วัวธนูรุ่นแรก หลวงปู่ทอง อายุ 109 ปีเหลือตัวสุดท้ายแล้วค่ะ

จัดให้จ๊ะ ใหญ่1 เล็ก1

 

รับทราบจ๊ะ

 

เอาตัวใหญ่ 1 ตัวครับ

 

ที่วัดก็บูชาได้จ๊ะแต่ต้องหลังงานศพหลวงปู่นะค่ะ (หลัง 100 วัน)เพราะช่วงนี้จนถึงเสร็จงานท่านเจ้าอาวาสจะยังไม่เปิดให้บูชาใดๆทั้งสิ้น ยังไงจองในกระทู้นี้ก่อนก็ได้เพราะตอนนี้ได้แบ่ง กระจายเพื่อช่วยประชาสัมพันธ์หลายเว็ปไซค์ เกรงว่าคุณ jojpx จะไม่ทันค่ะ

ยังไงอ่านรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่

http://forum.108prageji.com/index.php?topic=6915.0

 

รับทราบค่ะ

 

ขณะนี้วัวธนูตัวใหญ่เหลือ เพียง 5 ตัวแล้วนะคะ

 

กุฎิหลวงปู่ค่ะ

 

ทางเข้าวัดค่ะ

 

สวัสดียามเช้าค่ะ

 

รูปวัวใหญ่วัวเล็กค่ะ

 

กรุณาส่งรายละเอียดมาที่

cccsltdpart@gmail.com

แล้วพี่จะเข้าไปรับที่ seacon นะครับ
ขัดข้องอะไรโทรกลับ 0816185165

อ๋อง

 

จองตัวใหญ่ 1 ตัวครับผม :d

 

วัวธนูตัวใหญ่เหลือ 5 ตัวแล้วค่ะ

 

ฝากไว้ให้แล้วนะคะ

 

มาแล้วค่ะแต่มาสายไปนิดนะ

 

วันนี้เอาประวัติหลวงปู่ทองมาฝากค่ะ

 

ประวัติหลวงปู่ทอง เดินหน วัดทรงธรรมศรีสมัย อ.โนนสังข์ จ.หนองบัวลำภู
อายุ ๑๐๙ ปี ทายาทกรรมฐานและพุทธาคม หลวงพ่อพิบูลย์ วัดบ้านแดง ​

หลวงปู่ทอง ปญฺณวโร อายุ 109 ตามใบสุทธิเกิดเมื่อวันที่ 6 พฤษภาคม ๒๔๔๔ ปีฉลู บิดาชื่อสิมมา แม่ชื่อสีดา เกิดที่หมู่บ้าน กุ๊ยเซี่ยน จังหวัด มหาสารคาม แล้วบวชเป็นเณรตอนอายุ 13 ปี ต่อมาครอบครัวได้ย้ายบ้านมาอยู่ บ้านโศกจันทร์ อำเภอ โนนสัง ท่านก็เลยย้ายมาจำพรรษาอยู่ณ.วัดโศกจันทร์ ซึ่งขณะนั้นยังเป็นที่พักสงฆ์ จนกระทั่งอายุได้ 24 ปี ถึงได้เป็นอุปสมบทที่โบสถ์วัดกุดดู่ พร้อมกับพระพร ผู้ซึ่งเป็นเพื่อนกัน โดยมีหลวงพ่อพิพ์เป็นอุปัชฌาย์ บวชเสร็จแล้วจำพรรษาที่วัดโศกจันทร์ระยะหนึ่ง จากนั้นหลวงปู่ท่านก็ได้ออกธุดงค์เดินป่าร่ำเรียนวิชาอาคมไปทั่วโดยเคยเดินมาถึงวัดป่าเลไลย์ จ.สุพรรณบุรีในไทย เดินเข้าไปในภูเขาควายที่ลาวและเดินกลับเข้ามาเรียนกับหลวงพ่อพิบูลย์ วัดโพธิสมภรณ์ จังหวัดอุดรธานี เป็นเวลา 2 ปี จากนั้นกลับมาช่วยสร้างวัดโศกจันทร์จนแล้วเสร็จ ขณะนั้นชาวบ้านโคกสะอาดขาดพระเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจจึงพากันไปนิมนต์หลวงปู่มาอยู่ที่วัดทรงธรรมศรีสมัย จวบจนกระทั่งมรณภาพ
สมัยก่อนบริเวณรอบๆวัดทรงธรรมศรีสมัย(โคกสะอาด)จะเป็นป่ารกที่อยู่ระหว่างเทือกเขาภูพานกับภูเก้า มีสัตว์ร้ายอันตรายอยู่มากมาย เช่น เสือ ช้าง แต่สัตว์เหล่านั้นไม่เคยทำอันตรายหลวงปู่เลย ช่วงนั้นชาวบ้านไม่ค่อยกล้ามาวัดคนเดียวกันเพราะกลัวเสือ แม้กระทั่งหลวงพ่อบุญทันเจ้าอาวาสวัดทรงธรรมฯรูปปัจจุบัน สมัยที่ท่านยังเป็นเด็ก โยมแม่ของท่านเป็นแม่ออกของวัด(โยมอุปถัมภ์วัด)ใช้ให้ท่านนำปิ่นโตไปถวายข้าวให้หลวงปู่ทองที่วัด แต่หลวงพ่อบุญทันกลัวเสือจึงไปแค่กลางทางก็หยุดแอบกินข้าวในปิ่นโตของหลวงปู่จนหมด แล้วจึงกลับมาโกหกแม่ว่าถวายหลวงปู่เรียบร้อยแล้ว​

