เว็บพลังจิต ปฎิทินพลังจิตธรรมสัญจร 54

<!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->ญ.ผู้หญิง<!-- google_ad_section_end --><SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_4768287", true); </SCRIPT>
ทีมผูัดูแลเว็บบอร์ด ครับ ขอจอง 2 ที่ครับสำหรับผู้เฒ่าตายายครับ.......

 

กราบนุโมทนา หลวงพี่พระครูบาเหนือชัย ด้วยความเคารพยิ่ง

 

แจมแล้วงัยจ๊ะ แต่ไปแอบแจม ที่ fb หลานไม่เห็นชิมิ..งั้นป้าจะร่ายให้ฟัง


"ลับแล..ดูแลลับ วิวับหาย
หากบ่คลาย..ดวงจิตถวิลหา
พี่น้อง..พ้องเพื่อน พร่ำโศกา
ย้ำเตือนข้าอย่าได้ลืม คืนพารา

ณ เพลาฟ้าพิไล ใจสว่าง
ธรรมนำทางสู่มรรคพิสุทธิ์ใส
วอนพี่น้อง พ้องเพื่อนร่วมเปิดไพร
หลอมรวมใจ..นำพาทางนิพพาน...."

พอจะไถลไถไปกับเค้าได้บ้างมั้ยเอ่ย...

อนุโมทนากับกำลังใจเกินร้อย ของชาวบึงจ้า....

 

สวัสดีคร๊า ครับrat_wting
ได้ฤกษ์เขียนแล้วจ้าา อารมณ์มีแล้ว(ทำอย่างกะศิลปิน เฮี้ยวว) หลังจากที่โดนโจมตีด้วยภาพ แล้วมีอารมฌ์ ซาดิสนั้นเอง ฮ่าๆ พี่ๆ ลงรูปไม่ปราณีคนสวยเลยนะคะ ก่อนอื่นก็ต้องขอโทษผู้อ่านด้วยนะคะ ที่ข้อความนี้จะไม่มีสาระใดๆทั้งสิ้นอะไรที่เขาเล่าไปแล้วก็พยายามจะไม่เอ่ยถึงนะคะ จะมีก็แต่ ตัวโม้บินว่อนข้อความ ข้อความนี้อาจมีคำที่ไม่สุภาพเกินจริงใส่สีตีไข่ไป ต้องขอโทษไว้ด้วยนะคะ
<o</o
กอล์ฟขอลาหยุดไปเฉพาะเสาร์อาทิตย์ วันศุกร์เราเลยต้องเป็นพลร่มโดดงานตอนบ่าย ขับรถมาจากระยอง แวะห้างหาซื้อสะเบียงคลัง กว่าจะถึงบ้านก็สามทุ่ม อ่าว ตายแล้วลืมซื้อถุงมือ เอาวะถุงมือใส่ล้างจานก็ได้ คงพอถูไถไปได้มั้ง ชาร์ตแบตน้องมือถือให้เต็ม เพราะทริปนี้เราจะถ่ายทำสาระคดีประมาณว่ารายงานข่าวเรื่องน้ำในบึงหายไป ไปอวดแม่ร่มบุญ และพี่ๆคนที่ไม่ได้ไป จัดเสร็จก็ได้เวลานัดกันแล้ว Let’s go girl เจอกันตามนัด.....หลับคร่อกกกก.... เช้าวันเสาร์เตรียมตัวไปใส่บาตร อุ้ย ฝนตกหยิบเสื้อกันฝนมาใส่ให้เชิดฉายในวัดดีก่า เดินออกจากโรงครัวไปรวมพลโอ้ววว น้องหมาเห่าเกลียวเลยคะ ตัวรายยยวะสีขาวๆ มีโดเรมอลที่หลังด้วย คงจะอิจฉาหวานน่าดูคิคิ อยากใส่บ้างอะสิ ชิชิ เขามีตัวเดียวไม่แบ่งหรอก จุดหมายของเช้านี้คือเอาของที่กินไปเมื่อวานออกให้ได้ จนต้องทำให้ทุกๆคนรอ ข้าน้อยขอประทานอภัย รับเป็นความผิดของข้าน้อยแต่เพียงผู้เดียว หนึ่งจอก ฮ่อ

