เชิญเข้าร่วมสนทนาพิเศษเรื่อง มิติ ความฝัน ชาติภพ จิตวิญญาณ โดย @โนวา อนาลัย@ [Writer]

อดมาทักคุณเฉลยไม่ได้เลยค่ะ..
เป็นไงบ้างคะชีวิตนักเคมี สนุกมั้ย? นี่เป็นความฝันของขจรวรรณที่ไม่เป็นจริง
ถ้าฝึกฝันเก่ง ๆ แล้ว จะขออนุญาติฝันเป็นเป็นคุณเฉลยในบุคคลิกภาพนักเคมีบ้างนะคะ..
[bw-cry]

 

รีบเข้ามาส่งการบ้านก่อนเดี๋ยวโดนคุณครูตี อิอิ
ที่จริงถ้ากลับไปบ้านแล้วค่อยมาเล่าคงจะได้เยอะกว่านี้
แต่ถ้ารอกลับไปมันก็รู้สึกว่าช้าๆกว่าคนอื่นไงไม่รู้สิ
พิมพ์ไปแอบมองหัวหน้าไป เฮ้อ ตื่นเต้นดีนะเนี่ย

ตอนเด็กวีรกรรมเยอะแยะ ส่วนมากจะแก่นๆไม่ค่อยเหมือนเด็กผู้หญิง
จำได้ชัดเจนบางช่วงอายุ แต่บางช่วงก็เลือนลาง พ่อกับแม่เลี้ยงตามใจให้อิสระอยากทำอะไรทำแต่ต้องไม่ให้เกินพอดี เวลาไปเล่นกับใครแล้วโดนรังแกถ้าร้องไห้กลับมาฟ้องจะถูกตีซ้ำ จะโดนสอนตลอดว่าต้องรู้จักปกป้องตัวเองอย่าให้ใครเค้ามารังแก เพราะฉะนั้นไม่ว่ามีอะไรจะจัดการเองหมด เรื่องถูกคนรังแกพ่อแม่หมดห่วงได้เลย

ตอนป.1ชอบดูมวยปล้ำ แล้วก็อยากเป็นอยากมีพละกำลังแบบนั้นบ้าง อยู่บ้านกับพี่สาวก็เล่นกระโดดล็อคกันไปล็อคกันมา สนุกสนานมาก อาจารย์ให้เขียนเรียงความเกี่ยวกับตัวของเรา ก็เลยเขียนไปว่าอยากเป็นนักมวยปล้ำเพราะชอบมวยปล้ำ ปรากฎว่าเจอครูเรียกอยู่คนเดียวในห้องให้ไปลบตรงประโยคเกี่ยวกับมวยปล้ำออกให้หมดแล้วเขียนเรื่องอื่นแทน แหม ครูนี่ปิดกั้นจินตนาการหนูจริงๆเลย ก็คงจะกลัวว่าเราจะใช้ความรุนแรงมากเกินเด็กล่ะมั้ง
เหมือนเด็กบ้าพลังยังไงก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าถ้าเด็กผู้ชายคนไหนรังแกเพื่อนผู้หญิง เราจะเป็นคนจัดการทุกทีแล้วสู้กันก็ต้องแพ้เราหมด ไม่ชอบเห็นคนถูกรังแก ตั้งแต่ประถมจนถึงมัธยม มีเรื่องกับเด็กผู้ชายตลอดต่อยกันเจ็บแค่ไหนถ้าอีกฝ่ายไม่หยุดก็ไม่ยอม ป.6เคยต่อยกับผู้ชายที่มีนิ้วมือ11นิ้วอัดกันปั๊กๆเจ็บจะตายแต่ไม่มีใครห้ามซักทีแต่ด้วยความที่กลัวเสียฟอร์มก็เลยต้องต่อยกันอยู่อย่างนั้นจนกว่าจะมีใครมาห้าม นึกแล้วก็เคืองเพื่อนเล็กๆทำไมมาห้ามกันช้าจังอ่ะ

อยากเป็นนักร้อง จำได้ว่านักร้องหญิงคนแรกที่ทำให้ชอบร้องเพลงคือคริสติน่า ตอนนั้นร้องได้ร้องดีร้องทั้งวัน ร้องเพราะไม่เพราะไม่รู้รู้แต่ร้องแล้วมีความสุข ร้องเล่นๆได้แต่ให้ไปร้องขึ้นเวทีไม่ชอบ อยู่ต่อหน้าคนเยอะๆแล้วอาย ทั้งๆที่อายแต่พอเวลามีงานโดนพ่อลากขึ้นไปบนเวทีอายยังไงก็ร้อง ร้องไม่พอเต้นด้วย คนต่อมายิ่งทำให้ความอยากเป็นชัดเจนขึ้นไปอีกคือโบ สุนิตา เพราะพี่เค้ากว่าจะมาเป็นนักร้องได้นี่ก็ยากลำบากมากใช้ความอดทน ที่สำคัญเค้าเป็นนักร้องคุณภาพจริงๆ เพลงไหนที่ว่ายากๆก็พยายามฝึกร้องให้จนได้แต่ก็ไม่ชอบที่จะร้องต่อหน้าคนเยอะๆเหมือนเดิม ทั้งที่มีคนเคยบอกให้ไปประกวดแต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่อยากจะทำ ทุกวันนี้เพื่อนๆเรียกตัวดูดไมค์จับแล้วไม่มีปล่อย แต่คิดไปคิดมาการเป็นนักร้องก็ต้องเป็นที่สนใจของคนมากมายซึ่งมันไม่ส่วนตัวเลย ร้องโอเกะเฉยๆก็พอไม่อยากเป็นล่ะนักร้อง

ตอนม.2ชอบอ่านหนังสือกลอนก็เริ่มอยากเป็นนักเขียน ตอนนั่งเรียนหนังสือไม่เคยสนใจฟังเรื่องเรียน นั่งเขียนแต่กลอน เขียนใส่สมุดบ้างกระดาษบ้างเป็นปึกๆ แม่ก็เคยบ่นว่าไร้สาระ เพราะหนังสือกลอนซื้อมาเยอะมาก จนมีวันนึงส่งกลอนเข้าไปที่คอลัมน์ของนิตยสารขวัญเรือนแล้วได้รับคัดเลือกได้เงินรางวัลมา200บาทดีใจมาก แม่ก็แปลกใจแต่ก็เห็นว่าอย่างน้อยมันก็ไม่ใช่เรื่องสาระเสมอไปอย่างน้อยก็มีผลกลับมาบ้างน่า