 

ประวัติหลวงพ่อพิบูลย์​

หลวงปู่พิบูลย์ นามเดิมว่า พิบูลย์ แซ่ตัน เกิดที่บ้านพระเจ้า ตำบลมะอึ (ปัจจุบันตำบลพระเจ้า) อำเภอธวัชบุรี
จังหวัดร้อยเอ็ด บิดาซื่อนายสา แซ่ตัน มารดาซื่อนางโสภา แซ่ตัน มีอาชีพค้าขาย และทำนา เคยรับราชการทหารอยู่หลายปี และเคย แต่งงานแต่ไม่ปรากฏชื่อภรรยา ได้ครองเรือนอยู่ด้วยกันหลายปีแต่ไม่มีบุตรด้วยกัน จึงไปขอบุตรสาวของนายจันทีมาเลี้ยงจนบุตรสาวโต และได้แต่งงานกับชายมีฐานะทัดเทียมกัน ปกติวิสัยของหลวงปู่ตั้งแต่เป็นฆราวาส เป็นคนชอบทำประโยชน์เพื่อส่วนรวม ชอบทำบุญฟังธรรมและสนทนาธรรมอยู่เป็นประจำ ต่อมาเห็นว่าบุตรสาวและบุตรเขยอยู่ด้วยกันได้อย่างมีความสุขแล้ว จึงปรึกษากับภรรยาและบุตรว่าอยากจะบวชภรรยาและบุตรก็ตกลงให้บวช โดยภรรยามีข้อแม้ว่าจะขอบวชถือศีลแปด เหมือนกัน แต่จะไปคนละทิศ จึงได้ตกลงแยกกันบวชกับภรรยา และยกทรัพย์สินทั้งหมดให้บุตรสาวและบุตรเขย หลังจากนั้น 7 วัน หลวงปู่พิบูลย์ก้ได้ชวนนายฮวดซึ่งเป็นเพื่อนรักกันออกบวชกับสำนักพระอุปัชฌาย์ ในขณะนั้นที่มีอายุได้ 45 ปี (ไม่ปรากฏชื่ออุปัชฌาย์ ) บวชอยุ่ได้หนึ่งพรรษา จึงได้แยกกับหลวงปูฮวด และเดินธุดงค์ไปยังประเทศลาว โดยไปที่ภูอากและภูเขาควาย เพื่อบำเพ็ญสมณธรรมอยู่หลายพรรษา ต่อมาหลวงปู่ก็ได้พบอาจารย์ วิเศษซึ่งมีไม้เท้าหนักหมื่น (12 กิโลกรัม ) จึงได้เรียนกรรมฐาน และปฏิบัติธรรมอยู่กับลูกศิษย์รูปอื่น ๆ ของพระอาจารย์ 7 รูป เป็นเวลา 3 ปี

