ผู้มีชาติเป็นบัณฑิต

บุคคลที่มีปัญญา มีชาติเป็นบัณฑิตจึงไม่ควรปฏิเสธพระไตรปิฎก
ก็น่าจะสำเหนียกกันอย่างนี้บ้างว่า การที่พระไตรปิฎกมีอายุยืนนานนับเป็นพันปี ที่ยังอยู่จนถึงสมัยนี้ ยังไม่สูญหายไปไหน นั้นเป็นเพราะเหตุใด? เป็นเพราะคนในสมัยก่อนๆ ช่วยกันรักษาสืบทอดกันมาใช่หรือไม่? ถ้าหากพระไตรปิฎกไม่ใช่ของดีมีคุณค่าควรศึกษาแก่การเล่าเรียนจริงแล้วไซร้ ไฉนท่านเหล่านั้นจึงได้ทุ่มเทความวิริยะอุตสาหะช่วยกันรักษาไว้ โดยวิธีศึกษาเล่าเรียนด้วยตนเอง ทรงจำไว้และบอกต่อกันไป เป็นต้น ซึ่งเป็นเรื่องทำไม่ง่ายเลย เพราะฉะนั้นพึงเชื่อได้อย่างแน่นอนว่าพระไตรปิฎกเป็นของดีมีประโยขน์แท้

ด้วยเหตุผลดังที่กล่าวมานี้ น่าจะเป็นเครื่องยืนยันและเตือนสติให้นักเผยแผ่พระศาสนาบางท่านฉุกคิดบ้างว่า การที่เที่ยวประกาศอยู่เสมอว่า "พระไตรปิฎกมีความผิดพลาด ไม่มีความเชื่อถือเป็นสาระ ไม่ใช่พุทธพจน์" อะไรๆ ทำนองนี้นั้น เป็นการกระทำที่สมควรแล้วหรือไม่ และการเที่ยวประกาศอย่างนี้นั้น ไม่กลัวเป็นทางให้ผู้อื่นติฉินนินทาเอาได้ว่า "ผู้นี้ไม่มีความรู้ในพระไตรปิฎก กลัวว่าเขาจะซักถามความรู้ในพระไตรปิฎก จึงได้ปฏิเสธพระไตรปิฎก" อย่างนี้บ้างเลยหรือ อีกอย่างหนึ่งก็เที่ยวประกาศว่าอย่าเชื่อถือเลยพระไตรปิฎก มาเชื่อถือกระผมดีกว่า เชื่อฉันดีกว่า เชื่ออาตมาดีกว่า อย่างนี้นั่นเอง

ส่วนสำหรับพวกที่กล่าวว่า ตนเองไม่เชื่อพระไตรปิฎกแล้วชอบยกเอาพุทธพจน์ในเกสปุตตสูตร ที่รับสั่งกะพวกกาลามชน ว่า "มา ปิฎกสมฺปทาเนน" อันแปลว่า อย่าได้เชื่อถือโดยการอ้างอิงปิฎก" หมายความว่าผู้ใดผู้หนึ่งยกปิฎกคือตำรามาอ้างอิง ก็อย่าพึงเชื่อถือ เพราะเหตุที่เขาอ้างตำรานั้น โดยมุ่งหวังจะโจมตีผู้ที่เชื่อถือพระไตรปิฎกนั้น แม้แต่พุทธพจน์นี้ก็ปรากฎอยู่ในพระไตรปิฎก เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ไม่ทราบว่าตัวเขาเองก็อ้างพระไตรปิฎกนั่นแหละ เพราะการพูดมันไม่คล้อยตามกัน

