เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

ทายถูกเลยครับ ขอบพระคุณสำหรับมิตรไมตรีครับ ผมก็ตามใจภรรยาบ้างตามโอกาสครับ555 คิดสู้งานแต่ไม่คิดสู้เมียครับ คติผมครับ

 

สวัสดีคุณอาและทุกท่านครับ งวดนี้ตกขบวนไปเลย ไว้ขบวนหน้าคาดว่าจะกระโดดขึ้นรถไฟทับอยู่ครับ

 

ท่านพี่ Wanwi นี่มีเจโตแน่เลย รู้ลึกรู้จริงรู้ใจไปหมด ปกติจะไม่ให้แฟนเข้ากระทู้เล่นอะไรเลยค่ะ แฟนจะชอบดูพระ ส่องพระ แกชอบด้านนี้น่ะค่ะ ต้องกราบขอบพระคุณท่านพี่เป็นอย่างยิ่งค่ะ ดาวฯเหมือนเอาเปรียบกัลยาณมิตรท่านอื่นเลยเนาะ สามีภรรยาอ่านกระทู้เรื่องเดียวกันเลย

ยังรอลุ้นเรื่องราวของคุณเอ๊กซ์อย่างตื่นเต้นและรอคอยเสมอนะคะ ดาวอินกะคุณเอ๊กซ์มากเลย แกต้องเป็นนักปฏิบัติในระดับหนึ่งแน่ๆ อยากรู้ตอนจบความรักของคุณเอ๊กซ์กับคุณนง คงเหมือนที่สวรรค์ลิขิตไว้แล้ว............ถ้าจบเรื่องของคุณเอ๊กซ์ ให้ดาวฯเดาท่านพี่ Wanwi ต้องมีเรื่องราวการผจญภัยของคุณบักสมชัวร์ อยากฟังเกี่ยวกับเหล็กไหล ถ้าจำไม่ผิดคุณบักสมยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหมคะ?

Good night, sleep tight, don't let the big bad bug bite! Sweet dream everyone. ฝันดีราตรีสวัสดิ์มิตรรักแฟนคลับทุกท่านค่ะ ^_^

 

ขบวนหน้าก็ทันน้องฤทธิ มีเดือนละ2-3ขบวน
เลือกซื้อตั๋วขึ้นตามสบาย ให้ดีตีตั๋วนอนไว้ก่อน
ประกันว่าไม่ตกรถแน่-ฮ่า

 

เดาถูกอีกล่ะ ผมก็มั่วไปงั้น ให้มีเรื่องสนทนา
แต่คุณยอดยอมรับว่าใช่ ก็โอเค ถือว่าเดาได้ดี

ประโยคท้ายผมชอบจัง สู้งานแต่ไม่สู้เมีย
ขออนุญาเล่าให้ผบ.ฟัง จะได้ขำกลิ้งมั่ง
ผมนั่งหน้าจอทีไร หน้างี้หงิกเชียว...เห็นโพสท์
คุณดาวด้านล่าง เอาไว้ตอบพรุ่งนี้

ช่วงเวลาก่อนราตรีสวัสดิ์
ขอนำเข้าตะลุยป่ายามราตรีสักท่อนยาว
ให้มิตรรัก-นักอ่าน รอบนอกที่รอกระหาย
ได้คลายความเครียด ใครอ่านทันโปรดรอ
อ่านไม่ทัน ก็เก็บไว้ สำราญวันพรุ่งนี้...

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ความเดิม...หาจุดข้ามเหมาะสมไม่ได้แม้สักที่...เจ้าเกาะจ้อยที่พวกเราขึ้นมาออ คือที่ข้ามเพียงหนึ่งเดียวในลำน้ำช่วงนี้!!!
__________________________________________________

ต้องข้ามไปหินใหญ่กลางน้ำก่อน ที่เจ้าชาละวันร่างมหึมาขึ้นมาเกยหัว แต่ตอนนี้มันอันตรธานไปแล้ว คงรำคาญเสียงคำรามไอ้ปืนโต คลื่นอากาศที่กระหึ่มเพราะอานุภาพกระสุนแหวกผ่าน ทำร้ายหูคนฟังทั้งคน-สัตว์ เหมือนเครื่องบินทะลวงผ่านกำแพงเสียง!

