"ความฝัน เทพสังหรณ์" สัญญานเตือนจากเบื้องบน

ฝากรูปพระองค์ท่านให้คุณอ๋อค่ะ .......... คืนนี้ฝันดีต่อนะคะ

 

ครึ่งทางจริงๆด้วยนะ

สุดท้ายเป็นเราที่ต้องเลือกเอง

 

เมื่อคืนผมก็ฝันเห็นแสงไฟสว่างเต็มท้องฟ้าแล้วเห็นผู้คนจํานวนหนึ่งยืนจับมือกันอยู่แล้วก็เรียกผมเข้าไปจับมือพอสักครู่คลื่นนำขนาดใหญ่ก็ปะทะเราทั้งกลุ่มแต่พวกเราทั้งกลุ่มไม่เป็นอะไรแค่เปียกน้ำนิดหน่อย

 

เราก็ฝันถึงในหลวงท่านเหมือนกันค่ะ เป็นครั้งที่สองคร่าวนี้ได้คุยกับท่าน ในฝันเรานั่งอยู่ในรถข้างๆท่านกับผู้หญิงอีกคนนึง ประครองแขนท่านอยู่ ท่านก็เอามือแตะที่แขนเราเบาๆแล้วท่านก็พูดว่า "ไม่เป็นไรๆ" แล้วเราก็ตื่น เป็นความฝันที่ประทับใจมากๆเลยค่ะ
ต้องขออภัยถ้าใช้คำพูดไม่เหมาะสมนะคะ

 

ในชั่วโมงของสัจจะ สมาธิพิจารณาตนเอง ปัญญาก็เกิด

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

โมทนาสาธุกับความฝันของคุณ Chayutt ด้วยนะคะ ขออย่าได้ละทิ้งการปฏิบัติ


เมื่อเร็วๆนี้เราฝันเห็นภาพครูบาศรีวิชัยค่ะ

 

ความฝันของเรา มั่วหรือจริงเราไม่เเน่ใจเเต่ว่า จำเป็นต้องบอก!



คือฝันว่า มีชาวต่างชาติมาทำนาในอำเภอ(แถวบ้าน)เต็มเลย

ในฝันนั่งรถผ่านถนนสายหนึ่ง ริมถนนสองข้างเป็นท้องทุ่งนา

เรานั่งอ่านรายชื่อบริษัทต่างชาติเรียงตัว(มีหลายประเทศมาก)

เขาตั้งเป็นบริษัทกันเลย เขามีเครื่องมือที่ทันสมัย

เวลาเก็บเกี่ยวเขาจะมีเหมือนยุ้งฉางเหมือนตู้คอนเทนเนอร์มารอเลย

เเล้วก็เดินผ่านมาอีกเห็นคนไทยกับคนดำหรือเปล่าไม่แน่ใจ กำลังดำนากันอยู่

ซึ่งบางบริษัทเขาจ้างวงดนตรีเล็ก(ที่เห็นคือ สามคน)มาร้องเพลงให้คนฟังเวลาดำนา

ในฝันมันรู้สึกธรรมดา เหมือนเขากับเราเป็นสังคมเดียวกัน เหมือนปกติ


เเต่พอตื่นมาอ้าว นั่นมันอะไร ต้องออกมาเล่า
เผื่อจะมีชาวนาได้อ่าน ดูแลที่นาคุณดีดีนะคะ

 

เล่าความฝันน ฝันคืน ๑๗ พ.ย.๕๓
ฝันเห็นสภาพภูมิประเทศหลังจากภัยพิบัติสงบแล้ว ที่เห็นอารมณ์ประมาณทางภาคใต้พร้อมกับภาพทางภาคเหนือหน้าจะเป็นแถวเขตแดนติดต่อประเทศพม่า ต้นไม้ล้ม แผ่นดินแยกแผ่นดินสไล บอบช้ำมากครับ

 