ก็แลในเกสปุตตสูตรนั้น ผู้ศึกษาควรพิจารณาอย่างนี้ว่า พระพุทธเจ้าทรงเป็นผู้มีปกติตรัสสรรเสริญภิกษุผู้ว่าง่าย ไฉนในเกสปุตตสูตรนี้ กลับสอนว่าไม่ให้เชื่ออะไรง่ายๆ ที่ตรัสไว้อย่างนั้นเพื่อเป็นหลักความเชื่อ ๑๐ ประการที่ตรัสไว้นี้ทรงประสงค์จะให้ประโยชน์สำหรับพวกกาลามชนผู้สดับตรับฟังในเวลานั้นเท่านั้น เพื่อหวังให้กาลามชนผู้สดับตรับฟังแล้วให้ปฏิบัติให้เห็นแจ้งแล้วค่อยเชื่อ อย่างนี้เป็นต้น

 

การอ้างอิงพระไตรปิฏกเฉพาะพุทธพจน์ที่แท้จริงนั้นควรสืบสานต่อ

ส่วนเนื้อหาพระสูตรนั้นเมื่ออ่านแล้วควรพิจารณาใคร่ครวญให้ดีเพราะมีบางส่วนน่าจะเป็นการเขียนบรรยายเล่าเรื่องราวโดยอรรถกถาจารย์ในยุคหลัง
นอกจากนั้นการแปลจากบาลีบางส่วนยังมีความไม่เหมือนกันระหว่างสองสำนักคือสำนักมหาจุฬาฯกับมหามกุฏฯ มีรายละเอียดบางส่วนก็ไม่ตรงกับฉบับของพม่า

การอ่านพระไตรปิฎกจึงควรพิจารณาเฉพาะส่วนที่เป็นพุทธพจน์แท้ๆด้วยเหตุนี้

 

พระองค์บัญญัติ ธรรมวินัย
คำว่าไตรปิฏกพึงจะมาเรียกกันในภายหลัง เป็นตะกร้า3ใบอะไรต่างๆนาๆ
เเละพระองค์ไม่ได้บอกว่า อย่าเชื่อคำ พระพุทธเจ้า(ธรรมวินัย)ให้เธอตรวจสอบเทียบเคียง ถ้าพระสูตร บท พยัญชนะนั้นเข้ากันได้ ให้สันนิษฐานว่านั้นเป็นพระราชดำรัสของพระพุทธเจ้า. ภิกษุรูปนั้นจำมาดี ไม่ได้ห้ามให้เชื่อ อย่างคำว่าตะกร้า3ใบก็ไม่มี เเละก็เข้าไม่ได้ กับ ธรรมวินัย เพราะมี2อย่าง
เเค่นี้ก็เรียกว่าอ้างอิงจากปิฏกเเล้ว เเต่ที่จริง ต้องเรียกอ้างอิงจาก ธรรมวินัย
ไม่ใช่ว่า ปิฏกที่เป็นคำตถาคตก็ตาม ไปค้านคำของเค้า โดยไม่ตรวจสอบเทียบเคียง ตามที่พระองค์สอน. ส่วน คำเเต่งใหม่ปกป้อง เเบบนี้ก็ ไม่ได่้เรียกว่าทำตามที่สอน
บางพวกเข้าใจไปถึง อย่าฟังคำตถาคต ด้วยซ้ำไป จนมันเเตกยอด ต่างๆนาๆ
ทั้งที่สุตตันตะที่เป็นคำตถาคต ควรศึกษาควรเล่าเรียน ไม่ได้บอกว่าถ้าอ้างมา ไม่ควรฟัง ไม่ควรเชื่อ เเต่ให้ฟังด้วยดี เงี่ยโสตฟัง ให้ตั้งจิตเพื่อจะรู้ทั่วถึง

 

ผมขอแนะนำให้ศึกษากับ "พระพุทธวจน" ของหลวงพ่อวัดนาป่าพง

เพราะได้กลั่นกรองมาอย่างดีแล้ว

 

ความจริงแล้ว การที่จะศึกษาวิชาใดแขนงใดให้เกิดความรู้ความเข้าใจนั้น
จำเป็นต้องอาศัยตัวบุคคลคือผู้แสดง ผู้เป็นครูอาจารย์กล่าวสอนเป็นอย่างยิ่ง
และด้วยธรรมวินัยนี้ จะประกอบไปด้วยความละเอียด ลึกซึ้ง เข้าใจได้ยาก

