เออ!...ตามมาทำไม..ถ้าไม่รักยายผีป่า?!!

โพสไม่ผ่านอีกแระ

 

มาเล่าต่ออาการที่สามค่ะ ที่เกิดจากปัสสัทธิ จิตเจตสิกมีความสงบ

สงบเงียบเหมือนเข้าผลสมาบัติ ไม่ฟุ้งซ่าน ไม่เกิดความรำคาญ กำหนดได้แนบเนียนดี เยือกเย็นสบายไม่กระวนกระวายใพอใจในการกำหนด ความรู้สึกเงียบคล้ายคนนอนหลับสนิท รู้สึกเบากระปรี้กระเปร่า คล่องแคล่วดี สมาธิดี ไม่เผลอลืม ความคิดปลอดโปร่งดี เปลี่ยนสันดานคนจากร้ายให้คลายเป็นดีได้ แม้กระทั่งคนติดยาเสพติด ติดการพนันนี่มันเปลี่ยนได้ (แต่คนพวกนี้ยากที่จะหันมาปฏิบัติด้วยตนเอง) ไม่ต้องกวดขันกำหนดจริงจัง ใจไม่ซัดส่ายไปตามอารมณ์ สหชาตธรรม ต่างมาสมทบกันจึงมาช่วยยังกายให้รู้สึกเบา นุ่มนวล แช่มช้อย อ่อนโยนแต่ไม่ใช่อ่อนแอ

 

อาการที่สี่ มีความสุข สบายดีมากๆ

มีความยินดีมาก เพลิดเพลืน สนุกสนาน ไม่อยากออกจากสมาธิอยากอยู่นานๆ
อยากพูดออกบอกผลที่ตนปฏิบัติได้ให้ผู้อื่นรับรู้
ภูมิใจดีใจ คล้ายว่าจะรังับไว้ไม่ได้
บางคนถึงกับพูดว่า เกิดมาไม่เคยพบความสุขอย่างงี้มาก่อนเลย เพิ่งรู้ว่าการทำสมาธิ วิปัสสนา นี่สุขที่สุด

ทำให้นึกถึงบุญคุณครูบาอาจารย์ พ่อแม่ ผู้มีพระคุณ
บางทีมีความรู้สึกว่าครูบาอาจารย์มาหา มาใกล้ มาในนิมิตร มาสอนวิชาต่างๆให้ หรือมาช่วยขจัดปัดเป่าทำนองนี้

มีสีหน้าอิ่มเอิบ ร่าเริง เบิกบาน

 

ศรัทธา เชื่อ และเลื่อมใสจนเกินไป

อยากให้ทุกคนได้เข้ามาปฏิบัติ
อยากให้ผู้ใกล้ชิดเข้ามาปฏิบัติ
อยากสนองบุญคุณของสำนัก
อยากให้การปฏิบัติเจริญก้าวหน้าไปไกลกว่านี้
อยากทำบุญ ทำทาน ซ่อมแซมถาวรวัตถุ
นึกถึงบุญคุณผู้ชักชวนทำบุญ หรือชักชวนปฏิบัติ
อยากถวายของครูบาอาจารย์
อยากออกบวช
อยากอยู่นานๆ ไม่อยากออกจากณาณง่ายๆ
อยากอยู่ในที่เงียบสงัด
ตั้งอกตั้งใจปฏิบัติเต็มที่
เลื่อมใสเข้าใจแน่ว่า ธรรมที่ปฏิบัตินี้ ทำให้ผู้ปฏิบัติเข้าถึงมรรคผลนิพพานได้อย่างแน่นอน
ปักใจเชื่อมั่นว่า ธรรมที่ปฏิบัตินี้ เป็นธรรมที่วิเศษสุด ไม่มีธรรมใดๆเปรียบเทียบได้
อยากไปประกาศโฆษณาธรรม
รู้สึกพระคุณของครูบาอาจารย์ที่แนะนำ อบรมตนให้ได้รู้ได้เห็น โดยไม่เห็นแก่ความเหนื่อยยาก

 

