เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

สวัสดีทุกๆท่าน วันนี้ได้ไปทำบุญกราบหลวงปู่แป๋ว วัดดาวเรือง ได้บูชาผ้าขอดติดมือมา คุยกันเพลิน ท่านเล่าว่ากันงูกันหมาดีนัก

 

สาธุด้วยครับ ผมมีผ้าขอดเอวหลวงปู่แป๋วอยู่เส้นนึง เอาตะกรุดมาแขวนไว้ด้วย 2 ดอก คาดเอวทุกวันตอน ออกไปทำงานหรือไปธุระนอกบ้าน อุ่นใจดีมากเลยครับ

 

สุขสันต์วันเสาร์ท่าน อ วันวิและWFCทุกๆท่านค่ะ

 

สวัสดียามเช้าพี่วันและทุกๆท่าน ครับ

 

อรุณสวัสดิ์ครับ

 

สวัสดีวันพญาวัน

 

กราบสวัสดีคุณน้า Wanwi และเพื่อนๆ ผู้ร่วมตลุยป่าตะนาวศรีครับ วันนี้กระทู้เหงาๆ ขออนุญาตคุณน้าเข้ามาเติมสีสันครับ

ผมเมื่อตอนหนุ่มๆ ได้มีโอกาสทำงาน อยู่ไกล้ๆ บ้านในแถบจ. อยุธยาถือได้ว่าไกล้มาก ช่วงนั้นถนนหนทางเข้าหมูบ้านมียังไม่โยงใยเป็นตาข่ายเช่นปัจจุบัน นิคมอุสาหกรรมบ้างเริ่มก่อตัวบ้างกำลังเติบโต ในอำเภอบางปะอินและไกล้เคียง ชาวนาก็ยังทำนาทั่วๆ ไป มีผืนนาที่กว้างใหญ่ ไกลแต่ไม่สุดตา บริษัทหนึ่งเข้ามาซื้อผืนนาไว้แล้วปล่อยรกร้างนานปี มีเนื้อที่เกืยบสองพันไร่ ข้าพเจ้า ทำงานในที่ทำงานตั้งแต่เช้าจรดเย็น ด้วยอัตราจ้าแบบกึ่งฝีมือ มีชีวิตแบบเรียบๆ ง่ายๆ ใช้จักรยานเป็นพาหนะในการเดินทางทั้งไปและกลับ วันหนึ่งในช่วงปลายหนาวต้นร้อน พื้นดินในท้องนาอยุธยายังชุ่มเย็น เพราะปรกคลุมด้วยซังข้าว ที่เหลือบนท้องนาหลังการเก็บเกี่ยว ฟ่อนข้าวในนาวางเป็นทิวแถว เพื่อผึ่งลมให้แห้งและรอเก็บคืนลานข้าวเมื่อชาวนาพร้อมที่จะนำไปนวดแยกเมล็ดข้าวออกจากรวงโดยการนวดย่ำหรือการฟาด จากนั้นจะตากอีกประมาณ สองถึงสามวันแล้วแยกเมล็ดข้าวดี ออกจากเมล็ดข้าวเสียด้วยแรงลมจากสีฝัด จากนั้นจึงเก็บเข้ายุ้งฉางเพื่อรอขายให้พ่อค้าข้าวคนกลางอีกทีหนึ่ง วันนั้นต้องทำงานจนดึกประมาณเกือบ สี่ทุ่มหรือยี่สิบสองนาฬิกา ข้าพเจ้าเสร็จจากงานแล้วจึงเก็บเครื่องมือต่างๆเข้าที่ ล้างเสร็จเรียบร้อยนำออกฝึ่งลม เพื่อตอนเช้าจะได้มีเครื่องมือที่สะอาดไว้ดำเนินการต่อหรือเก็บเข้าที่ตามแต่ภาระในแต่ละวัน เสร็จงานแล้วปิดประตูล๊อคกุญแจห้องต่างๆประมาณ 20 ห้องตรวจตราก่อนแล้วจึงออกเดินทางกลับบ้าน วันนี้เป็นคืนเดือนมืดสนิท แต่มีดาวบนท้องฟ้าระยิบระยับพรายตา เส้นทางนั้นคือเส้นทางการเดินทางของชาวนาที่มีรถอีเต๋นพ่วงกระแทะลากข้าวเข้าเก็บตามท้องลานเก็บฟ่อนข้าวไม่ใช่ถนน แต่ทางนั้นถือได้ว่าค่อนข้างเรียบและบนทางนั้นยังปูไปด้วยซังข้าว แต่จะนุ่มและลื่นมากเพราะถูกล้อบดเหยียบ แต่ไม่ขาด และลีบแบนข้าพเจ้าถีบจักรยานออกจากที่ทำงานได้ประมาณ เกือบหนึ่งกิโลเมตรด้วยความเร็วไม่มาก บนผืนนาตามทางเกวียนหรือรถลากข้าวนั้น ในคืนเดือนมืดจะมองเห็นรำไรไปข้างหน้าไม่เกิน ห้าเมตร ไกลออกไปเห็นเป็นทิวๆ แล้วมืด มองเห็นทิวใผ่ตามบ้านรายทาง มีแสงไฟจากนีออนริบหรี่ บ้านหนึ่งที่เป็นที่ที่ไม่อยากมาผ่านนักแต่ก็ต้องผ่านเพราะไม่เช่นนั้นก็ต้องอ้อมอีกไกลมากสมัยคุณตายังเป็นหนุ่มได้เล่าให้ฟังซ้ำแล้วซ้ำอีกว่าได้เจอดีในทางตรงนั้น แต่เมื่อคิดจะผ่านก็ไม่ต้องคิดอะไรอีก รีบๆ ผ่านมันไปให้เร็วๆหน่อยเมื่อข้าพเจ้าถีบรถผ่านมาตามทางขึ้นสะพานไม้สูงเพื่อข้ามคลอง แล้วลงเลยสะพานได้สักสามร้อยเมตร ในขณะนั้นนึกถึงอาหารที่คุณแม่ทำไว้ให้กับข้าวร้อนๆ ก็ใจจดจ่ออยากให้ถึงบ้านไวๆ แต่ทันใดนั้นโซจักรยานก็หลุดออกจากจานด้านหลังทันที ต้องลงมาเดินจูงจักรยานแทน แม้พยายามจะใส่โซ่นั้นกลับคืนแต่ใส่เท่าไรก็ไม่สำเร็จเพราะมืดนั่นเองพื่อให้ไม่ช้า จึงเร่งเดินจูงไอ้เพื่อนยากเพื่อให้ถึงบ้านเร็ว เดินมาได้ประมาณ ห้าสิบเมตร เห็นมีหิ่งห้อย (จริงๆบ้านแถบทุ่งบางปะอินเรียกทิ้งถ่วง) ประมาณมากกว่าสิบตัว อยู่ข้างหน้า ด้วยแสงที่มีสีเขียวตองอ่อนสดใสดวงเล็กๆ ยามค่ำคืน ข้าพเจ้าจึงเร่งฝีเท้าเดินเพื่อที่ให้เข้าไกล้แสงนั้น เมื่อไกล้จะถึง อีกไม่ไกลเกินอื้ม สิ่งที่ต้องทำให้ตกตลึงบังเกิดขึ้นอยูข้างหน้า ใจข้าพเจ้าและบรรยากาศมันเป็นลักษณะอึนๆอัดๆ พลันก็บังเกิดแสงสีเขียวเต็มท้องทุ่งสลับวิบวับสูงต่ำสลับกันไปมารอบตัวข้าพเจ้า ใจหนึ่งเกิดปิติเพราะสวยงามเกินบรรยาย เพราะในชีวิตที่อยู่มายี่สิบปีเพิ่งจะได้เห็นได้ประจักษ์ แสงสวยงามมากเป็นบริเวณกว้างรอบๆตัวกินเนื้อที่จะมากกว่ายี่สิบไร่ จากเส้นทางทางเดินไกลออกรอบตัวมากกว่าสองร้อยเมตรทั่วทิศเต็มไปด้วยแสงระยับตาไม่มีที่ใดว่างเว้นทำให้เพลินใจอยูสักอึดใจ สิ่งหนึ่งแว๊บเข้าสมองมาสั่งให้รีบเดินเถอะ ตรงนี้เป็นที่ๆ คุณตาเล่าไว้ได้ยินมาแต่เด็กนี่นา เท่านั้นละครับ ขนแขนขาลุกชันแม้จะมืดมองไม่เห็นก็รู้สึกได้ ทิ้งภาพสวยงามนั้นมุ่งใจมั่นเร่งรีบเดินออกจากบริเวณนั้น ไกลออกไปสัก ร้อยกว่าเมตรไม่หันหลังเลยจะด้วยอะไรก็แล้วแต่ ลองก้มลงใส่โซ่จักรยานเพื่อนยาก มันสามารถใส่ได้อย่างง่ายดาย เท่านั้นละครับ ควบจักรยานคู่ใจถึงบ้านแม้ทางจะไกลแค่กิโลเมตรเดียวใช้เวลาไม่ถึง สามนาทีถึงบ้าน แสงระยิบนั้นยังอยู่ในสายตาในมโนนึกตราบจนทุกวันนี้ด้วยความสวยงาม

