หลวงปู่พิบูลย์ถูกถ่วงน้ำไม่ตาย

หลวงปู่อ.ผมองค์หนึ่งท่านเป็นหลานศิษย์ของหลวงปู่เนียมครับเก่งมาก เด๋วถ้าพวกเรามีโอกาสจะไปดูว่าจะช่วยอะไรวัดน้อยได้บ้าง ถ้างั้นต้องอ่านบทความนี้ต่ออีกหน่อย

 

ไปทอดผ้าป่าที่วัดน้อย

เรื่องที่เล่าขานถึงหลวงปู่ฟังดูพิลึกกึกกือ ลูกศิษย์ลูกหาและคนที่รู้จักท่านดีก็เชื่อถือโดยสนิทใจ ว่ากันว่าชาวบ้านบางคนในสมัยนั้นที่ไม่เชื่อนักก็หาว่าท่านบ้า ๆ บอ ๆ เพราะว่ากันว่าท่านมักจะมีวัตรแปลก ๆ อยู่เสมอ สำหรับผู้เขียนเองก็คิดว่าพบปาฏิหาริย์ของท่านเหมือนกัน แต่ก็ยังไม่แน่ใจนัก แม้ขณะนี้ก็ยังสองจิตสองใจอยู่ว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ หรือเป็นเรื่องของการที่เราขาดความรอบคอบ

เรื่องก็มีอยู่ว่า เมื่อปลายเดือนกุมภาพันธ์ปี ๒๕๓๙ ได้ตระเวนไปตามวัดหลายวัดในสุพรรณบุรี สิงห์บุรีและอ่างทอง เพื่อหาเช่าพระเครื่องรุ่นใหม่ ๆ ราคาย่อมเยามาเก็บไว้ให้ลูก ๆ ปกติแล้วผู้เขียนไม่เคยเล่นพระและดูพระไม่เป็นด้วย เคยมีความรู้สึกแอนตี้พวกพระทั้งหลายที่ทำพระขายแล้วลงหนังสือพิมพ์โฆษณาราวกับสินค้าทั่วไป พบเห็นการโฆษณาทั้งพระทั้งวัดหน้า ซ้ำๆ เก่าๆ ทั้งนั้น ไม่ค่อยศรัทธาเท่าไรเพราะใจคิดว่าพระบางรูปเอาผ้าเหลืองบังหน้าหาเงินเข้ากระเป๋า รอจังหวะสึกออกไปเสวยสุขจากเงินขายพระ อดีตพระดังๆ ที่ขายพระกิน มีเงินเก็บเป็นล้าน ๆ หลายคน กรรมตามทันทำเรื่องบัดสี ถูกจับสึกและเข้าคุกไปแล้วก็มีไม่น้อย

หันกลับมาสนใจเรื่องที่สนใจเรื่องพระเครื่อง ก็เนื่องจากเมื่อต้นเดือนกุมภาพันธ์นั้นแหละ ผู้เขียนมีอายุครบ๖๐ ปี พวก ๆ เพื่อนร่วมงาน สายพวกชอบงานบุญ งานพิธีการทั้งหลาย เขาจะขอจัดงานฉลองให้ ไม่เต็มใจให้ทำดอก แต่ก็ไม่อยากขัดศรัทธา เมื่อเขาจะจัดงานเลี้ยงให้มันก็ต้องหาของที่ระลึกให้เป็นการตอบแทน จะแจกของชำร่วยเหมือนงานแต่งงาน ถ้าของไม่ดีไม่มีราคาเพื่อนก็ต้องทิ้งแน่ๆ เช่นเดียวกับที่เราเคยทิ้งของชำร่วยที่ไร้คุณค่าทั้งหลายคิดว่าของชำร่วยที่พรรคพวกจะไม่ทิ้งก็คงต้องเป็นสิ่งเคารพบูชา ก็เลยต้องออกตระเวนหาพระเครื่องเอาไว้แจก ก็ไปได้พระของหลวงพ่อแพที่วัดพิกุลทอง และได้รู้ว่าพระของท่านคนนิยม ไปหาเช่ากันมากมาย ของเก่า ๆ หลายปีราคาเป็นพันเป็นหมื่น และด้วยเงินให้เช่าพระท่านก็สามารถทำนุบำรุงให้วัดเจริญรุ่งเรือง และช่วยทำนุบำรุงหรือช่วยรัฐสร้างสิ่งที่เป็นสาธารณะประโยชน์ของชาติของส่วนรวมได้