ผู้ศึกษาต้องจำเป็นอาศัยคำอธิบายจากผู้เป็นครูบาอาจารย์ ผู้มีความรู้
จึงจะเกิดความเข้าใจได้ หยั่งถึงได้ ซึ่งจะขาดครูบาอาจารย์ไม่ได้เลย
ตำราคือวิชาแขนงใดๆก็ตามเปรียบเหมือนป้ายบอกทาง
ส่วนครูบาอาจารย์จะคอยบอกให้เรารู้ให้เข้าใจให้เราอ่านป้ายบอกทางอีกที

ฉะนั้นจะขาดครูอาจารย์ไม่ได้เลย ถ้าจะเปรียบเหมือนทางโลก
ซึ่งก็จำเป็นที่จะต้องมีโรงเรียน มหาวิทยาลัย ตลอดจนสถาบันอื่นๆ
เพื่อที่จะให้ผู้ศึกษาได้มีโอกาสอาศัยครูอาจารย์เพื่อศึกษาในวิชานั้นๆ ได้โดยสะดวก
หากว่าคนเราแต่ละคนศึกษาได้เองโดยลำพังแล้ว สถาบันการศึกษาต่างๆ ก็เป็นสิ่งไม่จำเป็น

รวมความว่าเราต้องอาศัยครูอาจารย์แน่นอน แม้การศึกษาในทางพระพุทธศาสนาก็เช่นเดียวกัน
แต่อย่างไรก็ต้องอาศัยผู้มีความรู้จำแนกแจงธรรมของพระพุทธเจ้า ที่ศึกษามาจากพระไตรปิฎกนั่นเอง

การที่บางท่านอาจจะพูดว่าปฏิบัติเองแล้วรู้เองเห็นเองนั้น
เมื่อมาสำเหนียกดูแล้วมันดูยังขัดๆกันอยู่ว่าจะไปปฏิบัติได้ยังไง
ในเมื่อไม่รู้จักคำสอนจากครูบาอาจารย์ผู้ความรู้ที่ถูกต้อง
เหมือนผู้ตั้งใจจะเดินทางที่ยังไม่รู้ไม่เข้าใจกับป้ายบอกทาง ฉะนั้น

 

26 พ.ค นี้เป็นวันประกาศพุทธวจนครั้งแรกของโลกไปหรือเปล่าครับที่เซ็ลทรัลพลาซ่า ผมไปครับ ช่วยกันประกาศคำพระศาสดาของเรา

 

บางที น่าจะมีหนังสือประเภทคัดค้านพระไตรปิฏกกันให้เห็นๆเลยนะครับ
เช่นตรงไหนผิด ค้านมาให้เห็นๆเลยดีกว่า
เพราะเท่าที่อ่านๆมาส่วนใหญ่ก็... อ่านพระไตรปิฏกไม่หมด
น่าหดหู่ชวนให้คนอื่นเขาดูถูก

แม้แต่การแปลพระไตรปิฏกนั้น ก็มีระเบียบขั้นตอน

ผมเป็นคนๆหนึ่ง ที่ระวังมาก เวลามีคนมาบอกให้เชื่อพระพุทธพจน์
พระพุทธพจน์นะเชื่อ
เสมือนหนึ่งเชื่อในหลักฐาน
แต่นั่นแหละ เรื่องที่จะเล่าประกอบหลักฐานนี่สิ... แปลกดี

ปล. พระพุทธพจน์บทบาลีประกาศมา ๒๖๐๐ กว่าปีแล้วครับ
ศึกษาพระไตรปิฏกจะลึกซึ้งเข้าใจ
ที่เราเข้าใจพระพุทธพจน์จนถึงทุกวันนี้ก็เพราะมีอรรถกถานั่นแล...

