" ปอบ " คืออะไร ? อาถรรพ์ ความเชื่อ เรื่องผี!!

เช่นผมเนียะเลว
อารมณ์ใจเลว เป็นสัตว์ในอบายภูมิ
แค่ผมรู้ทุกข์ ก็มีสติแล้ว

ไปรอให้คนกำหนด ทำนาย อวิชชาล้วนๆ
ให้ทุกข์ทำนายว่าเรามีสติ

ห้าม เทพเจ้า ไหนๆทำนายสติเราเด็ดขาด

 

เช่นสามีเราตัดขอลูกชายเรากระเด็นไปเลย
แถมใช้เรา คือแม่คนโดนตัดคอ
คอเนียะไๆปหามาให้ผัวหน่อยจะมาต่อให้ลูก

แม่คือเราก็เดินหาหัวลูก

ถามว่าสติอยู่ไหน

อยู่ที่คนสั่งให้ทำ อยู่ที่หัวลูก อยู่ที่เรา
หรืออยู่ที่ทุกข์

 

ตัวรู้คือสิ่งนั้น
ไปหาหัวลูกมา

 

ก็จะถือดาบคัยคนละเล่ม
หัวเราคือแม่ หัวลูกคือหลุดกระเด็น และหัวผัว
สติอยู่ที่ไหน ใครกำหนดได้

ต้องให้ทุกข์กำหนด
อย่าให้ใครเอาสติไปกำหนดเด็ดขาด

 

เช่นผมเนียะ
มีอารมณืใจ คล้ายสัตว์ในนิริยะโลก

ผมจะกำหนดสติให้ตัวเองได้รึ
กำหนดให้คนอื่นได้รึ
กำหนดให้สามีที่ตัดหัวลูกได้รึ
กำหนดให้แม่ที่กำลังจะไปหาหัวลูกรึ
กำหนดให้คุณรึ

ไม่มีทางอวิชชาล้วนๆ

ให้ทุกข์กำหนด

 

... อันคำทำนายที่คนอื่นว่ามานั้นก็แค่ยืนยันสิ่งที่เรารู้อยู่แล้วให้ชัดเจนขึ้นเท่านั้นเอง.

.. คนเราเมื่อจิตหลุดออกจากร่างมันก็กลับคืนสู่รูปเดิมที่เป็นมาแค่นั้นเอง เมื่อหมดกรรมที่ปรุงแต่งแล้วก็วนกลับไปยังต้นกำเนิด ในเมื่อคนเราเกิดมาหลายอนันตชาติย่อมมีกรรมเป็นตัวปรุงแต่งให้เป็นไปตามนั้นจนกว่าจะพ้นวัฏจักรไม่รู้อีกกี่ร้อยชาติ ที่แน่ ๆ ชาตินี้ไม่ได้ต้องการทางนั้น ไม่งั้นคงตั้งหน้าตั้งตาฝึกฝนศึกษาเรียนรู้แบบเต็มกำลังไปแล้ว .. เพราะพอมั่นใจในอะไรหลาย ๆ สิ่งที่เกิดในชีวิตนี้ก็แค่อยากชดใช้ผ่อนผันไปให้จบ ๆ เป้นอย่าง ๆ ไป .. เพราะเห็นหลายคนหลงไปกับสิ่งที่ตนเองจินตนาการไว้เยอะ ... โดนคนรักว่าบ่อยช่วงหลัง .. คนในโลกหลังความตายสอนอะไรให้ได้คิดเยอะแต่ไม่รู้จะเล่าได้ไหม๊ เพราะบางสิ่งที่ทุกคนเข้าใจกัน ... มันแตกต่างจากที่มันเป้น ... ทุกสิ่งทุกอย่างต้องทำเอง.