เมื่อเห็นพระเกจิอาจารย์ดี ๆ ที่ใช้เงินที่สานุศิษย์ถวายให้ท่านและท่านก็ทำบุญจนหมดเหมือนหลวงพ่อคูณ หลวงพ่อแพ หลวงพ่อวัดไร่ขิง หลวงพ่อเปิ่น หลวงปู่โต๊ะ หลวงพ่ออะไรต่อมิอะไรอีกหลายท่าน แล้วความศรัทธาในพระเกจิอาจารย์และวัดบางวัดก็กลับมาอีกครั้ง และเมื่อได้เห็นความเสื่อมของวัดน้อยของหลวงปู่ที่ขาดการทำนุบำรุงเท่าที่ควร ก็ทำให้เห็นความจำเป็นของการสร้างพระให้เช่าเพื่อหารายได้เอา ไว้ทำนุบำรุงวัด และสร้างสาธารณประโยชน์ให้บ้านเมือง

เมื่อได้พระมาแจกในวันงานก็ไม่ทำความผิดหวังให้ตนเองและคนที่รับ เพราะแม้แต่พรรคพวกที่เป็นมุสลิมก็ยังไม่ยอมสละสิทธิ นี่ขนาดพระใหม่ราคาเยาเพื่อนยังไม่ทิ้ง แล้วถ้าเป็นพระเก่าด้วยแล้วและดังด้วยจะแค่ไหน และแล้วก็เสียใจนิดๆ ว่า ถ้าเราเริ่มสะสมเสียตั้งแต่หนุ่มๆ ป่านนี้มีของดีเป็นตุ่มแล้ว

เมื่อตอนวัยรุ่นช่วงเรียนหนังสือก็เป็นลูกศิษย์ท่านเจ้าคุณพระธรรมวรนายก เจ้าคณะภาค ๑๒ อยู่ตำหนักหอเย็น วัดมหาธาตุ ท่าพระจันทร์ บรรดาพระเกจิอาจารย์ดังๆ ไปมาหาสู่ท่านเจ้าคุณอาจารย์มิได้ขาด ที่จำได้มีพ่อท่านคล้ายที่ชาวใต้นับถือกันมากรูปหนึ่ง แต่ก็ไม่เคยออกปากขอของดีจากท่าน เพื่อนร่วมรุ่นที่เล่นพระขายพระไปด้วยเรียนไปด้วยจนร่ำรวยก็มีให้เห็นเป็นตัวอย่าง แต่ก็ไม่ได้สนใจ มาเริ่มคิดว่าถ้ามีโอกาสอยู่ถึง ๗๒ ปี พวก ๆ คงต้องหาเรื่องจัดงานครบ ๖ รอบ ให้เราต้องแจกพระอีกแน่ และถ้าตอนนั้นเรางัดเอาพระรุ่นเก่าที่เก็บตุนไว้นับสิบปีมาแจก คงจะฉ่ำชื่นกันน่าดู และนี่ก็คือจุดเริ่มต้นของการออกตระเวนหาพระเข้าตู้ คิดว่าถ้ามันจะต้องตายเสียก่อนที่จะได้แจกเอง พระที่เริ่มสะสมก็เป็นสมบัติให้ลูก ๆ เอาไว้อวดเพื่อน ๆ หรือและเอาไว้แลกเปลี่ยนกันกับเพื่อน

 

