รับตอบข้อสงสัยในการเจริญพระกรรมฐาน

ขอบคุณ Xorce มากๆๆๆ นะครับ ที่ให้ข้อมูลนะครับ....

 

เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา มีครบมิรู้ขาดทั้งกลางวันกลางคืน ไม่หวนกลับคืนสู่ความโหดร้าย ฟุ้งซ่าน มักมากมักเบียดเบียน

ไม่หงุดหงิดรำคาญ จิตใจสบายมากมายนักแล้ว ศีลย่อมมั่นคง สมาธิย่อมตั้งมั่นไม่ไหวหวั่น สาธุ ขออนุโมทนา

เจ้าครูน้อย แต่กามราคะของเจ้า จงตัดเสียให้ขาดเถิด สาธุ

 

แสกนผมซะละเอียดยิบเลยครับ ขอบพระคุณมากครับ สาธุครับ

ทั้งนี้ขออาราธนาให้หลวงพ่อ แนะนำวิธีการตัดกามราคะด้วยครับ ว่าควรจะพิจารณาอย่างไรดี จึงจะตัดกามราคะได้
เพื่อจะได้เป็นประโยชน์แก่ผู้อื่นด้วยครับ

ธรรมใดที่ท่านได้เข้าถึงแล้ว ขอให้ทุกๆคนในเว็บพลังจิตได้เข้าถึงซึ่งธรรมนั้น ได้โดยฉับพลันทันใดด้วยเทอญ

บุญ ทุกๆอย่าง ทุกๆประการ ที่ทุกๆดวงจิตได้บำเพ็ญมาตั้งแต่อดีต ปัจจุบัน อนาคต

ขอจงเป็นประดุจขั้นบรรไดให้หลวงพ่อได้เหยียบข้ามไป
เพื่อให้หลวงพ่อได้สำเร็จตามความปรารถนาที่จะช่วยเหลือผู้อื่นให้พ้นทุกข์ ได้โดยเร็วด้วยเทอญ สาธุ

 

สอบถามครับ
คือผมทำพุทธานุสติกรรมฐานและอานา ผมกำหนดภาพพระเป็นสมเด็จองค์ปฐมปางพระสงค์(พระองค์ที่๑๑) ผมใช้คำภาวนา พุท โธ ไม่ทราบว่าผมใช้คำภาวนาผิดหรือเปล่าครับ

 

ถึงคุณ Groly ครับ

สอบถามครับ
คือผมทำพุทธานุสติกรรมฐานและอานา ผมกำหนดภาพพระเป็นสมเด็จองค์ปฐมปางพระสงค์(พระองค์ที่๑๑) ผมใช้คำภาวนา พุท โธ ไม่ทราบว่าผมใช้คำภาวนาผิดหรือเปล่าครับ

ได้ครับ
เอาแบบนั้นเลยครับ
ทำดีแล้วทำต่อไปครับ

ลองเปลี่ยนภาพพระให้เป็น เนื้อแก้ว เนื้อเพชรดูนะครับ
สมาธิจะยิ่งตั้งมั่นครับ
<!-- / message -->

 

การที่เราปฏิบัติธรรมก็เพื่อดับไฟสามกองใหญ่คือ โลภ โกรธ หลง เพื่อดับเชื้อของการเวียนว่ายตายเกิด

การดับความโลภนั้น ต้องคุมกำลังใจให้เปี่ยมด้วยจาคะ ทรงกำลังใจพร้อมจะให้อย่างไม่หวังผลตอบแทนไว้เสมอ การให้ทานตามกำลังเมื่อมีโอกาสเป็นเครื่องยืนยันว่าเราดับความโลภได้จริง การที่เราละเว้นการให้ทานตามโอกาสตามกำลังที่สมควร แสดงให้เห็นว่ากำลังใจด้านจาคะเราบกพร่องไปแล้ว
สรุป การดับความโลภให้ใช้จาคานุสสติเป็นกำลังใจ ใช้การให้ทานเป็นเครื่องชี้วัดผลงานว่าเราทรงกำลังใจจาคะได้จริงหรือไม่ ได้ดีแค่ไหน