ความฝันที่เพิ่งผ่านมาไม่นาน

ช่วงเวลานั้นรอบกายดูปกติแม้ข่าวจากภัยพิบัติจะถูกประโคมมาจากทั่วสารทิศ เสียงนักข่าวกำลังรายงานสถานการณ์ประจำวันดังแว่วมาจากร้านขายของเล็กๆในชุมชนหลายคนทั้งนั่งและยืนดูภาพข่าวอันน่าสะเทือนใจจากภัยพิบัติที่เกิดขึ้นทั่วทุกมุมโลกมีการประกาศเตือนจากผู้เชียวชาญว่าที่นี่(ที่ในความฝันนั้นคือแถวบ้านผม กทม ครับ)อาจเกิดภัยธรรมชาติได้อย่างฉับพลัน แต่ผู้คนรอบข้างดูไม่แตกตื่นยังทำกิจวัตรประจำวันกันอย่างปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมเช่นกันที่เดินกลับเข้าบ้านเหมือนเช่นทุกครั้ง เสียงของนักข่าวยังคงดังอยู่ทั่ว เหมือนรู้สึกว่าตัวเองได้เอนกายผล่อยหลับไปได้สักพัก ก็ได้ยินเสียงอึกทึกครึกโครมดังลั่นมาจากข้างนอกจึงเดินออกไปดู รถบรรทุกหลายคันพร้อมทั้งเจ้าหน้าที่ตำรวจทหารมากมายจับใจความได้ว่า ได้รับคำสั่งให้ทำการอพยพทุกคน หลายคนวิ่งหอบข้าวหอบของขึ้นรถกันอย่างวุ่นวาย ผมเหงนมองดูท้องฟ้ายามอัสดง มันยังคงสวยงามเช่นเดิมไม่มีวี่แววของหายนะภัยแต่อย่างใด จึงตัดสินใจไม่ไปกับเจ้าหน้าที่เหล่านั้น หลังจากนั้นย่านนี้จึงเงียบสนิทไร้วี่แววของผู้คน มีบางคนที่ไม่ไปเหมือนผม แต่เราก็ไม่ได้คุยอะไรกันได้แต่สบตาและพยักหน้าให้กัน และกลับเข้าบ้านใช้ชีวิตตามปกติ

ก่อนท้องฟ้าจะมืดเหมือนผมได้ยินเสียงคลื่นทะเลและแรงลมมาจากทางทิศใต้ จึงออกมาแล้วปืนเสาหรือกำแพงอะไรสักอย่างที่สูงเพื่อสังเกตุการณ์ กระแสน้ำค่อยๆไหลมาบางทีจมมิดหลังคาบางทีแค่เข่าไกลลิบออกไปทางทิศตะวันออกผมสังเกตุเห็นเรือหลายลำ ไม่นานแถวบ้านผมก็ถูกน้ำท่วมซึ่งบริเวณถนนท่วมแค่เข่า หลายคนเดินออกมายืนที่ถนนรวมกัน ก่อนฟ้ามืด ก็มีรถสะเทิ้นน้ำสะเทิ้นบกของทหารมาจากทางทิศตะวันออก บนรถคันใหญ่นั้นดูเล็กไปถนัดตาจากคนมากมายที่เกาะโหนกันมา พวกเราตัดสินใจโหนติดไปด้วย มาถึงบริเวณถนนใหญ่(ที่ไหนความทรงจำในฝันก็บอกไม่ได้)ที่น้ำท่วมไม่ถึง ไม่รู้ว่าไปผ่านค่ำคืนกันมาอย่างไรเพราะตอนนี้คือตอนเช้า ผมตัดสินใจลงจากรถและเดินไปตามถนนที่เงียบสนิทไร้ผู้คน รอบข้างดูคล้ายหมู่บ้านตามชานเมืองกรุงเทพ ถนนข้างหน้าถูกน้ำท่วมสูงจนไม่สามารถเดินไปได้ต่อแล้ว แต่มีเรือ 2-3 ลำจอดอยู่ข้างทางเจ้าของคงไม่ต้องการใช้มันอีกแล้ว ผมจึงพายมันผ่านสวนผ่านบ้านเรือน ซึ่งบางหลังก็ยังมีคนอยู่ซึ่งที่ผ่านมา 2-3 หลังนั้นยังอยู่กันทั้งครอบครัว ประมาณเที่ยงแดดเริ่มร้อนผมหยุดพักได้ต้นไม้ใหญ่ข้างบ้านหลังหนึ่ง ผมคุยกับป้าคนนึงแล้วถามบางอย่างกับแก ก่อนที่จะออกเดินทางต่อ ช่วงบ่ายแก่ๆผมผ่านทุ่งกว้างที่สามารถลงเดินได้ไกลลิบออกไปด้านหน้าคือวัดที่ซึ่งรู้สึกว่าจะมีความเคลื่อนไหวของผู้คนมากมายอยู่ ตอนนี้ผมอ่อนล้ามากจนอยากจะทิ้งตัวลงนอนบนทุ่งนี้แต่ก็ต้องมุ่งหน้าต่อไป เครื่องบินหลายชนิดบินวนไปวนมาอยู่บนท้องฟ้าตลอดเวลา

