เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

โอ...น้องณพล อย่าไปยุ่งกับการทำมาหากินของผู้อื่นเลยนะ
แต่ถ้าเป็นของพวกเราในที่นี้ ผมจะตอบให้เท่าที่พอมีความรู้

นอกเหนือขอบเขตของเรา ต้องไม่ก้าวก่าย
มีแต่โทษ ไม่มีคุณ...ยินดีที่ตามอ่านทัน
ว่างเมื่อใดก็เชิญทัก หรือร่วมสนุกทำบุญ
กับเว็ป ทั้งพระ กับเครื่องรางก็ได้ทุกเมื่อ

 

แม้นเป็นภาพประดิษฐ์ ก็งามประดับกลางใจ
ส่วนภาพเล็กด้านล่าง ถ้าบรรยายคงเป็นงี้...

หัวหน้า...หลบร้อนก่อนเถอะว่ะ
ลูกฝูง.....เมื่อไหร่ เครื่องจะออก?
หัวหน้า...อั้วแหลกนักบินไปแล้ว-ฮ่า...!

ขอบคุณอารมณ์คัน วันร้อนก็ผ่อนคลาย

 

วิวงามยามเช้าดับร้อนจากน้องเมษ
เขียนให้เสพย์สุขทางใจพอเพลินๆ...

ขอบฟ้าเหลือง.......อร่ามเรือง
เทพติดเครื่อง......เฟื่องสวยใส
มองฟ้าทอง.........ผ่องเหลือใจ
แลกับใคร?...........อ๋อ..ไปกับแฟน!

 

แหม้...กุ้งแดง สาหร่ายเขียว ตัดกันเจ๋งเป้ง
งดงามสบายตาเหลือหลายในวันร้อน(มั่กๆ)...
ขอบคุณที่สรรหาภาพงามๆมาให้ชมทู้กวัน

ตอบน้องมากิเสร็จ เตรียมตัวลุย"ตะนาวฯ"
พักนิ้วแพลบไปคอฟฟี่เบรค ก่อนกลับมาจิ้ม
รักแล้วกรุณารอหน่อย ไม่เกินครึ่งชม.ครับ

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ความเดิม...เจ้าป่าดวงกุดวันนี้...หนีเขี้ยวไปเจอะเขา!!!
___________________________________________

กระทิงเปรียว ร่างงามริมแอ่ง ก้มหน้างุด ขากางจังก้า พร้อมท้ารบกับเจ้าพยัคฆาไม่ถอยหนี ฝูงกวางกระโจนลงลำธารน้ำกระจาย พวกมันวิ่งเลียบไปทางห้วยข้ามขึ้นไปอีกฝั่ง หายลับเข้าป่าละเมาะเล็กๆข้างดงทึบ...

อนิจจา...เจ้าป่าจำยอมสิ้นลาย ล่าถอยทิ้งเหยื่อน้อยน่าเวทนา!

แม่หมูวนเวียนรอบร่างลูกน้อยที่ชะตาขาดไปแล้วพักใหญ่ เอาหัวดุนดันให้ลูกลุกขึ้นจนอ่อนอก อ่อนใจ สำเหนียกว่าสมาชิกน้อยไม่ลุกแน่แล้ว มันจำต้องนำลูกที่ยังเหลือผละไป แต่กว่าจะลับตาไปได้ มันก็รีรอ รอรี ทำท่าจะเข้ามาอีก2-3หน

ตลอดเวลา... ลุงพรานบอกผมอดทนใจเย็น แล้วก็บอกด้วยเสียงเร่งเร้า เมื่อทุกอย่างสงบ

"นายทหารเร็ว ไม่ต้องออกแรง ไปเก็บหมูตัวนั้นกัน"!

ผมแบกหมูป่าตัวขนาดย่อมคะเนว่ากว่าสามสิบกิโลกลับถ้ำ ระหว่างทางแวะเอาไม้ที่ตัด ทำคานหามชั่วคราวกับลุงพราน เป็นการล่าไม่เสียกระสุนแม้นัดเดียว...

อัศจรรย์แห่งการล่า ที่ไม่เคยพบพาน!!!

ชาวคณะล้วนตื่นเต้น...โล่งดังยกภูเขาออกจากอก รู้ว่าไอ้สางสมิงสิ้นลาย...ได้หมูขนาดงามจากปากเสือเป็นอาหาร...ดังโบราณว่า..."แย่งเนื้อจากปากเสือ" ของแท้!