 

กลับจากเมืองกาญจน์ฯผ่านการต่อสู้ในสนามกอล์ฟตัวแทบละลาย ในความร้อนระดับ40องศา2วัน

เห็นข้อเขียนในกระทู้ที่พี่ๆน้องๆช่วยกันบรรเลงแล้วอบอุ่นทรวง (ความจริงร้อนระอุ เพราะเป็นห่วงหลายคนจะลงแดง-ฮ่า)

แต่เจอท่านสาธิต(เปลือกไม้-ท่านอัคฯ-น้องสุทิน-น้องเมษ-คุณสุภาฯ-น้องชุฯลฯ และอีกหลายท่านที่ขออภัยมิได้เอ่ยนามครบถ้วน) ช่วยกันค้ำยันเอาไว้ด้วย คำพรกับมากมายเรื่องราวก็ค่อยสบายใจ

อย่างน้องสุทินฯมีอยู่2-3โพสท์ ไม่ขอตอบ แต่อันสุดท้ายนี้ชอบมาก อยากบอกว่า นั่นเป็นครั้งหนึ่งในชีวิตที่ได้สัมผัส"เทพ"...คงอยากถามว่ารู้ได้อย่างไร ?

ตอบว่า เวลาปฏิบัติธรรมลึกๆมากๆ ท่านมาอวยพรเช่นนั้นบ่อย แสดงว่าน้องมีวาสนาติดตัวมามากแต่เก่าก่อน ท่านจึงมาให้เห็นตั้งแต่อายุขนาดนั้น ยังกับรู้ว่า หนุ่มผู้นี้อีกไม่นานจะเป็นผู้ใฝ่ธรรม

หากเป็นฝ่ายตรงข้ามเทพ ตอนนั้นอาจจับไข้หัวโกร๋นไปแล้ว ไม่ได้มาคุยเจื้อยแจ้วยาวถึงป่านนี้หรอก-ฮ่า

 

พรปีใหม่น้องตั้มมาตั้งแต่วันพฤหัสฯ
ป่านนี้น้องคงรดน้ำดำหัวชุ่มฉ่ำไปแล้ว
วันนี้เข้าสู่วันเสาร์ ถือเป็นวัน"พญาวัน"
จงเป็นวันเปิดโชค เปิดลาภ แด่ทุกท่านเทอญ

 

น้องชาติค้างอยู่2 โพสท์ กับคำทักและอวยพร
ยังไม่สิ้นวาระเทศกาลตรุษไทยอันยิ่งใหญ่
พรอันดีใดในหล้า เชิญหมุนกลับไป
รดน้ำดำหัวให้น้องชื่นใจทุกประการ

 