ผมคืนปืนโตให้บักสม หยิบห้านัดคู่กาย บอกแผนกับทุกคน...

"แล้วน้องพรานจะเอาพวกเราข้ามไง?"...คุณชาติถามไม่อ้อมค้อม

"ใช้เถาวัลย์ครับ"...ผมจาระไนยว่าจะไปฝั่งตรงข้ามโน้น ตัดเถาวัลย์ยาวผูกต้นไม้ โยงมาผูกก้อนหินที่ผมเห็นแง่แตก ทำราวให้ทุกคนสาวตัวข้ามน้ำ

ที่จริงหาเถาวัลย์ฝั่งนี้ก็ได้ แต่เรื่องอะไรย้อนขึ้นฝั่ง เข้าป่าไปทดสอบลูกอึด ลูกบ้ากับไอ้พวกคนป่าเดนเถื่อน มันอาจยังรออยู่ หรือหนีหายหมดก็ช่าง...สู้หนีหน้าพวกมันให้พ้นๆไปเถอะ

วิธีของผมง่ายที่สุด เพราะคุณชาติว่ายน้ำเป็น แต่ร่างกายไม่อำนวย

คนพร้อมและแข็งแรง...ลุงพราน-บักสม ว่ายน้ำไม่เป็น!

เหลือผมกับคุณนงช่วยตัวเองได้ในน้ำ ท่ามกลางชาละวันหนึ่งฝูง

สมการช่างไม่ลงตัว กลับหัว กลับหางตีลังกา ต่อให้เป็นยอดนักคณิตฯ ก็ต้องปวดกบาลถอดรู้ท เผลออาจถอดใจไม่ยอมแก้สมการชีวิตข้อนี้...

เพราะมันมี ก้อนขี้หมาลอยน้ำทั้งโขยง ประกอบสมการอยู่ไม่ไกล คนขวัญอ่อนเห็นระยะที่มันลอยกันอยู่แล้ว ขี้ขึ้นขมอง หัวเด็ด ตีนขาด ไม่เอาด้วยแน่...!

"ไม่ดีนัก แต่ไม่มีวิธีดีกว่านี้" ผมย้ำ...คุณชาติก็ฟังผมสาธยาย แล้วตัดสินใจ

"เอาตามน้องพรานว่า...ไงก็ต้องข้ามน้ำอยู่ดีใช่มั้ยลุง?"...ประโยคหลัง หนุ่มกรุงถามลุงพรานเฒ่าแบบไม่ต้องการคำตอบ

ลุงเฒ่าก็ยิ้มแหย เห็นฟันเหลืองอ๋อย แกไม่คิดอะไรตั้งแต่รู้ว่าต้องข้ามน้ำ เพราะหวังพึ่งผมลูกเดียว ได้แต่พยักหน้าหงึกหงัก ท่าไม้ตายอันแสนน่ารัก

"สมเตรียม...เล็งไอ้ยักษ์ตัวนั้นไว้ มันดำมาที่ก้อนหิน หรือเข้าใกล้ยิงทันที"

บักสมไอ้หนุ่มที่ราบสูง ผู้กำลังสวมวิญญาณเพชฌฆาตพรานตะนาวศรีเต็มร่าง มองตามมือชี้ เป้าห่างราว20-30 เมตรกลางน้ำ ไม่เป็นอุปสรรค ยิงด้วยปืนติดกล้อง...แต่

"ยิงตรงไหนพี่?" มันถามซื่อๆ...จริงของมันแฮะ ผมแหงะไปทางลุงพราน แกทำเป็นเบือนหน้าหนี เหม่อไปทางอีกฝั่ง มันน่านัก...

ผมก็รู้แต่เพียงว่า สัตว์ทุกชนิดในโลก ยิงช่วงหว่างตามีโอกาสทะลวงเข้าสมอง ตายแหงแก๋ แต่เจ้าชาละวันเป็นสัตว์ลอยน้ำเหมือนขอนไม้ผุ โผล่เพียงจมูกที่เหมือนก้อนขี้หมา

ขืนยิงจมูก เป้าเล็กกระจ้อย โอกาสพลาดสูงเกินกว่าครึ่ง ปืนติดกล้องก็เถอะ!!!

