พระพุทธเจ้ากินพล่าหมูจึงท้องร่วงจนสิ้นใจ(ความเข้าใจเฉพาะชบ.)

มีงานศพของชาวบ้านคนหนึ่ง แขกคนหนึ่งที่มาร่วมงานจากต่างถิ่นนั้น มาพูดคุยกับญาติๆแล้วแสดงความคิดเห็น อาจจะต้องการปลอบใจคนในงานก็ได้ เขาพูดว่า " พระพุทธเจ้า ยังกินลาบหมู(พล่าแบบไม่สุก)ที่สีกาถวายแล้วท่านจึงถ่ายท้อง(อาหารเป็นพิษ)จนสิ้นใจ(สิ้นพระชนม์)" ชาวบ้านที่ได้ยินก็นึกแย้งในใจเพราะไม่อยากโต้เถียงกับแขก ว่าเป็นอาหารชนิดหนึ่งที่มีคำว่าสุกร ไม่น่าจะเป็นพวกลาบ/พล่า
ข้าพเจ้าจึงมาพิจารณาดูและพูดคุยกับบางคนเกี่ยวกับเรื่องนี้
-พระพุทธเจ้าท่านน่าจะฉันเจ และเมื่อรู้ตัวว่าอาการไม่ดีก็คงรีบออกจากบ้านเจ้าภาพ ตามความเข้าใจพระที่อยู่ระหว่างเดินทางรับอาหารฉันได้หลังจากเที่ยงมาแล้วได้ไม่ผิดวินัย
-บางคนก็ว่าอาหารชนิดนั้นพระพุทธเจ้าเกรงว่า พระสงฆ์รูปอื่นๆจะเป็นอันตรายจึงรับมาฉันเองเพื่อรักษาศรัทธาโยม ที่รู้เท่าไม่ถึงการณ์ทำมาถวายในวันนั้น
-ชาวบ้านอาจจะไม่ได้เรียนวิชาพุทธศาสนา แต่คงจะมีหลวงพ่อ เล่าให้ฟังซึ่งตัวหลวงพ่อเอง หลายๆวัดที่เทศน์เกี่ยวกับพุทธประวัติแล้วสับสนบางเรื่องไม่ค่อยตรงกัน
-เราไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์จริง ถ้าอาหารเป็นพิษจริงเพราะทำไม่สะอาดเพราะคนอินเดียมักจะเอามือเปล่าทำอาหาร การอาเจียนและการท้องร่วงก็เกิดขึ้นได้ เรามักจะได้ยินข่าวหามนักเรียนส่งโรงพยาบาลบ่อยๆ
-ที่ว่าหญิงชาวบ้านถวายอาหารก็เป็นไปได้ เพราะเป็นแม่ครัว และอาจจะไปสับสนกับเรื่องของคาถาเรียกนาง ภิกษุณี ข้างล่างนี้ก็เป็นได้

-ส่วนตัวข้าพเจ้าเองก็เพียงแค่นำข้อมูลที่เกิดขึ้นจริง มาถ่ายทอดให้เพื่อนๆได้รับรู้กันเท่านั้นว่า มันมีแบบนี้ด้วย ขอบคุณ สวัสดี

 

ตีความจากพระไตรฎก เป็นเห็ดหมู
ที่พระพุทธเจ้าฉันเนื่องจากเป็นยา
เพราะขณะนั้นพระพุทธเจ้าป่วยเป็นบิด
และก่อนป่วยถึงแม้พระพุทธเจ้าจะอายุมาก
แต่ก็แข็งแรงความจำดี
สามารถเดินไปได้วันละหลายกิโล
การฉันเห็ดสุกรมีความเสี่ยง
แต่ก็ทำให้โรคหายเร็ว
เมื่อฉันแล้วพระองค์ห้ามภิกษุอื่นฉัน
ให้นำไปเผาทิ้งเรื่องนี้มีนัยยะกับการที่พุทธเจ้า
ปลงอายุสังขาร กับพระอานนท์
เรื่องนี้ที่จริงนายฉันนะไม่ได้เป็นพรานล่าสัตว์
แต่เป็นคนเก็บของป่า
จึงไม่ได้หาหมูป่ามาทำแกงหรือพล่าถวาย!!!

