ความคิดถึงคนรักที่จากไป เกิดขึ้นบ่อยจนเจริญสติไม่ไหว ทำอย่างไรดีคะ

ความคิดถึงคนรัก ที่มีเหตุให้ต้องจากกันแม้ยังมีชีวิตอยู่ เราเลือกที่จะไม่ติดต่อกันอีก นอกจากมีเหตุจำเป็นจริงๆเท่านั้น
แต่ดิฉัน ยังคิดถึงเค้าเหมือนเดิม ทุกวัน

ฝึกเจริญสติมาตลอด จึงสามารถวางทุกข์ที่เกิดจากความคิดถึงเรื่องราวในอดีตและความคาดหวังในอนาคตไปได้เยอะ เหลือเพียงการรับรู้ในเวลาที่ความคิดเหล่านี้เกิดขึ้น เวลาก็ผ่านมาเกือบปีแล้ว หลังๆ เริ่มเหลือแต่ความคิดถึง คิดถึงคนรักเท่านั้น ไม่ได้คิดถึงอดีตหรืออนาคต แต่เหมือนว่ามันยากที่จะสามารถรู้เฉยๆได้ทุกครั้งที่คิดถึง จึงยังเกิดทุกข์ รู้สึกเสียใจร้องไห้อยู่

จะทำอย่างไรต่อไปดีคะ พยายามเจริญสติต่อไปอย่างไรดี ทุกครั้งที่คิดถึงจนทนไม่ไหว มันก็จะทุกข์ จากความเศร้าโศกเสียใจ เกิดขึ้นมาโดยไม่รู้ว่ามาจากไหน

 

มันเป็นเรื่องธรรมชาติคับ ตราบใดที่ยังมีชีวิต จิตก็ย่อมคิดเป็นธรรมดา
นี่แสดงว่าคุณคิดบ่อย ตั้งปีนึงแล้ว ยังไม่เบาบางลงเลย
พยายามหาอะไรทำครับ พวกงานอดิเรก ฟังเพลง ( อย่าเศร้า ) อ่านหนังสือ
ปลูกต้นไม้ . .อาจตั้งกติกาให้กับตนเองว่า ทุกครั้งที่คิดถึงเขา
เราจะทำอย่างอื่นทันที . . .ฝึกบ่อยๆเข้า ก็จะบรรเทาได้
------------------------------------------------------------------
ถ้าจะพิจารณาทางธรรม ก็มองให้เห็นถึงการ เกิดขึ้นของเรื่องราว
ต่อมาเรื่องนั้นเป็นอย่างไร และจบแบบไหน
ผมเดาว่าคุณยังหวังว่าสักวันนึง คุณและเขาจะกลับมารักกันดังเดิม..ใช่หรือไม่
กลัวว่า . .ถ้ามีคนใหม่ อาจจะไม่ดีเหมือนเขา . . .
แต่ชีวิตมันก็ต้องเดินต่อ แม้จะล้มจนไม่อยากลุกก็ตาม อย่านอนอยู่ตรงนั้น
ปล่อยให้เศษดิน ฝุ่น หรือใบไม้ทับถมเราจนหาศพไม่เจอ . .
หาเป้าหมายสูงสุดในชีวิตให้เจอคับ เช่น การงาน แล้วมองคนที่อยู่ข้างหลัง
คือ พ่อ แม่ ถ้าเราได้การงานดีๆ ยามท่านแก่ก็จะได้สบาย มีเงินเลี้ยงดู
---------------------------------------------------------------
ถ้ามองอย่างคนเข้าใจโลก ชีวิตมันก็แค่นี้เองคับ ไม่ได้ซับซ้อน
อะไรมากมายเลย เกิดมา ก็เรียนๆ โตๆ มีความรัก รักสมหวัง ไม่สมหวัง
ทำงาน มีลูก เลี้ยงพ่อแม่ พ่อแม่ตายก่อน พอลูกเราโต ได้สักพัก
เดี๋ยวเราก็ตายอีก . .มันหมุนวนไปเรื่อยๆ บังคับได้ไหม? . . .ไม่ได้
แล้วเราจะไปคาดหวังอะไรกับมัน ขนาดชีวิต ร่างกายเราเอง ยังบังคับไม่ได้เลย
-----------------------------------------------------------------
อยู่เพื่อเรียนรู้ชีวิต รู้จักโลก . .ชั่วชีวิตนึงไม่นานนะคับ ลัดมือเดียวเอง
เราจะปล่อยให้จมอยู่กับเรื่องๆเดียวหรือ แม้จะเป็นเรื่องที่สวยงามก็ตาม
ขอยกคำกล่าวของพี่เข็มทิศชีวิต ว่า . .คนเรานั้นเศร้าแค่ครั้งเดียว
แต่เหตุไฉนถึงได้นานเหลือเกิน เพราะเขาเหล่านั้นเอาเรื่องเศร้าครั้งแรก
มาตอกย้ำ ซ้ำเติมตัวเองอยู่เรื่อยๆ คิดไปก็ซ้ำไป . .หนึ่งครั้ง สองครั้ง จนเป็นพันๆ
------------------------------------------------------------
ท้ายนี้ ลองมองจากมุมสูง ไม่ได้มองจากสายตาตัวเอง
ใช้ปัญญาคิด พิจารณา มองให้เห็นทุกข์ เราจะอยู่กับมันไปอีกนานแค่ไหน
ผมเชื่อว่า วันดีๆเหล่านี้ คงมาถึงคุณสักวันหนึ่ง เราไม่ใช่คนแรก
และคนสุดท้ายที่เจ็บปวด ยังมีคนที่เขาเจ็บทรมาน มาอีกทั่วโลก
แต่เขาก้ยังอยู่ได้ . . .