แล้วผมก็ได้ยินเสียงประกาศบางอย่างดังลั่น จากฟากฟ้า เป็นการแนะนำเกี่ยวกับยานอพยพที่จะนำผู้คนไปในที่ซึ่งปลอดภัยจากเหตุการณ์ภัยพิบัติที่กำลังจะรุงแรงขึ้น แต่ปัญหาก็คืออาจจะมีไม่เพียงพอ เมื่อสิ้นเสียงประกาศนั้น ท้องฟ้ายามเย็นก็บังเกิด กลุ่มยานบินมากมายที่กำลังกระจายตัวเพื่อลงจอดในระยะห่างที่เท่ากันจนท้องฟ้าเบื้องบนมองดูคล้ายรังผึ้ง(ในฝันผมคิดอย่างนั้นนะว่าคล้ายรังผึ่งแต่เมื่อตื่นขึ้นมาและพิจารณาผมว่าคล้ายการเรียงตัวของโมเลกุลอะไรพวกนั้นมากกว่า) เสียงครืนก้องท้องฟ้าในขณะที่ยานอพยพลงจอดแบบสุ่มในระยะห่างที่เท่าๆกัน ลำนึงพุ่งลงมาทางผมจนต้องผงะถอยออกมา ไอพ่นมันพัดเศษหญ้าฝุ่นผงฟุ้ง เมื่อมันลงจอดสนิทประตูเปิดออกโดยอัตโนมัติพร้อมด้วยเสียงแนะนำในการปฏิบัตตัว ผมค่อยๆขึ้นไปนั่งและรัดเข็มขัดตามคำแนะนำ ด้านนอกกลุ่มคนวิ่งกรูกันเข้ามาที่ยานคนที่มาถึงก่อนได้ขึ้นมาจนครบกำหนดที่ยานสามารถรับได้ คนที่ยืนออกันอยู่ด้านนอกแม้เข้ายานไม่ทันแต่ก็ไม่มีการจลาจลใดๆทุกคนดูจะเข้าใจและยอมรับได้ผมหันมองทุกคนในยานเขาทั้งหมดนี้เป็นผู้ถูกเลือกอย่างนั้นหรือ ผมหวนคิดถึงโลกสิ่งแวดล้อมที่ได้อยู่อาัศัยทำไมผมถึงต้องกลัวตายด้วยหล่ะ ช่วงเวลานั้นผมก็รู้สึกรักโลกใบนี้มากๆจนทำให้ไม่กล้วหายนะอะไรต่างๆนาๆอีกต่อไปแล้ว จึงค่อยๆปลดเข็มขัดออกจากที่นั่งและลุกเดินลงออกมาจากยานหลายคนมองในสิ่งที่ผมทำแต่ทุกคนก็ยังคงนิ่งเงียบ หลายคนที่ยืนอออยู่ข้างล่างต่างยืนมองและผยักหน้ารับซึ่งกันและกัน ไม่มีการวิ่งแย่งขึ้นไปแทนที่นั้งผมแต่อย่างใดผู้หญิงที่อยู่ใกล้ประตุที่สุดจึงค่อยๆเดินขึ้นไปนั่ง ยานยังจอดนิ่งอยู่แต่ทุกคนก็พร้อมใจเดินกลับมาในวัด