ม.3อยากเป็นช่างถ่ายรูป,อยากเป็นไกด์ เพราะชอบท่องเที่ยวมาก ไปที่ไหนก็อยากเก็บบรรยากาศสวยๆกลับมา อยากไปให้ทั่วไม่ว่าจะที่ไหนก็ตามที่มีความสวยงามของธรรมชาติให้ได้สัมผัส ที่บ้านก็ชอบพาทัวร์ตั้งแต่เด็กยิ่งทำให้เรารู้สึกสนุกกับการเดินทางไม่ว่าจะไปกับครอบครัว กับเพื่อน หรือไปคนเดียว ความรู้สึกของคนที่เราไปด้วยของสถานที่ที่ไปของบรรยากาศตอนนั้น มันเป็นอารมณ์ความทรงจำที่มีค่าต่างกันไป แค่เพียงได้คิดถึงวันเก่าๆก็ยิ่งเหมือนได้กลับไปเติมความสุข เวลาเรารู้จักที่เที่ยวต่างๆแล้วได้พาคนรู้จักไปก็ยิ่งสนุก ชอบเดินทางตลอดจนถึงตอนนี้ค่ะไม่ว่าไปที่ไหนก็จะถ่ายรูปวิวรูปหมารูปคนมาด้วยตลอด กล้องก็ไม่ได้ชัดอะไรมากหรอกเพราะเป็นเป็นกล้องจากมือถือจะชัดก็จากความรู้สึกของเรามากกว่า

เที่ยงแล้วไปกินข้าวก่อน ไว้กลับมาเติมให้จบเน้อ

กลับมาทำการบ้านต่อแต่คราวนี้ขอแบบรวบรัดหน่อยละกันค่ะ
ถ้าไม่ตัดตอนมีหวังไม่ได้ทำงานแน่เลย

สิ่งที่อยากจะเป็นอีกก็มี
บุรุษไปรษณีย์ ตอนม.ต้นเขียนจม.ส่งหาเพื่อน เวลาได้รับจม.แล้วรู้สึกมีความสุขมาก ก็เลยรู้สึกว่าบุรุษไปรษณีย์เนี่ยเหมือนคนส่งความสุขให้คนอื่นเลย แถมได้ไปตามบ้านคนตั้งหลายที่

นักมวย อยากมีหมัดหนักๆไว้ป้องกันตัว อยากอัดคนที่ชอบรังแกคนอ่อนแอกว่า ปกติก็ชอบเล่นเตะเล่นต่อยกับเพื่อนผู้ชาย แต่เวลาต่อยห่วงลูกตาไม่ได้กลัวเสียโฉมนะแต่ไม่อยากให้ตาเจ็บเลยไม่เอาดีกว่า

นักยิงปืน ไม่ว่าจะมีงานวัดงานประจำปีอะไรที่ไหนถ้ามีซุ้มยิงปืนเมื่อไหร่ จะวิ่งเข้าไปทันที ขนาดตอนนอนยังฝันว่าได้ยิงปืน ไปตามห้างเจอเกมส์ตู้ก็ต้องเล่น เกมส์คอมก็ต้องเล่นแนวยิงๆ ตอนไปงานกาชาดอยากลองยิงปืนจริงๆดูซักทีแต่ไปทีไรคนเยอะก็เลยไม่ได้ลอง

คอลัมนิสต์ ชอบเป็นที่ปรึกษาให้คำแนะนำ ชอบเล่าประสบการณ์ให้คนอื่นฟัง อย่างเวลาได้อ่านคอลัมน์ในหนังสือบางคนก็พาไปเที่ยวไปกินก็รู้สึกสนุกตามไปด้วย เราปกติก็ชอบจ้ออยู่แล้วเวลามีอะไรดีๆก็ชอบแนะนำคนอื่นเลยคิดว่าน่าจะเป็นได้นะ

ส่วนมากก็ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบทั้งหมดนะแต่ไม่ได้ชัดเจนถึงขนาดได้ทำเป็นอาชีพเลย ความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่เป็นรูปธรรมไม่ค่อยมีเท่าไหร่ จะชอบคิดชอบฝันไปเรื่อยๆเปื่อยๆมากกว่า

ไว้เดี๋ยวกลับบ้านก่อนค่อยต่อเน้อ

สิ่งที่ไม่ชอบเลยคงเป็นพวกตัวเลขจะให้ทำความเข้าใจยังไงก็ไม่เอา ตอนเรียนพอวิชาเลขก็ชอบโดดเรียน สอบทีไรมั่วคือมั่ว แต่ตอนไปทำงานก็หนีไม่พ้น ต้องคิดเงินเดือนพนักงาน ทำรายงานยอดขาย รับเช็ค-วางบิล ขายของเก็บเงิน

มีช่วงหนึ่งเคยพูดกับพ่อว่าอยากทำงานที่ไม่ต้องเจอคน ไม่ชอบคนเยอะๆรำคาญ พ่อเลยบอกว่าไปทำในป่าช้าสิลูกเงียบดี แง่ว เป็นงั้นไป ไม่มีคนก็จริงพ่อแต่วิญญาณคงเยอะเลย อิอิ กลายเป็นว่าตอนเรียนก็ทำกิจกรรมตลอดทำงานกับคนเป็นกลุ่ม พอทำงานก็กลายเป็นคนติดต่อลูกค้าแทบทุกงาน พนักงานห้าง ขายประกัน ฝ่ายขายฝ่ายการตลาด ไปๆมาๆก็สนุกดีแล้วก็ทำได้ ได้เจอคนเยอะขึ้นก็ทำให้เรียนรู้หลายๆอย่างจากการได้พูดคุยกัน

บางเรื่องที่ไม่อยากทำแล้วพยายามวิ่งหนีมาตลอด ถึงยังไงก็หนีไม่พ้นอยู่ดี อยู่ที่ว่าเราเลือกจะทำหรือไม่ทำเท่านั้นเอง

 

ตอบพี่นักเขียนครับ

ส่วนข้อ 3.3. พวกเราก็มีประสบการณ์ด้วยกันทุกคนไม่มากน้อยไปกว่ากัน ไม่ว่าจะเป็นประสบการณ์ที่รู้เห็นยามตื่น ยามฝัน ก็สำคัญไม่น้อยไปกว่ากันนะคะ และพวกมนุษย์ต่างดาวทั้งหลายน่าจะมีประสบการณ์อื่นๆมาเล่าให้พวกเราฟังได้บ้างไม่มากก็น้อยด้วยในข้อนี้

