ทหารพระองค์ดำรายงานตัวหน่อยครับ

นั่นก็เป็นหน้าที่ปัจจุบันที่สมควรทำอยู่แล้ว แต่ที่กล่าวถึงพระองค์ก็เพื่อเหตุผลส่วนตัวเกี่ยวกับความศรัทธา ไม่ได้คิดเป็นพิษเป็นภัยกับใคร

 

เรื่องที่ว่าเทวดาเขาเขียวเอาท่านถึงตายนี่ยังไงครับ เคยได้ยินมาบ้างเหมือนกัน แต่ที่ได้ยินมาว่า พระองค์ตรัสว่าให้นางไม้อารักษ์เขตแดนแถวๆล้านนาว่า จะไม่ลงไปไหว้ที่ศาลเพราะเห็นเป็นเทวดาผู้หญิง บุญท่านใหญ่อยู่จะเอาทำเมียเสียก็ได้จึงถูกฤทธิ์เทวดาทำร้าย

อีกอันก็บอกถูกผึ้งจากพระราชวังบุเรงนองต่อยเข้าที่พระพักตร์ ซึ่งเป็นผึ้งที่ชาวบ้านเชื่อว่าเป็นพระเจ้าบุเรงนอง คือว่าเมื่อพระเจ้าบุเรงนองสวรรคตแล้วได้ไปเกิดเป็นผึ้งและทำรังอยู่ในพระราชวังหงสาวดี เหตุที่ต่อยพระนเรศวรเพราะ พระนเรศวรจะโจมตีหงสาวดี เนื่องจากถือเป็นการลบหลู่คุณท่าน ด้วยว่าพระเจ้าบุเรงนองชุบเลี้ยงดุจพระราชบุตร อีกประการหนึ่งสมัยนั้นมีการถือน้ำพระพิพัฒน์สัตยา หากทำการทุรยศต่อเจ้าเหนือหัว ก็ให้เทพยดาลงทัณฑ์ได้

 

การทำพระราชพิธีหลั่งทักษิโณทกของพระองค์ ถ้าจะถือเป็นการแก้เคล็ดพิธีถือน้ำพิพัฒน์สัตยาก็น่าฟังอยู่และถือว่าสิ้นสุดกันได้ เพราะว่าได้ตัดขาดไมตรีไม่ถือว่าเป็นข้าเป็นเจ้ากันอีก เทพยาดาจะลงทัณฑ์ก็ไม่เห็นสมควรและอีกประการหนึ่ง พระองค์ก็ทำสงครามกับหงสาวดีภายหลังที่พระเจ้าบุเรงนองสวรรคตแล้ว ข้อหาลบหลู่คุณต่อบิดาบุญธรรมจึงตกไปได้

ถ้าจะให้เชื่อผมขอเชื่อการถูกเทวดากระทำมากกว่า ในเหตุผลที่กล่าวล่วงเกิน เทวดาที่มีฤทธิ์ ส่วนเรื่องเทวดาเขาเขียวทำให้ เรื่องเป็นยังไงช่วยเล่าด้วยครับ ผมไม่รู้ข้อมูลจริงๆ

 

วันหลังถ้ามีเวลาจะค้นข้อมูลมาตอบแบบสันนิษฐาน ไม่กล้าฟันธง ประการแรกเรื่องการลบหลู่นางไม้ ประการต่อมาคือโดนผึ้งต่อย ตอนไปพม่าพระราชวังจำลองของท่านบุเรงนองนั้น ที่นอนของท่านคือบัลลังก์ผึ้ง ส่วนอีกประการโดนลอบปลงพระชนม์

 

เรื่องถูกลอบปลงพระชนม์นั้น ผมก็คิดมานานแล้วเหมือนกันว่ามีความเป็นไปได้ แต่ไม่มีข้อมูลยืนยันใดๆเลย ได้แต่สงสัยอยู่เท่านั้นแต่ไม่ได้ฟันธงว่าเป็นฝ่ายใดครับ และเมื่อถึงช่วงรัชกาลพระเอกาทศรถ พระองค์ก็ไม่สานต่อพระราชปนิธานของพระเชษฐาอีกเลย ยิ่งน่าคิด

