ข้อความจาก กลุ่มประสานงานเพื่อการเตือนภัย(เขากะลา)(ปิดกระทู้)

น่าอิจฉาจัง งานประมวลพลังครั้งนี้ มีจานบินมาเยี่ยมด้วย

ขออนุโมทนากับทุกท่านด้วยค่ะ

 

เรียบ ๆ...ง่าย ๆ....สไตล์ จักษวัชร์

ตอน ก๋วยเตี๋ยวผัดไทยปากบาง (เจ้าเก่า)

ระหว่างการเดินทางไป จ.นครสวรรค์ เราต้องวิ่งผ่าน จ.สิงห์บุรี ไม่ลืมที่จะแวะไปทานก๋วยเตี๋ยวผัดไทยปากบาง(เจ้าเก่า) ที่ขึ้นชื่อลือชาของจังหวัดสิงห์บุรี คณะของเราได้ทานก๋วยเตี๋ยวผัดไทยไปคนละจาน เมื่ออิ่มหน่ำสำราญเป็นที่เรียบร้อยแล้ว อ.สุดใจและจารเม้าท์ ไม่ลืมที่จะซื้อขนมเปี๊ยะเจ้าเก่าไปฝากเพื่อนๆที่เขากะลาด้วย ต้องขอบอกก่อนนะครับว่าเจ้าเก่าต้องของปากบางครับ มีขายร้านเดียว ไม่มีสาขา ที่พวกเราส่วนใหญ่ไปซื้อกันจะเป็นของอินทร์บุรีครับ ไม่ใช่เจ้าเก่าอย่างแท้จริง......

ระหว่างเดินไปขึ้นรถเพื่อที่จะเดินทางต่อ อ.นีโม่ของเราได้เหลือบไปเห็นหมูทุบเจ้าเก่าอีก รู้สึกว่าที่นี่จะมีแต่เจ้าเก่าหมด ก็เห็นจะมีแต่คนขายละที่ไม่ค่อยเก่าเท่าไหร่ อ.นีโม่รีบตรงไปถามทันทีว่า ขายยังไง คนขายตอบว่า ขีดละ 50 สองขีด 100 อ.นีโม่ไม่รอช้า รีบซื้อทันที เมื่อกลับมาที่รถจึงมานั่งพิจารณาว่ามันแตกต่างกันตรงไหน .... เอ้อ ก็ถูกของแม่ค้า เมื่อขีดละ 50 สองขีดก็ต้อง 100 ถ้าสามขีดก็ต้อง 150 นะซี.....

 

เรียบ ๆ...ง่าย ๆ....สไตล์ จักษวัชร์

ตอน หมูทุบหายไปไหน

เพื่อนๆที่ไปประมวลพลัง เมื่ออ่านมาถึงตอนนี้ คงจะสงสัยซิว่า อาหารมื้อเย็นวันนั้น มีอาหารมากมายหลายอย่าง แต่ไม่เห็นมีหมูทุบเลย สรุปแล้วก็คือ หมูทุบหายไปไหน หรือถูกซ่อนมิติไว้

แต่เมื่อพิจารณาด้วยเหตุผล หมูทุบเป็นสสาร เมื่อเป็นสสารก็ไม่หายไปไหนหรอก เพียงแต่มันเปลี่ยนแปลงที่อยู่เท่านั้นเอง ว่าแต่ว่า มันเปลี่ยนแปลงไปอยู่ที่ไหนละ.....

แหล่งข่าวของเราแอบกระซิบว่า......เมื่อซื้อหมูทุบเสร็จ อ.นีโม่ก็หิ้วถุงหมูทุบขึ้นรถ พอรถออกไปได้ไม่ถึง 1 นาที อ.นีโม่แกก็สงสัยว่าหมูทุบเจ้าเก่าจะแตกต่างจากหมูทุบเจ้าใหม่อย่างไร ก็เลยเปิดถุงออกมาชิม เออ..มันอร่อยจริงๆ ก็เลยชวนเพื่อนๆในรถกินเพราะกลัวจะไม่เชื่อ แต่ชิมมากไปหน่อยก็เลยเหลือชิ้นสุดท้ายเล็กๆไว้ในถุง อ.นีโม่ก็เลยจัดการเสียพร้อมทั้งทำลายหลักฐานไม่ให้เพื่อนๆรู้ .....