"อิ่นเคร้ดิ่เบิ่ล... ทุกเรื่องเลย"...แม่เสือสาวครางยิ้มยินดี ตาวาวปิดประกายดีใจไม่มิดเม้ม เมื่อเห็นผมกับลุงพรานกลับมาอย่างปลอดภัย ประกายตา ที่ทำผมหวั่นใจ เกรงคุณชาติแลเห็น?

พ่อครัวหัวป่าก์ร่างเล็กของเรา ลูบปากถูมือสะใจ...

"หมูหัน ผมจะทำหมูหันให้กิน"...มันร้องเสียงดังกับขนาดหมูที่ผมกับลุงพรานหามมา แต่ก็นึกขึ้นได้ เกาหัวแกรก

"ว้า...หมูหัน เครื่องเยอะ เสียเวลาย่างนาน เอาหมูย่างกรอบ สุกไวได้กินไว ดีกว่านะพี่"?

ผมยิ้มๆ ตอบไปว่า เออ หมูแบบไหนก็ทำเหอะ ข้าเชื่อมือ...ว่าแล้วเราวางภาระเรื่องหมู หมู ให้กับพ่อครัวหัวป่าก์มือฉมัง...

ผมชวนลุงพรานเข้าถ้ำ สังหรณ์ใจว่า ถ้ำรกๆอย่างนี้ น่ามีแหล่งน้ำ หรือน้ำให้ชำระล้างตัว?!

สังหรณ์ผมชักแม่นยำเข้าเป้า ถูกมากกว่าผิด จากปากถ้ำที่เราจับจองพัก ผมเดินมุดที่แคบเล็กๆ ต้องทั้งเบี่ยงทั้งก้มเข้าไปอีกราวๆยี่สิบเมตร

กลางแสงไฟฉายพบแอ่งน้ำที่มีตาน้ำซึมออกจากผนังหินขรุขระเว้าแหว่งไร้ระเบียบ น้ำซึมอาบเอิบผนังลงมาเป็นทาง รวมเป็นแอ่งน้อยใสเย็นให้ กิน ดื่ม อาบ!

"บอกแล้ว วันนี้ วันดี"...ผมพูดกับลุง รีบเปลื้องเสื้อผ้า เอาผ้าขาวผ้าชุบน้ำบิดเช็ดตัว หัว หู พักเดียวเจ้าเงาะสกปรกก็ถอดรูปเป็นสังข์ทอง...สดชื่นออกมาเล่าให้คุณชาติกับคุณนงทราบ

"ตายแล้ว...จริงหรือค่ะนี่?"...นั่นปะไร คิดไว้ไม่ผิด เธอต้องวี้ดว้ายกระตู้วู้...ผู้หญิงกับน้ำ ขาดห่างกันได้ซะเมื่อไหร่?

"ผมคันตัวแทบแย่แล้ว"... คุณชาติเอ่ยหน้ายิ้มแฉ่ง...ผมรีบโพล่งยุส่ง ไม่ทันคิดลึกซึ้ง

"ไปอาบเลยครับ คุณนงไปเป็นเพื่อน"...

คำพูดผม กระตุกบางอย่างในตัวแม่เสือสาวออกอาการพิรุธเพราะเธอสะดุดกึก ตวัดตาขึ้นมองผมฉับ

ภาษากายโต้งๆง่ายๆ มีหรือหนุ่มใหญ่มิใช่เด็กทารก มองไม่เห็น มองไม่ออก แต่หนุ่มกรุงทำไม่รู้ ไม่ชี้ รีบคว้าข้อมือคู่หมั้น...

"ไปกัน...อ้อ ขอลูกซองให้คุณนงถือที ตรงนี้มีไอ้ปืนโตกับลุงแล้ว ไม่เป็นไร"!

ผมส่งปืนให้คุณนง ไม่มองหน้าทำเป็นเส เฉไฉตะโกนไปทางพ่อครัวที่กำลังง่วนกับหมูป่า...

"สม...เอาปืนพิงไว้ไหน?"...