 

ทุกข์เกิดที่ใจคุณ คนอื่นบอก คนอื่นสอน ไม่ใช่ว่าจะหายทุกข์ ถ้าตัวคุณไม่คิดให้ได้ด้วยตัวเอง คำสอนต่างๆ ก็ไม่มีความหมาย

อีกอย่างค่ะ นอกจากใจคุณเองแล้ว เวลาก็มีส่วนช่วยได้ค่ะ

อ่านคำสอนหลวงปู่ท่านนึง สำหรับตัวเอง ชงัดนักค่ะ หยุดเศร้าได้ คิดได้
คำสอนมีประมาณว่า "อดีตคือสิ่งที่ล่วงไปแล้ว ถึงไปทำความผูกพันธ์มั่นหมาย ใช่ว่าจะกลับคืนมาได้"
การสูญเสียคนรักไป ต่อให้ผูกพันธ์มาก ยึดไว้ด้วยใจเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถเปลี่ยนอดีตได้ กรณีของเต่าโบราณเอง ต่อให้ใจไปยึด ร้องไห้เท่าไหร่ สามีก็ไม่สามารถฟื้นกลับมาได้ ค่อยๆ ยอมรับ มันก็ดีขึ้นเองค่ะ

เปลี่ยนจิตใจคุณให้เข้มแข็ง ให้ยอมรับความจริงดีที่สุดค่ะ

อ่านและฟัง ยังไม่พอค่ะ ต้องคิดให้ได้ด้วย ขอให้โชคดีค่ะ :VO

 

ขอบคุณคุณnoolegzaค่ะ
ดิฉันก็เป็นคนมองหลายมุมเหมือนที่คุณnoolegzaแนะนำ และก็เห็นในทำนองเดียวกันกับที่คุณnoolegzaแนะนำเช่นกัน ตอนนี้ก็พยายามเจริญสติต่อไป เพื่อให้รู้เหตุแห่งทุกข์ที่แท้จริง เพื่อจะได้ปล่อยวางได้

ระหว่างทางเกือบหนึ่งปี ที่เหมือนจะนานและควรจะปล่อยวางได้แล้ว ดิฉันก็กลับได้ในเรื่องอื่นมาแทน เช่น การเบื่อหน่ายในกิเลสของคน มองเห็นความสกปรกในจิตใจคน เห็นถึงความไม่เที่ยง ทุกอย่างทั้งของคนอื่นและของตัวเอง ไม่กล้าพูดว่าปล่อยวางได้จริง เพราะวางได้ครั้งหนึ่ง มันก็จะกลับมาอีกในครั้งต่อไป

