*** ยุคศิวิไลซ์ ****

ไอ้หน้าหลายด้าน เรียกก้อไม่ถูก
มู้ว์ เป็นศัพท์วัยรุ่น ลุงแมวแกกระชากวัย แกก้อแอ๊บเด็กไปงั้นแหล่ะ

 

*** สันติธรรม ****

ความปรารถนาของโลก
คือ ความสงบสุขร่มเย็น

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

มัจฉานุ ช๊อก ...

" ถามพ่อ พ่อ ...สิ้นยุกแล้ว หรอ."

พ่อ ถีงกับ หาว ออกมานับเม็ด

"ก้ ยังอยู่ครบ นิ "

 

อะไรที่เป็นหน้าที่ ถึงยังไงมันก็ทิ้งไม่ได้ ถ้าจะให้เราเห็นแก่ตัว คงจะไม่ได้..

คือ มีคนให้เราหัดเห็นแก่ตัวบ้าง รักตัวเองบ้าง ถ้าเป็นเรื่องสุขภาพของตัวเอง เราก็ดู แล อยู่

ยังไง เราก็ขอบคุณมาก ที่เป็นห่วง..

 

ที่เราต้องตื่นดึกๆ ก็ฝึกตัวเองไว้ เรารู้ว่าควรทำยังไง

นอนมาก นิวรณ์ก็ลากไป โดยนิสัยก็ติดภวังค์ อยู่แล้ว..

 

เกิดมาเพื่อตาย จะคิดอะไรมาก ถ้าตายในอ้อมกอดตถาตค จะเป็นการเกิด ตายที่คุ้มค่า และ ตายอย่างมีความสุข..

 

ถ้าเป็นห่วงเราจริง ก็ลดเวลาลง ตามที่เราขอ..

งานพวกท่านทุกตำแหน่ง หน้าที่ ทุกอย่างต้องจบ..

อย่างเร็ว 5 ปี

อย่างช้า 7 ปี

 

ท่านเล่าปัง ฝึกหัดอธิบาย สั้นๆ ให้เข้าใจง่ายหน่อยนะ คนอื่นๆที่เข้ามาอ่านจะได้ประโยชน์สูงสุด

หมายถึง สรุป ให้ตรงอาการ ตรงสภาวะ ของบุคคลนั้นๆ ถ้าท่านจะใส่คำตถาคต หรือ คำในพระไตรปิฏก ก็ใส่เข้าไปตามถนัด แต่ให้รวบรัด สั้นๆเข้าใจง่าย..

 

ท่านเล่าปัง อาการที่มันขาดพรึ๊บ ขาดพรึ๊บ นี่มันคืออะไร

ใช่การเห็นความดับหรือเปล่า หรือ จิตมันจะรวมใหญ่

มันจะไปต่อ แต่ เรา หยุดไว้..

 

ถ้า เหน โดยไม่มีอาการ ถลำ เหนเปน
ตน ของ ตน

ก้จะเหมือน คนยืนบนหน้าผา
ที่แผ่นดิน แล้วมันทลายไป
แต่ ก้ ยังตั้งมั่น ลอยอยู่

บาลีใข้ "แล้วแลอยู่"

แต่ถ้ามี อาการ วูบ วาบ หวิว
เหว้อ ตาม ก้เปน การรู้อารมณ์
แบบฌาณ ฤาษี จิตมันส่งออก
เหนโน้น รู้นี้ เมาโลก ตั้งแต่
เริ่มต้น

ต้นคด ปลายตรง ไม่มี!

 

"จิตตั้งมั่น แลอยู่"

จิตรวม จะไม่มี อาการ ...

"เออะ แล้วไงต่อ...."

ไม่มีอาการ

"เออะ รึ นี่เรา จะ....."

"เออะ หรือ เรา จะ...."


จิตรวม ทุกอย่างดับ เดิน เหิน
ทำงาน ทำการ ประกอบอาชีพ
พูด เจรจา คิด อ่าน ได้ตามปรกติ
แต่ สภาวะ ลอยอยู่เหนือผา
จะ ราบเรียบ แลอยู่ ไม่หายไป

 

อาการมันเหมือน ที่ครูบาอาจารย์บอกไว้ว่า..เหมือนโลกมันพังทลาย หายไป ทุกสิ่ง ทุกอย่าง ไม่เหลือ กลับคืนสู่ธาตุ..

อาการมันจะประมาณนี้แหละ..

 

มันขาดพรึ๊บ ขาดพรึ๊บ เป็นอย่างนี้มาสองวันละ..

 

แต่ ถ้า วูบๆ ว๊าบๆ ระเบิดโพล่ง
เหนนั่น รู้นี้ ....

แล้ว มี...

"นี่....."

"หรือ....."

"จะ....."

ก้เปนได้แค่ เดียรถีย ตก แปดน้ำ
ลิงกังดำ ขาว สิงบุรังจาน โกเอนขาด
ไปวันๆ

 

มันจะขาดสิ้น แต่เราหยุดไว้ก่อน..

ไม่ได้ทำสติตั้งมั่น..

 

ก้ อย่าไป ทำความ พอใจ กับสิ่งที่ ปรากฏ

ต่อให้เปน อาการ พรึ๊บ พรับ วิเศษ
วิจิตร(อีกชื่อ ของ จิต) ขนาดไหน

หน้าที่ ของ สิ่งใดๆ จะหยาบ
หรือ ละเอียด มีเพียง อาสัย
ระลึก ว่า ไม่เที่ยง

เกิด แล้ว ดับ

กิจเดียว

รสเดียว



ปล. ส่วน กัลยณธรรม ท่านจะกล่าว
ว่า การประหานกิเลส ตัดดังตัดแขน
ขาด นั้นต้องมี "รสชาติ"

ถ้า ขาดพรึบ แล้ว นิ่ง ซื่อบื้อ ก้ไม่
ใช่ มรรค แต่อย่างใด เปนอาการ
กิเลสหลอก อีกเช่นเคย

 

อาการเห็นแบบนั้น ไม่มีหรอก จิตเราไม่ออกไปรับรู้..

แค่อาการที่ท่านเคยบอกว่า..ถ้าฟังหูนานๆ จะมีอาการเหมือนเสียงฟ้าผ่า

อาการนั้นเคยเกิดกับเราแล้ว แต่เราไม่ได้ฟังหู นะ

เรามีสติตั้งมั่นรู้ธรรมเฉพาะหน้า อยู่ๆมันก็มีเสียงคล้ายระเบิดดังสนั่น แล้วสติมันกลับมาจ่ออยู่ตรงจุดนั้น ตั้งมั่นอยู่ตรงจุดนั้น จุดเดียว..

 

ถ้า พูดว่า ยังทำ อย่างนั้น อย่างนี้ได้

พระท่าน จะ ชี้ทันที ว่า ไม่ใช่แล้ว

เหนไม่ถึงฐาน จิตขาดบริกรรม(ที่เปน
อัตโนมัติ)

จิตรวมจริง บริกรรมอัตโนมัตเอง ก้
ต้องดับ ดังนั้น หมดความจงใจใดๆ
ที่จะปรากฏได้

ถ้า ยังจงใจได้ ตกแปด น้ำ ลิงกัง
ดำขาว สิงบุรันจานชาม โกเอนขาด
ส่งมาเกิด ล้าน% เฮีย!!!

 

ขึ้นเขารอบนี้ ถ้าอาการนั้นยังมีอยู่ เราคงต้องเดิน ให้สุดทาง..