ห้องแมวยิ้ม สัพเพ เหระ อะไรก็เอามาลงกระทู้นี้ได้ครับ

จะเอา ฤทธิ์

ต้อง หมั่นคิด

คิดดี .....แล้ว ฉลาดในการสังเกต ปิติ ที่เกิดจากการ คิดดี

การคิดดี ดีขนาดไหน ก้ต้องกับ หากคืดดี
ไม่ดับ จะ สังเกต ปิติ ได้ไม่ชัด

ตามหลักธรรม คิดดี คือ วิตก ส่วนการ
ฉลาดไปเหน ปิติ แทนการเอาเนื้อหาที่คิดดี
ไปใช้ จะเปนวิจาร

หากจะเอาฤทธิ์ ต้อง ฉลาดในการ เหนปิติ

ดังนั้น จะต้องปล่อยเรื่อง ที่คิดดี แล้วสังเกต
เฉพาะ ปิติ เพียวๆ ซึ่ง ปิติ เวลารู้ชัด ตัวปิตื
จะทำให้เกิด ปิติต่อเนื่อง

ภาษาธรรม คือ ละวิตก กำหนดรู้แต่วิจาร

พอฉลาดในปิติ ยกได้ต่อเนื่อง จะเกิด สุข
แล้วตามด้วย อุเบกขา

จะเอา ฤทธิ์ ต้องละปิติ สุข แล้ว เน้นการ
เหนอุเบกขา ที่ครอบงำโลก แล มหาภูตรูปสี่
เพือ อเนญชาสมาบัติ(วิหารเดียวกับหลวงพ่อ ป.)

นะ

หากยัง ห่วง วิตก ห่วง การรู้เรื่องแบบรู้ความ
สมาธิก้จะยกขึ้น มีแต่วิจารเพียวๆ ไม่ได้

จิตต้องการอุเบกขา แต่ เรากลับไปเน้น อุปทาน
ความรู้แบบโลกๆ สมาธิที่ไม่มีวิตกและวิจาร
อันเปนขั้นฤทธิ์ ก้ไม่เกิด เพราะไม่ได้ประกอบเหตุ

ฝึกดูจิต หากถูกต้อง จะละ วิตก ความรู้แบบ
โลกๆ ทันที ที่รู้ว่าจิตเผลอไปคิด ไหลไปคิด

ฟีงดีๆนะ ไม่ได้ห้ามคิด หรือให้หยุดคิด แต่
ให้ตามดูจิตที่กำลังคิด เหมือนคนวงนอก
พอห่างจากจิตที่กำลังคิด โดยที่ คิดก้ยัง
มีอยู่ แต่ก้เหนสภาวะพ้นคิด อยู่เหนือคิด
ห่างจากความคิด นั้นเปน สภาวะธรรม ที่มี
อยู่จริงๆ

คนละเรื่องกับ หยุดคิดด้วยการเพ่งจนนิ่ง
ไม่ฮือไม่อือ แล้วจมนิมิต จมฤทธิ์แบบ ฤาษี
แบบชาวบ้าน ของบ้านๆ

 

การฝึกสติ ไม่มีเรื่อง ล่วงไปในอนาคต

การฝึก ทำนอง เดี๋ยวเอาไว้ใช้เวลา อย่าง
งั้น อย่างงี้ จัดเปน การไหลไปคิด

การฝึกสติ จะมีแต่เรื่อง ปัจจุบัน

เพราะ ปัจจุบัน สติปรากฏ ก้จะหมดห่วง
เรื่องอนาคต ...

เหมือน คนทำสิ่งที่ต้องทำแล้ว ไม่มีทาง
จะไปกังวลเรื่อง อนาคต

 

ใครพูดถูกตอนไหน ผมก็ฟังตอนนั้น ใครพูดผิดตอนไหนผมก็ไม่ฟังตอนนั้น
ใครที่พูดสิ่งที่ผมไม่รู้ แต่ผมเห็นว่าไม่น่าจะถูก ผมก็ไม่ฟังเหมือนกัน
ใครพูดสิ่งที่ผมไม่รู้ ไม่รู้ว่าผิดหรือถูก ผมก็เก็บไว้พิจารณาทีหลัง

 