การดับความโกรธนั้น ต้องคุมกำลังใจให้เต็มด้วยเมตตาความรัก กรุณาความสงสารให้อภัย มุฑิตาความอ่อนโยนแห่งจิตที่ดีใจเมื่อผู้อื่นได้ดี อุเบกขาไม่หวั่นไหวใจในเมื่อกฏแห่งกรรมปรากฏกับเรา กับเขา
สรุป การดับความโกรธให้ใช้พรหมวิหารธรรมเป็นกำลังใจ ใช้การตั้งใจไม่ละเมิดศีลเป็นเครื่องชี้วัดผลงานว่าเราทรงกำลังใจในพรหมวิหารได้จริงหรือไม่ ได้ดีแค่ไหน

การดับความหลงนั้น ต้องคุมกำลังใจให้เต็มด้วยความไม่ประมาทในชีวิต ระลึกถึงความตาย ความสกปรกไม่เที่ยงของร่างกาย คุณพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ พระนิพพาน ไว้เสมอ
สรุป การดับความหลงให้ใช้อานาปานุสสติ มรณานุสสติ กายคตานุสสติ อสุภะกรรมฐาน อนิจจัง ทุกขัง อนัตตาเป็นกำลังใจ ใช้การมีวินัยภาวนาต่อเนื่องเป็นเครื่องชี้วัดผลงานว่าเราทรงกำลังใจไม่มัวเมาประมาทในชีวิตได้จริงหรือไม่ ได้ดีแค่ไหน

 

ไม่ทราบว่าภาพจะเปลี่ยนไปเองหรือเราต้องจินตนาการให้เป็นแก้วครับ

 

ให้เราเปลี่ยนเองเลยก็ได้ครับ ถ้ารอให้เปลี่ยนจะช้า
ให้เราจินตนาการให้เป็นแก้ว เป็นเพชรเองเลยครับ

 

สวัสดีครับ
มีข้อสงสัยครับ บางครั้งเราอ่าน เรื่องราวต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็น เรื่องเล่าที่หลวงพ่อเล่าไว้หรือแม้แต่ เรื่อง ปาฏิหาร ต่าง ๆ มักจะเห็นภาพ ตามเนื้อหาที่เราอ่าน

พอดีเคยได้ยินมาว่า ผู้ที่ได้ ณาณสมบัติ นั้นเพียงได้ฟังเรื่องราว เพียงไม่กี่นาที ก็สามารถเห็น ภาพ และกำหนดจิตเพื่อตรวจสอบได้ว่า จริงเท็จเป็นประการใด

อยากทราบรายละเอียดเพิ่มเติมครับว่าเป็น จริงเท็จประการใดครับ

ญาณสมบัติ เสื่อมได้ใช่ไหมครับ
ญาณสมบัติ กับ วิชชาสาม หรือ อภิญญา เหมือนหรือต่างครับ หรือว่า เหมือนกันแต่กำลังไม่เท่ากันครับ

ขอบคุณครับ

 

เรียกว่าการใช้ จิตตาม ครับ
สามารถที่จะฟังเรื่อง แล้วตามดูเหตุการณ์ได้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง
คำถามที่ต้องการจะถามก็คือ ตอนเนี้ยเราทำแบบที่ว่าได้เนี่ย ถือว่าเราได้ฌาณแล้วใช่ไหม
ประมาณนี้รึเปล่าครับ
ถ้าไม่มีฌาณสมาธิ ตามดูไม่ได้หรอกครับ

ฌาณ เสื่อมได้ครับ ถ้ายังไม่เป็นพระอริยเจ้า
ฌาณคือตัวสงบ เป็นกำลังของวิชชาสาม กับอภิญญา ถ้าไม่มีฌาณ ก็ไม่มีวิชชาสาม ไม่มีอภิญญา
วิชชาสาม คือความสามรถด้านตาทิพย์
ส่วนอภิญญาก็ มักจะหมายถึงความสามารถด้านอิทธิฤทธิ์
ทั้งฌาณ วิชชาสาม อภิญญา ยังเสื่อมได้ ถ้าเข้าไม่ถึงความเป็นพระอริยครับ

