เชิญมาแชร์ ประสบการณ์ วัตถุมงคล หลวงปู่คำบุ และ ครูบาอาจารย์ สายอีสานค่ะ ค่ะ

สวัสดีครับพี่ลิน สวัสดีครับพี่ๆทุกท่าน (smile)

 

สวัสดีค่ะ ท่านก้องและสมาชิกทุกๆท่าน ช่วงนี้ไม่ค่อยมีอะไรมาอัพเดทเลยขอลงคติธรรมคำสอนแทนค่ะ

 

ล๊อก เก็ตรุ่นแรกหลวงปู่คำบุ สร้างปี 50 ฉากขาว 300 องค์ ฉากฟ้า 300 องค์ ด้านหลังอุดมวลสารเก่าหลวงปู่ญาท่านสวน และหลวงปู่คำบุ ฝังตะกรุดเส้นเกศาโรยผงตะไบ สององค์นี้มีตำหนิทเล็กน้อยด้านข้างค่ะ(หาชมยากแล้วนะคะรุ่นนี้) <fieldset class="fieldset"> <legend>รูปขนาดเล็ก</legend>
</fieldset>

 

สวัสดีค่ะ เพื่อนๆสมาชิกทุกๆท่าน วันนี้ลินก็ได้พบคำตอบแล้วค่ะ ว่าพระสมเด็จองค์นี้เป็นของหลวงปู่ท่านใด เพราะตอนคุณพ่อเล่าให้ฟังก็สับสน นึกว่าเป็นของหลวงปู่ญาท่านสวน ที่แท้ก็เป็นของหลวงปู่มาย หรือ พระครูปิยสีลวัฒน์ (บุญโฮม กนฺตสีโล) วัดบ้านดอนรังกา ต.ตาลสุม อ.ตาลสุม จ.อุบลราชธานีค่ะ
วันนั้น พ่อและลุงข้างบ้านได้ไปขับรถให้ พระครูสุเขตคุณาภรณ์ (หลวงปู่แพง โกวิโท) อดีตเจ้าคณะอำเภอตาลสุม เพื่อเข้าไปกราบหลวงปู่ญาท่านสวนค่ะ พอตอนขากลับได้ขับรถมาส่งท่าน หลวงปู่แพง ท่านก็ได้มอบ พระสมเด็จมาให้คุณพ่อและลุงข้างบ้านคนละองค์ และบอกเพียงว่า ญาท่านให้มา คุณพ่อของลินก็เก็บรักษาเอาไว้อย่างดี จนที่บ้านมีรถกะบะ เป็นของตนเอง คุณพ่อจึงนำพระสมเด็จองค์นี้ไปติดที่รถ โดยทางกวาตราช้างติดเอาไว้ คงคิดว่าจะไม่ได้เปลี่ยนรถใหม่ แต่รถคันนั้นเป็นรถมือสองและซ่อมบ่อย จึงได้ขายไปซื้อคันใหม่ และคุณพ่อก็แกะองค์พระออกมา จึงทำให้ด้านหลังขาดหายไป เลยไม่รู้ว่าเป็นพระสมเด็จของหลวงปู่ท่านใด พอลินย้อนถามท่านว่า ตอนรับมาทีแรก ไม่ได้อ่านดูหรือค่ะว่าพระของหลวงปู่รูปใด ท่านก็บอกว่า จำไม่ได้มันนานมากแล้วแถมเป็นพระเนื้อผงว่านเลยมองไม่ค่อยจะชัด
เมื่อช่วงหลายอาทิย์ก่อนลินได้กลับไปบ้านคุณพ่อ ไปค้นที่จานพระก็ได้พบพระสมเด็จที่เหมือนกับองค์นี้ และมีกล่อง ด้านหลังพออ่านได้ใจความว่าเป็นพระของหลวงปู่มาย วัดบ้านดอนรังกา ในใจว่าจะขอคุณพ่อหยิบกลับมาด้วยแล้วลืม พึ่งมานึกขึ้นได้วันนี้ เดี๋ยวถ้ากลับบ้านไปคราวหน้าจะนำกลับมาถ่ายรูปให้ชมกันค่ะ เห็นคนแถวบ้านคุณพ่อเขาพูดกันว่า พระเครื่องของท่าน เหนียวมาก จะเด่นด้านคุ้มครองป้องกันภัย ตอนนี้มีเซียนในพื้นที่เสาะหากันมากค่ะ

พระครูปิยสีลวัฒน์ (บุญโฮม กนฺตสีโล) ท่านเป็นศิษย์ของพระครูวิโรจน์รัตโนบล(ญาท่านดีโรจน์) ท่านเป็นพระเกจิอาจารย์ที่มีชื่อเสียงและเป็นที่เคารพ ศรัทธาของชาวอำเภอตาลสุม (มรณะภาพแล้ว)