จุ๊..จุ๊...อ่านแล้วก็เงียบไว้.....เพราะเรื่องนี้เป็นความลับ ไม่มีใครรู้

 

ขณะนี้ได้รวบรวมและกำลังทยอยลงข้อความที่สำคัญของพี่สุดใจ
จากกระทู้ ข้อความจากกลุ่มประสานงานเพื่อการเตือนภัย(เขากะลา)
ติดตามอ่านสาระสำคัญได้อย่างต่อเนื่อง ที่กระทู้นี้ครับ

รวบรวมบทความ ที่เป็นประโยชน์กับชีวิต ของกลุ่มประสานงานเพื่อการเตือนภัย(เขากะลา)
http://palungjit.org/showthread.php?p=1706539#post1706539

 

เรียบ ๆ...ง่าย ๆ....สไตล์ จักษวัชร์

ตอน ลูกชิ้นปลากราย

ก่อนที่จะข้ามสะพานเดชาติวงศ์เข้าสู่ตัวเมือง จ.นครสวรรค์ มีแยกไฟแดงอยู่ เราเรียกกันติดปากว่า แยกหน้าค่ายจิระประวัติ รถของเราเลี้ยวขวาไปทาง อ.ท่าตะโก ผ่านสนามบินตรงมาเรื่อยๆ จนมาถึงสถานีรถไฟนครสวรรค์ เราจอดแวะซื้อข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวเล็กน้อย....ทันใดนั้น อ.นีโม่เหลือบไปเห็นรถเข็นขายลูกชิ้นอยู่ข้างถนน จึงตะโกนบอก อ.สุดใจให้ซื้อลูกชิ้นมาด้วย

ระหว่างนั่งรอ อ.สุดใจอยู่ในรถ จารเม้าท์ก็บอกให้เพื่อนๆรู้ว่า ลูกชิ้นปลากรายของ จ.นครสวรรค์นั้นมีชื่อเสียงมานานและอร่อยมาก เพื่อเป็นการเรียกน้ำย่อยระหว่างรอลูกชิ้น....เพียงแค่อึดใจพระพุทธ อ.สุดใจก็เดินมาถึงรถพร้อมกับส่งถุงลูกชิ้นให้ อ.นีโม่รับถุงลูกชิ้นนั้นไว้ด้วยความยินดี....

 

เรียบ ๆ...ง่าย ๆ....สไตล์ จักษวัชร์

ตอน ลูกชิ้นปลากลาย.....

เมื่อ อ.นีโม่รับถุงลูกชิ้นมาอยู่ในมือเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก็ส่งลูกชิ้นให้เพื่อนๆในรถได้กินเป็นเพื่อนกัน แต่ปรากฎว่าไม่มีใครกินสักคน...โถ โถ โถ ก็กินกันมาตลอดทางจะกินกันไหวได้ไง

สุดท้าย อ.นีโม่ก็ต้องกินคนเดียว กินไปได้ 2 คำ ก็ร้องอุทานออกมาว่า ลูกชิ้นหมูนี่นา... อ.สุดใจ ก็เลยตอบว่า ก็นึกว่าไม่กินลูกชิ้นปลาก็เลยซื้อลูกชิ้นหมูมาให้ อ้าว...เป็นงั้นไป อดกินของดีเมืองนครสวรรค์เลย เพื่อนๆในรถก็เลยปลอบใจแกว่า ก็นึกเสียว่าเป็นลูกชิ้นปลากรายก็แล้วกัน....แกถามว่า ลูกชิ้นปลากรายอะไร.....พวกเราก็เลยตอบให้แกทราบว่า......ลูกชิ้นปลากลายเป็นลูกชิ้นหมูไง....555

 

;aa8

 

;aa8

 

เรียบ ๆ...ง่าย ๆ....สไตล์ จักษวัชร์

ตอน เป็ดย่าง

แม้จะไม่ใช่ลูกชิ้นปลากรายอย่างที่ตั้งใจ แต่ อ.นีโม่ก็กินลูกชิ้นหมูคนเดียวได้หมดถุง...... แต่ก่อนที่จะหมดถุง สายตา อ.นีโม่ ก็เหลือบไปเห็นร้านขายเป็ดย่างอยู่ข้างทางอีก ก็เลยบอกเพื่อนๆบนรถว่า ที่นี่มีร้านขายเป็ดย่างด้วย

ทุกคนหันมามองหน้ากันอีกครั้งก่อนที่จะส่งสัญญาณบอกจารหนุ่ยคนขับรถให้ขับรถเลยออกไป ไม่ต้องแวะจอด

โธ่...ไหนบอกว่าเป็นเบาหวาน อยากจะลดความอ้วน
คงลดได้นะเนี่ย....