ซึ่งในนี้จะมีเต้นท์ กลางอยู่หลายหลังพร้อมด้วยเก้าอี้พลาสติดมากมายหลายคนนั่งอย่างอ้อนล้าอยู่ หลายคนยืนจับกลุ่มคุยกัน ในนี้คนเยอะมาก ผมเดินแหวกผู้คนมาถึงโต๊ะของเจ้าหน้าที่เข้าใจว่าน่าจะเป็นเจ้าหน้าที่สาธารณสุข เขายื่นซองยาเล็กๆให้ผมซึ่งมียาแคปซูลสีดำ แดง อยู่ในนั้น 3-4 เม็ด จับใจความที่คุยกับเจ้าหน้าที่ผู้นั้นได้ว่าในช่วงที่เกิดหายนะ อาจเกิดสารพิษหรือหมอกควันที่เป็นอันตราย ยานี้จะช่วยต่อต้านอะไรบางอย่างซึ่งผมก็ไม่แน่ใจแต่จากสีหน้าของเขาแล้วก็คงจะคิดเหมือนผมว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรเลยเพียงสร้างความสบายใจให้เกิดขึ้นกับผู้คนบ้างในยามสิ้นหวังเช่นนี้ ผมเอ่ยขอบคุณและเก็บยาใส่กระเป๋าไว้ รู้สึกชื่นชมผู้คนเหล่านี้เหลือเกินแม้ในยามวิกฤติเช่นนี้ยังสงบจิตสงบใจ ไม่คลุ้มคลั่ง หรือแสดงอาการหวาดกลัวใดๆออกมา ทุกคนต่างยอมรับในชะตากรรมร่วมกันอย่างมีเกียรติ ผมเดินสำรวจทั่วบริเวณหลายคนหันมายิ้ม ให้กับผม รอยยิ้มที่จริงใจ ที่เข้าใจ และความรู้สึกที่ไม่อาจมีวันได้รับเลยหาก ทุกคนยังใช้ชิวิตดิ้นรนอยู่อย่างปกติ ผมจึงรู้สึกว่าเช่นนี้คุ้มค่าเหลือเกินแม้ต้องตายในเวลาอันใกล้นี้ รู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้แต่ไม่ใช่จากความกลัวและสิ้นหวังแต่มาจากความตื้นตัน มีชีวิตอยู่มาแล้วตั้งหลายสิบปีแต่พึ่งจะได้พบกับความรู้สึกเช่นนี้ เมื่อถึงเวลาใกล้ค่ำยานอพยพก็ลอยลำขึ้นอย่างพร้อมเพียงเพื่อเดินทางไปในสถานที่ปลอดภัย ดวงจันทร์หรือสิ่งที่โคจรอยู่รอบๆดวงจันท์ผมเข้าใจเช่นนั้น ภาพยานมากมายที่กำลังพุ่งทะยานลอยออกจากชั้นบรรยากาศ ดูแล้วก็ให้เกิดความสะเทือนใจไม่น้อย

