ข้อความจาก กลุ่มประสานงานเพื่อการเตือนภัย(เขากะลา)(ปิดกระทู้)

;aa8

 

;aa24

 

คณะของเรามาถึงเป็นกลุ่มสุดท้ายก็ตรงดิ่งเข้าสู่โต๊ะอาหารทันที โดยที่ยังมีบางท่านในกลุ่มแรกให้การต้อนรับอยู่ในโต๊ะอาหารด้วย

 

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จก็ออกมาพักผ่อนกันที่บริเวณลานดูดาว

 

หลายๆคนจะมารวมตัวกันอยู่ที่ตรงลานดูดาวเพราะมั่นใจกันว่าคืนนี้มีโชว์แสงสีเสียงแน่นอนหลังจากที่มีโชว์การดับไฟที่ไหม้อยู่ในทุ่งหญ้าภายในเสี้ยววินาทีเมื่อตอนเย็น

 

ผู้อาวุโสรับประทานอาหารอยู่ที่ลานดูดาวถึงแม้ว่ามือจะไม่ว่างแต่เมื่อเห็นกล้องก็ยังออกกรรไกรได้ทัน

 

เต๊นท์นอนถูกกางรอไว้เรียบร้อยด้านบน

 

บททดสอบพี่วรรณหนักกว่าคนอื่นจริงๆ ขออนุโมทนาที่พี่ผ่านบททดสอบได้ด้วยความเป็นปกติธรรมด้วยนะครับ

 

เดินมาที่ศาลาก็ต้องตกใจเพราะนึกว่ามีการก๊อปปี้ตัวผู้อาวุโสจากลานดูดาวมายังศาลา อ่อที่แท้ยังไม่อิ่มนี่เอง

 

ภาพบรรยากาศก่อนการสวดมนต์

 

เก็บภาพบรรยากาศรอบๆมาฝากช่วยดูหน่อยว่าเห็นอะไรบ้างไหม

 

ขออนุโมทนากับทีมงานรุ่นใหม่ ด้านเผยแพร่ข้อมูลผ่านทางเวปไซด์ในกระทู้แห่งนี้ด้วยนะคะ

เป็นทีมงานที่มีคุณภาพจริง ๆ ทั้งนักเขียน นักบรรยาย นักถ่ายภาพ และผู้ร่วมเป็นกำลังใจทุกท่าน ทำงานกันเป็นทีมจริง ๆ ขออนุโมทนาด้วยค่ะ

ช่วงนี้ พี่สุดใจ กำลังรวบรวมข้อมูลเพื่อทำเป็นหนังสือ คงไม่ค่อยได้มีเวลาเข้ามาเยี่ยมชมบ่อยนัก ต้องขออภัยด้วย แต่หากมีเวลาจะนำธรรมะมาฝากเช่นเคยค่ะ

วันนี้ ได้สนทนากับคุณ Digital จากอเมริกา นานนับชั่วโมง และได้รับทราบเหตุการณ์ที่พบเจอ ที่ค่อนข้างหนักหนาสาหัสในมุมมองของมนุษย์ และได้มีการปล่อยวางที่ทำได้จริงนั้น จึงได้อนุโมทนาด้วยแล้วทางโทรศัพท์

และในวันนี้ ก็ขออนุโมทนาอีกครั้งผ่านข้อความนี้ และสิ่งที่จะกล่าวต่อไป อาจเป็นประโยชน์กับบางท่านที่กำลังปฏิบัติอยู่

ขออนุโมทนากับทีมงานรุ่น 2 ทุกท่าน และคุณ Digital ด้วยค่ะ

 

หวัดดีครับพี่สุดใจ Project ที่เราคุยกันไว้ว่างๆเมื่อไหร่จะออกแบบต่อนะครับ
ไม่ได้เข้ามาทักทายซะหลายวัน แต่ดูจากภาพที่ไปเขากะลาแล้วครื้กครื้นสนุกสนานมาก
พอดีว่าเมื่อคืนฝันเกี่ยวกับมนุษย์ต่างดาวแต่ไม่ทันได้ถามว่ามาจากไหน? ขอเอามาเล่าให้ฟังนะครับ