ต่อมาพระอาจารย์จึงได้เรียกลูกศิษย์ทั้ง7 รูปมาทดสอบ โดยส่งลูกสมอให้คนละลูก ซึ่งถ้าผู้ใดได้บรรลุธรรมวิเศษแล้วขอให้อมลูกสมอแตก หลวงพ่อพิบูลย์จึงอมลูกสมอปรากฏว่าแตกเหมือนกับลูกศิษย์ของอาจารย์อีก 2 รูป อาจารย์จึงส่งให้กลับมาประกาศพุทธศาสนายังประเทศไทย ให้หลวงปู่พิบูลย์ประกาศศาสนาที่ภาคอีสาน ส่วนอีก 2 รูป ให้ประกาศพระพุทธศาสนาที่ภาคเหนือและภาคใต้ หลวงปู่จึงได้เดินทางข้ามลำน้ำโขงมาทางนครพนม และนมัสการพระธาตุพนมแล้วเดินทางมาถึงอำเภอกุมภาปี จังหวัดอุดรธานีมาตั้งวัดอยู่เกาะแก้วเกาะเกศ ที่วัดแห่งนี้เดิมที่เป็นสถานที่อาถรรพณ์ผู้คนไม่กล้าเข้าไปใกล้ พอหลวงปู่พิบูลย์ไปแผ้วถาง ไม่มีอันตรายชาวบ้านจึงเกิดความเลื่อมใสศรัทธา และที่ท่าน้ำบริเวณวัดแห่งนี้มีจระเข้ยักษ์ตัวหนึ่งชอบขึ้นมาลักลอบเอาสุนัข และสัตว์เลี้ยงของชาวบ้านไปกินเป็นประจำ ชาวบ้านจึงไปปรึกษาหลวงปู่ ท่านหลวงปู่ก็บอกว่าไม่ต้องกลัวมันบ่ยากดอก (ภาษาอีสาน แปลว่า ไม่ยาก ) แล้วบอกให้ชาวบ้านเอาเทียนเวียนหัวคนละเล่มชาวบ้านทำตามที่หลวงปู่ก็นั่งบริกรรมอยู่สักครูก็บอกชาวบ้านว่า ให้คอยดูจะเอาแส้ (ไม้เรียว ) ลงไปไล่ตีมันให้หนีจากวังน้ำนี้ สักครู่หลวงปู่พร้อมด้วยเทียนที่ถืออยู่กับไม้เรียวก็ลงไปในน้ำชาวบ้านเห็นน้ำขุ่นมัวไปหมด ประมาณ 2 ชั่วโมง หลวงปู่ก็กลับขึ้นมาซึ่งเป็นที่น่าอัศจรรย์ ที่เทียนในมือของหลวงปู่ถือลงไปดำน้ำก็ยังไม่ดับ และสบงจีวรก็ไม่เปียก หลวงปู่บอกชาวบ้านว่า มันยอมแพ้แล้วจะหนี้ไปภายในใน 7 วันหลวงปู่จึงเรียกจระเข้ขึ้นมาให้ชาวบ้านดู จระเข้ก็ขึ้นมานอนนิ่งที่ฝั่ง หลวงปู่ก็บอกอีกว่า ให้หนีจากลำห้วยแห้งนี้ภายใน 7 วัน(ลำน้ำปาวในปัจจุบัน) ภายใน 7 วัน จระเข้ก็คลานลงไปในน้ำหลังจากนั้นก็ไม่ปรากฏว่ามีจระเข้ในลำน้ำปาวอีกเลย จึงยิ่งทำให้ชาวบ้านเลื่อมใสศรัทธาหลวงปูเป็นอย่างมากยิ่งเป็นทวีคูณ หลวงปู่ได้สร้างวัดพอสมควรแล้ว จึงเดินธุดงค์ขึ้นไปหาพระอาจาร์ที่ที่ประเทศลาว พอไปถึงอาจารย์ก็บอกว่าวัดที่สร้างไม่ใช่วัดที่ข้าบอกวัดที่ข้าบอกอยู่ทิศเหนือชองหนองหานติดกับห้วยหลวงหลวงปู่จึงเดินธุคงค์กลับมา เพื่อบอกลาพ่ออกแม่ออก (ญาติโยม ) ทำให้ ญาติโยมเสียดายเป็นอย่างยิ่ง จากนั้นหลวงปู่ก็เดินทางเพื่อหาวัดที่พระอาจารย์บอกไปสร้างต่อ พอมาถึงบ้านเชียงงาม (ปัจจุบันอยู่ติดกับอำเภอหนองหาน ) หลวงปู่ได้พบกับโยมคนหนึ่งชื่อโยมเวียง จึงถามหาห้วยหลวง โยมเวียงบอกว่า วันนี้คงเดินทางไปไม่ถึงห้วยหลวงขอให้จำพรรษาที่วัดนี้ก่อนเพราะวันนี้เป็นวันเข้าพรรษา หลวงปู่จึงรับนิมนต์แล้วจำพรรษาที่วัดเชียงงาม โยมเวียงจึงพาหลวงปู่เข้าบ้าน หลวงปู่จึงถามโยมเวียงว่า มีโครเอาอะไรมาฝากไว้ไหม ทางโยมเวียงตอบว่าเมื่อ 10 ปีก่อนมีคนเอาไม้เท้ามากฝากไว้ บอกว่าจะมีคนมาเอาเอง โยมเวียงจึงได้นำมาถวายหลวงปู่ หลวงปู่จึงคลี่ผ้าขาวออกมีตัวหนังสือเป็นตัวยันต์เต็มไปหมด ใจความว่า หลวงปู่พิบูลย์ โยมเวียงจึงถามว่าผู้ที่นำไม้เท้ามาฝากนี้เป็นใคร หลวงปู่บอกว่าเป็น เทพบุตรอยู่ในสรวงสวรรค์มาฝากไว้

