เรื่องเด่น "ชีวิตพระป่า" (หลวงปู่เจี๊ยะ จุนโท)

.
"ชีวิตพระป่า"

" .. "ชีวิตพระป่าถ้าทำให้มันพะรุงพะรังนัก" มันหนักตนเอง "มันถ่วงหัวทุบหาง" ท่านพระอาจารย์มั่นท่านว่าอย่างนี้ "หนักปัจจัยสี่ ไปที่ไหนรกรุงรัง" ท่านพระอาจารย์มั่นท่านสอนอย่างนี้เสมอ "ลาภสักการะย่อมฆ่าคนโง่ที่หลงงมงายได้" ว่าตัวได้ตัวดีกว่าคนอื่นเขา อันนี้เราจำเอาจนขึ้นใจ

ท่านสอนว่า "ถ่วงหัวทุบหาง" เหมือนกับเวลาเขาดักสัตว์ในป่า เขาเอาก้อนหินเทินกันไว้แบบ หมิ่นเหม่เอาไม้คํ้าไว้ ใส่เหยื่อเข้าไปวางไว้ กระรอก กระแต ลิง ค่าง อะไรพวกนี้เห็นอาหารนั้น ก็รีบวิ่งปรี่เข้าไปเอาเหยื่อด้วยความอยาก

"เมื่อเข้าไปกินเหยื่อจะวิ่งชนไม้ที่คํ้าก้อนหินที่วางดักนั้น ก้อนหินนั้นก็จะหล่นลงมาทุบหัวตาย" ในที่สุดสัตว์เหล่านั้นก็เป็นอาหารของมนุษย์ผู้ซึ่งฉลาดกว่า ภาษาทางภาคอีสานเขาเรียกว่า "ดักอีทุบ" สัตว์ตัวไหนหลงเข้าไปในกลลวงที่เขาหลอก ก็มีแต่ตาย อย่างทรมานเท่านั้น

"สมณะที่ออกเจริญสมณธรรมตามป่าตามเขา" ก็เช่นเดียวกัน "ไปเจอเสียงเยินยอสรรเสริญว่า ขลังอย่างนั้น ดีอย่างนี้" มีลาภสักการะ มีคนนับถือมากเข้าแล้วลืมตน "ลืมพระธรรมคำสอนของครูบาอาจารย์"

จิตใจไพล่ไปยินดีในปัจจัยสี่เหล่านั้น "ก็จะถูกสิ่งเหล่านั้นทับหัวใจ" ทุบหัวใจ ให้กลาย "เป็นผู้ไร้ศีลธรรม ไร้ยางอาย" พิจารณาอะไร นั่งภาวนาอย่างไรก็ยกจิตไม่ขึ้น "จิตนั้นถูกกดทับด้วย กิเลสอย่างหยาบ"

เมื่อพิจารณาถึงคำสอนของท่านพระอาจารย์มั่นที่แว่วมาอยู่เรื่อย ๆ จึงไม่เกี่ยวยุ่งด้วยผู้คน "นำธรรมที่ท่านสอนมาพิจารณาตีให้แตกด้วยอริยสัจสี่ คลี่คลายไม่ลดละ" จิตตอนนั้นปราดเปรียว หมุนโดยอัตโนมัติ .. "

"พระผู้เป็นดั่งผ้าขี้ริ้วห่อทอง"
หลวงปู่เจี๊ยะ จุนโท