เชิญเข้าร่วมสนทนาพิเศษเรื่อง มิติ ความฝัน ชาติภพ จิตวิญญาณ โดย @โนวา อนาลัย@ [Writer]

Let it snow

Snow ตกซะแล้วปีนี้ เลยถ่าย VDO มาให้พวกเราดูเล่นกัน
พี่นักเขียนต้องยกเลิกการขายบ้านปีนี้เพราะหมด season แล้วค่ะ
หากจะขายต้องรอ Spring ปีหน้า
แต่ก็พอดีมีข่าวดีๆเข้ามาหลายเรื่อง
ที่ทำให้พี่นักเขียนกับสามีเปลี่ยนใจไม่ย้ายปีนี้

ข่าวแรกคือ ลูกชายคนโตของพี่นักเขียนได้รับ offer ให้สอนหนังสือเป็น Teaching Assistant ให้กับ Professor ที่ University of Kansas นีี่ เขาจะต่อปริญญาโท MBA ซึ่งหมายความว่า เขาจะได้เรียนฟรีจนจบปริญญาโท และมีเงินเดือนอีกต่างหาก

ส่วนพี่นักเขียนก็ได้ offer ให้แสดงผลงานภาพวาดเดือนกุมภาพันธ์ 2008 โดยจะมี art commissioner จากต่างรัฐมาชมงาน นับว่าหน้าบานมากๆค่ะ เพราะพวก commissioner คือบุคคลที่มาสั่งซื้อผลงานของเราไปขายต่างรัฐตาม Gallery มีชื่อ

ต้องรีบผลิตผลงานเพิ่มแล้วละค่ะ กำลังหานางแบบ นายแบบอยู่ รับสมัครด่วนค่ะ มนุษย์ต่างดาวก็รับสมัครค่ะ วันนี้ใครอยากส่งการบ้านที่พี่นักเขียนให้น้องลูกเกด เชิญส่งเลยนะคะ เราจะได้ทำแบบฝึกหัดสานฝันให้เป็นจริงไปพร้อมๆกัน
มีผลงานใหม่ๆเมื่อไร จะนำมาให้พวกเราติชมกันค่ะ

ตอนนี้กำลังยุ่งหัวฟูอีกรอบ
ด้วยการ unpack และจัดบ้านรอรับ Christmas ค่ะ
(rose)
หากใครมี QuickTime แล้วเปิด VDO ไม่ได้ พอ download แล้วให้เปลี่ยน extension เป็น .mov แทน .wmv จะเปิดได้ค่ะ

 

ที่พี่นักเขียนตีคำถามที่ถามไปเป็นว่า "จิตวิญญาณของคุณ ณ เป็นผู้ที่มาสู่ความห้องเรียนวาดภาพในอนาคตของพี่นักเขียน หรือว่า จิตวิญญาณของอีกตัวตนหนึ่งของคุณ ณ คือผู้ที่มาเข้าห้องเรียนวาดภาพในอนาคตของพี่นักเขียน"

ความหมายก็เป็นอย่างนั้นแหล่ะครับ สรุปว่า ไม่ว่าจะยังไงก็เป็นคุณ ณ. เป็นจิตวิญญาณเดียวกัน ถ้าในอนาคตมีนักเรียนมาเรียนเพิ่มทีหลังอย่างที่คุณ ณ. ฝันเห็น นั่นก็คือคนที่เป็น "จิตวิญญาณต่างร่างแต่ร่วมวัตถุประสงค์ในปัจจุบันชาติ" ของคุณ ณ. หน่ะสิ

ส่วนเรื่องวาดภาพที่พี่นักเขียนเขียนว่า "ภาพวาดจะฟ้องเสมอโดยผลงานที่ได้จะทำให้ผู้วาดมองเห็นอารมณ์-จินตนาการและความรู้สึกนึกคิดของตนเองอย่างชัดเจน"

ทำให้นึกถึงคนๆ นึง เรื่องๆ นึง ที่เค้าเป็นอ.สอนวาดภาพจากอิสราเอลที่มาเปิดสอนวาดภาพให้กับเด็กๆ และครูคนนี้เค้าสามารถจะวิเคราะห์ความคิดของเด็กๆ ผ่านภาพที่เด็กแต่ละคนวาดมาได้ ขอไปค้นมาก่อน จำไม่ได้ว่าเคยไปโพสบทความนี้ที่ห้องจิตวิทยาที่เวปนี้หรือเปล่า หรือว่าที่อื่นก็ไม่รู้

ส่วนการบ้านวาดภาพตัวเองนั้น ขอมีเวลาว่างๆ แล้วจะลองวาดดูครับ ตอนนี้เรื่องงานและเรื่องส่วนตัววุ่นไปหมดเลย

