118.เก็บเรื่องมาเล่า : ขึ้นภูกระดึง หนึ่งครั้ง คงยังไม่พอ

แล้วก็เดินมาถึงป้าย ครั้งหนึ่งในชีวิต เราคือผู้พิชิตภูกระดึง ป้ายที่สอง

​

 

พวกเราก็มาถึงศูนย์บริการฯ เวลา 17.47 น. รวมเวลาแล้ว 9 ชั่วโมง 17 นาที เข้าไปเบิกกุญแจบ้านพักพวกเราได้บ้านหยาดน้ำค้าง 1 เป็นแบบเรือนแถวมี 3 ห้อง แล้วนั่งรอเคลียกระเป๋ากับลูกหาบ

​

 

​

 

​

 

แต่ดวงเป็นยังไงไม่รู้ ลูกหาบที่หาบกระเป๋าของสร้อยฟ้ามาลากับเพื่อนอีกคนเกิดเชือกขาดกลางทาง ทำให้มาถึงช้า แต่ของเพื่อน 3 คนได้มาครบหมดแล้ว จึงเดินไปเปิดบ้านเก็บของกันก่อน แล้วค่อยเดินกลับมารับกระเป๋าอีกครั้ง แต่ว่าระหว่างนั่งคอย ก็มีเสียงประชาสัมพันธ์ว่า นักท่องเที่ยวที่จะไปชมพระอาทิตย์ขึ้นที่ผานกแอ่น ให้มารวมตัวกันที่หน้าศูนย์บริการฯ เวลา ตีห้า แล้วเจ้าหน้าที่จะเดินนำไป ห้ามเดินไปคนเดียวเพราะอันตรายจากสัตว์ป่า

ตอนนี้อากาศก็เย็น 20 องศา ที่แรกว่าไม่หนาวเพราะเดินขึ้นมาร้อนๆ แต่นั่งไปนั่งมาเริ่มสะท้าน เพราะเสื้อที่เปียกไปด้วยเหงื่อมันทำให้หนาวจนแทบทนไหว กระเป๋ามาถึงเกือบทุ่มครึ่ง ท้องฟ้ามืด แสงไฟตามทางมีแค่ระยะห่างๆ จากแสงไฟเสาโซล่าเซลล์ ก็เดินหิ้วกระเป๋ากลับเข้าบ้านพัก แต่ๆๆ อาการข้อเท้าซ้ายที่เคยพลิกเกิดกำเริบขึ้นมามีอาการปวดมากทุกย่างก้าวที่เดิน อดทนเดินให้ถึงบ้านพัก เข้าไปในบ้านเป็นห้องใหญ่ มีที่นอนเรียงกัน 2 แถว หันเท้าหากันด้านละ 5 คน รวมเป็น 10 ที่นอน แต่พวกเรามี 5 คน ก็ได้คนละ 2 ที่นอน ในด้านหลังห้องจะมีประตูเปิดออกไปเป็นส่วนของห้องน้ำ ก็นับว่าเป็นห้องน้ำในตัว ค่อยยังชั่วนึกว่าต้องไปเข้าคิวเข้าห้องน้ำกับห้องข้างๆ อีกสองห้อง

 

จัดของสัมภาระแล้วก็พากันเดินไปหาของกิน นั่นคือ หมูกระทะ ที่มาถึงแล้วต้องได้กิน แต่ๆๆๆ อีกแระ วันนี้ได้ความจากร้านค้าว่า เขาสต๊อกของไว้น้อยกว่านักท่องเที่ยวที่เดินขึ้นมาวันนี้มี 1,700 คน จึงทำให้ของแทบหมด แต่พวกเราก็ยังได้พอลิ้มลอง หมูกระทะ ส่วนน้ำกับน้ำแข็งหมด ต้องเดินไปซื้อร้านอื่น เดินขึ้นมาลำบากแล้ว หาของกินก็ลำบากอีก

​

 

​

 

​

บรรยากาศร้านค้า​

 

​

 

พอกินเสร็จ เพื่อนได้เดินไปสำรวจร้านอาหารอีกฝั่งหนึ่ง กลับมาบอกว่า ฝั่งโน้นเยอะกว่าฝั่งนี้อีกนะ พอๆๆ ไม่เดินไปแล้ว ปวดข้อเท้ามาก เดินกลับมาที่บ้านพัก พวกเรายืนคุยกับเพื่อนห้องถัดไปได้สักพัก ก็มีฝูงกวางเดินมา พอเห็นดังนั้น แมงดีดก็รีบปรี่เข้าไปหามือนึงถือไฟฉายมือนึงถือโทรศัพท์ไปถ่ายรูปกวาง จนได้มาหลายรูป แต่ไม่ค่อยชัดเพราะมืดมาก...

รูปจาก แมงดีด​

 

ต่อไปก็เป็นนาทีระทึกคือการอาบน้ำอันแสนจะทรมาน ด้วยน้ำเย็นมากกกกกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่อาบก็ไม่ได้เดินลุยฝุ่นอาบเหงื่อขึ้นมาขนาดนี้ เพื่อนๆ ถึงกับร้องเสียงลั่นห้องน้ำกันเลยทีเดียว

ก่อนนอนคืนนี้ น่องขาแต่ละคนตึงจนเดินเป็นหุ่นยนต์ แจกยาคลายกล้ามเนื้อนอร์จีสิคคนละเม็ด พอกินเข้าไปหวังว่าขากับข้อเท้าคงจะหายปวดและพร้อมจะเดินต่อในวันพรุ่งนี้ พอได้เวลา 4 ทุ่ม ก็ตัดไฟฟ้า อยู่กับความมืดไปจนกว่าสว่าง กลางคืนนึกว่าจะได้ยินเสียงหริ่ง จิ้งหรีดร้อง กลับเงียบเชียบ เงียบจริงเงียบจัง เงียบมากจนวังเวง นอนหลับไปได้หนึ่งงีบ ตื่นขึ้นมาอีกกลางดึก ตี 1 นอนไม่หลับ ผิดที่...

ลืมถ่ายรูปตอนห้องยังไม่รก​

 

วันที่ 25 กุมภาพันธ์

ตื่นตีห้า แต่ แมงดีดกับเพื่อนอีกคนตื่นก่อน ออกไปดูพระอาทิตย์ขึ้นกับนักท่องเที่ยวคนอื่นๆ สร้อยฟ้าฯ กับเพื่อนอีก 2 คน เพิ่งจะลุกจากที่นอน ลองขยับแข้งขยับขาดูอาการขาตึงดีขึ้นมากและไม่ปวดข้อเท้า แต่งตัวแล้วเดินออกจากบ้านพักประมาณตีห้าครึ่ง เดินไปถึงหน้าศูนย์บริการฯ เขาไปกันหมดแล้ว ก็เลยเดินกันไปเอง 3 คน มีคนอื่นเดินตามๆ มาอีกเหมือนกัน

​

 

​

 

​

 

พอเดินใกล้ถึงผานกแอ่น ก็มีกลุ่มอื่นเดินสวนทางกลับมา มองท้องฟ้าก็รู้ว่าพระอาทิตย์ขึ้นไปแล้วเดินไปไม่ทัน พอเดินไปถึงผานกแอ่น เห็นว่ายังไงๆ ก็ไม่เห็นพระอาทิตย์เพราะหมอกลง คนอื่นทยอยกันเดินกลับ ก็เก็บภาพไปเรื่อยๆ จนพระอาทิตย์ออกจากหมอกมาให้เห็น

​

 

​

 

​

 

​

 

​

 

​