เรื่องเด่น เผยออกมาแล้วครับสิ่งที่นาซ่าออกเตือนเมื่อหลายวันก่อน

ขนาด 45 เมตร ไม่น่าเกินวิสัยที่จะใช้ขีปนาวุธติดหัวระเบิดนิวเคลียส์ ยิงเข้าใส่ เพื่อเบี่ยงเบนวงโคจร หรือมันอาจแหลกเป็นจุณไปก็ได้ กลายเป็นผีพุ่งใต้

 

หมั่นให้ทาน รักษาศิล สวดมนต์ไหว้พระเจริญภาวนา แผ่เมตตาให้ตนเอง และสรรพสัตว์โดยไม่มีประมาณ ชำระจิตของตัวเองมากๆคะ อะไรจะเกิดมันก็เกิดห้ามไม่ได้ อะไรที่มันไม่เกิดมันก็ไม่เกิดคะ ทราบและเห็นบางคนเขาเตรียมสถานที่ปฏิบัติธรรม เตรียมอาหารเตรียม หลายๆอย่างไว้เผื่อสถานการณ์เหล่านี้จะเกิด แต่เราขอยึดคำสอนของพระพุทธเจ้าองค์ศาสดาคะ " สัตว์โลก ย่อมเป็นไปตามกรรม " เอา ปัจจุบันไว้ก่อนคะ อดีตก็ผ่านมาแล้วแก้ไขไม่ได้ อนาคตอะไรจะเกิดไม่เกิดมันยังไม่แน่นอน ขอปฏิบัติธรรมพัฒนาจิต รักษาศิล เจริญกรรมฐานก่อนคะ สมาธิ สติ ปัญญาคะ บุญรักษาคะ

 

เราเชื่อนะเพราะติดตามข่าวมาตลอด น่ากลัวจัง ถึงรู้ว่าความตายเป็นสิ่งเที่ยงแท้ แต่ก็ยังไม่อยากตายน่ะ ไม่รู้ว่าชาติหน้าจะเป็นอย่างไร ทำบุญมาก็มากแต่ก็ไม่รู้ว่าจะมากพอให้พ้นอบายภูมิรึเปล่า อยากไปบวชหรือถือศีลภาวนาแต่ก็ยังมีความจำเป็นต้องหาเลี้ยงชีพอยู่ ทำไงดี ( อ๋อรู้แล้ว / ทำใจไงเนอะ ) ถามเองตอบเองเสร็จเลยเรา

 

เขาออกมาเตือนนั่นแหละดีแล้วเราจะได้เตรียมตัวเริ่มให้รู้ลมหายใจเข้าออกนึกถึงพระตลอดเวลาอะไรจะเกิดก็เกิด นิพพานังสุขขัง ดีกว่าประมาท ไม่เกิดก็ดีไม่เห็นเสียหายรีบทำบุญปฏิบัติธรรมนะโชคดีทุกคน กรรมใครกรรมมัน

 

จากการคำนวน พบว่า สะเก็ด ดาวนี้ เฉียดโลก มากที่สุด เฉียดมากกว่า วงโคจรของดาวเทียม

ที่อยู่รอบๆโลก ดร.ท่านก็ไม่ได้บอกว่า มันจะชน สักหน่อย

เพียงแต่ท่านบอกว่า มีแนวโน้มที่ แรงดึงดูดโลก อาจจะ ดูด มันเข้ามาภายในโลก

แต่เรื่องแรงดึงดูด ที่จะดูด สะเก็ดดาวนี้ ยังไม่ได้ข้อสรุปว่า จะดึงดูดสะเก็ดดาวนี้

ให้ตกลง สู่โลก ได้จริงหรือไม่

ส่วนเรื่อง พายุ สุริยะ โลกเราเจอ บททดสอบนี้จาก ดวงอาทิตย์ ทุกๆ 11 ปีอยู่แล้ว

ซึ่งปีนี้ มันก็จะเหมือนๆกับทุกๆ 11 ปี ที่เราจะผ่านไปได้

เพราะยังไม่มีหลักวิทยาศาสตร์ อะไรมายืนยันว่า ปีนี้ พายุ สุริยะที่จะมาวันที่ 21/12/2012

