จิตไม่นิ่งชอบนึกแวปว่าครูบาอาจารย์

หลังจากที่ผมเข้ามาอ่านกระทู้นี้ก็เลยเลิกคิดว่าตัวเองเป็นโรคจิตหรือเปล่า
เพราะผมก็มีอาการเดียวกันจู่ๆ ก็นึกด่าสิ่งสศักสิทธิ์ กับด่าครูบาอาจารย์ พระพุทธเจ้าเหมือนกันครับ อยากให้แนะวิธีแก้ไขครับ
จะเป็นพระคุณอย่างสูงสุดครับ

 

บางทีเวลาคิดผมผมตบหัวหรือเอามือตบหน้าตัวเองด้วยเพื่อไม่ให้คิดนะครับ
แต่เป็นบ่อย ครับ อาการนี้นครับ

 

จะใช้คำว่า จิตมาร ก็ได้ แล้วแต่คนชอบ หรือ ได้ยินแล้วขลัง

แต่ถ้าใช้คำว่า จิตมาร แล้วไม่เข้าใจ ยังงงๆ หรือ ทำให้ปริวิตกมากขึ้น จะยิ่งแย่
ยิ่งไปกันใหญ่ ก็ลองพิจารณาตามเราดู บอกก่อนว่า แบบเรานั้นต้องทิ้งเรื่องมาร
เรื่องลึกลับซับซ้อนในมิติที่นอกเหนือที่เราจะพิสูจน์ได้ให้หมด แล้วค่อยพิจารณาตาม

ในศาสนาพุทธนั้น พระพุทธองค์ตรัสยืนยันแน่นอนว่า คนเราไม่ได้เกิดมาชาติเดียว

และในแต่ละชาติก็ทำกรรมต่างๆมา ถ้าเป็นกรรมเบา ก็ส่งผลอย่างไม่รู้สึก
เช่น พระพุทธองค์ไปดึงวัวท้องแก่ไม่ให้กินน้ำสกปรก กลัวเป็นอันตราย
กรรมเบาแบบนี้ส่งผลให้ พระองค์ท่านเมื่อปราถนาจะฉันน้ำ จะไม่ได้รับ
น้ำมาฉันโดยง่าย จะต้องทนกระหาย --- ถ้าเชื่อเรื่องกฏแห่งกรรม
และศรัทธาต่อพระพุทธองค์จริง ก็ให้ปักใจไปว่า กรรมเก่าเรามีจริง
หนักเบานั้นแล้วแต่กรรมที่ทำมา แต่จะสืบไปนั้นยาก เพราะหลายชาติ
ล่วงมาแล้ว

กรณีที่อยู่ดีๆก็นึกด่าว่าผู้มีพระคุณ หรือผู้ทรงคุณ ก็คงเพราะเราทำกรรมไม่ดี
มาก่อน และอาจโดนลงโทษให้เจ็บช้ำน้ำใจ อายอย่างสุดประมาณ
ทำให้จิตผูกโกรธ พยาบาท

ลองนึกดูสิ ไม่ต้องไปดูว่าชาติไหนทำอะไรมาหรอก เอาชาตินี้แหละ
เคยไหมที่เคยทำผิดที่คิดว่าตัวเองไม่ผิด หรือทำผิดที่เข้าข่ายซุกๆซ่อนๆ
พอถูกจับได้ ถูกตีแผ่ ถูกเปิดเผย แถมถูกลงโทษให้อาย พอเรานึกถึง
หน้าคนลงโทษ เราโกรธ เราขุ่นขึ้นมาทันที หรือ แม้บางทีดูละครตลกๆ
อยู่ มีเหตุการณ์คล้ายกัน เราก็ขุ่นมัวขึ้นทันที ทั้งๆที่ต้องหัวเราะ เพราะดูละคร
ตลกอยู่

