อาการ "รู้สึกเห็น" เมื่อฝึกมโนมยิทธิ

<TABLE class=alt1 border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%"><TBODY><TR><TD align=middle></TD></TR></TBODY></TABLE>


ถาม : อยากให้ช่วยอธิบายคำว่า "รู้สึกเห็น" เป็นอย่างไร ?

ตอบ : เหมือนกับว่าเราอยู่ในห้องมืดๆ แล้วเขาส่งวัตถุชิ้นหนึ่งมาให้เรา เราเอื้อมมือจับ เราจะรู้สึกว่าวัตถุชิ้นนั้นคืออะไร? ลูบๆ คลำๆ พักหนึ่ง ก็พอจะบอกได้ ลักษณะอย่างนี้น่าจะเป็นแว่นตานี่หว่า ก็ตอบไป แว่นตา ครับ คราวนี้เราต้องซ้อมบ่อยๆ ซ้อมให้ชำนาญ คลำบ่อยๆ จับเรื่อยๆ พอมาถึงคลำเจอมุมเดียว ก็บอกแว่นตาครับ คล่องตัวแล้วนี่ความรู้สึก ก็คือว่า จะเกิดคำตอบขึ้นมาในใจของเรา ว่ามันคืออะไร? แต่ว่าคำตอบ มาลักษณะที่ไม่เห็นอะไรเลย ทั้งๆ ที่ตรงหน้ามืดตื๋อ ให้เชื่อคำตอบนั้น

ถาม : แสดงว่าจิตค่อนข้างเป็นสมาธิ ?

ตอบ : เริ่มเป็น ยังไม่ทันจะเป็นสมาธิ เขาเรียกว่า อุปจารสมาธิ คือใกล้ จะเป็นสมาธิ ช่วงนั้นความเป็นทิพย์จะเริ่มเกิด แล้วจะเกิดอีกทีตอน เป็น ฌาน ๔ ทรงตัวไปเลย เหมือนกับห้อง ๒ ห้อง ห้องหนึ่งอยู่ข้างล่าง ห้องหนึ่งอยู่ข้างบน ระหว่างกลางมีบันไดอยู่ ๓ ขั้น ห้องทั้งบนทั้งล่างอยู่ใน สภาพเหมือนกัน คืออยู่ข้างล่างมองออกไปรอบด้าน เห็นทุกอย่างหมด อยู่ข้างบนมองไปรอบด้าน เห็นทุกอย่างหมด แต่ถ้าอยู่ตรงกลางบันได จะไม่เห็นอะไร ติดข้างฝา

เพราะฉะนั้นคนฝึกมโนมยิทธิ ถ้าไม่ฝึก แบบครึ่งกำลัง คือใช้อุปจารสมาธิ ยอมอยู่ห้องข้างล่าง ก็ต้องฟาดให้ได้ ฌาน ๔ เต็มกำลังไปเลย ถ้าได้ฌาน ๔ เต็มกำลัง คือเราไปอยู่ห้องบน จะเห็นทั้งคู่ แต่ถ้าหากว่าคุณทรงฌานระดับตรงกลางๆ ก็คือ ๑,๒,๓ จะไม่เห็นอะไร

เพราะฉะนั้น ส่วนใหญ่ที่ทำแล้วไม่ได้ เพราะว่าไม่ยอมทิ้ง ลมหายใจเข้า-ออก ถึงเวลาภาวนาแล้วเพลิน เกาะลมไปเรื่อย ครูฝึกบอกให้ หยุดภาวนา ไม่ยอมหยุด ถ้าอย่างนั้นคุณกำลังอยู่บนบันได ไปไม่รอดหรอก ต้องถอยกำลังใจลงมาสู่อารมณ์ปรกติ ทำใจสบายๆ เหมือนกับเรา หลับตาคุยกับครู ไม่ต้องไปนึกถึงลมหายใจเข้า-ออก ถ้าครูเขาบอกว่า ให้นึกถึงอะไร? ให้นึกถึงอย่างนั้น

ท่านบอกให้ขอบารมีพระยกจิตของเรา ขึ้นสู่ จุฬามณี ให้นึกเดี๋ยวนี้เลย ตรงหน้าเราคือจุฬามณี ถ้าบอกให้ไป สวรรค์ชั้นดาวดึงส์ ให้นึกเดี๋ยวนั้นเลยว่า ตรงหน้าเราคือสวรรค์ชั้น ดาวดึงส์ แล้วพอท่านถามว่าเห็นอะไร? รู้สึกอย่างไร? ให้ตอบไปตามนั้น ความรู้สึกจะบอกเอง พอนานเข้าๆ ความคล่องตัวมี สภาพจิตนิ่ง ภาพจะเริ่มปรากฏ แล้วก็จะพาเสีย

เพราะส่วนใหญ่ภาพปรากฏ เราก็จะ ไปเพ่งมันให้ชัด ใช่ไหม? เราต้องไปถึงตรงนั้น เราถึงจะเห็น คราวนี้ภาพ ปรากฏเราไปเพ่งมัน อย่าลืม การเพ่งต้องใช้สายตา การนึกถึงตา คือนึกถึงตัว นึกถึงตัวคือดึงจิตกลับมาที่ตัว ภาพก็หายไป บางคนประสาทกลับไปเลย เพราะว่าเป็นๆ หายๆ อยู่ตั้งหลายๆ ปี แค่เราทำใจสบายๆ ว่าก่อนหน้านี้ แค่ความรู้สึกอย่างเดียวก็ถูกต้องแล้ว ภาพจะมาหรือ ไม่มา เห็นหรือไม่เห็นเป็นเรื่องของมัน ถ้าทำใจอย่างนี้ได้ ภาพจะอยู่ นิ่งแล้วก็นานด้วย



สนทนากับพระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เดือนกุมภาพันธ์ ๒๕๔๖ (ต่อ)
ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ



.

 

สาธุ ขออนุโมทนาเป็นอย่างสูงครับ
เว็บทางนิพพาน เว็บไซด์ เผยแพร่ ธรรมที่นำไปสู่ความหลุดพ้น<O
ที่รวบรวมโดย พล.ต.ท.นพ.สมศักดิ์ สืบสงวน<O
ขอเชิญทุกท่านเข้าไปอ่านได้ที่
www.tangnipparn.com
<O>ขอเชิญแวะเยี่ยมชมและโมทนาบุญเว็บศูนย์พุทธศรัทธา
</O>