พระครูสุเขตคุณาภรณ์ (หลวงปู่แพง โกวิโท)(มรณะภาพแล้ว) เป็นศิษย์ของหลวงปู่บุญศรี วัดสะพือเหนือ อ.พิบูลมังสาหาร จ.อุบลราชธานี ซึ่งหลวงปู่บุญศรีท่านก็เป็นศิษย์สำเร็จลุนอีกท่านหนึ่ง หลวงปู่แพงเป็นพระเกจิอาจารย์ที่มีชื่อเสียงและเป็นที่เคารพ ศรัทธาของชาวอำเภอตาลสุม ซึ่งมีพระเกจิอาจารย์ของอำเภอตาลสุมที่ร่วมสมัยเดียวกันกับท่าน คือ

1. พระครูวิบูลย์สมณวัตร(หลวงปู่บุญ ธมฺมทีโป) วัดบ้านคำหว้า ต.คำหว้า อ.ตาลสุม จ.อุบลราชธานี (มรณะภาพแล้ว)
2. พระครูอาทรพัฒนคุณ (หลวงปู่ญาท่านสวน ฉนทฺโร) ต.คำหว้า อ.ตาลสุม จ.อุบลราชธานี (มรณะภาพแล้ว)
3. พระครูศิริบุญญาภรณ์(หลวงพ่อบุญศรี) วัดบ้านโนนจิก ต.นาคาย อ.ตาลสุม จ.อุบลราชธานี (มรณะภาพแล้ว)

 

หวัดดียามบ่ายครับเื้อื้อย บ่ค่อยมีของดีทางอุบล เลยบ่ค่อยได้แวะมายามครับ
ซำบายนะครับผม

 

สวัสดีค่ะ คุณพลคนขยัน ลินก็ไม่ค่อยมีของดีทางสุรินทร์ เช่นกันเลยค่ะ (พึ่งจะมารู้ว่ามีญาติอยู่ที่รัตนเหมือนกันค่ะ) แต่แวะมานำเสนอ รูปภาพประวัติของครูบาอาจารย์ทางอีสานท่านอื่นๆได้นะคะ
ลินสบายดีค่ะ ช่วงนี้ฝนมาอีกแล้ว คุณพลและครอบครัวระวังเรื่องไข้หวัดให้เด็กๆด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ (deejai)(kiss)

 

จัดไปครับเอื้อย ขอที่ลงของหน่อย จะส่งของดีดีทางสุรินทร์ไปบรรณาการครับ

 

ขอบคุณมากๆค่ะคุณพล ไม่ต้องส่งมาให้ลินหรอกค่ะ ขอแค่นำภาพ และประวิติของครูบาอาจารย์ ทางสุรินทร์มาลงให้ชมเท่านี้ก็ซึ้งในน้ำใจมากๆแล้วจ้า...... เอาเป็นว่าพีเอ็มที่อยู่มาให้ลินนะคะ จะส่งเหรียญไปให้หลานสาวสองคนจ้า ขอบคุณค่ะ

 

ไปแล้วเด้อเอื้อยครับ ขอบพระคุณในน้ำใจไมตรีเด้อครับผม

 

จ้า.......ไม่เป็นไรจ้ามอบให้หลานๆใส่ไปเรียนหนังสือค่ะ

 

<iframe width="560" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/L_JCWcykCyM" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

 

สวัสดีครับ คนสวยเมืองอุบล

 

สวัสดีวันหยุดเด้อเอื้อยคนงาม ได้รับแล้วนะครับของมงคลสำหรับหลาน ๆ ว่างว่างจะถ่ายรูปมาให้ชม ก่อนนำไปเลี่ยมให้หลานใส่้ครับผม ขอบพระคุณเอื้อยลินหลายหลายเด้อครับ

 

สวัสดีค่ะ คุณตี่ พี่รุ่ง และคุณพลคนขยัน สบายดีกันทุกๆท่านนะคะ แว่วๆเสียเพลงว่ามีใครถูกทิ้งหรือค่ะ น่าฉงฉานจัง หุๆๆๆ

เย้ๆๆๆดีใจจังที่พี่รุ่งพี่ชายสุดหล่อของน้องๆกลับมาแล้ว หายไปจนน้องๆคิดถึง ไปอยู่ไกลต่างแดน สรุปว่ากลับมาแล้วหรือ ออนอยู่ต่างประเทศค่ะ แด๋วต้องส่งโทรจิตไปคุยด้วยแล้ว

รับทราบจ้าคุณพล ขอให้หลานๆเป็นเด็กดีเรียนเก่งๆสุภาพแข็งแรงนะคะ

 

พี่...กลับมาไทย แล้วครับ คุณ ลิน

 

ดีจ้า...พี่รุ่ง......สุขไหนจะสุขใจเหมือนอยู่บ้านเรานะคะ

 

ขอบคุณเื้อื้อยคนงามทางอุบลคนใจดีครับผม
มอบให้หลานสาวเพิ่นว่า อยู่ร้านกรอบคือกันครับ




​

 

กูกินดีอย่างนี้ แล้วแม่กูจะอยู่อย่างไร ?"

