เชิญเข้าร่วมสนทนาพิเศษเรื่อง มิติ ความฝัน ชาติภพ จิตวิญญาณ โดย @โนวา อนาลัย@ [Writer]

น่าภูมิใจน้องลูกเกดของพวกเรามากๆเลยนะคะ
ใครอยากจะเปิด Gallery เชิญได้ที่ Imagekind.com ค่ะ
สมาชิกห้องวิทย์ฯมีฝีมือหลายคน รวมทั้งหัวหน้าห้องของเราค่ะ(rose)

 

ต้นไม้พี่นักเขียนใหญ่จริงๆๆ
ในเมืองไทยเรามีใหญ่ขนาดนี้รึเปล่าน๊า ไม่เคยเห็นเหมือนกันครับ
เห็นแล้วนึกถึงความฝันของเด็กๆเกือบจะทุกคนก็ว่าได้ รวมถึงผมด้วย
ที่อย่างสร้างบ้านอยู่บนต้นไม้ใหญ่

เข้ามาเป็นกองเชียร์อีกคน สนับสนุนให้หัวหน้าห้องเข้าไปแสดงผลงานใน imagekind.com ครับ

เมื่อคืนฝันถึงเพื่อนสนิทสมัยประถม ที่ทั้งหล่อ แล้วก็วาดรูปเก่งมาก
วันๆแต่งการ์ตูนเป็นเล่มๆมาให้เพื่อนๆอ่าน ลายเส้นเหลือร้ายเหมือนหัวหน้าห้องเราจริงๆ

 

ถูกต้องค่ะคุณเจ้าหญิงแพร แต่ปัญหาของมนุษย์โลกคือ ความไม่รู้ หรือ Ignorance
ซึ่งหมายถึงการขาดความรู้ถึงธรรมชาติที่แท้จริงของตนเอง ธรรมชาติของต้นกำเนิดที่แท้จริงของการเป็นบุคคลตัวตนของเรา เพราะเราต่างก็มาถือกำเนิดด้วยการเป็นบุคคลตัวตนอันเป็นเอกลักษณ์

ความเป็นเอกลักษณ์แท้จริงแล้ว ควรจะทำให้เราตระหนักได้ในความรักในการสร้างสรรค์ ซึ่งไม่มีใครเหมือนและไม่เหมือนใคร เพราะการสร้างสรรค์และการแสดงออกคือหัวใจของการมาถือกำเนิดเป็นบุคคลตัวตนย่อยๆ ที่แตกแยกออกจากต้นกำเนิดเดียวกัน เพื่อการสร้างสรรค์ทุกทิศทางที่จะทำให้จิตวิญญาณอันเป็นหนึ่งเดียว สามารถเติมเต็มช่องว่างแห่งประสบการณ์ได้ทุกทิศทางอย่างเป็นอนันต์

ในนัยทางพุทธศาสนา พระพุทธองค์ก็ได้สอนถึงความเป็นหนึ่งเดียว คือ เอกคัตตา และการปราศจากตัวตนเราเขา คือ อนัตตา ไว้มากมาย ทำให้พระพุทธองค์ได้ชื่อว่าเป็น Anatta Veda หรือเป็นศาสดาผู้สอนเรื่องการปราศจากตัวตนเรา-เขา ซึ่งล้วนเป็น ภาวะ ที่เราสัมผัสได้ รู้เห็นได้ และในที่สุดก็จะสามารถตระหนักได้อย่างลุ่มลึกด้วยจิตวิญญาณ ด้วยการฝึกฝนให้ตนเองมีสติสัมปชัญญะที่คมชัด และมองเห็นสิ่งต่างๆได้ตามความเป็นจริง-ตามธรรมชาติ ด้วยประสาทสัมผัสภายใน หรือที่เรียกว่า อายตน(อา-ยา-ตะ-นะ)ภายใน(rose)

 

ขอบคุณมากครับพี่นักเขียน ^^ ซึ้งใจจนบอกไม่ถูก^^

 

น่าภูมิใจนะครับ พอดีคุยกับลูกเกดเรื่องวาดรูปนี่ล่ะครับ
เค้าสื่อ"บุคลิกของต้นไม้"ออกมาได้ยอดเยี่ยมครับ
เห็นว่านั่งวาดรูปดอกไม้เหล่านี้ขึ้นจากของจริงครับ..

ivory: เกดเคยนั่งอยู่ๆ ก็รู้สึกวูปเข้าไปเป็นอย่างเดียวกับต้นไม้
ไม่ได้พูดเล่นนะคะ (แต่ถ้าบอกคนอื่นเขาจะมองแปลกๆ แบบว่าเพี้ยนป่ะเนี้ย...)

