พญานาคกับอดีตที่ผ่านมา

ท่านพ่อเอ่ยกับพระอินทร์ว่า “ลูกสาวข้าอายุเพียงห้าปี ข้าจะพานางไปอยู่ที่นาควารินด้วยได้หรือไม่?”

พระอินทร์ตอบว่า “ไม่ได้ เมขลาเป็นนางฟ้า สมควรอยู่บนดาวดึงส์เท่านั้น ท่านออกบวชละเรื่องทางโลกแล้วจะพานางไปลำบากทำไม”
ท่านพ่อฟังดังนั้นก็หน้าซีดและปล่อยมือจากเมขลา เดินไปหาชายร่างสูงโปร่งใส่เสื้อสีขาวคนหนึ่ง

ชายคนนั้นตัวผอมสูง ร่างกายเหยียดตรงไม่มีความคดโค้งดังคนทั่วไป เขาสวมเสื้อคลุมยาวสีขาวตลอด และบนศีรษะมีชฎารูปงูมีหงอนแปลกๆ

ที่เมขลาให้ความสนใจเป็นพิเศษคือดวงแก้วใสซึ่งติดอยู่บนชฎานั้น มันเปล่งประกายแวววาวเปล่งปลั่งแต่ในขณะเดียวกันก็แฝงความคลุมเครือของม่านหมอก

งดงามอย่างลึกลับ เจิดจ้าน่าพิศวง ชวนให้ตื่นตาตื่นใจ ชวนให้เคลิบเคลิ้มติดตรึง

 

ชายชุดขาวยื่นมือขึ้นจับบ่าพระวรุณเป็นเชิงปลอบ เมขลาพึ่งสังเกตว่าเขามีดวงตายาวเรียว จมูกตรง แก้มตอบ ดูไปยังคล้ายงูอยู่บ้าง

พระอินทร์กล่าวขึ้น “พระยาอนันต์ได้ข่าวว่าท่านพึ่งรับพระราชทานยอดแก้วเกาสตุภะแห่งพระนารายณ์ เป็นเจ้ามา คาดว่าคือแก้วที่ใช้ประดับชฎาของท่านใช่หรือไม่?”

ชายชุดขาวได้ยินดังนั้นก็มีท่าสั่นไหว จึงค่อยๆ ผงกศีรษะ

พระอินทร์ถามต่อว่า “ของวิเศษชนิดนี้ล้ำค่ายิ่งยวด จะเรียกเป็นของคู่บ้านคู่เมืองดิรัจฉานภูมิก็ว่าได้ หากรักษาไว้ที่นาควารินอาจไม่ปลอดภัย ถ้าอย่างไรท่านถอดฝากไว้กับข้าเถิด ข้าจะรักษาให้อย่างดี”

ชายชุดขาวขมวดคิ้วนิ่วหน้า แต่เมื่อพระอินทร์ถามซ้ำจึงยอมควักลูกแก้วนั้นออกมาถวาย

 

สาวงามกับปีศาจ

ในความทรงจำของเมขลานั้น ท่านพ่อเป็นผู้ชายตัวใหญ่ซึ่งใจดีมากๆ

ทุกๆ วันหลังจากท่านพ่อกลับมาจากการทำงานจะมาเล่นกับเมขลาเสมอๆ ท่านมักลูบหัวนางอย่างแผ่วเบาและอุ้มนางพาเที่ยววัง เมขลาไม่รู้ว่างานที่พ่อทำคืออะไรแต่คิดว่ามันคงเป็นงานใหญ่ที่สำคัญ เพราะเวลาที่เมขลาไม่อยู่ ท่านพ่อมักมีสีหน้าเคร่งเครียด และแอบไปนั่งวิตกคนเดียวเสมอ

