อาถรรพ์ เมืองกาญจน์

ตอนปี 2535 ผมได้โอกาสบวช หลังจบป.ตรี พระพี่เลี้ยง พาไปพักเมืองกาญจน์ อ.บ้านเก่า เข้าไปลึกมาก กะว่าหนีไม่รอด ไปก็อยู่อย่างพระป่า อาศัยปักกลดนอนกันเอา อาศัยกว่าก่อนจะบวช ผมเคยเป็นผ้าขาวอยู่หลายปี ฝึกมากับครูบาอาจารย์ก็พอจะมีความรู้ทางด้านกรรมฐานอยู่บ้าง จึงไม่ลำบากมากนัก การจะปักกลดก็ผูกสายแล้วว่าคาถาตวาดป่าหิมพานต์ตามที่หลวงพ่อฤษีเคยบอกไว้.. คืนแรกก็เจอดีเลยครับ...ปกติของการอยู่ป่าก็เน้นการเดินจงกรม มากหน่อย รองมาก็นั่งสมาธิ ส่วนการพูด การนอนนั้น ทำแต่น้อย คืนนั้นหลังจากเดินจงกรม ทำสมาธิเสร็จ ขณะกำลังจะเอนกาย จำวัด ก็เจริญสติไว้ เข้าสมาธิในการนอน พอนอนลงปั๊บ เห็นผู้ชายนุ่งห่มผ้ารุ่มร่ามสีขาวคล้ายพวกอินเดีย มีผ้าโพกบนหัว นั่งล้อมผมไว้สัก ร้อยกว่าคน แล้วสวดมนต์ภาษาอะไรไม่เข้าใจ แต่ขณะนั้นเข้าใจเอาเองว่าเป็นภาษา มคธ เสียงสวดนี่ดังไปทั่วทุ่ง สักครู่ร่างผมก็ลอยขึ้นจากพื้นได้สัก เมตรนึง ผมก็หันกลับไปมอง เห็นร่างตัวเองนอนอยู่กับพื้น หันกลับมามองท้องฟ้ามืดสนิท มองไปที่พวกคนพวกนี้ก็กำลังสวดมนต์ล้อมรอบตัวข้าพเจ้าอยู่ คนพวกนี้เป็นใครผมไม่รู้ แต่ที่รู้แน่ๆคือ เวลาที่ผมถอดกายในออกจากร่างไม่เคยถอดออกมาแล้วมืด และก่อนจะออกมาจากกายผมจะเห็นพระก่อนแล้วกายในจึงจะออกจากร่าง แต่ออกมาแบบมืดๆอย่างนี้ไม่เคย เห็นท่าว่าจะไม่ดีแน่ๆ คำบริกรรมพุทโธก็เกิดขึ้นโดยอัตโนมัติ เพราะบริกรรมมาตั้งแต่เด็กจนชิน หลวงพ่อปาน วัดบางนมโค มาปรากฎให้เห็นอยู่ใกล้ๆ เพราะทุกครั้งที่เกิดเรื่อง หลวงพ่อปาน ท่านจะมาคอยสงเคราะห์เสมอ แต่ก็ต้องเป็นเรื่องหนักๆ เห็นหลวงพ่อปานก็ใจชื้น เห็นท่านนั่งพับเพียบมาใกล้ๆหัวผม สักครู่ก็ได้ยินเสียงระเบิดดังสนั่น ขนาดแก้วหูอื้อ ดังขึ้น 3 ครั้ง พวกที่สวดมนต์กันอยู่ก็หายกันไปหมด กายในผมเหมือนหล่นกลับเข้ามาในร่าง ทันทีที่เข้าร่างได้ ก็เกิดพายุลมพัดกระหน่ำ แรงมากขนาดหายใจไม่ออก พูดส่งเสียงไม่ได้ กลดที่ปักอยู่ทานแรงลมไม่ได้ แต่ดันอธิษฐานไว้ไม่ถอนกลด ถ้าไม่งั้นก็ย้ายได้ 45 ก้าว ตอนนั้นเลยได้แต่นั่งรวบกลดเอาไว้แล้วเข้าสมาธิไว้จนรุ่งเช้าเสียงไก่ขัน ลมก็หยุดพัดลงเดี๋ยวนั้น...เช้าเก็บกลดแล้วก็เตรียมตัวไปบิณฑบาตร กลับมาก็เล่าให้พระพี่เลี้ยงฟัง แล้วก็บอกว่า นึกขึ้นมาได้ที่หลวงพ่อฤษีท่านเคยเตือนว่า ใครยังฝึกไม่แข็งจริงอย่าไปเมืองกาญจน์ เพราะมีทั้งผีทั้งยาสั่งมาก ผมเองเจอรับน้องเพียงคืนแรก และได้บารมีหลวงพ่อปานช่วยเอาไว้ ไม่งั้นก็ไม่รู้จะเป็นยังไงต่อ ผมยังคงอยู่ฝึกกรรมฐานอยู่อีกเดือนกว่า จึงเดินทางกลับ ตราบจนทุกวันนี้ผมเองก็ยังไม่รู้ว่า พวกที่นั่งล้อมวงสวดมนต์นั้นเป็นใคร สวดอะไร ต้องการอะไร เพราะแผ่เมตตาไปเขาก็ไม่เอา เหมือนจะต้องการชีวิตพระธุดงค์อย่างเดียว รอดมาได้ครานั้น ก็จึงเอามาเล่าสู่กันฟัง เมืองกาญจน์ ยังคงมีอาถรรพ์อยู่จริง..