 

เรียบ ๆ...ง่าย ๆ....สไตล์ จักษวัชร์

ตอน อุทยานนกน้ำ

ระหว่างเดินทางก่อนที่จะถึงทางแยกเลี้ยวขวาเข้าเขากะลา เราสังเกตเห็นป้ายบอกทาง ข้อความ ทางเข้าอุทยานนกน้ำ บึงบอระเพ็ด อยู่ทางซ้ายมือ รถของเราจึงเลี้ยวซ้ายเข้าไปเที่ยวชมเพื่อรอเวลา...รอเวลาอะไร ก็รอให้คณะที่ไปถึงก่อน ประกอบด้วยพี่วิจิตร คุณยูคริน ผู้ที่อาศัยไปกับรถพี่ No.9 (ซือเฮียปิรามิดและคุณศศะ) และรถของคณะเราที่นำโดยป้าศจี ทำการถางหญ้า ปรับดิน ทำความสะอาด และจัดเตรียมอาหารไง...

อุทยานนกน้ำ เป็นสถานที่ท่องเที่ยวอีกแห่งหนึ่งของจังหวัดนครสวรรค์ ที่มีบรรกาศร่มรื่น สวยงาม มีนกนานาพันธุ์ให้เที่ยวชมมากมาย เหมาะแก่ผู้ที่สนใจที่จะส่องดูนกพันธุ์แปลกๆที่สวยงาม โดยเฉพาะนกเจ้าฟ้าสิรินธร ซึ่งได้ค้นพบจากที่นี่เป็นแห่งแรก และรู้สึกว่าจะพบนกชนิดนี้ที่นี่แห่งเดียวเท่านั้น ยังไงเสียถ้าจะไปเที่ยวชมก็อย่าลืมติดกล้องส่องทางไกลไปด้วย นอกจากนี้ยังมีบึงบัวที่สวยงามให้เที่ยวชมอีกด้วย โดยจะต้องว่าจ้างเหมาเรือออกไปเที่ยวชมแต่เช้าๆถึงจะสวย แต่เนื่องจากขณะนี้ยังไม่ถึงฤดูกาลท่องเที่ยว บึงบัวจึงยังไม่สวยงามเท่าที่ควร ทำให้มีนักท่องเที่ยวบางตา ไม่คึกคักเท่าที่ควร

 

เรียบ ๆ...ง่าย ๆ....สไตล์ จักษวัชร์

ตอน ถึงแล้วเขากะลา

เดินเที่ยวชมอุทยานนกน้ำได้พอสมควรแก่เวลา จึงออกเดินทางต่อไปยังเขากะลา ระหว่างนั้น อ.สุดใจ ได้รับโทรศัพท์จากพี่เทพกัญญาว่า ขณะนี้เดินทางใกล้ถึงเขากะลาแล้ว พวกเราจึงจอดรถอยู่ปากทางเข้าริมถนนด้านขวา เพื่อรอที่จะเดินทางขึ้นเขากะลาพร้อมกัน และเพื่อไม่ให้เวลาต้องสูญเสียไปโดยเปล่าประโยชน์ พวกเราจึงเพิ่มพลังความเย็น ด้วยการกินไอศครีมร่วมกันคนละถ้วยส่งท้ายระหว่างการเดินทาง ยกเว้น อ.นีโม่คนเดียวที่ไม่กิน สงสัยกล้วอ้วน พร้อมทั้งออกมายืนริมถนนเพื่อให้เป็นที่สังเกตุ


ระยะเวลาผ่านไปไม่นานนัก รถของพี่เทพกัญญาและคณะก็เดินทางมาถึง เราจึงเดินทางขึ้นเขากะลาไปพร้อมๆกัน.........

