ขอเชิญพี่ๆน้องๆ ที่ศรัทธา หลวงปู่โต๊ะ มาพูดคุยกันหน่อยครับ

อ่านไป ก็อิ่มใจไปกับเฮียกิม และคณะด้วยจริงๆ ขออนุโมทนาบุญดังๆ อีกครั้งนะครับ...^^

 

ป้ายชื่อแผ่นนี้ ท่านเจ้าอาวาสขอให้ทำขึ้นมาด้วยเพราะจะให้ทราบว่าศิษย์คณะใดมาบูรณะกุฏิ เฮียปรีดาศิษย์หลวงปู่ ที่เป็นร้านทำป้ายโฆษณา หจก.เฮ้งไทยเชียง ได้ขอรับหน้าที่ทำป้ายถวายให้ โดยงานนี้ร้านทำป้ายของท่านได้ทำป้ายถวายอยู่ ๓ ป้าย คือ ๑. ป้ายไม้สักขุดแกะสลักชื่อกุฏิหลวงปู่โต๊ะ เป็นตัวขุดปิดทองคำแท้อย่างสวยงาม ๒. ป้ายชื่อหน้าประตูทางเข้า ๓ . ป้ายสแตนเลสก่อนขึ้นบันไดที่เขียนข้อความว่า สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ กรุณาถอดรองเท้าเข้าชมได้ครั้งละไม่เกิน ๕ ท่าน จึงขออนุโมทนาบุญกับ หจก.เฮ้งไทยเชียง ของเฮียด้วยครับ จึงขอพรบารมีของหลวงปู่ดลให้บริษัททำป้ายของเฮียที่รวยอยู่แล้ว รวยไม่ต้องมากแค่ ๑๐ เท่าของที่เฮียมีอยู่ก็พอครับ

 

รวมบรรยากาศในวันทอดผ้าป่าต่อ

 

