เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

พัสดุยามบ่ายครับ

 

■ เทวรูปอาถรรพ์!!!
■'เบี้ย'อันสุดท้าย!!!
==============
(1.-ต่อ)

3 ชีวิตลืมหิวลืมเหนื่อย รีบเก็บทุกอย่างใส่ถุง เทวรูปใช้กระสอบข้าวใบใหญ่คลุมจากพระเศียรลงมาปลายเท้ารูดผูกอย่างระวัง !

ไม่มีเวลาตรวจสอบความงามความสมบูรณ์ ยังมีภาระกลบเกลื่อนสถานที่ ร่องรอยพิกลซึ่งอาจมีคนผ่านมารู้เห็น แม้ตรงนี้อยู่สุดปลายขอบปลายนายากจะมีคนเดินผ่าน แต่เรื่องของความบังเอิญไม่มีในโลก บทจะซวยขึ้นมา สิ่งที่ลงแรงกันแทบตายอาจสูญเปล่า

ตะวันรอนทอแสงทางทิศปัจฉิมเมื่องานกลบเสร็จสรรพ รอแสงผีตากผ้าอ้อมโรยลงมา พ่อแม่ลูกกับลูกสมุน ควาย1 หมา2 ก็เดินอีบัดอีโรยท่าทางระโหยเหนื่อยล้าหมือนผ่านการปลุกปล้ำทำนาจริงๆทั้งวัน

บนเรือน กระสอบถูกดึงออก ใต้แสงตะเกียงสว่างจ้า เทวรูป 4 กร ทุกมือถือสิ่งของเหมือนอาวุธหรือของมีค่า เรือนกายเปลือยท่อนบน แต่จากพระศอหรือลำคอ แกะสลักสร้อยประดับเป็นพวง เหนือพระเศียรก็มีหมวกทรงสูงแกะริ้วแกะรอยโดยรอบ

ความสูงองค์ท่านเทียมหัวไหล่ชายไทยร่างสันทัด เผยความงามอัศจรรย์!!!

พระพักตร์เทวรูป ออกเหลี่ยมนิดๆ พระเนตรสองข้างเรียวงาม พระโอษฐ์หนาไม่เหมือนคนยุคปัจจุบันแต่มีรอยแย้มยิ้มปนความขึงขัง บางมุมมองน่าเกรงขาม บางมุมชมแล้วอบอุ่นใจ

มุมมองของนักเล่นนักสะสม นี่คือ ความงามสะท้านโลกา สยบทุกคำวิจารณ์ พูดได้ประโยคเดียว...

"งาม งาม ไม่มีที่ติ...พ่อว่าท่านเรียกว่าอะไร"?

คำเด่นใช้มือลูบพระกรแผ่วเบา สำรวจตรวจหาร่องรอยแตกหักชำรุดซึ่งไม่มีเลย

หน้าผากท่านคาดด้วยรัดเกล้าคล้ายมงกุฏ ขาข้างขวายกขึ้นดั่งท่าลิเกร่ายรำ เป็นเทวรูป 4 กร องค์แทนพระนารายณ์ หรือพระวิษณุ รูปบูชาของศาสนาพราหมณ์

"ทำไมท่านไปอยู่ใต้โบสถ์พุทธ"?

คำเด่นเอ่ยถามพ่อคำดี แต่ผู้ใหญ่ก็จนปัญญาเพราะไม่ใช่คนรอบรู้เข้าใจลึกซึ้งเรื่องนี้ บอกกับลูกชายว่าต้องไปถามหลวงตา

"อย่าเลย เดี๋ยวคนสงสัยเราคุยซุบซิบอะไรกับหลวงตาบ่อย ไปถามท่านเข้า ท่านเป็นพระโกหกไม่เป็น"

ผู้หญิงละเอียดถี่ถ้วนรอบคอบกว่า คัดค้าน

2 พ่อลูกเออออเห็นด้วยกับแม่บ้าน ปล่อยความอยากรู้อยากเห็นเรื่องประวัติศาสตร์ศาสนาแต่ปางก่อนล่องลอยผ่านไปเช่นสายลมฤดูร้อนกลางทุ่ง หันมาสนใจกองสมบัติตรงหน้าดีกว่า