ช่วงหนึ่งที่ท่านพ่อเคร่งเครียดเป็นพิเศษ บอกว่ามีกลุ่มคนชั่วร้ายกำลังเข้ามาทำลายกฎระเบียบที่ท่านตั้งขึ้น ท่านพ่อไม่กลับวังหลายสัปดาห์ เมขลารู้สึกเป็นห่วงมาก แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะยังเป็นเด็ก

วันที่ท่านพ่อกลับมา เมขลาดีจะไปเล่นด้วยดังเคย แต่ท่านพ่อเดินตึงตังเลยนางไปยังห้องสวดมนต์ เมขลาแอบดูจากประตูห้องเห็นท่านพ่อนั่งอยู่ต่อหน้าเทวรูปพระนารายณ์ด้วยใบ หน้าบิดเบี้ยว เอามือสองข้างกำแน่นแล้วทุบหน้าอกตนเอง ทำเช่นนี้ซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายครั้ง และแรงขึ้นๆจนน่ากลัว ท่านพ่อร้องโหยหวนไม่เป็นภาษาคน เมขลาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นรู้แต่เพียงว่าภาพนั้นน่ากลัวมาก

ต่อมาไม่นานพระอินทร์ก็เรียกท่านพ่อไปพบ เมื่อท่านพ่อมาถึงวังอีกครั้งสิ่งแรกที่ทำคือถอดสร้อยสังวาลของตนยัดใส่มือ นางอัปสรข้างๆ บอกให้ดูแลเมขลา

จากนั้นวังของเมขลาก็ตกอยู่ในสภาพวุ่นวาย บรรดาแม่ๆ ทั้งปวงเก็บข้าวของเท่าที่พอติดตัวได้ ส่วนท่านพ่อยังคงยุ่งกับการแจกจ่ายทรัพย์สมบัติแก่คนอื่น พร่ำบอกให้ช่วยดูแลเมขลา

เมขลาไม่เข้าใจว่าท่านพ่อทำอย่างนั้นทำไม ท่านพ่อก็ดูแลนางอยู่แล้วนี่

 

วันต่อมาก็มีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งมาหาท่านพ่อ พาท่านพ่อไปยังลานซึ่งมีเทวดารายล้อมอยู่มากมาย

พวกนั้นจับท่านพ่อคุกเข่าลง ชูมีดขึ้นตัดผมของท่านพ่อออกทีละปอยจนสั้น จึงเอาเครื่องนุ่งห่มหนังเสือมาคลุมให้ เมขลาเห็นคนที่คุมงานนั้นอยู่ด้วยหน้าตาดุร้ายคิดว่าคงเป็นพระอินทร์

เวลานั้นทุกคนยุ่งจนไม่มีเวลามาดูเมขลา เมขลาจึงเดินเตาะแตะเข้าไปกลางงานพิธี ฝูงเทวดาเห็นนางบางคนก็ยิ้มเอ็นดู บางคนก็ทำหน้าสลดสังเวชใจ

เมื่อท่านพ่อหันมาเห็นเมขลาก็มีแววตาเศร้าสร้อยและกอดนางเอาไว้แน่นจนเมขลาอึดอัด แต่ไม่กล้าส่งเสียงใดๆออกมา

 

จากนั้นชายชุดขาวจึงพาท่านพ่อในเครื่องแต่งกายหนังเสือจากไป

ท่านพ่อเหลียวหลังมองเมขลาตลอด แววตาเปี่ยมล้นด้วยความเป็นห่วงจนนางรู้สึกได้

พระอินทร์เหลียวมามองเมขลาซึ่งตัวสูงแค่เข่า พนักงานข้างๆ กล่าวว่า “นางแน่งน้อยหน้าตาน่ารักนี้ ท่านจะเลี้ยงไว้เป็นบาทบริจาริกาหรือไม่?”