อะไรแบบนี้แหละที่ต้องตามดูให้ชัด ถ้าสติไวพอ และยอมรับตัวตน
ว่าเคยทำไม่ดีมาก่อน จะทำให้พอมองออกว่า เหตุปัจจัย ให้ขุ่นมัว
นั้นคืออะไร ต้องไม่ลืมนะว่า ทุกอย่างเกิดต้องมีปัจจัย ฉะนั้นเรา
ก็ต้องคอยดูที่ปัจจัย หรือเหตุใกล้ให้เกิดให้ได้ เห็นแล้วก็ใช่ว่าจะต้อง
หลีกหนีเหตุใกล้นั้น ไม่ต้องหนี ไม่ต้องแก้

ถ้าเมื่อไหร่รู้ว่าเกิดอีกแล้ว ด่าออกไปอีกแล้ว ก็ดูไปว่า ครั้งนี้อะไร
เป็นเหตุใกล้ให้นึกถึง พอทราบชัดก็ปล่อยไป วันหลังพอสังเกตุว่า
มีเหตุใกล้แบบนี้จะผ่านเข้ามา ก็คอยดูกันว่า เราจะเผลอด่าออกไป
อีกไหม ถ้าเผลออีก ก็ปล่อยไป ไปดูคราวหน้าต่อ

แต่สำหรับบางคนที่นั่งสมาธิแล้วกลายเป็นเหตุใกล้ หรือสวดมนต์แล้ว
เป็นเหตุใกล้ หรือไปอ่านตำราพระแล้วเป็นเหตุใกล้ ให้นึกด่าใครต่อใคร
อันนี้ก็ต้องสังวรณ์ กรรมที่ทำมาแต่อดีตไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นครูทางศาสนา
เขาถึงเตือนว่าอย่าไปว่าพระ อย่าไปลบหลู่พระธรรม อย่าไปลบหลู่สงฆ์
มันจะส่งผลให้ปิดทางเจริญ

แต่ถามว่า แล้วถ้าอย่างนั้นจะแย่ไหม ก็จะแย่ได้อย่างไร เมื่อรู้แล้ว
รู้แล้วว่าสวดมนต์แล้วอาจนึกด่าใคร ก็ว่าไป ก็สวดมนต์ไป แล้วดูว่า
เมื่อไหร่มันจะนึกด่าใครขึ้นมา พอแว๊บนึกด่าขึ้นมา ก็นับเล่นๆไป
ปล่อยให้สังขารมันลั่นความจำสัญญาเก่าไป แต่จิตเราสะอาดนี้
เราต้องรู้ว่าจิตเรานั้นสะอาด ไอ้ส่วนสกปรกนั้นคือของเก่า คือขันท์5
ที่ไม่ใช่เรา และที่แน่ๆ มันไม่ใช่ตัวเดียวกับจิตเจตจำนง เพราะเจตจำนง
เราคือ ต้องการสวดมนต์ ดังนั้น เราก็สวดต่อไป นั่งสมาธิต่อไป
ทำดีต่อไป

เดี๋ยวมันก็ถูกสอนไปเองว่า สัญญาเก่า บ่มีไกด์

 

อนุโมทนา...สาธุ ค่ะ (good)

ครูบาอาจารย์เป็นบุคคลที่ควรเคารพ ต้องไม่ล่วงเกินค่ะ

 

วิธีแก้ของเอลฟ์ประจำบ้านคือลงโทษตัวเอง
เอาหัวโขกพื้นอะไรเงี้ย

 

ของผมเคยเป็น เป็นอาทิตย์ๆกว่าจะหาย ทำเหมือนลืมๆมันแล้วมันก็จะหายไปเอง เลวจริงๆตอนนั้น อยากจะว่าตัวเองเหลือเกิน

 

กลอุบายของกิเลสที่พยายามบังคับจิตเราไม่ให้ทำดี

 