ก็ตอนนี้ผมยังไม่มีสตินี่ท่านเล่า

ตายตอนนี้อบายภูมิยาว ๆ ลูกเดียว


ปีตินี่ผมเคยรับมาดูครับ ไม่สิ ถูกทำให้รับได้ชั่วคราวมากกว่า เพื่อให้รู้ว่าปีติเป็นอย่างไร
แต่ทำให้เกิดเองไม่ได้
สงสัยชาตินี้ผมจะอารมณ์เสียมานาน จนบูดถาวรไปแล้ว

ก็คงต้องหาทางทำใจตนให้มีความสุข จิตใจเกิดกุศลต่อไปล่ะมั้ง

 

ขอเปลี่ยนเป็น ขอให้เป็นปัจจัยให้ บังเกิดฌาณ ญาณ อภิญญา เพื่อเป็นเครื่องเรียนรู้เพื่อช่วยเหลือสัตว์โลกต่อไปจนถึงสัมมาสัมโพธิญาณได้ก็แล้วกัน

ขอตาม ๆ กันแบบซื่อ ๆ ก็เป็นการโกหกอีกแหละ เพราะไม่ได้พูดสิ่งที่ตัวเองตั้งใจ

 

ผมเป็นคนไม่ค่อยรู้จักตนเองเท่าไร
หลายขณะของชีวิต

"ผมไม่รู้ว่าผมต้องการอะไรกันแน่ด้วยซ้ำไป"

 

คุง ชอบที่จะ ตำหนิจิต

จิต นั้นเปนธาตุ ไม่ใช่เรา ของเรา ของใคร
ไม่มีการสะสม ไม่มีสันฐาน ไม่มีสี กลิ่น...ฯลฯ

จิต นั้นมีความ วิจิคร แปรไปตาม ผัสสะ

ถ้าไม่ตำหนิจิต ไม่ฉวยจิตเปนตน จิตธาตุ
จะปลดปล่อย ความวิจิตร ออกมาได้เต็มที่

การไปฉวยจิต ลำเลิกบุญบารมี นั่นมันเปน
เรื่องโพธิสัตว์หนาเฮีย! มันหลอกเอา

พอมันบอกมีของเก่า สังเกตเลย จะเผลอเข้า
ใจว่า ทำมาน้อย ทำมาแบบไร้จุดหมาย

โดนหลอกให้ล้มประดาตาย

แต่ถ้า สดับสุญญคาธรรม สัทธรรมของ สมณโคดม

เปลื้องจิต ปล่อยจิต เนืองๆ ตาม อานาปานสติสูตร

ความวิจิตร ของจิต จะ แสดงได้เต็มที่ ไม่มีเงื่อน
เวลา สะสม ....มีแต่ ความสมควรแก่ธรรม มัธยัส
ถูกกาละ เทศะ

 

ยามไหน เกิดรู้ว่า ต้องการอะไร ....รู้แล้ว
ก้ปล่อย โอนลอยเปน ปฏิบัตบูชา สัพพัญญเจ้า

ยามไหน รู้!ว่า ไม่รู้ว่าต้องการอะไร รู้ว่าไม่รู้
แล้วก้ปล่อย โอนลอยเปน ปฏิบัติบูชา สัพพัญตาญาณ

ปล่อย รู้ แล้วได้อะไร

ไม่ได้อะไร

ความไม่ได้อะไร นั่นแหละ คือ เหรียญอีกด้าน
ของ การมีขันธ์5 ....ผลิกอีกด้าน ก้มี ธรรมชาติ
ธาตุธรรม ที่พรากจากขันธ์5 ยกขึ้นรู้ได้ เหมือน
ตาเหนรูป

พอยกเหน มนสิการเหน ธาตุที่พ้นขันธ์5 มีอยู่จริง

จิตจะเกิดความเบา สว่าง สะอาด สงัด สงบจาก
สิ่งร้อยรัด กามสวะ ภวสวะ สาสวะ ....เกิด ธรรมเอก

เกิดปราโมทย์ เกิดปิติ

เกิด นิรามิส ไม่มี ผู้สอดรับ ไปเปนมานะ อัตตา

ตามเหน ลหุสัญญา ความเบา อันเกิดจาก ไม่แบก
หามขันธ์5 เนืองๆ เปน ประธานสังขาร เจริญ
อิทธิบาท4 เพื่อญานทัสนะ(ฤทธิ์ นั่นแหละ)

ซึ่งจะน้อมไปในญานทัสนะใด ก้เปนไปตามเหตุ
ปัจจัย ตามความสมควรแก่ธรรม ไม่มีฝุ้งเฝ้อ
เห่อเหิม ยกตนว่าเก่งกว่าศาสดา มีกำไรจาก
การเวียนว่ายตายเกิดมานานกว่า มีภาคขาว
ภาคดำ ภาครับคำท้า ไม่รับคำท้า

 

ขอบคุณท่านมาก....ต่อไปท่านช่วยแนะนำท่านแมวซาด้วยนะ...เราไม่มีตน เราไม่มีในโลกนี้โลกหน้า..