อ้าวแถมท้ายอีกนิด ประเดิมคำถามนี้กับ คุณ Mead หัวหน้าห้องวิทย์ฯของเราแล้วกันว่า
1. ทำไมจึงผูกพันธ์กับ Pyramid ?
เรื่องนี้เป็นมาตั้งแต่เด็กๆเลยครับหลังจากอ่านหนังสือเกี่ยวกับพลังปิรามิดเล่มนึงของคุณ ยรรยง บุญฤทธ์ ด้วยความสนใจลึกๆที่มีอยู่แล้ว การทดลองก็เริ่มขึ้นที่หลังบ้าน มีสนามดินทรายกว้างพอประมาณ จำลองบรรยากาศเหมือนที่อียิปต์ มีสฟิงค์ มีถนน แล้วเทหล่อสร้างปิรามิดจากทราย+ซีเมนต์ที่เหลือของช่างปูน ขนาดราว 2x2 ฟุต ทดลองเก็บร่างปลาที่เลี้ยงไว้(หมดอายุไปแล้วครับ) เอากระดาษทิชชูมาห่อพันไว้ใส่ไว้ภายใน หรือเรื่องใบมีดโกนใช้แล้วมาทำให้กลับมีความคมขึ้นใหม่ นมสดที่เก็บได้นานๆ เอาปิรามิดกระดาษมาวางเรียงใว้ใต้เตียง ก็ทำมาเกือบหมด อ่านหนังสือทุกเล่มที่เจอเกี่ยวกับอียิปต์โดยเฉพาะต่วย-ตูนครับ..ทำไมถึงผูกพันก็ไม่ทราบได้ครับ ตอนนี้ก็คิดจะทำไว้นั่งสมาธิสักชุดอยู่ครับ


2. เกิดเมืองไทยหรืออียิปต์ หรือประเทศไหนในโลก หรือเดินทางไปประเทศใดในโลกที่ทำให้รู้เห็น Pyramid ของจริงหรือเปล่าคะ?
อันนี้เคยอยากไปมาก แต่ไม่เคยไปสักทีครับ..อาศัยอ่านและดูรูปมาตลอดครับจริงๆแค่ได้ไปเห็นปราสาทหินในเมืองไทยก็น่าทึ่งมากแล้วครับพอให้จินตนาการถึงปิรามิดได้

3. เมื่อได้เห็น Pyramid ครั้งแรก จำได้ไหมว่ารู้สึกอย่างไร (ไม่ว่าจะเห็นภาพหรือของจริงก็ตาม)
เป็นความมหัศจรรย์ที่ยิ่งใหญ่ในความเรียบง่ายครับ

4. อารมณ์ จินตนาการ และความรู้สึกนึกคิดเกี่ยวกับ Pyramid มีที่มาทีไปอย่างไร อะไรดลใจให้สนใจคะ ?
สิ่งที่ดลใจน่าจะเป็น "การค้นหา"เบื้องหลังของพลังลึกลับที่รอ"การไขปริศนา"เหมือนว่ายังมีภูมิเบิ้องหลังอีกมากกว่าตาเห็นที่เรายังเข้าไม่ถึงอีกมากครับ และมักจะมีคนรู้จักแนะนำหนังสือมากระตุ้นเตือนให้ทำให้นึกถึงอยู่บ่อยๆครับ ที่เพชรบูรณ์ก็สร้างเป็นห้องสมุดของโรงเรียนแห่งหนึ่งไปแล้วครับ.เลยยิ่งทำก็ยิ่งสนุกๆครับ มีพี่ที่เป็นเจ้าของอาคาร นำเอาธาตุศักดิ์สิทธิ์ต่างๆไปไว้บนยอดปิรามิดด้วย พอเรานั่งสมาธิเป็นวงกลมหลายๆคน ก็ปรากฎเป็นเสียงดังสั่นสะเทือนไปหมดบนยอดปิรามิดข้างบน..ยิ่งรู้สึกว่าเอ..มันเป็นแบบนี้ได้เพราะอะไร เลยต้องตั้งคำถามต่อไปเรื่อยๆครับ..เหมือนว่าการทดลองยังไม่สิ้นสุดครับ

จริงๆความสนใจมีหลายเรื่องครับ รวมๆแล้วคือความสนใจหาคำตอบและการเรียนรู้มากกว่า ในที่สุดได้ข้อสรุปของคำตอบทั้งหมด ล้วนอยู่ที่จิตวิญญาณของเรานั่นเองครับ..

 

หัวหน้าห้องไม่ดุ ไม่ลอกการบ้านครับ แต่ชอบหยอกเล่นคับ+
เอ ไมต้องมาเป็นหัวหน้าไม่รู้..ตอนเรียนก็เคยเป็นหัวหน้าห้อง
ประชุมธรรมเค้าก็เลือกให้เป็นหัวหน้าห้องอีก รุ่นนั้นคนเยอะที่สุดด้วย
เสียงก็ไม่ค่อยจะดัง ไม่ชอบตะโกนเลย อิ..เอ้อ..ซัน +นักเรียน ตรง..
ว่าจะไม่เป็นแล้วหัวหน้าชั้น ให้ใครเป็นแทนดี อิอิยกให้พี่เม้าส์แทนแล้วกันนะครับ

ทานให้อร่อยนะครับคุณนก แล้วจะมาอ่านการบ้านต่อครับ
ใครจะส่งเพิ่มเชิญเลยครับ คุณ FALKMAN มาเหล่ๆอยู่เห็นนะ!

(b-smile)

 

มาขอต่อเรื่องการบ้านคับ ตอนก่อนที่ตอบไป ไม่ได้พูดถึงอารมณ์ในช่วงนั้นเท่าไหร่เลย ช่วงตอนที่อยากเขียนการ์ตูนนั้นจำอารมณ์ไม่ค่อยได้แล้วแฮะ เพราะว่าผ่านมานานมากแล้ว อาจจะเพราะว่าอ่านการ์ตูนมากมั๊งเลยอยากเขียนได้มั่ง แต่ตอนที่เขียนนั้นมักจะจินตนาการท่าทาง, เสื้อผ้าไม่ออก สรุปคือวาดได้แต่หัว ก็เลยรู้สึกตันๆ เข้าใจว่าตัวเองคงไม่ค่อยมีหัวทางด้านนี้ด้วยมั๊ง

ส่วนสาเหตุที่ชอบกันดัมนั้น ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะว่าตอนเด็กๆ แม่ได้ซื้อโมเดลเล็กๆ เป็นหุ่นกันดัมให้หรือเปล่าหว่า เลยฝังใจมา(ประมาณว่าขอแม่ อยากได้)