 

ที่ป่าเมืองกาญจนบุรีมักจะมีอาถรรพ์เกิดเหตุแปลกกับผู้ที่เข้าไปเสมอ คนใกล้ตัวก็พบมา 3 คนและทั้งหมดได้ไปเข้าค่ายที่เขาชนไก่ ดังนี้
1.ลูกเพื่อนเข้าป่าฝึกร.ด.กลับมาป่วยมากไม่รู้สึกตัวเหมือนหลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่งรักษาทางพระทางคาถาอาคมและทำบุญอุทิศให้ ผ่านมาเกือบปีจึงค่อยยังชั่วพอจะกลับไปเรียนมหาวิทยาลัยต่อได้ ซึ่งตอนแรกจะถ่ายหนักถ่ายเบาไม่รู้ตัวเลย เพ้อแปลกๆตลอดเวลา อาจารย์ที่รักษาเห็นในตัวเขามีต้นไม้ใหญ่ อาจหมายถึงนางไม้ให้โทษ
2.หลานไปเข้าค่ายกลับมาก็เป็นไข้เลือดเหลือเพียง 20 % ต้องให้เลือดไปหลายขวดและรักษาทางพระทางคาถาอาคมและทำบุญก็ดีขึ้นจนเป็นปกติ พบมีพลังจากต่างมิติมาดูดเลือด
3.บุตรสาวไปทำข่าวคอนเสิร์ตเขาชนไก่ กลับมาไข้ขึ้นหมอบอกเป็นเบาหวานขึ้นถึง 420 ซึ่งปกติไม่เคยเป็นและตรวจโรคอยู่ประจำเลือดปกติตลอด รักษาทางพระและคาถาอาคมก็ลดลงเหลือ 120 ใน 1 เดือน ในร่างเขาพบต้นไม้ใหญ่นางไม้ให้โทษเช่นกัน
ทั้ง 3 คนนี้ก็ได้รักษาในโรงพยาบาลด้วยตลอดระยะเวลที่ป่วย และทุกคนก็ป้องกันตัวอย่างดีก่อนไปเข้าค่ายเช่น มีผ้ายันต์ท่านท้าวเวสสุวรรณติดตัว สวดชินบัณชร แผ่เมตตาให้เจ้าที่ มีสายสินธุ์หลวงพ่อโสธรติดตัวทุกคน โชคดีที่ทุกคนปลอดภัย หากใครจำเป็นต้องให้ลูกหลานไปที่นั่น พยายามหาวิธีป้องกันให้บุตรหลานท่านด้วย

 

เราคนเมืองกาญจน์อยู่มาตั้งแต่เกิดแล้ว คิดว่าที่มีอาถรรพ์น่าจะเป็นบางพื้นที่ เพราะแถวบ้านที่อยู่ก็ไม่เคยมีเรื่องแปลก ๆ อะไร แต่ต้องยอมรับว่าบางพื้นที่ก็ยังมีความเชื่อเรื่องนับถือผีอยู่บ้างค่ะ

 