ในขณะที่จำพรรษาอยู่ที่วัดเชียงงาม มีหนุ่มคนหนึ่ง ชื่อเถิกเป็นคนหัวดื้อ เรียนวิชาอาคมมา (เดียรฉานวิชา) คือวิชาควายธนู เป็นคนเกะกะระรานชาวบ้าน หลวงปู่จึงได้ว่ากล่าวตักเตือน นายเถิกเกิดความไม่พอใจจึงโกรธจัดครั้นหนึ่งขณะที่หลวงปู่กำลังบำเพ็ญภาวนาอยู่ นายเถิกได้ปลอยควายธนู หวังจะฆ่าหลวงปู่เพราะความโกรธแค้น ควายธนูของนายเถิกได้วิ่งรอบตัวหลวงปู่แต่ทำอะไรไม่ได้หลวงปู่จึงเอากระโถนครอบควายธนูนายเถิกไว้ ต่อมาวันรุ่งเช้า หลวงปู่ออกบิณฑบาตก็เห็นชาวบ้านกำลังทำโลงศพใส่นายเถิก ซึ่งชาวบ้านบอกว่าไหลตายตั้งแต่ตอนตีสองเมื่อคืนนี้ หลวงปู่จึงบอกว่าไม่ต้องทำโลงศพหรอก ให้นายเถิกกินน้ำมนต์หลวงปู่ก็ฟื้น แต่ต้องให้หลวงปู่ ฉันภัตตาหารก่อน ให้เอาขัน 5 ขัน 8 มาให้ พอหลวงปู่ได้ขันดอกไม้และเทียนเป็นขัน 5 ขัน 8 แล้วหลวงปู่จึงทำน้ำมนต์ แล้วให้ชาวบ้านเอาไปกรอกปากนายเถิก นายเถิกจึงฟื้นขึ้นมาและได้ขอบวชกับหลวงปู่และเป็นผู้ติดตามหลวงปู่ ออกพรรษาแล้วหลวงปู่ก็ได้เดินทางไปยังทิศเหนือของอำเภอหนองหาน จนถึงห้วยดาน ได้พบจารย์มีเป็นคนแรก จึงถามว่าอีกไกลไหมจึงจะถึงบ้านไท และจารย์มีจะไปไหน จารย์มีตอบว่าอีกไม่ไกลหรอก ตอนนี้กำลังออกตามหาควาย เพราะควายหายไปหลายวันแล้ว หลวงปู่ก็บอกว่า บ่ต้องไปหามันดอก สีนวดเอามันก็แล่นตาม (ภาษา อีสานใจความว่า ไม่ต้องไปตามหาหรอกสีนวดเอาควายก็จะวิ่งตามาเอง ) ให้มารับเอาบริขารหลวงปู่ไปทีบ้านไท จารย์มีก็เลยพาหลวงปู่ไปที่บ้านไท ซึ่งก็เป็นที่อัศจรรย์เมื่อหลวงปู่กับจารย์มีเดินข้ามห้วยหลวงมาถึงห้วยมันปลา ก็ปรากฏว่าฝูงควายที่พ่อจารย์มีตามหาอยู่หลายวัน วิ่งตามมาจริง ๆ หลวงปู่ก็เลยบอกว่ามันตามมาแล้ว จารย์มีจึงเริ่มเห็นอภินิหารของหลวงปู่ พอไปถึงบ้านไท หลวงปู่จึงได้ถามชาวบ้านว่ามีวัดเก่าไหมแถวละแวกนี้ ชาวบ้านก็บอกว่า มีแต่สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ผู้คนเข้าไปไม่ได้แม้แต่จะปัสสาวะก็ไม่กล้าหันหน้าไปทางนั้น ถ้าใครไม่เชื่อจะมีอันเป็นไปถึงตาย หลวงปู่บอกว่าไม่เป็นอะไรหรอกเพราะเจ้าของมาแล้ว จากนั้นหลวงปู่จึงได้ชักชาวบ้านเข้าไปดูในวัด ซึ่งมีสภาพเป็นป่าดอกไม้สีแดง มีซากปรักหักพัง ของโบสถ์วิหาร ภายในวิหารมีแท่นพระใหญ่ แต่ไม่มีพระพุทธรูป มีต้นแดง ต้นใหญ่อยู่ใกล้ ๆ หลวงปู่จึงตั้งชื่อว่า วัดพระแท่น ตามแท่นพระใหญ่ และชาวบ้านไทแผ้วถางได้ประมาณ 6 ไร่ และชาวบ้านได้พากันบริจาคหญ้าสำหรับมุงหลังคา เพื่อเป็นที่อยู่อาศัยชั่วคราวให้หลวงปู่เมื่อวันอังคาร แรม 8 ค้ำ ปีชวด พ.