ตอนนี้ที่นั่นหิมะตกแล้วขาวโพลนไปหมด ที่นี่กรุงเทพ อาทิตย์ก่อนเย็นๆ อาทิตย์นี้รู้สึกว่าอุ่นขึ้นแล้ว

edit: ตอนนี้หาเจอแล้ว อยู่นี่ รู้จักลูกผ่านศิลปะบำบัด

 

การให้อภัยอย่างหมดใจ

บ่อยครั้งที่บ้านพี่่นักเขียนจะมีเสียงฝีเท้าเดินชั้นบนสุดของบ้าน โดยที่ไม่ได้มีใครอยู่ชั้นบน บ้านพี่นักเขียนมีสามชั้ัน คือชั้นล่าง ชั้นบนและชั้นใต้ดิน (basement)

บางครั้งทุกคนในบ้านก็ได้ยินเสียงปิดประตูอย่างแรงบ้าง เสียงฝีเท้าเดินไปมาบ้าง บางครั้งก็ได้ยินเสียงหัวเราะหรือสนทนากันเบาๆบ้าง พี่นักเขียนกับสามีคุ้นเคยกับเสียงเหล่านี้เป็นอย่างดีจนเป็นเรื่องปกติ พี่นักเขียนเรียกบุคลิกภาพที่ไม่เคยปรากฏให้เห็นเต็มตาว่า Mr. Ed หรือคุณเอ๊ด เขาปรากฏให้เห็นเพียงสองครั้ง ครั้งแรกในภวังค์สมาธิ และอีกครั้งในขณะที่พี่นักเขียนกำลังอยู่ในภวังค์และเขียนหนังสือชุดของท่านอาจารย์อนาลัย

แม้แต่เพื่อนสนิทที่แวะมาสนทนาและดื่มกาแฟด้วยกันบ่อยๆก็เคยชินกับเสียงของ Mr. Ed ซึ่งพี่นักเขียนเข้าใจว่า เขาเป็นจิตวิญญาณที่อยู่ต่างมิติกับเรา และเราก็คงทำเสียงในบ้านของเขาไม่ต่างไปจากที่เขาทำเสียงในบ้านของเรา เมื่อแลเห็นเขา เขาเป็นชายผิวขาวร่างสูงรูปหล่อ ผมสีทองเกือบขาว ตาสีเขียว เขายืนกอดอกชมสวนหลังบ้านในตำแหน่งโปรดที่พี่นักเขียนชอบยืนกอดอกชมสวนเสมอๆ ใครได้ดูหนังเรื่อง The Others แล้วจะเข้าใจ

ความซับซ้อนของจิตวิญญาณทำให้พี่นักเขียนเรียนรู้ทีละนิดว่า Mr. Ed คือจิตวิญญาณที่น่าจะเรียกได้ว่า เป็นบุคคลตัวตนอีกมิติหนึ่ง เขาอาจเป็นจิตวิญญาณเสมือนร่วมร่างต่างมิติ เป็นบุคคลตัวตนบนเส้นทางแห่งความเป็นไปได้อีกเส้นหนึ่ง หรือ เป็นบุคคลตัวตนต่างชาติภพของพี่นักเขียน

ท่านอาจารย์อนาลัยได้กล่าวไว้ว่า ความคิดทุกความคิด ส่งรูปกายเทียมหรือตัวตนเทียมออกไปเสมอ มันปรากฏในสถานที่ที่ความคิดนั้นๆเกี่ยวพัน หากเราคิดถึงคนรักที่เดินทางไปชายทะเล ความคิดของเราก่อเกิดรูปกายเทียมของเรา ทำให้เราไปปรากฏกายอยู่ริมทะเลใกล้คนรักของเราได้ และทำให้ตัวตนของเราที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม ได้กลิ่นไอของทะเลไปด้วยหากสติสัมปชัญญะของรูปกายที่ไปปรากฏนั้น มีความคมชัด รับรู้และสัมผัสกับสภาพแวดล้อมที่ไปปรากฏได้อย่างชัดเจน
คุณน้องขจรวรรณได้กลิ่นกาแฟ และเข้าใจว่าได้มาเยี่ยมพี่นักเขียน หากใครมาบ้านพี่นักเขียนตอนเที่ยงวัน ก็คงจะได้กลิ่นกาแฟ espresso หอมกรุ่นไปทั่วบ้านจริงๆค่ะ เพราะพี่นักเขียนชอบดื่มและทำ espresso จากเครื่อง espresso จริงๆวันละสามมื้อ เช้า-กลางวัน-เย็น

คุณน้อง ณ คุณหนูลูกเกด คุณน้องขจรวรรณคงจะผลัดกันแวะเวียนมาเยี่ยมพี่นักเขียน หมูู่นี้เลยมีเสียงฝีเท้าเดินกันบ่อยขึ้นกว่าเดิม บางครั้งก็ได้ยินเสียงผู้หญิงหัวเราะหรือพูดเบาๆ บางครั้งก็เห็นสาวน้อยหอบ shopping bag ใบใหญ่เดินสวนเข้าไปในห้องนอน(เห็นในมโนภาพขณะที่นั่งสมาธิ)

