ขอนอบน้อมแด่ฆราวาสผู้เข้าถึงธรรม

หวัดดีท่านสงบบายดีบ่่อ?
เข้าไปฟังแล้ว..สำเนียงอิสาน..

ฟังสำนวนภาษาหลวงตามหาบัว
เข้าใจง่ายกว่า เพราะพูดอธิบายเป็นกลางๆ
ยุคนี้สะดวกหาฟังง่าย

แต่จะให้เข้าใจก็ต้องภาวนาจนไปเจอตัวจิต
ถ้าฟังอย่างเดียวไม่มีทางนึกออก
เพราะมันปิดบังตัวมันเอง


เรื่องจิตมีอะไรให้ศึกษาเรียนรู้มากมาย..

.

 

สบายดี..

อันไหนดีกว่าก็ฟังอันนั้นแหละ..

เราแค่ยกมาเพราะเห็นว่าใช้คำเหมือนกับที่ท่านใช้..

อย่ามัวเพลินศึกษาเรียนรู้จิต อยู่ล่ะ รีบข้ามฝั่งให้จบก่อน ค่อยกลับมาเล่นกับจิตก็ได้..

ชักช้าจะไม่ทันกาล

 

คำว่าข้ามฝั่ง ใช้กับคนที่ทำลายเชื้อเกิด(จิตอวิชชา)ได้แล้วเป็นอรหันต์จึงข้ามฝั่งได้

ในหมู่พุทธภูมิ คำว่าข้ามฝั่งเอาไว้ก่อน
มันทำให้สับสน เด๋วมันจะเป็นมหายานไป
ที่ว่าบรรลุอรหันต์แล้ว ไม่เข้านิพพานรอช่วยสัตว์โลก

ในเถรวาทดูจะถูกต้องกว่า เรื่องบารมีและวิถิจิต

การภาวนาให้ละเอียดขี้นไป จนวิถีจิตได้เดิน
อยู่ในอรหันต์มรรค แต่ไม่ตัดสังโยชน์ใดๆ
แค่ภาวนาเพื่อศึกษาวิถีจิตตัวเอง

ผมมีเพื่อนเป็นพุทธภูมิ ตอนนี้ยังบวชพระอยู่
เขาเคยเล่าให้ฟัง..

ว่าชาตินี้เขาจะภาวนาจะให้เป็นอรหันต์ ข้ามฝั่งให้ได้
จะได้มาเป็นผู้นำในชาตินี้
จนเกือบสำเร็จ จนมีนิมิตว่าเขากำลังเดินข้ามสะพาน
แต่พอไปได้ครึ่งทาง...เขาเดินกลับมา

สรุปเขาทิ้งความปราถนาเดิมไม่ได้ แต่เขาได้รู้ว่า
วิถีจิตตอนจะข้ามฝั่งมันเป็นอย่างไร..

.

 

สำหรับพุทธภูมิ ความจริงมันไม่มีคำบัญญัติว่า มหายาน เถรวาท หรอก มันเป็นสภาวะที่ต้องผ่าน เท่านั้นเอง..

 

รู้ทางเดินของจิต จากปุถุชน ถึง อรหัตผล แต่ ไม่ตัดสังโยชน์เบื้องปลาย คือ มันไม่เป็นสมุทเฉทฯ เพราะจิตมันไม่ยอมตัด ไม่ยอมละ วาง

มันมีกำลังใจพุทธภูมิมาขวาง ความปรารถนาเดิมมาขวางไว้

ผู้มรรคจิตถึงแล้ว ก็ เข้าใจแจ่มแจ้งเอง..

 

จากประสบการณ์เรา มันไม่เป็นนิมิตนะ มันเป็นวิถีจิต คือ จิตไปรู้ไปเห็น เข้าถึง ทุกสภาวะ..

มรรคจิตเห็นแจ้งเรื่องวิถีจิต เท่านั้นเอง..