 

เปิดมุมมองพร้อมข้อมูลใหม่ๆ เป็นประโยชน์มากครับ

 

ที่พระนเรศวรโดยผึ้งต่อยผมว่าไม่น่าจะใช่ น่าจะเป็นแมลงภู่มากกว่า

พระเจ้าเอกาทศรถไม่ได้ฉายาพระองค์ขาวมาโดยโชคช่วยนะ ไปหาท่านก็เจอแต่ท่านปฏิบัติศีลปฏิบัติธรรมห่มขาวให้เรียบร้อย ส่วนไปหาพระนเรศวรถึงจะเจอในวัดก็คงไม่ค่อยเห็นท่านได้แต่งขาว สงสัยท่านกลัวจะมีเหตุด่วนต้องรีบออกไปสะสาง

พระองค์ขาวเมื่อเห็นว่าบ้านเมืองสงบสุขแล้วก็คงไม่ทำสงครามต่อทั้งที่ท่านจะตีอังวะให้แตกเลยก็ยังได้ การตีอังวะมันเป็นเรื่องของพระนเรศวรเพราะทางอังวะกระทำไม่สมควรต่อพระเจ้านันทบุเรงที่เลี้ยงดูพระองค์มา ส่วนพระองค์ขาวไม่มีเหตุที่จะต้องทำอย่างนั้นเพราะท่านเจริญพรรษาอยู่ที่ไทย ไม่ได้ถูกชุบเลี้ยงมาโดยพระเจ้านันทบุเรงเหมือนอย่างพระนเรศวร เพราะไหนๆ พระนเรศวรก็สวรรคตไปแล้ว ท่านจึงปล่อยเรื่องนี้ไปเพราะเลือกถึงประโยชน์สุขของทั้งสองฝ่าย

ผู้ที่เหมาะสมได้ครองแผ่นดินคือพระเจ้าเอการศรถ พระนเรศวรก็ทราบเรื่องนี้ดี จึงปฏิเสธที่จะครองราชในตอนแรกๆ แต่พระองค์ขาวไม่ทรงยอมครองราช พระนเรศวรก็เลยยอมด้วยเหตุเลยตามเลย จะเห็นได้ว่าพระนเศวรไม่มีพระโอรสหรือพระธิดาเลยเพราะกลัวมาล้างคุณคิดไม่ดีต่อวงศ์ของพระเจ้าเอกาทศรศ

 

พระเจ้านันทบุเรงไม่ได้ชุบเลี้ยงพระนเรศวรครับ แต่ที่ชุบเลี้ยงพระนเรศวรดังพระราชบุตรคือ พระเจ้าบุเรงนอง พระนเรศวรได้หนีกลับมายังกรุงศรีอยุธยาโดยที่พระเจ้าบุเรงนองทรงยินยอมอันเนื่องมาจากพระสุพรรณกัลยาทรงขอไว้ เมื่อเสด็จกลับมาถึงกรุงศรีอยุธยาในปี พ.ศ. 2115 สมเด็จพระมหาธรรมราชาพระราชทานนามให้พระองค์ว่า "พระนเรศวร" และโปรดเกล้าฯ ให้เป็นพระมหาอุปราชไปปกครองเมืองพิษณุโลก (พระเจ้าบุเรงนองสิ้นพระชนม์ในปี พ.ศ. 2124 พระเจ้านันทบุเรง ขึ้นครองราชย์ในปีเดียวกัน และพระนเรศวรประกาศอิสรภาพที่เมืองแครง เมื่อปี พ.ศ. 2127 หลังกลับอยุธยาถึง 12 ปี หลังสิ้นพระเจ้าบุเรงนอง 3 ปี)

