ประสบการณ์วัตถุมงคล หลวงพ่อพระราชพรหมยาน วัดท่าซุง

ประสบการณ์ครั้งแรกและครั้งเดียวแต่เป็นประสบการณ์ที่ประทับใจไม่รู้ลืมไปตลอดชีวิต โมทนาสาธุด้วยครับคุณ Wittaya

เสียดายที่สุดของผมคือไม่ได้ไปร่วมงานหล่อสมเด็จองค์ปฐมในครั้งนี้ งานไหนๆก็ไปเกือบหมดแต่ดันไม่ได้งานนี้ด้วย :'''(

 

สวัสดีครับพี่ <!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->Wannachai001<!-- google_ad_section_end --> แสดงว่า พี่เองก็เป็นลูกศิษย์หลวงพ่อมานานถึงได้ไปมาแทบทุกงาน อนุโมทนาด้วยนะครับ และ ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ

 

ดีใจมากครับที่ได้รู้จักพี่น้องลูกหลานหลวงพ่อด้วยกัน

เรียกผมว่าวันก็ได้ครับ

 

ไม่ได้อ่านข้ามครับ แต่ไม่ได้อ้างอิงทุกโพสต์ รออ่านต่อนะครับผม

 

รออ่านเหมือนกัน.....ชอบ...เรื่องของหลวงตา...มากครับ..อนุโมทนา....ด้วยคนครับ..ที่นำมาเล่าให้ฟัง....ให้ลูกให้หลาน..ได้ชื่นใจ....

 

ชอบมากค่ะ อนุโมทนากับคุณWittaya403ด้วยค่ะ ^_^ รอฟังต่อ เป็นลูกศิษย์ใหม่ ที่ไม่ทันหลวงพ่อค่ะ อยากฟังเรื่องตอนรุ่นพี่คุณพบหลวงพ่อตอนตี 2 อย่าลืมมาเล่าต่อนะคะ

 