ศ. 2443 ( 16 ตุลาคม 2443 ) ด้วยไพหญ้าคา 34 ไพ หลังจากนั้น หลวงปู่ก็ได้พาชาวบ้านไทพัฒนาวัดพระแท่น และได้วางผังเมือง ใหม่แล้วชักชวนชาวบ้านไทให้มาอยู่ที่แห่งใหม่ โดยตั้งชื่อว่า บ้านแดง ตาม นามต้นไม้แดงใหญ่และหนองแดง หลวงปู่ได้พาชาวบ้านพัฒนาทั้งวัดและบ้านใครมีเรื่องเดือดร้อนอะไร หลวงปู่ก็จะช่วยเหลือหมด จนกระทั้งชื่อเสียงของหลวงปู่เลื่องลือไปไกล มีราษฏรจากหลายจังหวัด อพยพครอบครัวมาอยู่ กับหลวงปู่จึงได้พาชาวบ้านสร้างศาลาใหญ่ขี้น โดยเลือกเอาเฉพาะไม้แดง ไม้ตะเคียน ไม้ปะดู่ ไม้เต้ง หลวงปู่พาชาวบ้านสร้างศาลาใหญ่ทั้งวันทั้งคืนกลางวันก็ผลัดคนแก่ กลางคืนคนหนุ่มสาวช่วยไปลากไม้โดยหลวงปู่ทำเป็นเกวียนหลังใหญ่ ให้หนุ่มสาวไปลากไม้มาทีละ 4-5 ท่อน มีอยู่ครั้งหนึ่งที่หลวงปู่พาชาวบ้านไปตัดต้นตะเคียนยักษ์ ที่ริมห้วยหลวงแต่ไม้กลับล้มลงไปในห้วยหลวง น้ำลึกประมาณ 3-4 เมตรไม่มีใครกล้าลงไปตัดหลวงปู่จึงดำน้ำลงไปตัดคนเดียว ประมาณ 2 ชั่วโมง หลวงปู่ก็เอาไม้ตะเคียนใหญ่ขนาดวัดรอบ 3 วา 2 ท่อน ยาวท่อนละ 12 ศอก โดย ที่ผ้าสบงจีวรไม่เบียกน้ำ ต่อมาสร้างวัดเสร็จแล้ว หลวงปู่ก็พาชาวบ้านสร้างที่พักอาศัย ให้ชาวบ้านมาขออยู่รอบวัดทางทิศตะวันออกหลังใหญ่ 1 หลัง ทำมีด ทำจอบ ทำเสียม ไว้เป็นกองทุนคอยแจงจ่ายชาวบ้านที่มาขอพึ่งใบบุญ และทำธนาคารข้าว ธนาคารโคกระบือไว้คอยแจกจ่ายแก่คนยากจนและได้บอกกับชาวบ้านว่า บ้านแห่งนี้จะเห็นเมืองในอนาคต จึงชักชวนชาวบ้านวางผังเมือง โดยแบ่งสถานทีราชการในอนาคตไม่ให้ชาวบ้านเข้าไปอยู่ ส่วนที่อยู่บ้านก็แบ่งเป็นคุ้ม ๆ ให้อยู่อย่างมีระเบียบจนถึงปัจจุบัน และการห่มจีวรของพระภิกษุสามเณร ให้ห่มเหมือนพระอุปัชฌาย์บวชให้ ( นิกายเดิม) จนทำให้ทางราชการบ้านเมือง คณะสงฆ์เข้าใจผิดคิดว่าหลวงปู่เป็นกบฏซ่องสุมอาวุธ จึงได้จับหลวงปู่นำไปถ่วงน้ำที่เกาะสีชัง จังหวัดชลบุรี นานถึง 7 วัน 7 คืน คิดว่าคงมรณภาพแล้วจึงได้นำขึ้นมา แต่เป็นที่น่าอัศจรรย์ยิ่ง เพราะหลวงปู่ยังไม่มรณภาพและผ้าสบงจีวรที่หลวงปู่นุ่งก็ไม่เปียกน้ำ จึงทำให้ทางราชการเกิดความศรัทธาจึงนิมนต์ให้อยู่ที่นั่นนานถึง 3 ปี จึงส่งหลวงปู่กลับวัดพระแท่น บ้านแดง ด้วยความศรัทธาของชาวบ้าน เมื่อทราบข่าวว่าหลวงปู่กลับมาก็พากันดีอกดีใจ จึงขอบวชชีพราหมณ์ให้ ฝ่ายพระสงฆ์บอกว่าผิดกฏหมายของสงฆ์จึงนำตัวหลวงปู่ไปอีกครั้ง โดยนำไปไว้ที่วัดโพธิสมภรณ์เจ้าคณะมณฑลอุดร ขณะที่อยู่วัดก็ถูกบังคับให้สึกไม่ให้บิณฑบาต แต่หลวงปู่ไม่ทำตามและยังมีราษฏรที่มีความศรัทธา