หลังจบพิธีชักผ้าป่าของท่านเจ้าอาวาส คณะศิษย์ก็ได้ช่วยกันนับปัจจัยกันทั้งหมดก็นับได้ ๒๓๐,๘๘๒ บาทถวายท่านไป รวมกันที่ใช้ปัจจัยบูรณะไปแล้ว ๓๗๓,๐๓๙.๕๐ จึงได้ปัจจัยรวมที่คณะศิษย์มาบูรณะทั้งสิ้นในการนี้ ๖๐๓,๙๒๑.๕๐ บาท ผมก็เป็นตัวแทนประกาศตัวเลขให้ศิษย์ที่อยู่ในที่นั้นทั้งหมดได้ฟัง และได้พูดส่งมอบกุฏิที่บูรณะเสร็จสิ้นสมบูรณ์แล้วให้กับทางเจ้าอาวาส ให้เป็นสมบัติของวัดถ้ำสิงโตทอง ศิษย์ทั้งหลายก็ร่วมกันไชโยสามครั้ง ท่านเจ้าอาวาสบอกว่าลืมไปยังมีถังที่ทางวัดก็ตั้งที่ทางโยมมอบพระมาให้ ๑,๐๐๐ องค์ และยังมีซองผู้ที่ใส่มาทำบุญอีก อาตมาว่ารวมแล้วน่าจะหลายหมื่นเกือบแสนบาท จะเอามารวมตัวเลขไหม ผมก็บอกว่า ไม่เป็นไรครับพระอาจารย์ ยังไงผมก็ต้องถวายพระอาจารย์อยู่แล้ว จากนั้นท่านเจ้าอาวาสก็แสดงธรรมเทศนาให้ฟัง แล้วเล่าให้ศิษย์ที่อยู่ในวันนั้นร่วม ๑๐๐ ท่านฟังว่า " อาตมาขอเล่าให้โยมที่อยู่ในที่นี้ฟังอยู่เรื่องหนึ่ง จะว่าเป็นเรื่องที่แปลกก็ว่าแปลกอยู่ คือว่าเมื่อในอดีตในสมัยที่อาตมายังปรนนิบัติหลวงปู่อยู่ สมเด็จพระสังฆราช พระเถรชั้นผู้ใหญ่ เมื่อมานมัสการหลวงปู่ก็จะมานั่งฉันเพลกันที่กุฏิหลังนี้ หลังคาของกุฏิก็รั่วมาตั้งแต่ในสมัยนั้นแล้ว ลูกศิษย์ที่มาหาหลวงปู่ก็จะขอหลวงปู่ซ่อม แต่หลวงปู่บอกว่า อยู่ได้ยังไม่ต้องซ่อม ถ้าจะให้ทำแล้วจะบอก จุดที่รั่วก็เอาถังมารองและหลวงปู่ก็นั่งปฏิบัติธรรมไป อาตมาก็คิดสงสัยอยู่ในใจว่า ทำไมหลวงปู่ถึงยังไม่ให้ซ่อม จนเวลาผ่านมาอีกหลายปี ก็มีศิษย์ที่จะขอซ่อมแซมหลายต่อหลายคน หลวงปู่ก็ยังไม่ให้ซ่อม บอกเอาไว้ก่อนถึงเวลาจะให้ทำอีกเช่นเดิม จวบจนหลวงปู่มรณภาพไป เมื่อเวลาผ่านมาก็มีศิษย์อยู่หลายคณะมาขอบูรณะกุฏิเหมือนอย่างโยมทั้งหลายนี่แหละ แต่ด้วยเหตุอันใดไม่ทราบ ทุกคณะต้องมีเหตุให้ล้มเลิกไม่ได้บูรณะกุฏิไป จนอาตมาสงสัย ก็หวลคิดถึงเมื่อครั้งอดีตที่หลวงปู่บอกว่า ยังไม่ถึงเวลา ถ้าจะให้ทำแล้วจะบอก ก็ผ่านล่วงเลยมาถึง ๓๐ ปี จนวันหนึ่งก่อนที่คุณโยมจะมาขอบูรณะกุฏิประมาณ ๑ อาทิตย์ ก็มีศิษย์คณะหนึ่งมาขอบูรณะเหมือนกัน แต่ขอบูรณะเรือนรับรองไม้ไผ่ข้างล่าง อาตมาก็อนุญาตไป และในวันนั้นเองอาตมานึกยังไงไม่ทราบ อยู่ๆอาตมาก็หยิบตรายางวัดขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ อาตมาเดินผ่านไปผ่านมาก็คิดอยู่ แต่อาตมาก็คิดไม่ออกว่าอาตมาจะเอาตรายางมาทำอะไร ก็คิดอยู่หลายวันจนอีก ๑ อาทิตย์ต่อมา ก็มีคณะโยมมาเที่ยววัดถ้ำสิงโตทอง ได้ขึ้นไปสักการะรูปหล่อหลวงปู่บนถ้ำ แล้วก็ได้พบเห็นกุฏิหลวงปู่ที่ผุพัง จึงมาขอจัดผ้าป่าสามัคคีเพื่อบูรณะกุฏิหลวงปู่ ในวันนั้นอาตมาจึงคิดว่า คงถึงเวลาแล้วที่หลวงปู่จะให้บูรณะกุฏิหลังนี้ จึงมอบตรายางและอนุญาตให้บูรณะตามนั้น นี่ก็คือเรื่องแปลก ที่อาตมาขอเล่าให้ญาติโยมทั้งหลายที่อยู่ในที่นี้ได้ฟัง เจริญพร " ทุกคนในที่นั้นนั่งฟังอย่างเงียบกริบเลยครับ พร้อมกับกล่าวคำว่า สาธุ...สาธุ...สาธุ จากนั้นท่านเจ้าอาวาสก็ได้พรมน้ำพระพุทธมนต์เพื่อเป็นสิริมงคลแก่คณะศิษย์ทุกท่าน จึงเป็นอันจบสิ้นการทอดผ้าป่าสามัคคีบูรณะกุฏิของหลวงปู่โต๊ะ ที่เหล่าศิษย์ที่ไปในวันนั้นเคารพอย่างยิ่ง

