รบกวนถามท่านผู้รู้เกี่ยวกับการปฎิบัติสมาธิแล้วไปต่อไม่ถูกคะ

รบกวนถามผู้รู้คะ ขอบคุณคะ
พอดีว่าแฟนเวลาปฏิบัติสมาธิเหมือนจะมีอารมณ์เข้าฌาณตลอด
คือจิตจะนิ่งลึกไปเรื่อย ๆ ไม่รับรู้รอบข้าง พอลึกลงไปได้สักพักเหมือน
เค้ารู้ตัวแล้วมีความรู้สึกเหมือนจิตตัวเองจะหลุดเค้าก้จะไม่กล้าไปต่อ
ซึ่งตรงนี้เค้าฝึกของเค้าเอง ไม่ได้มีครูบาอาจารย์ควบคุม
เลยอยากรู้จากท่านผู้รู้ว่า ถ้าต้องการปฏิบัติให้ก้าวหน้าควรทำอย่างไร
ต่อจากนั้นคะ เพื่อให้เค้ามีความก้าวหน้าทางสมาธิและทางธรรมคะ

 

ฌาณ หรือ ฌานัง..แปลว่า เพ่ง คือ เอาจิตจดจ่ออยู่กับคำบริกรรมหรือสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เช่น คำว่า "พุทโธ" เป็นต้น ถ้าจิตเข้าถึงฌาณ(จริง ๆ) จะมีอาการ..
1.รู้คำบริกรรมทุกคำ ไม่หลงลืม หูได้ยินเสียงต่าง ๆ ชัดเจนแต่ไม่รำคาณต่อเสียงต่อสิ่งรอบข้างเรียกว่า ปฐมฌาณ (ฌาณ1)
2.คำบริกรรมหายไปเลยโดยเด็ดขาด (เหมือนเราลืม) แต่ยังรู้ลมหายใจเข้าออกอยู่ ไม่หลุดไปไหน เสียงหรือสิ่งรอบข้างเริ่มจางลง จางลง(จิตเริ่มห่างกาย) เรียกว่า ทุติยฌาณ(ฌาณ2)
3.คำบริกรรมหายไปเด็ดขาด ลมหายใจ เสียงหรือภาวะสิ่งรอบข้างจางไปเกือบจะไม่ได้ยินเรียกว่า ตติยฌาณ (ฌาณ3)
4.ลมหายใจหายไป(แต่ร่างกายยังหายใจปกติ) ไม่รับรู้เสียงหรือภาวะสิ่งรอบข้าง ตัวนิ่งแข็งเหมือนคนตาย (ภายในจิตใจมีอารมณ์หนึ่งเดียวและความวางเฉย เฉยจริง ๆ).พอถึงเวลาพอสมควร จิตจะคลายออกมารับรู้ภาวะสิ่งต่าง ๆ รอบข้างเอง เรียกว่า จตุถฌาณ(ฌาณ4)
ถ้าเป็นฌาณจริง ๆ จิตจะ "ไม่หลุด" ไปไหนครับ มีแต่จิตจะละเอียดขึ้น ตามกำลังฌาณที่เข้าถึง การเข้าฌาณเปรียบเหมือนการลับมีดให้คม (ปัญญาจะแหลมคม)ถ้าใช้ให้เป็น ก็จะมีประโยชน์ต่อตนเองมากมายมหาศาล
ครูบาอาจารย์ท่านบอกไว้ว่า ถ้าเข้าถึงฌาณ4แล้ว เมื่อจิตคลายออกมาจิตจะอยู่ใน อุปปจารสมาธิ ในช่วงนี้ให้ใช้ปัญญาพิจารณาธรรมข้ออื่น ๆ ใดที่ตนชอบ ก็จะทำให้การทำสมาธิของเราก้าวหน้า แน่นอนครับ
..สิ่งนี้คือ สมถะ นำ วิปัสสนา ครับ เหมือนโซ่คนละข้อ แต่แยกกันไม่ได้ ต้องไปด้วยกันตลอด
...แถมท้ายครับ สมาธิวิปัสสนาในพระพุทธศาสนาไม่มีแบ่งแยกครับ สายไหน ดีหมด ถ้ามาจากพ่อองค์เดียวกัน ถ้ามีใครมาแสดงอาการเปรียบเทียบว่า สายนั้นดีกว่าสายนี้ สายนี้ไปช้ากว่าสายนั้น สายนั้นไปเร็วกว่าสายนี้ แสดงว่าคน คนนั้นไม่ได้อะไรเลยครับ มีแต่ความถือตนถือตัว มีแต่อาการ ยกตนข่มท่าน กิเลสทั้งนั้นครับ..จบข่าว (เดียวท่านผู้รู้ก็มาเสริมครับ ค่อย ๆ ศึกษาไปครับ )