นั่งรถจากวัดไปถึงทางขึ้นเขา เห็นทางแล้วก็แม่ร่มบุญจ้า หวานคงไม่ได้ถ่ายvideo ไปให้แม่ดูแล้วละ ทางชั่งสูงชัน เฮ้ออ รอดไหมตู สู้ๆ ของกินรออยู่ 555พี่หญิงเป็นห่วงเราเลยแวะซื้อน้ำจากตลาดมาให้คนละสองขวด 1.5 ลิตร “อะไรนะ อ้อหลวงพี่หลวงตาไม่มีน้ำรึ งั้นหนูถวายให้คนละสองสามขวดนะเจ้าคะ”สาธุ 5555เบาตัว เริ่มออกเดิน ช่วงแรกชันมาก ถึงมากที่สุด ฝนก็ตกเลยหยิบเสื้อกันฝนมาใส่ เดินไปได้สักพัก ไม่ไหวแฮะเสื้อกันฝนมันไม่ละบายความร้อนออกเลยอ่ะ ร้อนจะหน้ามืดเอา ไม่องไม่เอาแล้วเสื้อ ถุงพลาสติกเนียหละ คุมหัวสะ เย็นสบาย หัวใจก็แทบจะเปลี่ยนที่อยู่จากทรวงอกมาเป็นที่ต้นคอ เพราะรู้สึกได้ชัดเจน เสียงดังฟังชัดมาก จมูกแทบไม่ต้องทำงานค่ะ ปากค่ะปากทำงานแทนไม่งันโช๊คเอาอากาศเข้าไม่พอ เดี๋ยวจะได้เป็นเจ้าหญิงนิทราให้เจ้าชายอุ้มไป หันไปดูเจ้าชาย แทบจะไม่เป็นไรเลย เออมึงเก่ง อย่ามางอแงที่หลังเหมือนเตี่ยวขึ้นดอยนะ เดี๋ยวแม่จัดหนักให้ ฮ่าๆ แฮ่ๆ(คำราม) พอถึงจุดที่พักแรกเราก็กลับลงจากเขากัน.............. ฮั่นแน่เขาแค่ทดสอบเชยๆว่าตั้งใจอ่านของเขาอะเป่า พอถึงที่พักแรกก็หยิบขนมมารับประทานกันอร่อยอะเร็ดกินของตัวเองไปนิดหน่อย กินของหลวงตาหน่อยไปเยอะเลย อิ่มจังของยังครบ กระเป๋าท่านคงเป็นประตูต่างมิติเหมือนหนังเรื่องThor เทพเจ้าสายฟ้า ของเยอะมาก อย่าจำท่านสับสนกับพระเอกนะคะ อิอิ

 

อิ่มแล้วเราก็เดินต่อคราวนี้หวานได้เดินตามหลังพี่ผู้หญิงคนนึง จำชื่อไม่ได้(น่าจะพี่แตนะ ผิดต้องขอโทษด้วยนะคะ ความสวยมันไม่ค่อยมากับความฉลาดซักเท่าไร)หวานเรียกพี่เขาว่าเจ้ากรมคมนาคม เพราะพี่แกสัมปทานทางใหม่ตลอด หวานเดินตามแกเลยสบายแฮ เพราะไม่ค่อยลื้น ระหว่างทางเจ็บใจมากคะ ธรรมชาติเขียวสดสวย อยากถ่ายรูปมากแต่มิได้เอากล่องไป จะเอามือถือถ่ายก็กลัวจะพังซะก่อนเพราะฝนตกเลยได้รูปมาน้อยมักมัก ถึงที่พัก “อะไรนะ หลวงพี่หลวงตามีน้ำเยอะแล้ว แหมเกรงใจจังคะขอบคุณนะคะ”555 ถึงที่พักแล้วก็มีกิจกรรมทำคะ หลวงตาหน่อยเล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง เยอะมากจบบ้างไม่จบบ้าง อนุโมทนาเจ้าคะ ไม่อย่างนั้นคงจะเงียบเหงาน่าดูเลย แถมยังได้ธรรมะด้วย