หากพวกเรามาเที่ยวบ้านพี่นักเขียนแล้วพบ Mr.Ed ก็อย่าตกใจนะคะ ฝาก say hi ด้วยแล้วกันค่ะ

วันก่อนนี้คุณน้องขจรวรรณชวนคุยเรื่องการถูกเลือก หรือการมาทำหน้าที่ที่เราเลือก
พี่นักเขียนได้มีโอกาสดูหนังเรื่อง Bruce Almighty ซึ่งเป็นหนังเก่าแสดงโดย Jim Carey เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับชายผู้หนึ่งซึ่งโกรธเคืองพระเจ้า เพราะเขาคิดว่าพระเจ้าทำให้เขาตกงาน ในที่สุดพระเจ้า ก็เลยมอบอำนาจทั้งหมดให้เขาลองเป็น God เสียเอง เขานำเอาพลังอำนาจเหล่านั้นไปใช้เพื่อทำให้เขาได้งานนั้นคืนมา ได้ promotion และหาประโยชน์ใส่ตน แสดงศักดาและเอาเปรียบผู้อื่น ในที่สุดเขาก็พบว่าเขาไม่สามารถชนะใจคนรักของเขาได้ เขาประสบอุบัติเหตุและถึงแก่ความตาย เมื่อไปเผชิญหน้ากับพระเจ้า พระเจ้าถามเขาว่า เมื่อเขาได้พลังอำนาจทั้งหมดไปแล้ว มีคนกี่คนที่เขาได้ช่วยเหลือ เขาสำนึกได้ว่าเขาได้ใช้พลังอำนาจทั้งหมดเพื่อประโยชน์ส่วนตนแต่เพียงถ่ายเดียว แล้วมันก็ทำให้เขาไม่สามารถชนะใจคนรักของเขาได้ เขาสำนึกในความผิดและบอกกับพระเจ้าว่า ความปรารถนาสุดท้ายของเขาคือการให้คนรักของเขามีความสุข ไม่ว่าเขาจะได้คนรักกลับคืนมาเป็นของเขาหรือไม่ก็ตาม เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาก็ฟื้นจาก coma

พี่นักเขียนดูหนังเรื่องนี้แล้วทำให้คิดว่า การที่เราทั้งหลายมาถือกำเนิดในแต่ละชาติภพ ไม่น่าจะต่างไปจาก Bruce เลย เราต่างก็ต้องเรียนรู้ความรักอันปราศจากเงื่อนไข เรียนรู้ที่จะเป็นผู้ให้ ไม่ว่าจะเป็นการให้ในนามตนเอง ในนามของพระเจ้า ในนามของบุญ ของกรรม หรือในนามของจิตวิญญาณรวม

หากเราไม่เรียนรู้การให้ ไม่เรียนรู้ที่จะเสียสละ และคิดถึงแต่ผลประโยชน์ของตนเองเป็นที่ตั้ง เราก็คงไม่ต่างไปจาก Bruce คือแม้จะมีพลังอำนาจของพระเจ้าอยู่ในตัว มีพลังบุญ มีพลังของกรรมดี มันก็ปราศจากความหมาย เพราะเราจะกลายเป็นบุคคลโดดเดี่ยว

บ่อยครั้งที่เราคิดว่าเรารู้จักรัก เรารู้จักให้ แต่เราก็รักและให้ได้แต่เพียงคนรักคนใกล้ตัวที่เป็นเพียงบุคคลในครอบครัวของตนเองเท่านั้น พี่นักเขียนเชื่อว่าการรักและให้ในวงจำกัดไม่ต่างไปจาก Bruce ผู้ให้แต่ตนเอง เพราะผู้ที่คิดว่าตนเองรักเป็น-ให้เป็น แต่ก็รักได้-ให้ได้เพียงวงจำกัดของครอบครัวโดยไม่เห็นแก่ผู้อื่น ย่อมเป็นผู้ที่เอารัดเอาเปรียบผู้อื่นโดยไม่รู้ตัว พวกเขามักไม่ได้ความรักจากผู้อื่นที่เขาเรียกว่าคนแปลกหน้า และมักรู้สึกถึงอันตรายหรือการถูกเอารัดเอาเปรียบจากบุคคลภายนอกเสมอ

หากเราคิดว่าชีวิตของเราไม่ได้รับความเห็นอกเห็นใจจากผู้อื่น ไม่ได้รับความยุติธรรมจากสังคม ไม่ได้รับการช่วยเหลือจากผู้อื่น เราควรสำรวจความเชื่อของตนเองว่า เราเชื่อในความรักที่เป็นความรักอันปราศจากเงื่อนไขหรือความรักที่จำกัด เพราะหากเราคิดว่าชีวิตของเราไม่ได้รับความยุติธรรม ได้รับการกล่าวโทษ ถูกเอารัดเอาเปรียบ ความเชื่อของเราที่มีต่อความรักอาจไม่ใช่ความเชื่อในทิศทางที่ถูกต้อง