พระอินทร์จ้องนางครู่หนึ่งกล่าวว่า “เด็กไป”

“แล้วท่านจะทำอย่างไรกับนางและลูกแก้วนี้ดี” พนักงานถาม

“เอาไปเก็บ” พระอินทร์ตอบ จบการตัดสินใจนั้นฝูงเทพก็แยกย้ายกลับไปอยู่ตามที่ของตน

เมขลา และดวงแก้วที่สวยงามแต่ชื่อเรียกยาก ถูกเอาไปเก็บยังวิมานเล็กๆ แห่งหนึ่ง มีนางอัปสรคอยดูแลอยู่สิบกว่านาง ที่นี่กลายเป็นบ้านใหม่ของเมขลา และนางอัปสรเหล่านั้นกลายเป็นบรรดาแม่ๆ ใหม่ของนาง

 

เมขลาเติบโตเป็นหญิงสาวสะพรั่ง โดยธรรมดานางฟ้าหลังจากอายุสิบหกร่างกายนางก็ไม่โตขึ้นอีก

ความซุกซน ไร้เดียงสาของนางทำให้อัปสรทั้งปวงรู้สึกรักใคร่ บอกว่าเมขลามีสิ่งที่เทวดาทั้งหลายหลงลืมไปนานแล้ว เหล่าแม่อัปสรบอกว่านางเป็นหญิงที่สวยที่สุดบนสวรรค์แล้วและพยายามปกป้องนาง ไม่ให้ใครมาเห็นเพราะกลัวจะนำไปบอกพระอินทร์

นางจึงใช้ชีวิตผ่านไป โดยการเล่นสนุกตามประสา ไม่รู้วันปี ไม่รู้เวลา ทุกๆสิ่งเหล่าแม่อัปสรจะเป็นผู้จัดการให้โดยเมขลาไม่เคยติดต่อกับเทวสมาคม เลย

เพื่อนที่แท้จริงคนเดียวของเมขลาคือดวงแก้ววิเศษ (ชื่อใหม่ที่นางตั้งให้หลังจากลืมชื่อเดิมไปแล้ว) ทุกวันนางจะไปคุยกับดวงแก้ว ซึ่งแม้ไม่มีใครเชื่อแต่ดวงแก้วนั้นโต้ตอบนางได้

การโต้ตอบของดวงแก้ววิเศษไม่ใช่เป็นคำพูด แต่มาทางสัมผัสบางอย่าง ดวงแก้วสอนเรื่องต่างๆ แก่เมขลา สอนนางให้ฉลาดเฉลียว รู้จักโลกภายนอก เมขลาเพลิดเพลินกับการพูดคุยทุกครั้ง

 

ครั้งหนึ่งดวงแก้ววิเศษบอกว่าจะให้พรเมขลาข้อหนึ่ง แต่เมขลายิ้มและปฏิเสธ
เมื่อดวงแก้วรบเร้าจะให้พรนางให้ได้ เมขลาจึงว่าขออยู่กับดวงแก้วตลอดไปก็พอ

นับจากนั้นดวงแก้วก็ไม่โต้ตอบเมขลาอีกเลย

เมขลารู้สึกเศร้าเสียใจด้วยสำคัญว่าตนเองพูดผิด แต่หลังจากนั้นไม่นานก็มีเรื่องต่างๆ เกิดขึ้นกับนางมากมายจนไม่มีเวลามานั่งคิดมาก

เริ่มจากนายทวิช พี่ชายซึ่งไม่ค่อยได้เจอกันของนาง อยู่ๆ ก็ลงไปสมคบกับพวกมนุษย์และอสูรก่อการกบฏขึ้น เหล่าอัปสรในวิมานต่างตกอยู่ในสภาพวุ่นวาย นางเหล่านั้นเรียกเมขลามากอดไว้ตัวสั่นร้องไห้ บอกว่าจะมีคนมาเอาตัวเมขลาไป

 

คนที่มาคนแรกนั้นหน้าเข้ม ไว้หนวดเคราดกแต่ตัดเล็มเรียบร้อย เมขลาจำได้ว่าคือลุงอยู่เพื่อนสนิทของท่านพ่อนั่นเอง เขาเดินตรงไปฉุดเมขลาออกมาจากเหล่านางอัปสรด้วยท่าทางเร่งรีบ

“ไปกับลุงเร็ว มิฉะนั้นแม้แต่ลุงก็ปกป้องเจ้าไม่ได้”

แต่ก่อนที่ลุงอยู่จะพาเมขลาออกจากวิมาน ก็มีชายร่างใหญ่ ถือขวานเดินมาเห็นจึงกล่าวว่า “พระอาทิตย์ท่านมาทำอะไรที่นี่?”