จริงๆแล้ว อรหันต์ ไม่ได้ วิเศษ อะไรเลย มันเป็นแค่ผู้ไม่ติดข้อง ผู้พ้นแล้วจาก อาสวะ กิเลส เท่านั้นเอง..

มนุษย์ผู้พ้นแล้ว ผู้ไม่ติดข้อง เท่านั้นเอง

เป็นแต่เพียงผู้ควรแก่การคารวะ เคารพ บูชา ด้วยมีความเพียร มีปัญญาอันยิ่ง มีเมตตาอันยิ่ง เท่านั้นเอง

 

แต่คนทั่วไป กลับมองว่า อรหันต์ต้องวิเศษอย่างโน้น อย่างนี้ ตามความเข้าใจตน..

เพราะเอาความสามารถของท่านผู้ได้ฤทธิ์ อภิญญา มาเป็นบรรทัดฐาน มันเลยทำให้ความจริงแท้เพี้ยนไป..

ความจริงเพียงปัญญา+สติ ก็ถึงความพ้นทุกข์ได้แล้ว..

ปัญญาเห็นแจ้ง ก็จบเรื่อง..

 

หมู่เพื่อนไผน้อ ป่วงไปฮอดห้องภัยพิบัติ..

ตามเพื่อนเจ้าของกลับมาแหน่เด้อ..

ฟุ้งซ่าน จนป่วง ยัง บ่ รู้ โต เอง อีก..

คุยนำ กะ บ่ ฮู้ เรื่อง..

 

ถ้าท่านรอดจากภัยทั้งปวงได้ เราจะโปรดท่านเอง..

ถ้าท่านรอดจากภัยทั้งปวงได้ เราจะชี้ทางให้ท่านเอง..

ในอนาคตอันใกล้ ระยะเวลาต่อจากนี้ ก็ กรรมใคร กรรมมัน ตัวใคร ตัวมัน ดูแลตัวเองดีๆก็แล้วกัน..

เราก็ต้องฝ่ามรสุมแห่งวิบาก เช่นเดียวกับทุกคน..

 

ตัวตนที่แท้จริงจิตดั้งเดิมของท่าน
เพียงแต่มันเป็นธาตุรู้ที่ไม่เกิด
ไม่ดับ ไม่ถูกหรือ??
นอกนั้นเป็นสังขารขัณฑ์ ให้เราหลงให้เรายึด
ต่อเนื่องมาใข่ไหมคับ?
แล้วยังงัยจึง
กล่าวว่าเอาตัวให้รอด มันคือตัวใคร?
ของใคร?
กันแน่เอ้อ... ชอความกระจ่างว่า
ทำไมจึงต้องสาระวนอยู่กับความรอด
หรือความไม่รอดคับ

 

บุคคลผู้ยังไม่เห็นทาง นั้นย่อมยึดติดร่างกายสังขาร แม้ปากจะบอกว่า "ร่างกายไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา" ก็เหอะ..

แต่จิตมันยังไม่คลาย จิตยังไม่ปล่อยวางจากการยึด ได้จริง..

 

บุคคลผู้ยังยึดติดกับร่างกาย ว่าเป็นตัวกู ของกู(จิตยังไม่คลายกำหนัด)ย่อมรักร่างกาย หวงแหนร่างกาย ภัยต่างๆที่เกิดกับร่างกาย ล้วนยึดมาเป็นทุกข์..

ภัยต่างๆ ทั้งภัยธรรมชาติ ภัยจากโรคภัยไข้เจ็บ พยาธิ ทั้งหลาย ก็ประเด ประดัง รุมเร้า ไม่เว้นแต่ละวัน

ไหนจะภัยจากคนรอบข้าง จากสัตว์ต่างๆ นานับประการ..