....ขอบคุณสำหรับลูกหลานหลวงพ่อทุกๆท่านสำหรับกำลังใจนะครับ ในเมื่อมีสุภาพสตรีอย่างคุณ dawduck ขอฟังประสบการณ์หลวงพี่ที่ท่านเจอหลวงพ่อ ก็ขอเล่าเรื่องนี้เพื่อเป็นขวัญและกำลังใจแก่ลูกศิษย์รุ่นหลังที่ไม่ทันหลวงพ่อก่อนก็แล้วกัน คุณ Chopper1972 , พี่วัน , น้อง Danainan คงไม่ว่านะครับ...
….หลังจากผมจบการศึกษา โชคชะตาก็พาระหกระเหินได้มาทำงานที่ โรงพยาบาลแห่งหนึ่งแถบชานเมืองในกรุงเทพฯ บังเอิญหลวงพี่ท่านนี้ ก็เป็นรุ่นพี่ผมเอง เลยได้มาเจอกันที่นี่ เป็นโรงพยาบาลในเครือเดียวกันครับ แต่อยู่กันคนละโรงพยาบาล หลวงพี่สมัยเป็นฆราวาสนั้น ท่านทำตัวแบบเพื่อชีวิตมาก ท่านเล่นกีตาร์เก่ง ร้องเพลงเก่ง มีอุดมการณ์เพื่อชีวิตสูง ไปทำงานนี่ สะพายย่าม ใส่รองเท้าแตะ นึกเอาละกันว่าท่านขนาดไหน ที่ขาดไม่ได้คือ ท่านขี้เมาอย่างหนัก ก็ตั้งแต่สมัยเรียนแล้วล่ะครับ จบมายิ่งเมาหนักกว่าเดิม ...ลงเวรก็ตั้งก๊งกะน้องๆประจำ..ไม่ได้มีวี่แววว่าจะมาฝักไฝ่ทางธรรมะได้เลย...
....จวบจนวันหนึ่ง หลวงพี่ท่านเจอมรสุมชีวิต พ่อเสีย...รวมทั้งเรื่องอื่นๆอีก ทำให้ชีวิตท่านย่ำแย่ลงมาก ได้รับคำชี้แนะจากน้องคนหนึ่ง ในโรงพยาบาล ซึ่งเป็นลูกศิษย์หลวงพ่อ จึงได้เริ่มหันหน้าเข้ามาศึกษาทางนี้ มาตอนหลังผมทราบ ก็เลยโทรไปชวนท่านย้ายมาอยู่ที่ โรงพยาบาลเดียวกัน ตกกลางคืนถ้าได้อยู่เวรด้วยกันก็ทำวัตรสวดมนต์กัน...ก็ได้คุยกับท่านเรื่องธรรมะบ่อยๆจนหลวงพี่ท่านมีศรัทธามั่นคงกับหลวงพ่อ เลิกดื่มเหล้า ถือศีลห้าบริสุทธิ์ ...แต่สิ่งหนึ่งที่ท่านบ่นให้ผมฟังบ่อยๆ ก็คือ ท่านเสียใจนิดๆที่ท่านเกิดมาทันหลวงพ่อ แต่เข้ามาวัดช้าไป หลวงพ่อท่านไม่อยู่ซะแล้ว ... “วิทยาเอ๊ย เมื่อก่อนหลวงพี่มัวทำอะไรอยู่ว๊า..ไปทำแต่เรื่องไร้สาระ กว่าจะรู้สึกตัวหลวงพ่อก็ไม่อยู่ซะแล้ว อิจฉาวิทยาจริงๆที่ได้เจอหลวงพ่อ ” ... ผมก็ได้แต่ปลอบใจท่านว่า “ พี่ครับ ...หลวงพ่อท่านละไปแค่ขันธ์ห้า แต่ท่านยังอยู่ดูพวกเราไม่ห่าง ท่านไม่ได้ไปไหน...ถ้าพี่ทำตัวดี ไม่แน่นะครับ อาจจะเจอหลวงพ่อมาโปรดก็ได้ มีคนเจอท่านมากายเนื้อตั้งหลายคนแล้ว ” ....ท่านก็พยักหน้าเออออไปตามเรื่อง...แต่ก็ตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติตามที่หลวงพ่อสอน...
....วันหนึ่ง หลวงพี่มาเข้าเวรแต่เช้า รีบมาบอกกับผมด้วยสีหน้าตื่นเต้นว่า “วิทยา...เมื่อคืนพี่เจอหลวงพ่อด้วย” ...ผมก็คิดว่า หลวงพี่คงเจอในกรรมฐาน หรือ ในความฝัน เลยได้แต่รับฟังเฉยๆ แต่ข้อมูลที่ออกจากปากหลวงพี่ต่อมานี่สิ ทำเอาผมอึ้ง...” ตอนประมาณตีสองนี่แหละ พี่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา และก็รู้สึกว่า มีใครมายืนอยู่ปลายเตียง ก็เลยมองไปที่ปลายเตียง พอสายตาเริ่มชินกับความมืด ก็ต้องตกใจสุดขีด หลวงพ่อท่านมายืนอยู่ปลายเตียง” ....” เห็นในมโนฯหรือครับพี่” ผมถาม ท่านตอบว่า ...” ไม่ใช่ เห็นด้วยตาเนื้อนี่แหละ หลวงพ่อมาด้วยกายเนื้อ และพี่เองไม่ได้ฝันไปแน่นอน ท่านมายืนอยู่เกือบชั่วโมง ... พี่ก็เอาแต่นั่งมอง จนนานไป รู้สึกกลัว ( ซะงั้น.. - -“ ) ก็เลยล้มตัวลงนอนคลุมโปง พอแอบโผล่หน้าลอดผ้าห่มมาดูอีกทีท่านก็หายไปแล้ว....สรุปว่า อยากเจอหลวงพ่อ แต่พอเจอท่านจริงๆกลับกลัว ไม่กล้าแม้แต่จะคุยกับท่านว่างั้นเถอะ แล้วลูกศิษย์หลังๆที่อ่านกัน อยากเจอหลวงพ่อเนี่ย เกิดเจอหลวงพ่อเข้าจริงๆอย่างหลวงพี่ท่าน จะเป็นแบบนี้กันมั้ยนะ...
...หลังเหตุการณ์ในวันนั้น ก็ทำให้ท่านเชื่อมั่นในองค์หลวงพ่อมาก จนนำมาซึ่งการบวชที่วัดในปีนั้นเอง ทำแรกจะลาไปบวชแค่หนึ่งเดือน ... ผ่านไปหนึ่งเดือนท่านก็ลาต่อเป็นสามเดือน พอครบสามเดือน ก็ต่อมาจวบจนปัจจุบันนี่แหละครับ ถ้าหากท่านใดสงสัยประการใดก็ไปสอบถามท่านได้ ปกติหลวงพี่ท่านจะประจำอยู่ที่ศาลานวราช ชื่อ หลวงพี่ทนงศักดิ์ ... บอกท่านว่า อีตาวิทยามันเอาเรื่องหลวงพี่มาโม้ให้ฟังน่ะจริงเท็จแค่ไหน...แต่ช่วงนี้ท่านไม่อยู่นะครับ ไปประจำที่วัดสาขาที่เยอรมัน ประมาณเดือน พฤศจิกายนถึงจะกลับ...