 

วาจาในพระไตรปิฏกล้วนแต่เป็นสัจธรรมความจริง ศักดิ์สิทธิ์ไม่ว่ากาลเวลาจะผ่านไปนานเท่าใดก็ตาม เป็นบุญที่อ่านและศึกษาและยิ่งเป็นมหาบุญถ้าบุคคลนั้นได้น้อมนำมาปฏิบัติจนบรรลุมรรคผลสัจธรรมความจริง

 

คำสอนของพระพุทธเจ้านั้นศักดิ์สิทธิ์เสมอ ย่อมไม่มีการเปลี่ยนแปลงเป็นสิ่งที่แน่นอนเสมอ เมื่อตรัสว่าอย่างไรต้องเป็นดังนั้น

 

ผม มี เรื่องเล่า เกี่ยวกับ ศิษย์ ของ ท่านอาจารย์ คึกฤทธิ์ วัดนาป่าพง...

มี คน นึง เขา กล่าวเกี่ยวกับ พระพุทธวัจนะ ว่าเป็นสุดยอดธรรม ที่จริงแท้ และ เขา ประกาศตัวไม่ยอมรับ พะระไตรปิฎก ของพระ อรรถถาจารย์ ที่มีในพระไตรปิฎก โดยหาว่า เหล่าพระ อรรถาจารย์ บิดเบือนคำสอน ของพระพุทธองค์และไม่ กตัญญู ต่อ พระพุทธองค์ เพราะ มีการ ต่อเติม คำสอน ต่างๆที่พระพุทธองค์ไม่เคยกล่าว....

ผม เจอ ความเห็นแบบนี้ ผม ก็ ได้แต่ปลงอนิจจัง ใน ความคิดของเขา..ผม ได้ถาม เขาย้อนกลับไปว่า....

วิสุทธิ 7 นั้น พระัพุทธองค์ ทรงสอนไว้หรือไม่(เขาไม่ตอบ)
หาก วิสุทธิ 7 นั้น พระพุทธองค์ ไม่เคยกล่าวสอนไว้เลย แต่ ทำไม ได้รับความนิยม และ เป้น หลัก ธรรมในการปฎิบัติ ได้ มีการยอมรับ จากอนุชน และเหล่า พระอริยเจ้าภายหลังเล่า อีก ทั้ง วิสุทธิ 7 นั้น ก้ เป็น หนทางแห่งการบรรลุธรรม อย่างชัดเจน

ซึ่ง วิสุทธิ 7นี้ คือ พระ ธรรมที่ พระ ปุณณะมัณตานีบุตร เถระ ท่าน ได้ สนทนา ธรรมกับ พระสารีบุตร และ ได้ วิสัชนา ไว้..และเป็น ที่ยอมรับ จนต้อง มีการ บันทึกไว้ใน พระไตรปิฎก..วิสุทธิ 7 เปรียบไว้ ว่า คือ รถ 7 ผลัด ที่ส่งต่อๆ กันไป จน ถึงฟากฝั่ง พระนิพพาน...

พระ ปุณณมันตานีบุตร และ พระ สารีบุตร ท่าน ต่างเป้น พระ อรรถาจารย์ ที่ ร่วมจรรโลง คำสอนของพระศาสดา แล้วพวกเรา เป็น อนุชน ชาวพุทธ จะไม่ เชื่อ คำสอนนี้หรือไร แม้ คำสอนนี้จะไม่ใช่ พระพุทธโอษฐ์ ก็ตาม...

 

บัณฑิต ในพระพุทธศาสนา มีพระโสดาบันเป็นต้น

 

คุณค่าของอรรถกถา ที่คอยค้ำชูอยู่เคียงข้างพระไตรปีฎก
เมื่อพระไตรปีฎกได้รับการสังคยนาเป็นมาตรฐานชั้นหนึ่งแล้ว
ต่อจากนั้น ก็จะมีการปิดรายการว่า เอาละ พระไตรปิฎกมีเพียงเท่านี้
ต่อจากนี้พระเถระ พระผู้เป็นอาจารย์ผู้ใหญ่ที่เป็นนักปราชญ์ ก็ทำหน้าที่รักษาพระไตรปิฎกนี้ไว้