 

ขอบคุณค่ะ ที่แนะนำ รร.สอนขับรถยนต์ แต่อยากเรียน การขับยานอวกาศค่ะ มีที่ไหนแนะนำกันบ้างคะ


Digital (ธนวรรณ) จะขอขยายข้อความของคุณวิจิตรตรงนี้
"และผู้ใช้รถ TOYOTA อาว่าร่อน ( ก็อาบอกว่ามันร่อนก็ยังซื้อมาใช้อีก) ของคุณ Digital

โดยประตูรถไปครุดเสาจนเปิดไม่ได้"

ว่า ความเป็นมาเป็นไปอย่างไร และขอนำข้อความที่เคยโพสท์ไว้อ้างอิงดังนี้
<TABLE class=tborder id=post1697632 cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%" align=center border=0><TBODY><TR><TD class=thead id=currentPost style="BORDER-RIGHT: #ffffff 0px solid; BORDER-TOP: #ffffff 1px solid; FONT-WEIGHT: normal; BORDER-LEFT: #ffffff 1px solid; BORDER-BOTTOM: #ffffff 1px solid"> 29-11-2008, 08:44 AM <!-- / status icon and date --></TD><TD class=thead style="BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid; BORDER-TOP: #ffffff 1px solid; FONT-WEIGHT: normal; BORDER-LEFT: #ffffff 0px solid; BORDER-BOTTOM: #ffffff 1px solid" align=right>#5485</TD></TR><TR vAlign=top><TD class=alt2 style="BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid; BORDER-TOP: #ffffff 0px solid; BORDER-LEFT: #ffffff 1px solid; BORDER-BOTTOM: #ffffff 0px solid" width=175>Digital<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_1697632", true); </SCRIPT>
ผู้ร่วมสนับสนุนบริจาค



วันที่สมัคร: Nov 2004
ข้อความ: 162
<IF condition="1"><!--############# AWCoding Back-End created by AWNetwork, Inc. ######################################## Version 3.0.8 ##############################--> <!--####################### Awards Postbit Template ########################################## Copyright 2008 all rights reserved ##################-->
</IF>พลังการให้คะแนน: 107







</TD><TD class=alt1 id=td_post_1697632 style="BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid"><!-- message -->เรียน อาจารย์สุดใจค่ะ

เดือนพฤศจิกายน ๒๕๕๑ นี้ เป็นเดือนแห่งการประมวลพลัง วรรณคิดว่าคนที่อยู่ต่างประเทศ ก็ต้องประมวลพลังด้วยโดยไม่รู้ตัว หรือบางทีก็รู้ตัว อย่างนี้ถูกต้องไม๊คะ เพราะวรรณสังเกตุชีวิตของตัวเองระยะนี้มันมีแต่เรื่องที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นก็ต้องเกิด ดังตัวอย่างนี้ค่ะ


ทุกวันหลังกลับจากทำงาน มันง่วงค่ะ อาจเป็นเพราะอากาศหนาวมากหรือไงไม่ทราบ หรือระบบคงส่งเวฟ มาให้ ง่วง ชนิด หัวถึงหมอนก็หลับทันทีค่ะ

ป่วยค่ะ เป็นๆ หายๆ อยู่ เกือบ ๑๐ วัน


โดนเมียเจ้าของร้านอาหารที่ทำอยู่ว่าแบบแสบๆ

โดนน้องสาวอีเมลล์มาด่าแบบหยาบคายมาก(เค้าเคยว่าลับหลัง แต่ไม่เคยด่าโดยตรงถึงตัว)

สามีเอารถไปกระแทกเสาที่ปั้มน้ำมัน รวมสูบบุหรี่ ขณะรอเราช็อปปิ้งในรถ แล้วหลับ ทำบุหรี่ไหม้ที่เบาะหนัง

ธนาคารชาร์จค่าธรรมเนียมเกินไป(ตอนแรกไม่พอใจ พอตอนหลังได้คืนค่ะ ระบบทำแหงๆ)

น้องสาวคนที่ถือ ATM การ์ด ก็หงุดหงิดที่ไปถามเขาถึงเรื่องการเบิกเงินเกินจำนวนที่มีอยู่ในบัญชี เขาก็บอกว่า เราน่ะจุกจิก เขาจะไม่ทำแล้ว ให้คนอื่นทำธุระเรื่องเงินแทนแล้วกัน

กำลังพิมพ์อยู่ ก็อยากกินทอดมันปลากรายของแม่ ที่ทำอร่อยมากแบบโบราณ(มันเข้ามาในใจน่ะค่ะ)

หาเรื่องสามี พอว่าเขาเสร็จแล้ว มานั่งยิ้มและคิดว่าเออ...เราไม่น่าไปว่าเขาเลย อยากจะไปขอโทษเหมือนที่เคยทำอย่างแต่ก่อน แต่ก็ไม่ได้ไปขอโทษเขาหรอกค่ะ