น้องเค้าตั้งใจใช้สมาธิวาดรูปจนกลายไปเป็นหนึ่งเดียวกับต้นไม้เลยครับ
ได้สัมผัสกับณานของต้นไม้ที่พี่นักเขียนบอกไว้นะครับ
เลยได้ถ่ายทอดออกมาได้อย่างงดงามขนาดนี้..น่าทึ่งมากๆ
เชื่อว่าคงทำให้หลายๆคนเกิดแรงบันดาลใจอยากวาดรูปขึ้นมาแน่ๆครับ
มาลองวาดกันดูนะครับเพื่อนๆ..เผื่อเอาไปลงแกลลอรี่ที่พี่นักเขียนฯแนะนำด้วยกันซะเลยครับ

***น้องลูกเกดเค้าลืม password สมัครเข้าใหม่ก็เข้าไม่ได้
***เลยให้ลองใช่ชื่อเดิมแต่เปลื่ยนรหัสใหม่ดูครับ
***ถ้าไม่ได้ยังไงต้องฝากคุณซิปฯช่วยหน่อยนะครับ

 

คนหนึ่งอยู่ล่าง อีกคนอยู่บน เป็นห่วงคนข้างบนจะกลิ้งตกลงมาครับ

 

555 ..ขอบคุณพี่เม้าท์ที่เป็นห่วง
แต่ข้างล่างคงจะแบนแน่ครับ ถ้าไม่หลบ อิอิ

 

ตอนอยู่ชั้นประถมก็เคยวาดการ์ตูนเป็นเรื่องๆออกมา เพื่อนๆอ่านกันสนุกครับ
ยังคิดว่าจะวาด Animation เล่นๆอยู่เหมือนกันครับ
ถ้ายังไม่ทิ้งความฝันคงได้ทำ..เชื่อว่าคุณซิปฯก็คงคิดอยู่
วันก่อนเอาหนังของมิยาซากิเรื่องล่าสุด Gake no Ue no Ponyo มาดูแล้วน่ารักดีไม่รู้ได้ดูกันรึยัง
หนังการ์ตูนพวกนี้แล้วเกิดแรงบันดาลใจล้นปรี่ทุกทีเลยครับ

เอาบ้านในฝันมาฝากคุณเซลล์ครับ คงอยากเป็นทาร์ซาน อิอิ

 

555 นั่นนะซิพี่เม้าท์ คุณ mead ยิ่งชอบที่สูงซะด้วย
พื้นคงไม่ลื่นเกินไปนะครับคุณ mead
ถ้าหินจะตกลงมา เพราะไม่ได้ควบคุมให้หินไร้น้ำหนักแล้ว ก็แจ้งบอกกันแต่เนิ่นๆนะครับ เจี๋ยวววว

นั่นนะซิครับ ความถนัดของเพื่อนสนิทสมัยประถมน่าจะเหมือนคุณ mead นะครับ วาดรูปสวย แถมแต่งการ์ตูนตั้งแต่ประถมเหมือนกันอีก
วันๆไม่ต้องทำอะไร นั่งเร่งให้แต่งต่อ อยากรู้ว่าตอนต่อไปเป็นยังไง

ขอจองหลังที่สองนะครับคุณ mead น่าอยู่จริงๆ อิอิ ;aa21

 

The Old Sage

ภาพนี้มีชื่อว่า The Old Sage หรือ พหูสูตรผู้สูงอายุ เป็นภาพที่พี่นักเขียนวาดโดยจดจำบุคลิกภาพมาจากความฝัน
เชิญอ่านเกี่ยวกับที่มาของบุคลิกภาพนี้ได้ที่
http://www.novaanalai.com/journals/journal_p1.html
ที่จริงแล้ว บุคลิกภาพที่ปรากฏในความฝันนั้น ชายชราท่านนี้ใส่เสื้อผ้าสีขาวทั้งชุด แต่พี่นักเขียนวาดภาพด้วย espresso coffee ทำให้จำลองสีขาวได้ยาก บุคลิกภาพในความฝันไม่ได้แต่งตัวเป็นนักบวชหรอกค่ะ พี่นักเขียน paint ไปตามจินตนาการด้วยความรู้สึกที่ว่า ท่านเป็นบุคลิภาพของผู้ทรงศีล-สมาธิและปัญญาสูงส่ง จึงใช้ผ้าห่มคล้ายจีวรเป็นสัญลักษณ์แทนความรู้สึก