 

คลายร้อนดีนักเชียว เค้าว่ามา555

 

แนะนำหมวกกันร้อนรุ่นใหม่ สำหรับอากาศเมืองไทยยามนี้ครับ

 

ถ้ายังทันขอร่วมลงชื่อลุ้นผ้ายันต์ด้วยครับ

 

ว่าจะเข้าชิงผ้ายันต์แต่ก็เกรงใจเพิ่งได้ตะกรุดไปแบ่งๆให้คนอื่นบ้างดีกว่าครับ. ไฟต์นี้ขอถอยมาแอบดู อิอิอิ

 

อีก Post ยามเย็นย่ำค่ำครับ กลับจากไปสู้ร้อนที่ จตุจักร มาเดินหาหนังสือไปเรื่อยเปื่อย พอผ่านจตุจักร แหม จำเหตุการณืในอดีตได้เลยขอเหลาสู่กันฟังครับ อันตรายที่มีในที่คนพรุกพร่าน
สมัยวันรุ่นขบเผาะ ผมจากบ้านนามาด้วยรถเมล์คันใหญ่ จากทุ่งบางปะอินเข้าสู่กรุงเทพฯเมืองฟ้าอมร ด้วยค่ารถ 13 บาท โดยรถ สาย 901 จากนั้นเดินข้าสะพานลอยมาอีกฟากฝั่ง (ไม่เดินข้ามถนนเพราะคุณน้าสรพงษ์แนะนำ จริงๆ หน้าตาอย่างผมหากเดินข้าถนน อาจเป็นดาราดังไปแล้ว)เดินอีกไม่ไกลก็ได้เข้าสู่จตุจักร แหล่งหนังสือเก่า หนังสือโป้ (โป้ใหมน้อง?? อยากตอบไปสมัยนั้นว่า ยังไม่รู้จักจีบหญิงเลยจะเอาไปทำไม อีกอย่าจะถือไปไง อายเขา) เดินหาซื้อของถูกครับ เสื้อผ้า กระเป๋ารองเท้า และที่มักมาหาบ่อยๆคือหนังสือติวสอบ สรุปข้อสอบ MAC อะไรประมาณนั้น เจอเมื่อไรเก็บ ปีเก่าแค่ใหนก็เก็บ เป็นสิ่งที่ดีครับ ครูยุคนั้นออกข้อสอบไกล้เคียง บางครั้งแนวทางใช่พริกแพลงหน่อยเดียวแล้วเป็นข้อสอบจากเขตการศึกษาด้วย ฟรุคครับ ส่วนใหญ่จะประมาณว่า TOP ในวิชาหลักๆ จนพวกเรียนได้คะแนนสูงอิจฉา แต่ที่น่าเศร้าคือ ลำพอง หลีกเลี่ยงส่งงานคะแนนเก็บ ก็ตายซิ ได้คะแนนเก็บอยู่กลางๆถึงต้นๆ อันใหนคะแนนเก็บอยู่ต้นก็ ๔ ไป อันใหนอยู่กลางๆก็ ๒ หรือ๓ มี ร แล ๐ มาให้ชื่นใจบ้างอย่างละตัว โดนพี่สาวจัดการซะ วันหนึ่งเป็นวันเสาร์มีเงินเก็บได้ ๓๐๐ บาทกว่าๆ ด้วยหางานช่วงวันหยุดทำ จึงมีเงินเก็บและใช้ด้วยความที่สงสารแม่มีลูกที่ต้องดูแล ๓ คน ด้วยเงินเดือนสมัยนั้นแม่ได้พันกว่าๆ บาท ไม่เกิน ๑๓๐๐ บาทรวมโอ จึงไม่คิดจะรบกวน หวังใจมาด้วยสิ่งที่อยากได้คือ หนังสืออ่านสำหรับติวต่างๆอย่างน้อย ๑ เล่ม รองเท้า รด. ๑ คู่ เสื้อยืดถ้ายังมีเงินเหลือไว้ใส่ตอนฝึก รด. ด้วยความที่คิดว่า คนไม่ดีมีแน่ เมื่อเดินทางจึงแยกเงินไว้ 3 กระเป๋า กระเป๋าละ ๑๐๐ บาทเป็นแบงค์ ปลีก ช่วงเดินหารองเท้านั้น ได้เดินอยู่แถวทางเข้าที่ลงมาจากสะพานลอยเข้าขนส่ง เดินไปเดินมาต่อรองร้านโน้นร้านนี้ แล้วในระหว่างทางนั้น ก็ซื้อน้ำมาดื่ม ๑ ขวด แล้วเดินเลือกเพลินใจอยู่นั้น(ผมมักใช้เวลาอยู่ที่นี่ประมาณ ๓ ถึง ๔ ชม.) ก็ได้เจอชายคนหนึ่งมาคุยด้วย พร้อมจับแขน "น้องครับ ทำบุญให้พ่อให้แม่ใหมครับ รักพ่อรักแม่นะครับ ทำบุญให้เลย" ในฉับพลันนั้นสมองผม มีลักษณะงง และงงมาก เอเราเราก็รักพ่อรักแม่นี่นา ใจคิด มือล้วงเข้าไปในกระเป๋า หยิบเงินส่งให้เขาทั้งกระเป๋าประมาณ ๘๐ กว่าบาท ให้เขาหมดเลย แล้วเดินจากกันไปแบบผมงงงง ได้ระยะสักพักหนึ่งก็มีความคิดขึ้นมา เอ เราให้เขาไปทำไมนะ คิดได้ปั๊บ เหลียวกลับไปวิ่งตามครับ แต่ไร้วี่แววครับ ไม่เจอคนๆนั้นอีก ผมใช้เวลาตามหา เกือบ ๑ ชม แล้วจึงล้มเลิก ไปหาหนังสือต่อดีว่า เลยได้แต่หนังสือ ๓ เล่ม กับเสื้อยืด ๑ ตัว
อยากบอกว่ายาป้ายแบบนี้น่าจะยังมีอยู่ครับ แต่ผมโดนคราวนั้นคราวเดียวและจำครับ ไปครั้งหลังๆจะมีเพื่อนไปครับ ปลอดภัย