ไม่ต้องการปล่อยชีวิตไปวันๆเช่นกันค่ะ เหมือนพลังของการอยากมีชีวิตที่ดี มันหดหายลงไป จึงตั้งใจ ว่าทุกครั้งที่ทุกข์ ทุกครั้งที่เกิดกิเลส จะขอวิ่งเข้าหาธรรม ยึดธรรมะเป็นหลัก จะกระทำแต่กรรมดี เพราะดิฉันเชื่อในความดี ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร ก็จะต้องดีแน่นอน

แล้วจะพยายามต่อไปค่ะ ขอบพระคุณค่ะ

 

ขอบคุณค่ะคุณวิิญญาณนิพพาน

ดิฉันก็พยายามเรียนรู้และฝึกไปเรื่อยๆ แนวที่คิดว่าได้ผลสำหรับตัวเองก็ สติปัฏฐาน อานาปานสติ ค่ะ
แต่คงเพราะพื้นเดิมเป็นคนคิดมาก จิตจึงวิ่งไปมาได้ง่าย นิ่งนานๆไม่ค่อยได้ แต่ก็ฝึกอยู่เสมอ แรกๆอาจนิ่งได้ไม่นาน แต่ทุกครั้งที่เริ่มคิดแล้วรู้ตัว ก็พยายามเรียกกลับมา คิดว่าทำไปเรื่อยๆบ่อยๆน่าจะพัฒนาขึ้นได้ จะพยายามอดทนฝึกไปเรื่อยๆค่ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจ

ขอบพระคุณสำหรับลิงก์ที่มีประโยชน์มากมากหลายลิงก์ จะทยอยศึกษาเพิ่มเติมไปเรื่อยๆ ขออนุโมนทนาท่านผู้จัดทำและเผยแพร่ด้วยค่ะ

 

อนุโมทนาด้วยครับ
คนไม่เคยอกหัก ถือว่ามีรักไม่สมบูรณ์
. .มีคนเคยบอกว่า การที่เราอกหัก ผิดหวัง .. เพราะว่าคู่แท้ของเรากำลังจะมา
คนไม่ใช่ จึงอยู่ไม่ได้ . .

 

ขอบคุณค่ะคุณเต่าโบราณ
ดิฉันทราบดีว่า หากเทียบกับคนอื่นแล้ว เค้ามีทุกข์มากกว่าดิฉันเยอะ
คงต้องบอกว่า มันแปลกที่จริงๆก็คิดได้ เข้าใจในเหตุในผล แต่เหมือนใจไม่ได้ยอมรับได้จริง ไม่เช่นนั้น ดิฉันก็ไม่น่าจะยังทุกข์อยู่ (อันนี้พิจารณาเอง เพราะก็พยายามหาเหตุแห่งทุกข์อยู่)

ดิฉันเอง เคยสูญเสียคนที่รักมากด้วยความตายอย่างกระทันหัน เข้าใจในสัจธรรมและก้าวเดินต่อไปได้ แต่ความเศร้าโศกก็ใช้เวลานาน กว่าจะเบาบางเช่นกัน

ในเวลานี้ ดิฉันก็กำลังก้าวเดินไปเรื่อยๆเช่นกัน ไม่ได้ยึดติดว่าจะต้องรอจะต้องรักเหมือนเดิม แค่รับรู้ว่ามันยังอยู่ ถ้าซักวันมันเปลี่ยนก็เปลี่ยน แต่ในวันที่มันยังไม่เปลี่ยน ยังคนรักยังคนคิดถึง รับรู้เฉยๆไปได้ไม่นาน ความทุกข์ก็เวียนกลับมา พอวางทุกข์ไปได้ ก็เหมือนเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ความคิดถึงเกิดขึ้น ก็รับรู้ วาง พอเกิดหลายๆครั้ง ก็จะเวียนกลับไปทุกข์อีก แล้วก็เวียนอยู่อย่างนี้