วันนี้ก็หาเรื่องสามีอีกแล้วค่ะ ปากมันพูดพร่อยๆว่า "ถ้าอย่างนี้ก็ไม่น่าจะอยู่ด้วยกัน" เดือนนี้พูดหลายครั้ง ไม่กลัวสามีเสียใจเลยค่ะ จนกระทั่งบางครั้ง สามีพูดว่า วรรณทำอะไรแปลกๆ คล้ายๆจะบอกว่า ไม่เหมือนวรรณคนเดิม ตื่นเช้ามาวรรณก็ไม่พูด good morning ก่อนนอนก็ไม่อยากพูด good night จนกระทั่งสามีถาม Do you love me? (ha ha)

วันนี้คุยโทรศัพท์กับเพื่อน และบอกว่าเดี๋ยวจะออกไปซื้อกับข้าว สำหรับงานปาร์ตี้วันอาฑิตย์ ก็ไม่ได้ออกไปหรอกค่ะ แต่พูดไปอย่างนั้นเอง


กว่าจะสิ้นเดือน จะมีอะไรแบบ ที่อาจารย์สุดใจบอกว่า ตอนนี้ระบบเขายกป้ายตัวเลขให้วรรณอ่านแบบเร็วๆ เร็วจนอ่านไม่ทันหรือเปล่าค่ะ


ดี...จะได้ ได้ของใหม่ ที่ไม่เคยได้มาก่อน ที่เป็นประโยคที่พี่สุดใจให้มาซึ่งกินใจเหลือเกิน เป็นการสรุปรวบภพรวบชาติให้วรรณ แบบว่า ยังไงๆ ก็ขอกลับบ้านชาตินี้ ตามที่พี่สุดใจชวนน่ะค่ะ
-----------------------------------------
<!-- / message -->




</TD></TR></TBODY></TABLE>
ข้อความสีส้มที่สามีขับรถไปกระแทกเสาเหล็กที่ปั้มน้ำมัน มีความเสียหายช่วงประตูหน้าด้านขวา เลยไปถึงบังโกลนหน้า ทำให้เปิดประตูได้ครึ่งเดียว ต้องเข้าอู่ซ่อมรถเป็นเวลา ๕ วัน เพิ่งได้รถมาเมื่อ 29/10/08 (29 ตค.51) รถที่ว่าเป็นรถ TOYOTA AVALON(อ่านว่า แอฟ วา ล่อน ไม่ใช่ อาว่าร่อน หรือ ป้าว่าร่อน ค่ะพี่วิจิตร) รุ่น top ของ Toyota ต่อจาก CAMRY

และขออ้างอิงข้อความในโพสท์ก่อนตอนท้ายๆ ที่บอกกับอาจารย์สุดใจว่า

"กว่าจะสิ้นเดือน จะมีอะไรแบบ ที่อาจารย์สุดใจบอกว่า ตอนนี้ระบบเขายกป้ายตัวเลขให้วรรณอ่านแบบเร็วๆ เร็วจนอ่านไม่ทันหรือเปล่าค่ะ"

(นั่นหมายถึง ระบบจะเพิ่มความทุกข์ให้ แบบถี่ขึ้นๆ เพื่อให้เราออกจากขันธ์ ๕ โดยไม่ต้องรอให้เกิดขึ้นเอง เพราะมันช้า ระบบจึงส่งคลื่นความทุกข์ลงมาให้ซะเลยจะได้ไม่เสียเวลารอ)

ซึ่งโพสท์ก่อนวันสิ้นเดือน วันเดียวเท่านั้นคือวันที่ 29/11/08 (29 พย. 51)

และแล้วในวันส่งท้ายการประมวลพลัง คือวันที่ 30/11/08 ระบบก็ส่งคลื่นลงมาให้ เป็นคลื่นแบบเดียวกันกับที่สามีขับรถชนเสาที่ปั๊มน้ำมัน แต่ความรุนแรงของคลื่นส่งท้ายจะเป็นคลื่นสึนามิ โดยจะนำข้อความการรายงานให้อาจารย์สุดใจ ทราบผลของการประมวลพลังส่งท้าย ไปทางอีเมลล์มาให้อ่านกันค่ะ