 

การปฏิบัติธรรมของเราเพื่อ..

 

ขอให้ทุกท่าน มีความสุขมากๆนะครับ

 

แล้วแต่ท่านจะด่าว่าเราเถิด...ตามสบายเลยนะ...เรามันไม่ดีตั้งแต่มาเกิดแล้ว...เพราะโลกใบนี้ไม่มีอะไรดี...เราต้องเดินหน้าต่อไปแล้ว เราจะให้ทุกอย่างดำเนินไปโดยอิสระตามหน้าที่แล้ว...เราวางบุญบารมีไว้แล้ว..

 

ท่านเล่าปังพูดถูก

แต่พอดีผมพูดถึงช่วงเวลาที่ผ่านมาในชีวิตน่ะครับ
ในฐานะเป็นปุถุชนน่ะนะ
ที่ผ่านมาเป็นเวลานาน ผมใช้ชีวิตแบบไม่รู้ใจตัวเองมาตลอด

ไม่เคยรู้เลยว่าจริง ๆ แล้วตัวเองต้องการอะไร ชีวิตผมมันสับสนขนาดนั้นแหละ
แม้แต่ตอนนี้ บางทีก็ยังไม่รู้เหมือนกัน ว่าตัวเองต้องการอะไรกันแน่
ได้แต่ทำ ๆ ไป

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

ปรารถณาพุทธภูมินี่มีภัยใกล้ตัวอยู่อย่างนึ่ง
อัตตามันจะโตคับโลกเอาได้ง่าย ๆ
การเอาชนะคนต้องแยกให้ดี ว่าเราเอาชนะเขาเพื่อความถูกต้องหรือเพื่อตัวเอง ถ้าเพื่อตัวเอง อัตตาคงได้โตคับโลกเข้าสักวัน

บางครั้งก็สงสัย
ว่าคนที่เคี่ยวเข็ญเรา กำหนดให้เราว่าเราควรจะทำโน่นทำนี่นะ
เขาไม่เคยไม่รู้มาก่อนใช่มั้ย หรือเขารู้มาตั้งแต่เกิด เขาไม่รู้เหรอว่าคนไม่รู้มันเป็นยังไง
.. .. ..

พอได้ดีก็ลืมช่วงที่ตัวเองโง่กันหมด แล้วไปจ้ำจี้จ้ำไชให้คนที่ยังไม่รู้อยู่ ให้อยู่ ๆ ทำตัวฉลาดขึ้นเร็ว ๆ โดยที่ลืมไปเลย ว่าคนที่ไม่รู้เนี่ยมันไม่รู้ยังไง
.. .. ..

เฮฮา

ขออภัยด้วย นี่เป็นการแสดงความรู้สึกจากก้นบึ้งในหัวใจของคนที่ไม่รู้อะไรเลย และพยายามจะทำความเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่าง

**********************************************************************
Edit :
หลายคำแนะนำ ไม่ใช่ว่า เขาแนะนำ เราฟัง แล้วไม่ทำนะ
ผมตามคำแนะนำครับ แต่ทำไม่เป็นเพราะรู้น้อย...

หลายคำแนะนำที่โดนแนะนำมาเราก็เคยทำมาหมดแล้วไม่ได้ผลเลยหงุดหงิดก็มี
= =

 

ช่าย... มันจี้ไม่ได้ (ตอนนี้ก็คุยกันแลกเปลี่ยน
กันแบบชิวๆบ้างดุเดือดบ้าง งี่เง่าบ้างกันไปก่อน)
เพราะจริงๆ มันแล้วแต่บุพกรรมด้วย
ครั้นเมื่อถึงเวลา
ทุกอย่างจะลงตัวเหมือนถูกจัดวางฮับ

 