ยังไงก็ขอบคุณมากค่ะ สำหรับกำลังใจ ดิฉันก็จะพยายามต่อไปเรื่อยๆ เหมือนว่าจะมาถูกทางแล้วใช่มั้ยคะ แค่มันยังไม่ได้ผลเต็มร้อยก็เท่านั้นเอง

 

หลายคนต้องเผชิญความทุกข์ เพราะทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนแปลง..ไม่มีความถาวรและยั่งยืน แต่ พระพุทธองค์กลับสอนให้เรารู้จักมองความเป็นไปนี้ ให้ลึกซึ้งยิ่งกว่านั้น..นั่นคือ ถ้าไม่มีความเปลี่ยนแปลง ชีวิตก็คงไม่อาจมีอยู่ได้ ถ้าทุกอย่างเหมือนเดิม...สถานการณ์ต่างๆจะ คลี่คลายไปในทางที่ดีกว่าเดิมได้อย่างไร..และสุดท้าย..ถ้าชีวิตไม่มีจุดพลิก ผัน..ก็คงเป็นเรื่องยาก..ที่เราจะมีโอกาสได้แก้ไขความทุกข์ที่เข้ามาในชีวิต ของเรา ทุกสิ่งทุกอย่างจึงมีสองด้านให้เราได้เลือกมอง ท่ามกลางเหตุการณ์ร้ายๆ ที่เกิดขึ้นกับชีวิต มันมักแฝงมากับโอกาสได้ที่บังคับให้เราได้รู้จักใช้ "สติปัญญา" ตัวเองเพื่อเอาชนะอุปสรรคหรือผ่านปัญหาตรงนั้นไปให้ได้เสมอ

 

ต้องถามก่อนว่า....ทำไม ถึงจากมา..ด้วยเหตุอันใด

การเจริญสติอย่างเดียวเพื่อพยายามให้ลืมเขา บางทีอาจจะไม่ได้ผล
ต้องพิจารณาสาเหตุให้ได้เสียก่อน จึงจะหาทางระงับทุกข์นั้นได้

ไม่แน่ว่าการอาจจะ Return ด้วยการให้อภัยซึ่งกันและกัน อาจจะเป็นหนทางแก้ปัญหาก็ได้

 

เศร้าค่ะ กำลังอยู่ในอาการ ความรู้สึกอกหัก ทำสมาธิ ไม่ได้เลย ตอนสวดมนต์ ยังพอทำใจได้ ยังใจสงบ แต่พอออกจากสวดมนต์ รู้สึกฟุ้งซ่านเหมือนเดิม เค้าว่าต้องใช้เวลา แต่ไม่รู้ว่าจะนานเท่าไรค่ะ เซ็งค่ะ แต่มันทำให้คิดได้อย่าง มีรักร้อย ทุกข์ร้อย รักสิบ ทุกข์สิบ ไม่รัก ก็ไม่ทุกข์เลย มีรักทุกครั้ง ก็มีเจ็บทุกครั้ง ตอนนี้ รู้สึกว่า ไม่เอาอีกแล้วความรัก ขอให้ คุณ Ginger ale ผ่านมันไปได้เร็ววันนะคะ เป็นกำลังใจให้

 

เข้าใจค่ะ ว่าความรู้สึกเป็นยังไง เเต่ก็ต้องปล่อยวางยอมรับความจริง ยิ่งเราเอาใจไปยึดไปผูกก็ยิ่งทุกข์ เก็บเค้าไว้ในความทรงจำดีดี เป็นเรื่องที่ยิ้มได้เมื่อคิดถึง ให้เป็นเรื่องที่มีความสุขนะคะ อย่างน้อยครั้งหนึ่งก็ได้เคยสัมผัสกับความรักดีดี^_^

 

มีสถานการณ์หลายอย่างบีบบังคับให้ต้องจาก ไม่มีความโกรธแค้น ริษยา อาฆาตใดๆ มีแต่ความเสียใจที่ต้องจากลา ซึ่งดิฉันคิดว่า เวลาและการเจริญสติได้ช่วยทำให้มันเบาบางลงมาก