ปัคคาหะ อาจารย์ยิ่งชม ยิ่งขยันมากเกินไป อาจทำให้ผู้ปฏิบัติขาดสติไปก็เป็นไปได้

ตั้งใจปฏิบัติจริง ยอมสู้ตายไม่ถอยหลัง มุ่งแต่จะให้สำเร็จถ่ายเดียว
เพียรเกินไป แต่สติสัมปชัญญอ่อน ทำให้ฟุ้งซ่าน ใจไม่เป็นสมาธิ
มีความแกร่งกล้าในการปฏิบัติ
ขยัน อาจหาญ อดทน ไม่เกียจคร้าน
ขยันเองเป็นนิสสัย ไม่ต้องให้ใครมาคอยเตือน ไม่ต้องให้ใครคอยบอก มีความบากบั่น ไม่ท้อถอย
พยายามดี ประคองใจไว้ให้มั่นคง เสียดายเวลาจนไม่อยากพูดคุยกับใคร
ปฏิบัติจริง ไม่หยุดยั้ง ไม่อยากให้ใครมารบกวน

 

อุปัฏฐานะ สติมากเกินไป คิดแต่อดีต หรืออนาคต ทิ้งอารมณ์นึกถึงปัจจุบันไปเสียส่วนมาก

ระลึกถึงแต่อดีตที่ผ่านมาแล้วนานๆ เช่นสมัยเป็นเด็กๆ
มีอาการคล้ายกัยว่าตนระลึกชาติได้ หรือสนใจแต่การระลึกชาติ(นี่ๆ เคยเป็นไปเองนะยายผีป่าเนี่ย เพิ่งตื่นเมื่อไม่นานว่ามันไม่ช่วยให้หลุดพ้นจ๊ะ)

บางครั้งนึกถึงแต่อนาคต เช่นหากออกไปเทศน์ ไปอบรมธรรม จะสอนจะบอกได้ดีไหม

คิดส่งเสริมการปฏิบัติให้ได้ผล และหวังให้เจริญยิ่งๆขี้นกว่าที่เป็นอยู่

 

ญานะ เอาความรู้ด้านปริยัติกับปฏิบัติ ทำให้เข้าใจผิด คิดว่าถูกอวดดี สู้ครู

ชอบวีพากษ์วิจารย์อารมณ์ต่างๆ เช่น พองหนอ เป็นเกิด ยุบหนอ เป็นดับ ฯลฯ

นึกถึงหลักฐานต่างๆ ที่ได้เรียนรู้มา

ไม่ได้ปัจจุบัน ส่วนมากจะเกิดวิปัสสนึกเอาเอง คือนึกเป็นจินตาญาณ ไม่ใช่ภาวนาญาณ แต่เข้าใจว่าเป็นภาวนาญาณ

ทำให้ผู้ปฏิบัติสอบสวน เทียบเคียงเข้าหาหลักปริยัติว่าจะตรงหรือขัดแย้งกับบทไหน ฯลฯ

 

เดี๋ยวมาต่อนะคะ จะออกไปธุระค่ะ เหลืออีกเพียงสองหัวข้อหลักสำหรับวิปัสสนูปกิเลสสิบอย่าง

จบนี้จะไปต่อที่ห้องตามหาคุณยายที่รักคะ นะจ๊ะ จะไปคุยเรื่องการแก้ปัญหาที่อีรุงตุงนังค่ะ ปัญหามีกันทุกคนล่ะจ๊ะ อยู่ที่ว่าเราจะแก้อย่างไร ทำอย่างไรให้ปัญหานั้นมันไม่ใช่ปัญหาคอขาดบาดตาย

 

อาการที่เก้า อุเบกขา ใจเฉยๆ ไม่ดีใจไม่เสียใจ ใจหลงๆลืมๆ

บางครั้งลืมกำหนดเห็นพอง ยุบเลย ใจเลื่อนลอยคล้ายกับไม่ได้นึกคิดอะไร

บางครั้งเห็นพองยุบ บางครั้งไม่เห็น

ใจไม่กระวนกระวาย ใจสงบดี

ไม่ฟุ้งซ่าน ไม่รำคาญ ไม่หงุดหงิดใจ

ไม่อยากได้ดิบได้ดีอะไรทั้งสิ้น

กระทบอารมณ์ดี ชั่วจะรู้สึกเฉยๆ ไม่ยินดี ยินร้าย แต่ไม่ได้กำหนดปล่อยใจให้เลื่อนลอยไปตามอารมณ์ภายนอกมาก

คล้ายกับว่ากิเลสไม่มี ทำให้เข้าใจว่าตัวเองบรรุแล้ว สำเร็จแล้ว

 