พอสักพักใหญ่หลวงพี่เล็ก และพี่เล็ก(ญ) ก็มาหอบน้ำมนต์ขวด1.5ลิตรมาหนึ่งแพ็ค ขวดเล็กอีกหนึ่งแพ็ค หลวงพี่ท่านนั้งพักอยู่ตรงหน้าเราทั้งสองพอดี เราก็รีบแกะน้ำ ระหว่างแกะก็กัดกันเล็กน้อยด้วยความรีบจะให้เร็วที่สุด และก็ได้ถวายน้ำไปหนึ่งแก้ว สาธุ ผ้าเปียกของใครก็ไม่รู้อีกหนึ่ง(คือท่านเลอะมากจริงๆคะ) กอล์ฟเกิดสงสัยถามหลวงพี่ไปว่า“หลวงพี่ครับทำไมตัวหลวงพี่เปียกอย่างนี้ละครับ”ก็ตอนที่เราเดินฝนตกแค่ปอยๆคะ เลยไม่ค่อยเปรียก บึงก็ไม่มีน้ำ หลวงพี่ได้ตอบว่า “เดินตากฝนมา” ท่านตัวเปียกมากจริง หลวงพี่ท่านเป็นมาลาเรีย โดนหนาวไม่ค่อยไหวแต่ด้วยความเป็นห่วงลูกศิษย์ตัวน้อยนิดไม่มีน้ำกิน โอ้ววไม่มีคำบรรยายใดเสมอเหมือน สาธุ ส่วนพี่เล็ก(ญ)ก็น่าทึ่งมาก เดิมตามท่านมาได้ไง ข้าน้อยขอคารวะแล้วท่านก็ถ่ายรูปหมู่กัน “เอาทุกคนปวดขี้”(โค้ดลับบึงลับแล) แล้วท่านก็กลับไป