มันจะแรงกว่าปกติที่เคยเจอ ทุกๆ 11 ปี

 

<iframe width="420" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/IWgGpEKiM0A" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>


ฟังไว้เป็นข้อมูล อย่าพึ่งไปเชื่อว่าเกิดหรือไม่เกิด
แต่ที่แน่ๆ พวกท่านทั้งหลาย อายุไม่ เกิน 100ปี (เกินกว่าก็มีแต่น้อย)หรอก


คนเราอยู่ที่ไหนจะหนีไปไหนก็ไม่พ้นหรอก เมื่อถึงเวลาที่กรรมให้ผล

สิ่งที่เราทำได้ คือ บุญกุศล ที่เป็นเสบียงที่สำคัญที่สุด

ท่านเตรียมหรือยัง

 

หลายความเห็น เขามองเป็นอย่างคนเห็นธรรม คือถึงมีวิกฤติ เขาก็หันมาพลิกให้เป็นโอกาส เร่งตัวเองด้านทาน ศีล ภาวนา

พอเสบียงบุญเยอะเข้า ด้วยความเคยชินในบุญ อานิสงส์ก็ส่งให้จิตเกาะแต่พระรัตนตรัย ยึดเป็นอารมณ์ เป็นที่พึ่งโดยอัตโนมัติ

ถ้าปุบปับจบชีวิต นั่นแหละ จะมีสุคติเป็นที่หมาย

 

ตกลงมาบนโลกก็ดีครับ ผมจะได้เอาสะเก็ดดาวไปทำลูกประคำเอาไว้นับเวลาสวดมนต์

 

เหลวเหมือนเดิม โลกไม่แตก ขั้วไม่เปลี่ยน มหาสุริยะบ้องแตก ก้หาเครื่องใหม่ ๆมาล้างสมอง ...

 

๕๕๕ !! คิดบวกดีจริงๆ

อุลุกมณี ของสะสมคนชอบของขลัง เรื่องของอุลกมณี สะเก็ดดาว และความเชื่อ

 

ที่ตกมาแล้วผมไม่แน่ใจครับกลัวเป็นของปลอมสู้ของที่เห็นด้วยตาตัวเองไม่ได้ชัวร์ดีครับ

 

ขออนุญาติแชร์ต่อไปนะคับ

 

ทุกวันนี้ ฉันรอวันที่ฉันจะตาย แต่ไม่คิด ฆ่าตัวตาย เพราะฉันเชื่อว่า หลังจากที่ ฉันตาย ร่างกายของ จะไม่มีความเจ็บปวด ไม่มีโรคประจำตัว เมื่อร่างเป็นทิพย์ ฉันก็จะสะบาย ในระหว่างที่ฉันรอวันตาย ฉันก็ทำงาน ใช้ชีวิตตามปกติ บริจาคทาน. ทำบุญทุกครั้งที่มีโอกาส. ฉันมองเห็น ชีวิตคู่คือความทุกข์ ฉันมองเห็นความโสโครกของร่างกายตัวเอง ฉันไม่แปลกใจเลย ว่าทำไมพระพุทธเจ้า จึงออกบวช. แต่ฉันขอบวชอยู่ที่บ้าน เพราะเข้าใจว่า สงฆ์ คือบุคคลที่ปฏิบัติ ประพฤติ อยู่ในศิลอยู่ในธรรม. พระพุทธเจ้า ทรงเรียกว่า สงฆ์
ไม่ใช่สมุตติสงฆ์

 