แต่ก็ดูแล้วว่ามันเป็นการ์ตูนที่อิงเหตุผลดี (หรือเปล่า?) ตอนนี้ก็ยังอ่านการ์ตูนอยู่เรื่อยๆ มีแวะไปเวปการ์ตูนของไทยบ้าง


ส่วนเรื่องเกมนั้น ความรู้สึกที่อยากจะทำก็เพราะว่าเหมือนว่าได้สร้างโลกของเราเองขึ้นมา อยากสร้างอะไรสร้าง อยากให้มีกฏเกณฑ์อะไรก็ตั้งขึ้นมาเอง แต่พอทำไปทำมาก็รู้สึกว่ามันซับซ้อนเหมือนกันแฮะ และต้องใช้ศาสตร์หลายๆ อย่างถึงจะรวมออกมาเป็นเกมนึงได้ นอกจากนี้ เล่นได้กับเล่นสนุกมันก็ต่างกัน พอโตมา ก็คิดว่าเราจะมาทำอาชีพนี้เหรอ มันจะไปรุ่งมั๊ย เราจะเก่งขนาดนั้นเลย (เริ่มมีเรื่องอนาคตมาเกี่ยวข้อง) ก็เลยเป็นเหมือนเรื่องที่ทิ้งเอาไว้ แต่พอมีโอกาสเช่นเจอโปรแกรมสร้างเกม บางทีก็อดเอามาลงที่เครื่องไม่ได้ คิดไว้ว่าเผื่อว่าจะสร้างอะไรซักเกม (ทำเป็นงานอดิเรก) ตอนนี้มีสองโปรแกรม โปรแกรมนึงได้เคยลองสร้างอะไรเล่นๆ แต่ยังไม่เสร็จเลยก็เผลอลบข้อมูลฮาร์ดดิสทิ้ง ก็เลยหายไป กะอีกโปรแกรมได้แต่ลงไว้ แต่ยังไม่ได้ลองอะไรเลย (สองโปรแกรมนั้นคือ rgp maker กะ game maker) ก่อนหน้านี้ก็เคยโหลด engine มาลองเล่น แต่ก็ไม่ค่อยได้ทำอะไรอีกเช่นกัน อนาคตก็ไม่รู้สิถ้ามีเวลาและโอกาสอาจจะลองทำเล่นๆ อีกก็ได้ อาจจะซัก 4-5 ปีแตะทีมั๊ง หุหุ (อาจจะประมาณว่าไม่เลิกความสนใจ แต่ก็ไม่ได้ทุ่มเทมากประมาณนั้นมั๊ง)

ส่วนเรื่องหุ่นยนต์ ที่ชอบเพราะว่ามันเหมือนกับว่าเราได้สร้างอะไรซักอย่างนึงให้มีชีวิตขึ้นมาได้ จำได้ว่าตอนที่อ่านเรื่องที่เค้าทำหุ่นยนต์เดินเลียนแบบแมลงได้รู้สึกตื่นเต้นดี เห็นว่าที่มหาวิทยาลัยบางมดมีสอน ป.โท เกี่ยวกับหุ่นยนต์ แต่ก็นั่นแหละก็ไม่รู้ว่าเรียนแล้วจะได้เอาไปทำอะไรหรือเปล่า จะทำงานด้านนี้เลย? แล้วตัวเองหัวให้ทางนี้ขนาดไหน? เรียนไปเพื่อแค่ให้รู้จะเสียตังค์ไปเปล่าๆ หรือเปล่า? เราควรจะเรียนเฉพาะอันที่เราใช้ในการทำงานจริงๆ หรือเปล่า? ความสนใจจึงหยุดอยู่แค่ตามข่าวเกี่ยวกับหุ่นยนต์ และไปดูหุ่นยนต์ที่เค้าเอามาแสดง งานวันวิทยาศาสตร์ก็อยากไปดูหุ่นที่น้องๆ เค้าทำมาเหมือนกัน

เอ.. ก็ไม่รู้สินะ แต่ในฝันไม่ได้รู้สึกอะไรเลย อาจจะเพราะช่วงนั้นอาจจะคิดหนีจากความเจ็บปวดก็ได้มั๊ง เป็นอย่างงั้นแล้วจะได้ไม่ต้องรู้สึกอะไร

ไม่รู้ว่าบอกไปแล้วพี่นักเขียนจะ amazing หรือเปล่า คือว่าพี่นักเขียนไม่ได้เป็นคนแรกนะที่บอกว่า zip เหมือน Einstein ตอนเรียนอยู่ก็เคยมีอ.ท่านนึงเรียกผมว่า Einstein เหมือนกัน คือตอนนั้นคิดจะท่องศัพท์ในดิกหน่ะคับ เพราะคิดว่าศัพท์ในดิกก็คงเป็นศัพท์ที่เค้าใช้กันในประจำวัน (ท่องได้ไม่นานก็เลิกคับ) และก็ไม่คิดว่าจะท่องกันทั้งเล่มหรอก เห็นศัพท์ไหนน่าสนก็ดูๆ เอา เพราะเหตุตอนนั้นเลยจำได้ว่า abacus แปลว่าลูกคิด 555 (มันเป็นศัพท์ที่อยู่หน้าแรก ในหมวด A มั๊งคับ หรือเพราะว่าศัพท์มันแปลกก็ไม่รู้)