ดังนั้นพระนเรศวรพระองค์จึงอยู่ในฐานะพระราชบุตรบุญธรรมและเจ้าประเทศราชในแผ่นดินพระเจ้าบุเรงนอง ดังนั้นครั้งนันทบุเรง เป็นอุปราชหากเทียบกับพระนเรศวร ตามศักดิ์แล้วทั้งสองก็ถือว่าเป็นลูกพระเจ้าบุเรงนองเหมือนกัน จวบจนพระเจ้าบุเรงนองบิดาบุญธรรมสิ้นพระชนม์ พระองค์จึงไม่อยู่ในฐานะพระราชบุตรของหงสาวดีอีกต่อไป แต่อยู่ในฐานะเจ้าประเทศราชในแผ่นดินพระเจ้านันทบุเรง เมื่อทราบข่าวอุบายการลอบปลงพระชนม์พระองค์จากพวกรามัญ จึงเป็นเหตุให้ทรงกระทำพระราชพิธีหลั่งทักษิโณทก แบ่งสุวรรณปฐพีตัดขาดพระราชไมตรีกับหงสาวดี ในปี พ.ศ. 2127 เป็นอันขาดจากการเป็นประเทศราชหงสาวดีนับแต่นั้น

ส่วนที่พระเอกาทศรถ ไม่สานต่อปณิธานพระนเรศวร เรื่องนี้มีหลายเหตุผล จะขอวิเคราะห์ต่อไปในโอกาสหน้า

พระนเรศวร พระองค์ทรงมีพระราชโอรสและพระราชธิดาครับและมีหลายพระองค์ด้วย หลักฐานที่ชัดเจนที่สุดคือ สมเด็จพระนเรศวรมหาราชได้ทรงยกพระราชธิดาให้สมรสกับเมงสาตุลอง ผู้ซึ่งเป็นพระราชโอรสในพระเจ้านรธามังสอ (พระราชโอรสพระเจ้าบุเรงนองกับเจ้าหญิงเมืองเชียงใหม่เชื้อสายราชวงศ์มังราย) เจ้าผู้ครองล้านนาเชียงใหม่

 

เรื่องบางเรื่องบางครั้งมันก็คลาดเคลื่อน แม้แต่พระราชประวัติพ่อขุนศรีอินทราทิตย์ ว่าทำไมท่านมีพระนามว่าพ่อขุนบางกลางหาว ขอมสบาดลำพงคือใคร และพระนเรศวรทางฝั่งไทยไม่ได้ชื่อพระนเรศหรือพระนเรศวร เรื่องผู้ที่เลี้ยงดูพระนเรศวรนี้ก็สามารถจะคลาดเคลื่อนได้เช่นกัน

 

ตอนแรกกะว่าเอาข้อมูลมาก่อนแล้วค่อยตอบ ก็อย่างที่ท่าน กฮ ว่าพระเอกาทศรถคือกษัตริย์ที่มีธรรมะ ท่านอีกาท่านเก่งนะที่ทำให้ท่าน กฮ ตอบมาตรงๆ ที่เราบอกว่าใส่เหรียญพระนเรศวรแล้วไปสะดุดหินวัดมงคลบพิตรน่ะ ไปดูในกูเกิล ถึงได้รู้ว่าเป็นวัดที่องค์ขาวท่านบูรณะ ขุนนางอยุธยาต้องการให้องค์ขาวท่านครองราชย์ ที่ว่าราชการน่ะเป็นพระเอกาฯตั้งนานแล้ว พระนเรศวรเสร็จศึกท่านมักไปประทับแถวชายทะเล ทั้งสองพระองค์ท่านคล้ายพระรามกับพระลักษมณ์ในความคิดเรา

 

มีขัอมูลอะไรแต่ละท่านก็บอกออกมาเถิด พร้อมรับรู้จะได้มั่นใจว่าไม่ได้มโนไปคนเดียว ทหารองค์ดำส่วนหนึ่งก็คือทหารองค์ขาวด้วยนั่นแหละ บางคนอยู่ไม่ถึงวันนั้น บางคนอยู่จนเลยวันนั้น และบางคนอยู่วันนี้ก็เพราะสัญญา

 

