ข้อความจาก กลุ่มประสานงานเพื่อการเตือนภัย(เขากะลา)(ปิดกระทู้)

หยอกนิด สะกิดหน่อย ตอนที่ 12

รุ่งอรุณแล้ว....ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี พวกเราค่อยๆทะยอยออกมาต้อนรับรุ่งอรุณของเช้าวันใหม่.....พระอาทิตย์ค่อยๆสาดแสงเปล่งประกายพ้นชายขอบฟ้า เมฆหมอกคล้อยเคลื่อนไปตามซอกเขา.....บรรยากาศยามนี้ช่างงดงามยิ่งนัก.......พวกเราเริ่มถ่ายรูปแห่งความทรงจำเก็บไว้เป็นที่ระลึก........เช้าวันนี้พวกเราขอยกให้คุณ A41 เป็นพระเอก เพราะกล้องทุกตัวของพวกเราถูกฝากไว้กับคุณ A41 รวมทั้งสิ้นประมาณ 5-6 ตัว ทั้งที่อยู่ในมือ คล้องที่แขน คล้องที่คอ......เพราะทุกคนลงมติให้คุณ A41 เป็นคนถ่ายรูปให้.......คุณ A41 ก็ทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายได้อย่างดีเยี่ยม...สงสัยอยู่นิดเดียว ว่าทำไมพอกดชัตเตอร์เสร็จ คุณ A41 ต้องทำตาโตและทำหน้าฉงนสงสัย ทำให้เป็นที่น่าแปลกใจยิ่งนัก.......เมื่อพวกเราเก็บความทรงจำที่ดีๆเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พวกเราก็ทานอาหารเช้าร่วมกันอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นอาหารชุด กล่าวคือ...ชุดที่เหลือจากเมื่อวาน.....ก่อนที่จะจัดเก็บสัมภาระและทำความสะอาดสถานที่ เพื่อเตรียมตัวเดินทางลงจากยอดเขา.............

 

นอนในศาลาครับ
ที่ถูกต้องเสียงมาทางด้านซ้ายครับ
ขอบคุณที่ท้วงติง....ได้แก้ไขให้ถูกต้องแล้วครับ

 

ผมไม่ได้ยินเสียงรถไฟสักขบวนเลย ฮา ฮา....

 

คุณจัก ยอมแพ้แล้วหรือครับ โดนสวนแค่สองหมัดเอง

 

หยอกนิด สะกิดหน่อย ตอนที่ 13

เมื่อจัดเตรียมสัมภาระและกระเป๋าเดินทางเป็นที่เรียบร้อยแล้ว สัมภาระที่เพื่อนๆลืมทิ้งไว้ก็เริ่มออกมาประกาศหาเจ้าของ.....เรื่มต้นจากกล้องถ่ยรูป ที่มีลักษณะเหมือนกล้องของคุณหนุ่ย เทพบุตรชาวดิน....คุณหนุ่ย เทพบุตรชาวดิน ทำหน้างงๆเล็กน้อย แล้วก็บอกกับพวกเราว่า ก็เมื่อกี่ยังถ่ายรูปและถืออยู่ในมือนี่นา ไปอยู่ในศาลาได้ไง....สรุปแล้วเมื่อกี้เอากล้องของใครไปถ่ายละ.......ต่อมาเป็นหมวกแก๊ปผ้ายีนส์สีน้ำเงิน น้องอีฟรับเป็นเจ้าของ.......ถัอมาเป็นถุงก๊อปแก๊ปข้างในบรรจุโค้กกระป๋อง เป๊ปซี่กระป๋อง และที่รัดผม ชิ้นนี้เป็นของผู้หญิงแน่ๆ แต่ไม่ผู้ใดรับเป็นเจ้าของ และเมื่อไม่มีเจ้าของจึงมีผู้ขอไปใช้เป็นเสบียงในการเดินทางกลับ มาทราบภายหลังว่าเป็นของน้อง Dalink และน้อง April......ชิ้นสุดท้ายเป็นถุงเท้าสีดำใช้แล้ว 1 คู่ ไม่มีใครรับเป็นเจ้าของอีกเช่นกัน...ทุกชิ้นพี่เม้าท์ของเราแกจะตามไปถ่ายรูป แต่ชิ้นนี้แกไม่ยอมไปถ่ายรูป....สงสัยแพ้กลิ่น....มาทราบภายหลังว่าน้องวิมานะของเราแกแอบไปขอรับคืน......ก็เป็นที่สนุกสนานเฮฮากันเล็กน้อย ระหว่างรอพาหนะที่ระบบจัดให้มารับลงจากยอดเขา............