นำเอาเงินทองไปถวายไม่ขายระยะ ขณะอยู่ที่วัดโพธิสมภรณ์ 15 พรรษา ได้สร้างกุฏิ 55 หลัง และฉางข้าว 2 หลัง เงินที่ได้รับบริจาคยังให้ลูกศิษย์ คือหลวงโชติ (ปัจจุบันมรณภาพไปแล้ว อายุได้85 ปี ) ได้ซื้อโคกระบือ แจกจ่ายชาวบ้านอยู่ตลอดเวลาครั้นหนึ่ง ที่กุดแห่บ้านนานกหงส์ ได้มีฝูงจระเข้เข้าอยู่อาศัยในหนองน้ำมีมากมาย จนชาวบ้านไม่กล้าลงไปทำมาหากินในหนองน้ำ จึงนิมนต์หลวงปู่ไปปราบให้ หลวงปู่จึงพาชาวบ้านไปถึงกุดแห่ ก็ทำพิธีกรรม เสร็จแล้วก็ถือเทียนและแส้ลงไปในน้ำหลวงปู่บอกชาวบ้านว่าอยากเห็นเรือทองคำไหมเมื่อชาวบ้านบอกว่าอยากเห็น หลวงปู่ก็ล้วงมือลงไปในน้ำแล้วจับเรือทองคำยาวปะมาณ 3 เมตร ขึ้นมาเมื่อชาวบ้านเห็นเรือทองคำแล้วก็ปล่อยลงไปในน้ำเหมือนเดิม แล้วหลวงปู่ก็ดำน้ำลงไปนานประมาณ 1 ชั่วโมง ชาวบ้านเห็นน้ำขุ่นมัวไปหมด พอหลวงปู่ขึ้นมาก็เป็นที่น่าอัศจรรย์ เพราะเทียนที่หลวงปู่ถือดำน้ำลงไปยังไม่ดับและสบงจีวรก็ไม่เปียก หลวงปู่บอกว่าอีก 7 วัน ก็ให้ชาวบ้านลงไปหาปลาได้ ซึ่งตั้งแต่นั้นมาหนองน้ำแห่งนี้ไม่ปรากฏว่ามีจระเข้อีก ในครั้งที่เกิดสงครามอินโดจีน ฝรั่งเศสมาทิ้งระเบิดที่นาเกลือหลวงปู่สามารถบอกได้ว่าวันนี้จะมีการทิ่งระเบิดที่ไหน กี่ลูก หลวงปู่ก็รู้หมด แต่หลวงปู่บอกว่าอย่าตกใจ เพราะลูกระเบิดไม่ระเบิด ก็เป็นจริงดังหลวงปู่ว่าทุกประการ ต่อมาในปี พ.ศ. 2489 หลวงปู่ก็อาพาธด้วยโรคชราภาพ มีลูกศิษย์ คอยดูแลรักษาปรนนิบัติ เป็นต้นว่า หลวงปู่หนู หลวงปู่โชติ พร้อมญาติโยมตอนที่หลวงปู่จะมรณภาพนั้นก็บอกให้ลูกศิษย์ออกไปข้างนอกและให้ปิดประตูเวลา 5 ทุ่ม ปรากฏว่าได้มีแสงสว่างเหนือกุฏิ ลูกศิษย์จึงได้เปิดประตูเข้าไปและพบว่าท่านมรณภาพแล้ว หลวงปู่พิบูลย์ได้มรณภาพในท่า สหไสยาสน์ สิริรวมอายุได้ 135 ปี บรรดาลูกศิษย์ เมื่อทราบข่าวจึงพากันมาขอรับศพกลับคืนวัดพระแท่นบ้านแดง แต่เกิดปัญหาก็เลยต้องขอความร่วมมือทางข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ ที่เคารพศรัทธาในตัวท่านช่วย ชาวบ้านและลูกศิษย์จึงได้นำศพคืนโดยชาวบ้านนำเกรียนมา 100 เล่ม แห่ศพหลวงปู่คืนที่วัดพระแท่นและได้บรรจุศพหลวงปู่ไว้นานหลายปี ต่อมาเจ้าอธิการคำพันธ์ คันธะโร ได้พาชาวบ้านสร้างเจดีย์เสร็จเมื่อปี พ.ศ. 2504 จึงได้ทำพิธีเผาศพ เมื่อปี พ.ศ. 2504 และในพิธีเผาศพก็ได้เกิดเหตุมหัศจรรย์ เช่น ไฟไหม้กงเกวียนที่บรรจุศพของท่านต้องใช้น้ำรดตลอด เป็นต้น แสดงว่าคำทำนายของหลวงปู่ถูกต้องหมดทุกอย่างตามที่ทำนายและวางผังไว้ทุกประการ

