เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

เห็นนางในวรรณคดี
ร่ายกวีดีกว่าวจีใด...

เอ่อ-เทวี...........สรีโฉม
เพียงเธอโน้ม.....ประโลมฝัน
ใครหน้าไหน......กล้าไล่ขันธ์
นางสวรรค์.........ห้ามผันไกล-ฮ่า!

 

คนเขียนก็เป็นบ่อย
เขียนแล้วต้องลุกเดินสักรอบ
ไม่ก็ซัดน้ำหลายอึกดับตื่นเต้น-ฮ่า

 

ศึกหัวใจกับเส้นทางวิบากแห่งป่าเขา
ยังมีให้ใช้ฝีมือแก้ไขท้าทายรายทาง
ป่าไม่ใช่เมือง เรื่องเดินสะดวก-ไม่มี

 

แสดงว่าขาบุญเก่าแก่ รู้จักกันทั้งนั้น

 

อ่านเรื่องเล่าฯให้เพลิดเพลินใจไปก่อน
เรื่องบุญทำเมื่อไหร่ก็ได้ มีเวลาถมถืด

 

ว่ากันตามสะดวกเลยครับ

 

นักปฏิบัติต้องยอมตายครับ จึงได้ธรรม
ลป.มั่นให้ลพ.ผางไปคนเดียว-ตายคนเดียว
ลพ.ฤาษีวัดท่าซุง มักชี้ให้ลูกศิษย์เห็นชัดว่า
วันหนึ่งๆมีเวลาตั้ง24 ชี่วโมง เราปฏิบัติธรรม
กันเพียงแค่ชั่วโมงเดียวหรือเก่งก็2-3ชั่วโมง
บางคนไม่กี่นาทีจะเอาความสำเร็จจากไหน?

สรุป...ผู้ที่ตัดพันธะวัฏสังสาร
ต้อง"ตายก่อนตาย"จึงบรรลุได้
เหยาะแหยะอย่างเราคงใช้เวลา
อีกหลายอสงไขย นับปีชาติไม่ถูก

 

อากาศดีจริงน้องเรย์ แต่ออกรอบพรุ่งนี้
วันนี้ ยังพาเข้าป่าได้อีกยกใหญ่ ไว้ค่อย
เจอกันช่วงบ่าย ขอบคุณพรเด็ด กับภาพ
พระพุทธชินราชแสนงดงามอร่ามตา

 

ภาพเช้าที่มุ้งมิ้งอิงตะวันรอน
ฟ้างามแปลกตาชวนร่ายวลี...

เมฆาแปลง.......เปล่งเปลวไฟ
เรืองแสงไล่......เหล่าหิ่งห้อย
ต่ำใต้ฟ้า..........กระปริบปรอย
ไฟดวงน้อย......ลอย'หรี่ลิบ!

หมายเหตุ...ริบหรี่ เจตนาผันเป็น"ลิบ"=ไกลตา

 

วันดี อากาศดี วันพักผ่อน
สิ่งศิริมงคลเยือนเคหายามเช้า
ถือเป็นมงคลยอดเยี่ยม ยินดีกับ
น้องมากิ ให้มีความสุขมากๆครับ

 

ต่อด้วยภาพดีมีสีสัน
งามปจว.ไม่ห่างหาย...

ยูงรำแพน......แสนโสภา
ข่มไก่ฟ้า........ก้มหน้าหนี
สาวสุดสวย.....รวยโสภี
เมินในที.........เริงลีลา!