 

ช่วงนี้อากาศร้อนการลงชื่อจับฉลากก็ร้อนแรงไม่แพ้กันยังไงก็อยากให้ทุกท่านใจเย็นจะได้ร่มเย็นกันครับ(5555)

 

ท่าน sutin_boons ทันหนังสือปกขาวป่าวคร้าบ เช็ครุ่นเฉยๆนะ 555

 

ขอลงชื่อด้วยคนครับ

 

ทันครับ แต่อ่านฟรี ขโมยพวกน้าๆอ่านครับเวลาเขาออกไปทำงานกัน บ้านนี้เด็กๆครองครับ อะไรมันจะอยากรู้อยากเห็นเท่าจิตมนุษย์ ยิ่งไม่รู้จักยิ่งเสาะหา อันนี้ว่ากันตามตรงครับ ไม่ขอบิดเบือน ตอนนั้นแค่กลัวบาปเฉยๆ ก็แค่ดูรูปไป ไม่รู้หรอกครับว่ามันจะร้ายขนาดตัดได้ยาก ตัดไม่ขาด ไม่เคยก็อยากลอง ลองแล้วเลิกไม่ได้ตัดไม่ได้ เป็นห่วงคล้องคอไปครับ

 

น้องแพนฯทักมาตั้งแต่มื้อเช้า
ผมตอบเลยดินเนอร์ดึกเอาการ
ได้ทักกันก็ชื่นใจแล้ว ช้าหน่อย
ขออภัย...ขอบคุณกำลังใจครับ

 

เชิญครับคุณดัมฯ
ขอให้โชคดีตานี้

 

พระคุณแม่ลึกซึ้ง เหนือฟ้ามหาสมุทร
แต่ก็ยังมีบางแม่ทิ้งลูกให้เห็นบ่อยมาก
ให้ประจักษ์ว่า โลกนี้มีสองด้านเสมอ
ขอเพียง"ด้านดี"มีมากกว่า"เลว"ก็พอทน

 

ขอลงชื่อทำบุญค่าเวปรับผ้ายันต์ด้วยครับ

 

วันเสาร์กับธรรมะท่านพ่อลี
ประดุจเปลวเทียนแห่งปัญญา
ฉายฉานเห็นทางกลางเดือนมืด
ขอบคุณท่านสาธิต ที่คัดกรอง
สิ่งยอดเยี่ยมฝากเตือนใจทุกวัน

 

ยินดีต้อนรับคุณชัยสี่
คงมิใช่"ชายสี่-หมี่เกี้ยว"นะ
แต่ถ้าใช่ก็ดี กะลังหิวเลย-ฮ่า
(ล้อเล่นแก้ร้อน อย่าถือสาครับ)