มรณะเมื่อวันขึ้น ๗ ค่ำ เดือน ๓ พ.ศ. ๒๔๘๙ ณ วัดโพธิสมภรณ์ อ.เมือง จังหวัดอุดรธานี
พ.ศ. ๒๕๐๔ เผาศพจึงเก็บอัฐินำมาบรรจุที่เจดีย์

 

ดึกจะพิมพ์ประวัติประสบการณ์หลวงปู่ทองจากวัดให้อ่านกันค่ะ

 

ประสบการณ์ความศักดิ์สิทธิ์ของหลวงปู่ทอง เดินหน

-กว่า 80 ปีมาแล้ว ในสมัยที่หลวงปู่มาอยู่วัดทรงธรรมใหม่ๆที่นี่เป็นป่า เวลามีกิจนิมนต์ที่บ้านโยมต้องเดินเท้าหรือขี่ม้าไป หลายครั้งที่โยมขี่ม้ามารับแต่หลวงปู่ไล่ให้กลับไปรอก่อน เนื่องจากท่านยังไม่เสร็จกิจของท่าน แต่พอโยมขี่ม้ากลับไปถึงบ้านงานก็พบหลวงปู่นั่งรออยู่แล้ว

-มาในสมัย ที่หนองบัวลำภูยังเป็นอำเภอหนึ่งของจังหวัดอุดร แม่ค้าในตลาดอุดรตามเพื่อนมาเที่ยวบ้านโคกสะอาด เพื่อนพามากราบหลวงปู่ แม่ค้าเห็นเข้าบอกเคยกราบแล้วองค์นี้ท่านไปเดินบิณฑบาตรที่ตลาดอยู่บ่อยๆ ทั้งที่คนแถววัดรู้ดีว่าหลวงปู่ไม่ได้ไปเดินบิณฑบาตรนอกหมู่บ้าน ซึ่งเหตุการณ์ทำนองนี้เกิดขึ้นหลายครั้งหลายหนและมีผู้พบเห็นหลายราย จึงเชื่อกันว่าหลวงปู่ท่านเดินหนร่นระยะทางได้