 

คุณwanwi เขียนอักษรดัายพลังอันเร้าใจมากครับ
เข้าไปในความรู้สึกตัวละครตอนอ่านมากครับ
ประทับใจตอนนายพรานขออโหสิกรรมเเก่ดารณีเทวี คำพูดสง่างามดังนักรบมาก


ดารณีเทวีโปรดจงฟัง
ขอสัพพังอโหสิเเก่ตัวข้า
ถอดถอนคำมั่นทุกสัญญา
สัจจะวาจาให้ไว้กับข้าพราน

 

เป็นการดัดแปลงบทขอขมาได้เริ่ดมาก มีฝีมือในการเขียนไม่เบาท่านหนึ่ง ขอบคุณคำชมและความชมชอบ ทำให้หายเหนื่อย สมัยใหม่นี้จิ้มฟรีมีคำชมก็ชื่นใจแล้ว...สมัยโบราณอ่านเสียสตังค์ เขียนไปชมหรือเขียนไปต่อว่า ไม่เคยมีนักเขียนคนไหนตอบกลับสักราย

 

เข้าสู่ช่วงเวลาดี ทีไทม์ หนีร้อนอ้าวอวลไอฝนเข้าป่าแสนชื่นกายาดีกว่า เชิญปูเสื่อรอพร้อมกาแฟ-ชา ซอฟท์ ดริ้งค์ยามบ่ายให้เต็มที่ จิ้มชั่วครู่ เดี๋ยวก็มา(ให้อ่าน)

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
===================
ความเดิม...ความรู้สึกผมไม่หลอน...นางถ้ำกำลังสำแดงฤทธิ์ครั้งสุดท้าย กะฝังผมทั้งเป็นให้ล่มจมดับสลายร่างไปพร้อมกับเธอ!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ตึง...ตึง...โครม..!

ผมกระโจนด้วยขายาวพรวดเดียวไม่เหลียวหลังถึงหน้ารูถ้ำ กำแพงแก้วปราการกายสิทธิ์วับหายไปก่อนชั่วเสี้ยววินาที รีบเสือกตัวมุดพุ่งท่าตอร์ปิโดบก หัวหูลำตัวครูดพื้นดินกับหินบ้าง ดีกว่าโดนฝังทั้งเป็น..!

ไล่หลังครึ่งก้าว หินภูเขาก้อนยักษ์ร่วงตูมจากเพดานด้านใน ยอดภูนมหัวจุกใหญ่ ยุบตัวลงปิดช่องทางเข้าถ้ำน้อย เหลือรูลอดแค่กำปั้น ผมขนลุกขนพองสยิวทั้งตัว รอดเป็นผีเฝ้าถ้ำเถื่อนหวุดหวิดเหมือนตายแล้วเกิดใหม่..!

ขนาดของเจ้าหินก้อนสุดท้าย ไม่ต้องสำรวจให้เสียเวลาก็เห็นชัดว่า ถ้าจะทำลายเคลื่อนย้ายออก หรือต้องการเปิดรูถ้ำอีกหน ต้องใช้ไดนาไมท์เหมืองแท่งโต แต่มองอีกทีเจ้ายอดจุกภูนมที่เป็นถ้ำเหล็กไหลเก่าแก่แต่ปางบรรพ์ ก็ไม่น่าเหลือสภาพเมื่อหลังคายุบถล่มซะขนาดนั้น

เสียงคร่ำครวญผะแผ่วแว่วผ่านช่องรูเล็กดำมืด ผมกลั้นใจแนบหูลงกับผนังหินผา จับสำเนียงเพียงหึ่งหึ่งดังสะท้อนคล้ายฝูงผึ้งบินว่อนข้างใน อาจมีเสียงสะอื้นปะปนแต่แยกไม่ออก ได้แต่ถอนใจขืนตัวออกห่าง พิศวงเล็กน้อยเมื่ออาการจี๊ดจ๊าดรบกวนในหัวก็หายไปด้วย

ผมหลับตาเอาฝ่ามือลูบไล้แผ่นหินขรุขระกรังฝุ่น เช็ดเบา ๆ เสมือนโบกมืออำลาชั่วนิรันดร์..!