ยุคใหม่นี้ทุกอย่างสะดวกมาก
รดน้ำผ่านมือถือ ก็ยังได้ ไม่น่าเกลียด
หรือดูไม่ดีผิดธรรมเนียม...เป็นการปรับตัว
ใช้เทคโนฯคุ้มค่า ไม่เสียเวลา ผมได้รับ
แบบน้องสอยดาวล้นเครื่อง ไม่รำคาญ เพราะถึง
จะเป็นการโพสท์ผ่านมือถือ คนทำก็ตั้งใจทำจริงๆ

ไม่เชื่อลองหันมาดูตัวเอง ตั้งใจแค่ไหน
ก็ยังโพสท์แบบนี้ให้ใครไม่ได้สักคน-ฮ่า
ดังนั้น ผมจึงยินดีกับคำพรทุกรูปแบบ
ที่มีมา เพราะตนเองทำแบบนั้นไม่ได้

 

คุณสาธิตไขข้อข้องใจให้น้องสุทิน
แต่ให้ผู้อื่น(รวมทั้งผม)รับความรู้เพิ่มเติม
เป็นข้อมูลเยี่ยมที่สมควรบันทึกไว้ ให้เป็น
ข้อมูลที่มีค่าหลายๆด้านในความทรงจำ!

 

อีกหนึ่งข้อมูลดี เรื่องเล่าน่ารู้อันทรงพลัง
ที่ผมเกือบข้าม นำมาตอกย้ำให้ทราบอีกที
ขอบคุณมากครับ

 

น้องเป็นดังฯ อวยชัยให้พรงามๆวันพฤหัสฯ
ขอให้พรดีทุกประการ ตอบรับกลับสู่ผู้ให้
ความคล่องตัว งาน-เงินสำเร็จ ปลอดภัย
สุขภาพแข็งแรง ก็สมปรารถนา เถิดครับ

 

คุณชัยวัฒน์มาจากแมสซาจูเสจตั้งแต่พฤหัสฯ
เป็นคำอวยพรทะยานข้ามทวีปที่ไกล-สูงค่า
เห็นชื่อตามอ่านเป็นประจำ แต่ไม่เคยโพสท์
ก็คิดเพียงว่า เป็นอีกหนึ่งท่านที่อ่านอย่างเดียว
เพิ่งรู้นี่เองว่าอยู่โพ้นทะเลขนาดนั้น

นึกถึงเพลงชื่อนี้ ของ"บี จี" เพลงเก่านานเกิน30ปี
มหาอมตะอีกวงของโลก เป็นรองแค่"บีทเทิ้ล"...

ขอให้ปีนี้เป็นสงกรานต์ ที่มีความสุขในหมู่คนไทย
ที่ไกลบ้าน มีพายุหิมะหนาวทารุณ แต่ก็ละลายแล้ว
ถ้าได้รดน้ำดำหัวเพื่อรักษาขนบธรรมเนียมประเพณีไว้
ก็ขอให้ท่านจงประสบแต่สุขสวัสดี กลับเมืองไทยเมื่อใด
อย่าลืมทักมาครับ

 