เทสการเข้าสู่ระบบ

 

รู้สึกมานานมากแล้ว ว่ากลัวๆ หวาดๆ เมืองกาญจน์อย่างไรก็ไม่รู้ ไปทีไรจะไม่ค่อยสบายใจ
ต่อมา เกิดเหตุการณ์ญาติที่เป็นลูกพี่ลูกน้อง เขาไปซื้อไร่ไว้ที่เมืองกาญจน์ ขากลับขับรถมายังไม่พ้นเขตเมืองกาญจน์ เกิดอุบัติเหตุรถคว่ำ ทำให้พี่สาวกับพีเขยเสียชีวิตทั้งคู่ ลูกสาวที่นั่งด้านหลังโดนกระแทกหมดสติไป 3 วันจึงฟื้น
ตั้งแต่นั้นมา เลยไม่ค่อยอยากไปเมืองกาญจน์ ทั้งๆที่อยากไปวัดป่าสุนันทวนาราม กับวัดท่าขนุน

 

มีทุกที่ครับ อาถรรพ์ป่า

 

ผมตอนนี้ก็ย้ายมาอยู่กับแม่ที่เมืองกาญจน์เหมือนกัน อยู่ใกล้ๆกับเขาชนไก่นั่นแหละ
พ่อเสียตอน คอนเสิร์ตมันไก่มาก 2 พอดีเลย ขับรถไปโรงบาลรถก็เยอะ

ใครมาเที่ยวแถวเขาชนไก่ แวะมาเยี่ยมผมบ้างนะครับ ^^

 

ขอบคุณมากค่ะ ที่เล่าเรื่องอาถรรพ์ เมืองกาญจน์
มาให้อ่านกัน จะได้ทราบไว้ป้องกันตัวหากจะไปที่นั่น
ตัวเองเคยไปเที่ยวที่นั่นเมื่อ 20 กว่าปีที่แล้วเพียงครั้งเดียว
แถมไปลองเดินบนสะพานแม่น้ำแควและถ่ายรูปกับเพื่อนบนนั้น
ทั้งๆที่ใจเสียวๆเพราะกลัวโดนวิญญาณที่เคยเสียชีวิตใน
เสาหลักที่รับตัวสะพานไว้จากสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2
จะเล่นงานเข้าให้ อีกทั้งกลัวรถไฟผีจะโผล่แล่นเข้ามาอย่าง
กระทันหัน คิดสารพัดไปเองด้วยความกลัวเพราะ
เคยได้ยินประวัติเกียวกับสะพานแม่น้ำแควก่อนจะไป
เที่ยวที่นั่นกับเพื่อนร่วมที่ทำงานกัน
ในใจนึกแผ่เมตตาให้วิญญาณในที่นั้นตลอดทุกฝีก้าวบน
พื้นสะพานไม้เก่าผุๆที่ผุเป็นบางช่วงในสมัยนั้น
เพราะความกลัวด้วยและอีกทั้งความสงสารวิญญาณที่
เสียสละชีวิตเพื่อเป็นการสังเวยชีวิตโดยไม่เต็มใจเพื่อ
การสร้างสะพานนึ้ให้แล้วเสร็จด้วย

จึงคิดว่าโชคดีทีไปเที่ยวที่นั่นครั้งนั้นรอดชีวิตมาอย่างปลอดภัยหลังจาก
ได้อ่านเรื่องอาถรรพ์ เมืองกาญจน์ นี้

ขออนุโมทนาสาธุกับทุกท่านที่เตือนกันมานะคะ

 

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่นำมาแบ่งปันครับ

สำหรับป่าเมืองกาญจน์แค่ได้ยินชื่อก็คงความขลังแล้วครับ
ส่วนใหญ่ในป่าก็ต้องมีเจ้าป่าเจ้าเขา เทวาอารักษ์ สิ่งศักดิ์สิทธิ์สิงสถิตคอยปกปักรักษาอยู่แล้ว ยิ่งป่าใหญ่ๆนี้ประมาทไม่ได้เลยนะครับ

ผมเองก็ได้อาศัยเมืองกาญจน์เป็นแผ่นดินเกิด แต่ไม่เคยมีโอกาสเที่ยวป่าเมืองกาญจน์เลยสักครั้ง แถมยังไม่มีญาติที่นั่นเลยสักคนครับ ตั้งแต่จำความได้ก็พเนจรไปอยู่หลายจังหวัดแล้วครับเพราะบิดารับราชการ ถ้ามีโอกาสก็อยากกลับไปเยือนสักครั้งเหมือนกัน

