ขอความช่วยเหลือ อาการจิตซึมเศร้าหดหู่ค่ะ

ขออนุญาตเพื่อนพี่น้องสมาชิกทุกท่านนะคะ ขอนำเรื่องส่วนตัวของตัวเองมาแบ่งปันเพื่อขอความช่วยเหลือค่ะ

ตอนนี้รู้สึกแย่จริงๆ เรื่องมีดังนี้ค่ะ

เราเป็นหวัดนอนซมมาหลายวัน เพิ่งหายเมื่อครบเจ็ดวันนี่เอง
ระหว่างที่ไม่สบายก็พยายามดูแลตัวเอง หาหมอ ทานยา พักผ่อน
แต่ด้วยความที่ปกติเวลาไม่สบายจะอยากหาแม่(ตอนนี้อยู่คนละบ้านกัน) แล้วหาไม่ได้ เพราะกลัวเอาไข้ไปติดท่าน
เราก็เลยร้องไห้โฮทุกวันระหว่างที่ไม่สบาย อยากหายเร็วๆ คิดทุกวันๆ "เมื่อไหร่จะหายๆๆๆ"

ทีนี้พอไข้เริ่มหาย อาการทางกายอื่นๆดีขึ้น มันเกิดอาการทางใจตามมาต่อเลยค่ะ
คือมีความรู้สึกว่าอยากร้องไห้ เสียใจมาก กลัวอะไรก็ไม่รู้ รู้สึกโหวงเหวง ว่างเปล่า
แล้วก้ร้องไห้หนักมาก แบบว่า "อยากหาแม่ๆๆ" แล้วก็ร้องโฮออกมา คนรอบข้างนี่งงเลยค่ะ
ไม่ได้ร้องครั้งสองครั้งด้วยนะคะ ร้องทั้งวัน เดี๋ยวหายแล้วก็ร้องอีก
ความรู้สึกคือ เหมือนไม่มีที่พึ่ง ทั้งที่เวลามีปัญหาทีไรเราจะคิดถึงบุญกุศลที่ทำมา คิดถึงพระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์ แล้วเราจะดีขึ้น
จะคิดอยากทำบุญทำความดีต่อไปเรื่อยๆอีก

แต่คราวนี้แปลกตรงที่มันไม่ยอมหายค่ะ เหมือนจิตใจไม่รับรู้ ไม่รู้ซึ้งในพระธรรม ผิดปกติมากๆ
ปัญหาเราเลยยิ่งหนักตรงที่ เราไม่สามารถทำใจให้เป็นปกติสุขเหมือนเดิมได้เลย

มันเศร้ามาก กลางอกเนี่ยค่ะ เศร้าโศกเสียใจอะไรมากมายไม่รู้ แล้วก็ร้องไห้คิดถึงแม่
แต่ไม่กล้าไปหาเพราะกลัวพ่อแม่ไม่สบายใจไปกับเราด้วย พอนึกถึงแม่ก็จะยิ่งร้องไห้ สงสารท่าน ไม่อยากให้ท่านทุกข์

แต่เราก็หาทางออกไม่ได้เลย สวดมนต์ไม่ได้ นั่งสมาธิไม่ได้ ดูจิตไม่ได้ พุทโธก็ไม่ขึ้นเลยค่ะ
รู้ว่าสวดมนต์ภาวนาน่ะช่วยได้ เพราะเคยทำได้ผล แต่สถาณการณ์นี้ไม่ช่วยให้ดีขึ้นเลยค่ะ
ใจมันเหมือนแห้งแล้งไม่ยอมรับน้ำทิพย์ชโลมใจเลย แปลกใจมาก แล้วยิ่งทำให้เครียดเข้าไปอีก เพราะขนาดยาดีอย่างนี้ยังเอาไม่อยู่เลย

พอคนรอบข้างเรียกคุยสอบถามอาการ เราก็ร้องไห้หนักจนมือชา บอกเค้าไปว่า "อยากไปเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้า" โดยที่เรามีสติดีนะคะไม่ได้เป็นบ้า(เราว่านะ)
จากนั้นอาการดีขึ้นนิดนึง สบายใจขึ้นมาบ้าง แต่ก็ยังไม่มีความสุขเหมือนเดิม