ดังนั้นต้องรักษาความดีเราเอาไว้เสมอครับ

 

ถามเรื่องอาการระหว่างนั่งสมาธิ

1. ผมมีน้ำลายไหลออกมากเวลานั่ง เมื่อกลืนน้ำลายทำให้สมาธิไม่นิ่งมีวิธีแก้อย่างไรครับ
2.จากที่เคยอ่านมาว่า เมื่อนั่งไปแล้วเหมือนหายใจไม่ออก หรือไม่หายใจนั้น เหมือนกับที่ผมเป็นหรือเปล่า คือ จากที่เริ่มนั่งจังหวะหายใจเข้า-ออกจะยาว
แต่เมื่อนั่งไปจนเกิดปิติแล้วจังหวะการหายใจเริ่มสั้นลง จนเหมือนว่าจะหายใจไม่ทัน ถ้าใช่ รบกวนถามเพิ่มเติมว่าอยู่ในสมาธิขั้นไหน

ขอบคุณล่วงหน้าครับ​

 

สวัสดีคับ ผมเพิ่งสมัครเวปนี้คับ อยากจะทราบว่า เวลาที่ผมนั่งสมาธิจะมีบางครั้งที่ผมรู้สึกว่าแขนหายไป อยากจะรู้ว่าผมอุปมาไปเองหรือเปล่าคับ และเคยมีคัยเปนบ้างไหมคับ ผมเริ่มนั่งสมาธิตั้งแต่ปีที่แล้ว แต่ไม่ทุกวันครับมีอยู่บางช่วงขาดไปหลายเดือน เพิ่งกลับมานั่งอีกทีครับ
แล้วเวลาที่ผมไม่ได้นั่งสมาธิมีอารมเหมือนในสมาธิครับ เมื่อก่อนเปนคนอารมร้อน แต่หลังจากนั่งมาเรื่อยๆๆอารมก้อเยนขึ้น และมีบางครั้งที่อยากจะหาคำตอบอะไรในทางพุทธศาสนา ประมานว่าทำไมถึงเปนแบบนี้แบบนั้น ก้อจะมีคำตอบออกมาเองจากหัวเลยครับ
เคยมีคัยเปนแบบนี้บ้างครับ รบกวนผู้รู้ครับ ขอบคุนคับ

 

ถึงคุณ โจอี้แมน ครับ

1. ผมมีน้ำลายไหลออกมากเวลานั่ง เมื่อกลืนน้ำลายทำให้สมาธิไม่นิ่งมีวิธีแก้อย่างไรครับ

เกิดจากการที่เราวางอารมณ์หนักไปครับ ยังเครียดไป เกร็งไป ยังอยากสงบมากไปอยู่
ให้ทำใจให้เบาๆ สบายๆกว่านี้ ยิ่งใจยิ่งเบายิ่งสบาย ยิ่งมีความสุขยิ่งดีครับ แล้วน้ำลายจะไม่ไหลครับ
หรือถ้าไหลก็ไม่สำคัญ เพราะเราฝึกจิตไม่ได้ฝึกกายครับ
ดังนั้นถ้าจิตเราสงบ จะกลืนน้ำลาย หรือไม่กลืนน้ำลายก็สงบครับ

2.จากที่เคยอ่านมาว่า เมื่อนั่งไปแล้วเหมือนหายใจไม่ออก หรือไม่หายใจนั้น เหมือนกับที่ผมเป็นหรือเปล่า คือ จากที่เริ่มนั่งจังหวะหายใจเข้า-ออกจะยาว
แต่เมื่อนั่งไปจนเกิดปิติแล้วจังหวะการหายใจเริ่มสั้นลง จนเหมือนว่าจะหายใจไม่ทัน ถ้าใช่ รบกวนถามเพิ่มเติมว่าอยู่ในสมาธิขั้นไหน