<TABLE style="FONT-SIZE: 11px; RIGHT: 0px; LEFT: 10px; WIDTH: 100%; COLOR: #aaaaaa; FONT-FAMILY: Verdana; WHITE-SPACE: nowrap; BACKGROUND-COLOR: #f5f5f5" cellSpacing=0 cellPadding=8><TBODY><TR style="MARGIN: 40px"><TD><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0><TBODY><TR><TD style="WIDTH: 20px"></TD><TD title="View photos as a slideshow">Play slideshow</TD><TD style="WIDTH: 16px"></TD><TD style="WIDTH: 20px"></TD><TD title="Download and save high-resolution versions of these photos">Save all photos </TD><TD title="With Windows Live Mail, you can save all of the photos in this message in a few simple steps" style="DISPLAY: none; FONT-SIZE: 11px; COLOR: #b2b2b2; FONT-FAMILY: Verdana; WHITE-SPACE: nowrap; colorsend: #444444">Want to save all these photos at once? Learn how </TD></TR></TBODY></TABLE></TD><TD style="TEXT-ALIGN: right">Online pictures are available for 30 days </TD></TR></TBODY></TABLE>

สวัสดีค่ะ พี่สุดใจ

วันนี้เป็นวันอาฑิตย์ที่ ๓๐ พย. ๒๕๕๑ เป็นวันประมวลพลังวันสุดท้าย วรรณมีเรื่องราวที่จะเล่าให้พี่สุดใจฟังว่า วันนี้ช่วงเช้าสามีได้ขับรถออกไปซื้อของที่ยังขาดเหลือในการทำงานปาร์ตี้ Thanksgiving จริงๆแล้วคนส่วนใหญ่เขาจัดกันวันพฤหัส ซึ่งเป็นวันจริง แต่สามีเขาอยากจัดวันนี้ค่ะ

พอเขาออกไปได้สักพัก ก็ได้ต่อโทรศัพท์มาหาวรรณที่บ้าน แล้วยื่นโทรศัพท์ให้ เลดี้ คนหนึ่งซึ่งมารู้ภายหลังว่าเป็น พนักงานดับเพลิง ไฟไม่ได้ไหม้หรอกนะคะ เธอบอกว่า สามีของคุณขับรถชนเสาไฟฟ้า และเขาไม่ได้ไปโรงพยาบาล ให้มารับสามีกลับบ้าน และได้บอกสถานที่เกิดเหตุว่าอยู่ที่ไหน

เนื่องจากเรามีรถเพียงคันเดียว วรรณจึงโทรศัพท์หาเพื่อนบ้าน เพื่อให้เขาขับรถไปยังที่เกิดเหตุ เพื่อรับสามีกลับบ้านค่ะ พอไปถึงก็เห็นสามีกำลังนั่งรอวรรณอยู่ในรถตำรวจ เพราะวันนี้หิมะตก ถนนลื่น และอากาศหนาว ประมาณ 0 เซลเซียส ก็ถามเขาว่า เป็นไงบ้าง เขาบอกว่า โอเค ถามเขาว่า หน้าอกล่ะ เจ็บหรือเปล่า เขาบอกว่าไม่เจ็บ หลังจากนั้นก็ต้องรอตำรวจเขียนรายงาน และใบสั่งปรับฐานขับรถประมาท ๗๕ เหรียญ (ค่าปรับเท่ากับขับเร็วเกินกำหนด) ขณะรอตำรวจ และเจ้าหน้าที่อู่ซ่อมรถ วรรณก็ได้ไปถ่ายรูปไว้หลายรูป ซึ่งจะส่งมาให้พี่สุดใจดูการประมวลพลังส่งท้าย เดือนพย. ๒๕๕๑ ค่ะ (กลุ่มประสานงานเพื่อการเตือนภัย เขากะลา ๒)

ซึ่งวรรณจะเล่าให้ฟังว่า ขณะที่พนักงานดับเพลิงหญิงคนนั้นโทรมาบอกว่า สามีของเราขับรถชนเสาไฟฟ้า วรรณก็ไม่ได้ตกใจอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว หลังจากวางโทรศัพท์ ก็หันไปมองนาฬิกา เป็นเวลา 9:10 น. แล้วก็เป็น 9:11 น. และได้เตรียมตัวจะออกไป โดยไม่ได้รีบร้อนอะไรเลย เดินไปหยิบกระเป๋า และดับเทียนที่จุดไว้เพื่อแขกที่จะมางานปาร์ตี้ แล้วก็ใส่เสื้อหนาว ใส่หมวก ใส่รองเท้า แล้วก็เดินไปข้างบ้านเพื่อไปขึ้นรถของเพื่อนบ้านที่ขับไปให้