ฉับพลันขีปนาวุธทะยานมาจากที่ไหนสักแห่งพุ่งเข้าโจมตียานเหล่านั้นจนระเบิดเป็นจุลลำแล้วลำเล่าจนฟ้าแดงโล่ด้วยเปลวเพลิง ทุกคนล้วนตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

โลกยังไม่หายนะแต่อาจจะบอบช่ำจากภัยพิบัติมากมายที่เกิดขึ้นทั่วโลก

จากนั้นไม่นานน้ำก็เริ่มลดจนทุกคนสามารถเดินทางกลับบ้านของตัวเองได้ ผมนอนดู รายการพิเศษซึ่งถ่ายทอดสดพร้อมกันทั่วโลก อยู่ที่บ้าน เป็นการชี้แจงปัญหาที่เกิดขึ้นกับยานอพยพ ซึ่งเกิดจากองค์กรภาคเอกชนองค์กรนึงเพื่อหวังผลประโยชน์กับผู้คนที่ขึ้นไปบนยานเหล่านั้น มันเลวร้ายซะจนรัฐบาลต้องจำใจทำลายยานเหล่านั้นซะเพราะถ้าปล่อยออกไปพวกเขาจะทุกข์ทรมานเหมือนตกนรกทั้งเป็น (เหตุการณ์สรุปของความฝันนี้เป็นเพียงบางส่วนนะครับผมไม่สามารถเล่าบรรยายรายละเอียดบางอย่างออกมาให้เหมือนในฝันได้ทั้งหมดเพราะมันไปเกี่ยวข้องกับบางสิ่งบางอย่างที่ไม่สามารถกล่าวถึงได้)

ตอนที่ผมตื่นขึ้นมายังมีคราบน้ำตาติดอยู่ที่ตาทั้งสองข้างเลยครับ

ความฝันครั้งนี้แตกต่างจากฝันทั่วๆไปที่ผมฝันอยู่ประจำคือ มันชัดเจน มาก และผมสามารถได้กลิ่น และต่อเนื่องยาวจนจบในฝันครั้งเดียวเลย เช่นลักษณะการเรียงของเก้าอี้พลาสติกในเต้นท์แม้ผมหันไปทางอื่นเมื่อหันกลับมามันก็ยังเรียงกันอยู่เหมือนเดิน ขณะที่พิมพ์อยู่นี่ยังรู้สึกขนลุกเลยครับ

สุดท้ายนี้ผมขอยืนยันกับสิ่งศักดิ์ศิทธิ์ทั้งปวงว่านี้คือความฝันของผมจริงๆส่วนมันจะเกิดขึ้นหรือไม่และเกิดขึ้นจากอะไรนั้นผมก็ไม่สามารถรับรู้ได้ครับ

เอาเป็นว่าแค่เพียงมาเล่า ความฝัน สู่กันฟังนะครับ

 

เมื่อตอนเช้ามืดฝันไปว่า แผ่นดินตรงกลางถนนใรกรุงเทพแห่งหนึ่งกำลังจะแยก และตึกสูงทั้งสองฝั่งกำลังจะถล่มลงมา เรากำลังวิ่งหนีการถล่มลงมาของตึก พยายามกะระยะในการวิ่งไม่ให้โดนแนวที่ตึกจะถล่มลงมามากที่สุด พอดีเจอถนนเข้าซอยอยู่ข้างหน้า ก็เลยจะหนีไปทางนั้น เห็นมอเตอร์ไซค์รับจ้าง เลยเรียกให้พาหนีไปอีกถนนนึง แทนที่ค่ารถจะเป็น 20 แต่กลับ โดนโขกราคาเป็น 200 แต่ก็ต้องยอม ...

 

โห.....มีคนฝันแฟนตาซีแบบเราเยอะจังตอนนี้

ไม่ใช่ฝันธรรมดาแล้วนะช่วงนี้ เบื้องบนท่านสงเคราะห์ให้จริงๆ

เราก็เคยฝันค่ะ เคยเล่าไปแล้วด้วย ประมาณว่าเรามองจากมุมสูง เห็นกรุงเทพ ตรงบริเวณอนุสาวรีย์ประชาธิปไตยกลายเป็นเมืองร้างผู้คนไปเลย รถราหาย คนหายไปหมด