มันก็ประมาณนั้นอยู่ครับ
แต่อารมณ์ที่ถูกจะต้องเบากว่านี้ครับ
นี่ยังหนักไปอยู่
ถ้าอารมณ์เราหนัก จะรู้สึกทรมานตอนหายใจไม่ทัน
แต่ถ้าอารมณ์เราสบาย มันจะเพลินๆ นิ่งๆ สบายๆ จะไม่เหนื่อยหรือทรมานครับ
ลองปรับอารมณ์ให้เบาดูนะครับ
ให้ลองหายใจเข้าลึกๆ จนเต็มทั้งปอด กลั้นเอาไว้ ภาวนา พุทโธ ธัมโม สังโฆๆๆ ประมาณ10วินาทีจึงหายใจออก
ทำซ้ำ10ครั้ง ก่อนเริ่มทำมาธิ
จะช่วยให้สมาธิตั้งมั่น เข้าถึงจุดสงบได้เร็วครับ

ขอให้มีจิตที่เบาสบาย ชุ่มเย็น มีความสุขนะครับ

 

ถึงคุณ checky ครับ

สวัสดีคับ ผมเพิ่งสมัครเวปนี้คับ อยากจะทราบว่า เวลาที่ผมนั่งสมาธิจะมีบางครั้งที่ผมรู้สึกว่าแขนหายไป อยากจะรู้ว่าผมอุปมาไปเองหรือเปล่าคับ และเคยมีคัยเปนบ้างไหมคับ

ไม่ได้อุปมาไปเองครับ อันนี้เป็นอาการของสมาธิที่เริ่มจะสูง
เราจะรู้สึกว่าร่างกายค่อยๆหายไป และในที่สุดจิตเราจะรวมเป็นดวงๆ เป็นก้อนๆ ลอยอยู่นิ่งๆครับ

ผมเริ่มนั่งสมาธิตั้งแต่ปีที่แล้ว แต่ไม่ทุกวันครับมีอยู่บางช่วงขาดไปหลายเดือน เพิ่งกลับมานั่งอีกทีครับ
แล้วเวลาที่ผมไม่ได้นั่งสมาธิมีอารมเหมือนในสมาธิครับ เมื่อก่อนเปนคนอารมร้อน แต่หลังจากนั่งมาเรื่อยๆๆอารมก้อเยนขึ้น
อันนี้เป็นอาการที่สมาธิทรงตัว หรือว่าสามารถที่จะประคองจิตให้มีความสุขในสมาธิได้ตลอดเวลา
เป็นสิ่งที่จะต้องฝึกให้ได้ทุกคนครับ
คือทำจิตให้มีความสุข เหมือนอยู่ในสมาธิตลอดเวลาครับ

และมีบางครั้งที่อยากจะหาคำตอบอะไรในทางพุทธศาสนา ประมานว่าทำไมถึงเปนแบบนี้แบบนั้น ก้อจะมีคำตอบออกมาเองจากหัวเลยครับ

อันนี้เป้นตัวรู้ หรือญาณทัศนะครับ
วิธีใช้ก็ให้เราเข้าสมาธิตามวิธีของเรา จับภาพพระให้เป็นเพชร จับลมหายใจจนนิ่ง แผ่เมตตาจากสมาธิ อะไรก็แล้วแต่ที่เราทำ
เสร็จแล้วก็คิดถึงสิ่งที่อยากจะรู้
แล้วเดี้ยวก็จะรู้เอง
แต่จะต้องวางอุเบกขาเสมอ อย่าพึ่งเชื่อซะทีเดียว
จะต้องพิจารณาก่อนว่าเป้นไปได้ไหม อย่างไร
แต่ประเภทที่รู้โดยไม่ตั้งใจจะรู้ หรือรู้ขึ้นมาเอง
ส่วนมากจะเป็นเรื่องจริงครับ