"พรุ่งนี้ ผมเข้าอำเภอไปหาเพื่อน เอานี่ให้มันดู"

หนุ่มเด่นหยิบกำไลสัมฤทธิ์กับทองคำอย่างละอันออกจากกอง นับกันแล้วทั้งหมดมีเกือบ 100 วง เป็นทองคำเกือบครึ่ง นอกนั้นเป็นสัมฤทธิ์ขึ้นสนิมเขียวหรือที่เรียก "สนิมหยก" เคลือบสวยงามทุกวง

"เอาอันขึ้นสนิมลองตามันก่อน ถ้ามันพอรู้จัก รู้เรื่อง รู้ราคา ค่อยงัดทองคำให้ดู"

คำเด่นมีสมอง ลูกเล่น ไหวพริบดีสมเป็นลูกโทนผู้ใหญ่บ้าน ส่วนเพื่อนที่เอ่ยก็เป็นลูกชายเจ้าของร้านทองที่เรียนหนังสือมาด้วยกันแต่เด็กและยังคบค้าสมาคมกัน

ผ่านวันแห่งกายเหนื่อยแต่ใจเปี่ยมสุข เทวรูปถูกวางไว้มุมห้องหัวเตียง ป้าคำฟองเอาผ้ามาเชื่อมกับมุ้งทำเป็นม่านฉากกั้นมิดชิด ข้าวของ อื่นๆใส่ถุงซุกไว้ใต้เตียงห้องลูกชาย

คำเด่นเผ่นไปหาเพื่อนที่อำเภอแต่เช้า ยามบ่ายแก่ก็กลับมารายงานพ่อกับแม่ที่ทุ่งนาอย่างร่าเริง

"ได้การแล้วพ่อ เพื่อนผมมันเล่นด้านนี้พอดี มีหนังสือเปิดให้ดู...โอ้โห ไม่น่าเชื่อ เทวรูปขอมยุคต้นคล้ายของเราเรียกอะไรผมลืมชื่อแล้ว เป็นเบอร์1ที่นักสะสมกับพิพิธภัณฑ์ทั่วโลกต้องการ"

เรื่องเล่าของลูกชายทำเอาพ่อแม่หน้าบานเป็นกระด้ง ฟังคำเด่นเล่าไม่ขัดคอ

"มันบอกว่าเมื่อก่อนคงเป็นเทวลัยของพราหมณ์ เมื่อพุทธเข้ามามีอำนาจก็เคลื่อนย้ายหนีไป แต่ของสำคัญแบกไปด้วยไม่ไหว จึงขุดลงไปใต้เทวลัยทำเป็นห้องลับง่ายๆ บางที่ก็ฝังไว้ในพื้นดิน เทวลัยก็ถูกดัดแปลงเป็นโบสถ์พุทธ บ้างก็ทำเจดีย์ครอบ"

คว้าน้ำจากกระติกที่แม่ยื่นส่งให้ซดเอื้อก เอื้อก คำเด่นก็สาธยายต่อ

"รูปนี้ต้องมีความสำคัญ จึงทำห้องลับเก็บรักษาท่านไว้อย่างดี วางของมีค่าไว้โดยรอบ อาจสร้างโดยพระมหากษัตริย์มอบมาให้เมืองนี้ อดีตแถบถิ่นบ้านเราก็คงเป็นเมืองสำคัญไม่เบา หรือเป็นองค์แทนเจ้าแผ่นดินที่ยิ่งใหญ่เปรียบปานองค์นารายณ์"

