กระทู้ทางผ่าน..ขอฝากด้วยค่ะ..พลีส > แชร์สัพเพเหระ

http://www.youtube.com/watch?v=iu92rtWHWgk


[ame=http://www.youtube.com/watch?v=iu92rtWHWgk]แม่ เสก โลโซ - YouTube[/ame]

 

ขอสวัสดีปีหม่ไทย ย้อนหลังแล้วกันนะครับ ให้ทุกท่านมีความสุขมากนะครับ รวมถึงท่านเจ้าของกระทู้ พี่ต้นพุทธ พี่สิลสิกขา คุณbuakwan คุณ amatayan
คิดสิ่งใดสมหวังทุกประการนะครับ

 

ตอนแม่ยังอยู่ ไม่มีใครสำนึกได้หรอก แต่เมื่อสิ้นบุญแล้ว จะมีบ้างไหมที่จะคิดถึงท่านยามที่ท่านยังมีชีวิตอยู่

แว่นเองมีบุญน้อย เพราะได้สัมผัสกับพ่อ-แม่ แค่ 12 ปีเท่านั้น
แต่ทุกวันนี้ก็ยังนึกถึงสิ่งดีดีที่ท่านให้กับเรา นึกถึงรสมือพ่อ
ที่ทำกับข้าวให้ทานเสมอ ๆๆ กับแม่จำได้ว่า แม่ก็ทำกับข้าวอร่อย
นึกถึงแกงมัสหมั่นไก่ครั้งแรกที่ได้ชิม และเป็นครั้งสุดท้าย
ทุกวันนี้ยังหารสชาติที่แม่ทำไม่ได้เลย

แก้คำผิด กลัวโดนปรับอ่ะ 555

 

สวัสดีปีใหม่ไทยเช่นกันค่ะอาจารย์น้องไตร ขอให้มีความสุขและสมหวังในสิ่งที่ปรารถนาทุกประการด้วยค่ะ มาร่วมแชร์ความเห็นหรือความสนุกกันบ่อย ๆ นะคะ

 

หลายๆคนค่ะ ตอนที่คุณพ่อ-แม่มีชิวิตอยู่ก็ดูแลกันแบบงั้นๆ ยิ่งตอนไม่สบาย หากเป็นโรคเรื้อรังด้วยแล้ว(โดยเฉพาะอัมฤกษ์อัมพาตร) หลายๆคนแทบจะหันหลังให้ แต่พอท่านสิ้นบุญไปกลับให้ความสำคัญในเรื่องฮวงซุ้ย เชงเม้ง บอกต่อๆกันว่าหากไม่ทำบุญจะทำให้ไม่ก้าวหน้าในชีวิต(เหมือนจะดูดี) ไม่ต้องพูดถึงใครขอยกตัวอย่างจริงคือคนในครอบครัวต้นพุทธเองทุกวันนี้คุณแม่ป่วย แต่พี่ๆบางคนให้ความสำคัญกับทำบุญเชงเม้งให้คุณพ่อที่เสียไปแล้วรวมปุ่ย่าตายาย แต่คุณแม่ที่รออยู่ที่บ้านก็แทบไม่มีใครมา จนบางทีก็อดคิดไม่ได้ว่าคงต้องรอให้คุณแม่มีฮวงซุ้ยเป็นของตัวเองก่อนละมั้ง คนเหล่านี้ถึงจะให้ความสำคัญ ก็อย่างว่าค่ะ ดูแลคนเป็นมันยุ่งยากไม่เหมือนวางของเส้นไหว้ง่ายกว่ากันเยอะเลย แถมขอผลบุญได้อีกจม(ได้ไหม๊ไม่รู้แต่ที่แน่ๆ ..ได้ขอ) ไปหละค่ะ (ระบายความในไปเยอะแล้ว) ..อยู่นานไปเหมือนระบายความในใจ แต่ก็ขอให้มันมีประโยชน์กับคนที่อ่าน ลองเอาใจเขามาใส่ใจเรา แล้วทบทวนดูนะค่ะ ว่าทุกวันนี้คุณลำดับความสำคัญของบุคคลในชีวิตเหมาะควรแล้วหรือยังค่ะ

 

ถูกต้องนะคร๊าบ (good) ;aa24

 