คุณน้องขจรวรรณมีคำถามเกี่ยวกับการให้อภัย พี่นักเขียนอ่านคำตอบของคุณน้อง ณ แล้วก็พยักหน้าตามเห็นด้วยทุกข้อเลยค่ะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการให้อภัยตนเอง เพราะผู้ที่ไม่รู้จักให้อภัยตนเองมักไม่ได้ตระหนักว่า ความรู้สึกผิดที่ทำให้ตนเองรู้สึกถึงความทุกข์และการสูญเสีย หรือการเสียโอกาสต่างๆนานานั้น ไม่ได้เกิดจากการกล่าวโทษของผู้อื่น หรือเกิดจากคำวินิจฉัยในแง่ลบของผู้อืิ่นเลย แต่เกิดจากการไม่ให้อภัยตนเอง

หากเรารู้จักให้อภัยตนเอง การกล่าวโทษย่อมไม่เกิดขึ้น เพราะอารมณ์-จินตนาการและความรู้สึกนึกคิดของเราย่อมไม่ดึงดูดสิ่งที่ตรงกันข้ามกับกระแสความคิดของเราเข้ามาสู่ประสบการณ์ชีวิตของเรา ท่านอาจารย์อนาลัยกล่าวไว้เสมอๆว่า

เธอจดจ่อกับสิ่งใด ย่อมได้สิ่งนั้น - ไม่มีข้อยกเว้น

การจดจ่อกับการให้อภัยเป็นของยาก เพราะเมื่อเราอยากให้อภัยกับความผิดของใครสักคน เรามักจะหวลคิดถึงการกล่าวโทษ ความขัดแย้ง คำวินิจฉัยในแง่ลบ หรือการกระทำผิดของเขา และหวลคิดถึงความดีของเราที่มีต่อเขา แล้วเราก็คิดว่าเรากำลังจดจ่อกับการให้อภัย

การกล่าวโทษ ความขัดแย้ง คำวินิจฉัยในแง่ลบ หรือการกระทำผิดของเขากลับจะเติบโตเสมือนวัชพืชที่ได้น้ำได้ฝนอยู่เสมอ มันจะเติบโตขยายตัวต่อไป แต่หากเราเลิกจดจ่อเอาใจใส่กับมัน มันจะร่วงหล่นไปเองได้ในที่สุดเช่นเดียวกับความเชื่อในแง่ลบอื่นๆ

การจดจ่อกับการให้อภัยเป็นสิ่งที่ทำได้ด้วยการจดจ่อกับความดี หรือแง่ดีของบุคคลที่เราปรารถนาจะให้อภัย คิดถึงคุณความดีของเขา แง่ดีของเขา ไม่มีบุคคลใดในโลกที่มีแต่ความชั่วมืดบอดเพียงด้านเดียว แต่หากเราจดจ่อกับด้านลบของเขาเพียงด้านเดียว เราก็จะมองไม่เห็นว่าเขามีสองด้าน พี่นักเขียนเชื่อว่าการจดจ่อกับความดีของบุคคลผู้ที่เราปรารถนาจะให้อภัย เป็นวิธีการที่ทำให้เราสามารถให้อภัยเขาได้อย่างหมดใจ เมื่อเราจดจ่อกับความดีของเขา สักวันหนึ่งความดีของเขาก็จะงอกงาม เสมือนไม้เลื้อยที่งอกงามมาในทิศทางของเราและออกดอกออกผลให้เราได้ชื่นชมในที่สุด

ทุกสิ่งทุกอย่างในจักรวาลเปลี่ยนแปลงเสมอ ไม่มีสิ่งใดหยุดนิ่งหรือคงที่
ดังคำกล่าวของพระพุทธองค์ที่ว่า
ความไม่แน่นอน เป็นสิ่งที่แน่นอนที่สุด
Uncertainty is Certain

บุคคลที่ดูเสมือนเลวร้ายที่สุด จึงอาจกลายเป็นผู้ที่มีคุณต่อชีวิตของเราที่สุดก็เป็นได้
มีคำกล่าวว่า
ไม่มีมิตรแท้และศัตรูถาวร

แต่ท่านอาจารย์อนาลัยกล่าวว่า
เธอทั้งหลายสร้างโลกแห่งความเป็นจริงด้วยความเชื่อของตนเอง
พี่นักเขียนจึงเลือกเชื่อเพียงท่่อนหลังเท่านั้นว่ามิตรแท้หาได้เสมอ และศัตรูถาวรนั้นไม่มีจริง