... สำหรับ โทสะ เวลาที่มันเกิดไม่ได้เกี่ยวกับหัวข้อที่พี่ยกมาหรอกคะ .. แค่ไม่ชอบความอยุติธรรม .. ความไม่ถูกต้อง คนที่ชอบรังแกคนที่อ่อนแอกว่า ... การตายของใครสักคนมันไม่ได้เป็นผลเท่ากับการใช้กำลังรังแกคนที่อ่อนแอกว่าแบบไม่สมเหตุสมผลหรอกคะ อันนี้ยอมไม่ได้ ไม่ชอบ และทุกครั้งที่เกิด โทสะ นั้นเพราะมองเห็นความไม่เป็นธรรมที่เกิดขึ้นต่างหาก เพราะการตายไม่ใช่การสิ้นสุด แต่เป็นการเริ่มต้นของชีวิตอีกรูปแบบหนึ่งต่างหาก .. สุดแต่กรรมจะกำหนด กาลีนะ นับถือพุทธองค์ท่านเป็นครูผู้สูงสุดแล้ว .. จึงตั้งใจจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่เพื่อทำความดีเท่าที่แรงตนจะทำได้ ทำนุบำรุง ศาสนา และ คนดี ให้คงอยู่ด้วยสองมือที่มีแค่นั้นคะ .. คนที่มองเห็นรูปกายอีกรูปหนึ่งมักทักว่า มีพระโพธิสัตย์กวนอิมอยู่ด้วย หรือ เปล่า .. แต่ท่านไม่นิยมเนื้อวัว เนื้อสัตว์ใหญ่ .. แต่ไม่ใช่ กาลีนะ แน่นอนคะ และ กาลีนะ ได้เลือกแล้วที่จะเป็นตัวเองแบบนี้ชดใช้กรรมที่มีต่อไปในแบบที่ตนเองกำหนดมาแล้วคะ ถึงบอกว่าแนวทางโพธิสัตย์คงจะไม่เดินอย่างน้อยก็ไม่ใช่ชาตินี้คะ .. ชาติหน้ารีสตารืเป็นผู้ชายค่อยว่ากันใหม่ .. กาลี ก็คือ กาลี อยู่วันยังค่ำ

 

ขออภัยนะขอขมานะ
คือขอยืมใช้กระทู้ แก้อารมณืกรรมฐานคนอื่นๆก็ได้หน่อยนะครับ

คือโทสะเนียะ เจ้าของกระทู้เห้นว่ามันศักดิสิทธิตามความเชื่อเจ้าของกระทู้
ก็โอเค รสนิยมก็มีคนทานอาหารรสเผ็ดร้อน

แต่ขออภัยนะ
คนที่ไม่ได้มีรสนิยมอย่างท่านเจ้าของกระทู้
ทานเผ็ดก็ไม่เอา
ไปเห็ฯว่าโทสะศักดิ์สิทธิทำไม

ผมก็เป้ฯคนมักโกรธ ไม่เคยเป็นอะไรมากกว่าไอ้เบือกซักที
โกรธให้ตายก็บินไม่ได้ ไม่หายหิว ไม่รวยขึ้น ไม่มีคนกราบไหว้
ผมเลยไม่เห็นว่ามันศักดิ์สิทธิ

คนที่โกรธแล้วมีคนกราบไหว้ ก็ศักดิ์สิทธิ

แล้วแต่รสนิยม

 

... ต้องขออภัยนะคะ .. ถ้าจะต้องใช้คำพูดบางคำที่ตรงเกินไป ...

.... ที่กดไม่เห็นด้วยนั้นเพราะ..พี่เข้าใจสิ่งที่ กาลีนะ ต้องการสื่อ " ผิด " โดยสิ้นเชิง !! น่าตกใจนะคะ ... หรือ เพราะภาษาที่ใช้ของ กาลีนะ ไม่ดีพอก้ไม่ทราบได้ ...

... ของบอกตรงนี้นะคะว่า " กาลีนะ ไม่เคยเห็นว่า โทสะ มีความศักดิ์เลยแม้แต่นิดเดียวตามที่พี่เข้าใจ ... และ คงไม่อธิบายอะไรไปมากกว่านี้ อยู่ที่ " ภูมิปัญญา " ของแต่ละคนจะตีความก็แล้วกันคะ ... จะกลายเป็นการปรามาสกันทั้งสองฝ่าย .. มันไม่ใช่ .. วิศัยของผู้ศึกษาธรรม ...

 

... แต่มีสิ่งหนึ่งที่อยากจะบอกกับพี่นะคะ .. แล้วแต่คิดเองคะ ..

... การที่พี่กล่าวถึง คู่สามีภรรยา ที่พ่อตัดหัวลูกตนเอง ฯลฯ ทั้งหมดทั้งมวลนั้น ... พี่เอาเรื่อง ของ " เทพเจ้าของฮินดูมาพูดมาสอนธรรมมะนั้นก็ระวังการใช้คำด้วยนะคะ เพราะผู้นับถือ " เทพแขก " มีอยู่มากกราบไหว้กันเยอะยิ่งสมัยนี้แล้วยิ่งมาก ... จะยกตัวอย่างก็จงระวังไว้ให้ดีคะ ... เพราะ กาลีนะ ก็เป็นคนหนึ่งที่เคารพ รัก เทวีแขกท่านนี้มากเท่ากับ "แม่ผู้ให้กำเนิด " ..