วันนั้นตระเวนไปที่วัดสังโฆสิตารามกับน้องที่อยู่บางปลาม้า เพราะเขาบอกว่าอดีตเจ้าอาวาสวัดนี้คือหลวงพ่อครื้นเป็นพระเกจิฯ ที่ดังรูปหนึ่ง ขณะนี้มรณภาพไปแล้ว เจ้าอาวาสองค์ปัจจุบัน (หลวงพ่อยอด) ก็ไม่เบา ถ้าโชคดีก็จะได้วัตถุมงคลของทั้งสองท่านเลย เมื่อไปถึงก็โชคดี คือได้มาดังที่คาดหวังไว้ถุงใหญ่ จนเงินเกือบหมดกระเป๋า ได้พระมาหลายสิบองค์ ขากลับตั้งใจจะเข้าวัดสวนหงษ์ต่อเพราะเขาว่า หลวงพ่อปลื้ม เจ้าอาวาสองค์ปัจจุบันก็ดังไม่เบา

ขับรกคุยกันเพลิน เอ้า ! เลยวัดสวนหงษ์เสียแล้ว จะย้อนกลับก็ไกลเสียแล้ว มัคคุเทศก์บอกว่าเพื่อไม่ให้เสียเที่ยว งั้นแวะวัดน้อยหลวงปู่เนียมก็แล้วกัน อันที่จริงวัดน้อยนี้รู้จักจากคำบอกเล่าของน้องคนนี้มานานแล้ว ขับผ่านปากซอยเข้าวัดทุกครั้งที่มาเมืองสุพรรณบุรีในระยะเกือบสิบปีก็ผ่านไปผ่านมาเกือบห้าสิบเที่ยว ไม่เคยคิดจะเข้าไปดู เพราะไม่คิดจะเล่นพระ แต่ตอนนี้อยากแวะเข้าไปดูแล้ว ก็เลยเลี้ยวขวาเข้าไป พอใกล้จะถึงก็ซิกแซ็กพอสมควร แล้วถนนลูกรังเสียด้วย หน้าฝนคงเลอะเทอะไม่น้อย

พอไปถึงวัดก็มีความรู้สึกว่าค่อนข้างจะเงียบเหงา ไม่โอ่โถง มีโบสถ์และวิหารสองหลังอยู่คู่กัน วิหารนั้นถูกทิ้งให้ผุพังใช้การไม่ได้แล้ว ฝาผนังเป็นอิฐแดงก้อนโต ปูนฉาบหลุดล่อนเห็นเนื้ออิฐแดง บางส่วนผุเป็นฝุ่นเหมือนไม้ถูกมอดไช เข้าใจว่าเป็นหลังที่สร้างไว้ตั้งแต่สมัยของหลวงปู่เนียมหรืออาจจะก่อนนั้น ต้นสำโรงหน้าโบสถ์หลังใหม่ (ที่สร้างครอบโบสถ์หลังเก่า) ใหญ่ครึ้มหลายคนโอบ แสดงถึงความเก่าของวัด ศาลาและกุฏิหลังเก่าทำด้วยไม้มองเห็นความเก่าได้ชัดเจน ห่างจากเขตขัณฑสีมาของอุโบสถหลังใหม่เพียงสองสามเมตรก็เห็นเพิงเล็ก ๆ ปลูกครอบเจดีย์องค์เล็กบรรจุอัฐิของหลวงปู่ ด้านหน้ามีรูปหล่อของพระเท่าองค์จริงตั้งอยู่บนแท่นปูนเตี้ย ๆ เดาได้เลยต้องเป็นรูปหล่อหลวงปู่เนียมแน่ ๆ ก็ตรงเข้าไปจะไหว้ มีธูปเทียนที่ทางวัดจัดวางไว้แล้ว