อาทิตย์คือบิดา มารดาคือพระจันทร์ โลกคือพฤหัสบดี(สูตรทักษา) ส่องแสงและสร้างสรรค์พลังงานแก่สัพพะชีวิต

กระทำบำรุงเลี้ยงมารดา ประดุจขัดจันทราในดวงชะตาให้งาม เลือส่องสว่างแต่เพียงดีๆ

จันทร์คือจิตใจ และเงินอันหมุนเวียนตั้งค่าสมมุติไว้ในโลก กระทำด้วยพระจันทร์ย่อมปรากฏงามดี

ในดวงชะตา จันทร์กระทำหน้าที่กระตุ้นส่องพลังงานแก่ดาวใดๆในดวงที่"ถึง"กัน ถ้าทำตามดาวนั้นถูกช่องการบำรุงเลี้ยงดูมารดาย่อมปรากฏให้เกิดผลดีตามกรรมนั้นๆในด้านนั้นๆสืบมา

พูดถึงในการบำรุงสิ่งที่เป็นดาวครับ

 

ถึงคุณ wane โดยฉพาะค่ะ อย่าเปิดประเด็นบิดามารดาบ่อยนะค่ะ ต้นพุทธมีเรื่องเยอะค่ะ เผลอสติเป็นไม่ได้พาลจะระบายอยู่เรื่อยเลย เกรงใจเ้จ้าของกระทู้หนะค่ะ ว่างๆกะจะตั้งสักกระทู้เป็นของตัวเองบ้าง พี่ๆน้องๆจะได้ไม่ต้องปวดเศียรเวียนเกล้ากับต้นพุทธ แหละคร้าาาาาาาา

 

สาธุ ขอให้เป็นอย่างที่ท่านมหาเทพโดฯพยากรณ์ไว้เป็นอุทาหรณ์ ด้วยเถอด

 

จะช้าอยู่ใย ล่ะ แม่ยอดยาหยี... จัดไปเลยยย ดูจิ ตอนนี้ น้องเนย รักษ์โลก
ชี ดังจะตายไป สำหรับครูต้นพุทธ ตั้งกระทู้แบบนี้เลย

"เขียนถึงบุพการี..อันเป็นที่เคารพรักของเรา" :'( :'( :'( แค่คิดกะร้องไห้แว๊ววว

 

น้องเม รักษ์จิง คนนี้ช่างน่ารักผิดกะ น้องเนย รักษ์โลก สุดสุด เป็นกัลยาณมิตร เป็นอภิชาติบุตร เป็นผู้ชาย (k) (k) จุ๊บ จุ๊บ เป็นเด็กดี เป็น..อะไรอีกซักอย่างน่าจะดีนิ 55555

 

อย่าทุกข์เศร้าไปเลยนะคะคุณ wane (อ่านว่าเวร อยู่ได้ตั้งนาน) 5555 ล้อเล่นค่ะ มีจิคะที่สำนึกได้ เมื่อท่านยังอยู่ อย่างน้อยก็สีลสิกขานี่ละ 1 คน พ่อ-แม่ข้าเว้ยเฮ้ย ใครอย่าแตะ เอาเงินมาอย่างเดียวพอ อ๊ะมะช่ายยย อย่าคิดว่าตนเองบุญน้อยเลย ดีกว่าคนอื่นอีกเยอะแยะ่ค่ะ ที่ไม่มีโอกาสได้รู้จักแม้แต่พ่อแม่ของตัวเอง เห็นมะยังมีความทรงจำที่ดีเรื่องกับข้าวกับคุณแม่เลย เก็บไว้ให้นานค่ะตรงส่วนนั้น ระลึกถึงท่านได้ในส่วนที่ดีตรงที่เราเคยรู้สึกตอนท่านอยู่กะเรา ถ้าท่านรู้ว่าคุณทุกข์ ท่านจะทุกข์กว่าคุณอีก แล้วท่านจะหลุดจากบ่วงของคุณ wane ได้เหรอคะ ทำบุญให้ท่านค่ะ อย่างแยะด้วยค่ะ ท่านจะได้ไปอยู่ในภพภูมิที่ดีดี ขึ้นเรื่อย ๆ ค่ะ และหากว่าภพชาตินี้เราทุกข์เช่นนี้ เราต้องกำหนดแล้วหละค่ะว่า เอ๊ะภพชาติหน้า ทำยังไงจะได้เกิดมาอย่างผู้มีสุข เอาไว้จะมาโพสให้อ่านนะคะ ว่า ภพชาติหน้าเราสามารถล็อคสเปกการเกิดได้เด้ออออ.. สู้สู้ค่ะ