 

ถ้าอยากก้าวหน้าทางสมาธิ ก็ทำต่อไปทางเดิมหนะครับ

ถ้าอยากก้าวหน้าทางธรรม ให้ศึกษาวิปัสสนาด้วยครับ เพราะทางที่ทำอยู่นั้น ไม่เกิดปัญญาในทางธรรม ยกเว้นเป็นผู้มีของเก่าถึงพร้อม จึงจะเกิดขึ้นมาเอง แต่หากยังไม่ใช่ ต้องขวนขวายเรียนรู้เอาหน่อยครับ

 

ขอบคุณ คุณคนยองและคุณปุณบพิธ ที่ให้คำแนะนำคะ พอเป็นความรู้ให้แฟนนำไปปฎิบัติได้ดีทีเดียวคะ
เพราะก็สงสัยมานานแล้วคะว่า ต้องทำยังไงต่อเวลาถึงจุด ๆ นั้นที่เคยปฎิบัติถึง คือเหมือนไม่รู้ว่าปลายอุโมงค์มีอะไรคะ เหมือนกล้า ๆ กลัว ๆ ที่จะไปต่อคะ

 

กำจัดความกลัวให้ได้ คนจะเอาธรรมะ ต้องสู้กับกิเลส กิเลส 2 ตัวที่ต้องสู้ให้ได้ก่อนเพื่อน คือความกลัว และความขี้เกียจครับ ทำต่อไป..สู้ๆ

 

ให้ ฝึกรักษา วินัยในการใช้ชีวิตง่ายๆ ก่อน เช่น การตื่น การกิน การนอน เจริญสติในการทำอะไรให้รู้เนื้อรู้ตัว คอยกำกับ ความคิด การกระทำ อย่าให้มันไหลไป ไม่รู้เนื้อรู้ตัว
ให้สวดมนต์ ด้วยจิตใจเบิกบาน เป็นกิจวัตร

เมื่อจิต เริ่มสงบ เริ่มเบิกบาน เป็นปกติสุข แล้วจึงค่อยฝึกนั่งสมาธิ แล้วสมาธิจะไม่ตกภวังค์ แบบที่เป็นอยู่

 

เวลาฝึกสมาธิควรมีสติกำกับทุกขณะค่อยๆปฏิบัติอย่าเร่งรีบ ผลของสมาธิมีมากมายหลายขั้นตามกำลังของแต่ล่ะคน ทำต่อไปใกล้ได้สมาธิแล้วครับ อนุโมทนาสาธุ

 

ทำไปเรื่อยๆน่ะดีแล้วครับ สมาธิมาหลากหลายอริยาบถ ยืน เดิน นั่ง นอน ลองดูอริยาบถอื่นบ้างเผื่อจะถูกจริตน่ะครับ ศึกษาวิปัสสนาควบคู่ไปได้ยิ่งดีครับ เจริญสติ ควบคู่ไปด้วยเป็นสิ่งสำคัญ

โมทนาครับ

 

ครูบาอาจารย์นั้นหาไม่ยากหลอกครับ...ครูพระธรรมเทศนา ครูตำรา ที่ท่านได้ทรงเทศนาไว้มีอยู่.....