.... ตัวอย่างที่นำมายกที่จะสอนนั้น .. มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับชีวิตผู้ครองเรือน .. ที่สามารถเกิดขึ้นได้กับทุกครอบครัว .. สำหรับ กาลีนะ คำสอนที่ไม่สามารถนำมาใช้ได้ในชีวิตจริงจะถูกพิจารณาไว้ท้าย ๆ คะ

... จากหัวข้อที่เปิดมาเพื่อให้พิจารณากัน

.. กาลีนะ จะลองใช้สติปัญญาอันน้อยนิดนี้วิเคราะห์ตามหลักความจริงในแบบคนที่มีครอบครัวนะคะ ตามเหตุการณืเลยคะ เพราะชีวิตจริง กาลีนะ ผ่านจุดนี้มาแล้วคะ ...

... คนผู้ชายที่ตัดคอเด็ก ( พ่อ ) .. ทุกข์นั้นจะมีไม่มาก

..... เพราะมันเป็นสงครามระหว่างเทพย่อม ๆ ในภาวะสงครามทุกอย่างย่อมเกิดขึ้นได้อยู่แล้ว การหมายชีวิตคู่ต่อสู้เป็นเรื่องธรรมดาในสนามรบ .. เพราะถ้าเราไม่ฆ่าเขา .. เขาก็ฆ่าเรา .. เพราะการตกเป็นเฉลยสำหรับ " ชาตินักรบ " แล้วเป็นสิ่งที่ยอมรับได้ยากมาก ๆ ..

... ในฐานะคนเป็นพ่อ ... ทุกข์มากแสนสาหัส ..

... ตามวิสัยของคนปกติทั่วไป .. คนที่เป็นพ่อย่อมมีความรัก อยากปกป้อง และ ห่วงใย .. ลูกตัวเองทุกคน .. คงมีไม่กี่คนหรอกคะที่ไม่เป็น .. แม้แต่สัตว์ยังรักลูกตัวเองเลยคะ จะมีบางจำพวกเท่านั้นแหละที่ไม่รัก .. นอกจากพวกไม่ปกติ .. สายใยมันย่อมมีต่อให้ไม่เคยเลี้ยงมาก็ตามแค่รู้ว่าเป็นลูกของตนเท่านั้นมันก็เกิดความรักขึ้นในใจอยู่แล้ว .. พี่ก็เป็นผู้ชายน่าจะเข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อดีกว่าหนูนะคะ .. ถ้าต้องฆ่าลูกตัวเองมันจะทุกข์ขนาดไหน ... ต่อให้เป็นคนที่รู้อนาคตว่ามันต้องเกิดแต่ในเมื่อกรรมเป็นผู้กำหนด " จะทำอย่างไรดีให้มันเสียหายน้อยที่สุด " .. ยิ่งชายคนนั้นแล้ว .. ผู้ที่เป็นเทพเจ้าที่ ฤษี ชี พราหมณ์ คนทั่วไปศรัทธากราบไหว้ ผู้ที่ถูกถือให้เป็น " พ่อผู้ให้กำเนิดทุกสรรพสิ่งในจักวาล " ตามความเชื่อของพราหมณ์แล้วละก็ ท่านก็ทุกข์คะ เพราะท่านถึงจะถือว่าเป็น .. พระโพธิสัตย์ .. ผู้จะได้บรรลุในภายหน้าแต่ท่านก็ยังละเรื่องการครองเรือนไม่ได้ .. นั้นเพราะท่านมีความรักในทุกสิ่งที่สร้างขึ้นมา .. ถึงแม้จะวางอุเบกขาไว้แต่ก็ตัดไม่ขาดอยู่ดีคะ .. เพราะแม้ตอนแรกจะรู้ หรือ ไม่รู้ว่านั้น คือ ลูกตน ก็ตาม .. ทุกข์ย่อมมีแน่นอน .. หรือ มีใครที่ทำใจได้คะถ้าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับตนเอง ..