พอวันถัดมา เป็นอีกค่ะ ตอนเช้าเลย หนักกว่าเดิม คราวนี้คิดดียังไงก็ไม่หาย แล้วเป็นทั้งวัน ทำอะไรไม่ได้เลย
จนสุดท้าย ไปหาจิตแพทย์ที่โรงพยาบาลเลยค่ะ ไปนั่งคุยบอกอาการให้หมอฟังประมาณชั่วโมงกว่าๆ ได้ยากลับมาทาน 3 ชนิด
คุณหมอบอกว่า อาการร้องไห้ไม่มีสาเหตุที่เป็นนี้ น่าจะเป็นอาการจากสารเคมีในสมองผิดปกติ
ไปหาหมอกลับมาบ้าน ตอนเย็นก็เป็นอีกค่ะ รู้สึกไม่มีที่พึ่ง ว่างเปล่า กลัวอะไรอธิบายไม่ได้ แต่ร้องไห้ตลอดๆ

ลองนึกถึงหนูตัวนึงติดอยู่ในกับดักอ่ะค่ะ คือไปไหนไม่ได้ อยากหนีก็หนีไปไหนไม่ได้ กลัวก็กลัว หนีไม่ได้ แต่ก็อยู่นิ่งๆไม่ได้เลย ความรู้สึกคล้ายๆแบบนั้นเลยค่ะ

เย็นนั้น หลังจากที่ร้องไห้หนักอีก ญาติที่นี่ก็โทรเรียกให้พ่อแม่มารับเราเลยค่ะ
แล้วเราก็ทานยาที่หมอให้มา เป็นยาลดวิตกกังวล วางที่ลิ้นแล้วละลายทันที มันก็ทำให้ง่วงค่ะ
กลับไปนอนกับพ่อแม่ ผ่านมาได้หนึ่งคืน สบายใจขึ้นนิดนึง แต่อาการกลัวและหดหู่ก็ยังอยู่
วันนี้ตอนเช้าทานข้าวไม่ได้เลย ทานไม่ลงเลย ซักนิดก็ไม่ได้ แต่ก็ทานยาเช้าได้
แล้วพ่อแม่ก็พาไปนั่งรถเล่น ไปทานข้าวเที่ยง(เราไม่ได้ทานเพราะทานไม่ลงอีก)

รู้สึกดีขึ้นมานิดนึง ทางใจนะคะ บอกกับตัวเองว่าเราต้องสู้นะๆ พ่อแม่เราจะได้ไม่ต้องกังวลใจเพราะเราอีก
แต่ให้พูดตรงๆ ตอนนี้ยังกลัวอาการจะกลับมา แล้วยังมีเรื่องที่เราไม่เข้าใจคือ ทำไมเวลานี้ธรรมะช่วยเราไม่ได้ กลุ้มใจเพิ่มขึ้นอีก
หรือเรา "ดื้อยา" ซะแล้วล่ะคะ แล้วจะทำยังไงให้จิตใจยอมรับพระธรรมได้อีก กลับมาตั้งมั่นในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ได้อีกคะ

ขอความเมตตาเพื่อนพี่น้องแนะำนำด้วยนะคะ
ขอบคุณมากๆล่วงหน้าค่ะ

 

ทุกข์เท่านั้นที่เกิดขึ้น
ทุกข์เท่านั้นที่ดำรงอยู่ในท่ามกลาง
ทุกข์เท่านั้นที่ต้องดับไปในท้ายที่สุด

รักษาใจของเราไว้ให้ดี สิ่งใดเกิดขึ้นแล้วไม่เที่ยงแท้ มีความแปรปรวนไปในทุกขณะจิต
และก็ต้องสลายไปในท้ายที่สุด

อย่าหาอดีต อย่าหวังอนาคต ปัจจุบันในลมหายใจเข้า ออก นี้แฝงความสงบอยู่ ค้นหาใจตนเองให้เจอ ขออำนาจคุณพระศรีรัตนตรัยจงคุ้มครองรักษาใจคุณ

 