 

แว่นก็เป็นเช่นกันจ้า เพราะขาดการกอด หอม
สัมผัสมานานแล้ว แต่ทุกวันนี้คิดถึงสัมผัสนั้นได้เสมอ
ไม่พูดแล้วจ้า คิดเก็บไว้คนเดียว ยิ้มให้กับตัวเองก็พอ

 

จ้า รับทราบจ้า คิดได้ เหงาได้ บางทีก็เผลอไปเหมือนกันและจ้า
เคยไม่สบายหนัก เพ้อ เห็นพ่อ-แม่ มาหา แต่พ่อชวนไปอยู่ด้วย
แต่แม่ไม่ให้ไป 555

พอดีพี่สาวเรียก ก็เลยตื่น

โชคดีแล้วละจ้าที่ยังอยู่ดูแลกัน รักให้มาก ๆๆ นะจ๊ะ
บางครั้งไปบ้านเพื่อน เห็นพ่อ-แม่ คุยกับลูกแล้วชื่นใจ
รู้สึกอบอุ่น ก็ทำให้อดคิดไม่ได้เหมือนกันและจ้า
ถ้าท่านทั้ง 2 ยังอยู่ เราก็คงจะได้กอด ได้หอมกันบ่อย ๆๆ

 

ไม่เอาหัวข้อนี้เพราะเดี๋ยวกระทู้ต้นพุทธมีเจ๊สีลฯเป็นแขกประจำ เบื่อขี้หน้า เพราะแทบจะหูติดกันอยู่แล้วคุยในบอดร์ไม่พอ ยังตามไปหูอื้อนอกบอดร์อีกเป็นชั่วโมงๆ ....ล้อเล่นนา ....ต้นพุทธว่าเจ๊สีลฯคงจะมีประสบการณ์ตรงเรื่องนี้มาเล่าสู่กันฟังไม่น้อยหน้าต้นพุทธแน่ยืน แน่นั่งและแน่นอนนนนนน
สู้เขานะ(เจ้ากรรมนายเวรหนะ)สีลสิกขาซะอย่าง หนักกว่าเธอก็เจอมาแล้ว เจอะอีกทีจะสักเท่าไร ...ก็เท่านั้น และมันเกิดได้มันก็ดับได้ อย่าดับ "สติ"[/COLOR][/U][/I][/SIZE]ชนก็แล้วกัน(เพราะดับสติชนทีไร ต้นพุทธเจอมาแล้ว ไม่เห็นมีอะไรดี เผลอๆมีสำลีแปะหัวด้วย) เพียงแค่นั้นเราก็จะผ่านทุกข์ ได้อย่างเจ็บปวดและผิดพลาดน้อยที่สุด เจ๊สีลฯสู้ๆ ๆ ๆ chearr chearr

ปล.เจ๊สีลฯเห็นต้นพุทธกับnami ไหม๊เราสองพี่น้องเป็นปอมๆ ต้วป้อมๆ ส่วนAmata กับพี่บัวและทวดนิพฯยกมือขวาเชียร์ขาดใจอยู่น่าน

 

ล้อเล่นหนะค่ะ คุุณแว่นพูดเถอะค่ะ เอาท่านออกมาหน้าไมค์ประกาศความน่ารักของแม่ให้โลกมันรู้ไปเลยว่า แม่ นั้นสำคัญไฉน