แต่ของพี่นักเขียนเป็นเพราะว่าอารมณ์มันได้เนอะ หุหุ

สำหรับเรื่องนี้มีเรื่องจะแชร์หน่อยนึงว่า ตอนม.6 นั้น เคยนั่งคิดอยู่ว่า ขนมซอง 5 บาท 10 บาทที่กินนั้น เวลาเปิดมากินแล้วกินไม่หมดมันเก็บยาก น่าจะทำมาแบบเปิดปิดได้ ก็คิดไปว่าจะใช้เทปกาวมาแปะตรงปากถุงดีหรือเปล่า พอปิดไปแล้วจะเหนียว แต่พอเปิดครั้งแรกก็จะไม่ค่อยเหนียวแล้วเพื่อให้การเปิดครั้งหลังๆ ง่ายขึ้น แต่ก็คิดอยู่ว่า แต่ก็คิดว่ากาวอย่างนั้นจะมีจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ แล้วขนมก็อาจจะเลอะกาวได้ ก็เลยคิดไปว่าถ้าใช้ป๊อกแป๊กแทน (เรียกไม่ถูกอ่าคับ จะหมายถึงแถบที่ปิดในซองยา ที่ข้างนึงเป็นร่องอีกข้างนึงนูนออกมา เวลาปิดก็ดันให้เข้าร่อง) ก็คิดว่าอย่างนั้นก็น่าจะดีกว่ากาว แต่คิดไปคิดมาถ้าติดอย่างนั้นแล้ว อาจจะมีคนมาแอบกินของในร้านได้ คิดไปคิดมาซักพักก็ตันตรงที่ว่าจะทำยังไงไม่ให้คนมาแอบเปิดกินในร้าน ซักพักซัก 2-3 เดือน ก็เจอทาโรที่มีแถบป๊อกแป๊กที่ว่านี้อยู่ แต่จะเปิดได้ก็ต้องตัดเปิดซองก่อน แล้วแถบนี้จะอยู่ข้างในซอง
ตอนที่เห็นก็งงไปหน่อยว่า ไอ้ที่เราคิดเนี่ยมีคนคิดเหมือนกันเหรอเนี่ย แล้วดูท่าเค้าจะคิดก่อนเราด้วยแฮะ เพราะสองเดือน กว่าคนคิดจะเสนอให้ผ่านจนผลิตออกมา มันคงใช้เวลานานกว่านี้
เรื่องอันนี้คงเป็นว่าเราไปจับความคิดคนอื่นมาคิดละมั๊งเนี่ย

เอ... zip เป็นมนุษย์ดาวอะไรดีน้อ ครั้งที่เห็นปิรามิดก็รู้สึกเฉยๆ กับมัน อารมณ์ที่รู้สึกผูกพันกับสถานที่ใดสถานที่หนึ่ง รู้สึกว่าจะจับอารมณ์นั้นไม่ได้เลย

 

ดูแล้วเจ้าหุ่นยนต์ Gundamนี่ เป็นแรงบันดาลใจให้ชาวญิ่ปุ่น หันมาพัฒนาระบบหุ่นยนต์จนก้าวหน้ามาจนทุกวันนี้เลยนะครับคุณซิปเปอร์ คงเป็นความปรารถนารวมหมู่ของคนในประเทศนั้นๆ จนสร้างความจริงออกมาให้ปรากฎนะครับ เมื่อก่อนก็อยากได้มาก Gundam Model แต่แพงมากอยู่ เลยต้องสร้างจากกระดาษแข็งออกมาเล่นเองหลายตัว หลายแบบ แล้วแอบเอาไปเล่นกับเพื่อนในชั่วโมงเรียนบ้าง เรียกว่าใต้โต๊ะเรียนนี่เป็นฐานทัพหุ่นยนต์เลยคับ เร็วๆนี้น้องสาวไปที่ญี่ปุ่น รู้ว่าพี่ชายชอบเลยซึ้อมาฝากตัวนึงเป็น Version โปร่งใสเห็นกลไกภายในด้วยครับ ที่นั่นสร้างเป็นพิพิธภัณฑ์ Gundam เลยครับ มีหัวกับแขนกันดั้มสีขาวขนาดเท่าจริงโผล่ออกมาจากลานจอดรถด้านหน้า..เค้าทำทำให้จินตนาการในโลกของหุ่นยนต์เป็นจริงเป็นจังได้ไม่หยุดยั้งเลยครับ

 

อิ่มแปร้เลยค่ะพี่mead ที่ว่าแอบมองหัวหน้าเนี่ยก็หัวหน้างานค่ะ
กะลังคิดเพลินๆเผื่อพี่เค้าเดินมาเห็นเดี๋ยวจะตกใจลืมหมด อิอิ
พี่meadก็เหมาะเป็นหัวหน้าห้องแล้วค่ะ เป็นคนสำคัญที่ช่วยตั้งบอร์ดนี้ขึ้นมา
เป็นจุดศูนย์กลางให้พวกเราได้คุยกัน ส่วนการบ้านที่เหลือยังค้างอีกเยอะเลย
แต่ขอดูลาดเลาก่อนนะคะ ถ้าทางสะดวกไว้จะมาส่งงานต่อ

 

คุยกันเรื่องหุ่นยนต์ เรื่องการ์ตูน เดี๋ยวเกรงว่าจะยาวครับ หุหุ

เรื่องหุ่นยนต์เนี่ย เหมือนเคยได้ยินจากไหนเหมือนกันว่า เรื่องกันดัมมันก็เป็นแรงบันดาลใจให้คนญี่ปุ่นอยากจะสร้างหุ่นยนต์เหมือนกัน เรื่องพิพิธภัณฑ์กันดัมนี่ก็เหมือนว่าเคยได้ยินมาเหมือนกัน

เรื่องกันดัมถ้าเทียบกับการ์ตูนหุ่นยนต์ในรุ่นเดียวกัน เรื่องนี้คงจะเนื้อเรื่องสมจริงสุดแล้ว เคยดูการ์ตูน gundum ภาคแรก(สงคราม 1 ปี) เนื้อเรื่องมีดราม่าเหมือนกันครับ ตอนที่ตัวเอกกลับไปเยี่ยมแม่ แม่ของตัวเอกเสียใจมากที่ลูกตัวเองเปลี่ยนไปจากที่สัตว์ไม่เคยฆ่า ตอนนี้กลับมาฆ่าคนได้ลงคอ

ดูตอนนี้ไปก็เศร้าเหมือนกัน เห็นใจหัวอกคนเป็นแม่ แต่สงครามก็เนาะ ถ้าไม่ฆ่าก็ถูกฆ่า

อุดมการณ์ของชาร์(ตัวร้าย)ที่ต้องการจะฟื้นฟูโลกสิ่งแวดล้อมของโลก ก็เป็นประเด็นที่ดูจะมีเหตุมีผลดี

เรื่องการเมืองในเรื่องต้องลองไปอ่านใน Gundum the original แต่เอาว่าทั้งชาร์และตัวเอก ต่างก็ทำเพื่อรักษาโลก แต่คนละวิถีทางกัน

แต่เนื้อเรื่องภาคหลังๆ ไม่ค่อยได้ดูเท่าไหร่ คือรู้จักแต่ไม่เคยดู ก็เลยไม่รู้ว่าเป็นยังไง

หุ่นอีกตัวในเรื่องกันดัมที่ชอบคือ แซ๊ก ครับ เพราะว่ามันคลาสสิคดี

การ์ตูนหุ่นยนต์อีกเรื่องที่ชอบคืออีวานเกเลียน เรื่องนี้ชอบตัวเอกด้วย รู้สึกเหมือนตัวเองดี และก็นิสัยของอายานามิ เรย์ด้วย ที่รู้สึกว่าคล้ายๆ กับตัวเองเหมือนกัน ตอนนี้ก็ยังตามซื้อการ์ตูนมาอ่านต่อ