 

เมื่องานจบสิ้น ศิษย์หลายๆท่านก็ได้ช่วยกันเก็บข้าวของ ปัดกวาดทำความสะอาดพื้นที่ ยังไม่กลับ ภรรยาผมก็พูดขึ้นมาว่า กุฏิหลวงปู่ภายในดูแล้วเหมือนขาดอะไรไปอย่าง มีแค่เตียงและเครื่องอัฐบริขารวางไว้ข้างๆเตียงและรถวีลแชร์เท่านั้น ถ้ามีหุ่นขี้ผึ้งหลวงปู่มาประดิษฐานไว้จะสมบูรณ์จริงๆ ศิษย์ที่มางานในวันนั้นก็เห็นด้วย แล้วบอกว่า เอาซิทำต่อเลยผมร่วมด้วย ผมก็ว่าขาดอะไรไปอย่างเหมือนที่อาซ้อว่า ศิษย์ในที่นั้นที่ยังไม่กลับประมาณร่วมสี่ห้าสิบคนก็อยากทำต่อ ก็พูดกันว่าไหนๆก็ไหนๆทำมาถึงขนาดนี้แล้ว ทำต่ออีกงานจะได้จบสมบูรณ์ไปเลย เรารวมๆกันเหมือนเดิมสำเร็จอยู่แล้ว ผมก็ว่าเอาอย่างนั้นเหรอ เอาก็เอา พระอาจารย์ก็ยังอยู่ข้างบนนี่ เข้าไปขออนุญาตพร้อมกันหลายๆคนเลย เมื่อไปขออนุญาตพระอาจารย์ก็ยิ้มๆ และก็อนุญาตให้ตามคำขอ เมื่อท่านอนุญาตแล้วก็โหวตกันในวันนั้นเลยว่าจะทำอย่างไรแบบไหน บางท่านก็อยากจะทำเป็นโลหะ เพราะรักษาง่ายคงทนดี และมอบให้ผมช่วยเป็นแม่งานเหมือนเดิม เมื่อฟังหลายเสียงสุดท้ายผมจึงเป็นผู้สรุปว่า ทำเป็นหุ่นขี้ผึ้งดีกว่า เพราะเราต้องคำนึงถึงบรรยากาศและศิลปะด้วย ทุกสิ่งทุกอย่างในห้องหลวงปู่เป็นของจริงยกเว้นอัฐบริขาร ถ้าเป็นโลหะผมว่าไม่เข้าบรรยากาศกัน ทำหุ่นขี้ผึ้งหลวงปู่ประดิษฐานอยู่บนเตียงผมว่าสวยเลย ส่วนเรื่องความคงทนและการรักษา ก็ต้องเป็นหน้าที่ของทางวัดถ้ำสิงโตทองที่จะต้องดูแลรักษาต่อไป พวกเราก็คงได้แค่คอยดูแลอยู่ห่างๆ เพราะเราก็ไม่ได้เป็นคณะกรรมการในวัดแต่อย่างใด เป็นแค่ลูกศิษย์กลุ่มเล็กๆกลุ่มหนึ่ง ที่เมื่อมีโอกาสก็ขอทำประโยชน์ให้หลวงปู่ในชีวิตบ้าง เป็นไฟเบอร์กลาสก็คงทนเหมือนกัน ผมว่าถ้ารักษาดีๆน่าจะอยูได้ถึง เจ็ดแปดสิบปี เมื่อตกลงตามนั้น ผมก็ยังไม่ทราบว่าเขาสั่งทำกันที่ใดราคาเท่าไหร่ เดี๋ยวผมขอติดต่อค่าใช้จ่ายในการสร้างก่อนแล้วผมจะสรุปให้ทุกคนทราบอีกที่ แล้วค่อยตัดสินใจกันอีกที ศิษย์ทุกท่านที่อยู่ในวันนั้น ต่างก็จดเบอร์โทรศัพท์ให้ผมเพื่อจะติดต่อกลับเมื่อได้ข้อสรุปแล้ว