มองดูอีกที เห็นรถเต็มทางด่วน เต็มสะพาน สงสัยว่าทำไม?? อ้อ กำลังอพยพหนีน้ำกันนี่เอง แต่ต่อให้หนีขึ้นที่สูง ก็หนีไม่พ้นค่ะ ฯลฯ

บุญเท่านั้นที่พึ่งได้จริง

 

จากกระทู้ มิติที่ 5 ของคุณ Chayutt (ผมโพสท์ไปนานแระ ดันลืมเอามาใส่กระทู้นี้ ขออภัยครับ)

 

สถานที่ืคือ ถนนลาดพร้าว น่ะค่ะในฝัน เล่าก็ข้ามช็อตไปหน่อย เพิ่งจะจำได้ ก่อนวิ่งหนี มีผู้ชายคนนึงมาเชิญให้เข้าไปสถานที่แห่งหนึ่ง เป็นเหมือนห้องออฟฟิศชั่วคราว ข้างหน้าห้องเขียนว่าห้องโหร ป้ายและตัวอาคารสีเหลือง ถ้าจำไม่ผิดนะคะ พอเข้าไปก็มีผู้ชายอีกคนนั่งอยู่ แล้วชี้ให้เราดูว่า คนที่จะรอดจากเหตุการณ์นี้ได้ คือคนที่มีตัวอักษรภาษาอังกฤษอยู่ในชื่อ เป็นตัว A และ U อยู่ในชื่อทั้งสองตัว เค้าบอกว่าเราไม่มีสองตัวนี้นะ เราก็เถียงแบบข้างๆคูๆว่ามีนะ นี่ไงตัว A พอฝันเสร็จตื่นมาเราก็ทวนชื่อตัวเองทันทีว่ามี สองตัวนี้อยู่หรือไม่ จำได้ว่าในฝันเถียงกับเค้าอ้างถึงชื่อเก่าซึ่งมีแค่ตัว A จริงๆ แต่ตอนนี้เปลี่ยนชื่อใหม่แล้ว มีทั้งสองตัว จริงๆว่าจะไม่โพสต์เรื่องนี้ กลัวว่าจะทำให้ที่มาอ่านวิตกกังวล แต่ก็อยากแชร์น่ะค่ะ เผื่อว่าจะได้ไม่ประมาทกัน หันมาปฏิบัติธรรมกันมากๆ เพื่อที่จะอยู่รอดปลอดภัยจากยุคภัยพิบัตินี้นะคะ

ฝากอีกนิด เมื่อไม่กี่วัีนมานี้ขณะที่นั่งสมาธิ ภาวนาอยู่ หลวงพ่อฤาษี ท่านสงเคราะห์ มาบอกว่า "ครูบาอาจารย์ท่านทำกันเต็มกำลังอัตรา"

ฝากตรงนี้ไว้ด้วยนะคะ ขอให้รอดกันทุกท่านค่ะ

และหาโพสต์นี้ทำให้ท่านใดไม่สบายใจ ก็ขอขมาไว้ที่นี้เลยนะคะ ^^

 

*** Sujja ****

ผู้มีสัจจะโลกุตตระ รอดพ้นภัย

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

ความฝันวันลอยกระทง
เมื่อคืนได้นอน ท่องไตรสรณคมน์ จนหลับไปเมื่อไหรไม่รู้ จากนั้นก็ฝันเหมือนตัวเองลอยผ่านก้อนเมฆ เห็มเมฆเป็นพญานาคเยอะมากแต่ที่เราลอยไปชนเป็นเมฆพญานาค 3 เศียร พอผ่านเมฆเหล่านั้นไปก็ปรากฎเป็นเรือลำใหญ่ มีพญานาค 7 เศียรอยู่บนเรือนั้น เรือใหญ่มากจนเราเองต้องอ้อมดูพญานาคตนนั้นทั้งด้านซ้าย และขวาของเรือ แต่!!ไม่เห็นเศียรกลางของพญานาคตนนั้นแบบว่าเรือใหญ่มากอะ และมีผู้ชายคนนึงแต่งกายเหมือนนักรบสมัยก่อน(แบบพระเนศวร ลูกขอยกตัวอย่างนะเจ้าค่ะ) ชี้นิ้วมาที่เรา ตาดุมาก ชี้ตามไม่ว่าเราจะไปทางด้านไหนของเรือ พอเราออกมาไกลจากเรือนั้นก็ปรากฎ เรืออีกจำนวนมาก ไม่รู้เค้าจะไปไหนกันนะเหมือนไปรบเลยอะ

