อะไรทำไห้คุณเริ่มสนใจธรรมมะ?

ตอนเด็ก ประมาณ ป 3 ป4เคยนั่งสมาธิ แล้วก็รู้สึก ว่าความจำมันจะดีขึ้นจากสอบเคยได้ที่รองบ๊วย ก็มาสอบได้ที่ ต้นๆของห้อง ก็เลยปฎิบัติภาวนามาตลอด
จนได้บวชให้พ่อแม่ แล้วเกิดสภาวะ เอโกทิภาวะ กับตัวเอง แล้วจำได้ว่าเมื่อตอนก่อนจะนั่งสมาธิตอนยังเด็กมาก เคยฝันแล้วมีสภาวะปัจจัตตัง ที่ไม่เคยรู้ว่าเป็นอะไรแต่ดันมาตรงกับตอน ที่ได้เอโกทิภาวะ ก็เลยไม่สงสัยต่อพระรัตนตรัย อีกต่อไปครับ

 

เดิมก็นับถือพุทธอยู่แล้วเป็นทุนเดิมอยู่แล้วครับ
เนื่องจากเรียนสายวิทย์มาทำให้คิดอะไรเป็นตรรกะ
ไม่เชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติอะไรเลย ผีสางก็ไม่คิดว่ามี
เพราะไม่เคยเห็น

หลักธรรมต่างๆที่เคยเรียนจากโรงเรียน
ก็เป็นความจริง เป็นเหตุเป็นผลตามหลักวิทยาศาสตร์
แต่รู้สึกสงสัยเรื่องหนึ่งอยู่ตลอด คือคำที่ว่า "ทำดีได้ดี-
ทำชั่วได้ชั่ว" นั้นดูเหมือนไม่เป็นอย่างนั้นเสมอ

ตามความรู้สึกในตอนนั้นคงต้องบอกว่า ไอ้พวกทำชั่ว
แต่ได้ดีนั้นยังสามารถพบเห็นได้ง่ายกว่าพวกทำดีได้ดี
อยู่มาก

จนปี๔๗ได้อ่าน"หนังสือประวัติหลวงพ่อปาน วัดบางนมโค"
ที่เขียนโดยหลวงพ่อฤาษีลิงดำ หนังสือได้ตอบผมเกือบทุกเรื่อง
ที่ยังค้างคาใจในข้อธรรมอยู่ ตั้งแต่นั้นเลยพยายามหาหลักปฏิบัติ
ตามแนวหลวงพ่อฤาษีและแนวพระป่าสายหลวงปู่มั่นยึดถือปฏิบัติ
มาจนปัจจุบันนี้แหละครับ

 

ชอบเรื่องธรรมะมาตั้งแต่เด็ก พอเติบโตใช้ชีวิตก็เริ่มเห็นว่าใดๆในโลกไม่เที่ยงเป็นทุกข์
เห็นความเปลี่ยนแปลงต่างๆทั้งเรื่องของผู้คนและตัวเราเอง
เห็นคนตาย สิ่งต่างๆผู้คนเข้าไปยึดมั่นถือมั่นแต่พอตายไม่เห็นว่าจะมีใครนําทรัพย์สินติดตัวไปใด้
สิ่งต่างๆเหล่านี้เห็นมาด้วยตาตัวเอง และตรงกับหลักคําสอนที่ว่า ใดๆในโลกล้วนเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป จึงเป็นแร็งบันดาลใจให้สนใจเรื่อง"ธรรมะ"มากขึ้น เพราะจุดหมายต้องการทําให้แจ้งซึ่ง"นิพพาน"ครับ

 

เพราะว่าเราป่วยตั้งแต่เด็ก คุณตาก็เลย บอกให้ ท่อง พุท - โธ ไว้ ก็พาไปวัด บ่อย ๆๆ ตอนนี้ก็เข้าวัด นะ

 

เพราะผมเริ่มสนใจพระเครื่องก่อนครับ พอสนใจแล้วพ่อบอกการใช้พระเครื่องต้องรู้จัก ให้ทาน รักษาศีล เลยทำให้เริ่มศึกษาเกี่ยวกับธรรมมะมากขึ้นครับ

 