พูดถึงการให้อภัย พี่นักเขียนขอถือโอกาสส่งสารถึงน้องนกจอมบู๊ในฝันของเราด้วยอีกคนนะคะ น้องนกบอกว่าไม่ชอบภรรยาใหม่ของคุณพ่อ พี่นักเขียนเองเคยมีความคิดเลวร้ายยิ่งกว่าน้องนกหลายพันเท่าเมื่อเป็นเด็ก โดยคิดว่าบุคคลที่พี่นักเขียนเกลียดที่สุดในโลกคือ ภรรยาใหม่ของคุณพ่อ หากทำได้อยากจะให้เขาหายสาบสูญไปจากโลกนี้ เพราะพี่นักเขียนเชิื่อว่าเขาคือบุคคลที่ทำให้ชีวิตของพี่นักเขียนสูญเสียโอกาสและสิ่งต่างๆมากมาย

แต่ในที่สุดเมื่อเวลาล่วงเลยไป ความคิดและความเชื่อดังกล่าวก็ร่วงหล่นไปเสมือนใบไม้แห้ง วันหนึ่งในชีวิตที่พี่นักเขียนไม่มีวันลืม คือวันที่ภรรยาของคุณพ่อโทรมาคุยกับพี่นักเขียนยาวนานกว่า 4 ชั่วโมง เพื่อระบายความในใจ ทั้งที่ไม่เคยคุยกันเลยแม้แต่คำเดียวตั้งแต่เขาก้าวเข้ามาในชีวิตของพี่นักเขียนยาวนานกว่า 40 ปี บทสนทนาลงเอยด้วยคำพูดที่พี่นักเขียนได้ยินจากใจของตนเอง ก่อนที่จะออกไปจากริมฝีปากว่า "ขอบคุณคุณอาค่ะที่ดูแลคุณพ่อของหนู"

บทเรียนล้ำค่าที่พี่นักเขียนได้เรียนรู้จากบุคคลที่พี่นักเขียนเคยเชื่อว่า เขาคือผู้ที่เลวร้ายที่สุด และเราเกลียดเขาที่สุดในโลกคือ การให้อภัย เมื่อมองเห็นและจดจ่อกับความดีของเขา พี่นักเขียนพบว่า คำว่าเกลียดนั้นช่างคับแคบและทำให้ชีวิตของเราขาดทุนอย่างเหลือเชื่อ เพราะมันทำให้เรามองไม่เห็นคุณความดีมากมายที่สามารถนำความสุขใจมาให้เราได้ตั้งแต่-ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว-แต่ก็ไม่มีคำว่า-สายเกินไป(rose)

 

เรื่องบ้านเล็กในป่าใหญ่ จำได้ครับเคยดูตอนเด็กๆ
พ่อพาไปดูในโรงหนังครับ ประทับใจเรื่องนี้มาก (เมื่อคืนก็ฝันเห็นพ่อด้วย)
เรื่องนี้เป็นความฝันและแรงบันดาลใจให้พี่นักเขียนไปอยู่อเมริกานี่เองนะครับ

Let's It Snow+
ตอนนี้ที่บ้านพี่ฯหิมะะขาวไปหมด คงออกไปไหนไม่ได้แล้ว
ที่นั่นพายุคงแรงด้วย..เจอประจำแบบนี้ชินแล้วนะครับ
ขอให้มีความสุขและโชคดีครับใกล้คริสมาสต์แล้ว
มีข่าวดีๆทั้งนั้นเลย ยินดีด้วยครับ
ถ้ามีผลงานภาพเขียนใหม่ๆเอามาชมกันด้วยครับ

 

พูดถึงเรื่องให้อภัย
zip ก็มีความคิดความเชื่อในการให้อภัยคนอื่น คืออันนี้เป็นความเชื่อของตัวเองด้วย
คือเคยอ่านเจอว่าคนที่ตายไปแล้ว จะมีช่วงที่ย้อนถึงการกระทำตัวเองในชาติภพที่ผ่านมา จะรู้สึกถึงอารมณ์ความรู้สึกของบุคคลที่เราได้กระทำกับเค้าไป เมื่อถึงตอนนั้น เมื่อได้รู้สึกว่าได้ทำสิ่งไม่ดีไป ก็จะรู้สึกเป็นทุกข์อย่างมาก เหมือนว่าตัวเองได้ทำการพิพากษาตัวเอง

ก็คิดว่า เมื่อถึงตอนนั้นคนที่ทำให้เรารู้สึกไม่ดี ก็คงจะได้รับรู้ถึงความทุกข์ของเราเอง รับรู้ว่าตัวเค้าเองทำพลาดไปแค่ไหน

zip เคยโดนคนขโมยมือถือไปต่อหน้าต่อตา มีความรู้สึกว่าไม่อยากเดินผ่านแถวนั้นอีก ไม่อยากเจอหน้าคนนั้นอีก เพราะกลัวจะโดนข่มขู่อีก