... แต่สุดท้ายลูกชายก็ได้กลายเป็น " มหาเทพอีกองค์ " ที่คนนับสิบล้านกราบไหว้ขอพร จะทำพิธีอะไรทางพราหมณ์ก็ต้องกราบไหว้ก่อน .. ได้รับพรมากมายจากเหตุครั้งนี้ .. หรือมีใครที่คิดต่างว่าไม่จริง.

 

... ในสภาวะแม่ที่สูญเสียลูกในสงคราม ... ทุกข์หนักแต่ภูมิใจ ...

... กาลีนะ คิดแบบนี้จริง ๆ คะ อาจมีเสียใจร้องไห้ .. แต่ก็ไม่ได้โทษใครเพราะเขาตายในสนามรบอย่างมีเกรียติ มีศักดิ์ศรี ..

... ในฐานะแม่ที่ลูกต้องตายด้วยมือของพ่อที่เป็นสามีตนเอง .. ทุกข์หนักแสนสาหัสกว่าใคร ..

... การที่ต้องมาสูญเสียลูกไปด้วยมือของชายอันเป็นที่รักยิ่งที่ขึ้นชื่อว่าเป็น พ่อของลูก ที่สมควรจะเป็นผู้ปกป้องลูกมากกว่ามาทำลาย .. ย่อมทุกข์ใจสาหัสคงไม่มีคำใดอธิบายได้คะ คนที่ไม่เคยมีลูกอาจจะไม่เข้าใจความรู้สึกนี้นะคะ .. และ ในนาทีนั้นสำหรับคนที่ รักลูก รักสามี .. มาเจอเรื่องแบบนี้คงหาคนที่ทำใจให้ครองสติได้ยากเต็มทนสำหรับคนปกติทั่วไป .. ความรักของแม่มันเป็นความรักที่อธิบายให้คนอื่นเข้าใจลำบากคะ .. ต่อให้ลูกเลวแค่ไหน หรือ มีเหตุให้ต้องหมางใจกัน .. ลูกยังไงก็คือลูก .. ไม่เชื่อลองถามแม่ตัวเองกันดูนะคะ ..

.... ต่อให้ยังไงสัญชาติญาติความเป็นแม่ก็จะฝังอยู่ในจิต ญ ทุกคนคะ ต่อให้เป็นคนเลวแค่ไหนก็ตาม .. แล้วเมื่อมาเจอสถานกราณ์แบบนี้ย่อมเกิดทุกข์หนักอย่างที่ไม่อาจกล่าวได้ .. สัญชาติตญาณความเป็นแม่ก็จะแสดงออกมา คือ การปกป้องลูกของตนเอง .. ลูก กับ สามี กาลีนะเลือกลูกคะ .. ไม่ต่างกัน ..

 

... ส่วนเรื่องราวคราว ๆ ที่พี่ที่เปิดหัวข้อมานั้นรบกวนกลับไปศึกษารายละเอียดมาใหม่ดีกว่านะคะ ... เพราะตั้งแต่ กาลีนะ สนใจศึกษาเรื่องของสองท่านนี้ ... ยังไม่เคยได้อ่าน ได้ยิน ว่าพระนางเป้นคนไปตามหาหัวลูกที่หายไปเลยคะ .. พี่เอามาจากตำนานไหนคะ เพราะแม้แต่ของแขกอินเดียที่เคยเจอมาก็ยังไม่เจอ หรือ แม้แต่ที่ตัวเองสัมผัสได้ก้ไม่ใช่อย่างที่พี่เอามาลงเลยคะ

.... เคยได้ยินแต่ว่า ..ในกาลครั้งพระนางได้บรรกาลโทสะอย่างที่ระงับไม่ได้ .. จนบังเกิดร่างกลายเป็น " พระแม่ศักติ " แม่ของจักรวาลผู้เป็นคู่บารมีแห่งองค์ศิวะ โทสะแห่งพระแม่ได้บังเกิดภัยพิบัติจนต้องหาทางระงับด้วยการ คืนลูกให้พระนาง และ แถมพรจากเหล่าเทวดา ...