รู้สึกว่าทางธรรม สงบ มีสุข
รู้สึกว่าทางโลก วุ่นวายสับสน มีทุกข์

 

เริ่มจากทุกข์...และหวังจะจบแบบสุข

 

เริ่มจากพบเห็นสิ่งแปลก ๆ ตั้งแต่เด็ก และไม่รู้ว่าสิ่งนั้น คือ อะไร

ไม่เคยปฏิบัติธรรม ไม่เคยศึกษาธรรมะ แต่มีบ้านอยู่ใกล้สถานปฏิบัติธรรม

ทุกเสาร์-อาทิตย์ จะมีการปฏิบัติธรรม ไม่ค่อยได้ไปร่วมกับเขา

เพราะในตอนนั้น อายุ แค่ 8-9 ขวบ พ่อแม่อยู่ต่างจังหวัด
อยู่กับคุณปู่คุณย่าที่กรุงเทพฯ ถูกขังอยู่ในประตูรั้วของบ้าน
ได้แต่ยืนเกาะลูกกรงมองดูคนที่มาปฏิบัติธรรม ต้องรอให้พ่อกับแม่มา
จึงจะได้เข้าไปร่วมกับเขาสักครั้งนึง (บุญมี แต่กรรมบัง)

จนกระทั่งวันหนึ่ง ที่สถานปฏิบัติธรรมเชิญพระเกจิอาจารย์มาสอนธรรมะ
(ไม่ทราบชื่อเสียงเรียงนาม เพราะยังเป็นเด็ก ยังไม่สนใจนัก แต่ทราบว่า ท่านคงมีชื่อเสียงมาก เพราะผู้มาร่วมงานมากมายจนแน่นขนัด)

ทางสถานปฏิบัติธรรมให้เราสาธุชน รดน้ำล้างเท้า
(ซึ่งท่านบอกว่า เป็นการกระทำที่ถูกต้อง ก็จำมาจนถึงทุกวันนี้ค่ะ อยากให้มีประเพณีเช่นนี้เหมือนกัน) ตลอดจนถวายปัจจัยแก่ท่าน
(ตอนนั้นไม่ได้เตรียมไทยทานไว้) พอถวายเสร็จ ก็พากันมายืนสองข้างทาง
คล้าย ๆ รอส่งท่านกลับวัด

ในตอนนั้นเอง ท่านก็มามองหน้า และบอกกับเราว่า
"ถ้าเป็นผู้ชาย จะขอไปอยู่ด้วย มีของดีแล้วนะ" และบอกอีกว่า
"อย่าอาฆาตพยาบาทนะลูก จะตกนรก แล้วเดี๋ยวก็จะดีขึ้น
สามี และลูกในอดีตชาติจะช่วย"

ในตอนนั้น คิดเพียงว่า แม้แต่ความโกรธลูกก็ไม่เคยคิด ท่านก็ยิ้ม ๆ

แต่ปัจจุบัน รับรู้แล้วว่า สิ่งที่ท่านทำนายนั้น ถูกต้องแม่นยำมาก ผ่านไป 20 ปี
เราเป็นดังคำทำนายทุกประการ เหลือแต่ลูกและสามีที่คาดเดาไม่ได้ เพราะก็ไม่เที่ยงเช่นกัน และยังไม่มี

ตอนนี้ ผิดแล้ว อาฆาตพยาบาทแล้ว เกิดความทุกข์ทางใจแล้ว หายนะเกิดขึ้นแล้ว และกำลังพยายามแก้ไขตัวเอง ถ้าจะไปทุคติ ก็เพราะกรรมชั่วของเราเอง ถ้าจะไปสุคติ สุดท้ายก็ไม่แคล้วต้องมาชดใช้หนี้กรรม ยังไงก็ต้องชดใช้
เหลือเพียงชีวิตที่เหลืออยู่นี้ สร้างกุศล สร้างบารมีเอาไว้ ยังไงกุศลบารมีที่เรากระทำ ก็ยังคงอยู่กับเราไปตลอด จนเข้าสู่พระนิพพาน

สาเหตุที่เลื่อมใสในพระพุทธศาสนามาก
เพราะได้รับความช่วยเหลือจากพระสงฆ์ผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบมาโดยตลอด

หนหนึ่ง ใส่บาตรกับพระท่านที่ต่างจังหวัด ท่านสวดคาถาป้องกันภัยทั้งสิบทิศให้ และเราก็เผชิญชะตากรรมน้อยลง

และได้พระอาจารย์ผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบมาชี้แนะทางสว่างให้ มาอบรมจิตใจในส่วนที่ไม่ดี มาชี้แนะสั่งสอน

และอีกหลาย ๆ หน ที่ได้พบแต่ผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบมาชี้แนะช่วยเหลือ ทั้งมนุษย์และวิญญาณ จึงเชื่อหมดใจ ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่พระจอมไตรทรงชี้แนะนั้นถูกต้องตรงทาง ไม่ควรมองข้าม ไม่ควรประมาท

ถึงตอนนี้ ก็ยังคงโง่เขลาเบาปัญญา และเอาดียังไม่ได้ กิเลสมารรุมเร้าเต็มไปหมด มีแต่ความคับข้อง อึดอัดทรมาน แต่ก็จะพยายามต่อไป
คงจะชนะได้ในสักวัน...

สาธุ ๆ ๆ ขออนุโมทนากับทุก ๆ ท่านค่ะ ที่ปฏิบัติถูกต้องตรงทาง

ดีแล้ว ชอบแล้ว สาธุ

 

ความอยากหลุดพ้น เบื่อหน่ายการเวียนว่ายตายเกิดครับ อนุโมทนาครับ

 

เพราะได้พบพระเดชพระคุณท่านเจ้าคุณพระราชพรหมยาน สมัยก่อนๆที่ได้พบหลวงพ่อฤาษีลิงดำทางครอบครัวไม่ค่อยจะรู้ความ....ยังไหว้เจ้าเผากระดาษอยู่เลย แต่ก็ชอบทำบุญ ...."แต่ชอบโดนพระหลอก" เข้าข่าย"พระหลอกเจ็ก"55555 เพราะอาศัยที่คนจีนรวย พวก"นักบวชเดรถีย์"เลยชอบหา"ลาภผล" กับพวกคนจีนรวยๆพวกนี้ที่ไม่รู้เรื่อง ...หลังจากที่ได้พบเจอพระเดชพระคุณท่านเจ้าคุณพระราชพรหมยานก็ทำให้รู้หลายเรื่อง ทั้งทางโลกทางธรรม เพราะพระคุณท่านสอนให้คนเป็นคนฉลาด สมัยที่ท่านยังอยู่ท่านจะพูดเสมอๆว่า"ต้องเก่งทั้งทางโลก-ทางธรรม จะได้เอาตัวรอดได้" และ"จงอย่างมงาย...แต่ให้เชื่อในเหตุและผล" นี่คือสิ่งที่ทุกคนในบ้านจดจำมาถึงทุกวันนี้ นอกจากธรรมะแล้วเรายังได้"มรายาติทางสังคมติดตัวมา(ยกตัวอย่างสิ่งที่ท่านสอนแซกในธรรมะ(ยกตัวอย่าง)-กินข้าวต้มอย่ากระโจมกลาง -กินข้าวให้นั่งตัวตรงๆ กินแต่พอคำ-อย่าเรียปากเวลาทานอาหารเป็นต้น"อยู่ในจรณะ15ของพระสงฆ์")จริงๆแล้วก็คือมรยาติทางสากลนี่เอง ครอบครัวโตที่ได้รับความชมชอบจากสังคมฝรั่งเวลาออกงานใหญ่ที่ต่างประเทศเราไม่มีความเขินอายเป็นตัวของตัวเองก็เพราะอาสัยความดีที่ท่านเจ้าคุณพระราชพรหมยานสอนมานั้นเอง...ณ.ปัจจุบัน ตัวเองยังเข้าไม่ถึงธรรมเลย เพราะความเลวมันยังเต็มท้วมตัวอยู่ แต่ก็พยายามจะทำดี...จำได้ว่าท่านเจ้าคุณพระราชพรหมยานท่านจำกัดความคำว่า"คนดีหลือผู้ดีไว้ว่า...."คนๆนั้นอย่างต่ำๆต้อง เป็นผู้มีศีลบริสุทธิ์-ต้องไม่ลีมความตาย-ถือไตรสรนาคม-มีความอดทนอดกลั้น ไม่ฟูมฟายเมื่อความทุคโหมกระหน่ำเข้ามาไม่วีดว้ายกระตู้วู้....ท่านว่าถ้าทำได้ก็เป็น"ผู้ดีหลือคนดี"