ตกกลางคืนกอล์ฟก่อกองไฟ สวดมนต์นั่งสมาธิ โดยการนำของหลวงตาหน่อย สาธุ ทุกคนทำได้กันอู้ฟู้ ยายหวานสัปหงกคะ เนียหน้อคนไม่รายเรื่อง ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรเราด้าน เอ่านอนกันเร็ว นี่ๆ หวานแอบกระซิบบอกอะไรคุณผู้อ่านนะ ฟังแล้วต้องเหยียบนะรู้กันแค่สองคนโอเค๊ คือว่าหวานได้ยินเสียงหวู่ดรถไฟของพี่หญิงด้วย ดังมาก สองคนนะ!รับปากล่ะ! ตอนประมาณตีหนึ่งตีสองไฟดับ อากาศหนาวมาก และเงียบสงบ ทันใดมีเสียงปักๆๆ ไฟแวบๆ อะไรหนอรึว่า........ หลวงตาหน่อยมาเติมไฟอยู่สักพักเราก็นอนคิดว่าไอ้คุณกอล์ฟเมื่อไรมึงจะตื่นวะ จะให้หลวงตาเติมไฟเองหรอ ตื่นจิ๊ ไอ้อ้วน แต่เรารู้สึกตัวแล้วนะแต่ยังนอนอยู่ฮ่าๆๆ สักพักได้ผลแฮะ มันตื่น เฮ้อออ กอล์ฟเขาลุกไปช่วยหลวงตาและสนทนาธรรมไอ้เราก็นอนไม่หลับแล้วสิ ไปร่วมวงด้วย ได้ธรรมะสำหรับเด็กน้อยไม่ได้ความมาเยอะเลย เยี่ยมgood เช้ามากินข้าวเช้าเป็นอาหารที่เตรียมไป ป้านุชนำอาหารมาถวายพระตอนเช้าด้วย มีถ้วยมาชามมาพร้อม ผู้ใหญ่นี้เขาอาบน้ำร้อนมาก่อนจริงๆ อนุโมทนาสาธุด้วยนะคะ พี่กุ้งถามหวานว่าเอาโอวันติลไหมหวานตอบไม่ละคะ เดียวคลี่แต๊ก ส่วนคุณชายกอล์ฟก็นั่งเผาขยะอยู่ไอ้เราก็อยากไปห้องน้ำแหมๆ รอแล้วรอเล่าก็ไม่ย่อมเป็นเพื่อนสักที่ ตูไปเองก็ได้ ชิชิ ห้องน้ำเป็นเพียงมุมหนึ่งที่มีหินยื่นมาบนหลุมลึก ตอนเช้าตื่นมาเข่ามันอ่อนคะ ขึ้นไปนั่งแล้วขามันจะไม่ไหวเอา ข่าวเช้าวันใหม่ “ได้เกิดเหตุน่าสลด นางสาวเอ(นามสมมุติเพราะยังไม่ถึงสิบแปด)ได้ตกส้วมตายในป่าลึก” เสร็จกิจได้มีอาการหมั่นไส้คุณชายเขาเล็กๆ ขากลับแรกๆเดินใกล้กลุ่มน้องผู้ชายมีคนบอกว่า แหมเหมือนเดินอยู่ paragon เลยฝากน้องเขาซื้อ Krispy Kreme ไปหนึ่งกล่อง แบบไม่ให้ตังค์ด้วยไงละ ต่อมาก็ต้องมาโหนเชือก ปีนเชือก นี้มาคัดตัวนักกายกรรมกันรึไงเนี่ย ถุงมือล้างจานก็ดูถ้าจะไม่รอด ไม่ใส่ก็ได้จ่ะ ซาดิสเจ็บดี สนุกด้วย ขากลับได้รู้ว่าการเดินตามคนแก่แล้วปลอดภัยอย่างไร เพราะท่าน(หลวงตากอล์ฟ)ลื่นให้เห็นก่อน เราเลยปลอดภัย แฮะนิดหน่อยนะคะ เอาสะหน่อยนะ ส่วนคุณชายระริกระรี้มากก หน้าเขาสนุกมากก สไลไปสไลมา สนุกเขาละจบแล้ววว เขียนเยอะไปกว่านี้ เดี๋ยวคนอ่านเบื่อตัดไปตัดมา จบดีก่า สุดท้ายนี้ขอขอบคุณน้ำใจงามๆของพี่ๆทุกๆคุณ ที่ให้อาหารหมูสองตัว ตลอดการเดินทาง คุณหมอที่ดูแผลให้ และที่สำคัญผู้ใหญ่บ้านคะ ขอบคุณครับ และกราบลา หลวงตาหน่อย หลวงตากอล์ฟ หลวงพี่ทุกรูปด้วยนะคะเพราะวันนั้นถึงวัดปุ๊บหวานต้องเดินไปซื้อของที่ตลาดทันทีทำให้ช้ากว่าคนอื่น เลยไม่ได้กราบลางามๆ

นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ
นะโม ตัสสะ ภะคะวะโตอะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ
นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ<o</o
สัพพัง อะปะราธัง ขะมะถะ เม ภันเต อุกาสะ ทวารัตตะเยนะกะตัง​