พอไปถึงและเห็นสามี ก็ไม่ได้นึกเป็นห่วงอะไรมากมายหรือตกอกตกใจ วรรณรู้สึกเฉย และหลังจากถามไถ่สามีแล้ว ก็เดินไปดูสภาพรถ และถ่ายรูป ใจของวรรณไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรเลย จึงได้รู้ชัดๆวันนี้เองในคำที่ว่า "เห็นก็สักแต่ว่าเห็น" วรรณก็ไม่ได้ปรุงแต่งว่า ก่อนจะชนสามีเป็นยังไง หรือขณะชนจะกระแทกอย่างไร หรือว่าเขาจะคิดอย่างไร ขณะที่กำลังถ่ายรูป ก็บอกกับตัวเองว่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้น คล้ายๆเป็นภาพลวงตาน่ะค่ะ

จนกระทั่งกลับมาบ้าน ให้เขานอนพักผ่อน ไม่ต้องห่วงว่า ยังไม่ได้อบ ไก่งวง หรือทำอาหารอย่างอื่น (เทศกาลนี้สามีจะเป็นคนรับผิดชอบเรื่องกับข้าว และจะทำอาหารเองทุกปี)

และเขาก็ได้บอกวิธีการอบไก่งวงว่าต้องทำอย่างไร วรรณก็เข้ามาในครัวเพื่อจะทำไก่งวงตามวิธีที่สามีบอก สักครู่หนึ่ง กำลังล้างไก่งวงอยู่ ก็ได้ยินเสียงเขาร้องไห้แบบเบา จึงรีบเข้าไปหาเขาซึ่งอยู่ที่ห้องดูทีวี เขาร้องไห้และพูดว่า "ฉันคิดว่าคุณอยู่ในรถกับฉัน, ฉันนึกว่าคุณอยู่ใต้ลิ้นชัก (เขาบอกทีหลังว่า เขาคิดว่า Air Bag เป็นวรรณค่ะ) เขาบอกว่าเขาสับสน เมื่อไม่รู้ว่าวรรณอยู่ที่ไหน และตำรวจและรถดับเพลิงก็มาทันที เขาก็คิดว่า สงสัยวรรณกระเด็นออกไปนอกรถ เขาจึงรีบออกไปนอกรถถามตำรวจว่า "ภรรยาผมอยู่ที่ไหนๆๆ ตำรวจก็บอกว่า ภรรยาคุณไม่ได้มากับคุณ และบอกให้ใจเย็นๆ สักพักเล็กๆ จึงได้รู้ว่าเขามาคนเดียวค่ะ

ก็เป็นงานปาร์ตี้ส่งท้ายการประมวลพลังของกลุ่มประสานงานเพื่อการเตือนภัย เดือนพย. เดือนแห่งการประมวลพลัง อีกรูปแบบหนึ่งของวรรณซึ่งระบบเขาส่งให้มาอยู่ถึงประเทศสหรัฐอเมริกาค่ะ

กว่าวรรณจะพิมพ์อีเมลล์นี้เสร็จก็ข้ามเป็นวันใหม่เป็นวันจันทร์ที่ ๑ ธค. ๒๕๕๑ แล้วค่ะ ว่าจะไม่ส่งคืนนี้เพราะมันดึกแล้ว แต่ก็ไม่ทราบว่าเพราะอะไร ฝืนตัวเองพิมพ์จนเสร็จเพื่อรายงานให้พี่สุดใจทราบค่ะ สวัสดีค่ะ

 

รูปเหตุการณ์อุบัติเหตุ

IMG_6242.JPGสามีกำลังนั่งรอDigitalไปรับ
หลังจากถามไถ่อาการเสร็จ บอกอย่างหน้าระรื่น
We need a new car.

