เวลาล่วงเกินมาก็ 2500 กว่าปี พระธรรม 84000พระธรรมขันธ์นี่ยังอยู่ครบปะครับ และสงสัย

ถามเลยครับ ผมศึกษามานานแล้ว ศาสนาพุทธ โดยหลายศาสนา โจมตีมามากมาย (น่าเสียใจจริงๆ)

แล้วผมสงสัย พระธรรม ที่พระพุทธเจ้าแสดงไว้ มันยังอยู่ครบอยู่ไหม 84000 พระธรรมขันธ์

และสงสัยอย่าง การที่จะบรรลุอรหันต์นี่ จริตแต่ละคนมันไม่เหมือนกัน มันยาก แต่พระพุทธเจ้ารู้ว่า ธรรมะเรื่องใดเหมาะสมกับคน ๆคนนั้น เช่น สมมุติ แสดงธรรมเรื่องนี้ อยู่ๆแล้วไปแสดงธรรมอีกเรื่อง แล้วบรรลุ อะไรประมาณนี้

ผมก็เป็นเหมือนกัน ตอนฟังเทปหลวงพ่อ ศรัทธาจริต ตอนนั้น ผมร่างกายไม่ไหว ป่วย เพ่งกสินไฟ (ไปเพ่งตรงแสงไฟ ไม่ใช้เนื้อไฟที่อยู่ตรงกลาง) ร่างกายจะตาย ถ้าตายตอนนั้นก็ตายไปเลย ผมเกาะพระเอาไว้เอาไหว ตอนนั้นผมจับลมหายใจนึกถึงพระหลายๆองค์ อย่างน้อย ก็ไป สวรรค์ ไม่ตก อบายก็สุดจะดีแล้ว

ตอนนั้นก็ฟัง แล้วมาตรงที่ ตอนที่ หลวงพ่อเล่าว่า พระอัสสชิ ถามพระพุทธเจ้าว่า ข้าพระพุทธเจ้าคิดว่าความดีนี้สิ้นไปหมดแล้ว พระพุทธเจ้าก็ตอบว่า อัสสชิเทอคิดว่า ร่างกาย สังขาร ขันธ์ ห้า เป็นของเทอเหรอ พระอัสสชิก็ตอบว่า ไม่
พระพุทธเจ้าข้า พระพุทธเจ้าบอกว่าฉันคิดว่าความดีของเทอยังไม่สลายนะอัสสชิ ( ผมจําไม่ได้แต่ประมาณนี้นะครับ) ตอนนั้น ผมน้ำตาไหล

มันเป็น 'คําพูดอมตะ ' เรื่องเศร้าๆ แค่ไหน เช่นเกิดมา ผิดกาล พ่อแม่ทิ้ง โดนรถเหยยีบไรพวกนี้ ยังทําให้ผมไม่ร้องให้ ทํา เรื่องนี้ เลย มันทําให้น้ำตาผมไหลได้ไง
ผมก็ไม่รู้ ตอนนั้นผมสาปซึ้งพระธรรม มันสุดยอดสุดๆแล้ว ถ้าได้ฟังธรรมจากพระพุทธเจ้า ทุกๆ 24 ชั่วโมงเนี่ย ผมยอมเลย ไม่ต้องไปกินข้าว ไปเข้าห้องน้ำ นั่งฟังธรรม ทําสมาธิฟังธรรมไปด้วย สุขจริงๆ

 

1. 84000 ครบหรือไม่
ความหมายของศาสนาเสื่อมคือ
เริ่มจากทุกอย้่างยังมีครบ มีพระพุทธ มีพระธรรม มีพระสงฆ์ ครบมาเรื่อยๆจนศาสนาอายุครบ 5,000 ปีไปแล้ว เริ่มตกๆหล่นๆ มีไม่ครบ จำได้ขาดๆเกินๆ คิดเองเออเอง แล้วบอกต่อหรือสอนต่อๆไป เป็นมิจฉาทิฐิ บาปมาก เช่น กรณี"ครูทั้ง 6" เพราะสอนผิดทางคนเดินตามบาป คนสอนบาปกว่า เพราะคนสอนเป็นต้นเหตุ

2. พระพุทธเจ้า ทุกพระองค์จะมี ทศพลญาน ทำให้โปรดสัตว์ได้ผลตามพระพุทธประสงค์

 