ไหนๆเล่าแล้วขอเอามันส์สักอีกหนึ่งโพสนะครับ คุณน้า Wanwi

เรื่องนี้คุณตาเล่าให้ผมฟังมาตั้งแต่เด็ก

คืนนี้เป็นคืนเต็มหรือไม่ให้คำตอบไม่ได้ แต่แสงจันทร์กระจางฟ้ามาก ชายหนึ่งเดินมาด้วยท่าทางยากลำบากลุกล้มหลายครั้งแต่ด้วยใจที่ยิ่งใหญ่กว่าสิ่งใดทำให้ยันกายให้ลุกเดินไปข้างหน้า แม้มีแอลกอฮอร์ในกายเกินปริมาณที่คนธรรมดาทั่วไปจะรับไว้ได้ แต่ชายผู้นี้ยังเดินได้แม้จะควบคุมกายไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ การเดิ่นนั้นไปข้างหน้าแม้ไม่ย้อนกลับมาด้านหลังแต่ก็ยังช้าอยู่ดี ระยะทางจากบ้านเพื่อนถึงบ้านแม้เดินทุกๆวันระยะนี้ใช้เวลาประมาณ หนึ่งชั่วโมงขาดหรือเกินเล็กน้อย แต่นี่ใจคิดอยากจะให้ไปถึงแต่ทำไมมันยิ่งช้า นอกจากห่อพกผ้าขาวม้ายังมีดาบมือที่มักไม่ลืม เนื่องจากเป็นยุคสมัยที่ต้องใช้ดาบ แต่หากที่ๆนั้นเอาดาปไปไม่ได้ ก็จะมีไม้เล็กติดมือถือกันภัย ร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำผ่านมาได้แม้อันตรายมีแทบเอาชีวิตไม่รอด จากการผ่านชีวิตมากว่า สามสิบปี ทั้งทหารญี่ปุ่นทั้งตำรวจไทย ไม่รวมถึงอันธพาลเจ้าถิ่นในวัดวาต่างๆ ผ่านมาได้โดยปลอดภัย ด้วยของดีคุ้มกายและคาถากันภัยสองสามบท วันนี้กลับบบ้านด้วยใจคิดถึงลูกๆ อยากเห็นหน้าลูก จึงเร่งเดินทาง ทิวใผ่ด้านหน้าในยามนี้คือจุดหมายหากผ่านทิวไม้นี้ก็เหลือระยะทางเดินอีกไม่เกิน สามสิบเส้นก็ถึงบ้านหากไม่ใหวก็จะพักบ้านเพื่อนเกลอ เพื่อขอน้ำดื่มสักขันให้ดับกระหายรีบเดินไปให้ถึงบ้านข้างหน้า แต่พลันปลายเท้าเกี่ยวกอต้นข้าวที่ทอดขวางทาง ทำให้สะดุดล้มลักษณะไถล ตัวแบบไม่เป็นท่า นอนจุกอยู่พักหนึ่งอาจด้วยฤทธิ์แอลกอฮอร์เลยทำให้ลุกไม่ใหว เอ้านอนก็นอน