ทุกครั้งที่ทุกข์ใจ ต้นพุทธไม่อยากให้ทุกคนคิดว่า ยังมีคนโชคร้ายหรือทุกข์มากกว่าเราอีก เราควรจะพอใจที่ยังโชคดีกว่าเขาเหล่านั้น ...ต้นพุทธคิดมากไปไหม๊ก็ไม่รู้ แต่ต้นพุทธคิดว่า ความรู้สึกแบบนั้นหากมองให้ละเอียดและลึกลงไป บางที นะค่ะ บางที มันก็ดูเหมือนคล้ายๆเรากำลังจะบอกตัวเองให้รู้สึกดี "บนความทุกข์ที่มากกว่าของคนอื่น" [Embarrass
ทุกวันนี้ต้นพุทธก็เลยเลือกจะพูดจาให้กำลังใจกับเพื่อนๆพี่น้องๆในยามทุกข์ว่า ความทุกข์เป็นเรื่องปกติธรรมดาที่เกิดขึ้นได้กับทุกข์คนทุกชีวิตบนโลกใบนี้ ไม่ว่าจะทุกข์มากหรือทุกข์น้อยเราต่างก็ต้องเผชิญมัน เพราะฉะนั้นหากวันนี้คุณบอกว่าคุณทุกข์ นั่นก็แสดงว่าคุณก็พบเจอทุกข์เหมือนอย่างกับคนอื่นๆทั่วไปคะ จะดีกว่าไหม๊ ถ้าคุณจะเอาเวลาคิดว่าตัวเองทุกข์มาเปลี่ยนเป็น...หาทางออกจากทุกข์และเลือกมองหาเจ้าความสุขที่ความเป็นจริงแล้วเขาก็เป็นคู่แฝดมาด้วยกันแต่เราดันหม่ายมองงงงงงงงง :

 

เรื่องเล่า...ชอบกินหัวปลาทู

มีหญิงหม้ายผู้หนึ่ง หลังจากสามีตายจากนางต้องดูแลชายทั้ง ๔ คนเพียงลำพัง มีอาชีพขายขนมที่ตลาด ชาวบ้านแถวนั้นต่างรู้กันดีว่าหญิงหม้ายผู้นี้มีความขยันเพียงใด โดยลูกของนางแต่ละคนนั้นเป็นเด็กที่ว่านอนสอนง่ายและไม่ซนไม่ดื้อ ส่วนนางนั้นจะตื่นตี ๔ ของทุกวันเพื่อไปขายของที่ตลาด มีลูกชายคนโตที่อายุเพียง ๑๓ ปี เป็นคนช่วยแม่ขนของไปขายที่ตลาด ส่วนลูกคนที่สองอายุ ๑๑ ปี จะมีหน้าที่ดูแลน้องทั้ง ๒ คนที่อายุ ๘ ปี และ ๖ ปี ตามลำดับ เด็กทั้ง ๔ คนจะรู้หน้าที่หลักของตัวเองนั่นคือ การที่จะต้องไปโรงเรียนทุกวัน และวันหยุดช่วยแม่ขายของ

นอกจากนางจะขายของแล้วนางยังรับจ้างเย็บผ้าที่บ้านเพื่อที่จะเก็บเงินให้ลูก ๆ ของนางได้เรียนหนังสือให้สูง ๆ นางมักจะสอนลูก ๆ ของนางได้เรียนหนังสือให้สูง ๆ นางมักจะสอนลูก ๆ ทุกคนว่าการเรียนนั้นสำคัญแค่ไหน และคนเราย่อมต้องรู้หน้าที่ของตัวเองนั่นคืออะไร และนางก็จะพูดอยู่ทุกวันตอนนี้ลูก ๆ ควรตั้งใจเรียนหนังสือเพราะแม่ไม่มีสมบัติอะไรจะให้ลูก ที่จะให้ได้ก็คือการศึกษา ดังนั้นลูก ๆ จงเอาการศึกษาที่แม่ให้นี้เป็นวิชาหาเลี้ยงชีพตัวเองต่อไปในอนาคต แล้วก็เป็นที่น่ายกย่องสรรเสริญ เพราะไม่เพียงแต่นางจะทุ่มเทส่งเสียลูก ๆ ทั้งสี่ให้ได้เรียนจบในขั้นสูงแล้ว ลูก ๆ ทั้งสี่ก็ยังมีหน้าที่การงานที่ดีในสังคมอีกด้วย