มันเป็นเรื่องธรรมดามากที่หลายคนอาจมีความสงสัยว่าพระไตรปิฏกที่เราใช้กันอยู่นี้เชื่อถือได้มากขนาดใหน ตกหล่นบ้างหรือไม่...ซึ่งในเรื่องนี้มีนักวิชาการทางด้านพุทธศาสนาหลายท่านก็ได้เขียนผลงานทางวิชาการไว้แล้วหลายผลงาน...เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมจะยกมาบางส่วนในส่วนของพระไตรปิฏกของเถรวาทเรานะครับ.....เพื่อจะได้มีความเข้าใจอะไรที่มากขึ้นกว่าเดิม.....

 

พระไตรปิฏกเชื่อถือได้แค่ไหน...


<O</O​

บทความทางวิชาการ โดย พระมหาประเสริฐ มนฺตเสวี นธ.เอก. ป.ธ.๘ , พธ.บ.(บาฬีพุทธศาสตร์) , พธ.ม.(วิปัสสนา).<O</O​

<O</O


ก่อนที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าจะดับขันธปรินิพพาน พระอานนท์ทูลถามพระองค์ว่า “ ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ หลังจากพระองค์ปรินิพพานแล้ว พระองค์จะทรงตั้งใครเป็นศาสดาแทนพระเจ้าข้า”<O</O
พระพุทธเจ้าตรัสตอบเป็นภาษาบาฬีว่า “โย โว อานนฺท มยา ธมฺโม จ วินโย จ เทสิโต ปญฺญตฺโต โส โว มมจฺจเยน สตฺถา” <O</O
แปลว่า. ดูก่อนอานนท์ ธรรมและวินัยใดที่เรา ได้แสดงแล้วและบัญญัติแล้วแก่เธอทั้งหลาย ธรรมและวินัยนั้นจักเป็นศาสดาของเธอทั้งหลาย ในเมื่อเราล่วงลับไป <O</O
หมายความว่า พระพุทธเจ้าตรัสสั่งให้คำสั่ง สอนของพระองค์ เป็นศาสดาแทนพระองค์ <O</O
<O</O
หลังพระพุทธเจ้าปรินิพพาน ๓ เดือน พระอรหันตสาวก ๕๐๐ รูป นำโดยพระมหากัสสปะเถระได้ร่วมกัน ประชุมทำสังคายนา คือ ดำเนินการรวบรวมพระดำรัสของ พระพุทธเจ้า จัดเป็นหมวดหมู่ คัมภีร์ที่รวบรวมพุทธพจน์ บรรจุพระธรรมวินัยนั้นไว้ เรียกว่า พระไตรปิฎก<O</O
คัมภีร์ที่บันทึกหลักธรรมคำสั่งสอนของพุทธศาสนานั้นเรียกว่าพระไตรปิฎก ซึ่งถือว่าเป็นคัมภีร์ที่สำคัญที่สุดของพุทธศาสนา เพราะเป็นคัมภีร์ที่จารึกคำสอนของพระพุทธเจ้าและของพระอรหันตสาวกไว้โดยมีกระบวนการสืบทอดคำสอนของพระพุทธองค์ไว้ในรูปแบบของการสังคายนาอย่างระมัดระวังและรัดกุมที่สุด ตั้งแต่สมัยที่พระพุทธองค์ทรงพระชนม์ชีพอยู่ จนถึงการสังคายนาพระธรรมวินัยครั้งที่ ๑, ๒, ๓, ๔, ๕, ๖ มาตามลำดับ<O</O
หลักธรรมคำสั่งสอนทางพุทธศาสนาได้มีการสืบทอดกันมาโดยมุขปาฐะ คือ การท่อง จำสืบๆ กันมา (Oral Tradition) การท่องจำนี้ ได้กระทำมาจนถึงสังคายนาพระธรรมวินัยครั้งที่ ๕ ในลังกาทวีป การจารึกเป็นคัมภีร์ครั้งแรกเมื่อคราวสังคายนาพระธรรมวินัยครั้งที่ ๕ เมื่อ พ.ศ. ๔๕๐ บางตำราว่า พ.ศ. ๔๓๓ (ถ้านับเฉพาะที่ทำสังคายนาในศรีลังกาก็เป็นครั้งที่ ๒ )ในรัชสมัยของพระเจ้าวัฏฏคามณีอภัย โดยมีพระรักขิตมหาเถระเป็นประธาน ทำที่อาโลกเลณสถาน ณ มตเล ชนบทหรือที่เรียกว่า มลัยชนบท สาเหตุของการจารึกพระพุทธวจนะลงในใบลาน ก็เพราะว่าถ้าจะใช้วิธีท่องจำพระพุทธวจนะต่อไป ก็อาจมีข้อวิปริตผิดพลาดได้ง่าย เพราะปัญญาในการท่องจำของกุลบุตรเสื่อมถอยลง นอกจากนั้นพระสงฆ์ยังได้รับความกระทบกระเทือนจากภัยธรรมชาติและภัยสงครามอยู่เนืองๆทำให้ไม่มีเวลาท่องจำพระพุทธวจนะ จะทำให้ช่วงการสืบต่อขาดลงได้ และในการจารึกครั้งนี้ได้จารึกอรรถกถาลงไว้ด้วย<O</O
<O</O