ในความฝันนั้น การสื่อสารเป็นไปโดยปราศจากภาษาที่แน่ชัด คือไม่ใช่ภาษาไทยล้วนๆ บางคำก็เป็นเหมือนภาษาต่างชาติ ในความรู้สึกของพี่นักเขียนซึ่งคุ้นเคยกับการใช้ภาษาอังกฤษในชีวิตประจำวัน ก็รู้สึกเสมือนว่า ได้สื่อสารปนกันสองภาษา จึง paint background ไปตามความรู้สึกที่ว่า มีเสมือนอีกตัวตน อีกบุคลิกภาพ ต่างชาติ ต่างภาษา ที่สื่อสาร ซ้อนอยู่ด้วย

มีใครมองเห็นใบหน้าของบุคลิกภาพใน background บ้างไหมคะ? (rose)

 

ดูแล้วบุคลิกภาพในbackgroudดูเป็นคนที่มีความมั่นใจสูง แน่วแน่มั่นคง

เต็มไปด้วยพลังและอำนาจ ความคิดลึกล้ำสุดจะหยั่งถึง มองด้วยความจดจ้อง

แน่วแน่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง แต่ไม่ได้เปี่ยมด้วยความเมตตาแต่จะซ่อนอยู่ลึกๆภายใน ถ้ามองจ้องตากันเหมือนกับจ้องกับเทพอสูรที่มีความรู้สูงแต่ไม่ได้ส่งรังสีให้เกิดอันตรายออกมา

รู้สึกแบบนี้นะครับ ถูกหรือป่าวน้า^^

 

เป็นภาพใบหน้าของมนุษย์ต่างดาว รอยยิ้มแห่งมิตภาพ
(ถูกต้องหรือเปล่าครับ)

 

เท่าที่อ่านดูตามความคิดเห็นอื่นๆที่ผ่านๆมา น่าจะหมายความได้แบบนี้นะครับ
มนุษย์ทุกคนในโลกนี้ต่างก็คือจิตวิญญาณที่ต่างก็หาประสบการณ์ของตัวเองมาเติมให้เต็มกันทั้งนั้น ไม่ว่าแต่ละคนจะตัดสินใจอย่างไร บางคนอาจจะมองว่าผิด บางคนอาจจะมองว่าถูก แต่ทุกครั้งคือการหาประสบการณ์ซึ่งปราศจากผิดแหละถูกเพราะทุกร่างคือผู้ที่กำลังเรียนรู้ การตัดสินใจที่บางคนอาจจะมองว่ามันผิดก็คือการบรรลุเป้าหมายบางอย่างที่ยิ่งใหญ่ที่คนๆนั่นจะเข้าใจบางอย่างๆลึกซึ้งในอนาคตก็เป็นได้
ดังนั้นในเมื่อทุกคนต่างหาประสบการณ์ ทุกคนจะเข้าถึงความรู้บางอย่างที่บางคนไม่รู้แตกต่างกันไป ยกตัวอย่างเช่น คุณพี่นักเขียนที่เคารพนับถือในนี้น่ะครับทุกคนมองว่าพี่เค้าพัฒนาความสามารถทางจิตไปไกลมากแล้ว แต่ก็อาจจะยังไม่เข้าถึงความรู้บางอย่างที่บางคนในนี้รู้ก็ได้ ในเมื่อทุกคนมีประสบการณ์ที่ต่างกัน ก็น่าจะมีความรู้บางอย่างที่ทุกคนเข้าใจคนละอย่างกันได้ ดังนั้น ร่างทุกร่างที่อยู่ในโลกนี้ บางคนก็เข้าถึงความรุ้ที่แตกต่างกันไป หรือบางความรู้ทุกคนอาจจะเข้าถึงกันเหมือนกันแล้วก็ได้
ฉะนั้นข้าพเจ้าเลยคิดว่า การโพสของแต่ละคนสำคัญมาก ในเมื่อทุกคนมีบางความรู้ที่แตกต่างกัน ก็อาจจะทำให้หลายๆคนที่ยังไม่มีความรู้ที่พวกท่านรู้ ได้เกิดจินตนาการและรู้แจ้ง กันต่อไปก็เป็นได้นะครับ

 

........................................................................................................................