ผมมารู้หนหลังว่า จุดอ่อนเจ้าชาละวันอยู่ตรงจมูกกับดวงตาจริงๆ จมูกเป็นส่วนไร้เกล็ดหนาห่อหุ้ม หากพวกมันต่อสู้หรือฟัดกันเอง ตัวไหนถูกกัดจมูกก่อน ก็เหมือนไก่ชน โดนเดือยเข้าจุดตาย!

"ยิงตัว เป้าใหญ่ ปืนเราล้มช้าง มันต้านไม่อยู่แน่"...เจ้าของปืน นักเรียนนอกกล่าวเสริม

แม่เสือสาวซึ่งนิ่งเงียบตลอด ปล่อยผู้ชายอกสามศอกสำแดงสีมือ สอดขึ้นมากลางวงด้วยสีหน้ากังวล...เธอห่วงผม

ผมรู้แต่ไม่มีใครรู้...สีหน้ากับแววตาแบบนั้น ผมคุ้นแล้ว ตลอดเวลาที่มะงุมมะงาหรากลางดงเถื่อนด้วยกันหลายทิวาและราตรี !

"เอาปืนลูกซองให้นง ถ้ามันมาหลายตัว นงช่วยยิงด้วย"!!!

 

เพิ่งกลับจากที่ทำงานอาบน้ำเสร็จนอนอ่านก่อนฟินเลยครับ ฝันดีนะครับคุณอาwanwiและFCทุกท่าน

 

(ต่อ)...เหล็กไหลฯ
~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~

แม่เสือสาวยอดนักบู๊ นิสัยชอบยิงก่อน ถามทีหลังพร้อมลั่นไกทุกวินาที ขอเป็นตัวช่วย มือเสริมสังหาร

ผมพยักหน้าเห็นดี ชำเลืองสบตาแว่บเดียว บอกเธอว่า ข้ามไปก้อนหินก่อน สำรวจทำเลแล้ว ค่อยทำตามแผนของเธอ

ไม่รอช้า ผมชูเจ้าห้านัดเหนือหัว หย่อนตีนลงสัมผัสกระแสเชี่ยวแม่คงคา ย่างไม่กี่ก้าว ก็สาวตัวถึงหินใหญ่ ที่ไอ้เข้ใหญ่เคยเกยหัว

ผ่าเถอะ...บนก้อนหินที่ยืนได้2-3 คนไม่เบียดเสียด ว่างเปล่าก็จริง แต่ร่างชาละวันใหญ่เบ้ง ยังลอยนิ่งไม่มีใครบนเกาะทรายน้อยมองเห็น เพราะหินก้อนเป้งบดบัง

ผมจ้องเขม็งประสานสายตาเหลืองเรียวเล็ก ดูชั่วร้ายอำมะหิตกลางลำนำ้ ตีนเกี่ยวโขดหินเล็กๆใต้น้ำไว้ เอาตัวเอนทาบกับหินใหญ่ มองจ้องมัน ช่างเป็นวินาทีชีวิตสุดพิศวง

ผมกับชาละวันยักษ์ใหญ่ เกล็ดเขียวตะไคร่น้ำเขลอะ ปากปูดโปน เขี้ยวเหยินขบกันบนล่างสุดสยองและน่าชัง...เจ้าสัตว์โลกเลือดเย็นล้านปี ที่ไม่เคยเปลี่ยนรูปร่าง ห่างกับผมแค่ช่วง2แขน หินทะมึนกางกั้นกลาง!!!

เกิดมาไม่เคยใกล้ชาละวันยักษ์เยี่ยงนี้ ต่างตัวตน ต่างเป็นอิสระกลางสายน้ำเถื่อน ในไพรดิบ หากนี่เป็นการดวล...ก็ย่อมเป็นวิถีซามูไรที่โคตรยุติธรรม!

ขนาดไอ้เข้ตัวนี้ ต่อให้"ไกรทอง"กลับชาติมาเกิด หลุดออกมาจากวรรณคดีเห็นแล้ว ก็คงชะงัก ตั้งหลักคิดนานว่าจะจุดเทียน ระเบิดน้ำลงไปต่อกรกะมันดีหรือไม่?

