หยั่งลงมั่นในตถาคตก็จบแล้วชีวิต

หยั่งลงมั่นในตถาคตก็จบแล้วชีวิต หายใจเข้ายาวก็รู้ชัดว่าหายใจเข้ายาว หายใจออกยาวก็รู้ชัดว่าหายใจออกยาว

 

สาธุครับ....

นี่คือ เบื้องจ้นแห่งอาณาปาณสติ..ที่เข้มแข็ง...นี่คือ บรรพพะ แห่งแรก ของกายานุปัสสนากรรมฐาน นี่คือของจริง...

ทำให้มาก ตามรู้ ลมไปอะไรเกิด เมื่อลมผ่านช่องจมูก ให้ตามรู้ไปตามความเป็นจริง แค่นั้นพอ

สาธุๆๆๆๆๆๆ

 

การหยั่งลงมั่นในตถาคตนั้น ดูเหมือนจะง่ายนะครับ ที่จริงแล้วไม่ง่ายและก็ไม่ยากด้วย มันอยู่ที่ว่าจะเชื่อหรือไม่เชื่อ ถ้าไม่เชื่อยังใช้ความคิดตนเองเจือปน มันผิดตั้งแต่แรก เพราะหนึ่งขาดการฟังที่ถูกต้องตามพุทธวจนไปฟังคำแต่งใหม่อยู่กับความเชื่ออื่นๆ อย่างเช่นคำว่ามีพระไตรลักษณ์เป็นที่พึ่ง เรากับมีเกินมากกว่าสาม(พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์) เรามีสิ่งอื่นเพิ่มมาเกินสาม อย่างนีก็ถือว่ายังไม่หยั่งลงมั่น

 

หากพุทะจวนะมีการเติมผงชูรสมาสองพันกว่าปี
ด้วยสวะเอง ขอโทษขอรับสาวกผมพิมพ์ผิด
แล้วของเดิมอยู่อย่างไรอยู่ที่ไหนเป็นอย่างไร
ท่านกรุณาช่วยด้วยขอรับ
หน้าตาเหมือนพระยาราชสีห์คืออย่างไร

 

และหากหยุดลมหายใจทำอย่างไรหรือขอรับ

 

อะไรคือหยั่งลงมั่นในตถาคตครับ
พูดภาษาไทยด้วยสิครับ

 

เป็นวิธีปฏิบัติที่เข้าใจง่ายสั้นดี "อุปสมานุสติกรรมฐาน"
ระลึกถึงพระพุทธเจ้าเป็นปกติ ควบคู่กับลมหายใจเข้าออก และอิทธิบาท 4 สาธุ ครับ

 

เชื่อในพระองค์อย่างไม่มีความสงสัย

 

กาลามสูตร คือ พระสูตรที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงแก่ชาวกาลามะ หมู่บ้านเกสปุตติยนิคม แคว้นโกศล เป็นหลักแห่งความเชื่อที่พระพุทธองค์ทรงวางไว้ให้แก่พุทธศาสนิกชน ไม่ให้เชื่อสิ่งใด ๆ อย่างงมงายโดยไม่ใช้ปัญญาพิจารณาให้เห็นจริงถึงคุณโทษหรือดีไม่ดีก่อนเชื่อ มีอยู่ 10 ประการ

มา อนุสฺสวเนน - อย่าเพิ่งเชื่อโดยฟังตามกันมา
มา ปรมฺปราย - อย่าเพิ่งเชื่อโดยถือว่าเป็นของเก่าเล่าสืบๆ กันมา
มา อิติกิราย - อย่าเพิ่งเชื่อเพราะข่าวเล่าลือ
มา ปิฏกสมฺปทาเนน - อย่าเพิ่งเชื่อโดยอ้างคัมภีร์หรือตำรา
มา ตกฺกเหตุ - อย่าเพิ่งเชื่อโดยคิดเดาเอาเอง
มา นยเหตุ - อย่าเพิ่งเชื่อโดยคิดคาดคะเนอนุมานเอา
มา อาการปริวิตกฺเกน - อย่าเพิ่งเชื่อโดยตรึกเอาตามอาการที่ปรากฏ
มา ทิฎฐินิชฺฌานกฺขนฺติยา - อย่าเพิ่งเชื่อเพราะเห็นว่าต้องกับความเห็นของตน
มา ภพฺพรูปตา - อย่าเพิ่งเชื่อว่าผู้พูดควรเชื่อได้
มา สมโณ โน ครูติ - อย่าเพิ่งเชื่อว่าผู้พูดนั้นเป็นครูของเรา