... ใครคิดยังไงไม่ทราบแต่เราเชื่อแบบนั้น .. เพราะถ้าใครทำร้ายลูกเราแล้วลูกเราไม่ผิดเราก็คงไม่ยอมเช่นกัน

 

พ่อที่สั่งกุดหัวลูกชาย ไม่ได้มีแต่พระศิวะ หรือZues
การที่แม่ไปตามหัวลุกชายกลับมา เพราะรู้ว่าพ่อต่อหัวลุกชายใหม่ได้แน่ๆ
ก็ผัวฉัน ฉันรุ้สิ อันนี้ก็มี

ผมก็ไม่ได้พูดเฉพาะเทพฮินดู
ให้เห้นถึงอำนาจที่จะชี้ เป็น ชี้ตาย

เพื่อให้คุณหลุดพ้นจาก กรอบของความเป้นแม่ แบบฉบับของพระแม่กาลี

คุณเชื่อว่าโทสะศักดิ์สิทธิ
โทสะของคุณคืออำนาจ

ผมเลยถามว่าทุกข์อยู่ไหน

 

เพราะจริงๆแล้วเป็นหน้าที่แม่ ที่จะไปเอาหัวลูกกลับมา
ที่ถูกแล้วแม่ต้องทำ

 

ถ้าแม่จะต้องไปตามเอาหัวลูกคืนมาให้ครบ
จะไม่มีการจับตัวประกัน

จะไม่ต้องกุดหัวแพะบูชายัญ

 

ทุกข์อยู่ที่หัว ปวดหัว กุดหัวทิ้งพ้นทุกขืมะ
ทุกข์อยู่ที่ใจตัดใจทิ้งหายทุกขืมะ
ทุกขือยุ่ที่ขา ตัดขาทิ้งจะได้ไม่ไปเดินหาทุกข์พ้นทุกข์มะ

ทุกขือยุ่ที่แขนไม่มีมือมีแขนยึด เหนี่ยวทุกขืพ้นทุกขืมะ

ไม่จำเป้นต้องเป้นพระศิวะ คนมีโทสะทุกคนกุดหัวลุกได้หมด
ปรกติแม่จะเป้ฯคนตามเอาหัวลุกกลับมา

ทุกข์ของแม่อยู่ที่ไหน
ไปตามหาทุกข์ของแม่กลับมาซิ

 

ผมผีปลอบออกมาอาละวาดแล้วครับ...

การแสดงความคิดเห็น บางครั้งก็มีถูกใจบ้าง ผิดใจบ้าง มันก็เป็นธรรมดา
ยิ่งการสื่อสารสมัยนี้ผ่านทางออนไลน์ด้วยแล้ว มันก็ไม่ได้เห็นหน้าเห็นหนวดกัน
คำพูดบางคำ เมื่อพูดออกจากปาก ได้ยินกับหู มีน้ำเสียง จังหวะจะโคน สีหน้า แววตา ประกอบเข้าด้วยกันแล้ว ก็รับฟังได้...

แต่เมื่อพิมพ์ออกมาเป็นตัวหนังสือ มันไม่มีองค์ประกอบอื่นๆเข้ามาร่วมในการพิจารณา คำพูดเดียวกันก็ทำให้ขัดเคืองใจได้เช่นกัน บ่อยครั้งที่พากันเข้าใจผิดเลยเถิดกันไปใหญ่ก็มี..

ผมในฐานะผีปลอบพอจะเข้าใจถึงปัญหาในจุดนี้ ดังนั้นเวลาใครมาเม้นต์ในกระทู้ผม แล้วผมรู้สึกขัดใจ ผมก็จะไม่ไปตอบโต้ด้วย ผมจะข้ามความเห็นตรงนั้นไป แล้วไปเล่าเรื่องที่ผมอยากจะเล่าแทน...

ดังนั้นแม่กาลีนะก็เหลียวกลับมาเล่าเรื่องผีปอบต่อดีกว่า เม้นท์ไหนไม่สบายใจ ก็ดี เพราะได้ทดสอบกำลังใจ
ขนาดหลายวันก่อนผมไปเม้นต์เรื่องที่เขาใช้คำว่า เซ็กซี่ เอ็กซ์ แซ่บ กับธรรมะของพระพุทธเจ้า คำสอนหลวงปู่ดู่ ที่ผมเห็นว่าเป็นเรื่องไม่เหมาะ ควรเปลี่ยนไปใช้คำที่เหมาะสมกว่านี้ คำว่า สมาร์ทก็ใช้ได้ ... ผมยังโดนด่าซะเละเลยนะ อิอิ แต่เรื่องแบบนี้ผมก็อดเม้นต์ไม่ได้หรอกนะ ถึงแม้จะรู้ว่าต้องโดนด่า เพราะผมเห็นว่าเป็นการทำลายพระศาสนาของพระศาสดา ถ้าเรานิ่งเฉยนี่ก็เหมือนเป็นการสนับสนุนในการทำลายพระศาสนาด้วยเช่นกัน...แล้วก็หวังไปว่าอาจมีบางคนที่อ่านแล้วเกิดได้คิด สักคนก็ยังดี...ก็เลยไปให้เขาด่าซะ...สบายไป...