ความกลัวของผู้มีกำลังทหารคืออะไร ใครพอจะทราบบ้างครับ

 

เท่าที่วิเคราะห์นะครับ เท่าที่พอมีภูมิรู้และเทียบเคียงประวัติศาสตร์ทั้งโบราณไทยและเทศ สำหรับการขึ้นครองราชย์ของพระเอกาทศรถ ที่ว่าได้รับการยินยอมพร้อมใจของขุนนางอยุธยานั้น เห็นด้วยครับแต่ไม่ทั้งหมด ด้วยว่าขุนนางฝ่ายพระเอกาทศรถเป็นข้าเก่าในพระมหาธรรมราชา มีพิษณุโลกและสุโขทัย อีกส่วนหนึ่งเป็นขุนนางข้างราชวงศ์สุพรรณภูมิฝ่ายพระมารดา อันมีพระราชบิดาคือสมเด็จพระมหาจักรพรรดิ์ พวกนี้มีอำนาจในอยุธยาแต่เดิมอยู่แล้ว และมีสัมพันธ์โยงใยกับกลุ่มอำนาจทางใต้คือ นครศรีธรรมราช จนเมื่อพระมหาธรรมราชาขึ้นมาเสวยราชย์ในกรุงศรีอยุธยา จึงเข้ามาคานอำนาจกันกับขุนนางกลุ่มนี้ ที่สามารถรักษาสัมพันธ์และแบ่งอำนาจกันได้เพราะยังมีพระมารดาของพระองค์เป็นหลัก ในส่วนของพระนเรศวร พระองค์ทรงคัดเลือกทหารชาวพิษณุโลก ซึ่งเป็นคนรุ่นใหม่ อาจเป็นบุตรหลานของขุนนางเมืองพิษณุโลกเอง(เป็นส่วนใหญ่) ชาวสุโขทัยชาวนครศรีธรรมราชและอาสาญี่ปุ่น และรวมถึงชาวรามัญที่ติดตามมาด้วย ดังนั้น กลุ่มอำนาจทั้งหลายที่กล่าวมานี้ ได้แก่ อยุธยา ซึ่งโดยมากเป็นสุพรรณภูมิ เมื่อครั้งบุเรงนองชนะศึกได้กวาดต้อนขุนนางภักดีในสายนี้ไปหมดแล้ว ดังนั้นที่เหลือจึงอยู่ในการควบคุมของพระมหาธรรมราชาทั้งสิ้น สรุปคือสายสุโขทัย พิษณุโลก จึงมีมากในกลุ่มนี้ และภาระกิจส่วนใหญ่คือบริหารเศรษฐกิจกุมอำนาจทางการเมือง เป็นส่วนใหญ่ ในส่วนกลุ่มของพระนเรศวร เป็นกลุ่มอำนาจใหม่ที่แม้จะมีสัมพันธ์กับสุโขทัย พิษณุโลกมาแต่เดิม แต่การเข้ามาของกลุ่มใหม่นี้เป็นกำลังของกลุ่มชนชาติที่เป็นกองกำลังทหารอาสาของพระนเรศวร มีบทบาททางการทหารมาก ซึ่งการรบส่วนใหญ่กลุ่มเหล่านี้จะเป็นกำลังหลักและควบคุมทางการทหาร รวมทั้งกลุ่มพันธมิตรอย่าง ล้านนา ไทยใหญ่ ลาว

ดังนั้นแม้พระนเรศวรจะยังทรงพระชนชีพอยู่ก็ตาม จึงไม่น่าแปลกที่ขุนนางอยุธยาฯลฯ จึงมีใจให้พระเอกาทศรถขึ้นครองราชย์ เพราะยังคงรักษาอำนาจในมือได้ตลอดไป
ส่วนที่เป็นกองกำลังของพระนเรศวร โดยส่วนใหญ่จะไปเป็นเจ้าเมืองประเทศราชหรือเมืองลูกหลวง รอบอยุธยา