ท่านพระอาจารย์มั่นครั้งเมื่อเจอภัยพิบัติ

เมื่อถึงคราวอับ คราวจนสิ่งใดเป็นที่พึ่งที่อาศัย จะขอกล่าวถึงท่านพระอาจารย์มั่น เมื่อครั้งท่านไปนั่งสมาธิที่เมืองลาว ที่นี้ก็เมื่อถึงตอนกลางคืน ท่านก็ไปนั่งอยู่ที่หุบเขา แห่งหนึ่ง เพราะท่านเห็นว่าเป็นที่สงัด เงียบสงัดดีไกลผู้คน ใครไม่มารบกวน ถึงแม้ว่าจะมีเสือสางนางร้าย จะเข้ามาในที่นั่น แต่ท่านก็ไม่กลัว คือสละชีวิตแล้ว เดินธุดงองค์เดียว ก็ไปบำเพ็ญอยู่ที่นั่น ทีนี้พอตอนบ่าย ประมาณสักสองโมง ท่านก็นั่งสมาธิอยู่ พอนั่งสมาธิจนจิตใจเคลิ้มๆ หรือสงบลงหน่อยหนึ่ง ก็เห็นชีปะขาว หรือพ่อขาวแก่ๆ นุ่งขาวห่มขาว เป็นผู้ชายเดินเข้ามา นิมนต์ว่า หลวงพ่อขึ้นไปอยู่เชิงเขา นู้นเถอะ เพราะว่าน้ำป่าจะมา จะมีอันตรายให้โยกย้าย ขึ้นไปอยู่บนเขานู้นเถอะ แล้วหลังจากนั้น พ่อขาวชีปะขาวก็หายไป ท่านผู้ฟังทั้งหลาย ท่านพระอาจารย์มั่นก็สงสัย เอ๊ะอะไรกัน มีคนมาบอก ว่าน้ำป่าจะมา ฝนจะตกใหญ่ ทีนี้ก็ลองถอยสมาธิออกมา ลืมตาออกมาดูทั่วๆ รอบๆ ฮืม! ยังเห็นเดือน ยังแจ่มแจ๋วอยู่ บนท้องฟ้าไม่มีเมฆหมอก ท้องฟ้าก็ปลอดโปร่ง มันจะมีอะหยั๋ง ฝนที่ใหนจะมา น้ำที่ใหนจะมา มันจะมาจากทางใหน ถ้าฝนจะตกตามธรรมดา มันต้องตั้งเค้า ท้องฟ้าจะต้องมืดครึ้ม ทีนี้ท่านก็ไม่เชื่อ เพราะไม่เห็นจะมีอะไร แต่จะเชื่อหรือไม่เชื่อ ลองหยั่งดูด้วยญาณของเราเองดูก่อน อันนี้ก็คล้ายๆกับพระพุทธเจ้าของเรา ที่เทวดามาบอกอันนั้น มาบอกอันนี้ ท่านก็ไม่เชื่อ ต้องรู้ด้วยตนเอง จึงจะกระจ่างในความคิด ความเชื่อ เมื่อครั้งที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้ใหม่ๆ คิดจะไปโปรดท่านอารามดาบส อุทกดาบส แล้วมีเทวดามาบอกว่าท่านตายแล้ว เมื่อวานนี้เอง พระพุทธเจ้าก็ยังไม่เชื่อ ก็เลยเข้าญาณของตัวเอง แล้วเห็นว่าเป็นจริงอย่างที่เทวดามาบอก ทีนี้ส่วนท่านอาจารย์มั่น ก็เข้าญาณดูว่าจะจริงหรือจะเท็จ ท่านก็ตรวจดูว่ามันจะเป็นอย่างไร จะจริงอย่างที่เทวดามาบอกจริงหรือ ท่านก็นั่งสมาธิจิตใจเข้าที่ ก็ปรากฎนิมิตรเห็นว่า ฝนเกิดขึ้นทางเหนือ แล้วก็มีน้ำใหญ่มา รุนแรงมากทีเดียว แต่ท่านก็ไม่คิดว่าเป็นความจริง ท่านคิดว่ามันยังอยู่ไกล ท่านพระอาจารย์มั่น ก็ยังอิดๆออดๆ เพราะฮักอยู่ในทีนั้น มีความอิ่มใจ ก็นั่งทบทวนอยู่ในที่นั้น แม้เทวดามาบอกให้รีบ ไป แต่สักประเดี๋ยว ท่านก็เอะใจ เสียงอะไรอู้ๆ มาเหมือนกับหูจะแตก เหมือนกับมีรถไฟ ๓-๔ ขบวน มาชุมนุมกัน และท่านก็นึกทบทวนได้ว่า อ๋อ นี่น้ำป่ามาแล้วนี่ พอนึกได้อย่างนั้น ว่าเป็นจริงตามที่เทวดามาบอก ก็รีบเก็บกลดบาตร อัฐบริขาร พอเก็บกลดเสร็จ จะออกเดินเท่านั้นเอง น้ำป่าก็เข้ามาถึงตัวท่าน ก็ชนปั้ง!เข้าให้ เหมือนกับรถที่มาแรงๆ แล้วก็ชนท่านกระเด็นไปเลย เมื่อท่านกระเด็นไปแล้ว ก็ขาดสติไป มารู้สึกตัวอีกที ก็ต่อเมื่ออยู่บน ก้อนผาสูงแห่งหนึ่ง ไปอยู่บนก้อนผาสูงแห่งหนึ่ง ท่านก็นึกทบทวนดูว่า เรามาอยู่บนนี่ได้อย่างไร น้ำป่ามาปะทะตัวเรา ชนกระเด็นไป แล้วเรามาอยู่บนโขดหินผา ได้อย่างไร ท่านผู้ฟังทั้งหลาย ก็เป็นอันตัดสินรู้ได้ว่า เทวดาที่มาบอกเรานั่นเอง ท่านช่วยไว้ นี่ก็คือถึงเวลาอับถึงเวลาจน พุทธบริษัทคนไทยเรา ก็หั่นไปพึ่ง เอาสิ่งที่เป็นวัตถุก็ดี วิญญาณก็ดี เทพเจ้าทั้งหลายก็ดี ก็มักจะหันไปเอาสิ่งเหล่านั้น มายึดเหนี่ยว เวลาเกิดภัยพิบัติขึ้นมา สิ่งที่มาใกล้ตัวเรา หรือสิ่งที่คนอันมากหลาย กล่าวกันบ่อยๆ พูดกันหนาหูว่าปีค.