โดยลูกคนที่หนึ่งนั้นมีอาชีพเป็นตำรวจ ลูกคนที่สองมีอาชีพครูสอนที่โรงเรียนรัฐบาล ลูกคนที่สามมีอาชีพทหารเรือ ลูกคนที่สี่มีอาชีพวิศวกร และแยกย้ายมีครอบครัวกันหมด ส่วนผู้เป็นแม่นั้นไม่ยอมที่จะย้ายไปอยู่กับลูก ๆ เพราะไม่ต้องการให้ทางครัวของลูกแต่ละคนมาลำบากกับการดูตัวเองจึงอยู่ที่บ้านเก่าเหมือนเดิม โดยลูก ๆ ทุกคนจะมีหน้าที่สับเปลี่ยนหมุนเวียนมาเยี่ยมผู้เป็นแม่อยู่เสมอไม่เคยขาด

อยู่มาวันหนึ่งแม่ผู้เหน็ดเหนื่อยตรากตรำตลอดชีวิตได้ล้มป่วยลง ลูก ๆ ทั้งสี่ต่างคอยดูแลปรนนิบัติแม่ด้วยจิตกตัญญู อีกทั้งอาหารทั้งสามมื้อก็ได้ตกลงกันว่าลูกทั้งสี่จะเป็นคนจัดหาและลงมือปรุงเองนั่นก็คือ หัวปลา เป็นสิ่งที่แม่ชอบทานที่สุดหลังจากทานอาหารที่ประกอบด้วยหัวปลาไปหลายมื้อ นางจึงเอ่ยถามลูก ๆ ว่า

“ทำไมทุกมื้อมีแต่หัวปลาล่ะลูก”

“แม่ครับ นี่เป็นอาหารที่แม่ชอบทานที่สุดไม่ใช่หรือครับ”

ถึงตอนนี้ นางไม่อาจที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้อีก จึงได้เอ่ยความลับที่เก็บไว้มานานหลายปี “โธ่ เจ้าลูกโง่ มิน่าล่ะเจ้าทั้งหลายจึงปรุงอาหารที่ประกอบไปด้วยหัวปลาให้แม่ทุกมื้อ แต่เมื่อมาถึงวันนี้แล้วแม่ไม่จำเป็นที่จะต้องปิดบังพวกเจ้าอีกต่อไป แม่ทนกินหัวปลามาหลายสิบปี ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยชอบกินมันเลย แต่ก่อนครอบครัวเรายากจน เจ้าทั้งสี่ต่างก็ชอบกินเนื้อปลากันทั้งนั้น หากแม่กิน พวกเจ้าก็ได้กินน้อยลง แต่หากแม่ไม่กิน ก็กลัวเจ้าจะไม่สบายใจ ก็เลยแสร้งบอกเจ้าทั้งหลายว่าแม่ชอบกินหัวปลา ใช่ว่าแม่จะไม่ชอบกินเนื้อปลา แท้จริงแล้วไม่กล้าแย่งพวกเจ้ากินต่างหาก!”

เมื่อได้ฟังแม่พูดจบ ลูกทั้งสี่จึงพากันรีบคุกเข่าขอโทษ แท้จริงแล้ว แม่เป็นผู้ยิ่งใหญ่กว่าที่พวกเขาคิดไว้มากเหลือเกิน

จาก... http://www.SanghathanDhamma.com

 

ปัญญาจากหมาขี้เรื้อน....

มีเรื่องเล่าว่า... ลูกชายนักธุรกิจใหญ่มีชื่อเสียงระดับประเทศคนหนึ่ง เพิ่งสำเร็จการศึกษากลับมาจากเมืองนอก ยังไม่ทันทำงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ก็ถูกผู้เป็นแม่ขอร้องให้บวชเรียนเสียก่อน เพื่อเห็นแก่แม่.. บัณฑิตใหม่หมาดจากเมืองนอกจึงบวชอย่างเสียไม่ได้ เมื่อบวชที่วัดใหญ่ในกรุงเทพฯ แห่งหนึ่งเสร็จแล้ว ผู้เป็นแม่จึงพาไปฝากให้จำพรรษาอยู่กับพระวิปัสสนาจารย์รูปหนึ่งที่วัดป่าแถวภาคอีสาน พระหนุ่มการศึกษาสูงมาจากตระกูลผู้ดี มีแต่ความสุขสบาย เมื่อมาอยู่วัดป่า กว่าจะปรับตัวได้จึงใช้เวลานานเป็นแรมเดือน