และที่ว่าไม่เห็นด้วยทั้งหมดนั้นก็คือ ในกลุ่มขุนนางประเทศราชเหล่านี้น่าจะทราบเหตุที่ไม่น่าไว้วางใจอย่างใดอย่างหนึ่ง เพราะเมื่อพระนเรศวรสวรรคต ทางล้านนา ไทยใหญ่ ลาว แม้แต่หัวเมืองในการควบคุมของอาณาจักรอยุธยาเอง ก็ยังไม่สนองนโยบายของพระเอกาทศรถ ต่างแยกตัวหรือแม้กระทั่งไม่สามารถเรียกพลโยธา เพื่อจะยกทัพไปรบกับอังวะได้อีก นี่มิใช่เพราะ พระเอกาทศรถไม่สืบต่อปณิธานพระพระนเรศวร แต่เป็นที่ไม่สามารถสืบต่อปณิธานได้ต่างหาก

 

ในมุมมองของแม่ทัพ คือ การสูญเสียอำนาจในการควบคุม

 

ความกลัวของผู้มีกำลังทหาร คือ การไม่สามารถควบคุมทหารไม่ให้ไปทำร้ายชาวบ้านได้ มีกองทหารคล้ายดังมีกองทัพปีศาจ สร้างความหวาดผวาให้แก่ผู้ใช้ตลอดเวลา

พระองค์ขาวท่านสืบต่อปณิธานพระองค์ดำแล้ว คุณแค่ไม่รู้เฉยๆ การที่ท่านเลือกความสงบสุขนี่แหละคือปณิธานพระองค์ดำ ใช้อำนาจกดมันกดได้ไม่นานหรอก

เรื่องอำนาจของพระองค์ขาว ไม่ต้องบรรยายให้มาก จะขัดใจท่านก็เกรงใจบุพการีท่านเสียนิดเถิด ตัวอย่างก็มีให้เห็นแล้ว

คำว่านฤทธิ์ของพระองค์ดำไม่ได้มาเพราะตั้งเล่นๆ แต่ได้มาเพราะต้องทำตามคำสัญญา

 

การควบคุมทหาร เป็นหลักการบริหารกองทัพพื้นๆโดยจะใช้วินัยทหารกำกับ หากกล่าวว่าไม่สามารถควบคุมไม่ให้ทหารไปทำร้ายชาวบ้านได้นั้น นั่นแสดงว่า กองกำลังนั้นไร้วินัย ไม่เรียก กองทัพแต่เป็นกลุ่มจราจล กลุ่มนี้จะไม่มีหัวหน้า ดังนั้นคำว่าควบคุมไม่ได้ไม่มีในกองทัพ วินัยทหารเฉียบขาดใครเคยเกณฑ์ทหารจะทราบดี ชั้นแต่พลทหารก็ไม่มีคำว่านอกเหนือคำสั่ง หรือแม้กระทั่งกองโจรก็ยังต้องมีวินัยในกลุ่ม ไม่เช่นนั้นไม่สามารถทำภาระกิจให้บรรลุเป้าหมายได้ การมีกองทัพปิศาจทำร้ายชาวบ้านนั่นแสดงว่า ได้รับคำสั่งให้ปฏิบัติภาระกิจเช่นนั้น หาใช่เป็นการไม่อยู่ในการควบคุมหรือไม่สามารถควบคุมได้อย่างที่เข้าใจนะครับ