ว่าแล้วคำเด่นก็ควักเงินออกมาฟ่อนใหญ่ ส่งให้แม่ที่ยื่นมือรับอย่างว่องไว

" กำไลสัมฤทธิ์พบเจอกันเรื่อยหลายที่ ไม่ถึงแพงหู่ฉี่แต่คิดเป็นเงินดีกว่าขายข้าวยี่สิบเกวียน แต่กำไลทองคำแทบไม่เคยมีคนพบเห็น เพื่อนผมตีราคาให้สูงมาก มันบอกมีเท่าไหร่เอาหมด ลูกค้าบางกอกรับไม่อั้น"

"แล้ว เทวรูปละ"?...พ่อคำดีเอ่ยปากเป็นหนแรกหลังจากฟังอย่างเดียวมานาน

"เพื่อนผมขอดูด้วยตามันเอง เป็นบุญตาสักครั้ง จะเอาตำรามาเทียบด้วย ผมบอกว่า พ่อเอาไปซ่อนที่ไหนไม่รู้ ต้องถามพ่อก่อน "

ลุงคำดีตบบ่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวน

"เฮ็ดได้ดีหลายลูก ไปกลับบ้านกินข้าวมื้อแลงกัน"!

(((ยังมีต่อ)))

 

น้องเดฯจัดเชือกถักอีกยก ของเดิมยังมีอีก 2 เส้น แต่ไม่เป็นไร พระมีอีกหลายตู้ หลายร้อยกล่อง หลายสิบลัง(ของจริงไม่ได้โม้)ค่อยๆคัดออกมาเข้าสร้อย บางเส้นก็อาจแจกสมาชิกบ้างตามจังหวะจะโคน

ขอบคุณน้องเดฯมากครับ

 

วันที่ ๑๑ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๖๘ ตรงกับวันอังคาร ขึ้น ๑๓ ค่ำ เดือน ๔ ปีมะโรง
ใส่บาตรพระ ๒ รูป ในวันนี้
อนุโมทนาบุญร่วมกันครับ
สุทินนัง วะตะเม ทานัง อาสะวักขะยาวะหัง
นิพพานะ ปัจจะโย โหตุ ปัจจุบันเนกาเล

 

บุญเช้า เข้าร่วมอนุโมทนาหลังมื้อเที่ยงเล็กน้อย อิ่มอาหารกาย เติมพลังด้วยอาหารใจ ให้ความอิ่มกาย-ใจตลอดวัน

 

"นางพญาวัดโพธิ์ท่าเตียน"
พิมพ์ใหญ่จากกรุพิษณุโลก
===============

พระนางพญาพิษณุโลกค้นพบในสมัยรัชกาลที่ ๕ ปัจจุบันเป็น "เบญจภาคี" เงินล้านที่คนเงินร้อยหรือมากกว่านั้นหน่อย ได้แต่มอง

"พระนางพญาวัดโพธิ์ท่าตียน-เมืองกรุง" แตกกรุจากใต้ฐานพระในปี 2482 ก่อนสงครามใหญ่ระเบิด 3 ปี คนไทยนำไปคุ้มครองตัวในยามสงคราม แคล้วคลาดจากห่าระบิดสัมพันธมิตรถล่มกรุงและปลอดภัยจากสงครามได้กลับบ้านสำหรับทหารหาญในสมรภูมิ

เมื่อสืบเสาะท้าวความค้นหาความจริงสิ่งที่ไม่ตาย ก็พบว่า "นางพญาเนื้อดินเผา-วัดโพธิ์ฯ" ถูกเชิญมาจากเมืองพิษณุโลกและบรรจุกรุเมืองฟ้ามหานครตั้งแต่รัชสมัย พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก ปฐมบรมจักรีวงศ์ และสร้างวัดโพธิ์เป็นวัดประจำรัชกาลของพระองค์

จึงเป็นของแน่ชัดว่า "พระนางพญาวัดโพธิ์" แตกกรุจากพิษณุโลก ค้นพบก่อน "พระนางพญาวัดใหญ่" ที่ถูกนักเล่นพระส่งเสริมให้เป็น "เบญจภาคี" พระเครื่องด้วยซ้ำ

ศักดิ์ศรี "นางวัดโพธิ์" จึงมิมีตรงไหน "ด้อยกว่า-นางวัดใหญ่" แม้กะผีกริ้นในด้านความเก่ากาล ความขลัง ศักดิ์สิทธิ์ พุทธคุณ และมหาบารมี!!!