ก่อนนอนทำสมาธิประมาณ 20 นาทีเพื่อขอฝัน (ตามเทคนิคที่พี่นักเขียนฯ..)
พอเคลิ้มหลับไปก็อยู่ในความมืดมองเห็นลำแสงขนาดใหญ่เส้นหนึ่ง
พุ่งลงมาจากฟ้าเคลื่อนตัวไปมารอบๆจุดที่เรายืนอยู่
จึงตัดสินใจเอื้อมมือเข้าไปจับที่ลำแสงนั้นด้วยความรู้สึกตื่นเต้นและประหลาดใจ
พอแตะโดนเข้าลำแสงนั้นแตกกระจายออก ปรากฎเป็นบุคลิกภาพใหม่ขึ้นมา
เหมือนเป็นกลุ่มคนที่ดูเหมือนกันหมด ใส่ชุดสีเงินสวมแว่นตาคล้าย ray-ban ตัวสูงยาวหัวโตไม่มีปาก
แต่นิ้วมือยาวมาก มีขาเหมือนคน มีนิ้วมือนิ้วเท้าข้างละ 6 นิ้ว
ด้วยความสงสัยจึงถามไปว่า..พวกเธอเป็นมนุษย์ต่างดาวใช่มั๊ย?
เค้าตอบว่า..แล้วเธอล่ะ เธอก็เป็นมนุษย์ต่างดาวเหมือนกันไม่ใช่หรือ?
จึงถามไปอีกว่าแล้วเธอมาทำอะไรแถวนี้..เค้าตอบกลับว่า..แล้วเธอล่ะมาทำอะไรที่นี่รู้รึเปล่า?
การพูดคุยดำเนินไปโดยไม่มีการขยับปากพูด..เหมือนเราคิดแล้วเค้าก็รับรู้..โต้ตอบไป-มาได้

จึงถามเค้าอีกว่า..พวกคุณดูเหมือนกันไปหมด แล้วคุณแยกแยะได้อย่างไรว่าใครเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย หรือใครเป็นใคร ?
เค้าบอกว่า เราไม่ได้ดูที่รูปร่างหน้าตาภายนอกเหมือนมนุษย์..
พวกเรามีมาตรฐานเดียวกันหมด จะต่างกันเพียงแค่ผู้ชายตัวสูงกว่าเท่านั้นเอง
พวกเราใช้รหัส (code) ในการระบุว่าใครเป็นใคร ทุกคนมีแถบข้อมูลเฉพาะ

ถามไปว่า..ทำไมมนุษย์ถึงต้องแบ่งรูปแบบด้วยนะ?

ก็เพราะมนุษย์เป็นแบบนี้ ต้องสัมผัสรับรู้ด้วยการมองเห็น ฟังเสียง ดมกลิ่นหรือลิ้มรส จึงจะเข้าใจ
และมนุษย์ก็มักยอมรับเชื่อถือในสิ่งที่มองเห็นและจำต้องได้เสมอ
ซึ่งเป็นไปเช่นนั้นเพื่อทำหน้าที่ขยายรายละเอียดอันเป็นรหัสเฉพาะของมัน

พูดคุยสื่อสารกันด้วยความคิดน่าจะครึ่งชั่วโมงได้ เค้าก็บอกว่าจะกลับแล้วนะ
มิติกำลังเปลื่ยนเดี๋ยวไม่สะดวก..เค้าก็เดินถอยออกไป หดตัวเล็กลงและเปล่งแสงสว่าง
กลับกลายไปเป็นลำแสงอีกครั้งหนึ่งพุ่งกลับขึ้นสู่ท้องฟ้า..หายไป


จริงๆก่อนจะฝันเรื่องนี้ไปวิ่งออกกำลังริมแม่น้ำตอนทุ่มกว่าๆ กำลังมืดแล้ว
เห็นเงาคล้ายต้นไม้หลายต้นตะคุ่มๆอยู่กลางแม่น้ำ เหมือนแท่งดินสอหัวโตๆ
แต่ตรงกลางเหมือนเรืองแสงแดงๆมีเส้นยาวๆกระจายออกมารอบๆ
ก็สงสัยว่าคืออะไร..พอหันหลังออกมาก็รู้สึกว่าเค้าขยับตัวได้ (รู้สึกขนลุกทันทีครับ)
เสียดายว่าไม่ได้พกกล้องไปด้วย..วันนี้จะไปดูใหม่ว่ายังมีอยู่รึเปล่า?