สัพพัง อะปะราธัง ขะมะถะ เม ภันเต อุกาสะ ขะมามิ ภันเต ฯ<o</o​

และขออภัยกับทุกคนกับกายกรรม วจีกรรม มโนกรรมที่หวานกับกอล์ฟได้ทำกับทุกๆคนด้วยนะคะ ครับ<o></o>​

สวัสดีครับ คะ<o></o>​

 

ชื่อบัญชี : ณญาดา ศราภัยวานิช
ธนาคาร : กรุงไทย ประเภทออมทรัพย์
เลขที่บัญชี : ๑๒๑-๐-๑๐๕๔๕-๔ (121-0-10545-4)
โทรศัพท์ : ๐๘๑-๗๓๕๙๒๖๑ (081-7359261)

ได้โอนเงินจำนวน ๒๐๐๐ บาทเข้าบัญชีของคุณหญิง เมื่อ ๑๒๑๐ เข้ากองทุนบึงลับแล
เพื่อค่ายานพาหนะและร่วมบุญทุกประการทุกทริปบุญ และโมทนากับคุญหญิงและคณะด้วยครับ

 

“ไปทำมั๊ยให้ลำบาก” แม่พูดทันทีที่รู้ว่ากินยาเพื่อเลื่อนประจำเดือน แล้วยิ่งเห็นตอนจัดของเตรียมตัวเดินทางก็ยังพูดอีก ในความรู้สึกตอนนั้นคิดอยู่อย่างเดียวเป็นสถานที่ที่เดียวที่ต้องไปให้ได้ไม่ว่าจะยากลำบากอย่างไร ครั้งแรกที่เห็นรูปคำเดียวที่ผุดขึ้นในใจคือ ต้องไปให้ได้ ไม่มีเหตุผล fficeffice" /><O></O>
กระทั่งก้าวเท้าเหยียบ 800 เมตรแรก เหนื่อยมาก แต่ใจรู้สึกอย่างเดียวว่า “คิดถึงจัง” เหมือนได้กลับมาสู่บ้านที่จากไปนาน อบอุ่น มันเป็นความรู้สึกลึก ๆ ใจนั้นยิ้มอยู่ตลอด แม้สังขารจะแทบไม่ไหว ((( นอนน้อยก่อนเดินทาง ไม่ได้ออกกำลังกายเลย เนื่องจากยาที่กินเข้าไปทำให้เมาอยู่ตลอดเวลา ))) ตลอดระยะเวลาที่เดินขึ้นเดินลง (ตะกายขึ้น + ไถลลง) ได้รับรู้และสัมผัสถึงความรักสามัคคี ช่วยเหลือซึ่งกันและกันตลอดเส้นทางการเดินทาง<O></O>
ช่วงจังหวะหนึ่งเดินอยู่ใกล้หลวงตาหน่อย ท่านได้เปรยขึ้นว่า “เส้นทางยาวไกลนะ เหมือนวัฏฏสงสารเลย” ด้วยว่ากำลังเหนื่อยได้แต่รำพึงอยู่ในใจว่า “ใช่เลยค่ะ” เมื่อถึงจุดหมายปลายทางที่บึงเปียก เข้าสู่ที่พักได้เห็นธรรมแท้ ๆ จากป่า ความสงบสงัด ความหนาว ความร้อน แมลงต่าง ๆ ความไม่สบายกาย (แต่สบายใจ) ความยากลำบากตลอดการเดินทางพิสูจน์ใจว่ายังนิ่งได้แค่ไหน ความรู้สึกมากมายที่ทะลักล้นอยู่ภายในเอาอยู่มั้ย หรือดิ้นตาม ยิ่งเห็นบึงยิ่งเห็นถึงสัจจะความจริงมันไม่เที่ยง มีขึ้น ตั้งอยู่ไม่นาน เสื่อมไป และเริ่มมีใหม่ <O></O>