การสร้างความหวาดผวาให้แก่ผู้ใช้ตลอดเวลา ความหมายคงหมายถึงกองกำลังที่ทำให้ผู้ควบคุมไม่ไว้ใจ เรื่องนี้ไม่มีในความเป็นจริง มีแต่ในละครหรือหนังเท่านั้น เหตุผลคือ หากผู้ควบคุมไม่ตายไปเสียก่อนจากการถูกลอบสังหารของผู้ใกล้ชิด ไม่มีทางที่กองกำลังจะทรยศ เพราะผู้ควบคุมกองกำลังมีลำดับขั้นในสายปฏิบัติงาน ไม่มีทางที่พลทหารชั้นผู้น้อยจะกล้าสังหารนายทัพ หากไม่มีผู้อยู่เบื้องหลังที่มีอำนาจควบคุม ที่ทัดเทียมหรือมีอำนาจสั่งการรองจากนายทัพ ให้การสนับสนุน แต่เป็นเรื่องยากที่สุดจนถึงไม่มีทางเป็นไปได้เลยหาก เกิดจากความคิดของผู้ใต้บังคับบัญชาแต่เพียงอย่างเดียว เพราะผู้ควบคุมอำนาจบัญชาการชั้นรองที่มีศักิด์เทียบเท่ากันไม่ได้มีคนเดียว ดังนั้นหากเกิดการสูญเสียนายทัพโดยการถูกลอบสังหารจากผู้ใต้บังคับบัญชากลุ่มใด อีกกลุ่มย่อมถืออำนาจชอบธรรมในการปราบปรามในฐานะ ผู้ปราบกบฏ

การจะออกรบแต่ละคราวต้องมีการฝึกกองทัพไม่ต่ำกว่าสามปีอย่างช้าเจ็ดปี ทั้งการสะสมเสบียง การสอดแนมข่าวกรอง การฝึกฝนการใช้อาวุธและยุทธวิธี การแปรขบวนการรบในสมรภูมิที่หลากหลายพื้นที่ รวมถึงแผนยุทธศาสตร์ การรบจึงไม่ใช่เรื่องเล่นๆที่จะรวมพลแล้วออกรบเลย เพราะนั่นจะเป็นเพียงกองกำลังชาวบ้านที่ต้องการก่อจราจลเพื่อภาระกิจหนึ่งๆในการสนองตอบความโกรธแค้นในสภาวะสุดทนเท่านั้น การไร้การควบคุมย่อมมีแน่หากกลุ่มหลังนี้ออกทำการจราจล แต่กองกำลังนี้ก็ไม่สามารถอยู่ได้นานแน่ เพราะเมื่อเผชิญกับการรบที่ได้รับการฝึกปรืออย่างชำนาญ กองกำลังเหล่านี้มักแตกพ่ายอย่างรวดเร็ว เพราะขาดยุทธวิธีการรบ และจะรวมพลกันไม่ติดหากถูกตามตีหรือไม่สามารถรวบรวมกำลังซุ่มโจมตีกลับได้ มีตัวอย่างมากมายผลสุดท้ายมักถูกทำลายย่อยยับไม่หลงเหลือมากอบกู้ได้อีก

 

พระปณิธานของพระเจ้าอยู่หัวนเรศ เรื่องนี้ผมไม่อาจล่วงรู้ได้ชัดเจนนัก แต่ที่ทราบมาตามพระราชประวัติส่วนพระองค์ตามพระราชพงศาวดาร พระนเรศวรมีพระประสงค์จะรวบรวมแผ่นดินพุกาม รามัญ ไทยใหญ่ ล้านนา ล้านช้างเข้าไว้ในพระราชอำนาจ เรียกว่าพร้อมที่จะก้าวขึ้นเป็นพระเจ้าจักรพรรดิ์แทน พระเจ้าบุเรงนองเลยทีเดียว ซึ่งนี่ก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่ฝั่งพม่าเองก็ล่วงรู้มานานแล้ว ถึงบุญญาภินิหาร และในพระปรีชาสามารถของพระองค์ ซึ่งพระอาจารย์ผู้ถ่ายทอดสรรพวิชาของพระองค์ก็เป็นคนๆเดียวกับพระอาจารย์ของพระเจ้าบุเรงนอง นั่นคือ พระมหาเถรวัดกุโสดอ มังสินธู ทั้งสมัยพระเจ้าบุเรงนองยังทรงพระชนม์ชีพอยู่นั้น ครั้งพระนเรศวรขึ้นไปเข้าเฝ้า มีเสียงเล่าลือถึงบุญฤทธิ์ของพระองค์ถึงขนาดว่า ทรงเหยียบขึ้นพระมหาปราสาทไหวทีเดียว ซึ่งพระเจ้าบุเรงนอง ก็ทรงวิตกมิใช่น้อยที่ทราบเช่นนั้น ดังนั้นเพื่อไม่ให้พระนเรศวร มีสายบังคับบัญชาทรงอำนาจทางการทหารในกองทัพหงสาวดี จึงเป็นการตัดไฟเสียแต่ต้นลม ดังนั้นการที่พระองค์ปล่อยให้พระนเรศวรกลับไปพิษณุโลก โดยไม่ตามตัวกลับจึงไม่ใช่เหตุบังเอิญหรือจำยอมเพราะมีพระพี่นางของร้องไว้