ลุงอยู่ขมวดคิ้วจึงย้อนถาม “ท่านล่ะ?”

“พระอินทร์เทวราชมีคำสั่งให้ตัดหัวตัวประกันไปให้เหล่ากบฏดู!!” ชายร่างใหญ่กล่าว

“นี่เป็นลูกของนายเพิ่มเพื่อนข้า” ลุงอยู่กล่าว “เห็นแก่หน้าข้าเว้นชีวิตนางสักครั้งเถิด แล้วข้าจะส่งเสริมท่านต่อไปแน่”

 

ชายร่างใหญ่มองฝ่ายตรงข้ามด้วยสายตาเหยียดหยาม “เสียแรงท่านเป็นเสนาผู้ใหญ่กลับสนับสนุนให้คนอื่นทุจริตผิดราชการ ข้าเองถึงมีตำแหน่งต่ำต้อยแต่เป็นคนตรง คำสั่งซึ่งรับมาจากนายเหนือหัวนั้นต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตก็จะชิงถวาย!” เขากล่าวอย่างทรนงองอาจพลางยืดอกด้วยความภาคภูมิใจ

“แต่นางเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียว หาได้รู้เรื่องบ้านเมืองไม่ ควรหรือต้องตายอย่างไร้ความผิด” ลุงอยู่เกลี้ยกล่อมด้วยเสียงอ่อนลง

“ทหารชาญชัยยึดถือคำสั่งเจ้านายเป็นเด็ดขาด ท่านอย่าพักพูดพล่ามเลย”

เมขลาเห็นเส้นเลือดผุดขึ้นที่ขมับของลุง “ขอถามอีกครั้ง จะฆ่านางจริงๆ?”

“ใช่ แล้วทำไม!?” ชายร่างใหญ่ร้อง

 

ลุงอยู่แค่นยิ้ม “ไม่มีใดดอก… ฟังเช่นนี้ข้าจะได้จัดการเอ็งอย่างสบายใจขึ้น”
เขายื่นมือมาปิดตาเมขลาไว้ จากนั้นนางก็ได้ยินเสียงดังปึด เมื่อมองได้อีกทีชายร่างใหญ่ก็นอนคว่ำกับพื้นแน่นิ่ง ที่ลำคอมีรอยสีแดงจางๆ อยู่รอยหนึ่ง

ขณะนั้นมีเสียงแตรสัญญาณดังยาว ขึ้นทั่วทั้งสวรรค์ ลุงอยู่ได้ฟังก็เหงื่อไหล จึงกล่าวกับเมขลาว่า “โทษที่ลุงไหวตัวช้า เวลานี้สายเสียแล้ว ลุงและลูกๆ ต้องไปเป็นแม่ทัพรบกับพี่ของเจ้า คงไม่อาจปกป้องเจ้าได้อีก” เขาหันไปมองนางอัปสรรอบๆ สบตาทีละคน ชี้ไปที่ศพของชายร่างใหญ่และตวาดด้วยเสียงดุ “ชายคนนี้ป่วยเป็นโรคปัจจุบันสิ้นชีวิต ส่วนเมขลาก็ป่วยสิ้นชีวิตไปนานแล้วเช่นกัน พวกเจ้าเข้าใจไหม!?”