ในระยะแสนใกล้ หากมันเสือกร่างขึ้นมาอ้าปากงับ แม้นผมหลบได้ ไม่ม้วยมรณ์ แต่ต้องมีอวัยวะบางส่วน ติดปากมันแน่...

ผมตั้งจิตมั่นรำลึก มหาคาถาที่รับจากพี่-น้อง2เทวีแห่งดาวดึงส์ตรึงษา ไม่อยากทำปาณาฯเพิ่มในวันนี้

"นะโม เต.....ฯ"...เอ้อ นะโมตัสสะ...นะโม เต...ฯ

คุณพระ คุณเจ้าช่วยด้วย...กายที่ผ่านความตึงเครียดเพราะยิงคน กระแสจิตมิอาจผนึกพลัง ความมั่นคงแน่วแน่แห่งจิตสูญสลาย ผมท่องพระมหาคาถาวกไป-วนมาในสมอง จับต้น ชนปลายไม่ถูกเหมือนคนหลงลืม-อัลไซเมอร์

มัวชักช้า...หางใหญ่มันเริ่มโบกสบัด น้ำกระจายเป็นวงกว้าง เจ้าถิ่นผู้ครองสายน้ำเริ่มเคลื่อนไหว หลังจากชั่งใจ เล็งแลเหยื่ออยู่นาน

พญาชาละวันแห่งลำน้ำนี้ คงไม่เคยเจอเหยื่อคนเป็น ชีวิตพวกมันล่าแต่สัตว์ป่า ที่มีเหลือเฟือตลอดแนวสองฝั่งน้ำ ไม่เคยลิ้มรสชาติเนื้อคน!

"สิ้นท่าแล้วเรา มันเล่นแน่"...ผมเห็น ผมรู้ ผมคิดอย่างสิ้นหวัง...สิ้นโอกาสทำสนธิสัญญาสันติภาพ

ยกปืนวางทาบก้อนหิน โหย่งร่างโย่งสุดตัว เหนี่ยวไกหวังผลนัดเดียว...ตรงหว่างตา ในระยะที่เรียกว่า..."เผาขน"!!!

 

อาจารย์wanwiครับได้รับพัสดุแล้วนะครับผมกลับมาไม่ทันคุณป้าที่รับของไว้ให้พรุ่งค่อยไปรับกับเขา ขอบคุณมากเลยนะครับ

 

สวัสดีวันพุธสุดสดใสท่าน อ วันวิและWFCทุกๆท่านค่ะ

 

สวัสดีครับคุณอาวันวิและทุกๆท่านครับ

 

สวัสดียามเช้าครับพี่วันและทุกๆท่าน

 

ตื่นเช้าตรู่ขึ้นมาเสพสุขกับเรื่องราว "ตะนาวศรี" พร้อมกาแฟดำหอมกรุ่น แต่ในระหว่างความสุขอันล้ำลึกนั้น เมื่อเพ่งไปที่เวลา 23.57 น.(ตามเว็ป) ที่ท่านพี่ Wanwi โพสต์ท่อนที่สอง มันทำให้รู้สึกแป้วขึ้นมาทันที โอนี่เองหนอ ยอดบุรุษผู้สูงวัย ยอมแม้กระทั่งการฝืนธรรมชาติที่ต้องนอนแต่หัวค่ำ ตื่นแต่ดึก เพียงเพื่อความสุขของแฟนๆ นี่ถ้าผมเป็นสุภาพสตรีโสด คงอดมิได้ที่จะต้องกระโดดกอดและหอมแก้มสักฟอด แทนคำขอบคุณจากใจ...

 

สวัสดีวันพุธพิสุทธิ์จิต
ขอสิ่งคิดสมหวังดั่งประสงค์
ขอสิ่งดีที่หวังดั่งใจจง
ขอได้ตรงใจปองของดีดี

อ่านระทึกลุ้นช่วยด้วยใจยิ่ง
ทั้งชายหญิงพ้นภัยได้สุขี
แสนเหนื่อยยากลำบากมากชีวี
ผ่านพงพีพฤกษ์ไพรให้นึกเกรง

รอลุ้นพี่ร่ายมาสุขระรื่น
ทั้งนั่งยืนรออ่านผ่านข่มเหง
ใจแข็งแกร่งพาพ้นจนเขาเกรง
ใจนักเลงนักสู้ผู้ยิ่งยง...................