 

อ้าว...ก็คุณ SHARK2009 ตัดช่องน้อยแต่พอตัว หนีไปนอนคนเดียวที่ลานประมวลพลังที่อยู่ข้างบนนี่นา......

แต่ก็แปลกนะ...คนเดินกันขวักไขว่ เดี๋ยวเดินไปที่ปากประตูเมืองลับแล เดี๋ยวเดินไปที่ลานหน้ากองบัญชาการมนุษย์ต่างดาว....แกหลับของแกได้งัย

มืดก็มืด...ดีนะที่มีไฟฉาย ไม่งั้นเดินสะดุดแน่นอนเลย

 

พี่สมจิตรไม่อยากให้เปรียบเทียบระบบ กับการขายตรง เพราะ

มันไม่เหมือนกัน (เนื่องจากไม่มีผู้กระทำ ทั้งอัพไลน์ และดาวไลน์ )

และในการถูกแนะนำให้รู้จักระบบ ก็ไม่ได้มาจากบุคคล เพราะเป็นการจัดวางจากระบบไว้ล่วงหน้าแล้ว

แม้แต่ตัวคุณนีโม่เอง ก็ถูกระบบจัดวางไว้ล่วงหน้าแล้วเช่นกัน

เหมือนรถติดไฟแดง พอไฟเขียวมา รถคันหน้าเคลื่อนตัวออกไปก่อน รถที่ตามต่อๆกันมา

ไม่ได้หมายความว่าขับตามมาเพราะรถคันหน้านำมา แต่ขับตามๆกันมาเพราะทุกคันมีจุดมุ่งหมายของตนเองอยู่ก่อนแล้ว ไม่ว่าจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม
(อาจรู้ทีหลังจากการมาประมวลพลัง แยกขันธ์5 จนชำนาญในระดับหนึ่ง )

และการประมวลพลังก็ไม่ใช่รูปแบบตาม 0-99 แต่เป็น ระบบ 100-300 จึงไม่อาจใช้การคาดเดาตาม 0-99 ได้

 

แหม พี่อ้วน อ่ะ อ่านเอาๆ อนุโมทนาอยู่ได้ มีอะไรคับอกคับใจ อยากระบายเชิญค่ะ

 

