ทำไมมีแต่คนอ้างคำสอนของครูบาต่างๆมากกว่าพระไตรปิฏก

ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมีปัจจัยของมันอยู่ ทุกสิ่งทุกอย่างมันก็เป็นของธรรมดาของมันเองอยู่แล้ว
บุคคลผู้อ่านตำรา แล้วปฏิบัติ ก็มี บุคคลผู้ไม่อ่านตำราแต่ปฏิบัติ ก็มี
บุคคลผู้อ่านตำรา แต่ปฏิบัติไม่ถึง ก็มี บุคคลผู้ไม่อ่านตำราและไม่ปฏิบัติ ก็มี
ก็ตามปัจจัยของเขา หากเขาสั่งสมมาพอควรแล้ว หรือดำเนินถูกทาง จะทำยังไง มันก็ไปถูกทางอยู่ดี โดยธรรมดาของมันเอง ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม หากแต่เคยได้ยินคำใดๆ หรือสิ่งใดเนื่องด้วย พระธรรมแห่งพระพุทธเจ้า ผู้นั้นก็ได้ชื่อว่าอ่านตำราแล้วแล..

1 วรรค 1 ประโยค 1 บท บุคคลแต่ละคนก็ยังเข้าใจกันได้ต่างกัน ก็ตามแต่ผู้นั้นจะเข้าใจ โดยปัญญา และ ประสบมา ซึ่งก็คงจะบอกได้เลยใช่ไหมว่า ไม่มีใครเห็นตรงกันทั้งหมด โดยความรู้สึกแห่งตน เปรียบบุคคล มองวัตถุ สิ่งเดียวกัน แต่คนละมุมมอง แล้วมาโต้เถียงกัน น่าขันดีนัก มันถูกของมัน ก็จะเถียงเอาชนะกันไปทำไม เดิมทีเส้นทางแห่งพระธรรมคำสอนแห่งพระพุทธองค์นั้น เริ่มมาถูก และ ดี โดยนัยของตัวมันเองอยู่แล้ว พระสาวกต่างๆ ก็ต่างอาจจะคิดกันว่า ตนเองนั้น ได้ตีความเพื่อสอนผู้อื่นได้ดี โดยภาษาชาวบ้านแบบเราๆ เพื่อสอนอีกผู้นึงให้เข้าใจตามอย่างที่ตนคิดไว้ (ภาษา บาลี เป็นภาษาที่ต้องใช้การตีความโดยนัย และ ความรู้สึก หากแต่แปลมาเป็นไทยใช้คำกันสั้นๆ ก็ทำให้ผู้ที่มาอ่านมารับรู้นั้น เข้าใจผิดกันไปตามๆกัน ฉะนั้น คงไว้ซึ่ง บาลี ดังเดิม จะดีนักแล)
ที่พระสาวกได้กระทำการสอนผู้อื่น มิใช่ว่าไม่ดี ก็ยังเป็นการสั่งสอนโดย ภาษาไทย เช่นกัน แต่ผู้รับรู้เข้าใจคลาดเคลื่อน โดยความรู้สึกแท้จริง เหตุเพราะหลายอย่าง ทางที่ดีสอนสิ่งใดแล้ว ควรยก พุทธวจนะ บาลี มาเป็นเสาหลักค้ำไว้ประกันคลาดเคลื่อนก็จะดี(อ้างอิง พระพุทธเจ้าเป็นประธาน) จะทำให้ผู้คนยังศรัทธาในผู้ที่เห็นในอริยสัจ แล้วนำมาเผยแผ่เป็นบุคคลแรก จนเราได้รับรู้เพราะมีผู้เห็นก่อนนั่นเอง

กล่าวต่อว่า บุคคลผู้เริ่มกล่าว จนถึงผู้รับรู้แล้วบอกต่อมันเพี้ยนไปได้ไกลมา
อุปมาดั่ง บุคคลผู้เตะบอลไปในระยะทางซัก 50เมตร โดยฝ่าลมและฝนที่ซัดเข้ามา โดยที่บุคคลผู้เตะนั้นเตะตรงเป้า(พระพุทธเจ้ากล่าวพระธรรมที่ตรงทาง) แต่จากระยะทางที่ไกล(เวลา) รวมทั้ง พื้นที่ และ ลมที่พัด(ผู้ที่รับสาร และ ส่งสารต่อ) แล้วจะไปได้ตรงจุดถึงสุดทาง จะเป็นไปได้หรือ เหตุนี้แหละ พุทธศาสนา จึงมีวันที่จะเสื่อมได้เป็นธรรมดา..

จริงๆ ก็อยากจะขออะไรบางอย่าง แต่คงไม่ดีกว่า...