ศ.๑๙๙๙ เขาทำนายกันว่าจะมีภัยพิบัติ เกิดขึ้นแก่โลก ความพินาศจะบังเกิดขึ้น แก่โลกมนุษย์เรานี้ คำทำนายที่ใช้กันทั่วไป ก็เป็นภัยที่มาจากนอกโลก ภัยพิบัติจะมาในรูปแบบใหน อันนี้ก็เล่าลือกันไปในแบบต่างๆ เป็นต้นว่าเมืองกรุงจะทรุด จะจมลงในแม่น้ำ หรือเมืองชายทะเลจะจมใต้น้ำหมด เมืองไทยถึงจะไม่จมไปหมด แต่บางส่วนก็ถูกภัยคุกคาม เช่นแผ่นดินไหว แผ่นดินทรุด ก็พูดต่อๆกันไป ปากคนยาวกว่าปากกา ก็กลายเป็นข่าว ทีนี้พวกที่มีความรู้ก็ผสมผสานกันไป พวกที่มีความรู้เป็นต้นว่า นักดาราศาสตร์ นักโหราศาสตร์ นักวิทยาศาสตร์ มาจนถึงมหาวิทยาลัยรามคำแหง ก็ชุมนุมกัน จนถึงกับพิมพ์หนังสือออกแจกจ่าย ถึงเรื่องการเตรียมตัวที่จะป้องกันภัย หาที่คุ้มครอง ภัยอันตรายที่จะมาถึง อันนี้ก็มาพูดถึงมนุษย์ต่างดาว เขาจะมาอย่างไรก็ไม่รู้ จะมาออกในทีวี เขาก็เชิญออกทีวีทั่วๆไป ก็มาเตือนถึงเรื่องภัยต่างๆ ดังที่ได้กล่าวมานี้เหมือนกัน ว่ามันจะ มีจะเกิดขึ้นในระยะ ที่กล่าวมานั้น ทีนี้จะเป็นจริงหรือไม่แค่ใหน ก็ย้อนมากล่าวถึง ท่านหลวงปู่ธรรมเทพโลกอุดร หลวงปู่ธรรมเทพโลกอุดรนี้ ก็คนไทยเกือบครึ่งเมือง นับถือว่าเป็นพระอรหันต์ เป็นพระสำเร็จอภิญญา เป็นผู้ที่ศักดิ์สิทธิ์ และผู้ที่ใกล้ชิดท่านหลวงปู่เทพโลกอุดร ก็คือหลวงปู่หลุ่น ท่านอยู่ที่วัดแห่งหนึ่ง มีอะไรท่านก็ติดต่อกันได้ กับหลวงปู่เทพโลกอุดร และท่านก็เคยพบกัน แล้วทีนี้สิ่งที่สำคัญ คือท่านว่าปากคนยาวกว่าปากกานั่นแหละ ดังที่ว่าโลกจะแตก จะเติกอะไรกันนั่น โลกมันไม่แตกอะไรหรอก ก็หลักสำคัญมันอยู่ในตัวคนเรานี้เอง และอีกประการหนึ่งก็คือบ้านเมืองในระยะนี้ เศรษฐกิจมันจะพัง เศรษฐกิจจะพังแล้วคนเราจะยากจน จะผิดจะเถียงกันคนครัวเรือนเดียวกัน ก็จะแตกแยกเหินห่าง คนที่เคยอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ก็จะลาจากกัน ไอ้คนที่เคยรักกัน ก็จะแตกแยกกัน ผัวเมียก็จะทุบตีผิดเถียงกัน ไม่สมัครสมานสามัคคีกัน แต่ท่านเตือนไว้ว่า อย่างไรก็ดี ขอให้มีศีล ยึดมั่นในศีลในภาวนา ในคุณงามความดีทั้งมวล มันไม่เป็นอะไรหรอก และท่านหลวงปู่เทพโลกอุดรสั่งมาทุกปี ให้สืบชะตา เมื่อถึงคราวอับจนขึ้นมา ก็ย่อมปลอดภัยเสมอ อย่างน้อยก็อยู่ดีมีสุข เมื่อมีข่าวขึ้นมา ท่านว่าความจริงแท้จะเป็นอย่างไร เราก็อย่าพึ่งไปเชื่อเสียทั้งหมด และก็อย่าไม่เชื่อเสียทั้งหมด แต่หลักสำคัญที่ท่านสอน ให้ตั้งอยู่ในความไม่ประมาท ให้ตั้งอยู่ในคุณงามความดี ตั้งอยู่ในศีลภาวนาเป็นต้น แต่อย่างไรก็ตามถึงเวลา ฉุกเฉินขึ้นมาก็ย่อมจะ ถึงความสวัสดีทุกเมื่อ ขอยุติเนื้อความย่อๆลงแต่เพียงเท่านี้ ท่านพระคุณเจ้าดาบส สุมโน อาศรมไผ่มรกต เทศนาไว้เมื่อ -วันพระที่ 1 ม.ค. พ.ศ. 2542 ขึ้น๑๕ค่ำ