 

สวัสดีค่ะ สุ้มจุกมาส่งรายงานการบ้าน ออกตัวก่อนว่าอาจจะตีโจทย์ไม่แตก ถ้าพลาดอย่างไรบอกเลยค่ะ จะไปหวลระลึกทำการบ้าน

นอนหลับฝัน : ชอบฝันว่าชอบว่าเหอะหนี แบบใช้ตัวพุ่ง ๆ กึ่งบินไปตามลม และตกวูบจากที่สูง และ ทุกครั้งที่หนีจะมีเจ้างู ตัวแดง ๆ มีหงอน ไล่ตามทุกที ตื่นมาเหนื่อยมาก ความฝันลักษณะนี้ติดตามตัวเราจนถึงปัจจุบัน ที่เราจะต้องฝันเห็นน้ำ และงูอยู่คู่กันเสมอ จำได้แม่นยำอยู่ 2 เรื่อง ๆ เรื่องแรก ว่าเราอยู่แถวทำเลสาบ ลงไปล้างมือในแม่น้ำจืดนั้น น้ำใส มองลงไป เห็นงูนอนยาว เรียงเป็นแถว เต็มพื้นน้ำ นิ่งสงบ มองขึ้นมาตาประสานกัน ชักมือออก และถอยหลังหนี และจากนั้นก็มีงูอยู่ทั่วไป เราหนีขึ้นรถและทับงูเหล่านั้น แปลกในความฝัน..ไม่รู้สึกว่าเค้าจะทำร้ายเราเลย แต่เรากลัวเค้าไปเองกลับรู้สึกผิดหลังตื่นว่าทับเค้าทำไม<O</O

เรื่องที่สอง ฝันว่าวิ่งหนีงู งูตัวนั้นใหญ่มาก สีเขียวนวลเหลือง ลักษณะดี ไล่ล่าเรา แต่ไม่ฉกไม่กัด แต่ตั้งใจจะกอดรัดอย่างเดียว และก็โดนรัดจนได้ งูกลายเป็นคนผู้ชาย ผิวกายเรือง ๆ ออกเหลืองนวล ๆ แต่งกายด้วยผ้าบางใส ท่อนบนเปลือย ความรู้สึกในฝันเหมือนคนนั้นเป็นคนพิเศษ คุ้นเคย และตามหากันมานานแสนนาน กอดนั้นอบอุ่นบอกไม่ถูก บอกว่าอย่าหนีไปไหนอีกนะ แต่ก็ตื่นมาเสียก่อนและเหนื่อยมากเสียด้วย อย่างกะได้วิ่งหนีกันจริง ๆ
<O<O
ฝันจินตนาการ : ตอนเด็ก ๆ ชอบเอาหนังสือมากอง ๆ ไว้ และหัดขีด หัดเขียน เวลาพ่อซื้อยามา หรือ อุปกรณ์ไฟฟ้าที่มีข้อความกับวิธีใช้ ทั้งไทยและเทศ จะชอบอ่านภาษาต่างประเทศ ออกเสียงมั่วๆไป แต่เราเข้าใจคนเดียว จนพ่อล้อว่า โตขึ้นเราต้องเก่งภาษาแน่เลย ดูซิลูกนั่งอ่านเป็นไฟ และเราก็ชอบเก็บเอามาไว้กับตัวแม้เวลานอน ยิ่งพ่อ+แม่พูด ยิ่งชอบใจ อ่านไม่เลิก ไม่ลาอยากแปลให้มันออก<O
<O
ปัจจุบันเราก็ชอบที่จะเรียนรู้ภาษาต่างประเทศ ทั้งส่งตัวเองเรียน เช่นลงชั่วโมงเรียน และอ่านเอง หนังสือต่าง ๆ มีเยอะ ๆ แต่จะไม่ค่อยยอมเสียเงินกับมัน เว้นภาษาอังกฤษเท่านั้น เท่าไรก็ยอมถ้าถูกใจ งานที่ทำก็ได้ใช้ภาษาบ้าง อะไรที่เป็นภาษาต่างประเทศอยากรู้ ก็ได้รู้ บางทีก็อยากเป็นนักแปล ทำงานด้านการแปลเอกสาร แต่ก็ยังคิดลึก ๆ ในใจว่าภาษาที่ขวนขวายไปนี้เราทำเพื่ออะไรกันแน่ เพราะชอบจริง ๆ หรืออยากได้ประโยชน์จากมัน (แต่ภาพความรู้สึกตอนจับคู่มือเครื่องใช้ไฟฟ้า และบ่นท่องไม่เป็นภาษานั้นมันลอยขึ้นมาเสมอ อย่างนี้เรียกว่าฝังใจหรือเปล่าหนอ)

<O

 

ตั้งแต่เรียนจบผมใช้วิชาชีพเคมีล้วนๆคือทำงานด้านวิจัย อยู่ประมาณ 1 ปี หลังจากนั้นก็อยากเป็นผู้บริหาร ก็เลยมุ่งมั่นทางด้านบริหารขนาดวันหยุดก็แทบจะไม่ได้อยู่บ้านอบรมตลอด ก็เลยได้เป็นผู้บริหารมาตลอด และความรู้ทางด้านเคมีจิตวิญญาณก็ไม่เคยลืม เพราะเมื่อช่วง ฟองสบู่แตก ผมเคยรับเป็นนักเคมีผลิตยาและเครื่องสำอางค์ก็ยังทำได้ดี ก็ยินดีมากเลยครับถ้าคุณขจรวรรณรับบุคคลิกภาพผมได้ ได้ของแถมเยอะแน่ แต่บอกก่อนนะ รับเป็นผมแล้วกินเนื้อสัตว์ไม่ได้นะ (b-smile)

 

คุณ mead ครับผมเห็นน้องมายน์แวะมาดูเว็บบ่อยๆ ไม่ยอม post สงสัยการบ้านไม่เสร็จ หรือกลัวพี่ ชา-ฮ้อยว่า ครับ

 

