ท่านใดเคยผ่านประสบการณ์เฉียดตาย

ท่านใดเคยผ่านประสบการณ์เฉียดตายมาบ้างแล้วครับเป็นอย่างไรบ้างครับ ขณะเวลานั้นจิตท่านเป็นอย่างไรกำหนดรับรู้ทันไหมครับบังคับบันชาจิตได้หรือไม่ไห้มีสติบริบูรณ์ และได้พบเจอสิ่งใดบ้างครับในช่วงเวลานั้น เป็นดั่งที่ตั้งใจไว้ไหมครับ

 

ไข้เลือดออกระยะสุดท้าย อีก 2-3 วันจะหมดหวัง นอนทั้งวันไม่รู้สึกตัว

ถ้าเสียชีวิตตอนนั้น บอกเลยไม่สวรรค์แน่นอน เพราะหลับไม่มีสติ นึกถึงบุญไม่ทัน

ถูกปลุกให้ตื่นแค่ตอนทานข้าว มองแม่เฝ้าไข้แล้วสงสาร ตอนนั้นนึกขึ้นได้มีคนว่า

ถวายตัวเป็นลูกศิษย์พระแม่กวนอิมหายมาหลายคนแล้ว เลยตั้งใจถ้าหายป่วยจะถวายตัว

3 วันไข้ลดก็หาย เลยได้ถวายตัวเป็นลูกศิษย์ กราบไหว้ท่านมาจนถึงทุกวันนี้


อีกเรื่องคือขับรถไปต่างจังหวัดแล้วนอนน้อย เผลอหลับตอนขับรถ สักพักมีเสียงปลุกให้ตื่น

"ตื่นๆรถจะชน" ลืมตามาเห็นว่ารถเรากำลังพุ่งจะชนคันตรงข้ามที่สวนมา

ใกล้จนมองเห็นคนในรถฝั่งตรงข้าม ทางเค้าก็ตกใจเหมือนกัน ดีว่าหักพวงมาลัยออกทัน

ในรถมีรูปหลวงพ่อปาน วัดบางนมโค

 

เคยเฉียดตายครับ ตอนเด็กๆจมน้ำที่สระว่ายน้ำ กระโดดตามเพื่อนลงไปแต่ว่ายน้ำไม่เป็น แต่มีสติตลอดเวลา พยามยามจะตะกุยหายใจแต่คิดว่าไม่รอดแล้ว เลยคิดว่าชาตินี้คงไม่รอดแล้ว นึกถึงพ่อแม่ นึกพระพุทธชินราชบอกท่านฝากลาพ่อแม่ด้วย เฮือกสุดท้ายมีผู้ใหญ่มาดึงขึ้นจากน้ำครับ

คิดว่าหน้าที่เรายังไม่หมดท่านเลยให้อยู่ต่อ

 

มีทั้งเกี่ยวกับน้ำ เกี่ยวกับจราจร เกี่ยวกับกรรมฐาน
และเกี่ยวกับซนแบบเด็กๆ
และความประมาทอย่างคาดไม่ถึง
ในการใช้อาวุธครับ
ส่วนตัวรู้สึกเฉยๆ ที่เฉยเพราะอะไร
คงไม่เหมาะที่จะเล่าครับ

 

เคยค่ะ ที่น้ำตกตอนไปเที่ยวช่วงฝึกงานก่อนจบ , ตอนไปเข้าค่ายลูกเสือสมัย ม. , ตอนขับรถเปลี่ยนเลนท์ , ตอนหลับเฉยๆ แต่ละที่สติมีมากน้อยต่างกันไป แต่ก็รอดมาได้ค่ะ

 

เคยค่ะ ตอนนั้นขี่มอเตอร์ไซต์ไปเรียนขับรถยอนต์
แล้วขับสวนกับรถบรรทุก (แถวบ้านมีบ่อดิน รถบรรทุกวิ่งแทบตลอด)

ตอนนั้นขับเร็วแต่ไม่เกินร้อย แต่ดันขับไปตรงถนนที่มีพวกกรวดทราย อยู่พอดี

รถเลยรื้นพวกกรวดทราย บังคับรถไม่อยู่ แล้วรถบรรทุกก็ขับสวนมา รถก็ล้มตอนนั้น
แต่โชคดีมากที่รอดมาได้