 

ส่วนตัวว่า นี่เป็นหลักคิดที่ถูก คือไม่หวั่นไหวกับความตาย เพราะเป็นภัยที่ทุกคนต้องเจอ แล้วไม่ประมาทในการใช้ชีวิต แต่ยิ่งทำทุกวันให้ดี ด้วยการสะสมบุญกุศล

 

คนเราทุกคนต้องตาย ไม่ช้าก็เร็ว เราน่าจะสนใจว่า ก่อนที่จะตาย จิตเราเป็นอย่างไร มากกว่า นะ

 

ก่อนความตายจะมาถึงเราคงต้องตัดทุกข์จากความพลัดพรากก่อนเลย
เพราะห่วงอันนี้ใหญ่มาก..พอที่จะฉุดจิตไม่ให้หลุดพ้นไปไหนได้เมื่อถึงวาระนั้น
แต่เราว่าไม่ถึงขนาดนั้นหรอกแค่เฉียดๆมั้ง

 

คนไทยต้องให้พระมาพูดถึงจะเชื่อกัน แต่นักวิทย์มาพูดกลับไม่เชื่อ เพ้อเจ้อ แต่พระมาพูดเชื่อจนสุดใจ

 

,,,,,,,,,,,,,,,^^,,,,,,,,,,,,,,,,แห่ะๆ

 

เป็นไปได้ครับ ถ้าไม่รวมตัวกันแตกคอกัน อาจอยู่ยากนะประเทศเรา