มีผู้สงสัยว่า สมัยพุทธกาลคนไม่รู้จักการเขียนหนังสือหรืออย่างไร? จึงไม่ปรากฏว่ามีตำรับตำราจารึกไว้เป็นหลักฐาน พระมหาเสฐียรพงษ์ ปุณฺณวณฺโณได้ประมวลทัศนะนี้ไว้ในหนังสือภาษาศาสตร์ภาษาบาลี ไว้ว่า<O</O
"ความจริงการเขียนหนังสือน่าจะมีมาก่อนพุทธกาลแล้ว ในพระไตรปิฎกเองก็มีข้อ ความเอ่ยถึงการขีดเขียนเป็นครั้งคราว เช่น ตอนหนึ่ง ห้ามภิกษุเล่นเกม "อักขริกา" ได้แก่ การทายอักษรในอากาศหรือบนหลังเพื่อนภิกษุ วิชาเขียนหนังสือ(เลขา) ได้รับยกย่องว่าเป็นศิลปะพิเศษอย่างหนึ่ง สิกขาบทบางข้อห้ามภิกษุณีเรียนศิลปะทางโลก หนึ่งในศิลปะเหล่านี้คือวิชาเขียนหนังสือ ในบทสนทนาภายในครอบครัว พ่อแม่ปรารภว่าจะให้บุตรเรียนวิชาอะไรดี ถ้าจะให้เรียนเขียนหนังสือ บุตรก็อาจยังชีพอยู่ได้อย่างสบาย แต่ก็อาจเจ็บนิ้วมือ ถ้าภิกษุเขียนหนังสือพรรณนาคุณของอัตตวินิบาตกรรม (การฆ่าตัวตายเอง) ปรับทุกกฎทุกตัวอักษร ถ้ามีผู้อ่านพบข้อความนั้นเข้าเห็นดีเห็นงามด้วย แล้วฆ่าตัวตายตามนั้น ปรับอาบัติปาราชิก หลักฐานเหล่านี้แสดงว่าอักษรหรือการเขียนมีมาก่อนสมัยพระพุทธเจ้าแล้ว แต่ที่พระพุทธองค์ไม่นิยมใช้ หันมาใช้วิธีมุขปาฐะแทน น่าจะทรงเห็นประโยชน์อานิสงส์บางสิ่งบางอย่างกระมัง หรือว่าระบบการขีดเขียนยังไม่เป็นที่แพร่หลายเท่าที่ควร ทั้งยังไม่มีอุปกรณ์การขีดการเขียนเพียงพอ ก็ยากที่จะทราบได้ แต่ข้อที่น่าคิดอยู่อย่างคือ วิธีเรียนด้วยมุขปาฐะนี้ นอกจากจะสร้างสัมพันธภาพอย่างใกล้ชิดระหว่างผู้เรียนและผู้สอนแล้ว ยังเป็นการสร้างสมาธิฝึกจิตของผู้เรียนไปในตัวด้วย นักปราชญ์ยุคก่อนที่มีความคิดเช่นนี้ก็มีไม่น้อย เปลโต้เคยกล่าวไว้ว่า "การคิดอักษรขึ้นใช้ แทนการท่องจำ ทำให้มนุษย์ขาดอานุภาพแห่งความทรงจำ คือแทนที่จะจดจำจากอินทรีย์ภายใน ต้องอาศัยสัญลักษณ์นอกเข้าช่วย"<O</O
อ้างอิง..พระมหาเสฐียรพงษ์ ปุณณวณโณ ภาษาศาสตร์ภาษาบาลี, ชุดวรรณไวทยากร, กรุงเทพฯไทยวัฒนาพานิช, ๒๕๑๔)<O</O
<O</O