 

รู้น้อยแต่ ไม่พลอยรำคาญหรอก พระอาจารย์ในนี้มีเยอะ
น้องชุฯทายตามๆเหล่าท่านอจ.กันไปกับอ่านที่วิเคราะห์เถอะ
ในนั้นมีคำตอบถูกแน่นอน เพียงเสี่ยงติ้วเลือกตามให้ดีก็พอ
อรุณสวัสดิ์ แทนราตรีสวัสดิ์ครับ

 

น้องดาวคุยมาหลายเรื่องก่อนราตรีสวีสดิ์
แคะไค้ตอบเป็นข้อๆให้ดังนี้ว่า...

---ไม่มี"เจโตฯ"แน่นอน มีแต่ซิกส์เซ้นส์เล็กน้อย ช่วงไหนปฏิบััติแข็งแรงก็จะมีมาก ขี้เกียจพัฒนาให้มากกว่านี้ ไม่อยากเป็นผู้วิเศษ แค่นี้ขีวิตก็สงบสุขน้อยแล้ว

-----อ่านทั้งคู่กับคนรู้ใจ ไม่เอาเปรียบใครแน่นอน เป็นสิทธิมนุษยชน-ฮ่า...อย่ากังวลเลย บางคนอ่านทั้งครอบครัวยังมี

-----พรานบักสม พาส อะเวย์ ไปแล้วครับ ด้วยวัยหกสิบเศษ คนสมัยโบราณอยู่ป่า ตรากตรำ โรคภัยจากป่าเยอะ เฉพาะไข้ป่าที่เกาะกุมยาวนาน ไม่มีใครอายุยืนเกินเจ็ดสิบในยุคนั้น เจ้าของบันทึกก็อำลาในวัยเจ็ดสิบเศษ หากไม่ออกจากป่าก็อายุสั้นเช่นกัน เหลือคนเดียวทุกวันนี้ อายุท่านย่างเข้า"หนึ่งร้อยหนึ่งปี-ร้อยเอ็ดแล้ว"!

-----เรื่องพรานบักสม บันทึกไว้เท่าที่มี ผมไม่ถามล้วงเพิ่มเติม เสียดายเหมือนกัน แต่สมัยนั้น ไม่เคยคิดว่าต้องเขียนเป็นเรื่องยาวยืดเยื้อขนาดนี้ คิดว่าเขียนเป็นสารคดีสัก2-3ตอนส่งให้เพื่อนที่ทำ น.ส.พ.ยุคนั้นก็เอาแล้ว...แต่คิดนาน ไม่ได้ลงมือทำ จึงกลายมาเป็นเรื่องราวในยุคปัจจุบัน ตามเหตุและผลของเครื่องมือสื่อสารที่เปลี่ยนไป

-----ตอบน้องดาวฯยาวสะใจสุดๆ สับขาเปลี่ยนบรรยากาศจากเรื่องพระบ้าง เพราะมีนักอ่านรอบนอกอีกมาก ที่อยากรู้"อินไซด์" ซึ่งผมก็คอยตอบหยอดให้อ่านเรื่อยๆ เพียงแต่พักหลังนี้ เน้นเรื่องพระกับเครื่องรางมากไป

ขอบคุณน้องดาวฯที่ทำให้ได้เล่าเรื่องเสริม เพิ่มเติมดีๆ

 

น้องชาติมาสวัสดีวันพุธ กับกลอนดีมีสไตล์ตัวตน
ไม่ต้องรอ เพราะเขียนให้อ่านตอนดึกตามสัญญา
วันนี้จะทำสลากหา ผู้รับ"เงิน" ไม่มีน้องซึ่งสละสิทธิ์
ต้องขอบคุณ ทำให้ที่นั่งว่างเพิ่มขึ้น

 

ได้รับพระแล้วก็ยินดีด้วย ขอให้ถูกโฉลกดังหวัง
อ่านดึกหลังทำงาน แสดงว่าเลิกงานดึกเอาการ
รักษาสุขภาพ อย่าเล่นเน็ทมากนัก-ฮ่า

 

ขอทายว่าคนที่เหลืออยู่คือคุณนงใช่ไหมคะเพราะดื่มนํ้าวิเศษไป