แต่มีคำถามนิดหน่อย..
อย่างเช่น คำนี้ผมเคยได้ยินมาว่า " ผู้ใดเห็นทุข์ ผู้นั้นเห็นธรรม ผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้นเห็นพระตถาคต"
ใคร่ครวญทราบจริงๆ ว่า แต่ละคนนั้นเห็นกันเป็นอย่างไร
ทุกข์ เข้าใจว่าอะไร ธรรม เข้าใจว่าอะไร เห็นพระตถาคต เข้าใจว่าอย่างไร ?
100คน จะเห็นตรงกันซักกี่คนกัน นี่แค่ประโยคสั้นๆ ถ้าเป็นธรรมที่ละเอียด จะผิดไปขนาดไหน
ฉะนั้น เชิดชู สืบทอด ภาษาบาลีต้นแบบแห่งพระธรรม ให้คงอยู่ดีกว่าจะลืมเลือนกันไปเสียหมด...<!-- google_ad_section_end -->

 

ใน อรรถกถา โคตมีสูตร ที่๑

เนื้อความในเรื่องนี้ ทรงตรัสถึงเกี่ยวกับการดำรงอยู่ของภิกษุณี
พระอรรถกถา จึงแปลออกมา ดังที่ จขกท. ยกมาเป็นประเด็น

ลองไปอ่านในเนื้อความพระไตรปิฏกดูสิ "โคตมีสูตร ที่๑"

แล้วจะหาย กระต๊าก..!

 

ได้ความรู้ดีออกครับ อีกอย่างเขาใช้ภาษาสุภาพ ใช้หลักของความจริงสู้กัน
ไม่ได้เอาหลักกู หลักเกิน เหมือนการเมืองซะหน่อย

เปิดใจให้กว้างแล้วรับฟังกันครับ
ถ้าใส่ผงชูรสเข้าไปในอาหารถามว่าจะอร่อยไหม ?
คำตอบคือ..จะไปเหลือเร๊อะๆๆๆ...

พระธรรมนี่ต่างกันเหมือนกัน ไม่ต้องปรุงรส ก็มีรสพระธรรมอยู่แล้ว

 

กรุณายกมาด้วยครับว่าท่อนไหนที่ผมบอกว่าผมแม่น เป็นงง อ่านของคนอื่นแล้วมาโมเมรึเปล่าเนี่ย

 

เนื้อความในพุทธพจน์เป็นอย่างนั้นครับ แต่เนื้อความในอถรรกถาท่านไม่ได้กล่าวเอาไว้ว่าจำกัดที่ภิกษุณีนี่นา

 

ต้องไปทำความเข้าใจเสียใหม่แล้วล่ะ

ศึกษาให้รอบครอบกว่านี้ ไม่เช่นนั้น นอนไม่หลับแน่ เชื่อเหอะ

 

ใช้ภาษาสุภาพกับคนอื่น คนอื่นก็ใช้ภาษาสุภาพกับเรา
ใครที่ทำอะไรล้นๆ พวกนี้น่ะ หนีเจ้าหนี้มาเยอะแล้ว

 

กรุณายกมาอธิบายให้ฟังได้มั้ยครับ ผมอาจจะอ่านข้ามไปเพราะฉะนั้นขอความกรุณายกมาอธิบายให้ฟังเป็นธรรมทานได้มั้ยครับ รบกวนยกบทความของอถรรกถามาด้วยนะครับ ขอบคุณครับ

 

เข้าใจตรงประเด็นหัวข้อแล้วหรือยังครับ

ผมว่าคุณ I2D2 นั่นแหละไม่เข้าใจเสียเอง ..
นี่แหละครับ เราจึงจำเป็นต้องมีคนแปลพระไตรปิฏกกันอีกที
เพราะคนเข้าใจ กับ คนเข้าถึง มันต่างกันมาก
เราต้องมีแนวทางคือพระสงฆ์ผู้เป็นสาวก
แต่พอแปลก็แปลกันแบบผิดๆ ใส่เสริมเติมแต่งตามรสที่ตนชอบนี่แหละ
ถึงได้เสื่อมไปตามกาล

 

ประเด็นที่ผมตั้งกระทู้นี้เพราะว่า เห็นส่วนใหญ่คนเราเดี๋ยวนี้มักจะอ้างว่าท่านนั้นท่านนี้เป็นพระอรหันต์ บ้างก็อ้างว่าเป็นธรรมมะจากท่านต่างๆ (ทั้งๆที่น่าจะเรียกว่าเป็นธรรมมะของพระพุทธเจ้า แต่แสดงโดยใครก็ว่าไป)