ในตอนต้นครั้งพุทธกาล คำสั่งสอนของพระพุทธเจ้ามิได้เรียกว่า “พระไตรปิฎก” แต่เรียกว่าพระธรรมวินัยบ้าง พระสัทธรรมบ้าง ปาพจน์บ้าง สัตถุศาสน์บ้าง พระ บาลีบ้าง สุตตะบ้าง แม้หลังพุทธปรินิพพานก็ยังไม่เรียกว่าพระไตรปิฎก คงเรียก ว่าพระธรรมวินัย เช่น การสังคายนาชำระคำสอน ครั้งที่ ๑-๔ ยังคงเรียกว่าสังคายนา พระธรรมวินัย และได้เรียกว่า “พระไตรปิฎก” เมื่อการสังคายนาครั้งที่ ๕ พ.ศ. ๔๕๐ ณ ประเทศศรีลังกา โดยได้จารึกลงในใบลาน ซึ่งได้แบ่งพระธรรมวินัยเป็น ๓ หมวด จึงได้เรียกว่า “พระไตรปิฎก” ตั้งแต่บัดนั้น

<O</O​

<O</O

พระไตรปิฎกมีความสำคัญดังนี้<O</O
๑. เป็นที่รวบรวมพระพุทธพจน์ คือ พระดำรัสของพระพุทธเจ้า<O</O
๒. เป็นที่สถิตของพระศาสดาของพุทธศาสนิกชน เพราะเป็นที่บรรจุพระธรรมวินัยที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ให้ เป็นศาสดาแทนพระองค์<O</O
๓. เป็นแหล่งต้นเดิมของคำสั่งสอนในพุทธศาสนา <O</O
๔.เป็นหลักฐานอ้างอิงหรือยืนยันหลักการที่กล่าว ว่า เป็นพระพุทธศาสนา<O</O
๕. เป็นมาตฐานตรวจสอบความเชื่อและข้อปฏิบัติ ในพระพุทธศาสนา จะวินิจฉัยสิ่งใดว่าถูกต้องหรือผิดพลาด เป็นพระพุทธศาสนาหรือไม่ ก็โดยอาศัยพระธรรมวินัยที่มีมาในพระไตรปิฎกเป็นเครื่องตัดสิน <O</O
๖. พระไตรปิฎกเป็นคัมภีร์ที่น่าเชื่อถือที่สุด กว่าหนังสือใดๆ บนพื้นพิภพ ที่ยืนยันให้คนยุคปัจจุบันได้รับรู้ ว่าเมื่อ ๒๕๐๐ปีก่อน พระพุทธเจ้าได้ตรัสสอนอะไรไว้บ้าง <O</O
ด้วยเหตุดังกล่าวนี้ การศึกษาค้นคว้าพระไตรปิฎก จึงเป็นกิจสำคัญยิ่งของชาวพุทธ ถือว่าเป็นการสืบต่ออายุ พระพุทธศาสนาหรือเป็นความดำรงอยู่ของพระพุทธศาสนากล่าวคือ ถ้ายังมีการศึกษาค้นคว้าพระไตรปิฎกเพื่อนำไปปฏิบัติ พระพุทธศาสนาก็จะยังดำรงอยู่ แต่ถ้าไม่มีการศึกษาค้นคว้าพระไตรปิฎก แม้มีการปฏิบัติก็จะไม่เป็น ไปตามหลักการของพระพุทธศาสนา พระพุทธศาสนาก็จะ ไม่ดำรงอยู่ คือ จะเสื่อมสูญไปในที่สุด