 

เมื่อกลับมากรุงเทพได้ประมาณ ๒ อาทิตย์ จัดแจงภารกิจการงานที่คั่งค้างจนพอมีเวลาที่จะติดต่อเรื่ององค์ขี้ผึ้งของหลวงปู่ จึงเริ่มค้นหาและคิดอยู่ว่าการปั้นหุ่นขี้ผึ้ง ศิลปินผู้ปั้นต้องหาไม่ธรรมดาต้องมีความรู้ความสามารถจริงไม่ใช่ใครจะมาปั้นก็ได้เพียงแต่ให้เสร็จไป การปั้นรูปเหมือนถ้าสัดส่วนไม่แม่นจริงๆ ปั้นออกมาผลงานไม่ดีจะฟ้องทันทีว่าไม่เหมือนผู้ที่เราจะให้ปั้นก็คือองค์หลวงปู่ และการปั้นรูปคนเหมือนโดยเรามีภาพต้นแบบหลวงปู่ที่จะให้ปั้นมีแค่ภาพหันหน้าตรง ที่มองเห็นแค่มิติเดียว ศิลปินผู้ปั้นต้องมีความรู้เรื่องสัดส่วนกล้ามเนื้อต่างๆ ผมพอจะทราบปัญหาที่จะเกิดเพราะเคยเรียนศิลปะมาบ้าง จึงสร้างความหนักใจพอสมควรถ้าไม่เหมือนแล้วปัจจัยที่ลงไปทั้งหมดที่เสียไปจะไม่ได้คุณค่าเต็มที่ ผมก็นึกถึงหุ่ขี้ผึ้งนครชัยศรีก่อนเป็นอันดับแรก ก็ได้รับคำแนะนำพร้อมราคางานก่อสร้างประมาณที่แจ้งมาคร่าวๆว่าเกือบ ๕ แสนบาทในตอนนั้น และระยะเวลาในการสร้างประมาณเกือบปี ผมก็นำข้อมูลที่ได้รับไปปรึกษาทุกคน ก็สรุปกันว่างบประมาณการสร้างสูงเกินกำลังไปหน่อยหรือเปล่า เพราะเพิ่งจบงานบูรณะกุฏิมาหมาดๆ อาจจะเป็นที่ครหาได้ก็ทำกันตามกำลัง ลองหาที่ใหม่ดูก่อนดีกว่า ถ้าไม่มีที่ทำหรือดูงานแล้วฝีมือที่อื่นไม่ดีจริงๆ ก็สรุปทำที่นี่เป็นที่ที่เราจะเลือก ยังไม่ต้องรีบร้อนแล้วมาสรุปกันอีกครั้ง เมื่อได้ข้อสรุปของทุกท่านแบบนั้น ผมก็กลับมาเริ่มต้นตั้งหลักใหม่อีกครั้ง และในการประชุมคราวนี้ผมก็ได้นำภาพต้นแบบที่ผมมีภาพอยู่ภาพหนึ่งขนาด ๒๐x ๒๔ นิ้ว เป้นภาพหลวงปู่ขณะนั่งหลับตาทำกัมมัฏฐานมารวิชัย อายุของหลวงปู่ในตอนนั้นศิษย์ที่ทันเห็นหลวงปู่ที่ประชุมในวันนั้นกะคร่าวๆว่า อายุประมาณ ๗๐ กว่า ถึง ๘๐ พรรษา ซึ่งก็เป็นภาพที่เหมาะสมดี หลวงปู่ยังไม่ผอมมากเหมือนตอนบั้นปลายที่อายุ ๙๐ กว่าๆแล้ว และยังนั่งกัมมัฏฐานอีก ถ้าประดิษฐานไว้บนเตียงจึงเหมาะอย่างยิ่ง เพราะกุฏิหลังนี้หลวงปู่ก็นั่งปฏิบัติธรรมทำกัมมัฏฐานเช่นกัน จึงก็ตกลงสรุปวกันว่าสร้างท่ามารวิชัยนี้ จะเหมาะสมด้วยประการทั้งปวง