ปล.มันคือความฝันนะจ๊ะ

 

ในขณะมีหลายต่อหลายท่านฝันเรื่องเหตุการณ์ สถานการณ์ภัยพิบัติที่กำลังจะเกิดขึ้น

ก็ได้มีผู้มาเล่าให้ฟังถึงความฝันที่เป็นเหตุการณ์หลังภัยพิบัติครับ

ซึ่งเรื่องที่เล่าบังเอิญมาตรงกันกับภาพเหตุการณ์ที่ผมเห็นในนิมิตรพอดีอีกด้วย


เรื่องมีอยู่ว่า คุณพี่สาว เห็นคุณน้อง นอนหลับอมยิ้มอย่างมีความสุขมากๆ พอตื่นขึ้นมาก็เลยถามว่านอนอมยิ้มนี่ฝันดีอะไร

คุณน้องเลยเล่าให้ฟังว่า


"ฝันเห็นภาพเหตุการณ์หลังภัยพิบัติที่บ้านเมืองสงบร่มเย็มเเล้ว

เห็นพระมหาเจดีย์ทองคำเต็มไปหมด มีพระพุทธรูปทองคำงดงามอร่ามเต็มอยู่ทั่วไป

หมู่สงฆ์ผู้สงบสำรวม เดินเรียงแถว ออกมาจากมหาวิหาร ด้วยความน่าเลื่อมใส

เห็นตัวเองและครอบครัว พี่น้องทุกๆคนรอดตายจากภัยพิบัติอยู่จนถึงวันนี้ด้วยกันทุกคน เลยยิ้มออกมาด้วยความสุข"

------------------------------------------------------

ถึงแม้ภัยพิบัติจะร้ายแรงลำบากหนักหนาสาหัส แต่้ความหวัง ความสุขสงบศานติยังรออยู่

ขอให้แสงแห่งความหวัง แสงแห่งความดีงามจงส่องสว่างในหัวใจทุกดวงไม่อาจเลือนลับดับลงไปได้ แม้จะพบกับความมืดมน สิ้นหวังสักเพียงใด

 

เมื่อคืนฝันอะไรบางอย่าง จึงอยากเอามาเล่าให้ฟัง
"ฝันว่าลิงขนสีทองตัวเล็กเท่าอุ้งมือมากมายหยอกล้อเล่นอยู่กับมนุษย์แบบไม่กลัวเลย"
น่ารักดีแต่ก็เป็นแค่ความฝันเท่านั้น ครับ

 

เอาความฝันเมื่อคืนมาเล่าให้ฟังครับ

 

ฝันว่าไปสถานที่ที่นึง เราไม่รู้จักเห็นคนทุกคนนุ่งขาวห่มขาวกันหมด จากนั้นในความฝันได้ยินพระท่านกำลังพูดเสียงท่านก้องกังวานมาก ท่านเตื่อนว่า "มะเส็งกลางปีโลกจะต้องเจอกับภัยพิบัติครั้งใหญ่ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน" ได้ยินแค่นั้นก็ตกใจตื่นครับ เล่าสู่กันฟังเท่านั้น เป็นแค่ความฝันนะครับ แต่นับๆดูปีมะเส็งตรงกับปี คศ2013 หรือ พศ2556 ครับ ถ้ามันจะเป็นจริงเราคงเหลือเวลาไม่มากนัก คงต้องปฏิบัติกายและจิตให้เข้มข้นกว่าเดิมด้วยความไม่ประมาท