การกลับมาของพระนเรศวร ยังอยู่ในสายพระเนตรของพระเจ้าบุเรงนองตลอดเวลา แม้ทรงสวรรคตแล้ว พระเจ้านันทบุเรงก็ยังส่งอุปนิคขิตเฝ้าติดตามการเคลื่อนไหวของฝั่งอยุธยารวมถึงพระนเรศวรอยู่มิได้วางพระทัย ด้วยว่าหลังพระเจ้าบุเรงนองสวรรคต จวบเหมาะที่เมืองนายเกิดกบฎ การแสดงยุทธวิธีการรบที่แปลกเหนือชั้นของพระนเรศวรยิ่งกว่าพระอุปราช ยิ่งทำให้ทางหงสาวดีต้องหาทางจัดการกับพระองค์เสีย เพื่อป้องกันการเสื่อมความนิยมของราชวงศ์บุเรงนอง การทำสงครามยุทธหัตถี ก็เป็นหนึ่งในการสร้างความนิยมในบุญญาธิการของราชวงศ์บุเรงนอง และกำจัดอริราชศัตรูของหงสาวดี เรียกว่า เชือดไก่ให้ลิงดู แต่เกมกลับเปลี่ยนเพราะพระอุปราชหงสาวดี ได้สิ้นลายในสงครามครั้งนี้ เป็นเหตุให้เมืองในการควบคุมของหงสาวดี ทั้งชาวพม่าเองที่เป็นเชื้อพระวงศ์ ทั้งรามัญ ไทยใหญ่ ล้านนา ล้านช้างหมดความยำเกรงหงสาวดีแล้วร่วมกันกินโต๊ะหงสาวดี เสียจนราบคาบจนต่อไม่ติด จากการเข้าสวามิภักดิ์อยุธยาโดยมีพระนเรศวรเป็นผู้นำนั่นเอง จนถึงยุคพระเจ้าอโนเพตลุน หลานปู่พระเจ้าบุเรงนอง จึงรวบรวมแผ่นดินไทยใหญ่เข้าในอำนาจได้สำเร็จ(หลังจากพระนเรศวรสวรรคตแล้ว)

ยุคพระเจ้าอโนเพตลุน นี่แหละครับที่ว่าพระเอกาทศรถ ไม่สามารถทำตามพระราชปณิธานของพระนเรศวรได้ เพราะว่า แผ่นดินไทยใหญ่แสนหวี ที่พระนเรศวร ทรงรวบรวมเข้ามาไว้ในพระราชอำนาจกลับถูกยึดกลับไปอยู่ในอำนาจของพม่าอีก (ยุคนี้อังวะเป็นเมืองหลวง) ในปีแรกที่พระเจ้าอโนเพตลุนครองราชย์ ซึ่งตรงกับที่พระเอกาทศรถ ทรงขึ้นครองราชย์ในปีเดียวกันเช่นกัน ต่อจากนั้นก็ตามด้วยเมืองตองอูของชาวพม่าที่ยอมอ่อนน้อมต่ออยุธยาแล้วแต่อยุธยากลับไม่สามารถรักษาเอาไว้ได้ และหงสาวดีของรามัญที่อยู่ในการควบคุมของอยุธยา แต่ภายหลังก็แปรพักตร์ไปขึ้นกับอังวะ

 