ขาดแต่ว่าผู้ที่ถามไม่ใช่ผู้ที่ประสบ การที่จะบรรยายสภาวะธรรมนั้นเป็นไปได้ยาก....ต่อให้คุณได้ถามจากที่นี่ไปแล้ว คุณไปบอกแฟนคุณแต่แฟนคุณไม่ได้เป็นอย่างนั้น ที่ว่าจะดีขึ้นกลับร้ายไปใหญ่ ที่ว่าจะชัดขึ้นกับหลงไปใหญ่....

ทางที่ดีให้แฟนคุณมาถาม และที่สำคัญผมไม่ทราบว่าแฟนคุณปฏิบัติกรรมฐานกองใหน พระพุทธเจ้าทรงสอนไว้ ๔๐ กอง ซึ่ง ๔๐ กองนี้ถ้ารู้วิธีปฏิบัติไปสู่การเจริญปัญญาหรือที่ชอบเรียกกันว่า วิปัสสนา นั้น สามารถทำได้ทุกกองโดยไม่ต้องมานับ ๑ เริ่มใหม่ให้เสียเวลา.....

ในเรื่องของพระธรรมเทศนา ในเรื่องของสภาวะธรรมการปฏิบัติ ผมได้ศึกษามาจากครูบาอาจารย์หลายท่าน ถ้าผมทราบชัดผมสามารถบอกให้แฟนคุณไปศึกษาต่อจากครูบาอาจารย์ท่านใหนต่อไปได้....แต่ที่สำคัญ แฟนคุณต้องมาถามเอง.....

 

ก็ทำต่อไปแบบเดิมไม่กลัวอะไรทั้งงั้นครับ

 

จขกท. อ่านตามคำแนะนำ ที่ผ่านมาจาก Rep ต่างๆข้างต้นได้เลยครับ ทุกท่านแนะนำได้ดีแล้วครับ..

 

ควรดูลมหายใจเข้า ลมหายใจออกด้วย ในช่วงจิตกำลังจะนิ่ง ให้จิตอย่กับลมหายใจให้มากๆๆ
ในช่วงที่นิ่งมากๆ ให้เกบความร้สึกไว้ ไม่ต้องสนใจ แล้วก้ทำต่อไป แต่ไม่อยากให้นิ่งกว่านี้
ก้หายใจยาวๆเข้าเต็มปอด 2-3 ครั้ง ก้รุ้สึกตัวแล้วคับ ไอ้อาการเหนต้นอุโมงค์ ปลายอุโมงค์
มันหาที่สิ้นสุดไม่เจอหรอก อย่าไปพยายามเอาคำตอบกับนิมิตรนี้ เราต้องการอย่อย่างเดียวคือจิตสงบ กับเอกัคคตา

 

พระท่านสอนมาว่า เสพความนิ่ง(ลมหายใจดับ) ให้นาน แล้วมันจะแน่น (ขึ้นเรื่อยๆ)
และถ้านานพอแล้ว อิ่มแล้ว เวลาออกจากสมาธิ เสพต่อไป โดยลืมตาเปลื่ยนอิริยาบท ก็ยังนิ่งเหมือนเดิม (หรือเปล่า) ถ้านิ่งจริง ไม่ว่า อิริยาบทไหน ก็ต้องนานและแน่นมากขึ้นไปอีก
กลัวก็ให้รู้ว่า กลัว แล้วจะไม่กลัว

แนะนำไปหาพระสายปฎิบัติตามวัดต่างๆ ลองถามพระหลายท่านไปเรื่อยๆ จะได้คำตอบต่างกันไปเรื่อยๆ ค่ะ

 

ส่วนตัวผมไม่แนะนำให้บังคับเสพต่อไปเรื่อยๆ แม้ออกจากสมาธิ นะครับ

อาจจะเกิดอาการติดเอกกัคตาได้ จิตส่งใน ถ้าเป็นหนักๆ จะทรมานมาก ใช้ชีวิตลำบาก

 