 

ตอนเด็กๆไปเข้าค่ายแล้วไปฉี่ใส่ต้นไม้ใหญ่พอกลับมาบ้านแล้วก็นอนกลางวันพอตื่นมาก็เพ้อเหมือนคนบ้า
ตอนนั้นรู้สึกเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่นร้องไห้ตลอดมองเห็นแม่เป็นคนอื่น แถมมองใครก็ตาขวางตลอด
พอดีพ่อก็เลยพาไปไหว้พระที่หิ้งคือรูปเหมือนหลวงปู่แหวน ในตอนนั้นความรู้สึกครึ่งหลับครึ่งตื่นของผมก็จำได้ว่าขนาดผมมองพระรูปเหมือนหลวงปู่แหวนผมก็ยังมองตาขวางเลยครับ
แต่พอพ่อผมจุดธูปบอกหลวงปู่แล้วหยิบสายสิญจน์มาผูกที่แขนแล้วรู้สึกเหมือนเราตื่นจากฝันครับ ผมก็กลับมามีสติเหมือนเดิมครับ ก็เลยเริ่มเชื่อในสิ่งนี้และจากนั้นก็สนใจทางธรรมะและก็เริ่มนั่งสมาธิตั้งแต่นั้นมาครับ
จะเห็นว่าพระเครื่องต่างๆนั้นบางคนเห็นว่าไม่ใช่แก่นแท้ของพระพุทธศาสนาแต่สำหรับผมคิดว่าสิ่งนี้แหละครับ
ที่จะดึงคนที่ไม่เคยเชื่อในบาปบุญคุณโทษให้เข้ามาสนใจในธรรมะได้ ดังเช่นตัวผมครับ

 

เริ่มสนใจ พลังจิตก่อนครับ เริ่มมีความคิดแปลกๆว่าสักวันหนึ่งจะต้องใช้พลังจิตให้ได้สักอย่าง ก็เลยหาเว็ปที่สอนการใช้พลังจิต จนมาถึงเว็ปนี้ สอนในแบบที่เป็น พุทธ คือทำให้เราได้เห็นในสิ่งที่ไม่ใหม่ไม่เก่า คือ เราไม่ได้สนใจ แต่พอมาลองทำดูก็รู้สึกว่า หนทางนี้แหละคือสุดยอดแห่งความสุข จึงสนใจปฏิบัติธรรม และจะปฏิบัติต่อไปจนให้ได้ถึงพระนิพพาน ถ้าไม่ได้ชาตนี้ก็ขอให้ชาติหน้าเกิดมาในดินแดนพุทธศาสนา ได้ศึกษาพระธรรม และได้ปฏิบัติ เพื่อให้หลุดพ้นจากสิ่งยึดติดทั้งหลาย ครับ
ขอบคุณครับ

 

ชีวิตผมไม่ค่อยได้มีความทุกข์เท่าไหร่มีพร้อมเกือบทุกอย่างในสิ่งที่มนุษย์ในยุคปัจจุบันพึงมีมีตำแหน่งหน้าที่การงานมีสิ่งอำนวยความสะดวกครอบครัวที่อบอุ่นไม่ต้องมีเงินเป็นสิบล้านร้อยล้านแต่ถือว่ามีฐานะดีมีหนี้พอประมาณแต่ก็ไม่ได้ทุกข์อะไรแต่ผมสนใจธรรมะเพราะธรรมะทำให้ผมเป็นคนดีเรียนเก่งและทำดีมาตั้งแต่เด็กผมไปวัดทำบุญตั้งแต่ยังเล็กอาจจะเพราะสิ่งนี้ก็ได้ที่ทำให้ผมไม่ค่อยได้มีความทุกข์ในปัจจุบันผมจึงสนใจปฏิบัติธรรมและอีกอย่างผมไม่อยากเกิดอีกแล้วกลัวทุกข์กลัวไม่มีพร้อมเหมือนชาตินี้และที่กลัวที่สุดคือตกนรก ผมไม่อยากเกิดมาทุกข์อีกแล้วแต่เมื่อไหร่หนอถึงจะหลุดพ้นได้

 

หนังสือโลกลี้ลับเล่มเดียว จากนั้นมาก็โลกทิพย์เป็นกองเลย จึงเข้าสู่ธรรมะอย่างสมบูรณ์ อิอิ

อนุโมทนาครับ..