นอกจากจะรักษา ท่านก็ยังมีหน้าที่อธิบายด้วย
เพราะต้องคอยสั่งสอนศิษย์จำนวนมากมาย ซึ่งเมื่อศึกษาพระไตรปิฎกนั้น
ก็อาจติดขัด ไม่เข้าใจบางส่วนบางตอนที่ยาก พระอาจารย์ผู้ใหญ่เหล่านี้ที่ท่านสืบต่อคำสอนกันมา
และถ่ายทอดคำอธิบายกันมาเรื่อย ตั้งแต่สมัยพุทธกาล
พระเถระจนถึงพระมหาเถระผู้เป็นครูบาอาจารย์เหล่านี้ ก็อธิบายคำสอนของพระพุทธเจ้าในพระไตรปิฎก
ให้แก่ลูกศิษย์ลูกหาของท่าน หรือผู้ที่กำลังศึกษาค้นคว้า แล้วคำอธิบายเหล่านี้ก็นำมารวบรวมเป็นคำภีร์ระดับหนึ่ง
รองจากพระไตรปิฎก เรียกว่า "อรรถกถา" คือจะไม่จัดเข้าอยู่ในพระไตรปิฎก

ระดับที่ ๑ คัมภีร์ที่จารึกพุทธพจน์ พร้อมทั้งเรื่องที่เกี่ยวข้องที่เป็นหลักฐานดั้งเดิม
เป็นมาตรฐานใหญ่ เป็นการตัดสินพระพุทธศาสนา เรียกว่า พระไตรปิฎก
ระดับที่ ๒ คัมภีร์เคียงข้างพระไตรปิฎก ซึ่งก็มีมาแต่เดิมเหมือนกัน โดยถ่ายทอดกันมา
เป็นคำอธิบายในพระไตรปิฎกอีกที่หนึ่งเรียกว่า อรรถกถา

และเป็นที่น่าสังเกตุว่า การรักษาพระไตรปิฎก กับการรักษาอรรถกถานี้ต่างกัน
คือ พระไตรปิฎกจะต้องรักษาไว้อย่างเดิม ตัวภาษาก็ต้องของเดิม คือภาษาบาลี
แต่อรรถกถาซึ่งเป็นคำอธิบายในพระไตรปิฎก มุ่งให้ผู้ศึกษาใช้ประกอบการศึกษาให้เข้าใจ
พระไตรปิฎกนั้นเอง

 

ผิดรู้ว่าผิดตรงไหน
ถูกรู้ว่าถูกอย่างไร
ของเดิมน่าจะเป็นอย่างไร
เอาอะไรมาเป็นเกณฑ์
และเหตุผล
หรือไม่อย่างไรขอรับ

 

ขอบคุณสำหรับความรู้นะครับ

 

อย่างไรเสีย ปฏิบัติตามคำสอน ตามไตรปิฎก
มีแต่คุณ จักไม่เป็นโทษแต่อย่างใด
น้อมปฏิบัติตามพระไตรปิฎก

 

อธิบายและสื่อรูปแทนตัวท่านได้ไหมขอรับ

 

กาลเวลาหมุนเปลี่ยนเวียนไป จักเหมือนเกลียวคลื่น ฉันนั้น
สังสารวัฏก็เช่นกัน เมื่อไม่ถึงยังที่หมาย ย่อมกลับมาเช่นดังเดิม

ขอเจริญในธรรม

 

น่าแปลกที่ท่านเอาห้ามาเล่นคือรูปห้าเหลี่ยม
ภาพสามภาพไม่มีสื่อที่เป็นกลาง
แต่เอาภาพภายนอกมาสื่อ
ยังไม่เจอเครื่องหมายนิวเคลียเลยขอรับ

 

ปรมณู
คือคงเป็นการไม่ระเบิด
หากระเบิดไอสไตน์เอามาเล่น
แต่หากเป็นปรมาณูเพื่อสันติ
พระพุทธองค์ท่านคงจุดมานานแล้ว