พวกนางอัปสรมองหน้ากันเหรอหรา จึงก้มลงกราบลุงอยู่ร้องรับคำด้วยเสียงตื่นกลัว

ลุงอยู่ กล่าวสำทับอีกว่า “ข้ารู้ว่าพวกเจ้าต่างเคยรับสินบนจากพระวรุณ หากข้ากลับจากการรบครั้งนี้เมขลายังปลอดภัย ทรัพย์สมบัติทั้งนั้นก็จะมีเพิ่มอีก แต่หากนางเป็นอันตรายหรือเรื่องนี้แดงออกไปละก็พวกเจ้าจะต้องพบจุดจบอย่าง สุนัข!”

 

เจิ๊นก็ไม่เห็น หรือว่าคุณเดียร์ลบไปแล้วงะ่??

 

นายรามคนนี้ว่ากันว่ามีชาติตระกูลดีมาก คือนอกจากจะเกิดในตระกูลอสูรวงศ์อันสืบเชื้อสายโดยตรงจากพระยาไพจิตรต้นโคตร เมืองมารและมีปู่คือพญายักษ์ตรีเมฆผู้มีชื่อเสียงด้านความใจกว้างเมตตาแล้ว บิดาและมารดาของเขาคือนายชมทัคนี และนางเรณุกายังเป็นผู้ทรงคุณธรรมล้ำเลิศถึงแก่ถือศีลพรหมจรรย์เป็นฤๅษีตลอดชีวิต

นายรามมีพี่ชายสี่คน ล้วนดีประเสริฐหมด แต่ไม่รู้อย่างไรชื่อเสียงที่ออกมาของนายรามนั้นกลับเป็น…

“อสูรชั่วตนใหม่ที่ร้ายกาจที่สุดตั้งแต่เคยมีมา นิสัยพาลเกเร หยาบช้าสารเลวหาที่เปรียบมิได้”

นายรามหรือนิยมเรียกกันด้วยชื่อชาติว่า ‘รามสูร’ ผู้นี้บำเพ็ญตบะอย่างยิ่งยวดจนพระศิวะเสด็จมาประทานขวานวิเศษให้เป็นอาวุธ เนื่องจากขวานที่รับจากพระศิวะเป็นเทพาวุธเดิมเรียกว่า ‘ปรศุปาท’ ซึ่งแปลว่า ขวานสงคราม รามสูรจึงได้ฉายาว่า ‘ปรศุราม’ หรือขวานราม!

ด้วยสาเหตุบางประการหลังจากเขาร่ำเรียนศึกษาศิลปศาสตร์จบ บิดามารดาตลอดจนพี่ชายทั้งสี่ก็ถึงแก่ความตายอย่างน่าอนาถ ร่ำลือกันว่ารามสูรเองเป็นผู้สังหารคนทั้งหมดเพราะปัญหาแย่งชิงโคกับพ่อ ตัวเดียว

 

จากนั้นรามสูรก็ถือขวานท่องเที่ยวไปทั่วตลอดฟ้าดิน ประพฤติตนโดดเดี่ยวดุร้าย เจอเทพฆ่าเทพ เจอมารฆ่ามาร ไม่ปรากฏว่ามีใครสามารถต่อกรกับเขา หรือเขาเคยขึ้นสังกัดกับผู้ใดมาก่อน

วีรกรรมที่เด่นชัดที่สุดของเขาคือการบุกเดี่ยวไปสู้พระอรชุนพร้อมด้วยบริวารห้าร้อยนาย สังหารคนทั้งหมดสิ้นชีวิต

พระ อรชุนผู้นี้เป็นเทพชั้นผู้ใหญ่ที่มีฤทธานุภาพไม่ด้อยไปกว่าพวกคณะสามสิบสาม เลยเพียงแต่ยังมิได้เสพน้ำอมฤตเท่านั้น การตายของเขากลายเป็นข่าวสะเทือนเลื่อนลั่นที่คนทั้งหกภพต่างต้องตระหนกตกใจ