น้องสาวส่งธูปมาให้ก็กวาดสายตามองหาไฟและไม้ขีดที่จะจุดธูป อ้าว ! ไม่มีเลย ตัวเราก็ไม่ได้สูบบุหรี่ ก็ลุกขึ้นจะไปยืมไม้ขีดจากพระที่เห็นกวาดลานวัดแกรก ๆ อยู่ใกล้ ๆ ก็เดินไปไหนแล้วไม่รู้ มองหาไม้ขีดอีกรอบก็ไม่มี เฮ้ย! อะไรกันนี่ ที่ราวเทียนรูปเรือหงส์ ตรงที่ปักเทียนอันที่ ๓ หรือ ๔ จากท้ายเรือ มีแสงไฟจากไส้เทียนที่โผล่ปริ่มน้ำเทียนในเบ้า แสงเรือง ๆ กำลังจะดับแหล่มิดับแหล่ จึงบอกน้องว่า เฮ้ย ๆ ! ไฟอยู่นี่ไง ตัวเองรีบเอาธูปเข้าไปต่อ เพราะมันมีแสงออกทางน้ำเงินนวล กำลังจะดับอยู่แล้ว ระล่ำระลักบอกไอ้น้องว่า หาเทียนมาต่อด้วยเร็ว โอ้ ! มีเทียนวางอยู่แถวนั้นพอดี พอเทียนต่อติด ไส้เทียนอันนั้นก็ดับทันที

จากวันนั้นถึงวันนี้ก็ยังสับสนว่าตอนที่เราเข้าไปที่หน้าขององค์ท่านก็ดูโดยรอบแล้วว่าบนกระถางธูปเทียนกราบไหว้ท่าน เทียนดอกเล็กๆ ก็ควรจะถูกลมพัดดับไปก่อนธูปแล้ว ตอนที่มานั่งก็ว่ามองกวาดไปทั่วแล้ว ได้ธูปแล้วก็หาไม้ขีด เพราะไม่เห็นไฟ จะว่ามันมีไฟริบหรี่อยู่แล้วแต่เราไม่สังเกตมันเอง ไอ้เจ้าเชิงเทียนมันก็ตั้งอยู่โดดๆ ตรงหน้า ห่างแค่ศอกเดียวไม่มีอะไรบังเลย จนเดี๋ยวนี้ก็คิดไม่ตกว่าอะไรกันนี่ เอาละ ! คิดว่าเราสองคนตาถั่วก็แล้วกันและเป็นความบังเอิญให้เราไม่ต้องเดินไปหาไฟไกลก็แล้วกัน เป็นโชคดีของเราที่จะได้จดธูปเทียนสักการะท่าน

 

ในช่วงหลัง ๆ ที่แวะเข้าไปเพื่อติดต่อเตรียมการเรื่องผ้าป่า ซึ่งต้องแวะเข้าไปกราบรูปหลวงปู่ก็พยายามจำลองเหตุการณ์ ทดลองเอาไฟจุดไส้เทียนที่เหลือขอดเต้า ดูว่ามันจะเหมือนกับที่เราเคยเห็นไหม ก็รู้สึกว่าแสงจะไม่เหมือน และเพื่อทดลองว่ามันจะหลบตาคนไปได้ไหม ทำทีไรมองปร๊าดเดียวมันก็เห็นชัด ๆ ทุกครั้ง