 

เมื่อสรุปลักษณะท่าหลวงปู่ที่จะปั้นแล้ว ผมก็ได้สแกนรูปหลวงปู่ท่านี้ขนาดเท่าองค์จริง และได้ถามไปยังเฮียปรีดาว่า มีภาพถ่ายหลวงปู่ในอดีตที่เห็นภาพด้านข้าง ด้านหลัง ด้านหันข้างซ้าย และขวาหรือเปล่า เพราะผมอยากจะให้ข้อมูลภาพให้กับช่างที่จะปั้นให้มากที่สุดเพื่อให้งานออกมาดีที่สุด ไม่นานเฮียปรีดาก็แจ้งมาว่าได้ภาพแล้วจาก ศิษย์รุ่นพ่อเราแถวตลาดพลู เราเรียกท่านว่า อาเจ็กโรงขนมเปี๊ยะศิษย์หลวงปู่รุ่นเก๋า อาเจ็กมีภาพถ่ายหลวงปู่ที่ท่านถ่ายไว้เองมากมายมาให้เลือก ภาพขนาดโปสการ์ด ๓.๕ x ๕ นิ้ว ผมเลือกได้อยู่ ๒ ภาพ และสแกนขยายให้ขนาดศีรษะหลวงปู่ใหญ่เท่าแบบทั้งซ้ายและขวา จึงเตรียมข้อมูลได้จนครบเรียบร้อยเหลือแต่รอว่าจะสร้างที่ใดเท่านั้นเอง ไม่นานก็มีศิษย์ท่านหนึ่งแนะนำว่า มีโรงงานที่ทำหุ่นขี้ผึ้งอยู่แถวศาลายา นครปฐม ผมจึงโทรไปโทรศัพท์คุยก่อนแล้วถามทางโรงงานว่ามีตัวอย่างผลงานให้ดูไหม ทางโรงงานบอกว่ามี จึงนัดกันหลายๆคนไปคุยงานกัน แต่มื่อไปถึงปรากฎว่า ตัวอย่างที่นำมาให้ชมเป็นหุ่นขี้ผึ้งหน้าตัก ๙ นิ้ว เหมือนงานที่ซื้อมาจากเสาชิงช้า แล้วนำมาให้เราชมเป็นตัวอย่างเลย แล้วในโรงงานที่เขากำลังทำงานอยู่ผมดูสภาพแล้วเป็นโรงหล่อพระโลหะ จึงคิดว่าแบบนี้ไม่ใช่จุดประสงค์และไม่มีการว่าจ้าง ยอมรับว่าตอนนั้นผมหาโรงงานที่จะทำหลายที่จนเหนื่อย เพราะไม่ถูกใจซักโรงก็คิดในใจว่าสงสัยต้องจบที่นครชัยศรีแน่ๆ วันนั้นผมจึงจุดธุปกราบหลวงปู่เพื่อความสบายใจ แล้วตั้งสติใหม่ก็คิดได้ว่า น่าจะไปถามที่วิทยาลัยเพาะช่าง หรือศิลปากรดูดีกว่า พอรุ่งเช้าก็โทรหาที่เพาะช่างก่อนก็ได้ติดต่อพูดคุยกับอาจารย์คณะประติมากรรม เพาะช่างก็มีทำ ผมเริ่มเห็นความหวังแต่ด้วยแถวเพาะช่างรถติดมาก หาที่จอดรถยากจึงลองโทรไปที่มหาวิทยาลัยศิลปากรนครปฐมดีกว่า เพราะผมอยู่แถบหนองแขม ไปทางนครปฐมสะดวกกว่ารถไม่ติด เวลาไปเยี่ยมชมงานก็สะดวก ปรากฎว่าทางมหาวิทยาลัยศิลปากรก็มีเหมือนกัน ได้รับคำแนะนำจากอาจารย์หัวหน้าแผนกประติมากรรมให้เบอร์อาจารย์มานะ เอี่ยมวัฒนะมาด้วย แล้วบอกว่าอาจารย์มานะมีฝีมือดี และเป็นอาจารย์สอนประติมากรรมด้วย ผ่านงานระดับมามากมาย ผมดีใจากและขอบคุณ ผมก็โทรหาอาจารย์มานะอาจารย์บอกมาที่บ้านผมเลย มาชมงานก่อน จึงนัดบรรดาลูกศิษย์ไปกันอีกครั้ง คราวนี้ไม่ผิดหวังเลยครับ หุ่นขี้ผึ้งผลงานอาจารย์ที่กำลังทำอยู่มากมายหลายองค์ ตอนนั้นอาจารย์กำลังสร้างหุ่นขี้ผึ้งหลวงตามหาบัวอยู่ เหมือนมากๆ แล้วยังมีเสด็จพ่อกรมหลวงชุมพร ที่ทางค่ายทหารมี่สัตหีบมาว่าจ้างอาจารย์ทำอีก จึงมองหน้ากันยิ้มๆ เหมือนมองตาแล้วรู้กันเองว่า ใช่เลย เจอของจริงแล้ว