ตั้งแต่อดีตกาลมาไม่เคยมีอสูรตนใดเอาชนะเทพมาก่อน พวกมันจะต้องถูกปราบไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง แต่รามสูรกลับเป็นข้อยกเว้นที่แม้ว่าจะอาละวาดมากเท่าใดก็ไม่มีเทพคนใดกล้า ไปปราบ แม้พระนารายณ์เองก็เฉยเมยกับการกระทำของเขา

ความกำเริบเสิบสาน อย่างไร้ทางหยุดยั้งของรามสูรทำให้ชาวฟ้าตกอยู่ในความกลัว ทุกคนต่างพูดกันว่า “โอ มันเป็นมารที่ร้ายกาจจริงๆ น่ากลัวเหลือเกิน!”

 

“ใช่ เดี๋ยวนี้เราไม่กล้าออกไปโลกมนุษย์แล้วเพราะกลัวเจ้ารามสูรนี่แหละ!”

“มันทำร้ายทั้งเทพ ทั้ง มาร มนุษย์ เหมือนหมาบ้าไร้เจ้าของ แม้แต่เผ่าพันธุ์เดียวกันก็กลัวมัน!”

“มันเป็นหมาบ้า ใช่ เป็นหมาบ้าที่ยังหน้ากลัวกว่าพวกมารสติดีๆเสียอีก”

“น่ากลัวจริงๆ!”

“ข้าไม่เคยเห็นใครที่หยาบช้าดุร้ายเช่นนี้มาก่อน ไม่เคยเลยจริงๆ!!!”

“คนอะไรเท่ชะมัดยาด ^__^ ”

ความคิดเห็นสุดท้ายนี้เป็นของเมขลาเอง

 

เมื่อขู่จนทุกคนลนลานแล้ว ลุงอยู่จึงหยิบมีดสั้นเล่มหนึ่งยื่นให้เมขลา “เวลาที่เภทภัยมาถึงตัว ให้ใช้มีดนี้เสียบต้นขาคนที่จะมาทำร้ายเจ้า กดและบิดแรงๆ จากนั้นหนีอย่างเร็วที่สุดเข้าใจไหม?”

เมขลาพยักหน้า

หลังจากลุงอยู่จากไปคราวนั้น พวกนางอัปสรยิ่งควบคุมเมขลาอย่างเข้มงวดมิให้ใครมาพบ หรือให้ออกไปพบใครได้
เทวาสุรสงครามสิ้นสุดลงแล้ว พลีก็ถูกปราบแล้ว แต่เมขลายังคงออกไปไม่ได้เพราะขณะนี้นางคือคนตายสำหรับสวรรค์ คนตายย่อมไร้ตัวตน

เมขลานั่งจับเจ่าอยู่ในวิมาน เบื่อๆๆๆๆ

แต่แล้ววันหนึ่งนางก็ได้ยินข่าวน่าสนใจจากบทสนทนาที่พวกนางอัปสรคุยกัน

เรื่องเริ่มจากการปรากฏตัวของยักษ์ตนหนึ่งชื่อ ราม อสูรวงศ์

 

และด้วยความคิดที่สวนทางกับคนทั้งปวงนี้ทำให้เมขลาเริ่มติดตามฟังข่าว ของรามสูรอย่างจริงจัง พร้อมทั้งจินตนาการว่ายักษ์ร้ายตนนี้สมควรหน้าตาเป็นอย่างไร อยากเห็นเขาสักครั้งแต่ช่องทางที่นั้นยากเต็มทีเพราะลำพังออกจากวิมานก็เป็นไปไม่ได้แล้ว

และแล้ววันหนึ่งความหวังของเมขลา (และฝันร้ายของคนทั้งดาวดึงส์) ก็กลายเป็นจริง

กล่าวคืออยู่ๆรามสูรผู้ไร้เหตุผลก็หักด่านขึ้นสวรรค์มาขณะที่พระอินทร์ไม่อยู่
เขาไล่ฟันทวยเทพตายเกลื่อนไปจนถึงเทวสภา จึงเข้าต่อด้วยสามเทพคือพระอัคนี พระยม และแม่ธรณี