ในเช้าวันอาทิตย์ที่จะออกเดินทางกลับ ความอาลัยยังมีอยู่ในใจได้แต่บอกตัวเองว่าหากวันหน้ามีจังหวะและโอกาสจะมาอีกครั้ง มาพิสูจน์ใจกันอีกครั้ง ขณะเดินทางผ่านกลางบึงที่เริ่มจะมีการอุ้มน้ำของพื้น หลาย ๆ คนรวมทั้งตัวเองด้วยก็มีความหวังว่าหลังออกพรรษาน่าจะมีน้ำขึ้นมายิ่งใหญ่ดังเดิม ตลอดเส้นทางกลับค่อนข้างไถลไปตามพื้นมากกว่าเดินด้วยว่าฝนตกดินเปียกเลยไม่ค่อยเดินหรอก อาศัยไถลเอาบางช่วงเล่นสไลเดอร์เลย กางเกงต้องเรียกว่าย้อมสีที่ก้น สนุก มันส์มาก ลงมาถึงจุดนัดพบฝนก็ยังตกเหมือนเป็นการพรมน้ำมนต์ส่งท้ายให้ เริ่มหิวแล้ว ถ่ายรูปเป็นที่ระลึก ขึ้นรถปิกอัพที่มารอรับ เสื้อผ้าที่เปียก + สายลมที่พัดเย็น = หนาวดีจริง ๆ กลับถึงวัดท่าขนุน รีบอาบน้ำแบบทำเวลาสุด ๆ เพราะเพื่อนทุกคนก็มีสภาพไม่ต่างกันเท่าไหร่ ลงมากินข้าว จากนั้นก็ไปรอกราบลาพระอาจารย์เล็ก คำพูดหนึ่งที่พระอาจารย์กล่าวว่า “ไม่อยากพูดให้เสียกำลังใจนะ แต่ที่นี่ถือว่าไปง่ายที่สุดแล้วในบรรดาสถานที่ที่ท่านเคยไปมา” ฟังแล้วเกิดความรู้สึกว่าอยากไปในสถานที่ที่ท่านเคยผ่านมาว่าจะยากลำบากเพียงใด อันนี้ต้องขึ้นอยู่กับความเมตตาของพระอาจารย์และผู้ใหญ่บ้านของงานนี้ (คุณ ญ.ผู้หญิง) ว่าจะมีจัดทริปที่โหดกว่านี้ได้อีกมั้ย<O></O>
ทริปนี้ประทับใจ มันส์มาก ห้องส้วมที่ไม่มีวันเต็ม มิตรภาพที่มีให้เห็น ขอบคุณ และ ขออโหสิกรรมหากได้ล่วงเกินสหายผู้ร่วมเดินทางทุกคน พบกันใหม่เมื่อมีวาระที่ท้าทายอีกครั้ง

 

ผมว่าภาพนี้สำคัญมากนะครับ
เพราะในขณะที่ทุกคนเหนื่อยยากหิวกระหาย ก็ยังยินดีถวายทาน(น้ำ)ก่อนแก่พระสุปฏิปันโน
ทานบารมีครั้งนี้อาณิสงส์ต้องแรงมาก
อนุโมทนาด้วยครับ

 

อ่านข้อความคุณ จบซะที เขียนแล้ว ผมก็คิดเหมือนกันเลยครับ ว่าอยากไปที่ ที่หลวงพ่อไป
ที่อื่นๆ อีก เหมือนกัน คงต้องรอวาระ อย่างที่พี่ ญ บอก ระหว่างนี้ ก็ฟิตๆ เตรียมตัวไว้ก่อน

อนุโมทนาสาธุ กับคุณ pat3112 ด้วยครับ

 

อยากไปมากเลย เกิดปีระกาซะด้วยแต่กะตังไม่ค่อยเอื้ออำนวยเท่าไหร่เลย

 

หนิงจอง 1 ที่ค่ะพี่หญิง ไปทำบุญก่อนวันเกิด ขอไปไหว้พระธาตุลำปางอีกรอบค่ะ