สมัยที่อาตมาเรียนนักเรียนนายสิบอยู่ มีรุ่นพี่อยู่คนหนึ่ง จำชื่อจริงไม่ได้แล้ว แต่ตอนที่จบออกมา ลูกศิษย์เรียกว่า หมู่ดาร์กี้ เขาเป็นคนพนมทวน ตัวดำปี๋เลย ขอให้พวกเราเข้าใจว่าคนไทยจริง ๆ ผิวดำนะจ๊ะ เพราะคำว่า สยาม แปลว่า ดำ

หมู่ดาร์กี้อยู่กับแม่ ไม่มีพ่อ ไม่มีพี่น้องอื่น ญาติข้างพ่อก็ไม่มี ญาติข้างแม่ก็ไม่มี ก่อนที่จะไปเป็นทหาร หมู่ดาร์กี้ทำมาหากิน ทำนาทำไร่เลี้ยงแม่ จนกระทั่งได้ข่าวว่าตอนนี้มีหลักสูตรนักเรียนนายสิบปีเดียว คือ สมัยก่อนจะเป็นหลักสูตรนักเรียนนายสิบ ๒ ปี แต่ตอนนี้มีหลักสูตรนายสิบปีเดียว เรียนจบมาแล้วปีแรกติดสิบโทก่อน ปีถัดไปจะเลื่อนเป็นสิบเอกโดยอัตโนมัติ

หมู่ดาร์กี้ก็พยายามทำงานจนได้เงินก้อนหนึ่งมามอบให้แม่ กะว่าพอใช้จ่ายใน ๑ ปี แล้วก็ลาแม่ไปสมัครเป็นนักเรียนนายสิบ เพราะอายุยังไม่เกิน พี่ดาร์กี้เข้าไปเป็นนักเรียนนายสิบก่อนอาตมารุ่นหนึ่ง

พี่ดาร์กี้เขาเป็นคนที่ประหยัดสุดยอดเลย พอเบี้ยเลี้ยงออกมา ๕๐๐ บาท ก็อยู่ครบ ๕๐๐ บาทถ้วน เงินเดือนออกมาเท่าไรอยู่ครบเท่านั้น หมู่ดาร์กี้ซื้อธนาณัติส่งเงินกลับบ้านไปให้แม่

วันนั้นพี่ดาร์กี้นอนก่ายหน้าผากอยู่ อาตมาก็ถามว่า "เป็นอะไรพี่ ไม่สบายหรือ ?" พี่เขาบอกว่าไม่ใช่ พร้อมกับเล่าให้ฟังว่า โดนจ่ากองร้อยบังคับให้ซื้อข้าวห่อไปหนึ่งห่อ สมัยนั้นข้าวผัดกะเพราห่อหนึ่ง ๕ บาท ปี ๒๕๒๓ ค่าเงินยังใหญ่มาก

บรรดาพวกทหารเวร ไม่ว่าจะเป็นสิบเวรหรือร้อยเวรก็ตาม มักจะหารายได้เพิ่มเติม ด้วยการให้ภรรยาทำข้าวหรือขนมมาขายทหาร และขายเป็นเงินเชื่อ ก็คือเซ็นไว้ก่อน หลังจากนั้นพอเบี้ยออกแล้วถึงไปหักกัน จ่ากองร้อยทำหน้าที่นี้เองก็สบาย ถึงเวลาก็ไม่ต้องง้อใคร หักเบี้ยเองได้เลย

หมู่ดาร์กี้ไม่เคยอุดหนุนจ่ากองร้อยเลย วันนั้นจ่าก็เลยบังคับ "ดาร์กี้..เอาข้าวผัดกะเพราไปห่อหนึ่ง" เทียบแล้วหมู่ดาร์กี้ถือว่าเป็นรุ่นลูกของจ่ากองร้อย ก็เลยไม่กล้าขัด

หมู่ดาร์กี้กินข้าวเสร็จก็มานอนก่ายหน้าผาก พี่เขาบอกว่า "กูกินดีอย่างนี้ แล้วแม่กูจะอยู่อย่างไร ?" ปกติพี่เขากินอาหารที่โรงเลี้ยง เขาทำอะไรมาก็กินอย่างนั้น อาหารของทหาร เขาแต่งเป็นเพลงว่า "ทหารไทยมีใจแข็งแกร่ง กินข้าวแดงทั้งกาก กินผักบุ้งทั้งราก สาว ๆ ไม่อยากแลมอง ฟักทองเป็นอาหารหลัก ต้มฟักเป็นอาหารรอง อย่างดีก็หน่อไม้ดอง รอง ๆ ก็มะเขือยาว" ถึงเวลาวิ่งออกกำลังไปก็ร้องเพลงประชดชีวิตไปด้วย

หมู่ดาร์กี้เจอผัดกะเพราไปหนึ่งห่อ ราคา ๕ บาท ถึงกับนอนก่ายหน้าผาก ประโยคที่ได้ยินแล้วสะท้อนใจ คือ "กูกินดีอย่างนี้ แล้วแม่กูจะอยู่อย่างไร ?"