ตั้งสติไว้คะ ใจเย็นๆ อย่าคิดมากค่ะ หาอะไรที่ชอบทำ พยายามรับรู้สิ่งที่กำลังทำด้วยค่ะ จะได้ไม่ทุกข์มาก

 

เวลาเจ็บป่วยมักทำให้เราหดหู่และอ่อนแอ ไม่แปลกที่คุณร้องไห้คิดถึงพ่อแม่
ผู้ชายตัวโตๆยังเป็นเลยครับ ฉะนั้น สบายใจได้ คุณปกติทุกอย่าง พักผ่อนไม่นานจะดีขึ้น
อาการนี้เรียกว่าจิตตก ลองสังเกตอารมณ์นี้ไปเรื่อยๆ พอเราจ้อง มันก็จะอาย หายไปเอง

 

เปนที่องค์ข้างในครับต้องอบรบองค์

 

ช่วงที่ไม่สบายร่างกาย (สมอง) อาจจะขาดสารอาหารบางอย่าง พยายามทานอาหารให้ครบ เสริมด้วยวิตามิน พักผ่อนให้เพียงพอ ยาปฏิชีวนะบางตัวก็มีผลต่อสมองและระบบประสาท แต่ถ้าหยุดยาแล้ว เดี๋ยวอาการก็ค่อยๆ ดีขึ้นค่ะ

 

.ใช่ครับ เกิด จากเหตุนี้ แหละครับ เวลาเท่านั้นช่วยได้........ก็ปฎิบัติเหมือนปรกติแหละครับ สวดมนต์ไหว้พระ มีสติครับ ขอแนะนำอานาปานสติรู้ลมหายใจเข้าออกลองดูนะครับ.

 

ก็ต้องดูใจตัวเองเข้าไปว่ามันคิดอะไร มันรู้สึกอะไรทำไมถึงได้เป็นอย่างนี้
เพราะไม่ฟังความคิด ความรู้สึกของจิตมันก็เลยต่อต้าน ถ้ามีความรู้สึกทุกข์
หรือหดหู่เรื่องอะไรก็ดูมันเข้าไปว่าหดหู่เรื่องอะไร เหตุมันคืออะไร การที่ไม่รู้
เพราะไปพยายามตัดมัน มันก็เหมือนเรามีแผลเล็กๆ แทนที่เราจะเยียวยาแผล
กลับเอาปลาสเตอร์ปิดมันพออันเก่าหลุดก็เอาอันใหม่ปิด แผลมันก็ไม่หายซักที
การใช้ธรรมะมันมีอยู่แค่ว่าทุกข์หรือไม่และจะดับทุกข์อย่างไร

 

ทานอาหาร ทานยา พักผ่อนมากๆๆ พักผ่อนพอแล้วค่อยมาทำสมาธิ สวดมนต์ เวลาเครียดก็เลิกทำ นั่งไม่ได้ก็เดิน เดินไม่ได้ก็นั่ง นึกถึงความดีไว้ครับ

 

นับว่ายังโชคดี ที่รู้ว่าเป็นอะไร ถ้าความรู้สึกเกิดขึ้น ให้ใช้สติรับรู้ แล้วดูความรู้สึกที่มันเกิด-ดับ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเป็นอนัตตา แล้วจะยึดมั่นว่าอะไรเป็นของของเรา ทุกสิ่งทุกอย่าง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก้อดับไป เพียงแต่เราจะต้องมีสติเข้าไปกำกับรับรู้ความรู้สึกของจิตเท่านั้น จะเป็นกำลังใจให้นะคะ ทางที่ดีให้นั่งอยู่ตรงหน้าพระพุทธรูป รับรู้ความรู้สึกที่เกิดขึ้นมาในจิต ดูจิตไปเรื่อย ๆๆๆ จนจิตสงบ แล้วลืมตาขึ้นมาคุณจะเห็นพระพุทธรูปอยู่ตรงหน้า มันจะเกิดสิ่งมหัศจรรย์ขึ้นภายในจิต จิตจะค่อย ๆสงบลง เป็นกำลังใจให้ค่ะ อยากให้คุณลองฟังเอ็ม พี 3 ขององค์หลวงตามหาบัว วัดป่าบ้านตาด ในเรื่องธรรมชุดเตรียมพร้อม ดีมาก ๆๆ เลยค่ะ ลองหาฟังดู และหาไม่ยากค่ะ