"สรรพสิ่งทั้งหลายในมิติของเธอมีชีวิตอยู่-เป็นอยู่-ดำเนินไปเป็นเอกเทศในมิติอื่น-โลกอื่นเหนือไปจากโลกแห่งความเป็นจริงที่เธอรู้จัก นอกเหนือไปจากประสาทสัมผัสทั้งห้าของเธอซึ่งรู้เห็นโลกภายนอก อันเป็นกายภาพแล้ว เธอยังมีประสาทสัมผัสอื่นๆที่ไม่เพียงแต่จะรู้เห็นโลกภายใน อันเป็นโลกมิติอื่นเท่านั้นแต่ยังสร้างสรรค์โลกภายในเหล่านั้น อันเป็นต้นกำเนิดของโลกภายนอกอีกด้วย

เธอมีชีวิตอยู่-เป็นอยู่-ดำเนินไปในมิติใด เธอจำเป็นต้องจดจ่อ กับโลกนั้นมิตินั้น ด้วยการปิดกั้นการรู้เห็นโลกอื่น-มิติอื่นออกไปเสีย เพราะการจดจ่อและการจำกัดการรู้เห็น ด้วยประสาทสัมผัสทางกายภาพ ช่วยให้เธอสามารถอยู่รอดได้ในสภาพแวดล้อมทางกายภาพของโลกนี้-มิตินี้

แต่เมื่อจิตวิญญาณของเธอพัฒนาความสามารถ ที่จะจดจ่อด้วยสติสัมปชัญญะ และอยู่รอดได้เป็นอย่างดี ในสภาพแวดล้อมของเธอแล้วในระดับหนึ่งๆ เธอจะสามารถใช้ประสาทสัมผัสภายใน เพื่อจะขยายความรู้เห็น และขยายขอบข่ายของกิจกรรมต่างๆไปสู่โลกอื่น-มิติอื่น"

.........................................................................................................................

จาก หนังสือโลกแห่งความเป็นจริงหลากมิติ(ภาคต้น)
บทที่ ๑
บทนำ สู่โลกแห่งความเป็นจริงหลากมิติ หน้าที่1-2

จากบทความที่คัดลอกมาบางส่วน เบื้องต้น
ทำให้เดรด รู้สึกว่า ตราบใดที่เรายังไม่สามารถจดจ่อ กับโลกกายภาพ ในปัจจุบันได้อย่างคมชัด และระลึกรู้
เราก็ไม่สามารถเปลี่ยนวิถีการจดจ่อ ไปสู่โลกในมิติอื่นได้คมชัด และขยายความรู้ได้
สิ่งที่เราได้รับ อาจเป็นเพียงการปรุงแต่งของจิต ที่สร้างภาพขึ้นมา ให้เราคล้อยตาม หรือคิดไปเอง

ดังนั้นเดรดคิดว่า ถ้าเรายังทุกข์อยู่กับโลกปัจจุบันที่เรา ดำเนินชีวิตอยู่ โดยไม่สามารถเข้าใจมันได้
โอกาสที่จะเปลี่ยนวิถีการจดจ่อ ไปรับรู้โลกในมิติอื่นๆ อาจทำได้ยาก หรือ ทำไม่ได้เลย

ความคิดเช่นนี้ถูกต้อง หรือไม่ค่ะ รบกวนพี่นักเขียน ช่วยอธิบาย และขอความเห็นจากเพื่อนๆด้วยค่ะ

 

คิดคล้ายๆ กันเลยค่ะ
ครั้งแรกที่เห็น รู้สึกกลัว เหมือนกำลังถูกจ้อง มันมีความลึกลับ และคำถามอะไรแฝงอยู่
คล้ายกับว่า ยังมีใคร หรืออะไรก็ตาม กำลังเฝ้าดูการกระทำของเรา อยู่ทุกย่างก้าวนะ
...เหมือนจะบอกว่า..สิ่งที่คุณทำเรารู้หมดนะ ไม่มีความลับบนโลกนี้หรอกน่า...;aa22

 

พี่จินตวดีคิดเช่นเดียวกับน้องเด็กโชว์พาวค่ะ ช่วงนี้ห่างหายนานหน่อย สบายดีกันทุกคนนะจ๊ะ

 

เห็น background แล้วเหมือนมานุดต่างดาวในฝันเลย มายิ้มกรุ้มกริ่มแบบนี้แหละ อิอิอิ

 