เป็นอันว่าศรัทธาได้เกิดขึ้นแล้ว เพราะเจ้าไฟจากไส้เทียนที่กำลังจะมอดนี่แหละ และได้เห็น ทางวัดเขียนข้อความเชิญชวนให้คนร่วมสมทบทุนสร้างมณฑปให้ท่านบนกระดานแขวนไว้กับลูกกรงศาลา ว่าจะเริ่มสร้างในปี ๒๕๔๐ ถามท่านเจ้าอาวาสว่ามีเงินแล้วหรือ ท่านบอกว่าไม่มี กำลังรอผ้าป่าที่มีผู้ศรัทธาจะมาทอดให้เดือนมีนาคม ๒๕๔๐ จะได้เท่าไรก็ไม่รู้ คิดแล้วก็คงทุลักทุเลน่าดู ลำพังผ้าป่ากองเดียวจะได้สักเท่าไร เคยมีคนศรัทธามาทอดทุก ๆ กอง ๆ หนึ่งก็สองสามหมื่นเท่านั้น คำนวณดูแล้วเห็นว่าหลวงปู่คงจะต้องอยู่ในศาลานี้อีกนานแน่ ๆ ก็อยากจะช่วยสมทบทุนด้วย เพราะรู้ดีว่าจะอาศัยผ้าป่าหรือจากแรงศรัทธาของคนพื้นที่คงลำบาก เพราะแถวนี้วัดวามีมากมายและผู้คนที่มีกำลังจะช่วยเหลือก็มือยู่น้อยมาก

จึงเรียนท่านเจ้าอาวาสว่าการจะได้ปัจจัยมาโดยเร็วและพอเพียงต่อการสร้างมณฑปให้หลวงปู่นั้น สมัยนี้ต้องอาศัยการสร้างวัตถุมงคลให้ผู้มาทำบุญติดมือกลับบ้าน วัดจน ๆ หลายวัดเจริญรุ่งเรือง ได้เพราะมีเกจิอาจารย์ดัง ๆ เขามาช่วย แต่ก็มีหลายสิบวัดที่ไม่เคยจนเพราะได้อาศัยบารมีของพระพุทธรูปศักดิ์สิทธิ์ประจำวัด เช่น วัดพระพุทธชินราช วัดโสธร วัดไร่ขิง วัดบ้านแหลม วัดพนัญเชิง วัดป่าเลไลย์ วัดมหาธาตุเพชรบุรี วัดไตรมิตร วัดแจ้ง-ปราจีนบุรี ฯลฯ และที่อาศัยบารมีของพระมหาเถระเจ้าวัดในอดีตก็มี ไม่น้อยเช่น วัดช้างไห้ วัดระฆังฯ วัดอินทรวิหาร วัดไชโย วัดพระธาตุดอยสุเทพ วัดบางกระเบา ปราจีนบุรี ฯลฯ

วัดน้อยมีอดีตเจ้าวัดที่เป็นพระมหาเถราจารย์ผู้ทรงวิทยาคุณเป็นหนึ่งของเมืองสุพรรณ ที่ประชาชนเคารพนับถือเป็นรองลงมาจากท่านเจ้าประคุณสมเด็จพระพุฒาจารย์ (โต) เท่านั้น แม้ท่านจะมรณภาพไปเกือบร้อยปีแต่บารมีและปาฏิหาริย์ของหลวงปู่ยังฝังใจลูกหลานและคนทั้งหลายอีกมากมาย บารมีของหลวงปู่ยังมีเหลือล้นในใจของผู้ศรัทธาและพร้อมที่จะช่วยให้การฟื้นฟูสภาพวัดน้อยของท่านให้กลับมาเฟื่องฟูอีกครั้ง ท่านตอบว่าเคยทำเหมือนกันก็มีแต่ขาดทุนเพราะมีแต่คนขอฟรีๆ

เมื่อศรัทธาและความสังเวชที่เห็นสภาพของความไม่เหมาะสมที่หลวงปู่ต้องอยู่ในสถานที่ที่ไม่สมกับความเป็นพระมหาเกจิ-เถราจารย์เช่นนี้ ก็เกิดความคิดที่จะช่วยให้ทางวัดได้สร้างมณฑปประดิษฐานรูปหล่อของหลวงปู่เร็วขึ้นจึงปวารณาตนจะช่วยสร้างพระเครื่องถวายเพื่อให้ท่านเอาไว้ ตอบแทนผู้มาทำบุญได้ติดไม้ติดมือกลับบ้าน โดยเฉพาะคณะที่ผู้เขียนจะชักชวนกันมาทอดผ้าป่า