เลยถามออกไปเล่นๆว่า...รู้นะว่าพวกเธอไม่ใช่ต้นไม้..ถ้าจะสื่อสารอะไรก็มาบอกในฝัน
กลับมาเลยเป็นเรื่อง ฝันเรื่องนี้เลยครับ เพื่อนๆก่อนนอนทำสมาธิดูนะครับ
ฝันจะชัดเจนและเราควบคุมอะไรในฝันได้ดีที่เดียวครับ
เดี๋ยวคืนนี้ถ้าเจออีกจะบอกพวกเค้าให้แวะไปคุยกับพี่เม้าท์สักหน่อยครับ (อิอิ)

<!-- / message --><!-- sig -->

 

อ้างอิง จากข้อความส่วนหนึ่งของคุณ Digital ถึงพี่สุดใจ

ซึ่งวรรณจะเล่าให้ฟังว่า ขณะที่พนักงานดับเพลิงหญิงคนนั้นโทรมาบอกว่า สามีของเราขับรถชนเสาไฟฟ้า วรรณก็ไม่ได้ตกใจอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว หลังจากวางโทรศัพท์ ก็หันไปมองนาฬิกา เป็นเวลา 9:10 น. แล้วก็เป็น 9:11 น. และได้เตรียมตัวจะออกไป โดยไม่ได้รีบร้อนอะไรเลย เดินไปหยิบกระเป๋า และดับเทียนที่จุดไว้เพื่อแขกที่จะมางานปาร์ตี้ แล้วก็ใส่เสื้อหนาว ใส่หมวก ใส่รองเท้า แล้วก็เดินไปข้างบ้านเพื่อไปขึ้นรถของเพื่อนบ้านที่ขับไปให้

พอไปถึงและเห็นสามี ก็ไม่ได้นึกเป็นห่วงอะไรมากมายหรือตกอกตกใจ วรรณรู้สึกเฉย และหลังจากถามไถ่สามีแล้ว ก็เดินไปดูสภาพรถ และถ่ายรูป ใจของวรรณไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรเลย จึงได้รู้ชัดๆวันนี้เองในคำที่ว่า "เห็นก็สักแต่ว่าเห็น" วรรณก็ไม่ได้ปรุงแต่งว่า ก่อนจะชนสามีเป็นยังไง หรือขณะชนจะกระแทกอย่างไร หรือว่าเขาจะคิดอย่างไร ขณะที่กำลังถ่ายรูป ก็บอกกับตัวเองว่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้น คล้ายๆเป็นภาพลวงตาน่ะค่ะ



ขออนุโมทนากับ คุณ Digital เป็นอย่างยิ่ง<O</O
<O</O

ที่กำลังเดินเข้าใกล้จุดมุ่งหมายเต็มทีแล้ว<O</O
<O</O

เมื่อช่วงกลางปี พี่สุดใจ ได้เคยสนทนา กับบุคคลท่านหนึ่ง ท่านอยู่ไกลถึงสหรัฐอเมริกา แม้ไม่เคยเห็นหน้า ไม่เคยพบเจอ ไม่เคยสนทนาโดยตรงเลยสักครั้ง นอกจากผ่านทางโทรศัพท์ อย่างต่อเนื่องมาเป็นเวลาหลายเดือน

<Oในครั้งแรก ๆ ที่ได้รู้จัก ได้สนทนา ได้รับรู้ว่า บุคคลท่านนี้ มีการปฏิบัติธรรมมานาน ปฏิบัติอย่างเข้มข้น ปฏิบัติทุกวิถีทาง ที่จะทำให้หมดทุกข์ หรือให้เบาบางจากทุกข์ แต่ยิ่งปฏิบัติ กลับยิ่งมีความทุกข์หลากหลาย ทยอยเข้ามาให้แก้ไข ให้วิตกกังวลมากมาย หันซ้าย หันขวา มีแต่ปัญหาไม่สิ้นสุด

<Oพยายามแก้ปัญหาทุกอย่าง ทุกวิถีทาง ด้วยธรรมะที่ได้ปฏิบัติมาอย่างยาวนาน ก็พอบรรเทาได้บ้างเท่านั้น

