บอกกับแม่ให้เลิกยุ่งกับเรา

ขอเกริ่นก่อนเลยว่า คราวนี้ผมทำผิดเองครับด้วยความที่หลังหลัง แม่ทำงานหนักทั้งที่สุขภาพไม่ดีและเริ่มขายตรงคุยโทรศัพท์ทั้งวันทั้งคืน ด้วยความเป็นห่วงเลยเตือนเรื่องนี้ บอกว่าแม่โดนมากี่ครั้งแล้วเมื่อไหร่จะเข็ด เรื่องนี้จนทำให้ท่านโมโหจึงบอกว่าให้ผมเลิกยุ่งกับชีวิตท่านผมด้วยความเสียใจก็เลยพูดคำว่างั้นขอให้ให้แม่เลิกยุ่งกับชีวิตเราเหมือนกัน และผมร้องไห้ขอออกจากบ้านบอกจะไม่มาให้ท่านเห็นอีก ตอนหลังสำนึกผิดมาก ว่าทำท่านเสียใจ จึงไปกราบขอโทษ และชีวิตก็เริ่มซวยปวดหัวทรมานกว่าจะดีขึ้น ควรทำอย่างไรดีครับเวลาอารมณ์พาไปจะคุมเช่นไร กลัวบาปและห่วงความรู้สึกท่าน

 

วิญญาณ + หู + เสียง >> ผัสสะ >> เวทนา

อารมณ์พาไปในที่นี้ก็เป็นอาการ
เวทนาเป็นปัจจัยให้ก่อตัณหาและอุปาทาน

ตัณหาก็มี อยาก/เข้าหา ไม่อยาก/ผลักไส

การลดคลายตัณหาในการรับรู้สัมผัสอะไรมา บลาๆๆ
แล้วไม่เกิดการผลักไสจนเกิดความแตกแยกออกจากกัน
แบบแบ่งฝักแบ่งฝ่ายไม่ลงลอยกันชั่วคราว
ก็พิจารณาเรื่อง อาหาเรปฏิกูลสัญญา ก็ช้วยได้ครับ

รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัสทางกายและทางใจ ก็เป็นปัจจัยอาหาร
ที่มาปรุงแต่งร่วมกับธาตุ4/ร่างกาย และ
ธรรมารมณ์ที่ปรุงร่วมกับ ใจ/มโนวิญญาณ
เป็นของไม่สะอาด ไม่ได้มีสภาพเป็นตัวเป็นตน

การที่จะก่อตัณหา อุปาทาน ที่เรานั้นได้เข้าไปยึดถือขันธ์5
เป็นเรา เป็นเขา ว่าเรา อยาก/เข้าหา ไม่อยาก/ผลักไส
มันก็ค่อยลดคลายไปเองครับ