พระไตรปิฎก ๔๕ เล่ม(มหามกุฏฯ)
พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๙ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๑
สังยุตตนิกาย มหาวารวรรค
ปุพพโกฏฐกสูตร
พระสารีบุตรไม่เชื่อพระพุทธเจ้า

[๙๘๓] ข้าพเจ้าได้สดับมาแล้วอย่างนี้:-
สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ ปุพพโกฏฐกะ ใกล้พระนครสาวัตถี ณ ที่นั้น
แล พระผู้มีพระภาคตรัสเรียกท่านพระสารีบุตรมาแล้ว ตรัสว่า
[๙๘๔] ดูกรสารีบุตร เธอเชื่อหรือว่า สัทธินทรีย์ที่บุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มาก
แล้ว ย่อมหยั่งลงสู่อมตะ มีอมตะเป็นเบื้องหน้า มีอมตะเป็นที่สุด วิริยินทรีย์ ฯลฯ ปัญญินทรีย์
ที่บุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมหยั่งลงสู่อมตะ มีอมตะเป็นเบื้องหน้า มีอมตะเป็น
ที่สุด.
[๙๘๕] ท่านพระสารีบุตรกราบทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญในเรื่องนี้ ข้าพระองค์ไม่
ถึงความเชื่อต่อพระผู้มีพระภาคว่า สัทธินทรีย์ ฯลฯ ปัญญินทรีย์ อันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้
มากแล้ว ย่อมหยั่งลงสู่อมตะ มีอมตะเป็นเบื้องหน้า มีอมตะเป็นที่สุด

ด้วยว่าอมตะนั้น ชนเหล่าใดยังไม่รู้ ไม่เห็น ไม่ทราบ ไม่กระทำให้แจ้ง ไม่พิจารณาเห็นด้วยปัญญา ชนเหล่านั้นพึงถึงความเชื่อต่อชนเหล่าอื่น

ในอมตะนั้นว่า สัทธินทรีย์ ฯลฯ ปัญญินทรีย์ อันบุคคลเจริญแล้วกระทำให้มากแล้ว ย่อมหยั่งลงสู่อมตะ มีอมตะเป็นเบื้องหน้า มีอมตะเป็นที่สุด

ก็แลอมตะนั้น ชนเหล่าใดรู้แล้ว เห็นแล้ว ทราบแล้ว กระทำให้แจ้งแล้ว พิจารณาเห็นแล้วด้วยปัญญา
ชนเหล่านั้นหมดความเคลือบแคลงสงสัย

ในอมตะนั้นว่า สัทธินทรีย์ ฯลฯ ปัญญินทรีย์ อันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว
ย่อมหยั่งลงสู่อมตะ มีอมตะเป็นเบื้องหน้า มีอมตะเป็นที่สุด

ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ก็อมตะนั้น ข้าพระองค์รู้แล้ว เห็นแล้ว ทราบแล้ว กระทำให้แจ้งแล้วพิจารณาเห็นแล้วด้วยปัญญา

ข้าพระองค์จึงหมดความเคลือบแคลงสงสัย ในอมตะนั้นว่าสัทธินทรีย์ ฯลฯ ปัญญินทรีย์ อันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมหยั่งลงสู่อมตะ มีอมตะเป็นเบื้องหน้า มีอมตะเป็นที่สุด.

[๙๘๖] พ. ดีละๆ สารีบุตร ด้วยว่าอมตะนั้น ชนเหล่าใดยังไม่รู้ ไม่เห็น ไม่ทราบ
ไม่กระทำให้แจ้ง ไม่พิจารณาเห็นแล้วด้วยปัญญา ชนเหล่านั้น พึงถึงความเชื่อต่อชนเหล่าอื่น
ในอมตะนั้นว่า สัทธินทรีย์ ฯลฯ ปัญญินทรีย์ อันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมหยั่ง
ลงสู่อมตะ มีอมตะเป็นเบื้องหน้า มีอมตะเป็นที่สุด ก็แล อมตะนั้น

ชนเหล่าใดรู้แล้ว เห็นแล้วทราบแล้ว กระทำให้แจ้งแล้ว พิจารณาเห็นแล้วด้วยปัญญา

ชนเหล่านั้นหมดความเคลือบแคลงสงสัย ในอมตะนั้นว่า สัทธินทรีย์ ฯลฯ ปัญญินทรียอันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้วย่อมหยั่งลงสู่อมตะ มีอมตะเป็นเบื้องหน้า มีอมตะเป็นที่สุด.