ค่ะ ดิฉันก็ค่อยๆพิจารณาหาเหตุแห่งทุกข์อยู่ แต่ที่แน่ๆ เลิกบังคับจิตใจตัวเองมานานแล้วค่ะ ยิ่งบังคับยิ่งทุกข์ ตอนนี้ขอแค่เจริญสติให้ได้ต่อเนื่องทุกครั้งที่คิดถึงเค้าก็พอใจแล้วค่ะ

ขอบคุณคุณNirvanaมากค่ะ

 

ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ ดิฉันอาจจะมีกำลังใจที่อ่อน จิตก็เลยอ่อน คงต้องฝึกฝนต่อไป เป็นกำลังใจให้คุณnid2522เช่นกันค่ะ ดิฉันเชื่อเสมอว่ามีรักไม่จำเป็นต้องมีทุกข์เสมอไป ขึ้นอยู่กับเราที่จะเลือกกระทำ และวางจิตวางใจเราไว้ที่ไหน แต่พูดมักง่ายกว่าทำ(ใจ)เสมอ ใช่มั้ยคะ ^.^'

 

ค่ะ ก็เป็นแบบนั้นแหละค่ะ ยิ้มกับความทรงจำดีๆเสมอ จนต้องดึงตัวเองกลับมาที่ปัจจุบัน ตอนนี้เลยเป็นความคิดถึงคนคนนี้เฉยๆว่าตอนนี้จะทำอะไรอยู่ที่ไหน แต่มันอาจจะยังมีเหตุอื่นก็ได้ จึงยังมีทุกข์แทรกมาเป็นระยะๆแบบนี้ ขอบคุณคุณbeautiful soul^^ค่ะ สำหรับกำลังใจ

 

เป็นกำลังใจครับ
หากจะใช้วิธีวิปัสสนา ก็ขอบอกกล่าวดังนี้
ถ้าใจมันอยากจะคิดก็ปล่อยให้มันคิดไป

เปรียบตัวเราเหมือนตัวเราที่กำลังคิดอยู่นั้นเหมือนเด็ก ที่จะเป็นยังไงก็ดูมันเดี๋ยวหัวเราะ เดี๋ยวร้องไห้ ก็ปล่อยไป อย่าไปฝืน

แล้วลองสังเกตุจิตเราเองเหมือนเป็นผู้ใหญ่ที่ใจดีคอยตามดูเด็ก
มันเสียใจ ก็ปล่อยตัวเองที่เป็นเด็กเสียใจ
แล้วตัวเราที่เป็นผู้ใหญ่ก็หาสาเหตุ ดูตามไป ไม่ต้องไปหาวิธีแก้ เพราะหาวิธีแก้ก็จะกลายเป็นเด็ก พิจารณาดูตามแล้วจะเข้าใจเอง
ว่าเราไม่ได้ติดอยู่กับเขาเพียงแต่เราติดอยู่กับตัวเองต่างหาก

 

..หากเป็นคู่แทู้่กันแล้วก็ย่อมได้อยู่ร่วมชีวิตกันยาวนาน หากสร้างสมบุญมาไม่เท่ากัน เมื่ออีกคนถึงเวลา
ก็ย่อมต้องเดินทางสู่การเรียนรู้ใหม่ในโลกอื่น เป็นธรรมดาของชีวิตแห่งนามรูปครับ ลองใช้ความรู้สึกที่เป็นสุขที่สุดในความคิดที่เคยไดสัมผัสมาปรับใจให้เป็นกลาง (น้อมใจให้อยู่ในความคิดที่เบิกบานเท่าที่เราจะสร้างได้)
ความคิดถึงเขาที่จากไป ที่เกิดอยู่ในห้วงความทรงจำ ลองแปรเป็นแรงผลักดันให้เราก้าวไปข้างหน้า นึกถึงว่าเขาคนนั้นคอยเป็นแรงใจให้เราอยู่ไม่ห่าง .....
(การเจริญสติที่แท้จริงไม่ต้องให้เป็นแบบแผนมากมายขอเพียงใจเราชอบในสิ่งที่คิดและ
ปรับสมดุลของใจให้อยู่ในปัจจุบันก็เป็นพอ )
เป็นแรงใจให้หายกังวล และ เจริญในกุศลความดียิ่งๆขึ้นไปน่ะครับ ​

 

มันเป็นเรื่อง เบสิค มากๆ เลยว่า หากอากาศกำลังร้อน แล้วคุณดื่มชาร้อนๆ ลงไปอีก แล้วมานั่งฝึกเจริญสติว่า ร้อน ร้อน ร้อน มันจะไหวมั้ย?