หยอกนิด สะกิดหน่อย ตอนที่ 14

รถแทร็กเตอร์ต่อพ่วง พาหนะที่ระบบจัดให้เดินทางมาถึงแล้ว......ชุดแรกที่เดินทางกลับก่อนเป็นชุดที่มากับรถของ อ.ไก่ กับพี่ No.9 พร้อมด้วยคุณวิจิตร......มีเสียงวี้ด ว้าย ดังแว่วขึ้นมาเล็กน้อย เพราะเป็นทางลงเขาและลื่นมาก.......ชุดที่สองที่เดินทางกลับและเป็นชุดสุดท้าย เป็นชุดผู้อาวุโสจากเขากะลา 1 พร้อมด้วยชุดที่เดินทางมากับรถคุณกรึงไกรกับคุณอ้วน.........กระเป๋าเดินทางพร้อมสัมภาระ เต้นท์ เก้าอี้ผ้าใบ ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ และที่ขาดไม่ได้ก็คือถุงสีดำที่มีขยะถูกบรรจุอยู่ข้างใน ถูกลำเลียงขึ้นรถเป็นที่เรียบร้อย..........พาหนะที่ระบบจัดให้เริ่มออกเดืนทางทันทีอย่างนุ่มนวล.......แต่เป็นเพราะสภาพผิวการจราจรเป็นอย่างที่เห็น จึงทำให้พวกเรานั้น กระเด้งหน้า กระเด้งหลัง เอียงไปข้างซ้ายที เอียงไปข้างขวาที ตลอดเส้นทางการเดินทาง......บางครั้งก็ฝ่าผ่านดงหมามุ่ย พวกเราเริ่มคันกันเล็กน้อยเพราะฤทธิ์ของหมามุ่ย พี่ No.9 บอกว่าหมามุ่ยนี่เป็นเจ้าถิ่นของเขากะลาเลยทีเดียว หมามุ่ยนี้ไม่อร่อย แต่มันครับ....ไม่ใช่กินมันนะครับ แต่เกามันต่างหาก..........ทันใดนั้น อาการคันก็หายเป็นปลิดทิ้ง เมื่อพาหนะที่ระบบจัดให้เอียงวูปไปทางด้านซ้าย เพราะตกร่องถนนที่ดินยุบตัว อันเนื่องมาจากน้ำกัดเซาะ....เสียงวุ้ย ว้าย ดังขึ้นมาทันที สัมภาระข้าวของเครื่องใช้ต่างๆและคนเอียงไหลไปทางดานซ้าย ผมกอดสัมภาระบางส่วนและถุงขยะไว้แน่น พี่เม้าท์ตกใจลืมถ่ายรูป คุณ A41 นั่งนิ่งเกาะค่นเหล็กอยู่ท้ายรถเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น.....พวกเราช่วยกันเกาะซึ่งกันและกันและพยายามโน้มตัวให้เอียงไปทางด้านขวา.....ไม่ทันซะแล้ว....น้องอีฟและน้องวิมานะซึ่งนั่งอยู่ด้านซ้ายลื่นไถลลงจากรถไปตามแรงโน้มถ่วงของโลก แต่ด้วยความคิดฉับไวที่อยู่เหนือเหตุผลและเพื่อไม่ให้เสียหลักในการตกรถ น้องสองคนตัดสินใจกระโดดลงจากรถแล้ววิ่งไปข้างหน้าตามความลาดชันของเขา เข้ารกเข้าพงไปทันที......ไม่นานเท่าไรนักยานพาหนะที่นำเราไปก็กลับขึ้นมาบนถนนดังเดิมเป็นปกติ....พวกเราจึงช่วยกันนำน้องทั้งสองขึ้นรถ ด้วยสภาพที่ทุลักทุเล เนื้อตัวมอมแมม เต็มไปด้วยดินลูกรังและไม้หนามที่ได้รับมาจากพงหญ้าข้างทาง......เมื่อเป็นที่เรียบร้อยพวกเราก็เดินทางต่อไป ไม่นานเกินรอ พาหนะที่ระบบจัดให้ก็นำพาพวกเราถึงโรงเรียนบ้านเขากะลา สถานที่ที่พวกเราจอดรถไว้.......พวกเราช่วยกันนำสัมภาระและข้าวของเครื่องใช้ลงจากรถ หมามุ่ยที่ติดตามข้าวของเครื่องใช้เริ่มฟุ้งกระจายและแผลงฤทธิ์อีกครั้ง ครั้งนี้ดูเหมือนว่าจะหนักกว่าเดิม......

 

