย/สัมผัส 6. ใจ/มโน
===============================================
ตัณหาสูตร พระไตรปิฎก เล่มที่ 17

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความกำหนัดด้วยอำนาจความพอใจใน รูปตัณหา นี้เป็นอุปกิเลสแห่งจิต ความกำหนัดด้วยอำนาจความพอใจในสัททตัณหา ฯลฯ ใน คันธตัณหา ฯลฯ ในรสตัณหา ฯลฯ ในโผฏฐัพพตัณหา ฯลฯ ในธรรมตัณหา ฯลฯ นี้เป็นอุปกิเลสแห่งจิต.

ดูกรภิกษุทั้งหลาย เมื่อใดแล ภิกษุละอุปกิเลสแห่งจิตในฐานะ 6 นี้ได้ เมื่อนั้น จิตของเธอย่อมเป็นจิตน้อมไปในเนกขัมมะ อันเนกขัมมะอบรมแล้ว ควรแก่การงาน ปรากฏในธรรมที่พึงทำให้แจ้งด้วยอภิญญา

+++ สรุป จิตไม่ส่งออกไปทาง อายตนะ 6 (จิตสงบ/ปัสสัทธิ) จัดเป็น เนกขัมมะ (ไม่เกี่ยวกับ เพศ) ควรแก่การงาน ปรากฏในธรรมที่พึงทำให้แจ้งด้วยอภิญญา
+++ สรุปย่อ จิตไม่ส่งออกไปยัง "โลกภายนอก และ มโนภายใน" เป็นอาการของ "หยุดจิต/จิตหยุด" ไร้กิริยาจิต ต่อจากนั้น "จิตจึงจางคลายตัวมันเอง" หมดไป
===============================================
+++ รายละเอียด ในวิกิ ตามลิ้งค์ข้างล่างนี้ นะครับ
https://th.wikipedia.org/wiki/ตัณหา

 

จนกว่าคุณจะเห็นจริงว่า
นี่.....สมมุติ
นี่...ไม่เที่ยง
นี่..ทุกข์
มันไม่มีอะไรคงอยู่กับเราไปตลอดกาล
เพราะเดี๋ยวกายเราก็พัง
เเละเราต้องตายกันทุกคน

 

ขอบคุณคับคุณยศวดี วิธีของคุณโอเครคับ แจ่มดี