.....ครับ หวังว่าคงเป็นอีกเรื่องที่คงสร้างกำลังใจให้กับลูกศิษย์รุ่นหลังที่ไม่ทันหลวงพ่อกัน อย่าไปน้อยอกน้อยใจเลยครับ หลวงพ่อท่านจากไปแค่ขันธ์ห้า คิดดีทำดี ทำตามที่ท่านสอน วันหนึ่ง ท่านอาจจะได้มาเล่าประสบการณ์ให้พี่ๆน้องๆลูกหลานหลวงพ่อได้ฟังกันอย่างเรื่องของหลวงพี่ท่านก็ได้...แต่อย่างที่ผมถามล่ะ “จะกลัวหลวงพ่ออย่างหลวงพี่ท่านมั้ย”....ฝากไว้ให้คิดกันครับ...

 

ผมพึ่งเลิกงาน ...มาตามอ่านนะครับคุณวิทยา...

 

เลิกงานเร็วจังครับ...ดีจัง ^^

 

ขอโมทนากับท่านอาจารย์ทนงศักดิ์และคุณวิทยาครับ

ท่านพ่อยังคงตามเก็บลูกหลานท่านอยู่แม้ท่า่นจะละขันธ์ไปแล้วก็ตาม

 

ขอโมทนากับท่านอาจารย์ทนงศักดิ์และคุณวิทยาครับ

ท่านพ่อยังคงตามเก็บลูกหลานท่านอยู่แม้ท่า่นจะละขันธ์ไปแล้วก็ตาม

 

อยู่ต่างประเทศ เวลาเร็วกว่าเมืองไทยน่ะครับคุณนอร์...

 

.......อยากเจอหลวงพ่อ...ด้วยตาเนื้อมากๆ...เลยครับ....ขอบคุณครับที่นำมาเล่าให้ฟัง.....

 

เพิ่ง บูชา พระหลวงพ่อมาครับ อยากทราบว่า พี่ๆ ท่านใด มีประสบการณ์ กับพระรุ่นนี้ บ้าง หรือ ใคร พอมีภาพถ่ายออร่า ก็ ขอชม หน่อย ครับ (หากภาพไม่สะดวก ทาง PM ก็ได้ ครับ)

 

เป็นกำลังใจกับศิษย์ใหม่มากค่ะคุณวิทยา ^_^ ถ้าได้เจอหลวงพ่ออย่างหลวงพี่จริง จะรีบถามเรื่ิองการภาวนาเลยค่ะ กลัวแต่ว่าจะดีใจจนลืมถาม-_-"

 

ไปอยู่ประเทศไหนแล้วครับเนี่ย .. ^^

ใช่ครับ ความเมตตาของหลวงพ่อท่านนี่ช่างสุดประมาณจริงๆ

คิดดีทำดี ปฏิบัติให้ได้ตามที่ท่านสอนครับ วันหนึ่งน้องอาจเป็นคนที่โชคดีอีกคนก็ได้ครับ..^^

ถึงได้เจอ หรือ ไม่ได้เจอกายเนื้อ หลวงพ่อท่านก็อยู่กับเราตลอดเวลาแหละครับ ท่านรักลูกทุกคนเสมอกัน...ผมก็ภาวนาขอให้คุณ dawnduck ได้เจอหลวงพ่อท่านอย่างที่ปรารถนานะครับ ^^

 

ติดตามอ่านเรื่องราวของคุณWittaya403 ตลอดรู้สึกประทับใจมากจริงๆ และขอโมทนาบุญด้วยนะครับ ผมเองแม้ว่าจะรู้จักหลวงพ่อก่อนที่ท่านจะสิ้น แต่ไม่มีโอกาสได้ไปกราบองค์ท่านจริงๆเลยสักครั้ง กระนั้นก็พยายามปฏิบัติตามคำสั่งสอนของท่าน นึกถึงท่านและหลวงปู่ปานอยู่เสมอๆ
รู้สึกว่าท่านยังมองดูพวกเราลูกหลานและคอยดูแลอยู่ไม่ห่างเลยครับ

 

ขอบคุณครับคุณ Krita ผมเองก็ดีใจครับ ที่ได้มีโอกาสมาถ่ายทอดประสบการณ์ให้กับ พี่ๆน้องๆลูกหลานหลวงพ่อได้ฟังกัน ผมเองอยากหนังสือที่หลวงตาวัชรชัยท่านเขียน สองเล่ม คือ "มรดกพระดี" กับ "บนเส้นทางพระโยคาวจร" ครับ หลวงตาท่านถ่ายทอดประสบการณ์ที่ท่านเคยอยู่กับหลวงพ่อไว้ดีมาก ใครยังไม่เคยได้อ่านแนะนำเลยครับ เรื่องของผมนี่ไม่ถึงหนึ่งในล้านเมื่อเทียบกับประสบการณ์หลวงตาท่าน อ่านแล้ว ได้กำลังใจและศรัทธาในองค์หลวงพ่อเพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก ใครที่เคยอ่านแล้วก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ.. ^_^

 

... มาต่อกันเรื่องวัตถุมงคลของหลวงพ่อตามที่สัญญาไว้แล้วกันนะครับ ผมเอง ไม่ค่อยได้สะสมวัตถุมงคลของหลวงพ่อไว้ซักเท่าไหร่ มีอยู่แค่ไม่กี่ชิ้น...ตั้งแต่ออกจากวัดมาคราวนั้น ก็แขวนอยู่เท่านี้แหละครับ..