เห็นๆ กันอยู่นะว่าทุกวันนี้เป็นอย่างไร ชาวบ้านแทบจะต้องกราบเท้าผู้บังคับใช้กฎหมาย มีการเล่นพ้องพวก กินตั้งแต่ข้างบนไล่หลั่นกันลงมา ชาวบ้านโดนรีดไถก็ช่างมัน กองทัพฝึกได้แค่ยุทธวิธีแต่ไม่อาจฝึกความดีของคนได้

ที่ปราสาทไหวเอน เพราะพระนเรศวรจะมาเอาสายเลือดของลูกหลานบุรพกษัตริย์กลับก็แค่นั้น จะให้พวกเขาต้องทนลำบากอยู่เมืองพม่าเป็นการไม่สมควร ปราสาทมันก็ย่อมสั่นไหวเป็นธรรมดาเพราะย่อมรับรู้ถึงอิสรภาพที่จะมาถึงแก่คนทั้งหลายเหล่านั้น

เรื่องอาจารย์ของพระเจ้าบุเรงนองเอามาจากนิยายใช่หรือไม่ มันไม่ใช่หนังหรือนิยายนะ

สงครามโบราณล้วนแต่เป็นสงครามระหว่างสายเครือญาติทั้งนั้น แล้วแต่ว่าญาติข้างไหนจะเข้าข้างฝ่ายไหน

รู้ไหมว่าที่นั่นเขาใช้ภาษาเหนือคุยกัน พระนเรศวรแทบจะไม่ต้องลำบากเรียนพม่าหรือมอญเลย

 

เห็นๆ กันอยู่นะว่าทุกวันนี้เป็นอย่างไร นี่เห็นด้วยครับ กองทัพฝึกให้ใครเป็นคนดีไม่ได้นี่ก็ใช่

สงครามโบราณล้วนแต่เป็นสงครามระหว่างสายเครือญาติ ถ้านับโดยสปีชีส์แล้วใช่ครับ เพราะโลกนี้เหลือเพียงสปีชีส์เดียว

เรื่องใช้ภาษาเหนือคุยกันนี่แน่นอนครับ เพราะมีคนล้านนาติดต่อสัมพันธ์กันอยู่ แต่มีภาษาพม่าเป็นภาษากลางครับ ไม่ได้ใช้ภาษาเหนือเป็นภาษากลาง

พระนเรศวร พระองค์ต้องเรียนทั้งภาษาและอักษรศาสตร์ ของทั้งพม่า รามัญ ไทยใหญ่ รวมถึงล้านนา ล้านช้างด้วย เพราะเป็นภาษาของประเทศราชที่อยู่ในอำนาจของพม่า แม้แต่ภาษาโปรตุเกษ เพื่อประโยชน์ในการใช้ในอนาคต ถ้าพูดให้ถูกคือ ต้องเรียนทุกภาษาและอักษรที่เกี่ยวข้องติดต่อสัมพันธ์ ต่างจากทุกวันนี้ที่ใช้ล่ามได้ เพราะอดีตหากใช้ล่าม ย่อมเป็นการไม่น่าไว้วางใจหากผู้นั้นเป็นไส้ศึก หากเขาแปลงสาร จะรู้ทันเขาหรือ ภายนอกท่านให้ใช้ล่าม แต่ใช่ว่าท่านจะฟังหรืออ่านไม่ออกนะครับ แต่ท่านไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าท่านรู้เหมือนกัน นี่คือวิสัยของผู้มีปรีชาญาณ

 

เครือญาตินี่ผมผมหมายถึง เกี่ยวดองเป็นญาติกันจริงๆ

ที่ราชวงศ์ทางนู้นแม้กระทั่งในรุ่นหลานพูดภาษาเหนือได้แสดงว่า เขาต้องมีความสัมพันธ์กับเมืองเหนือในระดับหนึ่ง

หากพระเจ้าเอกาทศรถไม่มีพระเดชานุภาพ อยุธยาคงไม่สงบสุขจนกระทั่งถึงสมัยของพระเจ้าอุทุมพร