ในตอนนั้นก็คิดประมาณนี้แหล่ะ และคิดอีกเรื่องก็คือ ความรัก ความให้อภัยเป็นสิ่งเดียวที่ควรจะทำถ้าเราไม่อยากเจอเหตุการณ์แบบนี้อีกเจอกับคนแบบนี้อีก(เหมือนแบบว่าสุนัขจนตรอก) เพราะได้อ่านมาว่า ถ้าเราเกลียดใคร หรือเกลียดสิ่งไหน ความเกลียดก็จะดึงบุคคลอย่างนั้น เหตุการณ์แบบนั้นเข้ามาในชีวิตอีก

ตอนนี้ถ้าบังเอิญได้เจอคนนั้นอีก(ซึ่งก็ไม่แน่ใจว่ายังจะจำหน้าได้อีกหรือเปล่า) ก็ไม่รู้ว่าอารมณ์ตัวเองจะเป็นยังไงเหมือนกัน แต่ยังไงเสียก็จะพยายามไม่ส่งอารมณ์ด้านลบไป

ไม่รู้ว่าจะอ่านรู้เรื่องหรือเปล่า เพราะว่าแอบพิมพ์อยู่เลยรีบไปหน่อย

ก็ไม่รู้ว่าความเชื่อตัวเองจะถูกหรือเปล่า

บางครั้งเพราะว่าเราไม่รู้เหตุผลในสิ่งที่เค้าทำไป ก็เลยทำให้คิดอภัยให้ไม่ได้ บางครั้งบางทีที่เค้าทำให้เรารู้สึกไม่ดี เค้าก็ไม่ได้ตั้งใจทำเหมือนกัน อาจจะเพราะคิดไม่ถึง หรือเพราะไม่รู้

เด็กที่ดื้อ เค้าว่าเพราะต้องการเรียกร้องความสนใจต้องการความรัก อย่างนี้แล้วเราควรจะตีหรือหันมาเอาใจใส่ดีกว่ากัน

เคยมีคนเขียนไว้ว่า เราไม่จำเป็นต้องตัดสินใครเลยว่า ดีหรือไม่ดี เราทุกคนต่างก็เป็นผู้ร่วมทางเดินกันทั้งนั้น

เดี๋ยวถ้าหาประโยคเต็มๆ ได้จะเอามาให้อ่านอีกที

 

ขอขอบคุณพี่นักเขียนเป็นอย่างสูงค่ะที่ช่วยสะกิดอะไรบางอย่างที่คลุมเคลือของตัวเองแต่ยังไม่ทราบเพราะคิดว่าเข้าใจแล้ว แต่จริง ๆ แล้วเราอาจจะเข้าใจไม่ลึกซึ้งพอ นับจากนี้ไปจะหาสมุดไว้สักหนึ่งเล่มเอาไว้จดข้อดีของผู้อื่นเป็นคน ๆ ไปค่ะ จะพยายามไม่นึกถึงผู้อื่นในแง่ลบอีกต่อไปค่ะ..

ขอเล่าความฝันที่ได้กลิ่นกาแฟเพิ่มเติมค่ะ ฝันว่าได้นั่งคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งในห้องด้วยนะคะ และบุคคลิกของขจรวรรณถ้าคุยกับคนที่สนิทกัน จะคุยไปหัวเราะไปค่ะพี่นักเขียน..
(ping)

 

***พี่จินต์...ว้าว!...ได้พี่สาวอีกคนแล้วขอกอดทีนะ ดีใจจัง พี่จินต์จ๋า...เอาน่านะไหนๆก็ไหนๆแล้ว จินตนาการว่า ณ.ยังเด็กอยู่แล้วกัน เด็กตัวเล็กๆ น่ารัก แต่ค่อนข้างดื้อสักหน่อยนะ...อาจจะไม่เหมือนใคร...แบบคิดไม่ถึง แต่มันก็คือ ณ. นั่นแหละ เอ็นดู ณ. ด้วยนะจ๊ะ

<O</O***น้องนก ชอบเต้นยิ่ง Rock ยิ่งชอบ ขอบอกๆ มามะ ขอกอดคอที แต่ไม่ตีเข่านะ ไม่ตีจริงๆ... ณ.ชอบแนวเพลง Rock เหมือนกัน... soft rock บ้างก็ rock บางทีก็ Hard rock บางครั้ง easy listening หวานๆ ฟังสบายๆ บางทีก็มีแนวเพื่อชีวิต เอ...สรุปว่าฟังได้หลายแนวแล้วแต่อารมณ์ตอนนั้น ฟังไปร้องไป แม้ว่าเสียงจะเป็นที่ประทับใจคนรอบข้างซะเหลือเกิน แต่ถ้าเต้นนี่จะเป็นประเภทเมาน้ำเปล่า เมาน้ำเขียว เมาสไปรซ์ซะก่อน แล้วเต้น...แต่ขอบอกไม่ยอมหน้ามืดเป็นลมไปง่ายๆ ถ้ายังไม่ไล่ ไม่เลิกอะ....ส่วนเรื่องพระบู๊ ณ.ก็บ่อยในฝัน ในชีวิตจริงสมัยเด็กอะบ่อยสุด...ไม่ว่าจะตัวใหญ่ขนาดไหน ณ.ไม่ถอย ประมาณว่า เอาฟะ เป็นไงเป็นกัน...ผู้หญิงหรือผู้ชาย ไม่เกี่ยงน้ำหนักด้วย...อิอิ ขอย้ำเด็กๆนะ...เรื่องปืนเคยยิงจริงๆ2ครั้งมั้ง ปรากฏว่า...เป้าสะอาด...เย้