<O</O​

<O</O

ถาม... เป็นไปได้หรือไม่ที่พระไตรปิฏกอาจจะถูกสาวกรุ่นหลังๆ แก้ไขเพิ่มเติม <O</O
<O</O
ตอบ “เป็นไปไม่ได้” ด้วยเหตุผลดังนี้<O</O
๑. พระไตรปิฎกสืบทอดกันมาด้วยภาษาบาลี ที่มีหลักไวยากรณ์เฉพาะ มีกฎตายตัวไว้เฉพาะภาษาบาลี โดยปฏิเสธกฎไวยากรณ์หลายประการของสันสกฤต เพื่อไว้ให้เป็นหลักเกณฑ์ของไวยากรณ์บาลีโดยเฉพาะ เช่น พระบาลีมี ๒วจนะเท่านั้น คือ เอกวจนะ และพหุวจนะ ไม่มีทวิวจนะ <O</O
...อ้างอิง ดูรายละเอียด พระอัครวงศาจารย์ , สทฺทนีติปฺปกรณํ (ปทมาลา) ฉบับภูมิพโลภิกขุ . โรงพิมพ์มูลนิธิภูมิพโลภิกขุ, วัดสระเกศ กรุงเทพฯ:พ.ศ. ๒๕๒๑ .หน้า ๑๕๖<O</O
๒. แม้บางช่วงของประวัติศาสตร์เกิดภัยต่าง ๆ ทำให้คัมภีร์พระไตรปิฎกขาดหายหรือเลอะเลือนไป แต่เมื่อสังคายนาใหม่อีกครั้งก็ได้เปรียบเทียบ ตรวจสอบดูกัพระไตรปิฎกของประเทศต่าง ๆ ทั่วโลก จนหมดข้อสงสัย จึงทำให้เชื่อได้ว่าเป็นพระไตรปิฎกที่มีมาตรฐานเดียวกันทั่วทั้งโลก ตรงกับพระไตรปิฎกที่ได้รับการสังคายนาครั้งก่อน ๆ ทุกประการ<O</O
๓. มีข้อความในคัมภีร์รุ่นหลังกล่าวอ้างถึงข้อความคัมภีร์พระไตรปิฎก แต่เมื่อตรวจสอบในบาลีพระไตรปิฎกแล้วกลับไม่มีข้อความนั้น ทั้งที่เมื่อพิจารณาข้อความนั้นแล้วมีอรรถเข้ากันได้กับพระไตรปิฎก เช่น บาลีสังยุตตนิกาย มหาวรรคว่า “จตฺตารีมานิ ภิกฺขเว อริยสจฺจานิ ฯ กตมานิ จตฺตาริ ฯ ทุกฺข อริยสจฺจ ทุกฺขสมุทโย อริยสจฺจ ทุกฺขนิโรโธ อริยสจฺจ ทุกฺขนิโรธคามินีปฏิปทา อริยสจฺจ ฯ อิมานิ โข ภิกฺขเว จตฺตาริ อริยสจฺจานิ ตถานิ อวิตถานิ อนฺถานิ ตสฺมาอริยสจฺจานีติ วุจฺจนฺติ” ( อ้างอิง.... ส.ม.๑๙/๑๐๙๗/๓๘๐) <O</O
แต่คัมภีร์วิสุทธิมรรค นำไปอ้างโดยเพิ่มข้อความว่า “จตฺตารีมานิ ภิกฺขเว อริยสจฺจานิ ฯ กตมานิ จตฺตาริ ฯ ทุกฺข อริยสจฺจ ทุกฺขสมุทโย อริยสจฺจ ทุกฺขนิโรโธ อริยสจฺจ ทุกฺขนิโรธคามินีปฏิปทา อริยสจฺจ ฯ อิมานิ โข ภิกฺขเว จตฺตาริ อริยสจฺจานิ อริยา อิมานิ ปฏิวิชฺฌนฺติ ตสฺมา อริยสจฺจานีติ วุจฺจนฺตีติ ฯ อปิจ อริยสฺส สจฺจานีติปิ อริยสจฺจานิ ฯ ยถาห ฯ สเทวเก โลเก ฯเปฯ มนุสฺสา ตถาคโต อริโย ตสฺมา อริยสจฺจานีติ วุจฺจนฺตีติ ฯ อถวา เอเตส อภิสมฺพุทฺธตฺตา อริยภาวสิทฺธิโตปิ อริยสจฺจานิ ฯ ยถาห ฯ อิเมส โข ภิกฺขเว จตุนฺน อริยสจฺจาน ยถาภูต อภิสมฺพุทฺธตฺตา ตถาคโต อรห สมฺมาสมฺพุทฺโธ อริโยติ วุจฺจตีติ ฯ อปิจ โข ปน อริยานิ สจฺจานีติปิ อริยสจฺจานิ ฯ อริยานีติ ตถานิ อวิตถานิ อวิสวาทกานีติ อตฺโถ ฯ ยถาห ฯ อิมานิ โข ภิกฺขเว จตฺตาริ อริยสจฺจานิ ตถานิ อวิตถานิ อนฺถานิ ตสฺมา อริยสจฺจานีติ วุจฺจนฺตีติ ฯ เอวเมตฺถ นิพฺพจนโต วินิจฺฉโต เวทิตพฺโพ ฯ <O</O
( อ้างอิง... วิสุทฺธิ.๒/๑๔๐-๑๔๑ )(อักษรตัวหนา เป็นข้อความที่คัมภีร์วิสุทธิมรรคเพิ่มเข้ามา โดยอ้างว่านำมาจากพระไตรปิฎก)<O</O
<O</O