เอ้า...ผีปลอบทำหน้าที่แล้ว...ต่อไปก็แม่กาลีนะ...มาเล่าเรื่องปอบต่อ...เช่น ทำไมที่อินเดียและจีนไม่มีผีปอบ หรือจริงๆแล้วมี..แต่ผมยังไม่รู้ ก็จะรอให้เล่าต่อนี่แหละ...เล่าได้ไม่ผิดกฎอัยการศึก...

 

555555555555 พี่มาทีไรหนูก็อดนั้งอมยิ้มไม่ได้ ... หนูก็เป็นแบบนี้แหละคะพี่มิงค์เหมือนตอนที่เรื่อง อาเสี่ย มาด่า อ.ต๋อง ของหนูทั้งที่เขาไม่ได้รู้จักไม่ทราบข้อมูลที่แน่ชัด แต่กลับใช้คำที่จาบจ้วงรุนแรงออกมา หนูรับไม่ได้คะที่ผู้มีพระคุณต้องมาเสื่อมเสียเพราะเราไม่เครีย .. ด่าเรายังดีเสียกว่า ... และ เวลาที่ใครก็ตามมาพูดคุย หรือ เขียน หรือ สื่อสารกันกับหนู ... หนูจะรับรู้ หรือ สัมผัสได้ถึงจิตของผู้นั้นว่ากำลังไปในแนวทางไหน อาจจะยังไม่เก่งร้อยเปอร์เซ็นต์แต่ก็ดีกว่าคนที่เขาฝึกหลายคนแน่นอน ( ขออนุญาติยกหางตัวเองกระดิกหน่อยนะคะ ) ทำให้พี่ ๆ หลายคนที่เก่ง ๆ มักจะปิดจิตเวลาพูดคุยกับหนูเพราะกลัวว่าหนู้จะล้วงลึกไปนั้งอยู่ในใจพี่ ๆ เขา 555555 มันไม่สนุกเลยเพราะเราก็จะเหนื่อยไปด้วย .. เราจึงฝึกปิดมากกว่าฝึกรับ ...

... ก่อนพูด เราเป็นนายมัน หลังพูด มันจะเป็นนายเรา ... และ เหตุผล คือ ข้อแก้ตัว ...

... หนูใช้สองวลีนี้สอนตัวเองให้รู้จักคิด และ ยับยั้งตนเองมานานหลายปีแล้วคะ ... ทำให้สงบปากสงบคำขึ้นเยอะ ... หนูคิดก่อน แล้วค่อยพิมพ์ ... ด้วยเหตุว่าเรื่องแนวนี้มีไม่กี่รายที่ทำได้คะ .. และ เวลาที่หนูจะพิมพ์แนวนี้ดปรดสังเกตภาษาที่หนูใช้ให้ดีจะรู้ว่า อันไหน คือ หนู อันไหนไม่ใช่ ทั้งที่มือที่พิมพ์ข้อความ คือ มือหนูเองทุกคำ ... หนุจะรอบคอบมากคะเพราะไม่ต้องการให้เกิดความเสื่อมเสีย .. ไม่อยากให้เสียเจตนารมณ์ที่ตั้งใจจะเผยแพร่วิทยาทานของตนที่ประสบ และ รู้มาให้คนที่สนใจได้รัรู้ทั้งที่ไม่เล่าให้ฟังก็ได้ .. ให้ไปงมหากันเอง ... ไม่ต้องเหนื่อยต้องเปลือง ... หนูพอใจจะใช้ชีวิตแบบคนบ้า ๆ แบบนี้ดีกว่า .. เพราะการทำตัวให้เหมือนคนทั่วไปสำหรับหนุมันยากเต็มที