เป็นพระที่พระมหากษัตริย์ทรงอาราธนามาบรรจุกรุ พระองค์คงไม่นำพระมาวัดไหนก็ไม่รู้มาบรรจุ ต้องเป็นวัดที่ใหญ่มีศักดิ์ศรีระดับพระมหากษัตริย์สร้างเช่นกัน

"นางวัดโพธิ์" เพียงด้อยกว่าแค่ความเชื่อและการผลักดันด้านพุทธพาณิชย์เท่านั้น เพราะ "นางวัดโพธิ์" แตกกรุมาด้วยจำนวนพอประมาณ หาพบได้ง่ายกลางกรุงในยุคนั้น ผิดกับ "นางวัดใหญ่" ที่พบน้อยเป็นพระที่แต่งนิยาย×นิทานประกอบเพื่อเพิ่มมูลค่าได้ง่ายกว่า

"นางวัดโพธิ์" มีขนาดพิมพ์เล็ก พิมพ์กลาง พิมพ์ใหญ่ ประสาพระโบราณอายุไม่ต่ำกว่า 500 ปีที่หาขนาดคงความ "เสถียร" ได้ยาก

นำ "พิมพ์ใหญ่" หายากสุด "ปลดจากสร้อย" ให้ร่วมบุญ พระงามระดับแชมเปี้ยน ดูเฉยๆเป็นบุญตาก็ดี เอาไปเสริมส่งบารมีเพื่อความยิ่งใหญ่ยืนนานดุจเดียวกับมหาบารมีผู้นำมาลงกรุ ก็ขอเชิญ...

=======4,500=======

ปลดจากสร้อย ถอดจากตลับถ่ายภาพเต็มทรง แลเต็มตา ความสมบูรณ์ ความงามที่ไร้ริ้วรอยเสริมสวยตบแต่ง เนื้อดินที่ไม่แตกต่างนางพญาวัดใหญ่หลักล้าน ความเก่าอาจมากกว่าด้วยซ้ำ

ศักดิ์ศรีพระมหากษัตริย์ผู้นำความยั่งยืนสู่ชาติไทยจวบปัจจุบันนี้ น่าจะเหนือชั้นกว่าถ้าคิดเป็น "เคล็ด" แห่งความมั่นคงยาวนาน

พิมพ์ใหญ่ ไม่ลงรักปิดทองดังคนสมัยก่อนชอบทำกัน อาจเป็นเพราะองค์นี้สุดสวยสมบูรณ์มากทั้งผิวพรรณและทรวดทรงเต็มร้อย จึงทำให้คนละเว้นไว้ไม่อยากเอาอะไรปิดบังความงามของท่าน

หลังเต็ม บริบูรณ์มั่งคั่ง ร่ำรวยเนื้อหา ยุคก่อนและหลัง 2500 บวกลบสัก 20 ปีเอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม ยุคนี้พระกรุหย่อนความนิยมจากคนรุ่นใหม่ที่เบื่อเล่นหาและศึกษาของเกิดไม่ทัน หันไปเล่น "พระเกจิ" มีประวัติสร้าง-เสก-ตำหนิชัดเจนสบายใจกว่า ทำให้ราคาพระกรุหลายอย่าง หย่อนลงมาบ้าง

เป็นโอกาสดีสำหรับผู้มีจิตใจอนุรักษ์ รักชอบของเก่าหายาก มีความขลังบริสุทธิ์แห่งพุทธคุณแท้ ไร้พุทธพาณิชย์ข้องเกี่ยว ของสวยซึ้งตรึงตา ประวัติชัดเจน สามารถครอบครอง "พระกรุชั้นยอด" ในราคาจับต้องได้

(((องค์นี้ ถอยหลังไปสัก 30-40 ปีต้องใช้เงินหลักหมื่นหรือค่อนหมื่นในการเป็นเจ้าของ)))

พิมพ์ใหญ่สมบูรณ์ที่สุดของกรุ
มีงามกว่านี้ เอามาทียบ"กินตัว"
กันไปเลยก็ยังไหว พูดได้เต็มคำ
'พระเอกมาแล้ว พระรองหลีกไป'!