<Oเพราะเมื่อเกิดทุกข์ และเพียรดับทุกข์ ก็เบาบางจากทุกข์ในขณะนั้น
<O</O
แล้วก็ทุกข์ใหม่ เพียรดับทุกข์ เบาบางจากทุกข์<O</O
แล้วก็เกิดทุกข์ใหม่ ดับทุกข์ เบาบางจากทุกข์<O</O
แล้วก็เริ่มทุกข์ใหม่ เพียรดับใหม่ แล้วก็เกิดใหม่ เพียรดับกันใหม่ อยู่ร่ำไป
<O</O
เป็นวงจรวัฏฏะสงสารไม่สิ้นสุด<O</O
<O</O

เพราะปัญหารอบตัวไม่เคยเบาบาง ไม่เคยจางหาย ปัญหาใหม่ ๆ ทยอยเข้ามา จากสถานการณ์รอบด้าน พ่อ แม่ พี่ น้อง ลูก สามี บ้าน รถ งาน เงิน หรือแม้แต่เพื่อน ญาติมิตร แล้วยังปัญหาเศรษฐกิจ บ้านเมือง ปัญหาหลากหลาย รุมเร้าตลอดเวลา

<O</Oด้วยความเข้าใจว่า ต้องไปดับสิ่งรอบข้าง ต้องไปจัดการกับสิ่งรอบข้าง ให้มันเป็นอย่างที่เราต้องการ ให้มันเป็นอย่างที่ควรจะเป็น ให้มันเป็นอย่างที่เราตั้งเป้าหมายไว้<O</O
<O</O

ด้วยความเข้าใจที่ไม่ถูกตรง ด้วยการตัดที่ไม่ตรงจุด จึงเหมือนไม่ได้รับการแก้ไขให้สิ้นซาก มีแต่การบรรเทา การอดทน การข่มไว้ เพื่อให้แต่ละสถานการณ์ผ่านไปนั่นเอง<O</O
<O</O

แต่ก็ยังคงต้องเกิดทุกข์ ยังต้องดับทุกข์ ยังต้องอยู่กับทุกข์ตลอดมา

<Oเพราะความรู้ไม่เท่าทันขันธ์ห้า รู้ไม่เท่าทันอุปาทาน รู้ไม่เท่าทันการสร้างตัวตนออกมารับความรู้สึกเหล่านั้น<O</O
<O</O

จึงมีเรา มีตัวเราเป็นผู้ทุกข์ ผู้สุขเรื่อยมา<O</O
<O</O

แต่แค่เปลี่ยนมุมมอง เปลี่ยนจากการตีกรอบ เป็นการมองเห็นความเป็นเช่นนั้นเองของธรรมชาติ<O</O
<O</O

เข้าใจกลไกของธรรมชาติเห็นความเป็นเช่นนั้นเองของทุกสรรพสิ่ง<O</O
<O</O

ละความยึดมั่นถือมั่นในขันธ์ห้า ในอัตตาตัวตน

<Oและเพียรมองจากด้านใน

<Oเหตุเกิดที่ไหน ดับที่นั่น

<Oเพราะเมื่อเหตุเกิดภายใน แล้วทำไมต้องไปดับภายนอกด้วย

<Oนี่คือที่มา นี่คือความเพียรพยายาม ดูด้านในของคุณ Digital<O</O
<O</O

จนเกิดผลของการปฏิบัติ....เกิดความเข้าใจ เกิดการละอุปาทาน ละการยึดมั่นถือมั่น เกิดการปล่อยวางด้วยความเข้าใจในกลไกของธรรมชาติ
<O
ความทุกข์จะถูกตัดโดยฉับพลัน เพราะมันไม่ปรุงแต่งขึ้นมานั่นเอง <O</O
<O</O

นี่คือ...... ความรู้สึกของคุณDigital ในวันนี้ ในเหตุการณ์เหล่านี้ <O</O
<O</O

นั่นคือการ ถอดสลัก....ถอดอุปาทานขันธ์ห้า ....ถอดอัตตาตัวตน.... ออกจากวงจรความทุกข์....นั่นเอง<O</O
<O</O

 

ความทุกข์...... ความจริงแล้วมันไม่มี มันมีแต่เหตุปัจจัยปรุงแต่งให้สารเคมีแต่ละ cc ที่หลั่งออกมา แล้วเกิดปฏิกิริยาไปตามนั้น