ปฏิบัติมาดีแล้ว ทำดีต่อไปครับ
และพยายามทรงสมาธิเอาไว้ทั้งวัน ไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ก็เสวยดื่มด่ำกับรสชาติสุขของสมาธิ ของเมตตา ของอรูปฌาณ ของพระนิพพานอยู่เสมอ
แบบนี้เท่ากับว่าเราปฏิบัติ24ช.ม. ปฏิบัติอยู่ทั้งวัน จะก้าวหน้าเร็วครับ
<!-- / message -->

 

วัน อาทิตย์ ที่ 25 มกราคม 2552
เชิญเข้าร่วมฝึกสมาธิ เริ่มตั้งแต่พื้นฐาน​

​

ฝึกสอนโดย อาจารย์ คณานันท์ ทวีโภค
หัวหน้ากลุ่มพลังจิตพิชิตภัยพิบัติ ( อ.เล็ก Kananun )​

ตั้งแต่ เวลา 09:00 น. ถึง 15:00 น.
ณ ศาลาพิศพิรุณ เกาะลอย * สวนลุม กรุงเทพฯ​

​

http://palungjit.org/showpost....&postcount=100
สอนเป็นธรรมทาน ไม่เสียค่าใช้จ่าย ในการฝึกสมาธิค่ะ​

* Ps. อาจารย์ คณานันท์( Kananun )
คือ อาจารย์ ที่สอนสมาธิ น้องชัช ( Xorce ) ค่ะ ^^​

 

สวัสดีคับ คือ ผมมีปัญหาเวลาที่นั่งสมาธิคับเวลาที่เลิกนั่งสมาธิอะคับ เหมือนรู้สึกว่าจิตกะกาย มันขาดออกจากกันอะคับ คือแต่เราก้อดำเนินชีวิตตามปกติอะคับ แต่อารมมานจะเยนๆๆแบบมีความสุขอะคับ ทรงๆแบบนั้นอยู่ 2-3วันแบบ คัยจะว่าอะไร ทำอะไร เราก้อเฉยๆจิตเพิ่งในสิ่งที่เราทำอย่างเดียว แต่มีอยู่ช่วงนึง ผมเกิดไปจ้องรูปนางแบบใส่ชุดบิกินี่อะคับ
แล้วอยู่ๆๆเหมือนจะเกิดกิเลสขึ้นมา จิตกะกายมานก้อกลับมาสำพันกันอีก แต่มานไม่แค่นั้นอะคับ คือ ซักพัก อารมอย่างอื่นมานก้อตามๆๆๆมา เช่น เกิดเสียงเพลง เราก้อฟังว่ามานเพราะงั้นงี้ แล้วมานก้อมีรำคาญ หงุดหงิด อะคับ ก้อคืออารมปกติของคนทั่วไปอะคับ
ผมเลยไม่รู้ว่าจำทำไงดี หลังเลิกนั่งสมาธิเราควรเอาจิตกะกายมาสัมพันกันอีกหรอคับ หรือควรทรงไว้ แต่ถ้าทรงมานก้อต้องระงับกิเลสด้วยอะคับ

 

อีกเรื่องนึงคับ เวลาบางทีก่อนนอนผมจะนอนสมาธิด้วยอะคับ นอนแรกๆๆสมาธิก้อดีคับ พอไปซักพัก เหมือนเริ่มหลับ แต่ผมก้อรู้ตลอดเวลา แต่ผม งง ตรงที่ ปกติผมจะไม่นอนเวลานั้นอะคับ งงว่านอนสมาธิมานจะหลับไปเลย ผมเลยเอาใหม่เปลี่ยนไปเปนนั่ง ๆนั่งๆๆอยู่จะหลับซะงั้น อะไรกานเนี่ยงงว่าคนนั่งจะไปหลับได้ไง งงมาก ผมง่วงมากหรอคับ
เอ่อบอกก่อนคับ ผมทำสมาธิในห้องนอน มานจะเกี่ยวป่าวคับ แต่เมื่อก่อน มานก้อไม่ง่วงนี่คับ หรือผมควรนั่งสมาธิตอนกลางวันอย่างเดียว รบกวนผู้รู้ช่วงชี้แนะด้วยคับ อีกอย่าง เวลานั่งเหมือนมีอะไรมาจุกที่อก แต่ก้อ ไม่ถึงกับรำคาญมาก และก้อปวดหว่างคิ้วเล็กน้อย นานๆๆที เหมือนมีอะไรมาระเบิดรอบๆๆหัว แต่พอทนได้คับ มานเปนอาการอะไรคับ
ถามคนอื่นเค้าบอกผมเกร็งไป ผมว่าก้อไม่ได้เกร็งนะคับ ช่วยทีคับ ขอบคุนมากคับ