ดังข้อมูลที่เสนอมานี้ก็หมายความว่า พระไตรปิฎกภาษาบาลีไม่ถูกแก้ไขเพิ่มเติมอย่างแน่นอน เพราะทั้งที่ปรากฏข้อความที่ตกหล่นปรากฏอยู่ในคัมภีร์น่าเชื่อถือเป็นที่สุดอย่างเช่น วิสุทธิมรรค ข้อความนั้นก็มิได้ถูกบรรจุไว้ในคัมภีร์พระไตรปิฎก <O</O
สรุปว่า คัมภีร์พระไตรปิฎกภาษาบาลีย่อมเป็นไปได้ที่มีการตกหล่นบ้าง คำกล่าวอ้างที่ว่าถูกสาวกรุ่นหลังแก้ไขเพิ่มเติมย่อมเป็นไปไม่ได้เลย <O</O

<O</O









<HR align=left SIZE=1 width="33%">
[1][1] บางแห่งว่า พ.ศ.๔๓๓<O</O
[1][2] พระมหาเสฐียรพงษ์ ปุณณวณโณ ภาษาศาสตร์ภาษาบาลี, ชุดวรรณไวทยากร, กรุงเทพฯไทยวัฒนาพานิช, ๒๕๑๔<O</O
[1][3] ดูรายละเอียด พระอัครวงศาจารย์ , สทฺทนีติปฺปกรณํ (ปทมาลา) ฉบับภูมิพโลภิกขุ . โรงพิมพ์มูลนิธิภูมิพโลภิกขุ, วัดสระเกศ กรุงเทพฯ:พ.ศ. ๒๕๒๑ .หน้า ๑๕๖<O</O
[1][4] ส.ม.(บาลี) ๑๙/๑๐๙๗/๓๘๐<O</O
[2][5] วิสุทฺธิ.(บาลี)๒/๑๔๐-๑๔๑

http://www.tlcthai.com/club/view_top...&post_id=11639

 

<TABLE id=post4733553 class=tborder border=0 cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%" align=center><TBODY><TR><TD style="BORDER-BOTTOM: #ffffff 1px solid; BORDER-LEFT: #ffffff 1px solid; BORDER-TOP: #ffffff 1px solid; FONT-WEIGHT: normal; BORDER-RIGHT: #ffffff 0px solid" class=thead> 21-05-2011, 11:51 AM </TD><TD style="BORDER-BOTTOM: #ffffff 1px solid; BORDER-LEFT: #ffffff 0px solid; BORDER-TOP: #ffffff 1px solid; FONT-WEIGHT: normal; BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid" class=thead align=right> #9 </TD></TR><TR vAlign=top><TD style="BORDER-BOTTOM: #ffffff 0px solid; BORDER-LEFT: #ffffff 1px solid; BORDER-TOP: #ffffff 0px solid; BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid" class=alt2 width=175><!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->boontar<!-- google_ad_section_end --><SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_4733628", true); </SCRIPT>
สมาชิก



