มีปัญหาเวลานั่งสมาธิครับ

อาบน้ำ แปรงฟันให้สะอาด ไม่ต้องไปเคร่งเครียดจนเกินไป
สวดมนต์ ไหว้พระเสร็จ ทำใจสบายๆ
นั่งกำหนดลมหายใจ หายใจเข้าพุทธ หายใจออกโธ ไม่ต้องกระชากดึงลมหายใจ หายใจเข้ารู้สึกลมกระทบปลายจมูก ค่อยๆ เคลื่อนเข้าสู่หลอดลมลงปอด หายใจออกโธรู้สึกลมหายใจอุ่นๆ จากปอดผ่านหลอดลมออกจากรูจมูก กำหนดรู้สึกไปเรื่อยๆ กำหนดได้ไปเรื่อยๆ จะเกิดความปิติ ไม่ต้องไประลึกคิดไปถึงเรื่องใด หรือแม้แต่นิมิตใด ๆ สนใจแต่ลมหายใจเย็นๆ อุ่นๆ ที่ผ่านเข้าออกหลอดลม กำหนดได้สงบแล้วจะเกิดความปิติ แล้วค่อยๆ พิจารณาร่างกายของเราว่าสิ่งนี้ไม่เที่ยงแท้หนอ ความเกิดเป็นทุกข์ ความพลัดพรากจากสิ่งที่รักที่พอใจก็เป็นทุกข์ การไม่ได้ในสิ่งที่รักที่พอใจก็เป็นทุกข์ แม้ไม่บำรุงกายนี้วันไหน มันก็บูดเน่าเหม็นดูไม่ได้ มีแต่การพ้นจากการเกิดนี้คือนิพพาน เป็นหนทางพ้นจากความเศร้าหมองทั้งหลายนี้ กองทุกข์นี้

ทำไปเรื่อยๆ กำหนดไปเรื่อยๆ วันละนิด วันละหน่อย อย่าไปเกร็ง หากถามว่าทำถึงแค่ไหนถึงจะถือว่าใช้ได้ ถ้าความโลภ ความโกรธ ความหลง ของคุณลดน้อยลง ถือว่าคุณปฏิบัติใช้ได้แล้วครับผม

ส่วนตัวผมเอง ได้ปฏิบัติบ่อยๆ สัมผัสได้ว่ากิเลสลดลง เวลาจะโกรธคน เวลารู้สึกอยากได้ หรือเวลาหลงไปกับสิ่งใด จิตผมก็จะแว๊บภาพหลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ บางครั้งก็หลวงปู่ทวด ครูบาอาจารย์ที่ผมนับถือ ขึ้นมาทันที (ปฏิบัติแล้วโลภ โกรธ หลง ของเอ็งลดลงหรือป่าว ถ้าลดลงข้าว่าเอ็งใช้ได้ หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ)

 

อนุโมทนาบุญด้วยครับ

 

สมาธิจะเกิดได้ดีต้องพยายามทำในชีวิตประจำวันด้วยครับ ลองศึกษาสติปัฎฐาน4ดูนะครับ
การฝึกในระหว่างวันนั้นจะช่วยสะสมกำลังสมาธิได้ดีครับ

 

เพราะไม่มีคำ ภาวนา ครับ

 

กลัวสิ่งที่เห็น ทำให้ใจไม่เป็นสุขและไม่อยากปฏิบัติธรรมต่อ

โพสท์ผิดค่ะ

 

ส่วนตัวผมเองเลยนะครับ จะเอาไปลองใช้ดูก็ได้ แล้วแต่จริตคนนะครับ ว่าถูกกันหรือเปล่า