ว้า ส่งอาการที่สิบไม่ผ่านรึ พิมพ์ตั้งยาวเหยียดเร้ย แหะๆ

 

เอ๊าต่ออาการสุดท้ายก็แล้วกัน หวังว่าคงไม่แป๊กอีกเน๊อะ คนแก่หมดแรงง่ะ

อาการนิกันติ พอใจในอารมณ์ต่างๆ

พอใจในทุกๆอารมณ์ที่กล่าวมาทั้งหมด อาทิ พอใจในแสงสว่าง ปีติ สุข ศรัทธา ความเพียร ญาณ อุเบกขา

พอใจในนิมิตรต่างๆ อยากให้เกิดขึ้นบ่อยๆ หายไปแล้วมุอยากให้เกิดอีก

 

สงสัยใช่ไหมคะว่าถ้าอุปปกิเลสเหล่านี้เกิดขึ้นจะกำหนดอย่างไร แก้อย่างไร ให้มันหายไป

ให้กำหนด เห็นหนอๆ หรือถ้านึกหรือกำหนดอะไรไม่ได้เลย ให้กำหนด รู้หนอ ๆ อาการนั้นๆจะหายไป

อาการหากหายไปช้าๆ พึงทราบว่า สติ สมาธิ ปัญญา ของผู้ปฏิบัติยังอ่อนไป ให้แก้ด้วยการพยายามลุกเดินจงกลม สักพักค่ะ จึงจะได้ผลดี ญาณยังอยู่ในสมถะ

ถ้ากำหนดเพียงครั้งสองครั้ง ไม่เกินสามครั้งแล้วอาการหายไป แสดงว่าสติ สมาธิ ปัญญา เริ่มดีขึ้น ให้ปฏิบัตินั่งต่อไปได้ เมื่อได้ญาณดีขึ้นเข้าเขตอุทยัพพยญษาณ อย่างอ่อนๆ แล้วขอให้พยายามต่อไป อย่าประมาทและอย่านอนใจ

ถ้ากำหนดแล้วอาการหายวูบไปทันทีไปเลย ถึงกับร่างเราเองผงะไปข้างหลัง ตกใจเล็กน้อย อย่างนี้ดี เข้าเขตญาณ ๔ คือ อุทยัพพยญาณอย่างแก่เป็นภาวนามยปัญญา ตั้งนี้ไปสมถะกรรมฐานกับวิปสสนากรรมฐานแยกกันตรงนี้

 

กรุณาอย่าสงสัยในดวงแสงที่ปรากฎในภาพ ขอให้ท่านผู้เชื่อมั่นในพระพุทธเจ้า จงอาราธนาและปริ้นท์ภาพไปไว้สักการะบูชาเพื่อเป็นสิริมงคลเถิดเจ้าข้า

คุณอำนาจ ถ่ายภาพนี้เมื่อครั้งไปกราบนมัสการพระแท่นดงรัง และขอบารมีพระพุทธองค์และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ก่อนที่จะถ่ายภาพพระแท่นที่ชาวไทยพุทธเชื่อว่าสถานที่แห่งนี้คือดินแดนที่พระพุทธองค์ทรงปรินิพพานจริง

 

ภาพข้างบนจากคุณอำนาจ ภาพข้างล่างจาก ท่องเที่ยงไทย

 

เพิ่งกลับจากชายแดนพม่า เพลียมากจ๊ะ ไม่ได้ซื้อหวยเลย แต่น้องเกรซให้ซื้อ สอง หนึ่งๆ ยายผีป่าเลยบอกน้องสาวซื้อ แล้วคิดในใจว่าออกเบิ้ลแน่เลยเพราะ

ถึงซื้อก็ไม่ถูก ถึงถูกก็ไม่ซื้อ เพราะไม่มีตังส์ โทสั่งน้องสาวซื้อ เขาก็ซื้อแต่ เจ็ดเก้าเจ็ด (เลขหลวงปู่อุตตะมะ) และสองหนึ่งหนึ่ง

ปลงซะ พี่น้องเอ๋ย หาเช้าสะสมไว้ค่ำและวันต่อๆไปดีกว่าเนอะ


เจ้าจินช่วงไปบวชขาวที่วัดธารน้ำตก น้องเขาใช้วิธีรวมธาตุอย่างที่ยายเอาตำราของหลวงปู่สุก ไก่เถื่อนมาแนะนำ น้องบอก ผมทำแล้วสงบ และสบาย สุดท้ายเห็นเพียงแสงที่จุดเดียว เป็นแสงหมดเลย ไม่เห็นอย่างอื่น นั่นคือจิตที่รวมตัวได้ระดับพร้อมที่จะไปขั้นต่อๆไป