ต่อเมื่ออากาศเย็นก่อน คุณดื่มชาร้อนๆ เข้าไป แล้วเจริญสติ สภาวะการณ์ มันจะดีขึ้นไหม

หากมันดีกว่า ก็ต้องรอให้ถึงฤดูหนาวเดือนธันวาก่อน เพราะตอนนี้ฤดูฝน ฤดูร้อน อากาศอบอ้าว นอกจากเสียเวลา แล้วยังเสียกำลังใจอีก

ถึงเดือนธันวา ค่อยว่ากันใหม่ ฤดูที่เปลี่ยนไป เหตุใดใจจึงเปลี่ยนแปลง

 

สวัสดีอีกครั้งค่ะ ตั้งใจเข้ามาขอคำปรึกษาเพิ่มเรื่องการเจริญสติและทำสมาธิที่พยายามทำอยู่ แต่ยังขึ้นๆลงๆ ว่าจะตั้งกระทู้ใหม่ แต่เพิ่งเห็นว่ามีหลายท่านเข้ามาแนะนำเพิ่ม เลยขอขอบคุณก่อนดีกว่า ขอบคุณคุณนาย เอ คุณเทพสำราญ และคุณDevaIsis ด้วยค่ะ
หลังจากวันนั้น ไปเข้าวัดมาเท่าที่พอจะปลีกตัวไปได้ จิตใจสงบขึ้นจึงลุยงานต่อได้ เลยไม่ได้กลับเข้ามาดูอีก แต่คงชะล่าใจไป เพราะมีอะไรมากระทบเรื่อยๆบ่อยๆเข้า อาการก็แย่ลงอีก

ช่วงที่ผ่านมา พยายามปรับเปลี่ยนวิธีแล้วแต่ช่วง ถ้าสงบดี ก็อยู่กับปัจจุบันได้ ถึงจะคิดถึง ก็แค่รับรู้ ไม่ทุกข์ไม่สุขอะไร แต่ถ้าช่วงไหนฟุ้งซ่านมาก เรียกง่ายๆว่าจิตตก มันไม่มีกำลังเลยค่ะ ถ้าพยายามเจริญสติที่ลมหายใจ เหมือนเพ่งแล้วเหมือนไปกดไว้ พอวางปล่อยที่กดไว้ คราวนี้หลุดร้องไห้ออกมาเลย

ไม่ทราบว่า การพยายามปรับเปลี่ยนวิธีไปมา ตามแต่สภาพความเข้มแข็งของจิตนี่ ผิดวิธีรึเปล่าคะ

แล้วเวลานั่งสมาธิ ทดลองกำหนดให้อยู่ที่กลางลำตัว แต่มันไม่ค่อยอยู่น่ะค่ะ ถ้ากำหนดที่ลมหายใจจะดีกว่า แต่ปรากฎว่า จะรู้สึกที่จุดกลางระหว่างคิ้วชัดมากๆ หรือควรจะเปลี่ยนจุดกำหนดจิตค่ะ หรือมันเป็นอาการที่เกิดจากการเพ่งกันแน่
ขอคำปรึกษาด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ

 

อาการเหมือนกันนะ เคยเป็น ทุกข์นี่มันช่างนานนะ แต่สุขทำไมมันสั้นนะ ไม่เข้าใจเลย อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ทุกอย่าง ไม่เที่ยงจริงๆ หวังจะให้สุขอยู่นานๆ ดันมาทุกข์แทน แล้วทุกข์ มันก็ดันอยู่นานกว่าสุขอีกแฮะ เซ็ง เลยอ่านหนังสือธรรมะมาเรื่อยๆ ก็ช่วยได้