แต่จะมีใครสักกี่คนที่มีความเข้าใจเช่นนี้<O</O
<O</O

เพราะสถานการณ์ที่เกิดขึ้น อารมณ์ที่เกิดขึ้น ความคิดความวิตกกังวลที่เกิดขึ้น มันล้วนแต่คิดว่าเป็นความทุกข์ของเราทั้งสิ้น<O</O
<O</O

จะกล่าวว่า ความทุกข์ไม่มีจริงได้อย่างไร<O</O
<O</O

จริง ๆ แล้ว ทุกอย่างเป็นวงจร เป็นกลไก เป็นเหตุปัจจัย เป็นไปอย่างนั้นเอง

<Oเมื่อตากระทบรูป ก็รับมา สัญญาจำได้ ปรุงแต่งต่อไป ว่าชอบไม่ชอบ แล้วหลั่งสารเคมีออกมา ก็เกิดเวทนาคืออารมณ์ในขณะนั้น ๆ
<O</O
สารเคมีที่ส่งผลให้อารมณ์แจ่มใส แช่มชื่น เบิกบาน ที่เรียกว่า อารมณ์สุข<O
สารเคมีที่ส่งผลให้อารมณ์หดหู่ เศร้าหมอง มึนซึม ร้อนรน โมโห เรียกว่าอารมณ์ทุกข์

<Oแล้วอุปาทาน เข้าไปยึดปั๊บ ว่าอารมณ์ที่มันกำลังเกิดขึ้นตามสารเคมีในขันธ์ห้านั้น เป็นตัวเรา เป็นของเรา เป็นอารมณ์เรากำลังสดชื่น เป็นเรากำลังขุ่นมัว เป็นเรากำลังวิตกกังวล

<Oไปยอมรับว่าขันธ์ห้าเป็นของเรา อารมณ์เป็นของเรา ความสุขทุกข์ก็เลยต้องเป็นของเราไปด้วย

<Oหากไม่มีใครเข้าไปรับผิดชอบ ได้แต่เฝ้าดูมันทำของมันไป ดูมันปรุงแต่งของมันไป มันก็ยังคงหมุนไปตามกลไกของมัน มันไม่สนด้วยว่า จะมีใครไปสุข ไปทุกข์ กับอารมณ์เหล่านั้นหรือไม่

<Oเรียกว่า รู้เท่าทันอารมณ์ ..... ก็สามารถ ..... ถอดสลักออกจากวงจรความทุกข์ คือถอดความยึดมั่นถือมั่นว่ามีตัวเราผู้เข้าไปรับว่าสุข ว่าทุกข์ นั่นเอง

<Oความทุกข์ก็ไม่เกิด เพราะไม่ครบวงจร มีแต่ธรรมชาติหมุนไปเรื่อยตามเหตุปัจจัย แต่ไม่มีตัวใครเข้าไปหมุนอยู่ในวงจรความทุกข์นั้น

<Oในขณะเดียวกัน ทุกอย่างก็ยังคงดำเนินไปเหมือนเดิม

<Oเหมือนเช่นระเบิด เราไม่จำเป็นต้องทำลายระเบิดทั้งลูกให้หมดไป แต่แค่ตัดวงจรการระเบิดออก ปลดสลัก หรือตัดสายไฟ วงจรก็ทำงานไม่ได้แล้ว การระเบิดก็ไม่มี

<Oเมื่อรับรู้ เข้าใจ ปล่อยวาง

<Oรับรู้ทุกขึ้นตอน เข้าใจในกลไกของธรรมชาติ เข้าใจการทำงานของขันธ์ห้า และไม่อุปาทานว่ามีตัวเราผู้กำลังกังวล กำลังทุกข์

<Oวงจรนั้นก็ไม่สมบูรณ์ ความทุกข์ก็เกิดขึ้นไม่ได้ มันถูกตัดไปโดยอัตโนมัติ

<Oบางครั้ง การตัดฉับพลันเหล่านี้ บางท่านก็ยังงงว่า อ้าว เราเป็นอะไร ทำไมเราไม่ทุกข์เลย ทำไมเราไม่รู้สึกกังวลเลย ทำไมเราไม่รู้สึกเสียดายเลย ทำไมเราไม่โกรธเลย

<Oนี่คือความเป็นธรรมชาติ คือความว่าง ว่างจากการปรุงแต่ง จึงสงบได้ท่ามกลางความวุ่นวายจากสิ่งที่กำลังกระทบอยู่ก็ตามที