รามสูร ต่อยพระอัคนีกะโหลกยุบ ฟาดพระยมกระดูกไหปลาร้าหัก แล้วฟันพระแม่ธรณีมือขาดแสดงพฤติกรรมต่ำช้าสามานย์ที่ทำร้ายแม้กระทั่งผู้หญิง

แม้เทพทั้งสามจะไม่ตายเนื่องจากฤทธิ์น้ำอมฤต แต่ต้องใช้เวลาสมานบาดแผล ลุงอยู่กับพี่ทวิชจึงร่วมมือกันสู้ต่อ

แต่แม้พระอาทิตย์ซึ่งเป็นเอกทางธาตุแสง และ พระจันทร์ผู้ถือจักรรัตนะ ก็ยังทำได้เพียงสูสี ในที่สุดทั้งสองถูกฟาดบาดเจ็บ เปิดทางให้รามสูรเหาะต่อไปดุจเห็นเทวสภาเป็นเพียงทางผ่านเท่านั้น

 

เป้าหมายที่รามสูรมุ่งสู่คือวิมานสูงสุดของพระศิวะ!

ข่าวที่นางอัปสรนำมาเล่าจบลงเพียงนี้เพราะหลังจากนั้นก็ไม่มีใครกล้าติดตามรามสูรไปอีก

“นี่ไม่ใช่ระดับธรรมดาแล้ว ยักษ์ตนนี้มีฝีมือระดับพระเจ้า!”

“จะมีอสูรตนใดเก่งเพียงนั้น เป็นไปได้อย่างไร!? เป็นไปได้อย่างไร!?”

“ได้ข่าวว่ามันหน้าตาดุดันร้ายกาจ ตัวใหญ่โยชน์หนึ่ง ใส่เสื้อเกราะทองคำระยับเหมือนท้าวมหาพลี แต่มันเก่งกว่าท้าวมหาพลีเสียอีก!!!”

“ขวานของมันล่ะ!?”

“ขวานของมันเป็นขวานพระศิวะมาก่อน คงทำด้วยเพชรเหล็กกล้า ประดับด้วยมรกตชั้นดี มีอานุภาพพอๆกับวัชระแน่ๆ”

“ให้ตายสิหรือว่าจุดจบของโลกจะมาถึงเพราะมารตัวนี้ เป็นไปไม่ได้!!!!!!!!!”

 

ง่ะ...เงียบเกินไปหรือเปล่าหนอ...ยังอ่านกัันอยู่หรือว่าพาักันหลับหมดแล้วหนอ

 

อ่านอยู่จ้าาาา...

 

“เก่งจังๆ ต้องหล่อแน่ๆ เลย \(^0^)/ ”

ความคิดเห็นสุดท้ายยังคงเป็นของเมขลา

ในที่สุดเมื่อเหตุการณ์ผ่านไปสามชั่วโมง บทสรุปก็ออกมาว่ารามสูรพยายามบุกเข้าหาพระศิวะ แต่ถูกพระคเณศเข้าขัดขวาง จึงต่อสู้กัน รามสูรเป็นฝ่ายชนะสามารถฟันงาพระคเณศหัก ขณะที่เงื้อขวานจะซ้ำสังหารนั้นพระศิวะกับพระอุมาก็ปรากฏกายขึ้นพอดี

ด้วยความโกรธที่เห็นบุตรรักถูกข่มเหง พระอุมาจึงสาปรามสูรให้สิ้นฤทธิ์นอนแน่นิ่งกับที่ ไม่มีแรงแม้ลืมตา ส่วนพระศิวะได้ย้ายร่างรามสูรไปยังตำหนักว่างแห่งหนึ่ง

ตั้งแต่นั้นมาพระคเณศก็ได้ฉายาว่า ‘เอกทนต์’ หรือ ‘งาเดียว’