สมาธิของผม ต้องทางสายกลาง ถึงจะลงไปได้
ตึงเกินไป เพ่งคำบริกรรมเกินไป ร่ายกายจะไม่เบาลง ผมสังเกตจาก จับความรู้สึกที่คิ้วตัวเอง ถ้าคิ้วเริ่มขมวด หรือ หันเข้าหากัน แปลว่ากำลังเพ่งคำบริกรรมเกินไป หรือ กำลังบังคับลมหายใจ (คือบังคับให้มันหายใจเข้า-ออก แล้วเน้นคำบริกรรม)
หย่อนเกินไป จิตใจจะฟุ้งซ่าน คิดไปเรื่อย อันนี้ให้กำหนดรู้ พอเริ่มรู้สึกตัวว่าฟุ้งปุ๊บ กำหนดเลย ฟุ้งหนอ ฟุ้งนะ รู้ว่าฟุ้ง ตามแต่ท่านจะกำหนด สำคัญคือ รู้สึกตัวให้ได้ ว่า สติ ไม่ได้อยู่กับการจับคำบริกรรม หรือ ลมหายใจเสียแล้ว แล้วสติจะกลับมา

จะลองใช้วิธี มรณานุสติก่อน ก็ได้นะครับ ระลึกถึงว่า ชีวิตเราไม่เที่ยง จะตายเมื่อไหร่ก็ได้ นั่งทำสมาธิ อุกกาบาตตกใส่หัว ทะลุหลังคาบ้านก็ยังตายได้
ตอนผมเริ่มฝึกสมาธิใหม่ๆ ผมใช้เทคนิค นับถอยหลัง... มันฟุ้ง คิดมาก คิดไปเรื่อย ก็ให้ตั้งใจคิดมันเสียเลย คิดว่า สมมติ ถ้าเรามีอายุขัยเหลือแค่ 1 ปี เราต้องทำอะไรในชีวิต พี่ ป้า น้า อา แฟน ทรัพย์สิน สัตว์เลี้ยง เราต้องทำอะไรกับมัน เอาไปฝากใคร ทำพินัยกรรมยกให้ใคร ไล่ให้ละเอียดเลย แล้วก็ ลดเวลาลงมา ถ้าเหลือ 1 เดือน เราทำอะไรได้บ้าง อะไรที่ต้องทำก่อน เหลือสัปดาห์นึง เราต้องไปร่ำลาใครบ้าง เหลือวันนึง เราจะอยู่กับใคร จะทำอะไรกับเวลาที่เหลือ ไล่มาลงกระทั่ง เหลือวินาทีสุดท้ายในชีวิต
ส่วนตัวผม ใช้วิธีนี้ ชะงัดนัก ภายใน 2-3 นาที เข้า ขณิกะสมาธิได้เลยครับ

 

การปฏิบัติสมาธิอย่างพวกเราๆถ้าคิดจะเอาให้ใจสงบแล้วเกิดวิมุติ มีดวงตาเห็นธรรม(ชาติ)ที่เป็นอยู่รอบๆตัวและจิตเราเกิดกลัวอันตรายหรือกลัวตายต่างๆนานาแล้ว ขอแนะนำให้ทำสมาธิแบบใจสบายๆเอาปัญญามาพิจารณาแล้วปลงสังเวชหรือสังขารแล้วค่อยๆลดละกิเลสให้เบาบางจนเหลือน้อยถึงหมดไป(แบบสุขวิปัสโก) แต่ถ้าอยากมีฤทธิ์หรือมีอภิญญาต่างๆถ้าจิตยังกลัวตายกลัวลำบากไม่แนะนำให้ทำ เพราะสมาธิขั้นที่จะทำให้เกิดฤทธิ์เกิดอภิญญานี้เป็นสมาธิใกล้ตายหรือเฉียดตายแล้วครับ ท่านลองเอาปัญญาไปค้นคว้าประวัติพระอาจารย์ที่มีบุญฤทธิ์หรืออิทธิฤทธิ์ดูว่ากว่าทุกท่านจะได้สมาธิขนาดนี้ ท่านผ่านการเกือบตายหรือเฉียดตายมาด้วยกันทั้งนั้นครับ....สาธุขอให้เจริญในธรรม

 

เอ่อ ถามหน่อยครับว่า คำภาวนา หรือการ ภาวนา ในที่นี้ หมายถึงอะไรหรอครับ