โทษของผมตอนนี้มันก็ยังมี
คือสงสัยมากเกินไป โทษคนอื่นมากกว่าตนเอง

แต่ตอนนี้ผมก็ยอมรับตัวเองว่าความคิดของตัวเองมันมาแนวนี้จริง ๆ แหละ
คือไม่เข้าใจว่าทำไมจะโทษคนอื่นบ้างไม่ได้ = = แต่ก็เอาเถอะ ผมพอเข้าใจอะไร ๆ บ้างแล้ว เพียงแต่อาจจะยังไม่มากพอที่จะยอมรับมันเท่านั้น

ผมพอเข้าใจว่า การตัดปัญหาโดยการตัดตัวเองออกจาก สิ่งอื่น สุดท้ายก็ตัดตัวเองออกจากสิ่งที่สำคัญว่าเป็น ตัวเราของเรา คือทางพ้นทุกข์ การไปโทษคนอื่น ทำให้เราตัดข้างนอกไม่ขาด เพราะเราได้เอาตัวเอาใจไปเกี่ยวข้องกับตัวตนอื่นไว้แล้ว ดังนั้น ตัดที่ตัวเองไม่ให้เชื่อมโยงกับสิ่งอื่น ถือเป็นความฉลาดที่สุดในการปฏิบัติธรรมแล้ว...

อยากรีเซ็ตสมองจังแฮะ อยากเป็นคนที่รู้ความมากกว่านี้มาแต่เด็ก
แต่เกิดมาเป็นอย่างนี้แล้วก็ทำใจเป็นอย่างนี้มันต่อไปแหละ

 

เหตุผลหนึ่งที่ทำให้ผมเป็นคนแบบทุกวันนี้
เพราะโตมาโดยไม่รู้เหตุผลอะไรสักอย่าง

โตมาแบบ ถูกชี้ถูกชี้ผิด

แต่ไม่เคยรู้เหตุรู้ผล

ทำให้ผมเกลียดความไม่รู้เหตุผลอย่างยิ่ง
และมันก็อาจจะกลายเป็นอุปสรรคต่อการปฏิบัติธรรมก็ได้มั้งครับ เพราะมันทำให้ผมอยากเข้าใจทุกอย่าง จนขวางการปฏิบัติธรรม = =

 

เปิดประเด็น !!!

ท่านทั้งหลายอยากได้พระยาธรรมแบบไหนเหรอครับ?

ถามเล่น ๆ เฉย ๆ นะครับ เพราะผมรู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่ควรถามเลย

อันนี้คนรู้ไม่พูด คนพูดไม่รู้
เพราะ คนรู้ จะรู้ว่าเราไปกำหนดพระยาธรรมไม่ได้ ท่านจะเป็นคนยังไงก็เรื่องของท่าน ไม่เกี่ยวกับเราเพราะท่านเป็นพระยาธรรม

แต่ปุถุชน ย่อมคาดหวัง เป็นปกติแหละ ว่าอยากให้พระยาธรรมท่านช่วยเรื่องอะไรบ้าง

 

ในทางโลกมันก็ชอบที่ต้องอยู่
กันด้วยองค์ความรู้
ข้อมูลเหตุและผลที่ไปที่มา
ของทุกเรื่องทุกราวจึงจะเรียกว่า
เป็นคนมีปัญญาหรือปัญญาชน
เพื่อจะมีหน้ามีตาในสังคมได้

ส่วนในทางธรรมตรงกันข้ามเลย
ต้องวางความรู้ความเห็นและความคิดต่างๆ
ลงให้มากที่สุดให้เหลือแต่สติที่เห็นแค่
ความว่างของจิตในขณะที่ไม่เสพอารมย์
ใดๆ บ่อยๆ จนจิตเองสามารถ
แสดงพลังแห่งปัญญา
ให้เห็นแจ้งในทุกเรื่องราวที่เป็นสัจจะ
สาระที่แท้ของชีวิตในทุกคำถาม

ดังนั้น จงวางสภาวะทั้งหลายที่ได้เกิดขึ้น
ตามเหตุปัจจัยในอดีตที่เคยเป็นประสบการณํ
เพราะมันเป็นสภาวะที่ผ่านไปแล้ว
ไม่จำเป็นที่จะต้องอาศัยเอามาประกอบ
สร้างกุศลธรรมปัจจุบันฮับ
จงอาศัยสติปัจจุบันเดินหน้าเพื่อค้นหาทางสว่าง
ต่อไปฮับ