เพราะหลวงปู่เนียมไม่ค่อยเป็นที่รู้จักของคนรุ่นหลังโดยเฉพาะผู้ที่ไม่ได้เล่นพระและไม่ใช่คนท้องถิ่น จึงขอประวัติหลวงปู่เพื่อจะเขียนเรื่องประกอบให้พวก ๆ ที่เราชวนมาทำบุญได้รู้บ้าง ก็ไม่มีบันทึกไว้ในวัด ขอตัวอย่างพระเครื่องมาดูก็ไม่มีเหลือในวัด ขอรูปถ่ายโต ๆ เพื่อจะได้เอาไปเป็นแบบสร้างเหรียญก็ไม่มี มีแต่รูปเล็ก ๆ มัว ๆ ที่อยู่ในล๊อกเกตที่ทางวัดทำไว้เหมือนกัน จะขอรูปที่ถ่ายไว้ตอนมรณภาพก็มีรูปเดียว ถึงขอท่านก็คงไม่ให้ แล้วเราก็เพิ่งไปทำความรู้จักกับท่าน ไปถึงก็ทำเป็นศรัทธาจะสร้างโน่นสร้างนี่ถวายก็คงไม่น่าไว้ใจนัก ยิ่งเดี๋ยวนี้พวกเซียนหากินกับวัดมีเป็นร้อยเป็นพัน สร้างพระให้วัดพอเป็นพิธีสักถุงหนึ่ง แล้วพวกเก็บเอาไว้ขายของเป็นปี๊บ ฉะนั้นถ้าท่านจะไม่ไว้วางใจนั้นก็ถูกแล้ว

ตัวผู้เขียนนั้นตั้งแต่พวกจัดเลี้ยงฉลองวันครบรอบหกสิบปีให้ก็เริ่มสะสมพระ (พระใหม่ๆ ราคาเยา) จากวัดและเริ่มหาหนังสือพระอ่านเพื่อความรู้และความเพลิดเพลิน วันอาทิตย์ชอบเดินคลองถม หาของถูกมาเป็นวัสดุฝึกของนักเรียน ถ้าเจอหนังสือพระที่เขาเอากองแบกะดินขายเล่มละห้าบาทก็ซื้อมาอ่านเล่น (เมื่อก่อนชั่งกิโลขายตามร้านของเก่าก็ไม่เคยซื้อ) และเมื่อตกลงใจจะสร้างพระเครื่องถวายก็เริ่มหาหนังสือเกี่ยวกับพระมาอ่านเผื่อจะได้เจอเรื่องที่เขียนถึงหลวงปู่ ก็พบบ้างแต่เขาเขียนถึงพระเกจิอาจารย์องค์อื่น เพียงบอกว่าเคยเป็นศิษย์หลวงปู่เนียมก็เท่านั้น

และแล้วเรื่องบังเอิญหรือจะเรียกว่าปาฏิหาริย์ของหลวงปู่ก็บังเกิดกับผู้เขียนอีกครั้ง วันอาทิตย์วันหนึ่งได้ไปเดินคลองถมอีกเห็นร้านแบกะดินร้านหนึ่งมีหนังสือพระเครื่องเก่าๆ อยู่กองหนึ่งมีคนเลือกซื้ออยู่หลายคน ผู้เขียนก็เข้าไปเลือกบ้างได้มา ๓๐ กว่าเล่ม ซื้อมาได้ในราคาเล่มละห้าบาท เอามาอ่านหาความรู้เรื่องพระก็สนุกดี ตอนนี้ยังไม่มีอะไร มีแต่ประวัติของพระเกจิฯ องค์อื่นๆ