...อายจัง..ไม่ได้เลี่ยมสวยงามแบบชาวบ้านเขาเลย แต่ก็ได้รับประสบการณ์มากมาย ส่วนใหญ่จะเป็นแคล้วคลาดจากอุบัติเหตุ และ ทำอะไรก็จะราบรื่นเสมอ ...ถึงจะแคล้วคลาดมากมายแต่ที่โดนจังๆก็มีเหมือนกัน คือ
1.ตอนเรียนอยู่ มข.ขับมอเตอร์ไซด์เข้าไปในเมือง ขับด้วยความเร็วประมาณ 120 กม./ชม. วันนั้นนึกมันอยากเป็นเด็กแว้น บิดมันซะเฉยๆ ... เจ้ากรรม วิ่งตามรถเก๋งอยู่เลนขวา เค้าดันเบรคกระทันหัน เพื่อยูเทิร์น ผมตามมาติดๆ ด้วยความที่เค้าเบรคกระชันชิดและความเร็วผมขนาดนี้ คิดว่ายังไงก็เบรคไม่อยู่แน่นอน ...ทำใจแล้วครับว่าชนแน่ๆ แต่พอล้อหน้าเกือบจะชนท้ายรถเก๋งอยู่แล้ว จู่ๆรถก็หยุดเอาดื้อๆ แบบไม่เป็นเหตุเป็นผลเท่าไหร่ คือมันหยุดกิ๊กแบบเฉยๆแบบไม่เป็นธรรมชาติ ทั้งที่แรงเฉื่อยมันเยอะขนาดนั้น.. ถ้าโดยปกติยังไงผมก็ต้องชนท้ายเค้าด้วยความแรงแน่นอน...แต่พอจะชนจริงๆมันเหมือนใครเอามือมาฉุดมันไว้ให้มันหยุดดื้อๆซะอย่างงั้น ซึ่งผมเองก็รู้จักรถผมเป็นอย่างดี ว่า เฉพาะระบบเบรครถมันทำแบบนั้นไม่ได้แน่นอน ...มันเป็นไปได้ยังไงที่ รถหยุดกึกห่างท้ายเขานิดเดียว พอตั้งสติได้ก็ขับต่อไปแบบงงๆ..คิดแล้วคิดอีกก็หาเหตุผลไม่ได้ว่า...”มันหยุดได้ไงวะ”... อ้อ มอเตอร์ไซด์คนนี้ผมเจิมด้วยน้ำมนต์ชาตรีหลวงพ่อด้วยนะครับ...

2. ครั้งที่สอง มอเตอร์ไซด์คันเดิมนี่แหละครับ ขับไปในเมืองขอนแก่น ติดไฟแดงอยู่ในเมือง พอไฟเขียวผมก็ออกรถ เจ้ากรรมอีกแล้ว มีมอเตอร์ไซด์ผู้หญิงเลี้ยวขวามาด้วยความเร็ว ( รถผมทางตรง ) ก็จ๊ะเอ๋กันกลางสี่แยกนั่นเอง โครม...รถทั้งสองคันประสานงากันอย่างแรง...รถล้มทั้งสองคัน กลางสี่แยกนั่นเอง แต่รถที่ตามหลัง เบรคทัน ไม่ทับเราซ้ำ...ผมรีบลุกขึ้นมาจูงรถออกจากถนน ทั้งผมและรถไม่เป็นอะไรเลย แต่รถเขาล้อหลุดจากโช๊ค ไปต่อไม่ได้และขาเจ็บมากด้วย เขาก็ขอโทษขอโพยเพราะรู้ว่าเขาผิด..แต่ผมไม่ติดใจอะไรเพราะเราและรถไม่เป็นอะไรเลย ก็เลยต่างคนต่างไป ผมขับรถกลับ มหาวิทยาลัย แบบงงๆอีกครั้ง...

นอกจากสองครั้งนี้ ก็แคล้วคลาดตลอดครับ ไม่เคยโดนอะไรแผ้วพานเลย... ( มีต่อนะครับ )

 

ที่คุณวิทยามีอยู่ก็ถือว่าสุดยอดพระเครื่องวัตถุมงคลแล้วละครับ

โมทนาสาธุกับหลวงพี่ทนงศักดิ์ด้วยครับ เข้าถึงรสพระธรรม อ่านดูแล้วคิดว่าท่านคงไม่สึกตลอดชีวิตแล้วละมังครับ