กาญจนบุรี เป็นจังหวัดติดชายแดนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเมืองแห่งป่า เป็นแหล่งที่มีความอุดมสมบูรณ์ของทรัพยากรทางธรรมชาติอันมีเสน่ห์ และยังคงความลี้ลับอยู่ไม่เสื่อมคลายสำหรับนักล่องไพร

รวมถึงดินแดนแห่งนี้เคยเป็นสมรภูมิและเส้นทางเดินทัพที่สำคัญของพม่าในอดีตครับ

ซึ่งสงครามที่ยิ่งใหญ่และสำคัญที่สุดสงครามหนึ่งในประวัติศาสตร์ไทยคือ สงครามเก้าทัพ
สมัยต้นรัตนโกสินทร์ ที่สยามต้องรับศึกจากพม่าที่ยกทัพมาขนาบเข้าตีพร้อมกันถึงเก้าทัพ และมีความสำคัญตรงที่เป็นศึกครั้งสุดท้าย ที่พม่าสามารถรวบรวมสรรพกำลังกองทัพที่ใหญ่ และทรงประสิทธิภาพที่สุด โดยรวบรวมกำลังพลมากถึง ๑๔๔,๐๐๐ นาย เข้าโจมตีหวังเผด็จศึกบดขยี้ให้ราบคาบเสียทีเดียว

โดยสมัยนั้นพระมหากษัตริย์พม่าคือ พระเจ้าปดุง ได้บัญชาการรบและยกทัพหลวงลงมาด้วยพระองค์เอง ทางด่านพระเจดีย์สามองค์ ซึ่งถือเป็นสงครามที่ยิ่งใหญ่และสำคัญที่สุด นับตั้งแต่เสียกรุงศรีอยุธยาเป็นต้นมา และเป็นเรื่องที่มีการกล่าวถึงไว้ทั้งในพงศาวดารพม่าและในพงศาวดารไทย

ส่วนการศึกครั้งนั้น ด้วยพระปรีชาสามารถของบูรพกษัตริย์และบรรพบุรุษผู้เสียสละเลือดเนื้อปกป้องผืนปฐพี ทำให้เรารอดพ้นและยังคงเป็นเอกราชมาได้อย่างไรลองไปหาอ่านศึกษาเพิ่มเติมดูได้ครับ

 

เหตุเกิดที่เมืองกาญจน์เรานิเอง อนุโมทนาสาธุครับ สำหรับการปฎิบัติธรรม

 

เอ่อ... เขาหมายถึงป่าน่ะ
คงไม่มาอยู่ในบ้านหรอก... แหม่

 

เคยไปสมัยยังเรียนอยู่ครับ ไปเล่นแม่น้ำแควน้อย
เล่นอยู่ขอบตลิ่ง แต่เพื่อนแกล้งผลัก ลอยออกไปไกลเลยจากฝั่ง ผมว่ายน้ำไม่เป็นเกือบจมน้ำเลยครับ

แต่ไม่ได้อยากให้ทุกคน คิดไปในเรื่องอาถรรพ์นะครับ

คนเรามีวิบากเป็นผล เราทำสิ่งไรก็ย่อมได้รับสิ่งนั้น ไม่เกี่ยวกับสถานที่ เวลา แต่เกี่ยวกับผลการกระทำในอดีตและปัจจุบันมากกว่าครับ

 

แหม่...ก็มีบางคนบอกว่าจังหวัดกาญจน์น่ากลัวนิน่า(เขียนระบุว่าจังหวัดไม่ใช่ป่านะจ๊ะ) จุดประสงค์ที่บอกก็เพื่อชี้แจงว่าจังหวัดเราไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดนะ แต่คนเขียนก็แก้ไขข้อความไปแล้ว เธอคงไม่เห็นหรอก -_-''

 

เคยไปเมืองกาญจน์มาแล้ว และยังอยากจะไปอีกค่ะ อยากไปแถวสังขละบุรี
เสน่ห์ป่าเมืองกาญจน์น่าค้นหาจริงๆ ^^

 