 

ถึงคุณ ckck ครับ

สวัสดีคับ คือ ผมมีปัญหาเวลาที่นั่งสมาธิคับเวลาที่เลิกนั่งสมาธิอะคับ เหมือนรู้สึกว่าจิตกะกาย มันขาดออกจากกันอะคับ คือแต่เราก้อดำเนินชีวิตตามปกติอะคับ แต่อารมมานจะเยนๆๆแบบมีความสุขอะคับ ทรงๆแบบนั้นอยู่ 2-3วันแบบ คัยจะว่าอะไร ทำอะไร เราก้อเฉยๆจิตเพิ่งในสิ่งที่เราทำอย่างเดียว แต่มีอยู่ช่วงนึง ผมเกิดไปจ้องรูปนางแบบใส่ชุดบิกินี่อะคับ
แล้วอยู่ๆๆเหมือนจะเกิดกิเลสขึ้นมา จิตกะกายมานก้อกลับมาสำพันกันอีก แต่มานไม่แค่นั้นอะคับ คือ ซักพัก อารมอย่างอื่นมานก้อตามๆๆๆมา เช่น เกิดเสียงเพลง เราก้อฟังว่ามานเพราะงั้นงี้ แล้วมานก้อมีรำคาญ หงุดหงิด อะคับ ก้อคืออารมปกติของคนทั่วไปอะคับ
ผมเลยไม่รู้ว่าจำทำไงดี หลังเลิกนั่งสมาธิเราควรเอาจิตกะกายมาสัมพันกันอีกหรอคับ หรือควรทรงไว้ แต่ถ้าทรงมานก้อต้องระงับกิเลสด้วยอะคับ

จิตแยกกับกาย ก็แปลว่าเราสามารถที่จะทรงฌาณได้ตลอดเวลาไงครับ
ดีแล้วครับ ทำต่อไปครับ

ให้เราทรงสภาพนั้นเอาไว้ แล้วก็ระงับกิเลสด้วยครับ
เห็นไหมว่ากิเลสทำให้จิตมีความทุกข์
ถ้าไม่มีกิเลสจิตก็จะไม่เกาะกาย

พอไม่เกาะกายจิตก็มีความสุข
ดีไหมครับ ถ้าเห็นว่าดีก็ทำไปเรื่อยๆนะครับ

อีกเรื่องนึงคับ เวลาบางทีก่อนนอนผมจะนอนสมาธิด้วยอะคับ นอนแรกๆๆสมาธิก้อดีคับ พอไปซักพัก เหมือนเริ่มหลับ แต่ผมก้อรู้ตลอดเวลา

มีสติแม้ยามนอนหลับเป็นเรื่องดีแล้วครับ
แต่ผม งง ตรงที่ ปกติผมจะไม่นอนเวลานั้นอะคับ งงว่านอนสมาธิมานจะหลับไปเลย ผมเลยเอาใหม่เปลี่ยนไปเปนนั่ง ๆนั่งๆๆอยู่จะหลับซะงั้น อะไรกานเนี่ยงงว่าคนนั่งจะไปหลับได้ไง งงมาก ผมง่วงมากหรอคับ