สมเด็จบาง-นางหนา...ภาษาเปรียบ
คนเล่นพระยุคโบราณที่ใช้ได้ตลอด
แถม "ใต้ฐาน" ชมเนื้อเต็มสมบูรณ์!!!

ตลับเงินแปะตั้งลงยา
มอบให้ขึ้นคอไปด้วย

*** หมายเหตุ...เนื้อดินกรุเก่า "แม่เหล็กดูดติด" อย่างแผ่วเบา ล้มใส่ลีลาคลาสสิค วินเทจครบเครื่องเรื่องมหัศจรรย์!!!

 

ไดรับพระแล้ว ขอบคุณค่ะ

 

รับครับ
ได้โอนเงินและแจ้งคุณน้ำฝนแล้ว ครับ
ขอบคุณครับ

 

■ เทวรูปอาถรรพ์!!!
■'เบี้ย'อันสุดท้าย!!!
==============
(1.-ต่อ)
--------
7 วันต่อมา หลังการเทียวไล้เทียวขื่อ ตามตื้อเด่นขอดูองค์จริง ลุงคำดีก็อนุญาตให้เพื่อนลูกชายขึ้นเรือน ชมโฉมเทวรูป

อัศวินชื่อเพื่อนคำเด่นเรียกง่ายๆว่า"วิน" มาพร้อมกล้องถ่ายรูปอย่างดีร่วมสมัย

ทันใดที่คำเด่นอุ้มเทวรูปอย่างทะนุถนอมมาวางกลางเรือน แสงสว่างกลางวันส่องเข้ามาเต็มที่ แต่กลัวไม่ชัดลุงคำดีจุดตะเกียงน้ำมันก้าดเสริมให้อีก

"โอ้โห"...วินร้องอุทานคำเดียว มือไม้สั่น แทบยกกล้องถ่ายรูปไม่ขึ้น ต้องรีบวางก่อนมันจะหล่นจากมือที่สั่นระริก!

"บายน สมัยบายน ดูนี่สิเพื่อน"...เขาชี้นิ้วไล่ตามจุดต่างๆ แต่ไม่ยอมใช้นิ้วมือเปลือยเปล่าแตะต้องเทวรูป อธิบายว่าเหงื่อมือบางคนเค็มมาก อาจส่งผลต่อผิวและที่สำคัญ...ราคา!

หนุ่มเจ้าบ้านฟังประวัติวัตถุโบราณจากเพื่อน ได้แต่เออออตามน้ำไป ใจกระเจิงนึกไปถึงธนบัตรแดงๆว่าจะได้สักกี่ฟ่อน?

ทั้งเรือนเงียบกริบ เข็มตกพื้นสักเล่มก็ได้ยิน ปล่อยวินชื่นชมเต็มอิ่ม ยกกล้องถ่ายภาพทุกมุม แจ้งว่าจะส่งภาพชุดไปบางกอกให้พ่อค้าเจ้าประจำดู ไม่เสียเวลาเดินทาง หรือเอาคนลงมาดูเป็นที่เอิกเกริก

"เดี๋ยว เดี๋ยวเพื่อน ยังไม่ตกลงเลยว่าจะขาย แค่ให้มาดูเท่านั่น...จริงบ่พ่อ?"

ประโยคท้าย เด่นหันพูดกับผู้ใหญ่ดีอย่างมีเชิง ผู้ใหญ่รับมุขลูกชายพยักหน้าหงึกๆ

" เอ้า งั้นพ่อจะคิดอย่างไร?...ถ้าขาย" เจ้าหนุ่มอำเภอรุก

การเจรจาเริ่มขมวดเข้าจุดไคลแม็กซ์ เด่นมองพ่อตาเขม็ง ผู้ใหญ่ดีเดินวนรอบเทวรูป เอามือกุมคางมีลีลาเชิงผู้เฒ่าขิงแก่

"ห้าหมื่นบาท ขาดตัว"!!!