จบ สูตรที่ ๔

 

นี้เป็นความคิดของผู้ที่กำลังศึกษาอยู่จึงหาเหตุผลมาลองรับ ผู้ที่หยั่งลงมั่นด้วยจิต ทิ้งสิ่งเหล่านี้หมดแล้ว และถ้าใครทิ้งสิ่งทั้งหลายที่ยกมาโดยไม่สงสัยแล้วนั้น ก็คือผู้ที่หยั่งลงมั่นในคถาคตนี่ไม่ใช่โวหารเป็นความรูสึกที่สามารถก้าวลงได้ครับ

 

ยังไงครับ ไม่เข้าใจ อธิบายให้ชัดเจนหน่อย

 

คำว่าหยั่งลงมั่นในตถาคตนั้นเป้นความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับจิต มันจะเกิดเองจากการศึกษาและเขาถึงโดยผ่าการพิสูจน์จนจิตยอมรับ และจิตไม่สามารถจะยอมรับสิ่งอื่นได้เลย มิใช่โวหารที่สร้างขึ้นจากชั้นเชิงเพื่อให้ดูดี อย่างเช่นเรามีพระรัตนตรัยเป็นที่พี่ง เราจะไม่มีสรณะที่4เลยอย่างเช่นนับถือสิ่งอื่น นอกจากพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์

 

ถ้าเช่นนั้น การหยั่งลงมั่นในตถาคต ก็เป็นผล ไม่ใช่เหตุ

และเมื่อเป็นผล ไม่ใช่เหตุ ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับ "จบแล้วชีวิต"

การแสดงธรรม ควรแสดงถึงเหตุ ที่ทำให้เข้าถึงผล

 

............คณนิว เหมือนจะบอกว่า มีสัมมาทิฎฐิอันเกิดจากผู้ใดเห็นธรรมผู้นั้นเห็นตถาคต มองทุกอย่างเป็นอนัตตา...จิตปล่อยวางทุกอย่างแล้ว พ้นทุกข์ได้แล้ว นะสิครับ...ใช่ป่ะ

 

กายเรียกจบชิวิต


มรณาใช้กับอะไรหรือขอรับ

ชาติชรามรณา

 

คงใช้กับปฎิจสมุปบาท................chearrปฎิจสุมปันธรรม...ใครทำ(เข้าใจ...รู้แจ้ง)ได้..?.

 

พระ.....พุทธ......ที่อยู่ในวินัย
ย่อมสามารถรู้แจ้งได้ขอรับ
ผมรู้ไม่แจ้ง

บารมีสิบชั้น
เป็นธรรมหนึ่งที่แสดงไว้ว่า
กาละคาบหนึ่ง

เราไปเอามาแปรว่ากาไปคาบมาก็ได้
คาบคือส่วนหนึ่งของวงกลมหรือไม่
ได้นั่นนิดนี่หน่อยรวมแปดหมื่นสี่พัน
แล้วทั้งหมด
คือมวลหรือไม่
ทั้งมวล

สิ่งที่เอามาได้เหมือนผ่าโลกมาเหมือนผ่าแตงโมมา
เป็นสามเหลี่ยม

ยาวแล้วขอรับ
แตงโมเขาผ่าเป็นหยินหยาง
อย่าผ่ากลาง
ผ่าหลบเลี่ยงเลี้ยงลอลิง
หรือไม่อย่างไร

 

ลูกแถมเผื่อตาชั่งขาด
เมื่อรู้ภพชาติตัวเองแล้ว
ละ
รอชรามรณา

หากรู้ภพชาติตัวเองแล้วไม่ละ
กลาที่คว่ำอยู่หงาย
กลาที่หงายอยู่คว่ำ

คือความต่างกันอย่างที่สุดไม่มี

หากท่านหมุนกะลาหรือไม่อย่างไร

ก้มหน้ารับกรรมเสีย
เท่านั้นเอง
และปฏิบัติธรรมเพื่อหนีกรรมให้พ้น
หรือไม่อย่างไร

 

เหตุผล ผลเหตุ ลองนำมาเป็นเหตุดูซิด้วยการศรัทธา แล้วปฎิบัติตามจะเกิดผลได้จริง เพียงศรัทธาเป็นตัวนำ ศรัทธา ศิล สุตตะ จาคะ ปัญญา ธรรมห้าอย่างนี้นอมนำหวังสิ่งใดในโลกก็พึงหวังได้ทังหมด

 

การหยั่งลงมั่นในตถาคตนั้น จะเป็นผลหรือเหตุก็ต่างถึงจุดหมายเดียวกันคือความหลุดพ้น