บุคลิกภาพ อ.อนาลัย ผมเคยเห็นในฝัน ที่เคยเล่าไว้ในบอร์ด ใส่ชุดคลุมสีขาวอย่างที่พี่นักเขียนว่าไว้ครับ บุคลิกภาพของท่านอยู่ทุกที่พร้อมกันหมดในทุกมิติ และสื่อสารผ่านจิตวิญญาณของเราทั้งหมด ท่านกับ higher self ของเราทุกคน เป็นหนึ่งเดียวกันหมด
ในโลกแห่งความเป็นจริงหลากมิติที่ไม่มีเครื่องพราง
ทุกอย่างเกิดพร้อมกันหมด แม้แต่เราทุกคนในที่นี้อ่านข้อความเดียวกัน เราก็ต่างได้รับการสื่อสารพร้อมๆกันหมด แม้จะอ่านต่างที่ ต่างเวลา ตามกาลเวลาโลกก็ตาม

จากรูป background ผมมองว่า การมองกลับหลัง ดูเหมือนจะสวนทางกัน กับบุคลิกภาพของ อ.อนาลัย แต่คือส่วนเติมเต็มซึ่งกันและกัน
ในมิติที่ไร้เครื่องพราง บุคลิกภาพหลากหลายตัวตน คือ หนึ่งเดียวกัน ที่ช่วยส่งเสริมเพื่อให้เข้าใจถึงคุณค่าของจิตวิญญาณ ถ้าไม่มีทวิภาวะ ก็จะไม่เข้าใจถึงภาวะที่เป็นหนึ่งเดียว ที่เป็นสัจธรรม
ภาพแบล๊คกราวน์ในความรู้สึกผม คือ ความเชื่อ คือ ความมีตัวตน
ที่ช่วยส่งเสริมบุคลิกภาพของ อ.อนาลัย ที่ไร้ตัวตน

 

การตีความจากความเข้าใจของคุณเดรดน่าคิดนะครับ
ผมมองว่า จากประโยคข้างต้นในหนังสือ
เราต้องมองจากจุดที่เรามีซะก่อน คือ มองจากจุดยืนของตนเองซะก่อน และใช้สติตามติดดูพฤติกรรมภายในของเรา เมื่อเราอยู่ในชีวิตประจำวัน ว่าเป็นอย่างไร โดยไม่มีการปรุงแต่ง เหมือนเราดูโรงมหรสพขนาดใหญ่ภายในภาวะจิตของเรา ว่าเรามีอารมณ์ ความคิด จินตนาการเป็นอย่างไร
แล้วเราจะเห็นความเชื่อจากจุดยืนที่เรายึดถืออยู่ ว่าสิ่งใดเป็นความเชื่อที่ผูกเราเอาไว้
เมื่อเห็นจึงวาง และดำเนินชีวิตต่อไปเหมือนปกติที่ไม่ปกติ คือ ดำเนินชีวิตด้วยความเข้าใจชีวิต และปล่อยวางมากขึ้นเรื่อยๆ
ในแบบฝึกหัดของ อ.อนาลัย ที่ผมจะฝึกเป็นประจำ คือ การมองย้อนกลับไปในอดีต และมองไปในอนาคต ว่าเมื่อวานเราทำอะไรมาบ้าง ใส่เสื้อผ้าสีอะไร ทานข้าวกับอะไร ทำอะไรบ้าง และมีอารมณ์ ความคิด ความรู้สึกอย่างไรในแต่ละกิจกรรม
และมองไปอนาคตเช่นเดียวกัน ว่าเราจะทำอะไรบ้างต่อไป
ให้คิดอย่างละเอียดให้เห็นอารมณ์ ความคิด ความรู้สึก
แล้วเพื่อนๆจะเห็นว่า กาลเวลาเป็นสิ่งที่ลวงตาเรามาตลอด มันไม่เคยมีจริงตั้งแต่ต้น ทุกอย่างเป็นเพียงรูปแบบรูปหนึ่งเท่านั้น ลองดูว่าพฤติกรรมทางจิต ทางกายของเราที่เรากระทำบ่อยๆนั้น ขึ้นอยู่ว่าเป็นอดีต หรืออนาคตหรือเปล่า
มันไม่เคยมีจริง เพราะเราตอบสนองต่อสิ่งเร้า ส่วนหนึ่งด้วยความเคยชิน
ความเคยชิน คือ รูปแบบ พฤติกรรมทางจิตที่เราทำซ้ำๆ เราจึงเห็นว่าเป็นสิ่งที่เก่า ที่เป็นเงื่อนเวลาที่ผูกเอาไว้ด้วยความเชื่อ
แต่ในความเป็นจริงแล้ว มีสิ่งใดที่เก่า?
ที่เก่านั้นเกิดจากอะไร?

ข้อความข้างต้น ผมก็มองจากจุดยืนที่ผมยึดถืออยู่เช่นกัน
คงต้องให้พี่นักเขียน และเพื่อนๆช่วยอธิบายต่อด้วยนะครับ