คิดว่าเราหลับในสมาธิไปนานแค่ไหน เท่ากับเราทรงฌาณเอาไว้นานเท่านั้น ดังนั้นถ้ามันจะตัดหลับก็ปล่อยไปครับ

เอ่อบอกก่อนคับ ผมทำสมาธิในห้องนอน มานจะเกี่ยวป่าวคับ แต่เมื่อก่อน มานก้อไม่ง่วงนี่คับ หรือผมควรนั่งสมาธิตอนกลางวันอย่างเดียว รบกวนผู้รู้ช่วงชี้แนะด้วยคับ อีกอย่าง เวลานั่งเหมือนมีอะไรมาจุกที่อก แต่ก้อ ไม่ถึงกับรำคาญมาก และก้อปวดหว่างคิ้วเล็กน้อย นานๆๆที เหมือนมีอะไรมาระเบิดรอบๆๆหัว แต่พอทนได้คับ มานเปนอาการอะไรคับ
ถามคนอื่นเค้าบอกผมเกร็งไป ผมว่าก้อไม่ได้เกร็งนะคับ ช่วยทีคับ ขอบคุนมากคับ

อาการจุกอก เกิดจากการวางอารมณ์หนักไป เครียดไป เกร็งไปครับ
พอเราออกจากสมาธิ จะรู้สึกมึนๆ ปวดหัว หรือเหนื่อย
เหล่านี้เกิดจากการวางอารมณ์หนักไปครับ
ให้เราทำใจให้เบาๆ สบายๆ ชุ่มเย็นครับ แล้วจะหายเองครับ

ตอนจิตแยกกับกายก็ไม่เห็นมันจะปวดอก ปวดหัว เลยนี่ครับ
เห็นไหมว่าอารมณ์ใจต่างกันครับ
ให้ปรับอารมณ์ใหม่ครับ

ขอให้เจริญก้าวหน้านะครับ
<!-- / message -->
<!-- / message -->

 

มาสอบอารมณ์ค่ะเจ้าของกระทู้
นอนสมาธิ...นอนกำหนดลมหายใจจับดูอาการพอง-ยุบที่ท้อง
ปรากฏว่าจิตตื่นเหมือนไม่ได้หลับทั้งคืน ได้ยินทุกสรรพเสียง เหมือนมันดังกังวาลมากกว่าปกติ ได้ยินเสียงที่อยู่ไกลๆออกไป ... เสียงคนนอนกรนที่นอนห้องถัดๆไปหลายห้อง ดังเซ็งแซ่ประสานเสียง จิตแยกออกได้ว่าห้องไหนนอนกรนเสียงเป็นอย่างไร ... เสียงใบไม้ร่วง เสียงน้ำค้างกระทบยอดหญ้า ได้ยินคนคุยกันไกลออกไปเหมือนมาคุยใกล้ๆ ..จนเช้า
คิดว่าวันนั้นจะแย่ ปรากฏว่าวันไหนที่เกิดอาการแบบนี้ กลับเป็นวันที่สดชื่นเบิกบาน มีสติและสมาธิมากกว่าปกติ ไม่มีง่วงเหงาหาวนอนระหว่างนั่งสมาธิ สามารถเดินจงกรมนั่งสมาธิได้นานเกินชั่วโมงทั้งวัน หรือวันปกติก็ปฏิบัติภาระกิจได้อย่างสดชื่นเบิกบาน มีพลังมากกว่าเดิม โดยไม่มีอาการง่วงนอนทั้งวัน

มีครั้งหนึ่ง รู้สึกว่ามีลมหายใจใครบางคนหายใจรดต้นคอตนเองอยู่ตลอดเวลา
ราวกับว่าตนเองนอนทับร่างใครอีกคนอยู่ ตอนแรกนึกว่าโดนผีหลอก (อิอิ)... ดูไปดูมาก็ร่างของเรานี่แหละ รู้สึกว่าร่างกายของเรานี้ไม่ใช่ของเรา เหมือนขอนไม้และซากศพ จนนึกรังเกียจกายหยาบของตนซะงั้นแหละ