อาทิตย์ต่อมาก็ไปอีก คราวนี้เลือกซื้อมาได้อีกเกือบ ๕๐ เล่ม เหลือราคาสามเล่มสิบบาท และขณะที่เลือกเล่มไม่ให้ซ้ำกันนั้น ก็พบหนังสือชื่อ พุทโธ ของปี พ.ศ. ๒๕๓๑ สามเล่มต่อกันมีเรื่องประวัติหลวงปู่โดยละเอียด ดีใจมากพยายามค้นหาอีกเผื่อจะได้เอาไว้แจกพวก ๆ ได้อ่านบ้าง แต่ก็มีแค่ ๓ เล่มเท่านั้น ฉะนั้นประวัติของหลวงปู่ที่เรียบเรียงมานี้ก็มาจากหนังสือ ๓ เล่ม ๑๐ บาท ที่บังเอิญเจอที่ร้านแบกะดินนั้นแหละ

และเมื่อวันอาทิตย์ต่อมาก็ไปคลองถมอีก ไปที่ร้านแบกะดินเดิม ได้หนังสือพระมาอีกประมาณ ๒๐ เล่ม แล้วก็ขับรถไปวัดน้อย เพื่อไปหาท่านเจ้าอาวาส จะบอกให้ท่านรู้ว่าเราได้ทำอะไรไปบ้างแล้ว และจะขอดูรูปถ่ายของหลวงปู่ให้จะ ๆ อีกหนว่าจะขอให้ท่านค้นรูปเก่า ๆ ที่อาจหลงเหลืออยู่ที่ใดบ้าง เฮ้อ! ไม่อยู่ ไปสวดมนต์งานวัดขวางข้าง ๆ รอสักพักไม่มาสักที เลยบอกลากรรมการวัดที่มานั่งรอท่านสมภารอยู่เหมือนกัน สรุปแล้วไม่ได้อะไรกลับ

ตกกลางคืนกินข้าวกินปลาเสร็จก็เอาหนังสือที่ซื้อมาเมื่อเช้า คราวนี้ซื้อได้ในราคา ๔ เล่ม ๑๐ บาทมานอนอ่าน อ่านมาอ่านไปถึงเล่มหนึ่ง เฮ้ย ! อะไรกันนี่ มีเรื่องหลวงปู่เนียมด้วย คือหนังสือชื่อ พุทโธ ฉบับเดือนกรกฎาคม ๒๕๓๕ ในเรื่องมีภาพประกอบ เป็นภาพที่เรากำลังอยากจะได้เอาไปให้ช่างแกะบล๊อกดู คือภาพถ่ายของหลวงปู่ตอนนอนมรณภาพ ที่เขาถ่ายเอาไว้ได้นั่นเอง อะไรกัน ! ทำไมถึงช่างบังเอิญเสียจริง ๆ ปาฏิหาริย์หรือไม่ ไม่ขอยืนยัน

มีเรื่องบังเอิญอีกหลายเรื่องที่ดูเหมือนว่าจะช่วยทำให้การเตรียมงานผ้าป่ากองนั้น ดำเนินไปอย่างราบรื่น โดยเฉพาะเรื่องการได้ผู้อุปถัมภ์รายสำคัญหลายท่าน อาทิเช่นคุณดาวเหรียญ-คุณไฉไล รัศมีเจริญ คหบดีเจ้าของโรงงานแก้วตราสตางค์ สมุทรปราการ ผู้มีศรัทธาในพระศาสนายิ่งซึ่งได้สร้างถาวรวัตถุต่าง ๆ ให้วัดจน ๆ ในต่างจังหวัดมาแล้วมากมาย และเคยสร้างวัดเองทั้งวัดมาแล้วที่เพชรบูรณ์โดยผู้เขียนได้พบเมื่องานทำบุญกระดูกสมุห์เหลือและครูบุญส่งที่วัดกลาง และคุยถึงเรื่องของหลวงปู่ให้ฟัง ท่านสนใจและศรัทธายิ่งและให้พาไปไหว้รูปหล่อหลวงปู่ที่วัดน้อยและเกิดสังเวชในสภาพที่เห็นและได้ปวารณาตนที่จะช่วยสร้างมณฑปอีกแรงหนึ่ง

ยังไม่จบครับ แต่ขอตัดตอนตรงนี้ก่อน

 

ขอขอบพระคุณท่าน

ดร. สมาน กันมล (ph.D.)