Mobile Suit Gundam

คุยเรื่องนี้ยาวครับเป็นเรื่องคลาสสิคมาก ตั้งแต่ตัวเอก"อามูโร่"ไปเจอคู่มือการบังคับหุ่น ไปเข้าไปขับเคลื่อนหุ่นออกมาจากรถบรรทุกที่ถูกทำลาย โดยอ่านคู่มือไปด้วยแต่สามารถทำลายหุ่นแซ๊กของฝ่ายตรงข้ามได้ 2 ตัว มีโคโลนี่อาศัยอยู่ในอวกาศเพราะพื้นโลกไม่ปลอดภัย หนังสือการ์ตูนและ dvd ก็ต้องไปหามาเก็บเหมือนกัน เหมือนเป็นแรงบันดาลใจส่วนตัวทั้งการออกแบบและจินตนาการครับ ก่อนหน้านั้นก็มีหุ่นหลายตัวอย่าง grate-machinga+Dimos+ Getter+หุ่นเหล็ก No.28 และหุ่นชิชิมารู ตัวเล็กๆที่เอามาบังคับสู้กันบนเวทีล้วนเป็นเรื่องราวที่เป็นไปได้อันหลากหลาย...(เอามาเข้าเรื่องจนได้ล่ะครับ อิอิ)

สรุปว่าอยากเห็นการ์ตูนพี่นักเขียนวาดครับ..ขอชื่นชมแรงบันดาลใจของท่านพี่ด้วยนะครับ

(b-smile)

 

นั่นสิครับคุณชา-เหลย..คงต้องจุดธูปเรียกแล้วครับ ว่ามั๊ยครับ
น้องมายด์ พี่ๆถามหาครับ เข้ามาให้พี่ๆเห็นหน้าหน่อยครับ

 

แนะนำ เชิญเข้าร่วมสนทนาพิเศษเรื่อง มิติ ความฝัน ชาติภพ จิตวิญญาณ โดย @โนวา อนาลัย@ [Writer]
(35 คน กำลังดูอยู่)

โห...เชิญเข้ามาคุยกันครับ

[b-hi]

 

คำถามที่ตอบไปตอนแรก

 

ขอขอบคุณพี่นักเขียนด้วยค่ะที่อธิบายจนเข้าใจความเป็นไปได้ของชีวิตของตัวเอง และจะพยายามปรับความความมุ่งมั่นใหม่ให้แน่ชัด เพื่อเข้าสู่ความเป็นไปได้ที่ดีขึ้นต่อไป.. แต่วันนี้การบ้านยากจัง.. แต่ก็ขอส่งความฝันและความรู้สึกบางประการที่ยังไม่สามารถตีความหมายได้ให้พี่นักเขียนช่วยวิเคราะห์ให้ด้วยค่ะ..
1.เมื่อสมัยที่เรียนชั้น ป.5 อาจารย์ได้สอนให้ร้องเพลงอยุธยาเมืองเก่าของเราแต่ก่อน.. นั้น เกิดความรู้สึกหดหู่อย่างบอกไม่ถูก ทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าประวัติศาสตร์ของอยุธยานั้นเป็นอย่างไร แล้วก็ร้องไห้ออกมาในขณะที่เพื่อน ๆ ในชั้นเรียนก็ยังร้องเพลงต่อไปเรื่อย ๆ และทั้ง ๆ ที่ตัวเองเกิดในจังหวัดภาคเหนือ และมาเรียนอยู่ในกรุงเทพฯ ทำงานในกรุงเทพฯ แต่ผลสุดท้ายก็ต้องมาทำงานอยู่ในมูลนิธิฯ ซึ่งสถานที่ตั้งอยู่ในจังหวัดอยุธยา เมื่อไปเข้าชมโบราณสถานในอยุธยา ก็มีความรู้สึกหลากหลาย เช่น หดหู่ เศร้า บางครั้งก็มีอาการขนลุก และบางสถานที่ก็รู้สึกเหมือนตัวเองเคยอยู่

2.เมื่อครั้งที่ปฏิบัติธรรมด้วยสติปัฏฐาน 4 ก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าตัวเองอุปทานไปเองหรือปล่าว มีครั้งนึงที่เกิดนิมิตรเห็นว่าผู้ชายคนหนึ่งเข้าใจว่าเป็นผู้มีอำนาจที่สุดในนั้นได้ชี้นิ้วลงมาข้างล่าง ในขณะที่มีผู้หญิงที่มีลักษณะบุคลิกภาพเหมือนตัวเองนั่งอยู่กับพื้นก้มหน้านิ่งอย่างมีสติเหมือนยอมรับผิด แล้วเห็นเป็นไฟสว่างคล้ายดวงดาววิ่งลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว ผ่านสนามหญ้ากว้างใหญ่สวยงามมาก วิ่งผ่านพระหลายองค์ที่เหมือนกำลังชุมนุมกันอยู่แต่ทุกองค์ต่างก็หันหน้ามามองด้วยรอยยิ้ม แต่ก็ยังวิ่งไปเรื่อย ๆ จนถึงหลังคาบ้านที่ตัวเองเกิดนั่นเอง

3.จากที่ฝันว่าไปรอรับเสด็จ ร.5 ที่ท่าน้ำนั้น ก็พึ่งทราบว่าเลยไปจากที่ทำงานนั้นมีประวัติของพระนางเรือล่ม และเลยไปอีกก็เป็นพระราชวังบางปะอินซึ่งสร้างขึ้นในสมัย ร.5

4.เมื่อเจอกับเจ้านายคนปัจจุบันครั้งแรก มีความรู้สึกคุ้น ๆ เหมือนเคยเห็นกันมาก่อนแต่จำไม่ได้ว่าเคยเห็นที่ไหน ตอนที่เจอครั้งแรกยังทำงานอยู่ในสถาบันการเงิน และเกิดความคิดแว๊บเข้ามาว่าอยากทำงานกับคน ๆ นี้ แต่ก็คิดว่าไม่น่าจะเป็นไปได้เพราะตัวเองไม่ต้องการรับราชการเพราะไม่ขอบระบบการทำงานแบบราชการ แต่ผลสุดท้ายก็ต้องมาทำงานกับเค้าและต้องติดต่อประสานงานกับข้าราชการเกือบทุกกระทรวง ทบวง กรม ที่ถูกส่งตัวเข้ามาช่วยราชการในมูลนิธิฯ ที่ตัวเองทำงานอยู่ เมื่อทำงานไปซักระยะก็สัมผัสความรู้สึกรักเจ้านายคนนี้เสมือนแม่ของตัวเอง และเคยฝันว่าเป็นผู้หญิงที่มีบุคคลิกลักษณะคล้ายตัวเองแต่งชุดเหมือนราชนิกูลในสมัยอยุธยา ยืนอยู่กับผู้หญิงที่มีลักษณะคล้ายเจ้านายคนนี้ ส่วนบุคคลอื่น ๆ นั้น แรก ๆ ก็แสดงกิริยาคล้าย ๆ กับหนังจักร ๆ วงศ์ ๆ ที่มีความอิจฉาริษยา คิดไปในแง่ร้าย ฯลฯ แต่แปลกอยู่อย่างว่าแม้ว่าใครจะคิดร้ายกับเราแค่ไหนก็ไม่สามารถทำอะไรเราได้..