ชาติภพเคราะห์เวรซับซ้อนซ่อนเงื่อนต่อกัน จะตัดขาดสิ้นชาติ เยี่ยงสายน้ำยังตัดไม่ขาด ฤาตัดบัวไม่เหลือใย?...ผมเลิกสนใจ เมื่อยกคำสัญญาของเธอให้เป็นหมัน ก็เปรียบประดุจตบมือข้างเดียวย่อมไม่ดังอีกต่อไป

นางถ้ำเทวีควรหลุดพ้นอิสระพันธะทางใจ โซ่ตรวนแห่งเวลาเนิ่นนานหลายศตวรรษ ผมเชื่อว่าถึงวาระนาทีนี้ ความรักความใคร่ความพิศวาสอันเคยมีต่อกัน จืดจางร้างรสไปนานอักโข แต่สิ่งที่เหลือเยื่อใยในห้วงสายใจเธอคือ...

ความหลง...หลงในชาติภพ ห่วงในพันธะสัญญาที่พันธนาการเจตสิกจนวิญญาณขันธ์คุ้นชิน..!

ส่วนเจ้าเหล็กไหลธาตุอาถรรพ์ ชาตินี้ก็จำต้องโบกมือลา เพียงมีวาสนาพานพบ จับต้องลูบคลำ แต่ไร้บารมีครอบครอง ต้องเลิกขวนขวาย อย่าปล่อยให้อาถรรพ์ที่จะนำความร่ำรวยในการเป็นเจ้าของ เข้ามาเป็นกิเลสครอบงำจิตวิญญาณ...

ธาตุสุดแสนพิสดารเดินทางคืนสู่เจ้าของที่แท้ ชะตากรรมแห่งเทพ วาสนาลิขิตฟ้า เราคนเดินดินควรผินหลังหนี อย่าทะลึ่งอยากรู้เห็นเกินจำเป็น เหมือนพวกหมอดูคู่หมอเดาช่างจำนรรจา...

"ความลับแห่งสวรรค์ ไม่สมควรเปิดเผย"!!!

(ยังมีต่อ)

-------------------------

*** เรื่องเล่า-นักขุดกรุฯ ทุกตอน มีลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ ห้ามนำเผยแพร่ ก็อปปี้ ลอกเลียน ดัดแปลงทำซ้ำทุกกรณี มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฏหมาย ***

 

(ต่อ)...เหล็กไหลฯ
=============

ผมปราดถึงหน้าผาที่ห่างไปไม่กี่ก้าว ปลดเจ้าห้านัด ชูขึ้นฟ้าเหนี่ยวไก...

"เปรี้ยง..!"

สัญญาณส่งสู่พลพรรคที่เฝ้ารอเบื้องล่างว่าปลอดภัย กำลังจะลงไปสมทบเดี๋ยวนี้

ใช้เวลาอีกอึดใจใหญ่ ผมก็อยู่ในวงล้อมพันธมิตรร่วมชะตากรรม ทุกคนกระหายหิวอยากฟังเรื่องราว แม้กระทั่งเจ้ามะมอญหนุ่ม ปกติไม่ชอบสุงสิงเรื่องนายจ้างคนไทย ยังอดเข้ามาล้อมวงมิได้

"โฮ้ย...ขึ้นไปนานจนใจหาย กะลังตกลงกันอยู่ว่าต้องปีนขึ้นไปตาม..!"

คุณเทพเปิดฉากก่อน ส่วนอาจารย์เลิศก็ยิ้มร่าเอาฝ่ามือตีบ่าผมเบา ๆ เป็นท่าที่ชอบทำเมื่อสบอัธยาศัย

"เห็นท่าก็รู้ว่าสำเร็จแน่...น้องพราน"

ทุกคนสะกดใจรอผมเล่า แต่ผมยิ้มแห้ง ๆ ขอน้ำกระติกลูกใหม่ยกซดอั้ก ๆ ราวตายอดตายอยาก ยอมรับว่าคอแห้งเป็นผง อะดรีนารีลพล่านในเส้นเลือด ทำหัวใจเต้นตึกตักไม่เป็นส่ำ ยากที่จะสงบลงง่าย

"ครับ...โชคดีมากที่ทุกอย่างราบรื่นลงตัว ตอนแรกเธอไม่ยอม แต่ผมใช้ลูกตื๊อกับพระคาถาขอขมาเข้าช่วยอีกแรง เหนื่อยลิ้นห้อยเชียวครับ"

ด้วยวิธีเล่าคร่าว ๆ ข้ามกลยุทธเอาชีวิตเป็นเดิมพัน ป้องกันเรื่องยืดยาวและคำถามที่ต้องสาธยายกันไม่หวาดไหว มีเพียงดวงตาคู่เดียวที่ส่งความนัยรู้ทัน นอกนั้นทั้งวงก็ยิ้มหัวเราะเฮฮา โล่งอกโล่งใจ ไม่มีใครอยากข้องแวะกับผี หรือทนสงครามกับปิศาจได้อีกแม้แต่ยกเดียว!