 

ผมรู้สึกว่าสิ่งที่ทำกันทุกวันนี้ทำกันไปทำไม เพื่ออะไร วุ่นวาย ไม่ชอบที่ๆมีคนรวมกลุ่มกันเยอะๆ เสียงดัง รู้สึกเบื่อหน่าย จนคิดว่าตัวเองแปลกมาก(ประหลาด) เหมือนเป็นคนเรื่องมากในสายตาพ่อแม่แบบว่าไปไหนก็ไม่ไป แต่จริงๆแล้วเราแค่ไม่ชอบวุ่นวายเท่านั้น เราชอบอยู่เงียบๆมากกว่าจนได้มาศึกษาธรรมะจึงได้เข้าใจว่าแท้จริงแล้วเราไม่ได้แปลกหรอก เราแค่มาถูกทางแล้ว อนุโมทนากับทุกท่านที่มองเห็นทางแล้ว ขอให้ท่านก้าวเดินไปด้วยความมั่น...

 

เมื่ออายุ 20 กว่า ผมมองเห็นความตาย ความพลัดพรากจากสิ่งที่เรารัก

และชอบใจ มันทำให้ผมทำใจให้สบายไม่ได้ มันอยากจะรู้ว่าจะทำใจ

อย่างไร ในขณะที่กายเราจะแตกดับลาโลกนี้ไป โดยไม่ให้ห่วงหาอาลัย

อาวรณ์ครับ

 

ที่สนใจธรรมมะ อันแรกเลยคือกลัวบาปกรรมครับ

 

ขออนุโมทนา สาธุกับเจ้าของกระทู้และคำตอบทุกๆท่านด้วยคะ

สนใจธรรมะจริงจังก็ตอนได้บวชชีพราหมณ์ที่วัดใหม่สันติ โคราช หลวงพ่อพระครูสุตกิจสารวิมลเป็นเจ้าอาวาส

ครั้งแรกในชีวิตที่ได้บวชชีพราหมณ์ในครั้งนั้นเกิดความรู้สึกเลื่อมใส ศรัทธา ในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เป็นทวีคูณ หลังจากจะต้องสึกในครั้งแรกนั้น รู้สึกไม่อยากออกจากประตูแห่งธรรมนี้เลย กลับมาอยู่ทางโลกแล้วก็มีอะไรดีๆเกิดขึ้นมากมายอย่างไม่น่าเชื่อ

แล้วก็หันมาสวดมนต์ ไหว้พระ เจริญสมาธิพระกรรมฐานเรื่อยมาจนมาถึงบัดนี้ ก็เกือบเวลาประมาณ 5 ปีแล้ว และปฏิบัติธรรมต่อไปจนกว่าจะหมดลมหายใจเฮือกสุดท้าย เพื่อ มุ่งสู่พระนิพพานอย่างเดียว

 

ผมอยากรู้ว่า ในจักรวาลนี้ประกอบไปด้วยอะไรบ้าง
แม้นักวิทยาศาสตร์จะมีเหตุผลน่าฟัง
แต่ผมอยากสัมผัสมันได้เอง
แต่ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้ไปซะที...
*.*

 

มีโอกาสได้บวชครับ ช่วงที่เป็นพระก็ได้มีโอกาสได้ศึกษาโดยการอ่านหนังสือ(ของวัด) และคอยขอคำแนะนำจากท่านเจ้าอาวาส พอได้พูดคุยและศึกษาก็เริ่มเชื่อเรื่องชีวิตหลังความตาย และ รู้สึกว่าคนเกิดมาพร้อมกับทุกข์...ก็เลยไม่อยากวนเวียนในวัฏสงสารอีก

อีกอย่าง ผมไม่อยากให้ศาสนาอื่นๆใดๆ มาครอบครองแผ่นดินนี้ที่ผมอยู่
​