5. ครั้งนึงเคยฝันว่าตัวเองเคยเป็นทหารที่ยิ่งใหญ่ และชีวิตจริงก็มักจะใกล้ชิดกับทหารตั้งแต่เด็กจนโต เช่น ที่บ้านต่างจังหวัดมีสวนผลไม้อยู่ติดกับค่ายทหารและเค้าก็จะมาสนิทสนมกับครอบครัวและดูแลครอบครัวของเราเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกัน เมือไปปฏิบัติธรรมที่วัดก็มีเจอกัลยาณมิตรที่เป็นทหารจากทุกเหล่าทัพ พอมาทำงานที่มูลนิธิฯ ก็ต้องทำงานร่วมกับทหารที่ถูกส่งตัวให้มาช่วยงาน และบุคคลที่อยู่รอบข้างตัวเองก็มักจะนับถือและผูกพันกับพระนเรศวรมหาราช

โอย.. พิมพ์ไปก็งงไป อย่าหัวเราะกันนะคะ.. ขอส่งการบ้านแค่นี้ก่อนค่ะ..
(b-uh)

 

เช่นกันค่ะ \ ^ ^/

 

ที่นี้มาถึงการบ้านที่คุณน้าให้ไว้ล่าสุดสองข้อ คือ

ตามข้อมูลดังกล่าวนี้ พวกเราลองคิดดูสิคะว่า อารมณ์-จินตนาการและความรู้สึกนึกคิดของเราจะเกี่ยวพันและส่งผลกระทบไปสู่
3.1. จิตวิญญาณต่างร่างแต่ร่วมมิติ ในอดีตและอนาคตชาติ กับ
3.3. จิตวิญญาณเสมือนร่วมร่างแต่ต่างมิติ ในอดีต-ปัจจุบัน-อนาคต ได้อย่างไร

แต่ก็ยังไม่รู้จะเริ่มยังไงเดี๋ยวขอคิดๆก่อนคงจะเริ่มนึกออกมาบ้าง งั้นขอเอาโครงสร้างคำถามที่คุณน้าถามพี่มิ้ทมา ลองตอบในแบบประสบการณ์ของหนูเองก่อนนะคะ

ในส่วนตัวหนูเคารพรักหลวงปู่มั่นมากกกค่ะ ทั้งๆที่ตั้งแต่เด็กจนโตไม่เคยรู้จักท่านเลย คนที่บ้านก็ไม่ได้เคารพนับถือท่านกันด้วย ก็เลยจะนำเอาโครงสร้างคำถามของคุณน้ามาลองตอบเป็นแนวดูก่อนค่ะ


ทำไมจึงผูกพันธ์กับ หลวงปู่มั่น ?

ประมาณตอนปีหนึ่งค่ะ ในคืนนึงฝันเห็นพระรูปหนึ่งค่ะ (ภาพความทรงจำในฝันตอนนี้ก็เริ่มเลือนๆแล้ว เพราะผ่านมาสองปีกว่าได้แล้วแต่ความรู้สึกตอนนั้นยังอยู่ฝังแน่นตลอดเวลาเลย) ท่านกำลังหลับตาทำสมาธิอยู่ แล้วในฝันเราระลึกรู้ได้เองว่าท่านชื่อ มั่น ค่ะโดยไม่ได้ไปถามชื่อท่านเลย ในฝันเรารู้สึกว่าเรารู้จักท่านมานาน และเคยไปให้สัญญาท่านค่ะว่าจะปฏิบัติจนกว่าจะบรรลุ และในฝันเราก็เกิดอาการรักและคิดถึงท่านมากเมื่อนึกได้ถึงคำมั่นสัญญาที่ให้ไว้กับท่าน ก็กล่าวออกมาเองในฝันว่า

 

กลับมาทำการบ้านต่อแล้วขยันจริงๆ สู้ตายครับน้องมายด์
คงพอเข้าใจนะครับอะไรมาเป็นเรา จากทั้ง 3 แหล่งข้อมูล
แรกๆก็มึนพอกันครับตรงนี้..
ส่วนการบ้านใหม่นี่ทำไงดี มันเกี่ยวกับอดีตชาติของเรา
ที่รู้มาเป็นจิตวิญญาณที่มาเกิดบนโลกได้ไม่นานครับ
ชาติล่าสุดเคยเกิดเป็นลูกเสด็จพ่อ ร. 5...แต่เจอโรคระบาดเสียชิวิตตอน 8 ขวบเองครับ..
ท่านเรียกผมว่า "เจ้าหางหลุด" เพราะคลานไปมาแล้วจุงกระเบนหลุดลากพื้นครับ

แต่สิ่งนั้นอ้างอิงอะไรไม่ได้ เพราะยังไม่มีที่มาที่ไปเท่าไหร่ เป็นแค่คำตอบจากจิตของเทพ-พรหมที่ท่านเมตตาเล่าให้เราฟัง แต่ท่านบอกว่าบางอย่างบอกไม่ได้ เดี๋ยวเหลิง ส่วนอนาคตท่านว่ามีสิ่งดีๆรออยู่ก็แล้วกัน
แต่รู้ว่าเรื่องดวงดาว หรือจักรวาลนี่สนใจมากๆ..ท่านแนะนำให้ค้นคว้า และเรียนรู้ โดยเฉพาะศาสตร์เรื่องพลังปิรามิดและดวงดาว
ตั้งแต่เด็กๆมักถูกแนะนำให้เรียนรู้ศาสนาไม่ว่าจะเป็นพุทธสายต่างๆหรือความรู้แนวอภิปรัชญา เข้าไปเรียนเรื่องคริสต์ทั้งในโบสถ์ และมีอาจารย์มาสอนให้ถึงบ้าน แต่ก็ไม่ได้เปลื่ยนไปจากศาสนาพุทธ เพราะอยากรู้ครับ ชอบอ่านประวัติหลวงปู่มั่น หลวงปู่ขาว..เหมือนกันครับ
การบ้านข้อใหม่นี้ยากครับ ไม่รู้มาถูกทางรึเปล่า?