<Oแต่เพราะปัจจุบันนี้ เราถูกปิดกั้นให้เห็นความจริงของธรรมชาติ ถูกสอนให้มีความเข้าใจที่ผิดเพี้ยนไปจากธรรมชาติ ถูกสอนว่ามีตัวเรา มีของเราตั้งแต่เกิดมา ตาม ๆ กันมา เลยมีความเข้าใจว่า โลกนี้มีจริง ตัวเรามีจริง ของเรามีจริง ดังนั้น เขาทั้งหลาย จึงมีจริง ของทุกอย่างจึงมีจริง

<Oจึงเป็นเรื่องธรรมดา ที่ไปยอมรับว่า

<Oเขาว่า เราต้องโกรธ <O</O
ถ้าเขาชมต้องปลื้มใจ <O</O
เวลาคนให้ต้องยินดี <O</O
เวลาของพังต้องเสียดาย <O</O
เวลาของหายต้องกังวล

หากไม่เป็นไปตามนี้ถือว่าผิดปกติ ไม่รู้สึกรู้สาเลยหรือไร ?<O</O
<O</O

นั่นก็เพราะเราไปยินยอมรับในกติกาของสังคม กติกาของขันธ์ห้า ว่าเกิดอย่างนี้ ต้องคิดอย่างนี้ ต้องรู้สึกอย่างนี้ ต้องมีเรา เป็นผู้รู้สึก เป็นผู้สุข เป็นผู้ทุกข์<O</O
<O</O

แต่พอมันไม่ปรุงแต่ง ไม่เกิดความรู้สึกสุข ทุกข์ ไปกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น<O</O
<O</O

ก็จะเริ่มงงว่า มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเรารู้สึกเฉย ๆ ทำไมเราไม่ทุกข์ ไม่วิตกกังวล ไม่รู้สึกเสียดาย เราผิดปกติไปหรือเปล่า ?

<Oอย่างที่คุณ Digital ได้พบมา<O</O

ไม่ตื่นเต้นตกใจ ไม่ตีโพยตีพาย ไม่วิตกกังวลจนทำอะไรไม่ได้<O</O
<O</O

แม้ไม่เกิดความหวั่นไหว แต่ทุกอย่าง ก็ทำไปตามเหตุปัจจัยที่สมควรด้วยสติที่ครบถ้วนสมบูรณ์

อาจจะทำได้ดีกว่าความตื่นตระหนกตกใจเสียด้วยซ้ำ<O</O
<O</O

ไม่ว่าจะเป็นการกระทำ การดูแล การรักษาพยาบาล การประสานงานเรื่องตำรวจ

<Oทุกอย่างทำได้ และได้ทำเรียบร้อยแล้ว โดยไม่มีใครทุกข์นั่นเอง

<Oนี่คือ เหตุเกิดที่ไหน ดับที่นั่น

ความทุรนทุราย ความวิตกกังวล ความทุกข์เกิดข้างใน ก็ต้องดับตรงนั้น<O</O
<O</O

เมื่อมีเหตุการณ์ข้างนอกเกิดขึ้น มันแก้ไขไม่ได้ ถึงทุกข์ ถึงกังวล รถก็ชนไปแล้ว<O</O
<O</O

แต่เหตุข้างใน รับโทรศัพท์แล้วก็เปลี่ยนเหตุการณ์นั้นไม่ได้อยู่ดี มีสติตามดู และรู้เท่าทัน ก็ตัดการปรุงแต่งให้ทุกข์ได้เลยในทันที

<Oที่เหลือก็ทำไปได้อย่างมีสติ จัดการไปตามความเหมาะสม

<Oทำไปทุกข์ไป กับทำไปตามสถานการณ์ที่เหมาะสมแล้วไม่ทุกข์

<Oทุกอย่างก็เสร็จสิ้นเท่ากัน

<Oเมื่อวงจรการเกิดทุกข์มันไม่ครบ มันถูกถอดสลัก(อุปาทานขันธ์ห้า)ออกไปแล้ว ความทุกข์มันจึงเกิดขึ้นไม่ได้ เพราะไม่มีตัวใครเป็นผู้ทุกข์

<Oวงจรของขันธ์ห้า มันก็ยังคงหมุนไปตามกลไกของธรรมชาติ แต่ไม่มีตัวใครหลุดเข้าไปในวงจรของมันนั่นเอง