วันที่สมัคร: Mar 2008
ข้อความ: 1,604
พลังการให้คะแนน: 323


</TD><TD style="BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid" id=td_post_4733628 class=alt1><!-- google_ad_section_start -->นี่ก็อีกตัวอย่างนึงครับ
ผมอ่านเองตามภาษาฝรั่งได้ความว่า-- อนุตโร (ขีดเส้นใต้สีแดง)---วิชาจารณสัมปันโน(ขีดเส้นใต้สีเขียว)
อ่านถูกอ่านผิดอย่างไรก็ช่วยๆกันอ่านนะครับ
<!-- google_ad_section_end -->
<FIELDSET class=fieldset><LEGEND>รูปขนาดเล็ก</LEGEND>
</FIELDSET>
</TD></TR><TR><TD style="BORDER-BOTTOM: #ffffff 1px solid; BORDER-LEFT: #ffffff 1px solid; BORDER-TOP: #ffffff 0px solid; BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid" class=alt2> <SCRIPT type=text/javascript> vbrep_register("4733628")</SCRIPT> </TD><TD style="BORDER-BOTTOM: #ffffff 1px solid; BORDER-LEFT: #ffffff 0px solid; BORDER-TOP: #ffffff 0px solid; BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid" class=alt1 align=right> </TD></TR></TBODY></TABLE>
​

[/CENTER]

 

พระพุทธศาสนาจะเสื่อมได้เพราะเหตุ 5 ประการ
น สกฺกจฺจํ สุณํนฺติ = ไม่ฟังคำสอนของพระพุทธเจ้าโดยความเคารพ
น สกฺกจฺจํ ปาปุนนฺติ = ไม่เล่าเรียนศึกษาคำสอนของพระพุทธเจ้าโดยความเคารพ
น สกฺกจฺจํ ธาเรนฺติ = ไม่ทรงจำคำสอนของพระพุทธเจ้าโดยความเคารพ
น สกฺกจฺจํ โยนิโส มนสิกาโรติ = ไม่พิจารณาคำสอนของพระพุทธเจ้าโดยความเคารพ
น สกฺกจฺจํ ปฏิปชฺชนฺติ = ไม่ปฏิบัติตามคำสอนของพระพุทธเจ้าโดยความเคารพ

ถ้าทั้ง 5 ประการยังไม่เสื่อมไป 84.000 พระธรรมขันธ์ก็ยังอยู่ครบ

 

ข้อมูลเดิมของ คุณ <!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->boontar มาจากกระทู้....

http://palungjit.org/posts/4733553

 

ไม่มีอะไรถูกต้อง 100 เปอร์เซนต์ หรอกครับ ขอให้หลักสำคัญถูกต้องก็พอแล้ว ใน 84000 ข้อ บ้างก็เป็นเรื่องหยุมหยิม บางเรื่องก็หมดยุคหมดสมัยไปแล้ว สิ่งสำคัญคือจะทำอย่างไรให้หลักการของพุทธดำเนินสืบต่อไป รู้ให้น้อยลงแต่ทำให้มากขึ้นจะดีกว่า บ้านให้ออกแบบหรูหราอย่างไร แต่ถ้าไม่มีคนก่อสร้างมันไม่เสร์จหรอก

 

พระพุทธศาสนาจะเสื่อมได้เพราะเหตุ 5 ประการ
น สกฺกจฺจํ สุณํนฺติ = ไม่ฟังคำสอนของพระพุทธเจ้าโดยความเคารพ
น สกฺกจฺจํ ปาปุนนฺติ = ไม่เล่าเรียนศึกษาคำสอนของพระพุทธเจ้าโดยความเคารพ
น สกฺกจฺจํ ธาเรนฺติ = ไม่ทรงจำคำสอนของพระพุทธเจ้าโดยความเคารพ
น สกฺกจฺจํ โยนิโส มนสิกาโรติ = ไม่พิจารณาคำสอนของพระพุทธเจ้าโดยความเคารพ
น สกฺกจฺจํ ปฏิปชฺชนฺติ = ไม่ปฏิบัติตามคำสอนของพระพุทธเจ้าโดยความเคารพ

 

คุณ Phanudet อธิบายที่มาที่ไปได้ดีครับ
คุณแปะแปะ คุณเฟลม ก็เสริมได้ดีนะครับ ท่านอื่นๆก็ดีครับ
หวังว่า ท่าน ballbeamboy2 คงหายกังวลนะครับ ปฏิบัคิธรรมให้เต็มที่นะครับ ระวังเรื่องนิมิตด้วยนะครับ หลวงพ่อฤาษีมักเตือนให้ลูกศิษย์ ระวังอย่าติดกับนิมิต