เวลาผ่านไปนานเท่าใดไม่ทราบได้น้ำค้างเย็นต้องกายทำให้หนาวสั่น รู้สึกตัวพยายามลุกขึ้นพร้อมหาของที่ติดตัวมาจนครบ พระจันทร์กลมโตเลยคล้อยผ่านไปทำมุม ได้ประมาณ หกสิบองศาจึงหันหาทางเดินเพื่อจะเดินกลับบ้าน แม้มีอาการมึนงงแต่ก็น้อยลงกว่าตอนที่มาล้มตรงนี้มากมายนัก ทิศทางขัดเจนขึ้น ทุกอย่างมองเห็นกระจ่างตาขึ้น เขาจึงลุกขึ้นยืนแล้วเดินทางต่ออย่างเร่งรีบ แต่ทันใดนั้นก็ต้องชะงักเท้าจากการก้าวเดินกะทันหัน แล้วย้ายมือขวามาจับด้ามดาบที่เพิ่งถือขึ้นมาด้วยด้วยมือซ้าย ด้วยข้างหน้าไม่ไกลมีเงาตะคุ่มๆ มองเห็นปลายดาบสองข้างเป็นงอนงาม ใจพลันคิดว่าแถบถิ่นนี้ไม่เคยเห็นมีใครที่ถือดาบเยี่ยงนี้เลย เอาอย่างไรดี เอาน่าร้องตะโกนถามไปคงได้เรื่องจะได้ยินเสียงคงจำกันได้ “เกลอเอ๋ยเอ็งจะไปใหนหรือ” อีกฝ่ายเงียบไม่มีคำตอบ ระยะไกล้แค่สิบก้าวเสียงเท่านี้คงพอได้ยินป็นแน่แท้แข็งใจตะโกนถามซ้ำอีกครั้ง เงียบไม่มีเสียงตอบเป็นไงเห็นกัน เตือนอีกครั้งหากไม่ตอบคงเห็นดีกัน “เอ็งหลีกทางให้ข้า ไม่งั้นเราคงเห็นดีกัน” เป็นการร้องเตือนครั้งสุดท้ายจริงๆ อีกฝ่ายเงียบ ไม่ตอบและยังยืนนิ่ง ด้วยอัดอั้นแม่เตือนก็ไม่ตอบเป็นไงเป็นกัน ชายหนุ่มใหญ่ชักดาปคมกริบออกจากฝักเดินเข้าหาวัดดวงกัน เดินเข้าไกล้แล้วร่างนั้นไม่ถอยหนียืนปักหลักสู้ เมื่อเข้าไกล้ได้ระยะสายตาได้เห็นชัดเจน ร่างนั้นไม่มีศีรษะ อะไรกันนี่ เขาใจหายวาบ แต่ด้วยความที่กล้าแล้วไม่กลัวใคร สิ่งที่เห็นตรงหน้าจะเป็นอะไรก็ชั่งเถอะเมื่อมาขวางแล้วก็ต้องวัดกันไป เสียงดาบเกิดขึ้นหลายครั้งไม่มีใครได้นับ คนฟันได้เหงื่อเม็ดโป้ง ร่างนั้นก็ค่อยถอยร่นออกไปแล้วหายไปในที่สุด อากาศกลางทุ่งขณะนั้นมีลมเย็นพัดผ่านร่างมา ไม่ติดตาม เมื่อจากหายไป ก็นึกขึ้นได้ว่าต้องกลับบ้านทางใด จึงเร่งเดินทางตามทางเดินกลับอย่างเร่งรีบ เมื่อมาถึงบ้าน ก็เร่งชำระกายให้สร่างและสะอาดขึ้นแล้วจะนำดาบรักเก็บเข้าฝัก อนิจจา ดาบนั้นด้านคมมันยับเยินเหมือนกับไปฟันกับของแข็งมากมันยับเยินยู่ยี่ จนใส่เข้าฝักดาบไม่ได้เลย ใจที่ยังระทึกอยู่ก็ทำให้งุนงง เฝ้าดูทางเข้าบ้านเพื่อกันจะได้รู้ตัวก่อนเมื่อมีผู้บุกรุก บ้านทุ่งล้อมรั้วด้วยต้นใผ่หนาทึบเป็นกำแพงมีปากกรอกปิดด้วยบานประตูไม้ใผ่ที่มีเรียวหนามแหลมคมมีความหนักและใหญ่เป็นปราการ เขาเฝ้าอยู่จนเช้าเมื่อเช้าขึ้นพระอาทิตย์ยังไม่ทันส่องแสงเขาจึงเร่งรีบเดินทางไปบ้านเกลอรักที่อยูก่อนถึงบ้าน แล้วเล่าเหตุการณ์แล้วพากันไปดูที่เกิดเหตุ ด้วยกัน มีซังข้าวที่ยับและยุบตัวน่าจะเป็นจุดที่ล้มลงและนอน ทั่วบริเวณไกลออกไป สามสิบก้าวไม่มีสิ่งใดๆเลย นอกจากซังข้าวที่วางตัวเรียงรายเป็นระเบียบบนพื้นนาไม่มีรอยหยดเลือดไม่มีร่องรอยใดๆมีเพียงรอยเท้าวกไปวนมาหลายสิบก้าว แต่ไกลออกไปมากกว่า เกือบร้อยก้าว มีโครงกระดูกควาย(กระบือ)ที่เจ้าของบ้านไกล้ๆ นั้นนำออกมาทิ้งไว้ภานนอกรัวบ้านซึ่งเมื่อเข้าไปคุยกับเจ้าของโครงกระดูกนั้นแล้วก็เข้าไปดู ที่กระดูกควายนั้น ซึ่งเห็นว่ามีร่องรอยจากการถูกของมีคม แต่กระดูกนั้นอยู่นอกรั้วบ้านไม่ไกลมากและรอบๆนั้นก็ไม่มีรอยเท้าใหม่ๆ จึงสอบถามเจ้าของบ้านว่าได้ยินอะไรใหมเมื่อคืนนี้ ตอนดึกค่อนคืน เจ้าของบ้านบอกว่าไม่ได้ยินสิ่งใดหรือเสียงผิดปกติใดๆ เลย………………..