... หนูเลือกเกิดเองไม่ได้ .. ถ้าเลือกได้หนูคงเลือกเกิดเป็นผู้ชายแล้วบวชหนีไปอยู่ป่านานแล้วไม่ต้องมาวุ่นวายกับโลกมนุษย์ที่นับวันมีแต่คนจิตใจสกปรกมากขึ้นทุกวัน .. แต่เมื่อกรรมกำหนดมาแบบนี้หนูก็ทำไปเท่าที่ทำได้ ... หนูเป็นพวกดื้อ รั้นคะ ถ้าคิดว่าตนเองไม่ผิดมักดื้อชนฝา .. เถียงไม่ได้ก็เถียงในใจ 555555

... ช่วงนี้ไม่ได้ลงเรื่องก็เพราะไปทำอาชีพเสริมคะ หลังจากไป กทม. มาเกือบเดือนเลยไปขายของตลาดนัดเสริมด้วย กลับมาก็ช่วยงานแม่ที่ร้านจนปิดร้าน เวลาว่างเลยน้อยลงคะ ... ขอโทษทุกคนที่รอด้วยนะคะ .. ความดีก็ต้องสร้าง .. เรื่องปากท้องก็สำคัญ ... เคยคิดเหมือนกันว่า .. ไหน ๆ ก็มีโอกาศแล้ว เปิดตำหนัก เลยดีไหม๊ .. คงสบายไม่ต้องมานั้งลำบากอยู่เหมือนทุกวันนี้ 555555 แต่ก็แค่คิดคะไม่ทำหรอกไม่มีความสามารถขนาดนั้น .... อิอิ ขนาดพี่ตุ๊กเจ้าของร้านเสริมสวยที่เคยแนะนำหนูแกเคยเป็นร่างทรงเจ้าแม่กวนอิมมาก่อนมีคนกราบไหว้เยอะเลยนะคะ ... แต่ตอนที่เจอแกนี้แกลามาถือศีลไม่เอาละเป็นร่างทรงต้องมานั้งแบกรับกรรม รับเคราะห์ ความซวยช่วยคนอื่น ... จนชีวิตตัวเองต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว และ ต้องตายลง .. ถึงแม้แกจะได้ไปเป็นเจ้าที่ตรงที่แกเคยอยู่ก็เหอะคะ ... จะขอเล่านิดหนึ่งนะคะ จะว่านินทาก็ได้คะ ... แกพูดเองเลยว่า แกเกลียดองค์ตัวเองมาก .. จนไม่อยากเอ่ยถึง อยากเอา ตีน ลูบหน้าคนมาพูดด้วยคะ ... เพราะชีวิตแกไม่สามารถอยู่แบบคนปกติได้ ไม่สามารถมีครอบครัวได้ เวลาใครมาเสริมสวยก็จะมีภาพ หรือ อมนุษย์ต่าง ๆ มาให้เห็น แกบอกชีวิตหาความสุขแบบผู้หญิงธรรดาไม่ได้เลย .. แถมตายเพราะไปช่วยคนอื่น .. แกเลยสอนหนูว่า " เอาตัวเองให้รอดก่อนจะไปช่วยคนอื่น " เพราะก่อนนั้นหนั้นหนูชอบเสือกเรื่องของชาวบ้านดีนักแล ....

 

... และ ขออนุญาติ กัลยาณมิตรทุกท่านที่จะคุยกับ กาลีนะ นะคะ กรุณาอย่าใช้ศัพท์สูงเกินไปคะ กาลีนะ ความรู้ทางธรรมน้อยคะเพิ่งศึกษาไม่เข้าใจศัพท์ยาก ๆ อยากให้ใช้คำพูดธรรมดาที่คนปกติทั่วไปอ่านแล้วเข้าใจนะคะ .. ได้คุยกันรู้เรื่องคะ หรือ อธิบายเสริมมาก็ดีนะคเพื่อความเข้าใจง่าย ๆ คะ

 

ขอ

กล่าวเป็นปรัชญา มอบไว้แดี คุณกาลีนะ ที่รัก ไว้

ดังนี้
(ลอกเค้ามา)


ว่ากันว่า

มันผู้ใดเข้าใจแมว
ผู้นั้นเข้าใจโลก

งง วันละนิดจิตแจ่มใส ๕๕๕๕๕

 

ถ้าที่ผ่านมาได้เข้าไปเห็นจิตใจอันสกปรกของผม ประมาณว่าได้ไปเจออะไรที่เป็นจิตของพวก ฅนไม่ใช่ฅน นักล่าจากดาวทมิฬ ก็อโหสิกรรมให้ผมด้วยนะครับ อิอิ yimm