 

ค้นข้อมูลเพิ่มเติมจากกูเกิ้ลได้หลายความเห็นที่น่าสนใจดังนี้
-"สุกรมัททวะ" คืออาหารชนิดใด? ตามตัวอักษร แปลว่า "สุกรอ่อน" แต่อาจารย์บางท่านก็ไขความว่า "เป็นเห็ดหรือหน่อไม้ชนิดหนึ่งที่สุกร หรือ หมูชอบกิน" ซึ่งจะเป็นอะไรก็ตาม แต่นายจุนทะก็ได้ถวายด้วยจิตศรัทธาแท้ และพระอานนท์เถระได้ยืนยันว่า พระพุทธเจ้าเคยตรัสว่า ภัตตาหารที่ถวายพระองค์ ซึ่งมีอานิสงส์มาก ๒ ครั้ง คือ ครั้งหนึ่งก่อนตรัสรู้สัมโพธิญาณของนางสุชาดา และครั้งนี้ก่อนปรินิพพานของนายจุนทะ จัดว่า "เป็นปัจฉิมภัตร" จึงมีอานิสงส์มากที่สุด
-ถ้าจะบอกว่าเป็นเห็ดทรัฟเฟิ้ล อันนี้มหายานอ้างครับ เพราะในการสังคายนาพระไตรปิฏก หรือทำการเรียบเรียงพระไตรปิฏกฉบับท้องถิ่นนั้นๆ แต่ละครั้ง ก็มีการใส่ความเป็นท้องถิ่นนั้นๆ เอาวัฒนธรรมตนเองไปใส่ในพระไตรปิฏก หรือไม่ก็เอาไปใส่ในพุทธประวัติ พระมหายาน เช่น จีน เกาหลี ญี่ปุ่น เวียดนาม ทิเบต มองโกเลีย ภูฏาน ก็เป็นมังสวิรัติ เลยอ้างว่าสูกรมัททวะ คือเห็ดที่หมูชอบกิน
-ถ้าเป็นเนื้อหมู ต้องใช้คำว่า สูกรมังสะ น่าจะถูกกว่า ..หรือถ้าเป็นเนื้อหมูอ่อน น่าจะเรียกว่า มัทวสูกรมังสะ
-เคยมีการกกล่าวถึงอาหารมื้อสุดท้ายของพระพุทธเจ้าในแง่ทางการแพทย์และโภชนาการเอาไว้
ในหนังสือศิลปวัฒนธรรม หลายปีแล้ว ลองค้นดูนะฯ

 

ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย

ภิกษุ ไม่ควรรับ หรือ ฉันเนื้อดิบ รูปใดฉัน ต้องอาบัติทุกกฎ เว้นไว้แต่ว่า ภิกษุนั้น

ป่วยเพราะผีเข้าสิง ฉันเนื้อดิบ หรือ เลือด ไม่ต้องอาบัติ เพราะท่านป่วย เพราะอมนุษย์

นั้นต้องการกินเนื้อ ไม่ใช่ตัวพระภิกษุมีความประสงค์ฉันเนื้อ จึงไม่ต้องอาบัติ

สัตตปัพพบุพพสิกขา และ บุพพสิกขาวรรณนา - หน้าที่ 313


พระสมณโคดม ฉันหนเดียว เว้นการฉันในราตรี งดจากการฉันในเวลาวิกาล.
พระสมณโคดม เว้นขาดจากการรับธัญญาหารดิบ.
พระสมณโคดม เว้นขาดจากการรับเนื้อดิบ.

ที่มา พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑ ทีฆนิกาย สีลขันธวรรค หน้าที่ ๕/๓๘๓

 

เห็ดหมู หน้าตาเป็นอย่างไร ไม่เคยเห็นขอชมถาพหน่อย