แต่แตกประเด็นแบบนี้ก็ดีนะครับ เป็นการแลกเปรี่ยนไปในตัว

 

ผมว่าคราวนี้คงได้คำตอบสำหรับ จขกท นะครับ

เมื่อคุณท้วงผู้อื่นด้วยพระไตรปิฎก
ผู้อื่นก็ท้วงคุณด้วยพระไตรปิฎกเช่นกัน

แล้วคุณจะมากล้วว่าคนอื่นทำให้ศาสนาเน่า
นี่ดูจะกล่าวเกินจริงไปหน่อย

ทุกคนมุ่งหวังศึกษาพระธรรมกันทั้งนั้น
ไม่ว่าจากพระำไตรปิฎกหรือจากอาจารย์ต่าง ๆ
ศึกษามาแล้วรู้ผิดบ้างถูกบ้างเป็นธรรมดา
ก็ผู้กำลังปฏิบัิติ

แต่การกล่าวหาทำนองว่าผู้อื่นทำให้ศาสนาเน่า
ผู้กล่าวนั้นควรจะพิจารณาตนเองเช่นกัน
ว่าได้ทำในสิ่งที่ตนกล่าวหาผู้อื่่นหรือไม่

ถือว่าเป็นข้อคิดเห็นแลกเปลี่ยนแล้วกันนะครับ

 

อันนั้นผมเข้าใจครับ แต่ประเด็นก็เป็นอย่างนั้น อย่างเช่นนั่งสมาธิ แล้วภาวนาว่าพุทโธๆ (อันนี้เป็นคือสอนของท่านไหนไม่รู้) ในวิสุทธิมรรคไม่ได้บอกว่าทำอย่างนั้นซะหน่อย การภาวนาว่าพุทโธๆ เป็นพุทธานุสติกรรมฐาน แต่บางท่านเอาไปปนกับการทำสมาธิเป็นต้น (ที่จริงท่านให้ท่องนับลมเป็นคู่ๆ) มันเลยเป็นเหตุให้ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาครับ

 

ไม่ต้องยกมาหรอก เพียงแต่ ในเนื้อเรื่องดำเนินมาว่า

พระนางมหาปชาบดีโคตมียอมรับครุธรรม 8 ประการ
จึงทรงอนุญาต ให้ตั้งอยู่ในเพศบรรชิต คือ ภิกษุณี
โดยพระอานนท์เป็นผู้ขอประทานอนุญาต

ลำดับต่อมาจึงทรงตรัสกับพระอานนท์ ในการตั้งอยู่ของพระสัทธรรม

มาถึงตรงนี้ อะไรคือเหตุ ในเนื้อความ

นั่นคือทรงกล่าวถึง ภิกษุณี ในเพศบรรพชิต

อรรกถาจึงแปลออกมา ดังนั้นล่ะ

แต่หากจะทำความเข้าใจอีกรอบ ก็เสริชเอา

 

ก่อนอื่น ขออนุโมทนากับเจ้าของกระทู้นะคะ
ที่อยากปกป้องพระศาสนา
แต่อีกอย่างหนึ่ง แม้แต่พระสาวก ก็ต้องอยู่รวมกันจึงเป็นพลังขับเคลื่อนของศาสนา
ดังนั้น หากเราไม่เข้าใจ คำบาลี เราต้องอาศัยผู้ที่ผ่านคอยชี้แจงและสั่งสอน
หากเป็นพระอรหันต์จริง จะไม่มีใบประกาศ หรือประกาศตนเด็ดขาด
สิ่งที่ท่านสอน คือ การเข้าถึงและการย่อปบบพิศดาร แต่ไม่ขัดต่อหลักธรรม
หากเราไม่รู้เผลอไปปรามาส อาจจะเป็นกรรมหนักได้
เราไม่รู้ว่าใครเป็นใคร เพราะคนที่ใช่เขาจะไม่แสดงตัวยกตัว แต่จะเป็น
กระทำที่สอนเรา อย่างจริยวัตร ค่ะ
รักษาความดีไว้นะคะ

 

ถ้าเป็นเช่นนั้นก็เป็นเรื่องน่ายินดีครับ ถือเป็นโชคดีของผมที่มีผู้ชี้โทษให้
แต่ประเด็นก็ยังอยู่ โดยเฉพาะการนั่งดูลมแล้วท่องพุทโธๆ หรือการยกตนเองให้เป็นพระอริยะ ทุกวันนี้มากเหลือเกิน (ยังสงสัยว่าพระอริยะท่านจะแสวงหากฐินปีละหลายสิบล้านไปทำไม ขัดกับข้อปฏิบัติ)

 