เรื่องนี้คุณตาเล่าให้ผมฟังมาตั้งแต่เด็กๆ ละยืนยันวาไม่ได้ไปฟันกับกระดูกควายแน่


คุณตาผมเป็นทหารที่ถูกให้ไปเฝ้าชายหาดช่วงที่ญี่ปุ่นยกพลขึ้นบกที่ประจวบคีรีขันธ์เป็นทหารราบเฝ้ายามชายหาด และได้ยืนหยัดเฝ้าจนมีคำสั่งปลดอาวุธจากหน่วยกลางติดยศจนเป็นจ่าสิบเอกแต่ด้วยเลือดร้อนต่อยหน้าทหารยศร้อยโท หลังจากติดคุกทหารแล้วถูกถอดยศจึงลาออกกลับมาอยู่ที่อยุธยา เป็นนักเลงเต็มตัว หลายๆ คนเล่าว่าคุณตาเคยมีเรื่องกับนักเลงวัดต่างๆ มีไม้คมฝกอันเดียวตีเอาปืนลูกซองมาแลกเหล้ากินได้ เรื่องนี้ทำให้ต้องผจญตำรวจไทย รักเพื่อนพ้อง พูดคำใหนคำนั้น ลูกหลานกลัวเกรงและเคารพ และในบั้นปลายได้บวชจนเกือบตลอดชีวิต จนถือบาตรไปรับบาตรไม่ได้จึงลาสิกขาออกมา ด้วยคิดว่า เมื่อบวชแล้วออกบิณฑบาตรไม่ได้ก็ขอสึกออกมาดีกว่า แล้วอีกประมาณ สองปีท่านก็สิ้น

 

น้องชุส่งทัพหน้า จิ๋วแต่แจ๋ว2ผู้เยาว์
กราบขอพรสงกรานต์ลุง ป้า น้า อา ฯ
อย่างอ่อนช้อย สมเป็นเด็กดี มีอนาคต
เยาวชนของชาติ เด็กฉลาด ชาติเจริญ

เห็นแล้ว ไม่มีวี่แววจอมดื้อ จอมซน
เพราะเด็กดื้อ ไหว้ไม่สวยดูเนียนตาขนาดนี้
ผมเจอะมาเยอะ ไหว้ทีหยาบยิ่งกว่าไหวเจ้า
ขอบคุณแทนผู้ใหญ่ทุกท่านในที่นี้ ขอส่งพร
ให้2หลาน สุขภาพแข็งแรง สมองดี-ปัญญาไว
เติบโตเป็นพลเมืองหลัก ชาติบ้านเมืองต่อไป

 

คุณตาน้องสุทินฯ...เขาเรียก"นักเลงโบราณ"
คนจริงยิ่งกว่าราคาคุยนักเลงหรือกุ๊ยสมัยใหม่
ทาบไม่ติด...นักเลงโบราณมีดังนี้...
หนึ่ง...ถือสัจจะวาจา
สอง...ไม่รังแกข่มเหงผู้อื่น
สาม...ไม่ผิดลูกเขา-เมียใคร
สี่..... เป็นเสือไม่กินเนื้อเสือ
ห้า... เสือต้องไม่ร้อง หมาเท่านั้นที่ร้อง

และสุดท้าย"นักเลงโบราณ"เป็นดั่งคุณตาคือ...
รักชาติจวบชีพวาย-คนเช่นนี้คือผู้หลั่งเลือดทาแผ่นดิน
ให้เราเหล่าชนรุ่นหลังอยู่สุขสบาย-ขอคารวะจากใจจริง

 

เป็นวาสนาชีวิต คุณสาธิต ได้พบอริยสงฆ์องค์แท้
ทั้งอาจารย์-ศิษย์ล้วนเป็นสุดยอดฝีมือไร้เทียมทาน

เป็นนิยายกำลังภายใน บุคคลระดับนี้ต้องว่า...
เก่งฉกาจจนงำประกายไม่มิด มีรัศมีในตัวเอง
ยินดีที่ได้อ่านโพสท์-เรื่องดีเช่นนี้ ไม่เบื่อเลย!