เพราะรถล้มไปทางรถบรรทุก แต่ตัวเราเองกระเด็นมาข้างทาง ถ้าตัวเราไปทางเดียวกับรถที่ล้ม คงไม่รอด

แต่บอกเลยว่าตอนนั้นเหมือนโลกหยุดหมุน เหมือนเราหยุดหายใจไปแปปนึง แบบจุกมาก

และที่สำคัญนึกถึงความดี พุธโธ หรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์อะไรไม่ได้เลยค่ะ

เรื่องนี้เราประมาณเอง แต่จำได้ว่าหลังผ่านเหตุการณ์ตอนนั้น เรากลับบ้านขึ้นไปห้องพระแล้วร้องไห้เลยค่ะ เหมือนได้โอกาสมีชีวิตอีกครั้ง

ความตายอยู่ใกล้ตัวเรา อย่าประมาณ และควรฝึกสติ และจิตเราให้ดี ดีกว่าค่ะ
หนักจะได้เป็นเบา

 

เอาล่าสุด ที่จำได้เลย ก็คือ ตอนโดนตีหัวด้วยไม้ท่อน
ไม้ที่จะเอาไปกลึงเป็นขาเตียง มันจะใหญ่และหนัก ยาวประมาณ 1 วามั้ง
ใครตี หรือ เกิดอะไรขึ้น ไม่ขอกล่าว
ตอนที่โดนตีนั้น ไม่รู้สึกเจ็บปวดประการใด (เพราะเราไม่รู้ตัว)
แต่มันดับ ไม่ได้ยิน หรือ เห็นอะไร รอบๆมีแต่สีเทา
เหมือนมันวูบดับลงไป ไม่เห็นใครเลย ไม่มีใคร เงียบสงัด

แต่..อยู่นึกห่วงแม่ กลัวว่า ถ้าเราเป็นอะไรไป แม่จะอยู่อย่างไร
ก็เลยได้สติ จะต้องกลับมา เลยกัดฟันทน
ตอนนั้นฟื้นมาอีกที ทุกสิ่งทุกอย่าง ชลมุนวุ่นวาย
รู้ว่า ตัวเองทรุดลงไป แล้วรีบลุกขึ้น
เหมือนหนัง ที่กดปุ่ม Stop แต่กด Play เล่นต่อ

ก็สรุปว่า เย็บ 5 เข็ม แถมหน้าบวมตั้งแต่หน้าผากลงมาถึงจมูก
เอ็กเรย์ดูกระโหลก ไม่ร้าว แต่ฟันหน้าบิ่น
อาจจะเป็นโดนกระทบตอนโดนตี หรือตอนกัดฟันสู้เพื่อให้ได้กลับมา

หลังจากเหตุการณ์วันนั้น รู้เลยว่า คนเราจะตาย มันไม่ยากเลย
มันจะดับไปเฉยๆ หมายถึง การรับรู้จากร่างกายเรา
เมื่อมันไม่ทำงาน มันก็จะตัดไปเลย เหมือนสับสวิทช์ไฟ
เหลือแต่จิตเราเท่านั้น ที่จะรับรู้
ดังนั้น จึงทำให้เชื่อเรื่อง ชีวิตหลังความตาย
ตายแล้วไม่สูญ

ถ้าตอนนั้นตาย ก็คงไม่รู้ว่าจะไปไหน (เพราะห่างการปฏิบัติมากๆ)
คงต้องวนเวียนหาทาง ล่องลอยไปมืดๆเทาๆแบบนั้น

 

แต่ละท่านมีประสบการณ์เฉียดตายกันทั้งนั้นเลยนะครับ ประสบการณ์เหล่านี้ย้ำเตือนเราได้ดีนะครับว่าให้เร่งทำความเพียรไม่ประมาทในธรรม ขอขอบคุณทุกท่านที่มาเล่าประสบการณ์สู่กันฟังนะครับเป็นอุทาหร