อันนี้ความเห็นส่วนตัวครับ ทุกคนมีทางไปที่ไม่ซ้ำกันขึ้นอยู่กับบุคลแต่ละท่านย่อมไม่เหมือนกัน
สิ่งไดที่ทำแล้วสงสัย จะไม่มีทางดับได้ต้องคลายด้วยตัวเอง ทำไปอย่าได้สงสัยสัยครับ
ถ้าสิ่งที่ทำคิดว่าถูกต้องแล้วไม่ต้องกลัวครับทำไปเถิด ถ้ามีความลังเลอยู่ถึงเที่ยวถามใครๆ
ก็จะโลเลเปลี่ยนไปเรื่อยๆ เพราะทุกทางที่ไปจะต้องเจอสิ่งให้แก้ตลอดครับ จะต้องเจอ
ทั้งความหลงและความกลัวครับ ไม่มีใครที่ทำแล้วไม่เจอสิ่งเหล่านี้ครับ ไม่มีอะไรน่ากลัว
เท่ากับความกลัวในใจของตัวเองต้องผ่านไห้ได้อย่าพึ่งรีบถอนสมาธิออกมาจนกว่า ใจจะสงบ
ต้องทำหัดทำไปเรื่อยๆครับไม่ว่าอย่างไรก็ต้องให้ผ่านครับ พิจรณาให้ชัดว่ากลัวอะไร
ที่สำคัญจะต้องมีความตั้งใจทำเป็นอย่างแรก และสิ่งถัดมาคือต้องสังเกตุตัวเองครับว่าทำแล้วมีความคืบหน้าในการปฎิบัติไหม ถ้าทำได้ถูกต้องจะได้มีคำตอบด้วยตัวเองครับ
ไม่ไว่าจะฝึกในทางไดสุดท้ายจะต้องผ่านทั้งหมดครับ และจะเข้ามาจบที่จุดเดียวกัน
แต่ความชำนาญในแต่ละด้านจะไม่เท่ากันครับ ขอให้เพียรทำต่อไปอย่าท้อครับ

 

ควรฝึกให้มีสติที่ตื่นรู้ อย่าสยบนิ่งอยู่ภายใน
เมื่อจิตไม่รับรู้ลมหายใจ ก็ให้หายใจแรง ๆ เพื่อให้จิตจับลมหายใจได้ ใช้
ลมหายใจเข้า-ออกนี้ เป็นหลักของใจมีสติอยู่กับลมนี้เป็นเครื่องมือ เครื่องระลึกรู้ของจิต

ในระหว่างที่รู้ลมหายใจ เข้า-ออก จิตอาจคิดไปในเรื่องอื่น ๆ เช่น อดีต
อนาคต เรื่องอื่น ๆ เราก็ต้องมีสติที่จะรู้ว่าจิตคิดไปในเรื่องอื่น ก็ฝึกให้มีสติ
รู้ให้เร็วว่า จิตคิดออกไปจากลมหายใจ ก็ดึงกลับมารับรู้ที่ลมหายใจ เป็นหลักของจิต

ฝึกอย่างนี้เรื่อยไป จนกระทั่งเรามีสติ สลัดความคิดอื่นออกไปได้อย่างรวดเร็ว
รู้อยู่กับลมหายใจ เข้า-ออก อย่างเดียว จิตก็จะมีสติมาก สติมั่นคงอย่างยิ่ง
อารมณ์ต่าง ๆ ที่เกิดจากการคิดต่าง ๆ เราก็สลัดออกไป แล้วมาอยู่กับหลักคือ ลมเข้า-ออก

สิ่งที่เป็นผลพลอยได้ก็คือ ธรรมอันเป็นเครื่องสลัดออก ซึ่งสิ่งที่เราไม่ต้องการ เราควบคุม
การคิดได้ สติก็จะเป็นเครื่องมือที่ดีในการกลั่นกรองอารมณ์ต่าง ๆ ไม่ให้มาสู่จิต ไม่มาสั่งสม
ในจิตของเราได้อีกต่อไป ............

อย่างนี้เอาไหม ??? เรื่องพ้นทุกข์ หรือจะเอาอิทธิฤทธิ์ อภินิหาร ก็ต้องหาทางอื่นนะ