 

การทำอะไรดีๆ ทำสิ่งดีๆ เช่นการทำบุญ ทำทาน ช่วยเหลือคนอื่นเท่าที่กำลังเราจะทำได้ มันก็จะเริ่มทำให้จิตใจเรามีความสุขได้ค่ะ ทำบ่อยๆ ให้เป็นนิสัยแล้วมันจะทำให้รู้สึกดีขึ้นเองค่ะ พอคุณพร้อมก็ลองนั่งสมาธิสิคะ ทำแบบสบายๆ นะคะ อย่าไปเครียด อย่าไปฝืน ทำได้เท่าไหร่ก็เท่านั้น ต้องปฏิบัติด้วยตนเองแล้วจะรู้เองค่ะ

 

ทานอาหารให้ครบ ออกกำลังกายบ้าง นอนหัวค่ำตื่นเช้าออกกำลังกายตอนเช้ายิ่งดี เปลี่ยนวิถีชีวิตใหม่ เข้าวัดทำบุญไม่ต้องคิดอะไร สวดมนต์บ่อยๆก่อนนอนสวดไม่ได้ก็ต้องฝืนนั่งสมาธิภาวนาเอา ไม่ต้องคิดไรไม่ต้องตามดูอะไรทั้งนั้นอ่ะ เอาแค่สงบนั่งไปเรื่อยๆ มีพระพุทธเจ้าในใจไม่ต้องไปหวังนิพพานแต่เอาเอานิพพานฝังไว้ในใจเอาธรรมะฝังไว้ในใจ ใช้ชีวิตอย่างมีศีลธรรมจิตใจมีพรหมวิหาร4 ไม่ต้องกลัวอะไรอ่ะ ปล่อยๆวางมันไปบ้าง ชีวิตบางครั้งก็ต้องวางอุเบกขาต้องอดทนบ้าง คนเราจะกลัวอะไรท้ายที่สุดก็ต้องกลัวตายนั่นแหละ หาธรรมะฟังบ่อยๆสิ่งนั้นแหละจะเยียวยาเราได้ ศึกษาธรรมดูนะ ใช้ชีวิตอย่างมีศีลธรรมไม่เบียดเบียนใครและมีพรหมวิหาร4นะ ผมก็แนะนำได้เท่านี้แหละครับ

 

ขอขอบพระคุณทุกๆท่านจากใจจริงค่ะ ตอนนี้พยายามสู้กับอาการทางจิตนี้อยู่ค่ะ
ทุกคำแนะนำจะเป็นกำลังใจให้เรานะคะ ขอบคุณมากจริงๆ

ตอนนี้เริ่มเห็นแล้วว่าร่างกายอ่อนแอ ยิ่งทำให้จิตใจอ่อนแรง พยายามทานอาหารที่มีประโยชน์
ทานแบบธรรมดาไม่ได้ก็ทานแบบอาหารเสริมค่ะ ก็สดชื่นมีแรงขึ้นมาบ้าง
จากนี้คงจะดีขึ้นๆเรื่อยๆค่ะ ^_^

เริ่มมีความหวังในชีวิตขึ้นมาบ้างแล้ว จากตอนที่เป็นมากๆนี่มองไม่เห็นความหวังอะไรเลย ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร
ตอนนี้เริ่มหวังบ้างแล้วนะ เดี๋ยวจะทำนั่นทำนี่เพื่อคนนั้นคนนี้ มีความสุขขึ้นมาหน่อยแล้วค่ะ

@พี่วิญญาณนิพพาน โหลดมาแล้วนะคะ เดี๋ยวจะพิมพ์ออกมาอ่านให้จบเลยค่ะ ขอบคุณมากๆเลยนะคะ

^_^

 

เราโชคดีนะคะที่ได้เกิดเป็นมนุษย์ ได้มีโอกาสสร้างบุญสร้างกุศลให้มากๆ ขณะที่ยังมีกำลัง ยังมีชีวิตอยู่นะคะ แถมเวลาเราทำอะไรดีๆ ก็จะทำให้จิตเรารู้สึกดีขึ้นด้วยค่ะ

เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ ค่ะ

 

เอาจิตที่เตลิดฟุ่งซ่านนั้น ให้มาตั่งมั่นในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์
ฟุ้งเมื่อใด ขอให้เปลี่ยนสภาวะความคิดมาเป็นเรื่องพระ เรื่องบุญ หรือพระพุทธเจ้า
เมื่อนั้นจิตที่ซัดส่ายจะมีหลักให้ยึด

 

ถ้าจิตยังไม่สงบ ยังไม่สบาย แนะนำให้หาอะไรที่ทำให้เราสบายใจขึ้นก่อน ลองออกกำลังกาย ทานอาหารครบห้าหมู่ ทานผักผลไม้ เยอะๆ หาหนังตลกดูคลายเครียดก็ได้ และทานยาตามที่หมอสั่งด้วยนะคะ ^^ เมื่อร่างกายเราแข็งแรง สุขภาพจิตจะดีขึ้น เมื่อสุขภาพจิตดีขึ้น ก็มาพิจารณา ทุกข์ อารมณ์เศร้าหมองต่างๆ และสิ่งต่างๆที่เกิดรอบตัว จะเห็นว่าทุกสิ่งล้วนไม่เที่ยง ไม่มีสิ่งใดน่ายึด เมื่อจิตปล่อยวางลง จะเบาสบายมากขึ้นไปอีก และจะเห็นว่าสิ่งใดควรให้ค่า สิ่งใดควรทิ้ง จากนั้นหันมาสวดมนต์ นั่งสมาธิ น่าจะดีขึ้นนะคะ

เป็นกำลังใจให้นะคะ ตอนนี้ไม่อยากทำอะไรไม่ต้องทำ เพราะสภาพกายและสภาพใจเรายังไม่พร้อม รักษากาย รักษาใจให้พร้อมก่อนนะคะ แล้วมาเริ่มปฏิบัติธรรมกันใหม่ ที่เราเคยปฏิบัติไปแล้วไม่สูญหายหรอกค่ะ รอวันเพิ่มเติม พัฒนายิ่งๆขึ้นไปจากคุณนะคะ

ถึงอย่างไรก็ดี ขอให้ระลึกไว้เสมอว่า ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนนะคะ เมื่อเราพึ่งตัวเองได้ บุคคลที่เราควรดูแล(พ่อและแม่) ก็จะพึ่งเราได้เช่นกันนะคะ ^^

 

เอามาฝากครับ บทสวดมหากรุณาธารณีสูตร ฟังเพลินๆสบายใจดี
[ame=http://www.youtube.com/watch?v=u2P4VC2jVBc]บทสวดมหากรุณาธารณีสูตร By namwan Madhavan_v1.wmv - YouTube[/ame]

 

แถมให้อีกครับ ^^
[ame=http://www.youtube.com/watch?v=h8-QuFXXZo0&feature=player_embedded]癒し系の音楽（曲：希望の鐘）Relaxing　Healing Music／The bell of hope - YouTube[/ame]

 

เวลาป่วยไข้จะเกิดทุกข์ทางกาย ทุกข์ทางใจ โทมนัสเวทนา
รักษาอาการหวัดหาย แต่ใจยังไม่สบาย อาการที่เก็บกดเอาไว้จึงแสดงออกมา
ปกตินะคะ หลายคนที่ไกลบ้าน เวลาป่วยจิตจะซึมเศร้าคิดถึงพ่อแม่ คิดถึงครอบครัว
อยากพบอยากเจอ เหมือนตัวเองจะตายเสียให้ได้

จิตไปยึดติดกับบุคคลที่คุณห่วงหา อาการที่ยึดอย่างเหนียวแน่น ไม่ยอมจางคลายออก
เป็นที่มาของอาการในปัจจุบัน คือมัจฉริยะ(กอดรัดอารมณ์) พอคุณรู้ถึงสาเหตุแล้ว
คุณถึงจะดับอกุศลเจตสิกได้ถูกตัว พอดับได้แล้วจิตคุณจะกลับสู่ปกติ
กลับไปใช้ชีวิตได้ตามเดิม เอาใจช่วยนะคะ