<Oแล้วมันอยู่ไม่นาน เดี๋ยวมันก็ดับไป

<Oเราจึงควรเรียนรู้ขันธ์ห้าให้แจ่มแจ้ง แทงให้ทะลุ เพื่อที่จะได้จัดการกับมันได้อย่างทันท่วงที อย่างที่คุณ Digital…. ได้ทำ และ..... ทำได้ นั่นเอง

<Oความทุกข์มันเลยไม่เกิด ทั้ง ๆ ที่สถานการณ์มันน่าเป็นทุกข์อย่างยิ่ง<O</O

ขออนุโมทนาด้วยอย่างยิ่ง กับคุณ Digital ค่ะ<O</O
<O</O

 

ขอบคุณค่ะ คุณ mead ที่จะเขียนแบบให้ตาม Project ใหม่ที่เคยคุยกันไว้

คงต้องได้รบกวนอีกแน่ ๆ ค่ะ ในไม่ช้านี้

เรื่องราวที่ฝันถึงมนุษย์ต่างดาวนั้น น่าสนใจมากทีเดียว
ความจริง เมื่อ 10 ปีที่ผ่านมา เขาก็ได้นำจานบินมาให้คุณ mead ได้เห็น ได้บันทึกไว้อย่างมากมาย

วันนี้ เจ้าของจานบิน เขามาเอง มาทำความรู้จัก ทำความคุ้นเคยด้วย มาทดลองสื่อสารกันด้วยคลื่นความคิดก่อน

ทำความรู้จักกันไว้ เพราะต่อไปข้างหน้า จะต้องทำงานร่วมกันนั่นเองค่ะ

 

เพื่อให้เพื่อนๆ เข้าใจง่ายขึ้น ผมเลยขออนุญาตสรุปรายการอาหารของอาจารย์โม่ที่ได้รับประทานไปแล้วในวันเดินทาง เอามาให้ดูกันชัดๆ ครับ (ตามรูป...พี่แตงโมเห็นแล้วยังงงเลย)

​

 

ขอบคุณครับ คุณ mead ที่เป็นห่วงเป็นใย อยากให้ผมได้พบกับมนุษย์ต่างดาว
ได้พบสักครั้งก็ดีนะครับ คงเขียนเรื่องราวได้เป็นชุดๆ คืนนี้ต้องอาศัยวิธีของพี่นักเขียน ที่ให้ทำสมาธิก่อนนอน แล้วขอฝัน...ฝันถึง มนุษย์ต่างดาว...ได้เรื่องอย่างไร จะนำมาเล่าให้ฟังครับ

 

ครั้งแรกในชีวิตที่พบเห็นยานต่างดาว

คืนวันที่ 29/11/51 ขณะกำลังนั่งอยู่ในศาลาที่พัก
ก็ปรากฏเสียงโห่ร้องด้วยความดีใจ ดังมาจากระเบียงชมดาว
จึงรีบลุกออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น
หลายคนกำลังชี้นิ้วไปบนท้องฟ้า
พร้อมกับเสียงที่หลุดออกมาจากลำคอด้วยความตื่นเต้นว่า
" นั่นไงๆ จุดเล็กๆ สว่างจ้า แว๊บๆ กำลังเคลื่อนขึ้นข้างบน "

ผมรีบมอง ตามตำแหน่งที่ถูกชี้ให้ดูวัตถุบินดังกล่าว
แต่แล้ว สายตาก็ไปสะดุดกับแสงจ้า แบบแสงแฟลช แว๊บขึ้นมากลางท้องฟ้า และกำลังเคลื่อนตัวสูงขึ้นๆ
ซึ่งเป็นเครื่องยืนยันว่า ผมได้เห็นเหมือนกับที่หลายๆคนเห็น
มันคือวัตถุบิน หรือยานบิน แน่นอน
ขันธ์ห้าผม ออกอาการดีใจได้สมจริง

หลังจากนั้นขบวนการตามล่า
หายานบินมนุษย์ต่างดาวก็เริ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง
เมื่อมีใครสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวที่ผิดปกติ
ของจุดเล็กๆบนท้องฟ้า และมีแสงกระพริบ
ก็จะมีการชี้ชวนกันดู
และก็ไม่ผิดหวัง
จุดเล็กๆจุดหนึ่งบนท้องฟ้า
กำลังเคลื่อนตัวจากตำแหน่งขวาไปซ้าย
พร้อมมีไฟกระพริบเป็นระยะๆ ให้พวกเราได้เห็นและมองตาม