IMG_6243.JPGลักษณะการชน

IMG_6246.JPGป้ายที่เสาไฟฟ้า บอกNO PARKING
สามีเราก็ยังดันไปจอด

IMG_6247.JPGโชคดีนะที่ไม่เป็นไร ถ้าแกเป็นไรไปเมียแกเป็นหม้ายแน่เลย
IMG_6258.JPGตำรวจเขียนใบสั่งปรับฐานจอดรถในที่ห้ามจอด(ขอโทษค่ะพูดผิด ปรับฐานขับรถประมาท)

IMG_6263.JPGเจ้าหน้าที่มารับรถเพื่อนำเอาไปทิ้งขยะ

IMG_6266.JPGAIR BAGช่วยชีวิตและปลอดภัย และฉวยโอกาสซื้อAVALON 2009

 

หลังจากกลับมาบ้านก็ทำกับข้าว และโทรบอกเพื่อนทุกคนว่า เลื่อนเวลาทานอาหารกลางวัน เป็นเวลาสี่โมงเย็น เพราะต้องใช้เวลาอบไก่งวงประมาณ ๓ ชั่วโมงครึ่ง

ในรูปเป็นเพื่อนของสามีเป็นคนแร่เนื้อไก่งวงให้เป็นประจำทุกปีค่ะ

จริงๆแล้วจัดที่นั่งไว้ 13 ที่นั่ง แต่เพื่อนไม่มา2 คน จึงเหลือคนที่มาในงานนี้แค่ 11 คน

IMG_6279.JPG
IMG_6278.JPG

 

ส่งภาพไม่ค่อยเป็น มีใครอาสาช่วยสอนให้หน่อยค่ะ ส่งมาทางพีเอ็มก็ได้
ขอบคุณค่ะ

 

คุณ Digital ได้ผ่านบททดสอบ เสมือนจริงไปแล้ว
หลากหลายมากกว่าการไปประมวลพลังที่เขากะลาเสียอีก
ใครอยากได้บททดสอบแบบเดียวกับคุณ Digital
แจ้งความจำนงค์ ได้ตลอด 24 ชั่วโมงครับ

ขออนุโมทนากับคุณ Digital ด้วยครับ

 

ถ้าเป็นรถเมืองไทย คงแบนเป็นปลาหมึกสมุทรสาครแล้วครับโดนเสาไฟทับขนาดนั้น

รถมันร่อนน่ะ (อาเขาบอก)

 

และใบสั่งปรับฐานขับรถประมาท ๗๕ เหรียญ (ค่าปรับเท่ากับขับเร็วเกินกำหนด)


ถ้า อ.SAPA , คุณ No.9 หรือ ผม ไปอยู่เมกา คงโดนปรับขี้แตกแน่

 

รูปขนาดเล็ก

เห็นไก่งวงแล้ว คิดถึง อ .นีโม่ ตอนเวปหิวลงกระเพาะ ขาไปเขากะลา
สามารถกินได้ทุกอย่างที่ขวางหน้า

 

คิดเหมือนกันเลยค่ะ ยังคุยกับเพื่อนเลยว่า รถญี่ปุ่นที่ผลิตในอเมริกา มีคุณภาพดีแข็งแรง และยังบอกกับเพื่อนอีกว่า โครงรถด้านบนแข็งแรง ถ้าไม่แข็ง สงสัย สามีต้องคอหักตายแน่ เพราะเสาไฟฟ้าทับหลังคารถยุบลงกระแทกลงศีรษะ

ฉากนี้ระบบเขาทำให้ดูว่า จริงๆ แล้ว รถยนต์มันก็ไม่มีมาตั้งแต่แรกแล้ว ที่เห็นว่ามันมีเพราะเราไปอุปาทานว่ามันมี รถยนต์ก็เป็นเพียงเอาเหล็ก เอาเครื่องยนต์ เอาชิ้นส่วนต่างๆ มาประกอบกัน แล้วเราก็ไปสมมุติเรียกมันว่ารถยนต์ ดูภาพด้านหน้ารถยนต์ ที่เขาเรียกกันว่า กระโปรงรถ ตอนนี้ก็ยับยู่ยี่แล้ว ก็ต้องเรียกใหม่อีกว่า เศษเหล็ก และรภยนต์อุปาทานคันนี้ ตอนนี้เขาก็กำลังจะเอาไปไว้ในสถานที่แห่งหนึ่งที่เรียกว่า JUNK YARD และต้องถูกทำลายทิ้งไปในที่สุด ตามกลไก ตามเหตุปัจจัย แล้วไหนล่ะ รถยนต์

ถ้าเราไปยึดติดกับมันว่ามันเป็นรถยนต์ของเรา เราก็คงเสียดาย และเป็นทุกข์แย่เลย