 

โหว...ยายโชคดีจังเลยค่ะ ได้ไปแบบนี้ด้วยง่ะ..หนูอยากไปมั้งจัง..อืมมม..ยายคะ..รินงงค่ะ..สรุปว่า เงืนที่ทำบันไดนาค เนี่ยครบแล้วหรอคะ รินเห็นที่คุณตั้ม โพสไว้ค่ะ แล้วงี้ ยังเหลือไรอีกคะยาย หนูยังไม่ได้ร่วมทำเลยค่ะ..ยายช่วยบอกรืนด้วยนะคะ อ่านละงงอ่ะ..

 

รอฟังเรื่องราวของ ลาว จัง จิน ที่ยายผีป่าจะเอามาให้อนุโมทนากึ่งเผานะจ๊ะ

ยายผีป่าจะออกไปธุระนะจ๊ะ



น้องรินจ๊ะ ตังส์ค่าช่างทำบันไดนาค ยังไม่พอจ้า รอปัจจัยจากญาติธรรมที่จะมาร่วมกองผ้าป่าครั้งที่สองนี้ล่ะจ๊ะ รินคนดี ช่วยปิดรายการสักแสนคงดีเนอะ อิอิ

 

โมทนาครับยยาย ผมก็เชื่อว่าที่นั่นคือที่ที่ปรินิพพานของพระพุทธองค์จริงๆ

 

เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ยายผีป่าได้มีโอกาศต้อนรับนาย ลาว จัง จิน (Jin แย้คัง) และคุณแม่คนสวยที่บินตรงมาจากแคนาดาพร้อมขวัญใจของน้องจิน สาวต้าคนสวย เจ้าจิน (เรียกสั้นๆ ง่ายกว่าเนอะ) นัดว่าจะมา แต่ไม่ได้โทยืนยันว่าจะมาถึงที่ไหน อย่างไร เวลาเท่าไร ยายผีป่าคิดว่าสงสัยยังไม่พร้อมที่จะมา เลยเข้าเน็ตรอข่าว สุดท้ายประมาณเกือบสามโมงเช้า เจ้าจินโทมาว่าอีกหกสิบกิโลเมตรจะถึงเมืองกาญจน์ ยายผีป่าเลยบอกให้รอที่โลตัส แต่ยายผีป่าช้าไปหนึ่งชั่วโมงในการตีรถไปรับ


ข้อแรกที่ช้า จับลูกสาม หลานชายหนึ่งแต่งตัว

และยายผีป่วนหาโทรศัพท์มือถือ


ขณะที่กำลังเร่งรีบไปรับเจ้าจิน ก็คุยบอกใครสักคนว่า นี่กำลังจะออกไปรับเจ้าจิน คุยกับเขาตั้งนานสองนาน คุยไปจับเด็กๆแต่งตัวไปพัลวัน บ่นไปพลางๆ ยายนัดที่จะไปรับจินกับแม่เขานะคะ นี่ยังไม่ได้ออกไปเลย ยายหามือถือไม่เจอ เดี๋ยวคุณวางหูก่อนนะคะ ยายจะได้ตั้งสมาธิหามือถือ คนที่คุยอีกทางก็ครับๆยาย เดี๋ยวค่อยคุยกัน

แล้วยายผีป่าก็ตะโกนถามลูกๆ ใครเห็นมือถือแม่บ้าง ช่วยแม่หาหน่อย

แม่หามือถือเครื่องไหน หลานชายถาม

เครื่องที่แม่ใช้ประจำนั่นล่ะลูก ตอบไปเดินวนหาต่อไปทั่วทุกมุม

เอ้าแล้วตะกี้แม่คุยกับใคร

เอ๋อ แม่คุยกับเพื่อนแม่โทมาจ๊ะ อ๊ะๆ รู้แล้วลูก ตะกี้ที่แม่ไม่เห็นมือถือของแม่เพราะแม่เอามือถือแนบหูนี่นา งั้นช่วยแม่หาหน่อยสิลูกว่าแม่คุยเสร็จแม่เอามือถือวางไว้ไหนลูก แม่งงหมดแล้ว ช่วยแม่ที