หยอกนิด สะกิดหน่อย ตอนที่ 15

พวกเราช่วยกันขนสัมภาระและข้าวของเครื่องใช้เสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่ฤทธิ์ของหมามุ่ยยังไม่จางหาย น้อง ณ ของเราบอกทันทีว่า ให้เอาใบตำแย..เอ้ย..ใบตำลึงมาแก้ พวกเราจึงเดินหาบริเวณบ้านพักครูที่อยู่ใกล้ๆ แต่ก็ไม่มี........ก่อนที่จะแยกย้ายเดินทางกลับ ผู้อาวุโสจากเขากะลา 1 เชื้อเชิญให้ทานก๋วยเตี๋ยวโดยบอกว่า ระบบให้เลี้ยงก๋วยเตี๋ยวอีกมื้อ พวกเราจึงเดินทางตามกันมาที่ร้านก๋วยเตี๋ยว เห็น อ.สุดใจบอกว่าป็นร้านที่อร่อยที่สุดและราคาไม่แพง....เมื่อมาถึงร้านก๋วยเตี๋ยว พวกเราได้พิจารณาโดยรอบก็เห็นจะเป็นจริงตามที่ อ.สุดใจว่า เพราะเห็นมีอยู่ร้านเดียวจริงๆ.......พวกเรากินกันคนละชามสองชาม แม่ค้าทำไม่ทันหรือพวกเรากินเร็วก็ไม่อาจทราบได้ ผู้อาวุโสของเราเลยต้องลงมาช่วยกันทำอีกแรง.........พ่อค้าที่นั่นก็แสนใจดี อุตส่าห์ไปหาใบตำลึงมาให้พวกเรา พวกเราจึงช่วยกันขยำใบตำลึงแล้วเอามาทาที่คัน ปรากฎว่าพวกเราชนะ หมามุ่ยแพ้อย่างสิ้งเชิง........หลังทานก๋วยเตี๋ยวเสร็จพวกเราก็ทานผลไม้ตาม ผลไม้มี 2 ชนิด คือ กล้วยไทย กับ กล้วยแขก.....กล้วยไทยเป็นกล้วยน้ำว้าของแม่ค้าที่แขวนไว้ที่ขื่อ แกอนุญาตให้พวกเราทาน.....ส่วนกล้วยแขก อ.สุดใจหามาให้......งานนี้คุณหนุ่ย เทพบุตรชาวดินไม่อยู่เพราะกลับไปก่อนหน้านี้แล้ว เราจึงได้ช่างภาพมือเก่าอย่างคุณยูครินมาช่วยบันทึกภาพให้พร้อมกับพี่เม้าท์ของเรา.......หลังจากนั้นพวกเราได้กล่าวขอบคุณและร่ำลาผู้อาวุโสจากเขากะลา 1 พร้อมทั้งร่ำลาซึ่งกันและกัน ก่อนที่จะแยกย้ายเดินทางกลับกรุงเทพฯ...........

 

ตอนที่นั่งประมวลพลังอยู่ ผมมีความรู้สึกว่า รอบๆเขากะลามีฝนตก
ได้ยินเสียงเม็ดฝนตกลงพื้นดินด้วยครับ
แต่บนเขากะลาจุดที่เราประมวลพลังกลับไม่มีฝนตกเลยแม้แต่แปะเดียว
มีแต่ฟ้าร้อง ฟ้าแลบ รอบๆบริเวณเขาเท่านั้น

หลังจากประมวลพลังเสร็จ ผมยังเล่าให้พี่สุดใจฟังเลย

 

ในฐานะคนนครสวรรค์ ขออนุโมทนากับทุกท่านที่มาเยือนเขากะลา 1 เมื่อเสาร์ที่ผ่านมา
พอดีช่วงที่ผ่านมาคอมฯขัดข้อง เลยเงียบไป ต่อไปคงติดตามได้อย่างต่อเนื่องเช่นเดิม

 

หยอกนิด สะกิดหน่อย ตอนที่ 16 (ตอนจบ)