เมื่อการแสดงด้านหน้าจบลง
การแสดงด้านหลังก็ตามมา
พวกเราหันไปตามตำแหน่งที่ถูกชี้บอก ด้านหลัง
แลเห็นการเคลื่อนที่ของจุดสว่างเล็กๆ
กำลังเคลื่อนตัวจากล่างขึ้นบน
ซึ่งแน่นอน เป็นอื่นไปไม่ได้นอกจาก ยานบิน เช่นเคย

หากจะคิดว่าเป็นเครื่องบิน ก็คงเป็นไปไม่ได้
ตามที่อาจารย์นีโม่ ได้กล่าวไว้แล้วว่า
สนามบินถูกปิด เครื่องบินไม่มีการบินขึ้นลงแต่อย่างใด.

 

สนามบินถูกปิดแบบนั้นก็น่าคิดนะครับพี่เม้าท์
มีเรื่องจากประสบการณ์ที่เคยเห็นมาเล่าให้ฟังนะครับ
แต่ไม่นับภาพ VDO ที่เคยบันทึกได้ (อิอิ)

เมื่อสัก 3-4 ปีก่อน ไปเขากะลาครับและเห็นดาววิ่งเต็มท้องฟ้าในเวลาเดียวกันครั้งนึง เรียกว่ายั้วเยี้ยเลยก็ได้ กลับจากเพขรบูรณ์ก็มีจังหวะผ่านแถวนั้นพอดี เลยแอบย่องขึ้นเขากะลากับเพื่อนๆ 3 คน ไปถึงนั่นก็ห้าทุ่มแล้วครับ
มองฟ้าไปก็เริ่มเห็นดาววิ่งมาทางซ้ายดวงนึงก็ยังเฉยๆ แต่พอสักพักนึงก็มาทางขวาบ้าง-ซ้ายบ้าง-ข้างบนบ้าง-ข้างหน้าบ้าง-ข้างหลังบ้าง เคลื่อนที่ซิกแซกก็มี บางครั้งปิดไฟไว้สักพักแล้วก็โผล่ออกมาอีก พอเริ่มชี้นิ้วกันแทบไม่ทันสักพักนึงยิ่งดูก็ยิ่งเยอะ และก็มาอีกเป็นชุดใหญ่..รวมๆแล้ว 15 นาทีได้ยังกับการแสดงโชว์พิเศษเลยครับ

มาคิดว่าถ้าเป็นดาวเทียมก็ไม่น่าจะขวักไข่วขนาดนั้น และเวลาเที่ยงคืนก็ไม่น่าจะมองเห็นดาวเทียมแล้วด้วย มีผู้รู้ท่านหนึ่งบอกว่าดาวเทียมจะสะท้อนแสงอาทิตย์และสามารถเห็นได้ช่วงหัวค่ำกับก่อนสว่างเท่านั้น และเจ้าหน้าที่จากสนามบินก็อธิบายว่าถ้าเป็นพวกเครื่องบินด้านหน้าจะเห็นปลายปีกข้างหนึ่งสีเขียว-ปลายปีกอีกด้านจะเป็นสีแดงและมีไฟสโตรคไลท์กระพริบอยู่ที่ปลายปีกใกล้ๆกัน และที่สำคัญจะมีไฟส่องชื่อสายการบินระบุเอาไว้ด้วยครับ แต่ที่เห็นแถวนี้มักไม่ค่อยระบุสัญชาติซะด้วยสิครับ

ที่เห็นบริเวญเขากะลาจะสังเกตได้ว่าบินนิ่มๆเงียบๆเหมือนกับเครื่องร่อน ไฟคล้ายแสงแฟรตดวงใหญ่มาก และกระพริบแรงๆกว่าเครื่องบิน ไม่มีจังหวะสม่ำเสมอเท่าไหร่ เป็นไปได้เค้าอาจจะแฝงมาให้ดูคล้ายๆเครื่องบินครับ ให้เราต้องฝึกใช้ความสังเกตแยกแยะมากกว่าปกติอีกหน่อยครับ