เมื่อชมผลงานของอาจารย์จนเป็นที่พอใจแล้ว ก็เริ่มเข้าเรื่องที่มากันที่นี่ ผมจึงบอกว่าอยากจะว่าจ้างอาจารย์สร้างองค์หุ่นชี้ผึ้ง ผมก็เดินกลับไปที่รถนำภาพหลวงปู่ที่ผมเตรียมไว้ทั้งหมดแล้วเดินกลับมา พออาจารย์เห็นภาพผมก็สังเกตุเห็นอาจารย์ลูบแขน ผมมองดูอาจารย์เห็นขนลุกเลยครับ ผมก็บอกอาจารย์ขนลุกเลยหรือครับ ก็หัวเราะกันครื้นเครง อาจารย์บอกภาพนี้คือหลวงพ่อโต๊ะใช่ไหมครับ ผมบอกว่าใช่ครับและเล่าถึงเจตนาการสร้าง และขอให้อาจารย์ช่วยดูผลงานให้สวยๆด้วย ผมบอกว่าอาจารย์รู้จักหลวงปู้มั๊ยครับ อาจารย์จึงเล่าว่าพ่อของอาจารย์เป็นลูกศิษย์หลวงพ่อโต๊ะ สมัยเด็กบ้านของอาจารย์ก็อยู่ซอยวัดประดู่ฉิมพลี แต่อาจารย์เกิดไม่ทันหลวงพ่อโต๊ะ จึงคุยกันถูกคอเพราะอาจารย์ก็เป็นศิษย์หลวงปู่เช่นกัน ผมก็แจ้งว่าอาจารย์ผมทราบว่าขั้นตอนการสร้างอาจจะเป็นความลับเพราะบางครั้งด้วยอาชีพอาจจะต้องมีแบบนั้น แต่ผมขอความกรุณาอาจารย์ว่า ผมอยากจะขอเก็บภาพขั้นตอนที่อาจารย์สร้างตลอดเวลาจนเสร็จ เพราะผมมีความตั้งใจที่จะรวบรวมภาพทำเป็นหนังสือ ตั้งแต่บูรณะจนสร้างหุ่นขี้ผึ้งจนเสร็จ แต่ผมไม่ได้พิมพ์ออกขายอะไรนะครับ จะทำแค่สิบเล่มเพื่อเป็นของขวัญจากผม ให้คณะกรรมการคือเฮียๆทั้งหลาย ที่ช่วยกันทำตั้งแต่ต้น กะว่าจะได้ไว้ดูระลึกบุญกันครับ อาจารย์ก็อนุญาต ผมก็สอบถามราคาว่าค่าจ้างเท่าไหร่ อาจารย์บอกคิดราคาถวายหลวงปู่ก็แล้วกันนะครับ ปกติอาจารย์จะรับองค์ละ สามถึงสี่แสนบาท แต่อาจารย์ถวายหลวงปู่คิดค่าใช้จ่าย ๒๔๐,๐๐๐ บาท ทุกท่านที่ไปในวันนั้นก็ดีใจที่ราคาหาได้ถูกกว่าครึ่งหนึ่ง และผลงานที่ทำก็เห็นกันอยู่ว่าเป็นอย่างไร จึงตกลงจบที่อาจารย์มานะ ทุกคนจึงสรุปค่าใช้จ่ายเผื่อเหลือเผื่อในขาดงานนี้ตั้งไว้ที่ ๓๕๐,๐๐๐ ​บาท ถ้าเงินมีเหลือจะนำไปซื้อต้นไม้ไปปลูกเพิ่มทั้งหมด จึงมีการสร้างพระที่ระลึกในคราวสร้างหุ้นขี้ผึ้งให้แก่ผู้ร่วมทำบุญรอบ ๒ เป็นรูปเหมือนขี้ผึ้งแท้ล้วนๆผสมไม้กุฏิ หน้าตัก ๔.๕ นิ้ว ขณะหลวงปู่นั่งมารวิชัยเหมือนองค์ที่จะสร้างที่ตอนรื้อก็เก็บไม้ผุๆที่ร่วงผมเก็บไว้ สร้างจำนวน ๑๘๙ องค์ ให้แก่ผู้ร่วมทำบุญ ๑,๕๐๐ บาท และล็อคเก็ตในท่าเดียวกัน พิมพ์ใหญ่จำนวน ๑๓๙ องค์ พิมพ์เล็ก ๕๐ องค์ ให้แก่ผู้มาทำบุญ ๕๐๐ บาท รวมรายการทั้งหมดแล้วก็ ๓๗๘,๐๐๐ บาท ที่เหลือก็จะนำไปซื้อพรรณไม้ตามเจตนารมณ์ที่ตั้งไว้