ด้วยเพราะสำนักอาจารย์ ของ จขกท. เป็นแม่ชี ดังกล่าวมา

เหตุนี้ จึงยก โคตมีสูตรที่๑ เป็นสิ่งเทิดทูล ให้ศึกษากระมัง

แต่เข้าใจกันผิด..! ว่ากาลเวลาล่วงเลยมา โลกนี้จึงว่างจากพระอรหันต์ ดังอรรกถาที่ยกมานั่นแหละ

 

ครับ..ดีแล้ว ไม่เข้าใจก็ลดตนลงมาถามสหายธรรม ผู้ที่เขามีประสบการณ์กว่าเราก็มีเยอะ บางท่านเหมือนจะไม่ค่อยพูด แต่พอพูดบางทีขาอ่อนเหมือนเรี่ยวหมดแรงก็เพราะสัจจของเขามันเป็นจริง

ส่วนเรื่องบริกรรม เรียกว่าเป็นอุบายในการปฏิบัติธรรมดีกว่าครับ จิตใจคนเรามันต้องมีที่เกาะที่พึ่ง แต่ว่าไปนะถ้าได้ลองสักครั้งแบบจริงๆจังๆ เรื่องจิ๊บๆเหล่านี้จะหายไปเอง ความสงสัยใดๆในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ก็จะหายไปจากการปฏิเวทธรรมของเรา จะบริกรรม พุท โธ หรือจะ พอง ยุบ ไม่ใช่ประเด็นสำคัญอะไรมากนักเมื่อเราถึงขั้นนั้นแล้ว

ขอให้ลองปฏิบัติดูเอาเองครับ
เจริญธรรมกันนะครับ

 

นั่นมันแค่ สิ่งที่คุณ เอามาลวงตา

กระทู้นี้ มันเป็นเรื่อง ประเด็น ของ คนตั้งกระทู้

แล้ว ไอ้คนตั้งกระทู้ ตอนนี้ กำลังเสนอประเด็นอะไร

คนเขาก็รู้กันว่า คุณเสนอประเด็น ไม่มี อรหันต์

อ้างเสร็จ แทนที่จะพูดเน้นไปเรื่อง โสดาบัน หรือ สกิทาคา หรือ อนาคามี

กลับ ทะลึ่ง พูดเน้นเหลือลง ทำสะสม เหตุได้เท่านั้น คือ ไม่พูดส่วน
วิมุตติเลย

ก็เท่ากับว่า ประเด็น หลักที่ต้องการเสนอ คือ อย่าไป ศึกษาธรรมะเลย
เพราะไม่มีผู้รู้จริง

พอได้ประเด็นครบ ก็ทำให้ ตัวเองมีฐานเป็น คนศึกษาธรรมะ ขึ้นมาได้

เพราะว่า ทุกคนจะได้เท่าเทียมกับตนเองที่ อ่านเอา ก็พอแล้ว

การมาถาม มาอ้างว่า ทำไมไม่อ้างพระไตรปิฏก คุณเองก็คว่ำตัวเองด้วย
การอ้างแต่ อรรถกถา

ดังนั้น ใครจะอ้าง นั้นเรื่องของเขา

แต่ คุณเอาอะไรมาอ้างหละ แล้ว แค่นั้น มันพอ จริงหรือ

ถึงเวลา เจ็บไข้ ได้ป่วย พลัดพราก ตาย เกิดขึ้น มันจะดิ้นรนเหมือนหมู
โดนน้ำร้อนเอาหน่า น่าสังเวช ที่ สมาธิจิตไม่มี

 

กฐินนั้นมาจากศรัทธา
ท่านก็ฉลองศรัทธา เพื่อบุญกุศลของผู้ถวาย
ส่วนจะนำไปใช้จ่ายอย่างไรท่านก็พิจารณาไปตามสมควรของสงฆ์

ส่วนเรื่องดูลมแล้วพุทโธ ผมไม่เข้าใจ
ต้องขยายความครับ

 

กฐิน กับ ผ้าป่า ไม่เหมือนกันนะครับ มีจุดมุ่งหมายในตัวครับ

เอาเป็นหากจะทำบุญก็ทำด้วยการละบาป เปิดกว้างของจิตใจ ไม่คับแคบ
ทำบุญก็อย่าทำเยอะหากทำด้วยปัจจัย เหลือกินแล้วค่อยใช้ เหลือใช้แล้วค่อยขาย เหลือขายแล้วค่อยแจก นี่ถือว่าได้เจียดทำบุญแล้วครับ
และหรือ จะทำหรือไม่ทำก็ไม่เป็นไรครับ อยู่ที่ใจ และการทำบุญทำทานมีด้วยกัน ๓ ประการอันได้มีการบัญญัติไว้แล้ว