 

รู้จากตำรา เอามาท่องจำแล้วทำความเข้าใจ กับ รู้จากปัญญาเห็นแจ้ง อันจิตเบื่อหน่ายคลายกำหนัด

รู้ทั้งสองอาจคล้ายกัน แต่รสแห่งการรู้ที่เกิดกับใจ ต่างกันราวฟ้ากับดิน..

 

รู้แจ้งที่ใจตนอันเป็นปัจจจัตตัง กับ ที่เขียนบันทึกในตำราเหมือนกันมาก แต่ ต่างกันที่รสที่เกิดกับใจ ความสุขที่เกิดกับใจ..

ผู้รู้แจ้งแล้ว พอเอามาพูดจึงดูคล้ายกับในตำรา หลายคนจึงเห็นว่าเขาจำจากตำรามาพูด..

รู้ทั้งสองแบบจึงแยกยาก ว่าอันไหนรู้ด้วยตนเอง อันไหนรู้จากตำรา

อริยประเพณี จึงให้เคารพกันตามข้อศีลวัตร ข้อวัตรปฏิบัติ..



ปล. อธิบายเบื้องต้นพอเป็นกษัย

 

องค์พระสัมมาฯ
ได้ทรงจำแรกแจกแจงไว้
หมดแล้ว ทุกส่ิงทุกอย่าง
หากผุใดได้สดับคำชี้แจงของพระอค์
ท่าน
หรือจากพระสงฆ์สาวก(พระอริยสงฆ์)แล้ว
เชื่อและปฏิบัติตามด้วยความเข้าใจ
อย่างละเอียดถี่ถ้วนตามลำดับ
จากพื้นฐานสะสมไป การละ การวาง
ก็จะ
ค่อยๆ พัฒนาขึ้นเรื่อยๆ ตามปัญญาที่เกิด
จากความเข้าใจ
แต่หากสิ่งที่ได้รู้ได้ฟังผิดเพี้ยนไปจาก
คำสอน
ความเข้าใจที่ถูกต้องย่อมเกิดไม่ได้
จึงไม่อาจจะละวาง
ความยึดมั่นถือมั่นลงได้
ย่อมวนเวียนอยู่ในความหลง
เช่นนั้น จนกว่าจะพบคำสอนที่ถูกตรง
คงต้องแสวงหากันต่อไป จนกว่าจะเจอคำตรง
และตรงกับจริตอุปนิสัยคับ

 

ถ้านิพพิทาญาณ ยังไม่เกิดกับใจตน พยากรณ์ได้เลยว่า ยังไม่เห็นธรรมตามเป็นจริง หรือ ยังไม่ถึงโสดาบัน..

นิพพิทาญาณ จะเกิดได้ ต้องเห็นทุกข์ ล้วนๆ เบื่อหน่ายในทุกข์ นั้น..

 

จิตนี้ไม่เคยเกิดไม่เคยตาย เป็นอมตะธาตุ อมตะธรรม แล้วจะสะสมเอาอะไร?..

ท่านบอกเอง แล้ว ท่านจะสะสมอะไร?

 

สพฺเพ ธมฺมา อนตฺตา

"ธรรมทั้งหลายไม่มีตัวตน"

**เป็นความว่าง**

 

มุ่งที่ความเข้าใจในความจริงของขันธ์5
และวิธีการปล่อยวาง
เพื่อการละตัวตนที่เป็นเพียงขันธ์5
ตามพุทธวิธี(มรรควิธี)ไปเรื่อยๆ
ไม่หลงวนอยู่วงปฏิจจะสมุปบาทะ
พิจารณาไตร่ตรอง
ขณะสดับธรรมหังสดับธรรมอยู่เนืองๆ
"ให้เพียรเพื่อละ
ไม่เพียรเพื่อเอา"
คับ
(นี่เป็นวรรคทองนะเอ้อ... )

 

สะสมตัวปัญญา ตัวความเข้าใจ
เพื่อปัญญาและความเข้าใจ
ไม่ใช่เพื่อตัว"เรา"