แต่ก็นั่นแหละกว่าจะ “นิ่ง” ก็ทำเอาพระร่วมวัดหลายรูปพลอยอิดหนาระอาใจไปตาม ๆ กัน
ปัญหาที่ทำให้พระทั้งวัดเหนื่อยหน่ายจนนึกระอา ก็เพราะพระใหม่มีนิสัยชอบจับผิดและชอบอวดรู้ ยกหู ชูหางตัวเองอยู่เป็นประจำ วันแรกที่มาอยู่วัดป่าก็นึกเหยียดพระเจ้าถิ่นทั้งหลายว่า ไม่ได้รับการศึกษาสูงเหมือนอย่างตน ออกบิณฑบาตได้อาหารท้องถิ่นมาก็ทำท่าว่าจะฉันไม่ลง เห็นที่วัดใช้ตะเกียงน้ำมันก๊าดแทนไฟฟ้า ก็วิพากษ์วิจารณ์เสียเป็นการใหญ่หาว่าล้าสมัยไม่รู้จักใช้เทคโนโลยี

ตอนหัวค่ำมีการทำวัตรสวดมนต์เย็นก็บ่นว่า ท่านรองเจ้าอาวาสทำวัตรนานเหลือเกิน กว่าจะสิ้นสุดยุติได้ก็นั่งจนขาเป็นเหน็บชา ครั้นพอถึงเวรตัวเองล้างห้องน้ำเข้าบ้าง ก็ทำท่าจะล้างอย่างขอไปที ล้างไปบ่นไปประเภทตูจบปริญญาโทมาจากเมืองนอกต้องมาเข้าเวรล้างห้องน้ำร่วมกับใครก็ไม่รู้

โอ้ชีวิต! ความสำรวยหยิบโหย่งทำให้พระใหม่ไม่พอใจสิ่งนั้นสิ่งนี้ ถือดีว่าตัวเองมีชาติตระกูลสูง มีการศึกษาสูงกว่าใครในวัดนั้น ผิวพรรณก็ดูสะอาดสะอ้านชวนเจริญศรัทธากว่าพระรูปไหนทั้งหมด มองตัวเองเปรียบกับพระรูปอื่นแล้วช่างรู้สึกว่าตัวเองเหนือกว่าทุกประตู นึกแล้วก็ยิ้มกระหยิ่มอยู่ในใจ กลับเข้ากุฏิเมื่อไหร่ก็เอาปากกามาขีดเครื่องหมายกากบาทบนปฏิทินนับถอยหลัง รอวันสึกด้วยใจจดจ่อ

อยู่มาได้พักใหญ่พระใหม่อดีตนักเรียนนอกก็สังเกตเห็นว่า ท่านเจ้าอาวาสวัดป่าแห่งนี้ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา ซ้ำนาน ๆ ครั้งจะออกมาให้โอวาทกับลูกศิษย์เสียทีหนึ่ง วัน ๆ ไม่เห็นท่านทำอะไรเอาแต่กวาดใบไม้ เก็บขยะ ซักผ้าเอง (เณรน้อยก็มีไม่รู้จักใช้) สอนก็ไม่สอน การบริหารวัดก็มอบให้ท่านรองเจ้าอาวาสเป็นคนจัดการไปเสียทุกอย่าง เห็นแล้วเลยนึกร้อนวิชา เสนอให้ปรับโน่นลดนี่ สารพัดที่ตัวเองเห็นว่าไม่เข้าท่าล้าสมัย รวมทั้งให้เสนอให้วัดใช้ไฟฟ้าแทนตะเกียงด้วยอีกข้อหนึ่งเพราะตนเห็นว่ายุคสมัยก้าวไกลมามากแล้ว ไม่ควรจะทำตนเป็นคนหลังเขาให้คนอื่นเขาดูถูก

อีกหนึ่งในข้อวิจารณ์จุดด้อยของวัดทั้งหลายเหล่านั้น พระใหม่เสนอให้หลวงพ่อเจ้าอาวาสมีปฏิสัมพันธ์กับพระลูกวัดให้มากขึ้นกว่านี้ สอนให้มากขึ้น เทศน์ให้มากขึ้น และแนะนำว่าคนระดับผู้บริหารไม่ควรจะทำงาน อย่างการซักจีวรด้วยตนเองเป็นต้น ควรจะกระจายอำนาจมอบงานให้คนอื่นทำดีกว่า