ขออนุโมทนากับผู้ตั้งกระทู้และผู้ที่ให้คำตอบทุกท่านครับ
ทีแรกนึกว่าผมเป็นอยู่คนเดียวรู้สึกว่าตัวเองทำไมถึงเลวอย่างนี้ที่ไปปรามาสครูบาอาจารย์และพระรัตนตรัย ผมจึงขอขมาทุกครั้งที่ผมปรามาสและจะภาวนาให้ถี่ขึ้นเพื่อไม่ให้จิตคิดปรามาสต่อครูบาอาจารย์และจะพยายามคิดในสิ่งที่เป็นกุศล ตอนนี้ผมก็ยังเป็นอยู่แต่น้อยลงแล้วครับ ขอให้ทุกคนพยายามเข้านะครับ
สาธุ สาธุ สาธุ

 

ผมก็เคยเป็นครับ แต่คุณจะต้องพยายามตั้งสติมีปัญญา จากการด่าว่าเพราะมารเข้าแซก ให้เปลี่ยนเป็นการนึกคิดในสิ่งที่ดี ๆ พยายามเข้าแล้วก็จะได้พบจิตที่นิ่งในสมาธิและเกิดปัญญา

 

เป็นเรื่องธรรมดาค่ะ หลาย ๆ คนก็เป็น
- - อย่าไปกังวลใจค่ะ

เพราะมันไม่ใช่เรา ถ้าเป็นเรา เราจะรัก เราเคารพพระรัตนตรัย
- - ไอ้ตรงที่ปรามาส ไม่ใช่เราค่ะ

ดูมันเฉย ๆ - - อาจจะดุมันนิดหน่อย
"นี่เธอ ทำแบบนี้ไม่ถูกนะ - - คิดแบบนี้ไม่ได้นะ" ฯลฯ

ถ้าไม่สนใจ อีกหน่อยก็จะหายไปเองค่ะ

 

ขออนุโมทนากับผู้ตั้งกระทู้ และผู้ให้คำตอบทุกท่าน


ล้วนแต่ประโยชน์เพื่อสันติสุข แห่งการปฏิบัติตน เป็นผู้ ตื่น รู้ เบิกบาน โดยแท้

 

ส่วนของดิฉันเมื่อจิตฟุ้งซ่านไม่เป็นตัวของตัวเอง ก็จะเริ่มตั้ง นะ โม คิดถึงพระพุทธเจ้า ทุกขณะจิต ทุกที่ ขอขมา อโหสิกรรม แผ่เมตตาไปเรื่อย ๆ มันก็หายไปเอง และก็มีเมตตามากขึ้นด้วย สังเกตุเห็นได้จากประสบการณ์ค่ะ

 

มือใหม่อย่างผมก็เป็น...
ขอบคุณทุกท่านที่ชี้แนะแนวทางมากๆ
อนุโมทนาสาธุครับ

 

เรื่องจิตมารนี่มันเอาแทบทุกอย่างมาทำไห้เราเสีย
ผมโดนมามากกว่านั้นเยอะ เช่น เวลาปฏิบัติกรรมฐานนี่มัน ทำเสียงนู่ดังมั่งเสียงนี่ดังมั่ง กวนเราจนถึงที่สุด... ถ้าควบคุมอารมณ์ไม่อยุ่นี่ มันจะได้ใจไอพวกนนี้เนี่ย อย่าไปสนใจมัน มันจะทำไรเราก็เอาหูไปนาเอาตาไปไร่ อย่าไปไห้ความสำคัญกับมันมากนัก เด๋วมันจะได้ใจ

 

เป็นเหมือนกันเฮะเวลาจะสวดมนต์หรือนั่งสมาธิมาตลอด(tm-love)

 

ขออนุโมทนาด้วยคนกับกระทู้นี้ค่ะ ทำให้ได้ความรู้เพิ่มขึ้นอีกมากมาย จากทั้งเจ้าของกระทู้ และผู้ตอบกระทู้