"อะจ้าก...แพงมากเกินไปครับพ่อ ผมซื้อองค์ล่าสุดเมื่อหลายเดือนก่อน หมื่นห้าเอง ส่งไปบางกอกได้กำไรไม่กี่พัน"

"สวย สมบูรณ์เท่านี้มั้ยละ"?...ผู้ใหญ่ดีเน้นจุดตาย ในขณะที่ป้าคำฟองยกน้ำมาเติมให้การสนทนาลื่นคอ

"สะ...สวย สวยจริงๆครับพ่อองค์นี้ ผมไม่เถียง แต่ครึ่งแสนผมไม่รู้จะหาเงินตรงไหนทัน"

ห้วงเวลานั้น เงินตรายังใช้สตางค์รู แม้บางแห่งจะเริ่มเปลี่ยนใช้เหรียญกษาปณ์ แต่ก็ยังน้อย มอเตอร์ไซด์สองล้อเพิ่งเข้ามาในประเทศ มีจำหน่ายยี่ห้อเดียว รุ่นเดียว แบบเดียว ไม่มากรุ่นมากแบบรกรุงรัง คันละ 4,500-5,000 จ่ายสด งดเชื่อเบื่อทวง ระบบ "เงินผ่อน" ยังไม่เกิด

ธนบัตรราคาสูงสุด ใบละร้อย เรียกกันว่า ช้างแดง!

"เอ้า...ลูกสู้ไหวเท่าไหร่ ว่ามาสิ"?

เด่นสะกิดให้เพื่อนพูด อัศวินทำท่าอึกอักก่อนโพล่งแล้วก้มหน้ามองพื้นเรือน

"สองหมื่นครับ"

"โฮ้ย...น้อยหลาย" ลุงคำดีบ่นเสียงดัง แล้วเสริม

"ลดให้สิบพันเด้อในฐานะเสี่ยวเจ้าเด่นแต่เล็ก"

ลุงคำดีไม่พูดเฉยๆ รีบเอาถุงผ้าป่านคลุมเทวรูป หันไปบอกเด่นยกเก็บ อัศวินออกอาการหน้าถอดสี ลนลานโบกมือ

" เดี๋ยวสิพ่อ อย่าใจร้อน ขอผมมีเวลาหายใจคิดหาเงินว่าหยิบยืมทางไหนได้ เอางี้ดีมั้ยครับ ผมขอสามหมื่นห้า อีก 2 อาทิตย์ ตีซะ 15วันมาเอา นี่มัดจำ 3,000 หาเงินไม่ได้ ผมให้พ่อกินฟรีโลด"

ผู้ใหญ่บ้านมองช้างแดงปึกละพันตรงหน้า มองหน้าลูกชายที่พยักหน้าให้พ่อตกลง

"เอาตามนั้น 15 วัน ทุกคนได้ยินทั่ว พ่อขายให้ 35,000 มัดจำแล้วสามพัน เหลือสามหมื่นสอง เกียรติผู้ใหญ่บ้านเป็นประกันไม่ต้องทำหนังสือ"

อัศวินยิ้มแป้น จับมือลุงคำดีเขย่าขอบคุณ หันไปจับมือขอบใจเพื่อนเกลอ ยกไหว้ป้าคำฟองแล้วลากลับ...