ภาพต้นแบบหลวงปู่

 

สวัสดียามดึกครับเฮียกิม ผม"บุญชู"ครับ
ได้อ่านที่เฮียกิมเขียนเล่าแล้ว ผมขอกล่าวจากใจจริงเลยว่าเฮียกิมเก็บรายละเอียดเรื่องของหลวงปู่ได้ดีมากเลยครับ อ่านแล้วรู้สึกอยากติดตามตอนต่อ ๆ ไป แถมยังมีรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ของงานทอดผ้าป่าบูรณะกุฏิ และงานจัดทำหุ่นขี้ผึ้งไฟเบอร์หลวงปู่ที่ไม่ได้กล่าวในหนังสืออีก ผมขอคาราวะเฮียกิมครับ

 

ยินดีที่รู้จักครับ เพราะเมื่อในอดีตรุ่นพ่อรุ่นพี่เรา ไม่มีเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์แบบยุคเรานี้ เรื่องราวและภาพต่างๆของหลวงปู่มากมายจึงเลือนหายไปตามกาลเวลา และน่าเสียดายอย่างที่สุด จนมาถึงยุคเราโชคดีมากนะครับที่มีเทคโนโลยีให้เก็บเรื่องราวต่อจากนี้ได้ ผมจึงตั้งใจขอเก็บเรื่องราวเอาไว้ก่อนที่จะสูญหายไปเหมือนในอดีตครับ แล้วถ้าผมยังไม่บันทึกลงมาตอนนี้หลายๆปีเข้าผมก็แก่ลงเรื่อยๆก็กลัวจะจำไม่ได้แล้วครับ 555

 

ภาพอาจารย์มานะ เอี่ยมวัฒนะ อาจารย์ภาควิชาประติมากรรม มหาวิทยาลัยศิลปากร ศิลปินผู้ปั้นหุ่นขี้ผึ้งองค์บนกุฏิที่บูรณะแล้ว วัดถ้ำสิงโตทอง

คณะศิษย์ขอขอบพระคุณอาจารย์ ที่ตั้งใจสร้างงานที่งดงาม มา ณ.ที่นี้ด้วยครับ

 

เฮียกิมครับ ผม"บุญชู" ที่อยู่ทุ่งครุ... จำผมได้ไหมครับ

 