โรงเรียนเทคโนโลยีช่างอุตสาหกรรมกรุงเทพ

(ผู้รวบรวมและเรียบเรียง)

เจ้าของบทความที่กรุณาเรียบเรียงบทความดีๆมาให้พวกเราอ่านครับ

 

อ่านจนเพลินเลยครับ

ขอบคุญครับ

 

เหมือนกันเลยครับ สาธุ

 

ผู้ช่วยเจ้าอาวาส ท่านชื่อพระอาจารย์สามารถ ครับ เป็นลูกศิษย์หลวงพ่อน้อย วัดธรรมศาลา มีความรู้ทางเวทย์วิทยาคม ชาวบ้านแถวนั้นให้ความนับถือ และตัวท่านเองก็นับถือหลวงพ่อเนียมมาก ที่วัดมีกระเบื้องสมัยหลวงพ่อเนียมให้ทำบุญแผ่นละ ๕๐ บาท ท่านจะลงยันต์เกราะเพชรให้ด้วยครับ หลวงพ่อฉาบ วัดศรีสาคร ให้คำรับรองว่าของเขาดี ผมทราบเท่านี้ครับพี่เอก

 

ผู้ที่อัญเชิญกระแสความศักดิ์สิทธิ์หลวงปู่เนียมได้และเป็นผู้ปลุกเสกวัตถุมงคลให้วัดน้อยนั้นคือ ครูบาอาจารย์ของพวกเราครับ ท่านซ่อนองค์มานาน ตอนนี้ยอมเปิดแล้วครับ วัตถุมงคลรุ่นแรกเป็นทางการกำลังเสกอยู่

 

พี่เอกเปิด ติดกันแบบนี้ปั๊มเงินไม่ทันเลยครับ

 

ดีใจครับพี่เอก ที่สายวิชาของท่านยังมีคนสืบทอดต่อ สาธุ อยากรู้จัก และมีโอกาสได้กราบท่านแล้วครับพี่เอก

 

เสกครั้งสุดท้านจะหารือกับหลวงปู่ว่าไปเสกต่อหน้าหลวงพ่อเนียมเลยดีมั๊ย
แต่ปกติหลวงปู่เนียมก็อยู่ตรงหน้าที่นั่งเสกของท่านอยู่แล้วนี่นา...เอางัยดี

 

ได้ยินชื่อหลวงปู่เนียมมานาน ออกมาต้องขอบูชาสักองค์ครับ

 

พี่เอกชอบให้น้องๆ หลานๆ ลุ้นอยู่เรื่อยเชียว

 

หลายวันก่อนมีคนมาต่อว่าผม ทำนองว่าผมไม่พูดถึงหลวงพ่อองค์ที่ผ่านๆมาแล้วเหรอ ผมก็ได้กรุณาเล่าให้เขาฟังว่าเปิดองค์ใหม่ยังไม่หมดเลยต้องขออภัยด้วย ที่ไม่ค่อยมีเวลาเล่าถึงองค์เก่าๆ

 

สงสัยพี่โก๋เอี่ยมไปติดธุระอยู่แถวๆแม่ฮ่องสอนเสียแล้วเงียบหายไปเลยงานนี้ 555+

 

จะว่าไปผมยังระลึกถึงครูบาสิงโตครับ

 

ครับ............

 

เอาแค่น้องๆก็พอ หลานๆไม่เอากลัวแก่อ่ะ

 

นับแต่วันนี้คอยติดตามให้ดี บอกแล้วอย่ากะพริบตา จะเปิดให้เป็นของขวัญปีใหม่
ให้รู้ว่าของจริงมาแล้ว ถ้าผู้หลงผิดยังไม่ยอมกลับใจก็ให้มันรู้ไป