ผมปรายตาสบประกายตาสวรรค์คู่นั้นแวบหนึ่ง หวนคำนึงถึงดวงตาแดงก่ำ ทั้งทุกข์ กราดเกรี้ยว ขมขื่น เพลิงรักเพลิงแค้นประทุดังเปลวไฟ...ดวงตาเทพกับมนุษย์ หาได้ผิดแผกแตกต่างกัน ยามมันสะท้อนอารมณ์ข้างในฉายฉาน

สมแล้วที่ประพันธกรทั้งโลกชอบรจนา...ดวงตาคือหน้าต่างของดวงใจ..!

"พักสักหน่อย หรือจะเดินทางกันเดี๋ยวนี้ ข้าวของเก็บพร้อมแล้ว"...

คุณชาติเป็นคนสรุป หลังเรื่องเล่าสั้น ๆ ได้ใจความด้านบวกของผมจบลง

"ไปกันเลย ผมยังไหว...ลุง..จัดขบวน"...ผมสำนองหนุ่มกรุงไม่รีรอ เราจุมปุ๊กติดแหง็กอยู่กับภูผาถ้ำโถงนานกว่าสิบวัน เกินรอบราตรีข้างขึ้น-แรม ต่อให้อีกสักนาทีก็ไม่อยากกลับเข้าไปดอมดมกลิ่นอับชื้นตุ ๆ ในนั้นอีก

ขบวนเคลื่อนไร้พิธีรีตรอง เหมือนทัพที่พ่ายศึก แต่โชคดีพลพรรคนักรบรอดชีวิตครบ หามีใครล้มตายกลางสมรภูมิ บาดเจ็บเลือดตกยางออกบ้างถือว่าเรื่องเล็ก

ด้วยสารพัดเคราะห์กรรมที่ถาโถมเข้าใส่ยิ่งกว่ามหาวาตภัย กับการกระเสือกกระสนปล้นความตาย เอาชีวิตรอดเงื้อมหัตถ์พระกาฬได้สำเร็จ ควรขอบคุณ "เทพีแห่งโชค" ที่ท่านยืนเคียงข้างไม่ทอดทิ้งเรา!!!

-------------------------

*** เรื่องเล่า-นักขุดกรุฯ ทุกตอน มีลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ ห้ามนำเผยแพร่ ก็อปปี้ ลอกเลียน ดัดแปลง ทำซ้ำทุกกรณี มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฏหมาย ***

 

สวัสดีคุณอาวันวิและแฟนคลับทุกท่าน

 

ท่าน บก.นำพระกรุเชตุพน สุโขทัย ศิลปะ "หน้าตะกวน" (ลูกผสมกำแพงฯ+สุโขทัย) ชวนคลั่งไคล้ให้ชม มี 2 องค์ 2 สี ดูดีสมบูรณ์แบบ ถือว่ารักษาได้ยอดเยี่ยมผ่านกาลเวลาดีมาก ที่สำคัญผิวแร่กับราดินแลง่ายฝุด ๆ

วันอังคารผมจะส่งสุดยอด "กำแล้วแพง" ให้ท่าน บก. ลืมพระกำแพงทุกองค์ไปเลย อภินันทนาการจากปรมาจารย์นักขุดที่ไม่ได้เหล็กไหล รอดชีวิตกลับบ้าน (เหมือง) มือเปล่านั่นแหละครับ

 

ทักน้องปรายคงมาหลังอ่านจบ