อ้อ...เฮียบุญชูที่มาร่วมทำบุญและไปร่วมงานแห่หลวงปู่ด้วยกันด้วย จำได้ครับสวัสดีครับ ไม่ได้คุยกันเลยครับ เป็นยังไงครับวันนั้นได้ร่วมแบกแห่ด้วยหรือเปล่าครับ เพราะคนเยอะเลย สนุกมากครับ

 

ขอกราบ หลวงปู่โต๊ะ ด้วยความศรัทธาอย่างสูงครับ
สวัสดีครับ พี่กิม และ พี่ๆน้องๆทุกท่านครับ ไม่เข้ามานานเลย สิ้นเดือนทีไรเข้าออฟฟิศแล้วเครียดทุกทีเลย แต่พอได้เข้ามา ได้อ่านประสบการณ์ที่พี่กิมถ่ายทอดให้ฟังแล้วหายเหนื่อยเลยครับ ขอบคุณพี่กิมครับ อิ่มใจครับ และชื่นใจครับที่ได้เห็นเพื่อนๆพี่ๆน้องๆได้เข้ามา ฟังประสบการณ์ของหลวงปู่ของเราครับ ^^

 

ครับเศรษฐกิจตอนนี้แย่มาก ขายของกันไม่ดีย่ำแย่กันถ้วนหน้าทุกวงการจริงๆครับ อดทนและสู้กันต่อไปครับ โดยมีหลวงปู่ของเราเป็นกำลังใจ ก็มีพลังใจอยู่ได้ครับ

 

กราบหลวงปู่โต๊ะครับ

เป็นกำลังใจให้ครับเอก
พี่กิม เอก และพี่พี่ทุกท่านสุดสัปดาห์ไปเที่ยวไหนกันบ้างเอ่ย

 

ทำใจดีดีไว้ครับ เดี่ยวผ่านเรือ่งร้ายๆไปได้แน่ครับ

 

เมื่อได้ทราบค่าใช้จ่ายในการสร้างเป็นที่แน่ชัดแล้ว และที่กรรมการทุกท่านได้ตกลงหาปัจจัย คือการสร้างรูปเหมือนหล่อหลวงปู่และล็อคเก็ตแล้วคือจำนวน แบบละ ๑๘๙ องค์ ทำแค่เท่ากับปัจจัยการสร้างองค์ใหญ่เท่านั้น จึงติดต่อช่างเริ่มปั้นต้นแบบ นายช่างผู้ปั้นองค์เล็กคือ นายช่างสุพจน์ เมารีจันทร์ เมื่อผมไปเยี่ยมตรวจงานผมก็ตามเก็บภาพตลอดเท่าที่จะเก็บภาพได้

ภาพเมื่อไปตรวจงานต้นแบบครั้งแรก

 

ภาพเมื่อไปตรวจงานต้นแบบครั้งที่ ๒

 

ภาพเมื่อไปตรวจงานต้นแบบครั้งสุดท้าย

 

เมื่อตรวจงานต้นแบบเป็นที่เรียบร้อย จนเป็นที่ออกพอใจของทุกคนแล้ว นายช่างสุพจน์จึงนัดวันที่จะถอดแบบ เพื่อทำบล็อคสำหรับหล่อ ๑๘๙ องค์ ผมก็เรียนกับนายช่างตรงๆว่า ผมขอเก็บภาพได้ไหม เพราะผมจะเก็บภาพบันทึกประวัติเอาไว้ดูเป็นที่ระลึก ผมก็เข้าใจว่านี่คือสัมมาอาชีพของนายช่าง จึงไม่ทราบว่าจะเป็นความลับอะไรของนายช่างหรือเปล่า ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร นายช่างสุพจน์ก็บอกว่ายินดีครับไม่มีความลับอะไรหรอก งานนี้เมื่อเสร็จแล้วผมขอจอง ๑ องค์ด้วยนะครับ ขอทำบุญถวายหลวงปู่ด้วยครับ