สาธุ

จะพยายามปฏิบัติให้ดีที่สุดค่ะ ตอนนี้แค่เพิ่งเริ่ม ยังไม่มีอาการอย่างนี้ มีแต่อาการอย่างอื่น ความคิดอย่างอื่นที่เข้ามาแทรกแซงในตอนฝึกจิต ทำสมาธิค่ะ

จะพยายามค่ะ และขอให้ทุกท่านพยายามเช่นกันนะคะ เพื่อความหลุดพ้น แม้ไม่พ้นชาตินี้ ก็ขอให้พ้นในชาติภพต่อไปค่ะ

 

ขออนุโมทนาบุญกับกระทู้นี้ครับผม

กระทู้นี้ โดนใจผมสุดๆ เช่นกันครับ ผมก็เคยเป็นครับ เหมือนตัวผมมีสองใจ
ใจหนึ่งพยายามคิดดี ทำดี แต่อีกใจหนึ่งชอบแวบไปลบลู่ เจ้าที่ เจ้าทาง สิ่งศักสิทธิ์ เป็นมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว พอโตขึ้นมายิ่งหนัก คิดลบหลู่ พระพุทธรูป พระสงฆ์ ผู้ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ รู้สึกผิดมากๆๆๆๆๆๆ และรู้สึกแย่มาตลอด จนคิดว่าตัวเองผิดปกติหรือป่าว คนอื่นจะเป็นเหมือนเราไหม มีคำถามในใจตัวเองมากมาย จะถามใครก็ไม่กล้า เหมือนตัวเองเป็นคนบาป ยังไงไม่รู้
แต่ ช่วงหลังมานี้ดีขึ้นเยอะ เพราะว่าพออารมณ์ความรู้สึกแบบนั้น มันเกิดขึ้น ก็พยายามมองเข้าไปที่ใจตัวเอง แล้วพิจารณาอารมณ์นั้น ว่าเรารู้น่ะว่ามีความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้น (ไม่รู้เรียกวิธีแบบนี้ยังไงบรรยายไม่ถูก) ซึ่งมันช่วยได้เยอะแรกๆก็ยากหน่อยมันไม่หาย แต่หลังๆ พอเรารู้ว่าอารมณ์แบบนี้เกิด สักพักมันก็หายไป นี้เป็นวิธีแก้ไขของผมครับ
ปล. ขอบคุณสำหรับทุกๆ คำตอบนะครับ ทำให้ผมทราบมากขึ้นว่ามันไม่ได้ผิดปกติ หากแต่เป็นมารในใจ ขอขอบคุณอีกครั้งครับ
......มือใหม่หัดฝึก.........

 

โดนใจเหมือนกันเป็นเหมือนกันเป๊ะ คริ คริ

 

ขออนุโมทนา ด้วยครับ กับคำตอบที่ช่วยคลายความกระจ่างให้ผม กำลังประสบปัญหานี้ วันนี้พอดีเลย ผมไม่ถึงกับด่าว่า พระหรอกครับ แค่เปรียบเรากับพระพุทธเจ้า และเปรียบพระพุทธเจ้าองค์ปัจจุบันกับองค์อื่นๆ จนจิตเกิดอกุศล ผมไม่สบายใจอยู่นานเลย กลังวจะเป็นมโนกรรม ติดตัวไป จนทำให้ไปนิพพานไม่ได้ แต่พอฟังคำตอบทุกท่านๆว่าเกิดจากการทดสอบของมารในใจ เรา จึงคลายทุกข์ลงได้ครับ พอรู้ว่าเกิดจากมาร ผมก้ออธิษฐานในใจ ว่า เรารู้ทันจิตมารแระ ต่อไปเราจะไม่ไปตามที่เขาบังคับอีก เท่านี้ล่ะครับ เกิดอาการขนลุกพร้อมกันเลยครับ เป็นเพราะอะไรหรือครับ จะว่าปีติ ก้อไม่น่าใช่ เพราะผมไม่ได้นั่งสมาธิ ใครพอทราบช่วยกรุณา ตอบทีนะครับ