เราจะเห็นความผูกพันระหว่างแม่กับลูก และขณะเดียวกันก็จะเห็นความกตัญญูของคนเป็นลูก เงินเดือนทุกบาททุกสตางค์ไม่เคยใช้เอง ของใช้ส่วนตัว เสื้อผ้า รองเท้า เข็มขัด เบิกคลังหลวง อาหารทุกมื้อกินที่โรงเลี้ยง อาหารชนิดที่เขาบอกว่าทำไว้เลี้ยงหมู หมูก็ยังไม่กิน แต่พี่ดาร์กี้เขาอยู่ได้สบาย เพราะต้องประหยัดให้แม่

เขาหวังอยู่อย่างเดียวว่า เรียนจบ มีเงินเดือนแล้วยังได้สวัสดิการด้วย ถ้าแม่เจ็บป่วย เขาสามารถส่งแม่เข้าโรงพยาบาลรักษาได้เต็มที่เพราะเบิกได้ เราจะเห็นว่าหมู่ดาร์กี้ ไม่ได้ทำเพื่อตัวเอง ทำเพื่อแม่ เป็นอะไรที่หาได้ยากมาก

ดังนั้น..ในตำรานักธรรมจึงกล่าวว่า บุคคลที่หาได้ยากมีสองประเภท ประเภทที่ ๑ คือ บุรพการี บุคคลที่ทำคุณแก่เราก่อน อย่างเช่น พระพุทธเจ้า พระเจ้าอยู่หัว พ่อแม่ ครูบาอาจารย์ ประเภทที่ ๒ กตัญญูกตเวที คือบุคคลที่รู้คุณแล้วตอบแทนท่าน

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ พระพุทธเจ้าตรัสว่าเป็นสิ่งที่หาได้ยากในโลก อาตมาดีใจว่า ได้รู้จักรุ่นพี่คนนี้เพราะเราเห็นได้ชัดว่า สิ่งที่พี่เขาทำเกิดจากน้ำใสใจจริง ไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ ไม่ได้ทำเพราะอวดใคร ไม่ได้ทำเพราะหลอกใคร ไม่ได้ทำเพราะหวังว่าคนอื่นจะชม แต่ทำออกจากใจจริงด้วยความกตัญญูต่อแม่ ตัวเองยอมลำบาก อดอยากอย่างไรไม่ว่า แต่แม่ต้องสบาย

ที่พูดมาตรงนี้ให้พวกเราเปรียบเทียบดูว่า เราเคยทำอย่างนี้กับพ่อแม่เราบ้างไหม ???

‎"กูกินดีอย่างนี้ แล้วแม่กูจะอยู่อย่างไร ?"

​

 

สวัสดียามดึกค่ะ ทุกๆท่าน วันนี้นำกำไลเงินเบี้ยไปเปลี่ยนโฉมมาใหม่ แกะลายแบบโบราณ ก็งามไปอีกแบบค่ะ

 

สวัสดีวันใหม่ ขอบคุณกายสังขารที่ให้เราตื่นขึ​

<wbr style="color: rgb(51, 51, 51); font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 20px; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px; -webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: rgb(255, 255, 255); ">

้นมาอีก 1 วัน ให้เราได้มาศึกษาเรียนรู้ที่จะอยู่ในโลกแห่งสมมุติ ให้เรารู้จักนำธรรมะที่พอดี นำมาใช้กับชีวิตประจำวันให้เกิดสุข
" ยิ้มไม่มีราคา แต่มีคุณค่าเมื่อได้ส่งมอบออกไป และ เปลี่ยนเป็นยาชูกำลังใจเมื่อได้รับกลับมา" ลองมาเป็นผู้ให้กันนะคะ ^-^​

<wbr style="color: rgb(51, 51, 51); font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 20px; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px; -webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: rgb(255, 255, 255); "><wbr style="color: rgb(51, 51, 51); font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 20px; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px; -webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: rgb(255, 255, 255); "><wbr style="color: rgb(51, 51, 51); font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 20px; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px; -webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: rgb(255, 255, 255); "><wbr style="color: rgb(51, 51, 51); font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 15px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 20px; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px; -webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: rgb(255, 255, 255); ">

​