ขอบคุณครับสำหรับเรื่องเล่าครับ

 

อนุโมทนาครับ และ ขอบคุณที่กรุณาแบ่งปันประสบการณ์ มีโอกาสไปครั้งหน้าจะได้สำรวมกายใจ ไม่ทำสิ่งใดไปรบกวน หรือ ไม่เคารพ เขาเหล่านั้น ถึงว่าตอนผมเด็กๆ คุณแม่ผมจะห้ามไม่ให้ผมไป ท่านบอกว่าแรง ญาติผมไปเที่ยวล่องแพแม่น้ำแควกับหมู่ญาติ (ผมอดไป) ตอนท้องแ่ก่ใกล้คลอด กลับมาถึง กทม. ถึงกำหนดคลอดเด็กก็เสียชีวิต โดยออกมาในสภาพที่ไม่ปกติ มีญาติที่ไปดูสภาพเด็กตอนคลอดออกมา 3 คน ทั้ง 3 คนสัญญาต่อกันว่าจะไม่พูดให้ใครฟังว่าเด็กเป็นอย่างไร ทุกวันนี้ก็ยังเป็นปริศนาอยู่ 1 ใน 3 นั้นก็เสียชีวิตไปแล้ว เรื่องจะ 30 ปีแล้วครับ ขอโทษครับที่เล่าเิยิ่นเย้อ

 

จังหวัดกาญฯเป็นจังหวัดของนักรบครับ อย่างที่หลวงพ่อฤาษีเคยมาทุดงศ์ในป่ากาญฯ
ท่าบอกพระดีๆอยู่ในป่าเมืองกาญฯเยอะครับ ขุนแผนท่าก็เคยมาเป็นเจ้าเมืองกาญฯครับ

 

ผมใช้รถออฟโรด เข้าป่าลึกบ่อยๆ ไปวัดในป่าบ้างไปบริจาคของบ้างบางทีไปกับกลุ่มเพื่อนๆบางทีพาครอบครัวไปด้วยลูกผมก็ยังเล็กๆ ผมยอมรับว่าบางทีมีความรู้สึกถึงความศักดิ์สิทธ์ของป่าเมืองกาญจน์จนขนลุก บางทีเห็นในสิ่งที่ไม่รู้ว่าอะไรแต่ใจคิดว่าตาฟาด เคยมีครั้งหนึ่งพาลูกๆกับภรรยาไปทำบุญที่วัดแห่งหนึ่งในป่าลึก นอนเต้นในศาลาโล่งๆที่วัด ได้ยินเสียงเหมือนเสียงวี้ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆด้งมากๆๆๆๆๆใกล้เต้นเรา ตอนแรกนึกว่าเสียงตัวค่าง หรือจักจั่นป่าแต่ผมว่าไม่น่าใช้เพราะผมเขาป่าบ่อยได้ยินเสียงสัตว์พวกนี้จนชิน แถมได้ยินกับภรรยาผมด้วย ตอนเช้านิมนต์ถามพระอาจารณ์ที่วัด ท่านเลี่ยงที่จะตอบกลับนิ่้งๆและชวนคุยเรื่องอื่น ครั้งล่าสุดที่เข้าป่าคือเข้าเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าทุ่งใหญ่นเรศวร ขับรถพาผู้ที่จะเข้าไปทำบุญที่วัดวาชูคุ หลายท่านคงเคยได้ยินความศักดิ์สิทธิ์ของป่าแห่งนี้และความศัทราของชาวบ้านสำหรับวัดแห่งนี้นะครับ วันหลังผมจะมาเล่าการเดินทางเข้าป่าแห่ง
ตำนานนี้ให้ฟังนะครับ

 

ไม่ว่าจะไปที่ไหน ให้เขาก่อนที่เขาจะขอ ก็ดีนะคะ โดยส่วนตัวสวดมนต์แผ่เมตตา บ่อยๆ อธิฐานจิต ถ้าต้องเจอ ขอมาดีๆ อย่าให้กลัว อย่าให้น่ากลัว
" ทุกขัปปัตตา จะ นิททุกขา ภะยัปปัตตา จะ นิพภะยา
โสกัปปัตตา จะ นิสโสกา โหนตุ สัพเพปิ ปาณิโน " บทนี้ท่องไว้ในใจบ่อย ๆ