"หาเงินได้เร็ว ผมมารับก่อนกำหนดไม่ว่ากันนะครับ"

เขาทิ้งท้ายก่อนลงจากเรือนพร้อมเด่นที่ไปส่งเพื่อน

อีกสิบวันต่อมา อัศวินก็ขับรถบรรทุก 6 ล้อมาจอดหน้ารั้วบ้าน ทุกคนรออยู่แล้วตามนัดหมาย เขาขึ้นเรือนมาคนเดียวไม่มีใครติดตาม จัดการจ่ายเงินที่เหลือตามสัญญา เด่นช่วยแบกเทวรูปใส่กระสอบมิดชิดไปไว้ท้ายรถ จัดวางนอนหงายบนผ้าหนาหลายชั้น ด้านข้างบุด้วยกล่องกระดาษอย่างดีกันพลิกกันกระแทกไม่มีระคายหรือผิดพลาด

"เออ เพื่อน อั้วฝันแปลกเมื่อ 2 วันก่อน"

อัศวินพูดกับเด่นระหว่างจัดวางเทวรูปบนรถกัน 2 คน...

" มีคนเหมือนรูปปั้นนี่แหละ มาชี้หน้าบอกอั้วว่า...ไม่มีวาสนาอย่าคิดครอบครอง"!!!

"หือ...คิดมากน่าเพื่อน แค่ความฝันเอาจริงจังอะไรกะมัน"

"อั้วก็ว่างั้นแหละ องค์งามติดตาเก็บมาฝันถึงเสียหลายวัน กลัวหาเงินไม่ทันจะอดได้ครอบครองท่าน วันสุดท้ายก็เลยฝันอย่างนั้น ไปละนะเพื่อน"

เพื่อนรักฝั่งอำเภอทิ้งท้ายลาฝ่ายหมู่บ้าน เด่นโบกมือลา และเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้พบกัน!!!

(((ยังมีต่อ)))

 

ท่านเดินทางคล่องว่องไวดังเคย ขอบคุณที่แจ้ง ขอให้เป็นองค์ "โฉลก"โชคดี หนุนดวงหนุนราศีตามวันตลอดครับผม

 

ยังเขียนเทวรูปอาถรรพ์ไม่จบ คุณศรีฯก็เคาะรับนางพญาวัดโพธิ์ฯว่องไว

องค์นี้ผมบูชาท่านมาแพงกว่าที่มอบให้มากนัก แต่อยากมอบให้คนรุ่นต่อไปอนุรักษ์ รักษาต่อ ก็จัดให้ครึกครื้นเล่นๆ แม้จะปลดจากสร้อย แต่ของจริงผมก็แขวนไม่บ่อยนัก ความงาม ความเดิมทุกอย่างคงรักษาไว้อย่างเฉียบขาด

30-40 ปีก่อน นางวัดโพธิ์อยู่ในหนังสือพระเครื่องทุกเล่มทุกยี่ห้อ อยู่ในรายการประกวดทุกงาน จนเมื่อพระเกจิกับสปอนเซอร์พระใหม่เข้ามาเต็มงาน วิญญาณอนุรักษ์ของคนจัด
งานก็ค่อยๆเลือนหาย...

หันไปเอาใจพุทธพาณิชย์เพื่อเงินตราเต็มเครื่องกระบื้องลอยฟู!!!

อีกไม่นานนักหรอก เมื่อความนิยมพระใหม่เสื่อมถอยเพราะสร้างกันอย่างบ้าคลั่ง ขายกันเหมือนผักเหมือนปลา หาศักดิ์ศรี หาความดี หาเกียรติคุณ เกียรติยศ เกียรติศักดิ์ ความศักดิ์สิทธิ์ด้านใดมาส่งเสริมไม่ได้เลยแม้แต่มุมเดียวเรื่องเดียว

นักเล่นจะริ่มหันมาหา พระเก่าอันเป็นความภูมิใจของชาติ ของบรรพบุรุษ สมบัติแผ่นดินมากขึ้น และพระเก่าที่หายาก พระดีที่มีคุณค่าครบทั้งพุทธศิลป์ พุทธคุณ พุทธศาสตร์บริสุทธิ์ จักเป็นของ "ถวิลหา" ไม่มีวันลืมเลือน

นางวัดโพธิ์ท่าเตียน ครบเครื่องทุกประการที่กล่าวมา อยู่ในข่าย "ยอดนางพญาเมืองกรุง" ที่ไม่ต้องเสียเวลาไปยุ่งกับ "นางหลักล้าน" ที่มีแต่นิยายกับของทำเทียมให้เสียเวลาสำหรับผู้ใฝ่หาพุทธศิลป์และพุทธคุณ ไม่เดือดร้อนด้านพุทธพาณิชย์!

