เรื่องเล่าของพระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ

อดีตที่ผ่านพ้นตอนที่ ๕ : คาถาชินบัญชร
๕. คาถาชินบัญชร

รากศัพท์ของคำว่า "คาถา" มาจากภาษาบาลีว่า "กถา" แปลว่า "วาจาเป็นเครื่องกล่าว" ดังนั้น...คำพูดของคนเราทุกคำก็คือคาถาทั้งสิ้น แต่คาถาในความเข้าใจของทุกคน ไม่ใช่ความหมายเช่นนั้น...

คาถาที่เรารู้จักคือถ้อยคำอันศักดิ์สิทธิ์ ที่สามารถแสดงผลอันวิเศษแก่ผู้ที่ยึดถือท่องบ่น ในบรรดาคาถาที่ท่านผู้รู้ผูกขึ้นมานั้น คาถาชินบัญชรของสมเด็จพุฒาจารย์ โต หรือหลวงพ่อโต วัดระฆัง นับว่าแพร่หลายที่สุด... คาถาชินบัญชรนี้เพียบพร้อมไปด้วยอรรถ และฉันทลักษณ์ ทั้งยังคงความเข้มขลังศักดิ์สิทธิ์เป็นที่ยิ่ง พระเครื่องสมเด็จวัดระฆังที่ลือลั่นสนั่นเมือง ก็ปลุกเสกด้วยคาถานี้เอง... แต่ว่า...คาถาชินบัญชรนี้ก็ยังมีแปลกแตกต่างไปหลายฉบับ บางฉบับก็เพิ่มมาหนึ่งบท บางฉบับก็หดหายไปสองบรรทัด คาถาบางตัวก็ผิดเพี้ยนกันไป แต่นั่นไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร...

ความศักดิ์สิทธิ์ของคาถานั้น ขึ้นอยู่กับสมาธิจิตของผู้ท่องบ่น ต่อให้คาถาผิดพลาดเพียงไรก็ตาม หากจิตเป็นสมาธิแนบแน่นมั่นคงเสียแล้ว ผลก็เป็นไปตามการอธิษฐานทุกประการ... หากท่านผู้อ่านตัดความตะขิดตะขวงใจในตัวคาถาเสีย ตั้งใจท่องบ่นอย่างจริงจัง ผลดีย่อมบังเกิดแก่ท่านอย่างไม่ต้องสงสัย และต้องอัศจรรย์ใจในคาถาอันวิจิตรไพเราะ ที่เป็นผลผลิตจากอัจฉริยภาพของเจ้าประคุณสมเด็จท่านเป็นแน่แท้... อาตมาได้คาถานี้จาก "หนังสือลานโพธิ์" อ่านแล้วชอบใจตรงที่ว่าหากใครท่องบ่นด้วยความเลื่อมใสอย่างแท้จริง พระสมเด็จวัดระฆังที่หายากเป็นนักหนา จะเสด็จมาอยู่กับผู้ท่องบ่นเอง....

ด้วยความอยากได้พระสมเด็จวัดระฆัง อาตมาจึงพยายามหัดท่องคาถา วันแรกก็ตะกุกตะกักไม่เป็นท่า เหนื่อยขึ้นมาเลยเอาคาถาหนุนหัวหลับไป เกิดฝันว่าท่องคาถาได้คล่องปรื๋อเลยล่ะ...! ตื่นขึ้นมาก็ท่องได้จริง ๆ ....! นับว่าอัศจรรย์มาก เพราะความฝันกลายเป็นความจริงไปได้ อาตมาก็เลยท่องคาถาทุกวัน ท่องไปก็อธิษฐานไป ขอให้สมเด็จวัดระฆังเสด็จมาทีเถอะ...เจ้าประคุ้ณ...! เวลาผ่านไป...ผ่านไป ไม่เห็นมีวี่แววว่าสมเด็จวัดระฆังจะมาซักที จนอาตมาท่องคาถาจนชิน วันไหนไม่ได้ท่องเหมือนขาดอะไรไป ความอยากได้พระหายไปจากใจ กลายเป็นหน้าที่ประจำ ที่จะต้องท่องอย่างน้อยวันละ ๑ จบ...

ปีแล้ว...ปีเล่า...อาตมายังคงท่องคาถาโดยไม่เบื่อไม่หน่าย จนกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้ว ในปีที่ ๑๑ ของการท่องคาถาติดต่อกันนั่นเอง สมเด็จวัดระฆังที่อยากได้เป็นนักหนาก็ได้มาสมใจนึก... ผู้มอบให้เป็นนักสะสมพระเครื่องตัวยง ทั้งบ้านมีแต่ของเก่าแทบไม่มีที่จะเก็บ เขาติดหนี้บุญคุณอาตมาไม่ทราบจะทดแทนอย่างไร เลยมอบพระเครื่องสุดรักสุดหวงของตนให้อาตมา ๑ องค์...

นี่แหละ...ท่านผู้อ่านทั้งหลาย ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น ของทุกอย่างเขาดีจริงอยู่แล้ว ขอเพียงเราทำให้จริงเท่านั้น ผลสำเร็จย่อมเกิดขึ้นกับเราอย่างแน่นอน...