***คุณพี่เหลยเวลาเดินผ่านOffice น้องนก ไม่ต้องกลัวลูกหลง ...ถ้าเจอลูกหลง ก็รับเอาไว้เลย รับเอาไปเลี้ยงดูปูเสื่อ ก็สิ้นเรื่อง...ให้หัวหน้าห้องกะพี่เมาท์ช่วยเลี้ยง...รับรอง ขนาดลูกยังหลง แล้วแม่จะหลงไปไหน...อิอิ

<O</O***น้องแมม อย่าเครียดจ้า แล้วทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี ลองมองหนังสือแล้วยิ้ม อ่านไปยิ้มไปดูจิ จินตนาการว่าตัวหนังสือมันออกมาเล่นกับเราสิ สนุกกับมัน อาจจะฝืนสักหน่อยในตอนแรก แต่รับรองว่าน้องแมม ต้องยิ้มจริงๆออกแน่... ถ้ายิ้มไม่ออก นึกถึงหน้า ... ใครดีกว่าอะ หน้าหัวหน้าห้องก็แล้วกัน

 

***คุณวรรณเจ้าไปแอ๋วพะเยากลับมาแล้วเหรอ เอาไอน้ำยามเช้าที่ต้องแสงแดดมาฝาก ณ.ด้วยหรือเปล่า ณ.ชอบ...มันให้ความรู้สึกว่าอบอุ่นดี

 

เรื่องคณิตศาสตร์นี่มีเรื่องเล่าขำ ๆ สมัยเรียน ป.3 อยากเล่าให้ฟังค่ะ ก็ช่วงเช้าอาจารย์ก็สอนวิชาคณิตศาสตร์แต่เช้า จำได้ว่าอาจารย์สอนเกี่ยวกับการหารยาวอะไรประมาณนี้แหละค่ะ พอสอนเสร็จอาจารย์ก็ถามนักเรียนว่ามีใครไม่เข้าใจอะไรให้ถามได้ ตัวเราก็ไม่เข้าใจหรอกค่ะ แต่พอเหลียวมองเพื่อน ๆ ที่เรียนด้วยกันก็ไม่เห็นมีใครถามเลยสักคนก็แสดงว่าทุกคนเค้าเข้าใจกันหมด ก็คิดว่าสงสัยเราจะไม่เข้าใจอยู่คนเดียว กลัวเพื่อน ๆ จะคิดว่าเราโง่ก็เลยไม่ถามอาจารย์ ปรากฏว่าอาจารย์ให้คำถามมาหลายข้อเลยค่ะให้ส่งภายในเช้าวันนั้น ขจรวรรณก็ขอลอกเพื่อนบ้างล่ะ ที่นี้เนื่องจากอาจารย์ให้คำถามมาเยอะเพื่อนก็กลัวว่าจะทำไม่ทันก็เลยไม่มีเวลาให้เราลอก อ้าว! พอช่วงเช้าผ่านไปทุกคนก็ส่งการบ้านกันหมดแล้วเหลือแต่เราอยู่คนเดียวที่ทำไม่เสร็จ ทีนี้ทำไงดี..

ช่วงบ่ายก็เลยตัดสินใจเดินเข้าไปหาอาจารย์ ทำตัวลีบ ๆ ทั้ง ๆ ที่ตัวก็อ้วนปุ๊ก และสารภาพกับอาจารย์ว่าที่อาจารย์อธิบายมาตลอดเช้านั้นน่ะไม่เข้าใจเลยค่ะ.. อาจารย์ก็เลยมองหน้าแบบไม่แสดงความรู้สึกอะไร แล้วคว้าคู่มือคณิตศาสตร์เล่มโตมากค่ะ ( เท่าที่จำได้เพราะยังเด็กอยู่ ) แล้วเอาหนังสือที่ว่านี่แหละทุบหัวเลย.. ตั้งแต่นั้นมาวิชาคณิตศาสตร์นี่ไม่ 3 ก็ 4 เลยค๊า.. น่าขอบคุณอาจารย์จริง ๆ เลยนะคะเนี่ย.. ( มีความสุขที่ได้นึกถึงความหลัง..อิอิ.. แก่เลี้ยวววว.. )
(f)

 