โมทนาคุณศรี ขออนุญาตจัดส่งท่านเดินทางพรุ่งนี้ครับ

 

"หลวงปู่นาค เนื้อวัดระฆังล้วน"
พิมพ์ตุ๊กตาเล็กวัดพลับปี 2485
===============

เป็นเรื่องซ.ต.พ.ยืนยันมีหลักฐานแน่ชัดแล้วว่า "หลวงปู่นาค วัดระฆัง" สร้างพระล้อพิมพ์วัดพลับไว้ด้วย "เนื้อสมเด็จวัดระฆัง" ล้วนๆในปี 2485

พระชุด"กระถางธูป" ที่ หลวงพ่อสุด วัดกาหลง นำไปแจกที่วัดท่าน และเก็บไว้ในกระถางเพราะเนื้อหาเป็นสุดยอด ท่านไม่สามารถสร้างผง หามวลสารได้เองในห้วงเวลานั้น

ส่วนทางด้านต้นตำรับ "หลวงปู่นาค" ก็แจกจ่ายไปจนหมด เพราะสร้างได้ไม่มากนัก เนื่องจาก ประดังใส่หน่อเนื้อเชื้อกษัตริย์มากเกินไป

ลองชม "ตุ๊กตาเล็กวัดพลับ" องค์นี้ แล้วท่านจะร้องอื้อหือ โอ้โฮ กับเนื้อตระกูลวัดระฆังของแท้ยิ่งกว่าแช่แป้ง

เป็นองค์ไม่งามนักเพราะเจ้าของเดิม บูชามานาน ทำให้เนื้อสกุล"พระสมเด็จ" กระโดดออกมาล้วนๆ

นำมาให้ร่วมบุญตามสภาพ เอาไว้ศึกษาเนื้อสมเด็จวัดระฆังและมวลสารของจริง ในราคาที่ถูกยิ่งกว่าพระเก๊ พระใหม่ทำเหมือนหรือพระพุทธพาณิชย์ออกใหม่ในปัจจุบัน...

=======1,500=======

"ตุ๊กตาเล็ก"หรือศัพท์แสงนักเล่นรุ่นเก่าเรียก "ไข่จิ้งจก" เนื้อหาระเบิดระเบ้อเทียมเท่า วัดพลับของจริงได้เลยทีเดียว

ผ่านการบูชาจนสึกแต่ไม่ถึงกับเหลือแก่น องค์ท่านอวบ ป้อม ยังมีเนื้อหาเหลืออีกเยอะ ลักษณะนี้ "นักแต่งพระมือเทพ" ชอบมาก เอาไปเสริมสวยเป็นวัดพลับตัวจริงรับรองไม่มีใครมองออก

เคยเห็นเขาซื้อพระสึกเกือบเหลือแก่น แต่งพิมพ์ใหม่ ขายแพงเท่าของสวยสมบูรณ์มาแล้ว "เกษไชโย,ลพ.ทวด,ซุ้มกอ,พระรอด" ฯลฯ ทำได้หมด ขอเพียงเงินค่าจ้างคุ้มค่า

ความอวบอูมด้านหลัง และความงามของผงวิเศษเต็มองค์ เต็มคาราเบล ที่สุดของมวลสารเท่าที่เคยเห็นมา ศึกษาจนช่ำปอดแล้ว ก็มอบให้นักศึกษารุ่นหลังไปเรียนต่อ

2ด้านข้างที่ส่องแล้ว
แทบวางกล้องไม่ลง
ลองขยายภาพดูเถอะ

เล็กแต่ไม่จิ๋ว พระเอกชุดเล็ก
ฟอร์มแจ๋ว ให้ชมเพลินทุกมิติ