๒๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๓๓
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ

 

คาถาชินบัญชรช่วยชีวิต

ถาม : เพราะปกติตัวเงินตัวทองนี่เห็นคนเขาวิ่ง....
ตอบ : ของอาตมานี่มันเดินส่ายตะโพกข้ามถนน (หัวเราะ) เจ้าพวกนี้ถ้ามันไม่ส่ายตะโพกมันเดินไม่ออก แปลกมาก บางทีมานี่ตัวหยั่งกับตะเข้ สมัยที่อยู่ชายแดนตาพระยาบางตัวยาว ๖ ฟูต ตะเข้ดี ๆ นี่เอง มันใหญ่ขนาดนั้น
เพราะว่าช่วงอาตมาอยู่ชายแดนนั่นไทยยังรบกับเขมรย่อย ๆ เหตุการณ์โนนหมากมุ่นตายกันที ๑๐๐ ศพก็มี เจ้าพวกนี้มันกินศพมันก็ใหญ่เป้งเลย อีกาตัวใหญ่กว่าแม่ไก่อีกขนมันวับเลย (หัวเราะ) เจ้าพวกนี้มันคุ้ยศพขึ้นมากิน บางทีมันทุเรศลูกกะตาทนไม่ได้ก็ลากพลั่วไปกลับให้มันที ตายเกลื่อนกลาดไปหมด บางศพก็ผูกติดกับต้นไม้ ยิงทิ้งเสร็จก็ปล่อยอยู่อย่างนั้น เน่าเหลือแต่กระดูกมั่ง หนังติดอยู่หน่อยหนึ่งแห้งแหงแก๋อยู่อย่างนั้นก็มี คราวนี้มันเกลื่อนกลาดไปหมด
มีอยู่คืนหนึ่งกำลังอยู่เวรหน้าด่านมันราว ๆ ๕ ทุ่มกว่าเกือบเที่ยงคืนแปลกมาก เวลานี้เป็นเวลาที่อาตมาโดนผีหลอกประจำช่วง ๕ ทุ่มกว่าช่วงหนึ่งกับช่วงใกล้ตี ๒ กว่าช่วงหนึ่ง ช่วงนี้จะโดนผีหลอกประจำเลย อยู่ ๆ มันมีเสียงประหลาดบอกไม่ถูก มันโหยหวนบาดลึกเข้าไปในหัวใจ เหมือนใครเป็นหมื่นเป็นแสนมันร้องเข้ามาแน่นไปหมดทุกด้าน แล้วหมาในหมู่บ้านทับเซียมที่ห่างไปซัก ๒ กิโลมันหอนประสานกันทั้งหมู่บ้านเลย ไอ้เราก็ตายแล้วหว่ากูวันนี้เจอกองทัพผีเข้าแล้ว บอกกับเพื่อนที่อยู่เวรด้วยกันเขารุ่นพี่ เอ้าเฮ้ย! เอ็งฉายไฟข้าจะยิง ลองกับผีมันดูหน่อยเราก็เตรียมเอ็ม ๑๖ พร้อมเลย
พอเพื่อนมันฉายไฟปุ๊บ ลักษณะเสียงที่มันร้องเข้ามาคือไม่น่าจะเกิน ๒ เมตรแล้ว มันไม่มีอะไรเลยมันเป็นทุ่งนาโล่ง ๆ นั่นแหละ ไอ้เจ้านั่นเขาคงอยากจะมาขอส่วนบุญแต่บังเอิญเจอเขาอุทิศส่วนกุศลด้วยกระสุนเอ็ม ๑๖ เลยเปิดกันหมด ถือถ้ามาขอดี ๆ ไม่เป็นไร อาตมาประเภทใจดี แต่หากว่ามาในลักษณะนั้นมักจะสู้ เป็นคนที่กลัวนะ แต่กลัวลักษณะกลัวแล้วไม่หนี กลัวแล้วสู้ เจอบ่อยอีกทีหนึ่งนั้นช่วงประมาณตี ๒ อยู่เวรกับรายเดิมนั่นแหละ เขาจัดเวรเป็นคู่ ๆ กันประมาณตี ๒ มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาใส่เสื้อแขนกระบอกสีดำยาวถึงนี่ แล้วก็ผ้าถุงสีดำ ไว้ผมยาวเกือบถึงก้น แกใส่ชุดดำปี๊ดปี๋เลยนะ แต่แปลก
ถาม : .......................
ตอบ : คราวนี้ก็คิดว่าเป็นพวกชาวบ้านเขามาหาหมอทหาร เวลาเจ็บไข้ได้ป่วยฉุกเฉินเขาจะวิ่งมาหาหมอทหาร ก็ถามว่า อีหนู... มีธุระอะไร? มันไม่ตอบ มันเอื้อมมือจะคว้าคอเราเลย เราก็ผงะหลบ คราวนี้ตัวเองนั่งอยู่ แท่นที่เข้าเวรน่ะมันเป็นป้อมสูง โห.... ตกลงไปก็คอหักสิ มันเป็นเนินเขานะ พอผงะหลบตั้งใจมองหน้ามันคราวนี้ใจแป้วเลย ลูกตามันยังกับลูกแก้วใส ๆ เลย เราก็ตกใจ ยายนั่นก็เดินทื้อเข้ามาจะทำไงดีหว่า ? มันเดินเข้ามามันกั้นตัวเรากับปืนเอาไว้เอื้อมมือก็ไม่ถึง (หัวเราะ) ฉุกเฉินนึกอะไรไม่ทัน
ตอนนั้นภาวนาคาถาอยู่หลายบท นึกถึงคาถาชินบัญชรก็ตั้งใจนึกถึงหลวงพ่อโตวัดระฆังว่า ชะยาสะนาคะตาพุทธา... ยังไม่ทันจะครบประโยค มันหายวับไปยังกับหนังขาดโดนกระชาก เคยดูหนังที่ถึงเวลาแล้วฟิล์มมันขาดใหม ? วึ๊บเดียวภาพหายเกลี้ยงเลยหรือไม่ก็เหมือนโดนใครกระชากหายไป เราก็มานั่งอกสั่นขวัญแขวนทบทวนแล้ ทบทวนอีก ใครวะ ? เราอยู่ที่นี่ทหารที่ปะทะกันมันยิงฆ่ากันก็เรื่องปกติ แต่เราไม่เคยยิงผู้หญิงนี่หว่า ?... แล้วทำไมผีผู้หญิงถึงจะมาหักคอเรา นึกไปนึกมานึกได้
ตอนช่วงบ่ายเป็นช่วงว่างของเราไปซ้อมขว้างมีดปลายปืนกัน มีดปลายปืนจะยาวสักคืบน่ะ แล้วด้ามหนัก ๆ จะสวมติดกับลำกล้องปืนเอาไว้เวลาถ้ายิงกับจนหมดแล้วมันจะเป็นอาวุธยาวได้ ซ้อมกับต้นไม้ ขว้างซะพรุนไปเลย นึกขึ้นมาได้ปุ๊บก็ อ๋อ...สงสัยว่าจะเป็นนางไม้ที่ต้นนั้นแหละ แม่เจ้าประคุณคงยั๊วะเต็มที่แล้ว ต้นนั้นอยู่บนจอมปลวกใหญ่ด้วย เป้าเด่นดีใช่ไหม ? ซ้อมขว้างซะพรุนไปเลย ตั้งใจว่าเดี๋ยวตอนเช้าจะไปขอโทษ
ตอนเช้าก็เลยจัดอาหารหน่อยหนึ่ง ไม่เยอะหรอก มีข้าวหน่อยหนึ่ง น้ำหน่อยหนึ่ง กับหน่อยหนึ่ง ไปถึงก็จุดธูปปักเลย บอกว่าสิ่งที่ล่วงเกินเธอโดยไม่ได้เจตนานั้นขอโทษด้วยนะเพราะว่าไม่รู้จริง ๆ ว่าเธออยู่ตรงนั้น ถ้าหากว่าโกรธแค้นอะไรก็ขอให้อภัยกันด้วย ต่อไปถ้าทำบุญอะไรแล้วจะอุทิศให้ เรื่องมันก็เงียบไปเฉย ๆ คือคืนต่อมาก็ไม่มารบกวนอีก อยู่ที่นั่นผีหลอกประจำจ้ะ มันหลอกทั้งเห็นตัวหลอกทั้งได้ยินแต่เสียง หลอกมาตั้งแต่กลิ่นอะไรสารพัดสารเพ เพราะว่ามันตายซับตายซ้อนนับกันไม่ถ้วน

สนทนากับพระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ

เดือนกรกฏาคม ๒๕๔๔
ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ

 

สงสัยมาก เราเองก็เป็นสมาชิกมาหลายปีมากๆ แต่ทำไม ทุกครั้งที่อ่านเรื่องราว ที่ท่านๆโพสไว้ ไม่เคยไปทำอะไรให้เสียหายอะไร ไม่เคยใช้คำไม่เหมาะสม และเรียกว่าแทบไม่เคยออกความคิดเห็นเลย เพียงแต่อ่านเพื่อหาความรู้ทางธรรมะ และปฏิบัติในสิ่งที่เห็นว่าดี แต่ทุกครั้งที่เปิดอ่าน จะมีข้อความขึ้นมาบอกว่า เป็นข้อความจากเวบบอร์ด และบอกว่า คุณไม่ได้รับอนุญาติเข้ามาชม เข้ามาอ่านหน้านี้ เพราะสาเหตุ คือคุณ.....๑... ๒... บ้าสิ้นดีเลย เอ มันแปลกนะ ไม่ว่าจะเปิดอ่านเรื่องใดๆ ก็จะมีข้อความแบบนี้ขึ้น มันเสียความรู้สึก อยากเลิกอ่านไปเลย สมาชิกท่านใดทราบ กรุณาบอกให้หายกังวลหน่อยนะคะ

 

เคยร้องเรียนหรือยังครับ
ร้องเรียนและปัญหา - PaLungJit.org

เป็นกำลังใจให้น่ะครับ เดี๋ยวผมจะลองถามให้น่ะ