ดีใจมากๆเลยครับที่อาจารย์ว่างแล้ว ทุุกวันเวลาตื่นนอนก่อนที่จะบันทึกความฝันต้องลงมาเปิด com.ก่อนว่าอาจารย์ว่างหรือยัง
ตอนนี้ผมเป็นโรคติดห้องวิทย์แล้วนะครับและก็ไม่คิดแก้ไขด้วย
เห็นรูปหิมะแล้วอยากไปสัมผัสของจริงจัง
ก็ไม่เคยไปต่างประเทศแบบบินไปเลยครับ อย่างมากก็ข้ามฝั่งไปพม่า คงต้องมีโอกาสไปครับ
วันนี้ขอส่งการบ้านครับ เขียนด้วยลายเส้น ตอนแรกเขียนด้วยมือซ้ายก่อนเพื่อกระตุ้นสมองซีกขวาให้ทำงาน
จากนั้นก็จินตนาการเขียนด้วยมือข้างขวาเพราะถนัดกว่า
วิจารณ์ได้นะครับทั้งลบทั้งบวกรับได้ครับ

 

โอโฮ คุณเฉลยส่งการบ้านไวจังค่ะ เจอการบ้านอย่างนี้มึนเลยค่ะกำลังคิดว่าจะวาดภาพตัวเองยังงัยคะเนี่ย แต่ยังงัยจะลองดูค่ะ เดี๋ยวคืนนี้จะกลับไปวาดมาส่งแต่ทุกคนห้ามหัวเราะนะ..:'(

 

อ้าวยังไม่ไปเหรอ... งั้นคุณวรรณอย่าลืมนะ กอดคุณแม่แน่นๆ หอมแก้มด้วยหลายๆที่ แทนพวกเราทุกคนด้วยนะ แล้วก็สูดอากาศอุ่นๆ มาเผื่อด้วยล่ะ...ขอให้สนุกกับการเดินทางนะ...(f)

 

***คุณพี่ประสงค์ เอาแต่อ่านอย่างเดียวเก็บข้อมูลอย่างเดียว ออกมาคุยกันบ้างก็ได้ค่ะ ณ. ไม่กัดเอ้ย ไม่ว่าหรอก ไม่มีใครว่าคุณประสงค์สักคน ออกมาแสดงความคิดเห็นหน่อยนะ ณ.อ่านย้อนมาถึง 70 หน้า เห็นคุณประสงค์โพสต์ครั้งหรือสองครั้งเองมั้ง ...หลายคนรอคุณประสงค์อยู่นะเนี่ย ไม่เชื่อถามน้องนกดูได้...(evil) <O</O

 

คิดดูแล้วอีกหลายวันกว่าจะได้มาโพสต์ ลงมือซะเลย

เปิดดูไฟล์ nah.pdf
...แง.....ทำไมภาพไม่ขึ้นอะ ช่วยหน่อยจิ ใครรู้ว่าทำไง..:'(

(tm-love) (cry)
ขอแบบละเอียดนะค่ะ ทำไม่เป็นอะ please....:'(

 

โห...เขียนรูปเก่งๆกันทั้งนั้นเลยนะครับ
ทำเป็น .jpg ให้แล้วครับคุณ ณ.

 

ตอนนี้ก็ใช้จิตนาการและการฝันอยู่ค่ะ ก็หวังว่าคุณmeadจะเป็นผู้ที่ช่วยให้ความฝันของทุกคนเป็นจริงได้ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ

 

คงเป็นชาติภพในอดีตมังคะเพราะเคยฝันว่าเป็นผู้ชายรูปร่างผอม
ห้องวิทย์นี่มีแต่ความอบอุ่นและเป็นกันเองดีนะคะ ก็ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ คุณเฉลย

 

คุณนกทายได้ใกล้เคียงเลยค่ะ แต่บางทีก็พะบู๊เหมือนกันแต่ในฝันนะคะ อิอิ

 

คุณนักเขียนชอบอะไรหลายอย่างเหมือนดิฉันเลย ดิฉันชอบวาดรูป ร้องเพลง เล่นดนตรี (ม.ศิลปากรคือความฝัน) แต่ในความเป็นจริง น่าเสียดายที่ต้องเดินคนละสายกับที่ตัวเองชอบ ดิฉันชอบอ่านหนังสือชุดบ้านเล็กในป่าใหญ่มาก อ่านทุกเล่ม พร้อมกับตั้งความฝันไปเรียนต่อเมืองนอก เสียดายฝันก็ไม่เป็นจริง สิ่งที่คุณนักเขียนเป็น และใช้ชีวิต ล้วนแต่เป็นความฝันที่ไม่สามารถเป็นจริงได้ในปัจจุบันทั้งสิ้น แต่ตอนนี้ดิฉันกำลังจะไปศึกษาเพิ่มเรื่องการวาดรูปและเปียนโน (แม้ต้องเรียนกับเด็กก็ตาม) ดิฉันเชื่อว่าดิฉันจะสามารถทำได้ในปัจจุบัน (แน่นอนเพราะหาเงินได้เองแล้ว ฮ่า ๆ)