 

วิจิกิจฉา...เพราะ อินทรีย์ พละ ไม่ได้ส่วน..(ศรัทธา วิริยะ..ฯลฯ)...เหมือนคุณรักแม่ หรือรักแฟนคุณคุณ จะต้องมีข้อแม้ เหรอ ว่า แหม...แม่อ้วนไปหน่อย แม่ขี้โรคไปนิด แม่ขี้บ่นจัง...แม่อย่างโน้นอย่างนี้ ถ้า ไม่อย่างนั้น จะรักแม่ให้มากกว่านี้แน่...นั่นคือมองผิดจุด...แล้วถามว่า คุณรู้ตัวหรือไม่ ว่า มองผิดจุด... อันนี้สุดแท้แต่เลย

 

ทำอย่างไรถึงจะรู้ตัว ครับ ว่า มองผิด.หรือถูก. ?

 

............ไอ๋หย๋า!!!....สุดแท้แต่วาสนาละครับ(ไม่ใช่คำตอบที่....)....สำหรับผม...เป็น แก้วที่น้ำยังพร่องอยู่ไว้ก่อน....

 

เคยได้ยินมาว่า ธรรมะ 84,000 พระธรรมขันธ์ล้วนลงมารวมอยู่ที่ใจ
แปดสี่พันพระธรรมขันธ์ ล้วนออกมาจากใจ เช่นกัน

เมื่อยังมีผู้หลุดพ้น 84,000 พระธรรมขันธ์ก็ยังอยู่ครบ

หลวงปู่ฝั้น ท่านว่า
" ธรรมของพระพุทธเจ้า แปดหมื่นสี่พันพระธรรมขันธ์นั้นอยู่ที่ตัวเรา ไม่ใช่ที่ไหนอื่น"

"ธรรมะแปดหมืนสี่พันไม่ใช่อะไร รวมแล้วได้แก่
พระสูตร คือ ลมหายใจเข้า
พระวินัย คือ ลมหายใจออก
พระปรมัตถ์ คือ ผู้รู้ที่อยู่ข้างใน"

 

เห็นด้วยกับทุก comment โดยเฉพาะเรื่องวิจิกิฉา ของคุณ Paetrix ถ้าเกิดมีเมื่อใด ก็ บรรลุได้ยาก ถูกแล้วครับอย่าทำตัวฉลาดเกิน เป็นแก้วที่พร่องน้ำไว้ดีกว่า ใครให้อะไรก็รับเอาไว้ สงสัยให้น้อย ศรัทธา และ ปฏิบัติให้มากๆ ก็บรรลุได้ หรือตัดชาติ ตัดภพให้สั้นลง และถ้าจะต้องกลับมาเกิด ขอให้เกิด เป็นมนุษย์ทุกชาติ หรือเกิดเป็นพรหม เลย

 

สุสานสวรรค์

ขอบคุณท่าน Phanudet และทุกๆท่านมากเลยครับ
ผมเองก็เคยมีข้อสงสัยในเรื่องนี้เมื่อนานมาแล้วเหมือนกัน
กระจ่างมากเลยครับ
ขอบคุณครับผม

;k07

เชิญชม BLOG ทำบุญบริจาคโลงศพเพื่อการกุศลครับ
>>>>>>>>>>> คลิก <<<<<<<<<<<​

 

ถ้าเป็นรูป...ไม่ครบ แต่ถ้าเป็นนามยังอยู่ครบค่ะ

 

"หลวงปู่ฝั้น ท่านว่า ธรรมของพระพุทธเจ้า แปดหมื่นสี่พันพระธรรมขันธ์นั้นอยู่ที่ตัวเรา ไม่ใช่ที่ไหนอื่น"
ขอเพียงเราพบประจักษ์เข้าเท่านั้น ก็ถึงที่สุดแห่งกองทุกข์แล้ว

 

ถ้าโดยการนับ ครบครับ

นับยังไง ค้นหาข้อมูลเอานะครับ ไม่ยาก ง่ายมัก ๆ

 

โอเคครับ ผมคิดว่า การท่องจําคงเป็นการฝึกอีกแบบ ทําให้กําหนดรู้ว่าธรรมอันไหนควรใช้เมื่อตอนไหนละมั้งครับ