รถของพวกเราพุ่งทะยานออกจากร้านก๋วยเตี๋ยวพร้อมกัน 2 คัน คันหนึ่งเป็นรถของคุณกรึงไกร อีกคันเป็นรถของคุณอ้วน.......สำหรับผมนั้นเดินทางไปกับรถของคุณอ้วน มีพี่เท้าท์ คุณ SHARK2009 น้องทานะบารมี และน้อง ณ. เจ้าของสูตรใบตำลึง เป็นผู้ร่วมเดินทาง.....การเดินทางกลับเป็นไปด้วยความเรียบร้อย มีการแวะปั๊มน้ำมันเพื่อพักผ่อนอริยาบทและทำภารกิจส่วนตัวเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินทางต่อไป.......ระหว่างเดินทางหมามุ่ยที่ติดตามเสื้อผ้าของพวกเรา ได้ออกแผลงฤทธิ์อีกครั้ง ตายละซี...ก็คิดว่าเราจะชนะแล้ว ใบตำลึงก็เลยไม่ได้นำติดดัวมา สุดท้ายเราก็แพ้อีกตามเคย.....แม้จะคันแสนคัน คุณอ้วนก็ยังคงขับรถไปเรื่อยๆ คุณอ้วนนำพาพวกเราไปตามเส้นทางสายวงแหวนตะวันตก.........พวกเราเริ่มเห็นสิ่งผิดปกติบางอย่างบนใบหน้าของคุณ SHARK2009 ลักษณะแกเหมือนคนมีทุกข์ เพียงแต่เราไม่ทราบว่าทุกข์มากหรือทุกข์น้อยเท่านั้นเอง.....รถยังคงวิ่งต่อไปเรื่อยๆ......เมื่อขันติความอดทนของคุณ SHARK2009 เป็นอันสิ้นสุด แกจึงบอกคุณอ้วนให้ช่วยแวะปั๊มข้างทาง.......พวกเราจึงทราบทันทีว่า ที่แกนั่งทนทุกข์อยู่นั้น ไม่ใช่ทุกข์มากหรือทุกข์น้อย.....แต่เป็น ทุกข์หนัก นั่นเอง......แต่โอ้อนิจจา ถนนเส้นนี้ไม่มีปั๊มน้ำมัน คงจะต้องทนทุกข์ไปถึงบางบัวทองเป็นแน่แท้ แต่เหมือนโชคเข้าข้าง พวกเราเหลือบไปเห็นร้านข้าวแกง 50 อย่างอยู่ข้างทาง เลยถือโอกาสแวะเข้าไปทานน้ำเพื่อรอแกถ่ายทุกข์ เสร็จแล้วจึงออกเดินทางต่อเข้ากรุงเทพฯ โดยแวะไปส่งพี่เม้าท์ก่อน แล้วค่อยไปส่งน้อง ณ. กับคุณ SHARK2009 ที่วงเวียนใหญ่เพื่อต่อรถเดินทางกลับบ้าน และวกรถไปส่งผมกับน้องทานะบารมีเป็นชุดสุดท้ายที่หน้าโรงพยาบาลพญาไท 3 เพื่อต่อรถเดินทางกลับบ้านต่อไป..........

และแล้ว...ผมก็เดินทางกลับถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ

 

ภาพประกอบครับ ในตอนแรกอ.ไก่ แกนอนในศาลาได้สักพักแกก็ตื่นออกมานอนต่อที่ลานชมดาว ครับ ซึ่งในขณะนั้นคิดว่าจานจุกของเราคงกำลังคุยกับสาวๆเพลินเลยไม่รู้ว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร

 

หยอกนิด สะกิดหน่อย จบแล้วครับท่าน
ข้อความบางตอน อาจจะถูกหรือผิดไปบ้าง หรืออาจพาดพิงถึงบุคคลอื่นๆ ไม่ว่าจะหนักนิดหรือเบาหน่อย ก็ต้องขออภัยเป็นอย่างสูงมาไว้ ณ ที่นี้

ภารกิจที่ระบบมอบหมายยังไม่เสร็จครับ ยังมีรายการ สะเก็ดข่าว ที่จะต้องนำเสนอในโอกาสต่อไป....

โปรดติดตามอ่าน......โดยจะนำเสนอในวันพรุ่งนี้เป็นตอนแรก

 

ขนสิ่งของเครื่องใช้ขึ้นยานลำเลียงเพื่อนำขึ้นเขาในรอบแรก

 

ภาพบรรยากาศของกลุ่มแรกที่ขึ้นเขา

 

วัดความสั่นสะเทือนกะเด้งกะดอนได้จากภาพที่ถ่ายออกมาได้เลย ถึงขนาดต้องยกมือไหว้ขอให้ขึ้นให้ถึงยอดเขา

 

เมื่อขึ้นถึงที่หมายแล้วก็เริ่มทำการจัดข้าวของเพื่อเตรียมพร้อมรับกลุ่มที่จะขึ้นมาถึงถัดไป

 

หลังจากเริ่มทำความสะอาดพื้นที่รวมทั้งซ่อมแซมเก้าอี้เดิมที่เสียให้ใช้การได้ไม่นาน ฝนก็ตกลงอย่างหนักต้องรีบซ่อมแซมหลังคาเป็นการใหญ่ เพราะว่าน้ำฝนทะลักเข้ามาในศาลา